Een zacht getril in zijn broekzak zorgde er voor dat de blauwharige jongen stopte met lopen. Hij haalde zijn nog steeds trillende mobiel uit zijn broekzak, en keek vervolgens naar het scherm, waarop zijn huisnummer zichtbaar was. “Alweer?” gromde hij geïrriteerd. Dit was al de vijfde keer in een uur dat zijn moeder hem belde. Over bezorgd zijn gesproken. Zwijgend staarde hij naar zijn mobiel, dat niet leek te willen stoppen met over gaan. Hij was in eerste instantie van plan om te wachten tot zijn moeder zelf op zou hangen, maar kreeg er uiteindelijk genoeg van, en nam de telefoon op. Er was een korte stilte aan de andere kant van de lijn. “…Ryan?” hoorde hij de stem van zijn moeder uiteindelijk. Haar stem klonk schor, gebroken. Was dat zijn schuld? Had ze gehuild? “Wat is er?” zei hij terug. Opnieuw een stilte. Iets dat op gesnik leek. Goed, hij was van huis weggegaan in de wetenschap dat het een effect zou hebben op zijn moeder. Maar dit was niet wat hij had gewild. “… Alles gaat goed met me, mam. Ik bel je nog terug. Bye,” zei Ryan, om vervolgens op te hangen. Hij zou vroeger of later met zijn moeder moeten praten, maar niet nu. Niet op deze manier, in ieder geval. Hij zou wachten tot zijn moeder wat was gekalmeerd. Dat zou voor hun allebei beter zijn. Ryan slaakte een zucht, en stopte zijn mobiel weer in zijn broekzak, hopend dat zijn moeder tijdelijk zou stoppen met bellen. Het was nu pas dat hij een zacht getrek aan zijn broekspijp voelde. Hij keek omlaag, naar zijn Mankey, die hem bezorgd aankeek. Ryan glimlachte, en bukte voorover om de harige Pokémon over haar hoofd te kunnen aaien. “Het is okay,” zei hij. De Mankey bleef hem kort aankijken, voordat ze uiteindelijk knikte, en ze weer verder liepen. Het duurde echter niet erg lang, of hij werd al weer gedwongen om te stoppen met lopen. “Whoa… Ik had nooit gedacht dat het zo groot was.” Met grote ogen van verbazing was Ryan gestopt voor de ingang van de Rock Tunnel. Hij wist dat de Rock Tunnel er om bekend stond dat hij groot was, maar zó groot? Hij tuurde de duistere grot in. Zag hij daar nou Zubat hangen? Of waren dat stalactieten? Hij fronste. Waarom was het ook zo donker daar binnen… Goed, het was een grot, maar dat was geen reden om… Ja, okay. Eigenlijk was dat wel een goede reden om donker te zijn. Misschien had hij daar eerder aan moeten denken, dat er een mogelijkheid was dat hij door een grot heen moest. Dan had hij misschien een zaklamp ingepakt. Wat nu? Zou hij om de berg heen moeten? Want dat zou echt eeuwen duren, vooral met zijn tempo. Misschien moest hij gewoon wachten tot er iemand langs kwam die wél een zaklamp mee had genomen. Maar ja, het was nog maar de vraag of er iemand langs zou komen. Want op de een of andere manier had hij het idee dat de Rock Tunnel niet al te vaak bezocht werd door trainers. Waarschijnlijk door het grote aantal Zubat dat er in scheen te leven. Niemand hield van Zubat. En zelfs als je al van ze hield, dan wilde je alsnog niet aangevallen worden door een bij elke stap die je zette. En als je al een paar meter geen Zubat tegen kwam, dan struikelde je wel over een Geodude. Hij zou nooit vrijwillig een grot in gaan, tenzij het absoluur nodig was. En dat was het deze keer eigenlijk wel. Want de Rock Tunnel was, en bleef, de snelste manier om verder te reizen. Ryan fronste, zich afvragend of hij op goed geluk te grot in moest gaan, of dat hij beter kon wachten.

OOC: Deborah Scott eerst posten a.u.b. c:

“Wat denk jij, Cri? Gaan we er voor?” vroeg Ryan aan zijn Pokémon. De Mankey keek hem vragend aan, keek daarna de grot in, en vervolgens weer naar hem. Een frons was op haar gezicht verschenen. “Geen goed idee?” De Mankey schudde met haar hoofd. Ze had gelijk. Het was onverstandig om zonder licht een grot in te gaan. Nee, stel je voor dat ze een Golbat tegen kwam in plaats van de gebruikelijke Zubat. Of een Graveler. Dan zouden ze, behalve dat ze zouden verdwalen, ook nog eens hopeloos ingemaakt worden. “Dan… kunnen we er denk ik beter omheen gaan?” mompelde Ryan, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Hij wilde net weg lopen, toen zijn Mankey hem weer aan zijn broekspijp trok. “Hm? Wat is er?” vroeg hij. “Mankey,” antwoordde de harige bal op poten, om vervolgens naar iets in de verte te wijzen. Ryan kneep zijn ogen samen, in de hoop te kunnen zien waar zijn Pokémon naar had gewezen. Het was… een persoon? Nee, niet zomaar een persoon, het was een meisje. Ryan slikte. Kwam ze op hem af? Op hém af? Het leek er wel op. “Hallo,” begroette het meisje hem toen ze eenmaal dichtbij genoeg was. Een zwakke glimlach was op haar gezicht verschenen. Ryan kon zichzelf niet helpen, en glimlachte daardoor zachtjes terug. Was ze soms zenuwachtig, omdat ze zo zwakjes glimlachte? Of misschien zelfs bang voor hem? Want hij had zichzelf nooit bepaald eng gevonden. Hij had niet het intimiderende aura dat bij een eng persoon hoorde over zich hangen. Dat vond hij tenminste. “Ben jij ook hier om te trainen en Pokémon te vangen?” vroeg het meisje vervolgens, om hierbij naar de Rock Tunnel te wenken met haar hoofd. Gelukkig. Ze had nog iets gezegd. Dat betekende dat hij niet de persoon was dat het gesprek gaande zou moeten proberen te houden.

Ryan schudde met zijn hoofd. “Nee. Ik… Nou ja, ik was eigenlijk onderweg naar Lavender Town, en de snelste weg is de Rock Tunnel,” beantwoordde Ryan haar vraag. Ondanks dat hij zichzelf had voorgenomen om te wachten op een persoon waarmee hij samen kon reizen, twijfelde hij. Het was nooit verstandig om je volledig bloot te geven aan vreemden. Stel dat het meisje een crimineel was, dat er op uit was om alles van hem af te pakken, tot aan zijn kleding aan toe? Dat wilde hij niet. “Mijn naam is trouwens Deborah Scott, maar ze noemen me Deb,” stelde het meisje haarzelf voor. Deborah Scott. Deb. Wel, aangezien ze zich in ieder geval voor had gesteld aan hem, leek ze in ieder geval niet zo’n heel slecht persoon. Hij keek ietwat verbaasd naar de hand van het meisje, voordat hij besefte wat de bedoeling was. “Ah, sorry,” mompelde hij, toen hij ietwat laat zijn eigen hand ook uitstak om die van het meisje te schudden. De hand van het meisje voelde zacht aan. Breekbaar misschien zelfs? Compleet anders dan die van een jongen, in ieder geval. Maar dat was waarschijnlijk alleen omdat hij het niet gewend was, of niet soms? “Ryan is mijn naam. Ryan Haynes,” stelde hij zichzelf ook voor, om vervolgens de hand van het meisje los te laten. Was dat slim geweest? Om zijn achternaam te vertellen? Nou ja, het was nu toch al niet meer terug te draaien.

Nieuwsgierig keek Ryan naar de Pikachu van het meisje. Dit was de eerste keer dat hij een Pikachu van zo dichtbij zag. Deze was zelfs nog schattiger dan de Pikachu die hij op tv had gezien. Misschien ietsje dikker. Maar dan wel op een gezonde manier. Want de Pikachu die op tv verschenen, die moesten natuurlijk voldoen aan de standaard. En de standaard was dun. Misschien zelfs ietsje te dun. “Mag ik?” vroeg Ryan, om vervolgens zijn hand uit te steken naar de Pikachu in een poging deze te aaien. Hij had de laatste jaren niet tot nauwelijks Pokémon van dichtbij kunnen zien. Dus zo’n kans zou hij niet zomaar laten schieten, zelfs al was de kans dat hij nog vaker Pikachu tegen zou komen redelijk groot. Maar eens was de eerste keer, niet waar? En de eerste keer was altijd het meest speciaal. “Ik had altijd gedacht dat Pikachu groter waren,” zei Ryan, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.

