Waar ben ik? Slaperig had ze haar ogen geopend en toen ze begroet werd door een prachtige sterrenhemel was ze even in de war. Waar was het vertrouwde wit van het plafond en de zachte ondergrond van haar matras? De duisternis om haar heen leek haar te omarmen als een onwelkome gast en het duurde even voordat ze zich realiseerde dat ze niet in haar kamer lag, maar in een slaapzak op de grond. Beelden van gister kwamen één voor één weer terug in haar bewustzijn sijpelen. Ze was op de Southern Plains van Kanto, net vertrokken van het huis van haar grootouders in Pallet Town om aan haar reis als trainer te beginnen. En nu was ze haar eerste nacht aan het doorbrengen in de wildernis. Vermoeid en ietwat stijfjes kwam Elena overeind. Slapeloze nachten en pijnlijke spieren hoorde daar waarschijnlijk bij. Hoe laat zou het zijn? Met samengeknepen ogen tuurde ze om zich heen op zoek naar haar tas, maar het schijnsel van de sterren was niet genoeg om het donker te verlichten en de maan was nergens te bekennen deze nacht. Elena taste door de duisternis en na een tijdje zoeken vond ze haar tas die ze eigenlijk keurig naast haar op de grond had neergelegd. Gapend trok ze de rits open en probeerde ze haar pokégear te vinden, maar in plaats hiervan stuitte ze op iets rond en voor ze het wist werd de nacht verhelderd door een fel wit licht dat uit haar tas kwam schieten. De oranje gloed die volgde deed haar achteruit deinzen. "Damon!" riep ze geschrokken. Hoe vaak had ze wel niet gezegd dat hij niet zomaar uit zijn pokéball mocht komen! De Charmeleon wreef even slaperig over zijn kop en liet toen een chagrijnige blik op zijn trainster vallen, zich welbewust van haar regel, maar dit keer was hij niet met opzet uit zijn bal verschenen. Hij was zelfs helemaal niet blij dat ze zijn nachtrust had verstoord en had eigenlijk wel verwacht dat ze hem voor een betere reden had opgeroepen. Elena ontspande en haar blik viel op de vlammende staart van haar partner die de omgeving als een toorts liet opbranden. Voor het eerst in haar leven besloot ze eens handig gebruik te maken van het vuur. "Kan je even op mijn tas schijnen?" vroeg ze ietwat schuchter. Damon keek even verbaasd op en draaide zich toen mopperend op, zijn staart richting Elena zwaaiend. "Niet zo dichtbij," sprak ze haastig, terwijl ze met slaapzak en al een paar centimeter opzij schoof en toen de pokégear uit haar tas viste. Ze liet haar blik op de cijfertjes in een hoek vallen. "Half 3?" verklaarde ze verbaasd, haar stem zeurderig toen ze besefte hoeveel uur ze nog te gaan had. Ze was helemaal niet moe meer, de opwinding van haar pas begonnen reis had alle vermoeidheid uit haar lichaam weggedrukt. Een diepe zucht ontglipte haar lippen terwijl ze zich weer achterover in haar slaapzak liet zakken. Nachtreizen was ook niet echt een optie. "Het duurt nog wel even voordat we weer verder kunnen," mompelde ze richting Damon, die hier helemaal geen erg in leek te hebben en zich met een zelfingenomen glimlach op de grond zette en zijn ogen sloot om verder te gaan slapen. Verveeld rolde Elena zich op haar zij en staarde ze naar het lange gras dat ze nog net kon onderscheiden van de nachtelijke hemel. Ze moest toegeven dat de aanwezigheid van Damon haar enigszins geruststelde, ondanks zijn vlammende staart waar ze zich altijd in haar achterhoofd bewust van zou zijn. Hij zou er in ieder geval voor zorgen dat ze niet meer in de complete duisternis wakker werd. Ze moest hem voortaan maar altijd uit zijn pokéball laten als ze in de buitenlucht gingen slapen. Met die gedachte liet Elena een luide gaap uit haar mond ontsnappen en dwong ze zichzelf haar ogen weer te sluiten. Misschien dat ze nu wat rustiger sliep..

