Brock was naar hem toegelopen en had de Onix in zijn Poké Ball laten terugkeren. Zwijgend keek Vincent de gymleider aan met zijn armen om de vrolijke Poliwag heen. Ze hadden de strijd gewonnen en de gym badge binnen gehaald en dat had hij nauwelijks durven dromen. Ze waren nu al een stap verder met hun doel om alle acht de badge’s in bezit te krijgen. Bovendien was het hem gelukt een belofte met zijn nieuwe Pokémon te vervullen, waardoor hun band sterker zou worden en de Pokémon sterker waren geworden. Maar nu brak een vrij herkenbaar moment aan waar een groot deel van de trainers naar snakte en terug naar keken, de uitreiking van de Boulder Badge. De gymleider greep naar een doosje en reikte de glimmende badge uit aan Vincent. De blonde jongen nam deze aan, maar bleef Brock aankijken. “Niet meer zo stil, hé?” zei hij met een grijns tegen Brock, waarna hij zich overeind hees, Zeichen de badge liet zien en toen liet terugkeren in zijn Poké Ball. Meer woorden had Vincent niet nodig om te laten weten dat hij niet dezelfde onwetende tiener meer was die zich bij een privé gelegenheid van diverse gymleiders liet zien. Met deze overwinning op zak had hij bewezen al waardig te zijn als trainer. Het respect dat hij eerder voor de gymleider had gevoeld was toegenomen, maar vooral als rivaliteit. Nu was hij pas echt een trainer en kon hij zijn rivalen pas echt waarderen, ondanks de uitkomst van een gevecht. Brock zweeg echter, maar alsnog krulden de mondhoeken van de gymleider tevreden omhoog. Of het nou uit beleefdheid was of oprechte verbazing, dat kon Vincent niet schelen. Het begrijpen van mensen. Daar was hij niet de juiste persoon voor. De blonde trainer legde de badge in zijn badge doosje, legde die terug in zijn tas en keek de gymleider nog een laatste keer aan. Wie weet kwam hij Brock niet meer tegen, maar het was al een eer geweest deze ene keer tegen hem te vechten. De jongen had zich alweer omgedraaid, maar de gymleider versperde de weg abrupt. ‘Zomaar weggaan zonder een bedankje? En dat terwijl je zei dat je niet zo stil was?’ Moest Vincent zijn vraag wel beantwoorden? De gymleider leek niet opzij te gaan, dus het moest wel al klonk het vrij retorisch in zijn oren. Maar nogmaals, wat wist hij van mensen? Vincent stapte de gymleider voorbij en legde zijn hand met enige moeite op de schouder van de gymleider. Brock was immers langer dan hij. “Zegt een gevecht dan niet genoeg?” En daarmee verliet Vincent de gym, wetend dat hij het juiste had gezegd en Brock zijn blik lang op hem gevestigd had gehouden. De gymleider keek hem fronsend na, maar met een klein glimlachje.


De volgende dag was de dag maar miezerig begonnen, maar wist de zon tegen het middaguur te doorbreken. Vincent had na afloop van het gymgevecht al snel zijn benodigdheden bijgevuld en zijn Pokémon naar de Pokemon Center gebracht om met ze uitgerust de volgende dag op stap te gaan. Zodoende stond hij tegen het middaguur aan de grens van Pewter City. Hij had eerder wilde vertrekken, maar wilde nog langs de Pewter Gym lopen. En ja hoor, weer stond er een trillende trainer voor de deur met twee Pokémon aan zijn zijde, een Cubone en een Bulbasaur. De trainer klopte  tegen de deur en had tijdens het wachten Vincent weten op te merken. Vincent liep toen al richting de volgende gym, waardoor de trainer bijna helemaal begon te flippen. De trainer moest kalmeren, maar de blonde trainer had niet genoeg interesse in de ander om deze te helpen. Je kon anderen steunen, maar je deed het uiteindelijk zelf. Hoe het met de trainer afgelopen was, kon Vincent niet veel interesseren. Het was zijn zaak niet. Maar uiteindelijk stond Vincent aan de rand van de stad en liep met Leistung en Zeichen richting de Mt.Moon. Het zou een mysterieuze berg zijn geweest waarin volop Ground Pokémon en zelfs Clefairy’s in voorkwamen. Voordat Vincent echter de berg zou kunnen bereiken zag hij enkele trainers voor de ingang rondlopen. De trainers renden richting de Pokémon Center in Pewter City en sommige verlieten deze vrij voldaan en andere zag hij juist niets zitten doen. Enkele stonden elkaar voor zich uit te staren. Vincent snoof kort. Een trainer moest zijn tijd goed besteden, maar deze stonden er maar stilletjes bij. Geen getrain, geen jacht op wilde Pokémon, helemaal niets! Dit was bizar. Vincent schudde onmerkbaar zijn hoofd en liep om de diverse trainers heen en betrad de dichte struiken. Luid geruis van voetstappen die zich door dichte struiken waande moesten wel een Pokémon afschrikken, waardoor hij twijfelde eraan of hij dan hier wel een geschikte tegenstander en misschien toekomstige