Een brede grijns verscheen op Ryan’s gezicht toen de Pikachu, na zijn hand eerst uitvoerig geïnspecteerd te hebben, zijn wang naar voren duwde, en die tegen zijn hand aan duwde. Zo zacht! “Braaf…” mompelde Ryan, om hierbij de Pikachu achter haar lange oren te kroelen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Deborah, om nog een gekwetste uitdrukking op haar gezicht te kunnen zien. Toen hij de tijd nam om te controleren of hij het ook echt gezien had, was het alweer verdwenen, en glimlachte het meisje. Hij had het zich vast ingebeeld. “Hij mag je,” zei de blondine, met een voor hem vreemde ondertoon in haar stem. Ryan snoof. Waarom zou de Pokémon hem haten? Het was niet alsof hij iets verkeerd had gedaan, of wel soms? Okay, er waren misschien Pokémon die mensen niet mochten, en die het leven van hun trainer in een hel veranderden, maar deze Pokémon leek daar in zijn ogen geen deel van uit te maken. De Pikachu scheen genoeg aandacht te hebben gehad, en liep daarom van hem weg. Hij richtte zijn aandacht weer op het meisje, dat nu met haar hoofd schudde. “Het verbaast me een beetje, hoe hij reageerde,” begon ze. Ryan trok zijn wenkbrauwen op. Gedroeg haar Pikachu zich dan normaal anders? Ze glimlachte echter alweer, waardoor Ryan het niet kon helpen om terug te glimlachen. “Hij haat me. Normaal reageert hij boos op elke trainer met wie ik in contact kom. Een paar maanden geleden heeft hij zelfs een Pokémon van een andere trainer geëlektrocuteerd.” Ryan fronste. Was dat echt de Pikachu die hij zojuist geaaid had? Want niets aan het gedrag dat de Pikachu op het moment vertoonde gaf aan dat hij zijn trainer niet mocht. Maar misschien was dat alleen deze keer. Misschien was hij wel in een goed humeur, omdat hij een Pokémon variant van chocolade had gegeten ofzo. “Toch is het fijn om te zien dat er toch nog iets goeds in hem zit, ondanks dat hij dat niet naar mij toont.” Ryan knikte, beseffend dat hij het had getroffen met Criana. Ze haatte hem niet, viel hem niet aan, en wilde zijn been niet opeten. Ze luisterde zelfs naar hem als het haar uit kwam.

“Oh wauw, een Mankey,” zei het meisje vervolgens, snel van onderwerp veranderend. Ryan keek naar Criana. Was een Mankey echt zo’n speciale Pokémon om te hebben? Deborah had haar op haar knieën laten zakken, waarschijnlijk om zijn Pokémon wat beter te kunnen bekijken. De Mankey keek de trainster nieuwsgierig aan, alsof ze zojuist een nieuw speeltje had ontdekt. “Vindt ze het leuk op gezelschap te hebben?” vroeg Deborah, om hem vervolgens zachtjes glimlachend aan te kijken. Ryan fronste. “Ik zou eerlijk gezegd niet weten of ze van gezelschap houdt, aangezien ze mijn enige Pokémon is, en ik haar nog niet echt lang heb,” gaf hij toe. Het meisje deed een poging om zijn Pokémon aan te halen, waar de Mankey op reageerde door enthousiast op het meisje af te springen, via haar arm op haar schouder te klimmen, kort aan haar haar te ruiken, en vervolgens weer via haar andere arm weer op de grond te gaan staan. Ryan fronste, zich afvragend of hij Criana zou moeten leren wat privacy betekende. Deborah begon weer te praten. “Ik heb ook twee andere Pokémon. Een Nidoran en een Magikarp.” Wauw. Al twee Pokémon? Misschien zou hij zelf ook maar eens moeten nadenken over het vangen van Pokémon. Zodat hij in ieder geval een back-up Pokémon had. “Met die laatste weet ik echter niet zoveel aan te brengen. Hij kan maar één aanval en dat is Splash, dus trainen is heel lastig. Bovendien,” Deborah werd rood, wat hij er op de een of andere manier schattig uit vond zien, zelfs al was het voor haar eerder gênant dan iets anders, aangezien dat meestal zo was als je bloosde, tenzij je het gewoon veel te heet had, “…mag ik dan al wel hier zijn, maar ik heb nog geen enkele badge, om eerlijk te zijn.” Was dat waarom ze had gebloosd? Omdat ze geen enkele badge had? “De trainingen verlopen moeilijk, vooral als Sparky tegendraads doet.”

Ryan grinnikte zachtjes, voordat hij besefte dat het misschien wel verkeerd over zou kunnen komen. “Sorry, maar… In mijn ogen is dat niet iets waarvoor je jezelf moet schamen,” zei hij. “Het is niet alsof mijn situatie veel beter is. Ik heb nog maar één Pokémon, en ik betwijfel of ik met alleen haar de eerste gym kan behalen, zelfs al heeft ze een type voordeel,” zei Ryan. Hij keek naar zijn Mankey, die hem een semi-kwade blik schonk. Zelfs al was het niet leuk om toe te geven… Hij zou de eerste gym nooit redden met maar een enkele Pokémon in zijn team. “Ik had gehoopt misschien nog een teamgenoot te kunnen vinden onderweg naar Pewter City, en dan wat te trainen in de buurt van die gym, aangezien daar meer dan genoeg trainers zouden moeten zitten met Pokémon die ongeveer even sterk zijn als die in de gym. Dat dacht ik tenminste.” Ryan fronste, beseffend dat zijn plan alles behalve perfect was. Zelfs als hij het al zou redden tot Pewter City, dan zou het waarschijnlijk alsnog een eeuwigheid duren voordat hij ook maar een kleine kans maakte om de gym te kunnen verslaan. Maar daar viel aan te werken.

Opnieuw was er een gekwetste uitdrukking verschenen op Deborah’s gezicht. Dan had hij het eerder dus tóch goed gezien. Hij volgde haar blik, en zag haar naar haar Pikachu kijken. Zat het haar dan echt zo dwars dat de Pikachu haar niet mocht? Was het dan niet simpeler om de Pokémon vrij te laten? Dat was in ieder geval wat hij zou doen als hij een Pokémon had die het niet mocht. Maar het lag waarschijnlijk ingewikkelder dan dat. Deborah lachte toen hij was uitgepraat, wat in zijn ogen een goed teken was. Het was in ieder geval beter dan de gekwetste uitdrukking die ze eerder had gehad. “Nou, dan zijn we dus met twee. We hebben allebei geen waterdicht plan en weten niet wat we met de situatie aan moeten. Ja, ik mag jou wel,” zei de blondine. Haar ogen twinkelden terwijl ze dit zei, wat hem verwarde. Ryan glimlachte twijfelend als reactie op het schouderklopje, nog steeds niet zeker wetend hoe hij precies moest reageren op haar woorden. Waarschijnlijk omdat ze zo direct was. Niet op een slechte manier, maar alsnog. Het verbaasde hem. Maar ze had gelijk. Zijn plan was slecht. Erg slecht. Net zoals Deborah zei, was hij in het voordeel, maar dat was puur dankzij geluk. Wat als zijn eerste Pokémon een Caterpie was geweest? Dan zou het al helemaal moeilijk zijn geweest. En hij had zelfs nog meer geluk met het feit dat ze naar hem luisterde. Nee, wat als Criana hem gehaat had, net zoals Deborah’s Pikachu haar niet scheen te mogen? Dan was hij nog verder van huis geweest. Deborah keek naar haar Pikachu, die opnieuw van haar wegdraaide, blijkbaar niet van plan om haar bestaan te accepteren. De gekwelde uitdrukking op Deborah’s gezicht verscheen weer. Het duurde echter niet lang, of haar glimlach was al weer terug. “Maar goed, wat niet is kan nog komen!” zei ze. Ryan knikte. Het was duidelijk dat het meisje om haar Pokémon gaf. Dus dat was zeker het probleem niet. De Pikachu had waarschijnlijk gewoon wat tijd nodig, ofzo.

Deborah haalde een andere Pokéball tevoorschijn. Dat was waar ook, ze had meer Pokémon dan alleen haar Pikachu. “Ik zal je mijn Nidoran eens laten zien. Ik zou je ook graag Converse, mijn Magikarp, laten zijn, maar deze kan helemaal niks uithalen hier. In het water ook niet echt, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.” Ryan grinnikte kort door de rode blos die op Deborah’s wangen was verschenen. Het was grappig om andere mensen te zien blozen, wat de reden ook mocht zijn. Ze gooide de Pokéball, waar vervolgens een witte straal uit kwam, die vrijwel direct de vorm van een mannelijke Nidoran aannam. De Pokémon keek verwilderd om zich heen, alsof hij niet snapte waarom hij plots voor een grot stond. Misschien was hij nog niet gewend aan het idee van een Pokéball. Of misschien had hij wel in de bal geslapen. Hoe werkten die dingen eigenlijk? Niet dat het uitmaakte. Deborah was op haar knieën gaan zitten, om zo haar Pokémon wat voer aan te bieden. “Jij ook wat?” had ze aan zijn Mankey gevraagd. Criana keek hem vragend aan. Wauw, zijn broer had zijn Mankey blijkbaar een paar manieren aangeleerd voordat hij hem had weggegeven. “Dat mag toch wel, hè?” vroeg de blondine. Ryan haalde zijn schouders op. “Waarom niet? Van mij mag ze,” antwoordde hij. De Mankey klapte blij in haar handen, en liep vervolgens naar Deborah toe. Ze hield haar handen uitgestoken voor zich, wachtend op het voedsel. Er viel een stilte, die Ryan benutte om de Nidoran wat beter te bekijken. In tegenstelling tot de Pikachu, voelde hij geen aandrang om de Pokémon te aaien. De Nidoran had zojuist nog verward geleken; wat als hij dacht dat hij hem aanviel? Dat zou hij niet willen.