Ze was op de grens van slapen en waken, toen ze plotseling iets hoorde ritselen in het struikgewas voor haar. Haar ogen vlogen open, al haar zintuigen plotseling op scherp. Ze keek gespannen voor zich uit, alsof ze verwachtte dat er ieder moment een monster uit het gras zou schieten. Bij arceus, ze werd echt paranoia. Dat zou de onwennigheid van het reizen wel zijn. Toen er niks leek te gebeuren, hief Elena zich weer overeind en haar geest merkte verbaasd op dat de zon al vanachter de rand van de horizon zijn intrede aankondigde. Dat was vreemd, haar ontwaken van eerder leek nog maar een paar minuten geleden. Blijkbaar was ze toch even in slaap gevallen. Nog een beetje ontsteld wreef Elena in haar ogen en liet ze haar blik toen op Damon vallen, die - lui dat hij was - nog breeduit lag te slapen en zo te zien niks gehoord had. Of het kon hem gewoon niks schelen.
Elena was bezig om uit haar slaapzak te komen, toen hetzelfde geluid weer haar oorschelp bereikte en ze met een ruk omkeek. Nu wist ze het zeker, er was iets aan het naderen. "Wie is daar?" riep ze voorzichtig naar de stilte die weer net zo plotseling viel als dat het verstoord was. Was het een Pokémon?

Vanuit de schemering zag ze een gedaante verschijnen. Een schaduw die vanuit het lange gras alsmaar groeide en dreigend op haar afkwam. Elena's hand reek angstig naar haar tas, klaar om actie te ondernemen mocht dit nodig zijn. Ze wist niet of hier territoriale Pokémon waren, waarvan ze had gehoord dat die nog wel eens agressief konden zijn. Een nerveus gevoel bekroop haar bij de gedachte en ging van haar maag naar haar keel, ze had nog nooit eerder gevochten.. Ze zette zich schrap, totdat er plots een hand werd opgestoken en iemand haar een begroeting toewierp. Van verbazing liet Elena haar tas vallen, die met een zachte plof voor haar op de grond viel. Pokémon konden niet praten?

Een zucht van opluchting gleed over haar lippen toen ze de jongen uit het struikgewas zag komen. Het was een jongen, gewoon een doodnormale jongen. Die zou haar niks aan doen. Tenminste, dacht Elena, terwijl ze weer een beetje sceptisch werd. Wat deed hij hier eigenlijk, zo vroeg? Had hij haar zitten bespioneren? Haar wangen kleurden knalrood bij het idee en zenuwachtig probeerde Elena zich een houding te geven, bijna struikelend over haar eigen slaapzak waar ze krampachtig uit stapte. 'Sorry dat ik je stoor,' zei de jongen verontschuldigend en Elena blikte op hem neer van onder haar wenkbrauwen. Ze veegde haar lange lokken een beetje voor haar gezicht, blij dat de ochtendschemering haar littekens verborg. 'Ik zag een lichtje en wilde kijken waar het vandaan kwam.' Ze fronste, een lichtje? Haar ogen volgde zijn blik naar Damon, die nog bewegingloos op de grond lag. Oh, zijn staart, natuurlijk. 'Maar ik zag net dat hij van je Charmeleon is. Zo tof! Ik ben echt gek op Charmeleons,' vervolgde de jongen voor haar en Elena keek hem weer aan, zowaar met een klein glimlachje. Haar idee van Charmeleons was heel anders, maar het was leuk om te horen dat een ander het wel gaaf vond. Bovendien was ze blij dat de jongen niet naar haar had zitten gluren.