kameraad in kon vinden. Vincent had het idee om zijn Jolteon te trainen qua kracht en zijn Zeichen qua niveau. Het moest niet al te lang duren, voordat Zeichen zou evolueren in een Poliwhirl. En met al die Ground Pokémon die in Mt. Moon en in de struiken misschien zelfs zaten, was het geen probleem. Ook had hij de schim van een Zubat  bij de grot eten op te speuren, een vleermuisachtige Pokémon van het type Poison en Flying. Vooral dat tweede zorgde ervoor dat Leistung in het voordeel zou zijn. Vincent maakte dus vrij weinig zorgen over of hij uit de grot zou weten komen. Het was eerder of hij voor het eind zijn Pokémon sterk genoeg wist te krijgen. Maar hij had er alle vertrouwen in. En het vangen van een derde Pokémon liet hij iets op zich wachten, want met de twee Pokémon die hij momenteel had kon hij de tweede gym wel aan. Het begon Vincent wel op te vallen dat hij maar geen Pokémon in de struiken wist tegen te komen. Hadden de andere trainers ze de stuipen op het lijf gejaagd? Het schoot hem toen pas te binnen dat Kayne zeker ook de gymleider had uitgedaagd, misschien eerder of zelfs later, en of hij gewonnen had, kon hij niet zeker weten. Hij had hopelijk een tactiek gebruikt met zijn Gastly en Dratini, daar hoopte Vincent ten minste op. Dan was Kayne waardig genoeg als rivaal, maar ergens was het gewoon … Hoe kon hij dat beschrijven? Fijner? Ja, dat was het. Als Kayne had gewonnen voelde het gewoon fijner. Pas later zou Vincent dit kunnen beschouwen als de levensles dat vrinden elkaar steunden, maar op het moment was zijn mensenkennis nog aardig beperkt.

Plotseling verscheen de gedaante van een Spearow uit de dichte struiken die wild met zijn vleugels klapperde. De Spearow vestigde zijn blik geïrriteerd op de trainer, evenals zijn Pokémon, voordat hij op een aanval over ging. De snavel van de Pokémon gloeide op, een typische Peck aanval. Vincent was al blij dat ze in ieder geval een Pokémon waren tegengekomen. Hij zou ditmaal Leistung niet gebruiken, maar juist zijn Poliwag. Leistung had een type voordeel, maar Zeichen niet zozeer. Ze zouden in de toekomst niet altijd een voordeel tegenover een type Pokémon hebben, dus dit was al een aardige eerste stap. Vincent knikte tegen Zeichen die vastberaden naar voren schoot en met zijn zwemstaart opzij sloeg, zoals hij vele malen eerder had gedaan. De Peck aanval naderde de Poliwag snel en zijn Pokémon had te weinig tijd over om weg te springen. Hij ging over op plan B, een overname van de tegenstander zijn aanval. “Zeichen, schuif onder de Spearow door en mep hem dan met je staart tegen de grond aan!” De Poliwag gleed op zijn rug onder de Peck aanval door en omdat de Spearow te voet zijn aanval had uitgevoerd werd hij gevloerd door de Poliwag. De Spearow kraste geschrokken, waarna Zeichen zich snel omdraaide en met zijn staart tegen de buik van de Spearow had gemept. De Normal/Flying Pokémon had zijn evenwicht verloren en viel met zijn gezicht op de grond voor Leistung’s poten. Zeichen kwam opgewekt overeind, klaar voor de volgende aanval. “Gebruik je Water Gun!” De Poliwag schoot een waterstraal richting de Spearow, maar deze schoot op tijd omhoog. “Blijf doorgaan!” Zeichen deed wat hem gezegd werd en bleef zijn Water Gun op de Spearow richten, totdat de vogelachtige Pokémon helemaal doorweekt was geraakt en niet langer in het luchtruim kon hangen. “En gebruik je Water Gun op de grond en dan je Body Slam!” De Poliwag lanceerde zich omhoog met behulp van een Water Gun en gebruikte toen zijn Body Slam op de Spearow die steeds meer hoogte verloor. De Spearow wist echter zich te verdedigen met een Fury Attack. Zeichen schoot naar achteren, duidelijk heftig geraakt door de aanval van de Spearow. “Zeichen, gebruik je Water Sport!” De Poliwag wist zich enigszins te hervatten en gebruikte zijn Water Sport, waardoor de Spearow werd tegengehouden om verder schade op de Poliwag te richten en pijnlijk neer kwam op de grond met zijn natte verenpak die nog zwaarder was geworden voor de kleine vogelpoten die het allemaal maar moesten dragen. Vincent grijnsde. De Spearow was vertraagd en kon niet meer vliegen. “Zeichen, maak het af met Tackle!” De Poliwag schoot naar voren en de klap kwam hard genoeg aan. De Spearow viel uitgeschakeld naar achteren. Tevreden liep de Poliwag direct naar zijn trainer en Leistung toe om zijn overwinning te vieren. Hij had het prima gedaan! Vincent aaide de kop van de Poliwag, maar hield op toen hij iets hen hoorde benaderen. Zonder zich om te draaien bleef Vincent wachten op de ander of Pokémon. Wie het ook was, het lukte hun wel deze te verdrijven.