“Dus…” zei Deborah na een korte stilte. Ryan keek op. “Hm? Wat?” vroeg hij. “Wat is je volgende plan? Naar Pewter City reizen en de badge verdienen? Pokémon vangen?” vroeg ze. Ryan fronste. “Eigenlijk… allebei. Zoals ik al zei, reis ik sowieso richting Pewter. En als ik onderweg iets tegen kom dat me aan staat, dan vang ik het, denk ik,” zei hij, ondertussen kijkend hoe de Pikachu nieuwsgierig op zijn trainer af was gekomen, maar hij weer zijn interesse was verloren toen ze hem had opgemerkt. “Misschien kunnen we een stuk samen reizen? Tot aan Pewter, in ieder geval. Ik bedoel… We moeten dezelfde kant op, of niet soms?” stelde Ryan voor. Hij vroeg zich af waar hij mee bezig was. Hij was alles behalve een snelle loper, en de persoon aan wie hij vroeg of ze met hem wilde reizen, kende hij amper een kwartier. Was het daadwerkelijk verstandig om haar te vragen? Aan de andere kant, hij zocht iemand met een zaklamp. Wat als ze een zaklamp had. Wat als hij de kans miste om door de Rock Tunnel heen te kunnen gaan als hij het niet vroeg. Bovendien, Deborah had meer Pokémon dan hem, ondanks dat een er van weigerde om te luisteren, en de ander een Magikarp was. Het was qua veiligheid verstandiger om met haar te reizen, dan om alleen te gaan. “Ik bedoel… Als je dat wilt? Aangezien we elkaar nog maar net kennen,” zei Ryan twijfelend. De kans dat ze zijn verzoek af zou slaan was erg groot, of niet soms? “Of misschien alleen maar voor de Rock Tunnel? Tenminste, als je van plan was om daar door heen te gaan,” zei Ryan vervolgens, hopend dat zijn verzoek nu wat redelijker klonk. Alhoewel. Een jongen die een meisje vroeg of ze samen met hem een donkere tunnel in wilde gaan. Dat was alles behalve onschuldig als je het uit de context haalde. Zelfs al namen ze hun Pokémon mee. Zou zij er misschien ook zo over denken? Want dat was absoluut niet zijn bedoeling.

In plaats van de reactie die Ryan had verwacht, namelijk dat hij voor stalker of voor perverseling werd uitgemaakt, of misschien zelfs erger, had Deborah geknikt als antwoord op zijn vraag. “Het lijkt me een leuk idee,” had ze gezegd. Ryan haalde opgelucht adem. Het was een fijn idee om samen met iemand te kunnen reizen. Niet zo zeer alleen om het gezelschap, maar vooral omdat hij waarschijnlijk nooit in Pewter City aan zou komen als hij alleen zou reizen. Want het was helaas niet zo dat hij een perfect gevoel voor richting had. Sterker nog, hij had niet eens een kaart bij zich. Hij had tot nu toe op goed geluk wat bordjes gevolgd, en was daardoor belandt waar hij nu was. En zelfs daar was hij al verbaasd om. Maar nu hij iemand had om samen mee te reizen, zou het waarschijnlijk een stuk makkelijker worden. Als hij nu verdwaalde, dan verdwaalde hij tenminste niet in zijn eentje. Dan was er tenminste iemand anders die hij ook de schuld kon geven. Alhoewel, ze zouden waarschijnlijk niet door de Rock Tunnel gaan, dus was de kans dat ze daadwerkelijk zouden verdwalen ook een stuk kleiner geworden. Het was eigenlijk maar goed dat hij had gewacht met het binnen gaan van de Rock Tunnel. Als hij niet had getwijfeld, dan zou hij Deborah waarschijnlijk niet eens tegen zijn gekomen. Hij moest niet denken aan wat er gebeurd zou zijn als hij in zijn eentje naar binnen was gegaan, om vervolgens hopeloos verdwaald te raken.

“Maar goed, ik ga met je mee. Wie weet wat voor leuke avonturen we nog kunnen beleven samen,” een korte stilte viel. “Eh.. Nou ja, je begrijpt wel wat ik bedoel. Niet dat soort avonturen. Maar meer.. Ach, laat ook maar.” Ryan lachte kort toen hij zag dat Deborah opnieuw bloosde, om vervolgens haar gezicht van hem weg te draaien. Dat was precies de reden waarom hij normaal problemen had met het praten tegen mensen van de andere sekse. Omdat elk woord dat hij zei verkeerd kon klinken, en alles een dubbele betekenis scheen te hebben, zelfs al was dat niet de bedoeling. Zelfs als hij een normaal gesprek probeerde te hebben, leek elk woord dat hij zei een valkuil te zijn. Maar nu hij met Deborah praatte, scheen het minder erg dan normaal te zijn, aangezien ze zojuist had bewezen dat meisjes ook hetzelfde probleem konden hebben. Het voelde ergens goed om niet de enige te zijn die zich awkward voelde tijdens een gesprek, of om niet het persoon te zijn dat er maar wat bij zat terwijl de anderen praatten. “Ik denk dat ik weet waarom Sparky zo doet,” zei Deborah. “Hm? Waarom?” vroeg Ryan, zelf ook nieuwsgierig naar de oorsprong van het gedrag van de Pikachu. Want meestal was het zo dat een Pokémon zijn eigen trainer mocht, en andere trainers niet, in plaats van andersom. Geduldig luisterde hij naar Deborah’s verhaal. Wel, dat was ook een manier om je eerste Pokémon te bemachtigen. Maar zou de Pikachu haar dan juist niet dankbaar moeten zijn omdat ze hem had gered? Of was het misschien zo dat hij te trots was om toe te geven dat hij dankbaar was? Dat hij nu wilde bewijzen dat hij het wel redde zonder haar, of iets in die richting? “Hmm… Het zou kunnen. Ik bedoel… het moet in ieder geval een bepaalde indruk op hem achter hebben gelaten.”

Er was een korte stilte, voordat de blondine weer begon te praten. “Ryan?” vroeg ze. “Hm?” antwoordde Ryan, om haar vervolgens vragend aan te kijken. “Volgens mij begint het spoedig donker te worden. Heb jij een idee waar we kunnen verblijven?” Ryan fronste. Dat was een van de dingen die hij niet goed had doordacht toen hij op reis ging. Slaapplekken. Hij was er van uit gegaan dat hij wel ergens in een Pokémon Center zou kunnen overnachten. Maar kamperen in de open lucht? Daar had hij niet aan gedacht. “Ik heb eerlijk gezegd geen idee,” antwoordde hij. “We kunnen proberen om naar de meest dichtstbijzijnde stad toe te gaan om daar in een Pokémon Center te overnachten, maar ik betwijfel of we daar kunnen zijn voordat het donker is. Ik ben namelijk niet bepaald de allersnelste wandelaar.” Betekende dit dat ze in de buitenlucht moesten slapen? Want hij had in ieder geval geen tent in gepakt. Tuurlijk, hij had een slaapzak mee genomen voor noodgevallen, maar daar bleef het eigenlijk bij. “Misschien kunnen we ergens een open plek zoeken? Want het lijkt me niet verstandig om naast een grot vol met Zubat te slapen,” zei Ryan. Alleen het idee van Zubat zorgde er voor dat hij moest huiveren. Nee, wat als ze hem in zijn slaap aan zouden vallen, en dan al zijn bloed uit hem zouden zuigen? Hij moest er niet aan denken.

Het verbaasde hem dat hij er nu pas achter kwam dat hij verschrikkelijk onvoorbereid van huis was weggegaan. Het enige waar hij destijds aan had gedacht, was dat hij uit zijn huis weg wilde, en het liefst zo snel mogelijk. Hij had niet gedacht aan wat voor spullen hij mee zou moeten nemen. Tuurlijk, hij had wat spullen ingepakt waarvan hij dacht dat die misschien van pas zouden komen. Nee, hij had niet eens een lijst gemaakt van spullen die hij nodig had. Een paar uurtjes voorbereiding van voorbereiding was in zijn ogen meer dan genoeg geweest om fatsoenlijk op reis te kunnen. Misschien had hij iets langer na moeten denken over het op reis gaan, in plaats van dat hij alles in een uurtje probeerde te regelen. Dan zou alles veel soepeler zijn verlopen. 'Als we voor het donker daar niet meer aankomen, moet je wel weten dat ik geen slaapzak heb. Ik ben niet op de meest originele wijze op mijn Pokémonreis gegaan en eerlijk gezegd heb ik nog geluk gehad dat ik Poké Balls met me heb kunnen meenemen. Een slaapzak is er niet aan te pas gekomen, ik was te enthousiast en de omstandigheden lagen me niet zo eh.. goed.' Ryan knikte, en glimlachte vriendelijk. Hij had geen tent, zij had geen slaapzak. Het was een fijn idee om te weten dat hij niet de enige persoon was die van huis vertrok zonder na te denken over de gevolgen. Pokéball’s… Zelfs dat had hij niet eens mee, als je de Pokéball van zijn Mankey niet mee telde. Dus zelfs als hij al een geschikte Pokémon tegen zou komen, dan had hij nog steeds geen enkele manier om die te vangen. Nou ja, hij had tenminste wel voldoende geld mee genomen. Hij zou vast wel wat Pokéball’s kunnen kopen in een of andere Pokémart.

Het was ergens een raar idee dat de kans bestond dat hij de nacht door zou moeten brengen op de grond in plaats van in een comfortabel bed. Natuurlijk was hij als kind wel eens uit kamperen geweest met zijn ouders, maar dan had hij altijd nog op een luchtbed gelegen, en niet op de grond zelf. Misschien zou het vannacht zelfs wel zó ongemakkelijk liggen dat hij de slaap niet zou kunnen vatten. Op dat gebied was hij verwend. Hij was het gewend om altijd ergens comfortabel te kunnen liggen of zitten, in plaats van dat hij blij moest zijn met een plukje gras waar hij op kon rusten. Het was een hele verandering. Maar waarschijnlijk zou hij er na een tijdje wel aan gewend raken. Niet dat dit wilde zeggen dat hij een comfortabele stoel af zou slaan. Nee, als er iets was wat hij op het moment wilde, dan was het een goede slaapplaats zoeken. Zelfs een dun matje was al beter dan op de grond te moeten liggen. 'Een grot vol met Zubat is inderdaad geen gezellig slaapplekje,' mompelde Deborah, 'maar zijn er hier niet van die kleine grotjes waar geen Pokémon leven en waar het wat warmer is? Of wil je echt in een soort van bos gaan slapen?' Ryan fronste. “Nou… Als die grotten er al zijn, kunnen we er dan niet van uit gaan dat die Pokémon nu ook in die grotten zijn?” vroeg hij. Het was een goede optie, niet daar van. Maar als bleek dat de eerste de beste grot die ze vonden, behalve de Rock Tunnel, bezaaid was met Pokémon, die waarschijnlijk ook weer Zubat zouden zijn, want ja, waar vond je eigenlijk geen Zubat, dan had hij geen zin om door te zoeken tot ze een grot vonden zónder Pokémon er in.