Haar blik gleed naar de Squirtle die hem vanuit de struiken gevolgd was. Ze gokte dat hij dan een beginnende trainer moest zijn, net als haar. Pas toen besefte Elena dat door de slaap die nog lichtjes op haar hoofd drukte, ze nog niks gezegd had. Ze keek de jongen vlug weer aan en opende haar mond. "Jouw Squirtle ziet er anders ook heel leuk uit," complimenteerde ze weer op haar beurt, terwijl ze even in haar ogen wreef en de vermoeidheid uit haar systeem gaapte. Een gegrom vanachter haar pleitte het tegendeel. Oh, Damon was wakker. De Charmeleon was overeind gekomen en keek nu tussen samengeknepen ogen naar het tweetal dat zijn ochtend hadden verstoord. Met name de Squirtle kreeg een vuile blik. Waterpokémon, alarmeerde zijn achterhoofd. Het was dat Elena naast hem stond, want anders had hij, opvliegend als hij was, de vervelende schildpad allang al weggejaagd met een vlammenwerper. Maar, zijn verstand zei hem anders, omdat hij wist dat Elena hem anders terug zou roepen in zijn pokéball. Hij haatte die ball, en nog meer haatte hij de macht die het op hem had. Met een afkeurend gesnuif hief Damon zijn snuit, duidelijk aangevend dat de situatie hem niet aanstond.

Elena negeerde het gedrag van haar Charmeleon en kwam overeind, terwijl ze hier en daar wat zand van zich af klopte. Toen ze zichzelf een beetje proper had gemaakt, maakte ze een kleine, begroetende buiging naar de jongen voor haar. "Ik ben Elena," stelde ze zichzelf voor en haar hand ging als vanzelfsprekend naar haar Charmeleon. "En dit hier is Damon." Ze wierp hem een waarschuwende blik, alsjeblieft gedraag je.

Bij het horen van zijn naam kruiste Damon zijn armen in elkaar en schoof hij arrogant zijn kop opzij, de trainer en zijn stomme schildpad geen blik meer waardig gunnend. Elena zuchtte even en rechtte toen haar rug weer, haar blik vriendelijk jegens de jongen voor haar. Zij zou wel altijd beleefd blijven, ongeacht hoe vroeg het was. Zo was ze nou eenmaal opgevoed en de jongen voor haar leek haar geen verkeerde trainer.

Hij stelde zich voor als Yosshi, Yosshi Matsumoto. Met een licht blosje op haar wangen schoof Elena haar slaapzak wat opzij. Ze schaamde zich een beetje dat Yosshi haar zo aantrof, zonder schoenen en haar haar ongekamd. Ze had ook dan niet echt de tijd gehad om zich klaar te maken.. Gelukkig scheen Yosshi zich er niet zo heel erg aan te storen, want hij begon heel vrolijk een verhaal over zijn Squirtle te vertellen. Elena luisterde met grote ogen, lichtelijk verbaasd over de enorme waterval aan woorden die plots zijn mond uit kwam stromen. Hij leek wel een wandelende encyclopedie. Ze grinnikte even zachtjes, haar vinger bij haar mond geplaatst om het niet op te laten vallen.

Toen Yosshi klaar was met spreken, richtte hij zich weer op haar Charmeleon en het duurde even voordat ze besefte dat hij haar een vraag had gesteld. Op welk level Damon zat. Met opgetrokken wenkbrauwen wierp Elena een blik op Damon, die haar nu ook vanuit zijn ooghoeken aankeek. Wist hij het ook niet en was hij nieuwsgierig, of vroeg hij zich af of Elena echt zo naïef was? En ja, dat was ze. "Level?" herhaalde Elena voorzichtig. Ze keek Yosshi weer aan. "Om eerlijk te zijn zou ik het niet weten," bekende ze toen. "Dat hebben ze mij nooit verteld toen ik hem kreeg." Ze had Damon van een pokécenter gekregen toen hij al een Charmeleon was en het was toentertijd nooit in haar opgekomen om ernaar te vragen. Ze dacht even na en liet haar blik toen verwachtingsvol op Yosshi vallen. "Weet jij een manier hoe ik daar kan achter komen?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Het was vast handig om te weten welk level Damon was, al dacht ze niet dat het veel nut had zolang ze nog geen gevechten met hem deed. Om eerlijk te zijn was Elena daar een beetje bang voor. Ze had wel af en toe met Damon getraind, maar dat was zeker nog niet goed genoeg. Wat dat betreft hadden ze nog een lange weg te gaan. Maar, die weg was ze bereid te nemen, ze had niks voor niks besloten een trainer te gaan worden.