'Over die slaapzak hoef je je trouwens geen zorgen te maken, hoor. Hoewel ik tot nu toe altijd heb kunnen slapen bij een Pokémon Center en ik dus geluk gehad heb, kan ik het ook prima aan om te slapen zonder deken. Ik denk dat ik in mijn rugzak nog ergens een jas heb liggen die me voor de kou beschermt,' zei ze, om hem vervolgens dapper aan te kijken. Wel, dat hoopte hij dan maar. Aangezien ze op het moment niet bepaald in een stad waren, kon het ’s nachts nog behoorlijk afkoelen. Straks had ze het nog steeds te koud, en voelde hij zich nog verplicht om zijn slaapzak open te ritsen en hem als een grote deken te gebruiken. Dan zou hij niet eens meer de onderkant van de slaapzak als matras kunnen gebruiken, maar dan zou hij op de koude grond slapen. 'Ik red me wel!' zei ze nogmaals. Had ze soms geraden dat hij er niet helemaal van overtuigd was? Haar stem klonk echter vrolijk. Misschien zij ze het meer om haarzelf te overtuigen. Haar vrolijkheid scheen echter ietwat weg te trekken. 'Als we trouwens Pewter City willen bereiken, hebben we nog een heus avontuur voor de boeg. Bovendien moeten we ook onze Pokémon nog trainen. Misschien zou het ook handig zijn als we onderweg een Pokémon voor jou tegenkomen. Ik wil niet ruw zijn, maar alleen een Mankey zal de klus niet klaren.’


Ryan fronste. Ja, daar had hij zelf ook al over na gedacht. “Ik ben van plan om in de eerst volgende stad die we tegenkomen Pokéball’s te kopen, aangezien ik die op het moment niet bij me heb. En daarna… Nou, we zullen vast meer dan genoeg Pokémon tegen komen onderweg naar Pewter. Er moet er vast wel een tussen zitten die handig is in de Pewter Gym,” zei hij, om vervolgens naar zijn Mankey te kijken. Deze keek hem vragend aan, alhoewel hij gokte dat ze probeerde uit te vogelen of hij het toe zou staan als ze op zijn schouders zouden klimmen. “Ik weet dat Criana niet de ideale start Pokémon is voor een trainer, maar… ze is beter dan niets, niet waar? Bovendien,” Ryan boog zich naar voren, en strekte zijn armen uit naar zijn Pokémon, die hierop reageerde door met uitgestrekte armen naar hem toe te waggelen en zich op te laten pakken, “heb ik haar stiekem veel liever dan welke Pokémon dan ook.” Ryan keek Deborah uitdagend aan, alsof hij haar uitdaagde om te zeggen dat zijn Pokémon zwak was. Okay, het klopte misschien dat zijn Mankey zwak was. Maar daar kon aan gewerkt worden. “Hoe dan ook… Ik denk dat we maar beter kunnen vertrekken als we nog een poging willen doen om een Pokémon Center te bereiken?”

“Ja, Mankey is inderdaad een goede Pokémon.” Was het antwoord dat hij kreeg op zijn blik. Geen snerende opmerking. Geen poging om tegen hem in te gaan. Hij werd in zijn gelijk gesteld. En dat voelde vreemd. Nee, sterker nog, het voelde juist alsof hij ongelijk had gekregen. Alsof hij zelf de enige was die had gedacht dat zijn Pokémon zwak was. Was het misschien zo dat hij had gehoopt dat ze er tegenin was gegaan, zodat hij aan zichzelf kon bewijzen dat zijn Pokémon sterk was? Want dat was wel hoe hij zich voelde. Nee, het was niet zijn Mankey die zwak was. Hij was degene die zwak was. Voor nu. Maar tegen de tijd dat hij zijn eerste gym badge had bemachtigd, zou hij een ander persoon zijn. Een beter persoon. Iemand die niet de bevestiging van iemand anders nodig had om te weten of zijn Pokémon goed genoeg was. Want dat was niet de soort trainer die hij wilde worden. Hij wilde plezier hebben met zijn Pokémon. Dat was zijn voornaamste doel. En dat lukte niet als hij zich constant afvroeg of zijn Pokémon wel of niet sterk genoeg waren. “Als we die al bereiken,” hoorde hij Deborah mompelen. Oh, dat was waar ook. Ze zouden vertrekken. Dat was waar ze het over hadden gehad voordat hij aan zichzelf was beginnen te twijfelen. “We kunnen inderdaad maar beter vertrekken ja.” Ryan glimlachte zwakjes. Hij had iets verkeerds gezegd, of niet soms? Ja, dat zou waarschijnlijk wel weer zo zijn. Net nu hij iemand had gevonden die hem als een normaal persoon scheen te zien in plaats van ‘dat persoon op krukken’, zelfs al was dit misschien ook omdat hij op het moment zonder zijn krukken liep, had hij het gevoel alsof hij het verpest had. Hij zou voorzichtiger moeten doen. Beter oppassen met wat hij zei. Want voordat hij het wist, zou hij weer alleen moeten reizen. En dat leek plots een eng idee.

Ryan wachtte geduldig terwijl de blondine haar Pokémon in zijn bal terug liet keren. Zonder waarschuwing was er een Zubat uit de grot gevlogen, die na langs hem heen te zijn gevlogen vlak langs Deborah’s gezicht heen vloog. Het meisje viel achterover van schrik. Ryan zette instinctief een stap naar voren toe, in een poging haar te helpen, maar kwam er halverwege achter dat hij toch te laat zou zijn, waardoor hij zijn stalen been verkeerd neer zette, en hij bijna het voorbeeld van het meisje volgde door ook te vallen. Terwijl hij zichzelf staande had weten te houden, had hij zijn Mankey los moeten laten. Deze had echter snel genoeg gereageerd, en was daardoor zonder ook maar een schrammetje op te lopen weer op haar beide benen op de grond beland.  Deborah vloekte, waardoor Ryan zijn aandacht weer op haar richtte. Right. Zij was gevallen. Hij stond nog overeind. “Niks aan de hand,” zei Deborah tegen hem, om vervolgens weer op te staan. Ryan trok zijn wenkbrauwen op. Niets aan de hand? Het had er anders op geleken dat ze behoorlijk hard was gevallen. “Het is niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak, hoor. Ik kom wel vaker in de problemen wat Pokémon betreft. Zo heb ik ook al eens een wilde zwerm Beedrill achter me aan gehad,” zei het meisje. Was het de bedoeling dat dit hem minder bezorgd zou maken? Want dat was absoluut niet wat er gebeurde. Hij was juist bezorgder. Om zichzelf. Wat als ze weer een zwerm Beedrill achter zich aan zou krijgen? Dan zou hij zeker een probleem hebben, want het was niet alsof hij op het moment echt weg kon rennen.

“Laat je ellenbogen eens zien,” zei Ryan, het nog steeds niet helemaal vertrouwend. Een frons was op zijn gezicht verschenen. Zelfs als het meisje beweerde dat het niets was… Je kon er maar beter zeker van zijn, niet waar? Waarschijnlijk had hij dat overbezorgd zijn van zijn moeder. Die was al bang dat hij een longontsteking had als hij een enkele keer niesde. “Heb jij zo nooit van die gevalletjes met Pokémon gehad?” vroeg Deborah. Ryan fronste. Ja, natuurlijk had hij wel eens een ‘gevalletje’ gehad met een Pokémon. Maar het was niet bepaald een klein gevalletje geweest. “Ik ben vroeger wel eens aangevallen door een Ponyta,” vertelde het meisje, “daarna ben ik een tijd bang geweest voor Pokémon, maar mijn vader heeft me er weer bovenop geholpen, wonderbaarlijk genoeg.” Ryan keek hoe de Pikachu van de blondine op haar schouder klom. Ryan’s gezicht vertrok. “Ik… ik heb een enkele keer een gevalletje gehad met een Pokémon. Nou ja, meerdere Pokémon eigenlijk. Het was nogal uit de hand gelopen.” Ryan fronste. Hij voelde zich ergens verplicht om te vertellen wat er gebeurd was, omdat de blondine had verteld over haar eigen ervaringen. Zelfs al was het maar om haar te laten weten dat ze niet de enige was die pech had. “Het kwam er op neer dat een van de Pokémon op een gegeven moment zijn Earthquake gebruikte, en ik er sindsdien niet echt tegen kan als ik de  grond viel schudden,” besloot hij maar om te zeggen. Daar. Het was er uit. Misschien niet de hele waarheid, maar… het was beter dan niets, toch? Bovendien, als hij met het meisje samen ging reizen, dan had ze op zijn minst het recht om te weten dat hij niet tegen aardbevingen kon. En zelfs dat was nog maar zwak uitgedrukt.

Ryan schudde kort met zijn hoofd, en dwong zichzelf vervolgens om weer te glimlachen. Hij wilde niet terug denken aan die dag. “Hoe dan ook… Het maakt niets uit. Zolang ik uit de buurt blijf van iets dat ook maar een beetje op een aardbeving lijkt, komt het vast wel goed,” zei hij, half om zichzelf er van te verzekeren dat hij nergens iets van te vrezen had. “Maar goed… Het heeft denk ik geen zin om nog langer hier te blijven,” zei Ryan in een poging om het onderwerp van het gesprek te veranderen. “Laten we gaan,” zei hij, om vervolgens te beginnen te lopen in de richting waarvan hij dacht dat het dichtstbijzijnde Pokémon Center lag. Wat als hij de verkeerde kant op liep? Man, hij zou waarschijnlijk door de grond zakken van schaamte als hij dat deed. Dan had hij in ieder geval alvast bewezen hoe slecht zijn richtingsgevoel was. Want als er een ding was waar hij van op aan kon, dan was het wel dat hij vroeg of laat zou verdwalen. En niet zo’n beetje ook. Wel, als hij nu zou verdwalen, dan had hij tenminste gezelschap. Dan had hij tenminste iemand die tegen hem terug praatte als hij speculeerde over de beste manier om de weg terug te vinden. Hij stopte even met lopen om hierna om te kijken naar Deborah, om te zien of ze hem volgde, of dat ze stil was blijven staan, terwijl ze zich afvroeg waar de hel hij naar toe aan het lopen was. Of erger, dat ze had gezien dat hij mank liep. Dat was misschien nog wel een tikkeltje erger, zelfs al had hij van tevoren al gezegd dat hij aan langzame loper was.

Ryan’s gezicht vertrok bij het zien van de conditie van de ellenbogen van het meisje. Geschaafd. Dat moest op zijn minst een klein beetje pijn doen, als het niet heel veel was. En daarvan zei ze dat het niets was? Of was het zo dat ze gewend was aan ergere verwondingen waarbij deze schaafwonden in het niets vielen als je ze er mee vergeleek? “Zie je,”  zei Deborah opgewekt. “Niks aan de hand.” Ryan wilde er tegenin gaan, zeggen dat er toch echt wel iets aan de hand was als je je ellenbogen zo schaafde, maar besloot om zijn mond te houden. Dit was een verloren discussie voor hem. Het had geen zin om er over door te gaan. Hij maakte een instemmend geluid. “Dat is vervelend,” reageerde Deborah op zijn verhaal. Ryan haalde zijn schouders op. Vervelend. Ja, dat was hoe je het zou kunnen noemen. Het was vervelend dat hij zijn been kwijt was geraakt en hij op de koop toe ook nog eens bang was voor aardbevingen. Maar dat was hoe het ging, niet waar? Hij versnelde zijn pas ietwat. Hij wilde dit gesprek niet hebben. Waarom was hij er überhaupt over begonnen eigenlijk? Hij voelde zich onprettig. Alsof iemand zijn kleren van hem af had gerukt, en hij vervolgens op een podium was gezet waar iedereen naar hem kon kijken. Hij schaamde zich er voor dat hij zo laf was. Nee, hij was zelfs kwaad. Kwaad dat het niet anders was gegaan. Dat hij zijn been verborg, puur omdat hij nog niet wilde accepteren dat het echt weg was. Alsof hij nog hoop had dat het ooit op miraculeuze wijze weer terug zou keren. Maar dat zou niet gebeuren. Dat soort dingen gebeurden alleen in sprookjes. En als hij een ding zeker wist, dan was het dat zijn leven niet bepaald een sprookje was.

Zijn pas vertraagde weer wat. Hij ving de blik van Deborah op, en zette een glimlach op, in een poging om het te laten lijken alsof hij zichzelf op het moment niet vervloekte. Hij keek weer weg, maar voelde kort, in wat nog minder dan een milliseconde was, de hand van Deborah tegen de zijne aan komen. “Hé.” Ryan draaide zijn hoofd om naar het meisje. “Hm?” vroeg hij. “Als je er nog eens over wilt praten of je merkt een situatie op waarbij je je echt niet goed voelt, dan mag je me gerust waarschuwen. Ik wil voorkomen dat je nog eens zoiets moet meemaken.” Ryan staarde Deborah een paar seconden aan, om vervolgens verbaasd met zijn ogen te knipperen. Hij praatte meestal niet over dingen die hem lastig zaten. Nou ja, meestal… Eigenlijk praatte hij er helemaal niet over.  Het was op de een of andere manier een soort taboe voor hem geworden om te praten over dingen waar hij mee zat. Het had hem al verbaasd dat hij überhaupt uit zichzelf was begonnen over de aardbeving. Maar misschien… Misschien was het niet zo heel slecht dat hij er over was begonnen. Want Deborah had hem tenslotte niet uitgelachen toen hij het had verteld, iets wat hij op de een of andere manier had verwacht. Misschien dat hij haar kon vertrouwen. Dat zou hij zo moeten. Want rondreizen met iemand die je niet vertrouwde, dat kon nooit goed gaan. Hij wilde het meisje bedanken voor wat ze had gezegd, maar kreeg het niet voor elkaar om de juiste woorden er voor te verzinnen, dus knikte hij uiteindelijk alleen maar, zachtjes glimlachend.

Des te langer ze door liepen, des te donkerder het werd. Zouden ze het Pokémon Center nog wel redden op deze manier? Het zou zijn schuld zijn als ze het niet zouden redden. Als hij nou sneller had kunnen lopen… Maar dat zat er niet in. Hij liep nu al op maximale snelheid. “Het ziet er eerlijk gezegd niet naar uit dat we op tijd bij een Pokémon Center geraken,” zei Deborah uiteindelijk. Ryan fronste. Blijkbaar had ze hetzelfde gedacht als hij. En het was niet fijn om toe te geven, maar… Ze zouden inderdaad niet op tijd een dorp bereiken. “Misschien kunnen we de overgebleven tijd toch beter gebruiken om een beschut plaatsje te zoeken. Wat denk jij?” vroeg de blondine. Ryan dacht even na, voordat hij knikte. Als ze toch niet op tijd in een dorp aan zouden komen, zou dit de meest logische keuze zijn. “Ja, lijkt me een goed idee,” antwoordde hij. Het was altijd beter dan dat ze alsnog door zouden lopen, geen dorp zouden bereiken, en dan ook nog eens een slechte slaapplek zouden hebben. Nee, hij had liever een comfortabele slaapplek, zelfs al was het niet in een Pokémon Center. Ryan stopte met lopen, om nog net op te merken dat het Deborah naar zijn been had zitten kijken. Een rilling liep over zijn rug heen. Zou ze het hebben gezien? Nee… Dat kon niet. Zijn broek zat er voor. Ze kon hoogstens hebben opgemerkt dat hij mank liep met dat been. Toch…?

“Misschien is daar wel een goed beschut plekje?” vroeg Deborah. Gelukkig, het ging nog steeds over het vinden van een slaapplek. Ryan volgde het meisje met zijn ogen, terwijl deze naar een paar bosjes toe liep. “Toch niet,” was haar oordeel toen ze de plek van dichtbij had gezien. Ryan fronste. Het zou nog moeilijk kunnen worden om nu nog een geschikte plek te vinden. Hoe langer het duurde, hoe moeilijker het zou worden. Als het nog veel donkerder zou worden, zou het straks nog onmogelijk worden om ook maar iets te zien. En dan was er natuurlijk ook nog de kans dat ze aangevallen zouden worden door wilde Pokémon, wat het al helemaal onmogelijk zou maken om een slaapplek te zoeken. Misschien zouden ze wel de hele nacht bezig zijn met het bevechten van wilde Pokémon, en zouden ze pas aan het vinden van een slaapplek toe komen als het licht begon te worden. Deborah had een kaart tevoorschijn gehaald, enkel om tot de conclusie te zijn gekomen dat het nu al te donker was om er ook maar iets op te kunnen lezen. Niet dat hij dacht dat ze er veel aan zou hebben als ze de kaart wel had kunnen lezen- het was nog maar de vraag of ze uit had kunnen vinden waar ze op het moment waren. “We kunnen hier niet de hele blijven lopen,” merkte Deborah op. “Dus.. Wat doen we?”

Ryan fronste. Eerlijk gezegd had hij niet echt veel zin meer om verder te lopen. “Wel, de grond is hier in ieder geval droog. Het is niet echt beschut, maar… zolang het niet gaat regenen of hard waaien moet het wel okay zijn?” suggereerde Ryan. Nee, wacht. Deborah had geen slaapzak mee, of wel soms? Zelfs als het niet harder zou gaan waaien, zou het alsnog redelijk fris zijn. “Nee, laat maar. Vergeet wat ik zei. Misschien kunnen we inderdaad beter een stukje verder lopen. Kijken of er ergens een wat meer beschutte plek is dan dit,” zei Ryan, in een poging zijn eerder gemaakte fout weer recht te trekken. Want het was zijn fout dat ze niet op tijd in een stad waren aangekomen. Niet alleen omdat hij zo langzaam liep, maar ook omdat hij waarschijnlijk precies de verkeerde kant op was gelopen. Dat bewees maar weer eens hoe goed zijn richtingsgevoel was. Dit was het moment waarop hij had gewild dat hij een tent mee had genomen. Dat had hij die op kunnen zetten, en had hij niet bang hoeven te zijn voor iets als regen of wind, tenzij het weer zo hard tekeer zou gaan dat hij weg zou worden geblazen. Dat was dan maar een van de dingen die hij zou moeten doen als ze weer in de bewoonde wereld waren. Een tent kopen. Dan hoefde hij tenminste niet in de open lucht te slapen.