Yosshi bekende eerlijk dat hij niet wist hoe ze daarachter kon komen. Een beetje teleurgesteld liet Elena haar blik op haar Charmeleon vallen. Misschien kon ze Felicia eens bellen, die wist het vast wel. Het zou sowieso leuk zijn om haar weer eens te spreken, ze wilde waarschijnlijk alles horen over de avonturen die ze al had beleefd. Ze kon in ieder geval met trots zeggen dat ze de eerste nacht overleeft had, en misschien minder trots dat ze een trainer had aangezien voor één of ander agressieve Pokémon die haar kwam aanvallen.. Oké, misschien kon ze dat laatste ook wel weglaten, het klonk niet echt heel charmant. Elena keek weer terug naar de jongen voor haar, nog altijd geïnteresseerd naar hem luisterend. Zó vroeg nog maar, en nu al hele verhalen. Ergens deed hij haar sterk denken aan het opgewekte, praatgrage neefje die bijna elke familie wel had. Zo iemand die als het op zijn hobby's aankwam je hier schaamteloos de hele avond over kon vertellen. Pokémon was duidelijk zìjn hobby.

'Je kan hem natuurlijk trainen tot hij een Charizard wordt,' vertelde Yosshi lachend. Elena verschoot even van kleur. Charizard?! Dat was toch die grote oranje draak die vlammen kon spuwen ter hoogte van een gebouw? Angstig schoot ze haar blik naar Damon, alsof die ieder moment ter plekke kon gaan evolueren. Een Charizard.. Nee, daar was ze zeker nog niet aan toe. Ze was al blij dat ze Damon uit zijn pokéball kon tolereren. Alsjeblieft, blijf nog even zo, prevelde ze in gedachten.

Yosshi probeerde haar aandacht weer te trekken en Elena schoof die zijn kant weer op, haar hazelbruine ogen vragend. Hij leek plotseling heel nerveus en verlegen, een kant die ze nog niet van hem gezien had. Ze fronste even lichtjes om hem aan te moedigen. 'Je hebt iets op je gezicht zitten. Aan de zijkant.' En daar was het. Elena trok zich terug alsof ze plotseling door een Beedrill was gestoken. Voor even, echt heel even, was ze haar littekens vergeten. Maar, ze werd weer hard op de feiten gedrukt. De zon was opgekomen en had haar gelaatstrekken onthuld in een oranje gloed, genoeg om de jongen te laten denken dat er iets 'mis' was met haar gezicht. Ze schoof iets naar achter, haastig op zoek naar de juiste woorden. "Dat eh.." stamelde ze zachtjes. Ze besloot het maar gewoon recht voor z'n raap te brengen, de situatie was toch al niet meer te redden. "Dat zijn mijn brandwonden." Snel veegde ze wat van haar lange lokken naar voren, alsof ze haar getekende huid hieronder wilde verbergen. Damon keek Yosshi tussen samengeknepen ogen aan en trok grommend zijn lip op, een waarschuwing die gericht was naar de trainer, zowel als de schildpad die zijn staart als kachel leek te zien. Nog één verkeerde zet en hij zou ze persoonlijk roosteren, graag zelfs*.

*OOC: No offence to Yosshi of course, Damon is gewoon een bullebak. ;D