OOC: 1. Sorry voor de late reactie D:
2. Hopelijk is-ie goed

“We vinden vast wel wat,” had Deborah gezegd. Ja, en als ze eenmaal wat gevonden hadden, dan zou het waarschijnlijk al pikkedonker zijn. Het zou waarschijnlijk zo donker zijn dat ze niets meer zouden kunnen zien. Ryan keek omhoog, in een poging te kunnen zien of het erg bewolkt was. Nee, nauwelijks, op een paar kleine wolken na. Dat was voordelig, want dat betekende dat ze tenminste wat zouden kunnen zien door het maanlicht, zelfs al was het maar een klein beetje. Aan de andere kant… Het feit dat er weinig bewolking was, betekende dat het een koude nacht zou worden. En dat was niet bepaald gunstig als je naging dat ze beide niet bepaald tegen de kou bestand waren. Misschien zou hij Criana als een extra kussen kunnen gebruiken. Met al haar vacht zou dat vast en zeker warm zijn. Hij voelde dat het meisje haar hand op zijn schouder legde, waardoor hij zijn aandacht weer op haar richtte. “Ik denk dat we het beste achter dat bosje een slaapplek kunnen vinden. Het lijkt me goed beschut,” zei de blondine, om vervolgens naar een stel donkerder gekleurde bosjes in de verte te wijzen. Daar? Dat betekende dat hij door de struiken heen zou moeten, of niet? Hij ging er echter niet tegenin, wetend dat de plek die het meisje had gezien wellicht de enige slaapplek die ze die avond zouden kunnen vinden zou kunnen zijn. Het meisje liep zonder te aarzelen naar de bosjes, om hier vervolgens in te verdwijnen. Ryan haalde diep adem, en beet op zijn onderlip. Wel, hij zou nu moeilijk achter kunnen blijven. “Op hoop van zegen dan maar,” mompelde hij, om hierbij naar zijn Mankey te kijken, ergens hopend dat deze iets zou doen waardoor hij er niet tegenop zou zien om het struikgewas in te moeten. De Mankey keek hem enkel aan, wachtend tot hij het initiatief zou nemen.

Moeizaam hees hij zijn been over het hoge struikgewas heen, er hierbij oplettend dat zijn kleding niet achter de takken bleef hangen. Nee, als hij ergens aan zou blijven hangen, dan zou hij waarschijnlijk nog verder van huis af zijn. Geïrriteerd keek hij naar zijn Mankey, die geen enkel probleem scheen te hebben met het struikgewas, en die er vrolijk tussendoor rende, om enkel stil te staan als ze weer eens controleerde of ze niet te ver vooruit was gerend. Met een zachte plof voelde hij dat hij met zijn schouder ergens tegenaan was gebotst. Oh nee. Waarom nu. Ryan verstijfde, vrezend voor zijn leven. Wat als hij tegen een Kakuna aan was gelopen? “Criana…” fluisterde hij half smekend. Zijn ogen speurden de grond af naar zijn Pokémon, maar het was te donker om ook maar iets te kunnen zien. “Criana…!” siste Ryan opnieuw. Geen reactie. Hij voelde iets bij zijn broek, wat snel via zijn been omhoog klom. Een rilling gleed over zijn rug heen. Waarom was hij in hemelsnaam de struiken in gegaan. Had hij als kind niet al te horen gekregen dat het gevaarlijk was om van het pad af te gaan? Dat Pokémon zich verscholen in hoog gras en in struiken? En wat deed hij? Hij wandelde ’s nachts door de struiken. Het was alsof hij smeekte om aangevallen te worden door wilde Pokémon. De gedaante klom verder omhoog, naar de schouder waar de eerste Pokémon nu nog op zat. Zat er soms iets op zijn schouder dat wilde Pokémon aantrok?

“Mankey,” klonk het plotseling vanaf zijn overvolle schouder, waarna er iets voor zijn gezicht werd gehouden. Wha… Ah! De tweede Pokémon was al die tijd zijn Mankey geweest! Niks geen aanval van een horde Pokémon! Hij focuste zijn blik op de Pokémon die zijn Mankey voor zijn gezicht hield, om er achter te komen dat het enkel een Caterpie was. Niets waar hij zich zorgen om hoefde te maken dus. Ryan haalde opgelucht adem. Hij pakte de Caterpie aan van zijn Pokémon, en zette deze vervolgens terug in de bosjes. Hij liep verder, tot hij eindelijk weer bij Deborah was. Zou ze hebben gemerkt dat hij achter was gebleven? Hopelijk niet. Want het was niet bepaald heldhaftig om bang te worden van een Caterpie. “Wauw,” mompelde het meisje. Ryan klom over de laatste bosjes heen, en voegde zich bij het meisje. “Kijk, Ryan,” zei het meisje, om vervolgens met haar vinger de lucht in te wijzen. Nieuwsgierig keek Ryan omhoog. “Die sterren.” Zwijgend keek Ryan naar de met sterren bezaaide hemel. Hij had nog nooit eerder een sterren hemel gezien. Nooit op deze manier, in ieder geval. Niet zo helder. Hier in het donker, ver weg van de verlichtte steden, was de sterrenhemel veel mooier. Dit… Dit was een van de dingen waardoor hij blij was dat hij van huis weg was gegaan. “Ah… het is prachtig…” fluisterde hij.

Ryan bleef nog een tijdje naar boven staren, voordat hij zichzelf dwong om er van weg te kijken. Was het de bedoeling dat ze een vuurtje maakten ofzo? Voor warmte en licht? Hij had ergens het gevoel dat ze het bos af zouden branden als ze dat zouden doen, want hij had nog nooit eerder een kampvuur gemaakt, en hij wist niet zeker of Deborah er wel al ervaring mee had. Ryan voelde een koude windvlaag, waardoor hij besloot om zijn jack dicht te doen. Ah, misschien was dit een goed tijdstip om zijn slaapzak uit zijn tas te halen? Hij haalde zijn tas van zijn rug af, en haalde hier vervolgens zijn slaapzak uit, om deze daarna op de grond neer te leggen. Het was niet veel, maar het was beter dan niets. Een tevreden glimlach was op zijn gezicht verschenen, totdat zijn blik op Deborah viel. Ah… dat was waar. Deborah had geen slaapzak. Ondanks dat ze gezegd had dat ze een extra jas bij had, zou ze het vannacht waarschijnlijk behoorlijk koud krijgen, of niet soms? Een frons verscheen op Ryan’s voorhoofd. Was dit zo’n moment waarop hij zich voor zou moeten doen als een echte heer, en hij zijn slaapzak aan het meisje af zou moeten staan? Want dat wilde hij niet. Dan zou hij zelf in de koud moeten liggen. Nee, er was een betere oplossing.

“Ik heb misschien wel een idee,” begon Ryan twijfelend. “Als je wil zou ik mijn slaapzak open kunnen ritsen. Zodat het een grote deken is, en…  we er allebei er onder kunnen?” zei hij, om vervolgens twijfelend te glimlachen. Dat zou een oplossing zijn voor het probleem, of niet soms? Op deze manier zouden ze het vannacht allebei warm hebben. Hij kon het tenminste proberen. Bovendien zou hij zich waarschijnlijk verschrikkelijk rot voelen als hij het niet aanbood. De kans was zelfs groot dat ze zijn aanbod afsloeg. Maar nooit geschoten was altijd mis. Zo voelde het tenminste alsof hij geprobeerd had om de situatie iets te verbeteren. Zijn glimlach verdween weer, en maakte plaats voor een frons. Was het vreemd als een jongen zoiets aan een meisje aanbood? Want als je er goed over nadacht, vroeg hij haar technisch gezien of ze een bed met hem wilde delen. Terwijl ze elkaar nog maar net kenden. En dat… Nou ja, daarvan wist hij in ieder geval wel dat het niet hoorde. “Ik bedoel… Het delen van mijn slaapzak is waarschijnlijk warmer dan dat je in de open lucht moet liggen, niet waar?” zei Ryan, om vervolgens vriendelijk te glimlachen.

OOC: Je post was fantastisch, no worries. :3

OOC: Je vroeg er om
Edit: Oh ja, godmode met toestemming trouwens, vergeten :silent: 

Nadat hij zijn slaapzak eindelijk open had geritst, had Ryan deze op de grond uitgespreid. Wat nu? Doen alsof hij nog iets interessants te vertellen had? Want dat was niet het geval. Misschien… Misschien konden ze maar beter gaan slapen. Dan zou deze nacht snel voorbij zijn, en zouden ze weer opzoek kunnen gaan naar de weg terug naar de beschaving. Hij bukte zich op een nogal onhandige manier, om vervolgens onder zijn slaapzak te gaan liggen. Hij was plotseling blij dat het zo donker was. Het betekende dat Deborah waarschijnlijk niet goed had kunnen zien hoe verschrikkelijk slecht hij was in iets simpels als gaan liggen. Geduldig wachtte hij tot het meisje was gaan liggen. Hij was met zijn rug naar haar toe gaan liggen, in de hoop dat de hele ervaring op deze manier iets minder vreemd zou zijn. Nu voelde het voor hem tenminste alsof er iets tussen hen in lag, zelfs al was het maar zijn rug. Zo leek het in ieder geval alsof hij alleen lag, zelfs al wist hij dondersgoed dat het niet zo was. “Dankjewel dat je dit voor me wilt doen,” hoorde hij Deborah achter hem zeggen. “Geen probleem,” antwoordde hij, alhoewel hij zich vanbinnen nog steeds afvroeg of hij de juiste beslissing had gemaakt. Hij voelde iets zwaars bij zijn voeteneinde neerploffen, wat bij nadere inspectie niet meer bleek te zijn dan zijn Mankey, die had besloten om zijn slaapzak als matras te gebruiken. Zou hij zijn Pokémon terug moeten laten keren? Stel dat er iets met Criana zou gebeuren terwijl hij sliep. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als dat zou gebeuren. Maar aan de andere kant… Was er ook maar iemand die wist dat ze hier waren? Hij wist vrijwel zeker van niet. Twijfelend keek hij naar zijn Pokémon. Nee, ze zou zich wel redden als er iets zou gebeuren, of niet soms? Bovendien, de warmte van Criana’s lichaam was perfect om zijn voeten warm te houden.

Ryan sloot zijn ogen, hopend dat hij snel in slaap zou vallen. Maar helaas, een goede nachtrust scheen niet voor hem te zijn weggelegd. Hij lag alles behalve comfortabel, en had zelfs het gevoel dat hij op en spijkerbed lag. Hij was te verwend. Niet gewend om ergens op te liggen behalve zijn comfortabele bed. Zelfs het feit dat ze op gras lagen hielp niet. Natuurlijk, het was beter dan zand of steen, maar alsnog. Het voelde verschrikkelijk. En dat was niet het enige wat hem uit zijn slaap hield. Na ongeveer een half uur te hebben gelegen, voelde hij een warme aanraking tegen zijn rug aan. Ah, dat was… Deborah was tegen hem aangekropen. Als verstijfd bleef hij liggen, gechoqueerd door de aanraking. Hoe moest hij hier nou weer op reageren? De aanraking voelde niet onprettig, maar om nou te zeggen dat hij zich nu comfortabel voelde… Dat was niet bepaald het geval. Ryan slikte, en schoof vervolgens wat verder weg van het meisje, om hierdoor enkel een stomp tegen zijn niet-metalen been te krijgen. De tranen sprongen hem in de ogen. Het was Criana blijkbaar niet bepaald bevallen dat zijn benen, die ze als kussen had gebruikt, hadden bewogen. Hij kon dus nergens naar toe. Er zat dus niets anders op dan om te wachten tot deze rampzalige nacht voorbij was. Hoe hij het ook probeerde, het lukte hem niet om te slaap te vatten. De adem van Deborah kriebelde zachtjes in zijn nek, waardoor hij zich voornam om zich maar niet om te draaien. Ze was zo dichtbij… Nee, dat kon alleen maar verkeerd gaan.

Ryan dacht kort aan de verhalen die op het nieuws waren geweest, over mannen die dit soort gelegenheden juist misbruikten. Waarbij hun excuus nog wel was dat de vrouwen door ze gebruikt hadden willen worden. Maar dat was niet hoe het zat, of wel soms? Want hij kon zich niet voorstellen dat Deborah het op prijs zou stellen als hij ook maar iéts zou doen behalve slapen. Bovendien, dat was niet de soort persoon die hij wilde zijn. Hij wilde iemand zijn waar anderen naar op keken. Iemand die als voorbeeld werd gebruikt. Maar dan zou hij eerst zijn moeder onder ogen moeten komen, of niet? En dat was iets waar hij ontzettend tegenop keek. Maar ooit zou het daar nog wel van komen. Voor nu zou hij zich richten op de eerste gymbadge. Want als hij die eenmaal had, dan was hij al een stuk dichterbij zijn doel. Bewijzen dat hij alles behalve een zielige jongen was die niets zelf kon doen. Ryan baalde zijn hand tot een vuist. Hij zou iedereen laten zien dat ze het mis hadden gehad. Maar dat… Dat zou morgen komen. Als het weer licht was. Hij geeuwde luid. Eerst slapen. Na het risico eerst goed overwogen te hebben, draaide hij zich uiteindelijk om naar Deborah, wiens gezicht gelukkig ver genoeg van hem af lag. Het was dat hij beter sliep op deze schouder, anders zou hij het nooit gedaan hebben. Hij staarde kort naar haar gezicht. Het voelde ontzettend vremd om zo dicht bij een meisje te zijn. Ze sliep zo vredig… Hij kreeg bijna de neiging om haar in haar gezicht te porren. Hij weerhield zich daar echter van, en sloot zijn ogen daarom maar weer, om uiteindelijk in slaap te vallen.

OOC: Ik kon het echt niet laten, vooral dat allerlaatste stukje niet XD Het is zo lekker awkward XD

“Voorzichtig, Ryan, anders val je in het water!” De kleine, zwartharige jongen lachte luid, en sprong naar de volgende steen toe. Hij wankelde even toen hij neerkwam, maar wist al snel zijn evenwicht weer te vinden. “Goed zo, Ryan! Je bent er bijna!” klonk de stem weer. Het zwartharige jongetje grijnsde breed, en keek naar zijn vader, die samen met zijn moeder aan de oever van het beekje zijn zoon stond aan te moedigen. Hij keek kort naar rechts, waar hij zijn twee broers in het water zag liggen. Hij was de enige die nog niet in het water was gevallen. Daarom was hij voor deze ene keer het lievelingetje van zijn vader. Iets dat hij altijd had gewild, maar dat hem nooit was gelukt. Hij sprong naar de oever toe, en grijnsde breed naar zijn vader, die hem over zijn hoofd aaide. “Goed gedaan, Ryan!” zei zijn vader. Zijn vader zei nog iets, maar het was niet meer hoorbaar. De grond trilde. Een aardbeving. “Ryan!” hoorde hij zijn vader schreeuwen. De zwartharige jongen was ineengekrompen, verstijfd van angst. “Ryan, help me!” hoorde hij zijn vader weer roepen. Het jongetje snikte. Zijn vader bleef roepen, maar steeds zachter, tot hij uiteindelijk weg was gestorven. “Papa…” jammerde het jongetje. De grond stopte met trillen, maar de jongen kwam niet overeind. Hij kon niet overeind komen, zelfs als hij het gewild zou hebben. Zijn hele lichaam was veranderd in hard metaal. Hij kon enkel toekeken hoe zijn broers en moeder naar hem toe liepen. “Moordenaar,” fluisterden ze in zijn oor. Hij wilde roepen dat het niet zijn schuld was, maar kon zijn mond niet bewegen. Hij voelde een warme hand op zijn schouder. De stemmen waren verdwenen, en de stijfheid uit zijn nek trok weg, waardoor hij naast zich kon kijken. Met grote ogen keek hij naar de blondine, die hij wist te herkennen als Deborah.

Een harde klap op zijn borst zorgde er voor dat Ryan uit zijn droom ontwaakte. Geschrokken hapte hij naar adem. Wat was er gebeurd? Was hij aangevallen door een Pokémon? Was Sparky van gedachten veranderd, en had deze alsnog besloten om hem op dezelfde manier als zijn trainer te behandelen? Hij voelde op zijn borst om te kijken wat het was, voordat er iets zwaars op zijn onderlichaam viel. Hij liet een kreet van pijn horen, waarna zijn handen naar zijn pijnlijke plek schoten. “Het is niet wat je denkt!” hoorde hij Deborah roepen. Niet wat hij dacht? Hij wist niet eens wat hij zou moeten bedenken, behalve dat hij op een bijzonder ruwe manier uit zijn slaap was gehaald. Hij bleef liggen tot de pijn wat was weggezakt voordat hij zichzelf moeizaam overeind hees. Ietwat geïrriteerd keek hij naar de blondine. “Maak me de volgende keer alsjeblieft op een normale manier wakker, oké?” zei hij. Hij fronste, en wreef slaperig in zijn ogen. Hij herinnerde zich vaagjes dat hij ergens van had gedroomd, maar kon zich niet meer herinneren waar het over ging. Ach ja, dan was het vast niet belangrijk geweest. Hij rekte zich uit, om hierdoor tot de conclusie te komen dat zijn hele lichaam stijf was. Langzaam keek hij om zich heen. Ach ja, dat was waar ook. Ze hadden in het bos overnacht. Vandaar dat zijn lichaam zo stijf was.

Zijn blik viel eerst op de blondine, voordat hij op de slaapzak viel. Wauw. Dat was waar ook. Hij had vannacht een bed gedeeld met een meisje. Nou ja, niet een bed, een slaapzak. Waar ze onder hadden gelegen. Dus technisch gezien was het niet samen slapen, maar gewoon… slapen onder een deken. Ja, dat klonk al heel wat beter. Dat maakte het hele idee al wat minder vreemd. “Uhm… Heb je goed geslapen?” vroeg Ryan in een poging om te doen alsof Deborah niet zojuist iets had gedaan wat verdacht veel leek op het knuffelen van zijn edele delen. Hij glimlachte, en pakte vervolgens zijn rugzak, die hij tijdens het slapen als kussen had gebruikt. Ryan begon in zijn rugzak te graaien, opzoek naar iets eetbaars. Hij vond uiteindelijk een plastic zak met twee appels er in. Wel, blijkbaar zou hij ook eten moeten inslaan als ze weer in een stad aankwamen. Want op het moment schenen de appels het enige eten te zijn dat hij nog bij zich had. Maar dat maakte niet uit op het moment, de appels waren goed genoeg als ontbijt. Tevreden nam hij er een hap van. “Hoe dan ook… Ik hoop dat we niet ver weg zijn van het dichtstbijzijnde dorp. Ik heb geen zin om vanavond weer op de grond te moeten slapen,” zei Ryan.

OOC: Omdat ik zo lief ben om mijn heilige twintig minuutjes op te geven voor een Deb-postje (a)

Lichtjes fronsend keek Ryan Deborah aan. Ondanks dat ze zo te zien erg haar best deed, was van haar gezicht af te lezen dat ze met moeite haar lachen inhield. Oké, ergens was het ook wel grappig geweest. Maar op het moment had hij nog steeds behoorlijk wat pijn, wat er voor zorgde dat hij er zelf nog niet bepaald om kon lachen. “Ik heb wel lekker geslapen,” beantwoordde Deborah zijn vraag, waarna er een rode blos op haar wangen verscheen. Bloosde ze nou? Of had ze het alleen maar warm? Want zo vreemd was zijn vraag niet geweest. Het was eigenlijk een vrij normale vraag, als je naging dat hij zojuist wakker was geworden. Of schaamde ze zich nog voor wat er zojuist was gebeurd? Want als hij een meisje was geweest, dan zou hij zich ook schamen. Want ze had zich niet bepaald charmant gedragen. “En jij? Heb jij goed geslapen?” vroeg Deborah toen deze zich ietwat hersteld scheen te hebben. Ryan haalde zijn schouders op. “Het ging wel. De grond was vooral erg hard. Ik ben het niet echt gewend om op de grond te slapen,” antwoordde Ryan. Nou ja, dat was niet bepaald het enige geweest waardoor hij niet echt goed had geslapen. Ten eerste was het omdat Deborah een tijd lang in zijn nek had liggen hijgen. En ten tweede wist hij vrijwel zeker dat hij een nachtmerrie had gehad. Hij kon zich nog steeds niet herinneren wat hij gedroomd had, maar nu hij eenmaal echt waker was en zijn aandacht wat minder werd afgeleid door de verschrikkelijke pijn in zijn kruis, merkte hij dat hij bezweet was. En dat was niet bepaald normaal als je naging dat het die nacht behoorlijk koud was geweest. En hij kon niet bepaald een andere reden verzinnen die zou verklaren waarom hij zo bezweet was geweest.

“In elk geval hebben we nu nog een hele dag om te gaan zoeken. Gisteren hadden we zo weinig tijd omdat we elkaar nogal laat tegen waren gekomen en nogal druk bezig waren met het ontmoeten,” zei Deborah. Ryan knikte. Ja, ze had gelijk. Het was nu nog vroeg. Ze hadden nog meer dan genoeg tijd om een stad te bereiken. En anders… Nou ja, deze keer zouden ze in ieder geval meer dan genoeg tijd hebben om een comfortabele slaapplek te zoeken. Het enige probleem wat dan nog overbleef was het feit dat hij geen eten meer had, behalve die ene appel die hij nog over had. En dat zou waarschijnlijk een veel groter probleem zijn dan of ze wel of niet een slaapplek zouden kunnen vinden. Zou hij er iets over moeten zeggen? Of zou hij er gewoon blind op kunnen vertrouwen dat ze een stad zouden bereiken voordat hij neer zou vallen van de honger? Ryan nam en laatste hap van zijn appel, om het klokhuis vervolgens achteloos weg te gooien. Het had geen nut om het klokhuis mee te nemen, en het was helaas niet zo alsof er een prullenbak in de buurt was. Met enige moeite hurkte hij, om vervolgens te beginnen met het oprollen van zijn slaapzak. Toen hij deze eenmaal op had gerold, propte hij deze in zijn rugzak. Het was niet perfect, maar het was goed genoeg.

“Ryan, Sparky deed vanmorgen expres alsof hij me wilde aanvallen en daarom viel ik van schrik omver op je.. ja, daar ja. Dus ik kon er niks aan doen!” zei Deborah plotseling. Ryan knipperde verbaasd met zijn ogen. Wilde ze het daar nog steeds over hebben? Hij toverde een glimlach tevoorschijn, en wuifde haar verontschuldiging weg. Het was een ongeluk geweest, meer niet. Zolang het geen tweede keer zou gebeuren was alles okay. “Laten we maar vertrekken dan.” Ryan knikte, en hees zijn rugzak op zijn rug. “Klaar om te vertrekken?” vroeg Deborah. Ryan knikte. Opnieuw had de blondine een blos op haar wangen gehad. Hij wist niet zeker wat hij er van moest vinden. Of hij er zich aan moest irriteren omdat hij niet wist wat de reden was, of dat hij het schattig moest vinden. Hij richtte zijn blik dus maar op zijn Mankey, die wonderbaarlijk genoeg door al het gedoe heen had weten te slapen. Hij had weinig zin om haar terug te laten keren in haar Pokéball, en nog minder zin om haar wakker te maken, dus pakte hij haar met enige moeite op, om haar vervolgens in de ruimte tussen zijn nek en zijn rugzak te hijsen. Hij wilde vertrekken, maar bedacht zich op dat moment iets. “Weet jij toevallig nog uit welke richting we hier zijn gekomen?” vroeg Ryan. Een frons verscheen op zijn voorhoofd. “Het was gisteravond behoorlijk donker… Om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar we vandaan zijn gekomen, of welke kant we nu op zouden moeten,” zei hij, om Deborah vervolgens aan te kijken. Zou zij het zich nog herinneren? Of bleek nu dat ze nog erger verdwaald waren dan de vorige dag?

OOC: Whoa, eindelijk gepost. Ik hoop dat je er iets mee kan!

OOC: Excuses voor deze late reactie! :O

Blijkbaar had het meisje net als hem geen idee welke kant ze op zouden moeten. Hij wilde echter niet dat het er op leek alsof ze hopeloos verdwaald waren, waardoor hij dus maar zachtjes glimlachte. Yeah. Ze zouden uiteindelijk vast wel een stad vinden. Hoe lang het zou duren? Geen idee. Lang, waarschijnlijk. Heel lang. “Aan mijn kaart hebben we op dit moment ook niet veel,” zei Deborah. Ja, zoiets had hij eigenlijk al gedacht. Een kaart was eigenlijk alleen handig wanneer je wist waar je was. En dat was duidelijk niet het geval. Hij hoorde zachtjes het geknor van Deborah’s maag, maar deed alsof hij het niet hoorde. Op de een of andere manier had hij het gevoel alsof ze het niet zou waarderen als hij haar er op zou wijzen dat hij de geluiden die haar maag maakten zou kunnen horen. Want het waren niet bepaald charmante geluiden. Het klonk alsof er een of ander beest op sterven lag. En dat… dat leek hem niet bepaald iets waarvan je wilde dat iedereen het kon horen. Het was op zijn zachts gezegd beschamend. Hij ging met zijn tong lang zijn droge lippen, en kwam tot de conclusie dat hij behoorlijke dorst had. Had hij eigenlijk nog wel genoeg drinken bij zich? Hij herinnerde zich dat hij gisteren nog een flesje water had gekocht, maar hoeveel zou hij daar op het moment eigenlijk nog van over zijn? Na zijn Mankey er va af te hebben gehaald gooide Ryan zijn tas over zijn schouder naar voren, en haalde er zo al lopend een flesje water uit. Nog half vol. Het was niet bepaald veel, dus hij zou er zuinig mee moeten doen. Dankbaar nam hij een slok van het koele water. Hij was blij dat het nog niet zo warm was. Hij had er niet aan moeten denken om lauw water te moeten drinken.

“Ik denk dat we die kant op moeten,” zei Deborah. Ryan knikte, en stopte de fles, die nog maar voor een kwart gevuld was met water nu, terug in zijn tas. Hij zou er nu maar op vertrouwen dat de richting die ze op gingen goed was. Of dat Deborah’s gevoel voor richting in ieder geval beter was dan dat van hem. Het meisje liep met grote passen, waardoor hij enige moeite had om haar bij te kunnen houden. Niet alleen omdat hij moeite had met lopen door zijn kunstbeen, maar omdat hij nog steeds wat pijn in zijn kruis. En waarschijnlijk ook omdat hij eigenlijk nog half sliep. Hij was er niet echt aan gewend om direct te gaan wandelen nadat hij was opgestaan. Heck, hij had nauwelijks vijf minuten gehad voor zijn ‘ontbijt’. Zijn honger was eigenlijk ook nog niet helemaal bevredigd door het eten van die ene appel. Maar hij vond het zonde om de tweede appel nu al op te eten. Bovendien… Eigenlijk zou hij de appel voor Criana moeten bewaren, want hij had niet echt voedsel voor haar ingeslagen. Nee, hij zou de appel wel aan haar geven. Of met haar delen desnoods. Want hij was er bijna zeker van dat zij wel honger zou moeten worden als ze wakker werd.

De bebossing werd wat minder, wat het voor hem wat makkelijker maakte om te kunnen lopen. Opnieuw was Deborah sneller gaan lopen. Nee, ze was zelfs gaan rennen. Probeerde ze hem te dumpen ofzo? “Nee hè!” hoorde hij het meisje plots uitroepen. Wat? Had ze haar enkel soms verstuikt tijdens het rennen? Ietwat bezorgd liep Ryan door, tot hij uiteindelijk zag wat er aan de hand was. De stad. Ze hadden de stad gevonden. “Nu kan ik ook meteen inkopen doen. En gaan we dan ook iets eten? Ik heb honger!”  Wel, dat was tenminste een iemand die blij was dat ze de stad hadden gevonden. Al die tijd waren ze maar enkele meters van de stad vandaan geweest. Hij kon zichzelf wel in zijn gezicht slaan. Als ze ook maar iets verder waren gelopen, dan hadden ze niet buiten hoeven slapen. “Damn… Ik had gewoon in een bed hebben kunnen slapen als we door waren gelopen,” mompelde Ryan. Hij fronste kort. “Niet dat vannacht niet okay was, natuurlijk. Ik vond het niet erg om met je te moeten slapen. Ik bedoel… Je snapt wat ik bedoel.” Hij hield zijn mond half open, alsof hij niet zeker wist of hij verder moest praten. Nee, hij zou het zo waarschijnlijk alleen maar erger maken. “H-Hoe dan ook, ik denk dat ik mij eerst even in het Pokémon Center wat op wil frissen. En daarna moet ik nog wat dingetjes regelen. Wat als we over een uur of drie afspreken voor dat café daar? Café…” met enige moeite las Ryan de naam van de zaak, “… Cafairy?” Hij moest zijn lachen in houden. Wauw, dat was zo’n slechte woordgrap, dat het bijna grappig werd.

OOC: Look at the time. It's bad pun o' clock.