Er verscheen ditmaal weer een Pokémon, maar wel een Nidoran van het mannelijk geslacht. De Nidoran keek strak richting de Poliwag met zijn hoorn recht naar voren. Het leek erop dat hij weer Zeichen moest gebruiken. De Poliwag keek met een klein grijnsje richting de paarse Pokémon. Zeichen had er zeker zin in. De Nidoran snoof en schoot een Poison Sting op de blauwe Pokémon af. Deze aanval zou ervoor kunnen zorgen dat zijn Pokémon vergiftigd raken en dat wilde hij absoluut voorkomen. Terwijl de aanval naderde, kwam hij op een idee om de aanval van zich af te weren. 'Zeichen, gebruik je Water Gun!' De aanval raakte de Poison Sting en zorgde voor een kleine rookwolk. Gespannen bleef Vincent staan, maar zag de silhouet van zijn Poliwag nog staan. Gelukkig, maar waar was de Nidoran? 'Jol!' Kraamde Leistung abrupt uit, richting de lucht. Vincent volgde zijn blik en zag dat de Nidoran zich boven hem bevond. Echter, deze Pokémon kon niet zo hoog kunen springen. Enorme klauwen zaten om de middel van de Nidoran en toen Vincent goed keek, meende hij de silhouet van een Fearow te zien. Waar kwam die Fearow in hemelsnaam vandaan? 'Goed zo, Swift!' klonk de stem van een trainer die net aangelopen kwam. De ander was een jaar jonger, had bruin haar en groene ogen en liep met een sluwe grijns op hen af. De Fearow en Nidoran waren dus zeker van deze trainer, maar waarom liet hij zijn Pokémon dan in de wilde weg rondlopen? In deze struiken zouden namelijk ook Nidoran voorkomen en een trainer zou zelfs per ongeluk de Nidoran kunnen uitschakelen. De trainer stopte net voor Vincent, terwijl de Fearow de Nidoran net boven de grond losliet, landde en vervolgens zich bij hun trainer voegde. 'Nou.. nou..nou.. wat hebben we hier?' de trainer keek richting Leistung en Zeichen die beiden de trainer wantrouwden. 'Een Jolteon en een Poliwag. Aparte keuze, maar ach,' zei de trainer minachtend en keek toen ineens weg. Vincent nam snel de trainer in zich op en meende hem niet eerder gezien te hebben. Deze moest zeker net zijn komen aangelopen vanuit de Pokémon Center of uit Pewter City. Deze leek echter een hoge dunk van zichzelf te hebben.'Ik neem aan dat je niet om het welzijn van je Nidoran gaf door hem hier rond te laten lopen tussen trainende mede-trainers die hem als een wilde Pokémon konden hebben aangezien? Bovendien, een Jolteon en Poliwag zijn een prima keuze. Bij de Pewter Gym had mijn Poliwag de Onix van Brock kunnen verslaan. En ook later zal ik enige voordeel bij de tweede gym kunnen krijgen, hoewel ik zeker nog verder wil ga-' De trainer schonk hem een geïrriteerde blik, waarna hij Vincent onderbrak. 'Je denkt dat je o zo slim bent? Nou, gladjanus. Als je echt zo slim bent als je beweert, dan wil ik dat zien in een gevecht!' Hoe erg Vincent zijn Pokémon wilde trainen, hij had er toch geen zin om de uitdaging aan te nemen. Hij wilde de Mt. Moon in gaan om eerst een Pokémon zien te vangen. Daarna zou hij de trainer zijn uitdaging willen aannemen, als hij die weer tegenkwam. De andere trainer keek hem nog steeds strak aan. 'Kan het later? Ik wil liever eerst een Pokémon vangen en dan zien we het wel, goed?' zei Vincent. Het was niet zozeer een vraag, maar gewoon al een feit. Toen Vincent zich echter omdraaide en richting de grot liep met zijn Pokémon naast zich hoorde hij de andere trainer kip geluiden maken. Vincent rolde met zijn ogen. Die trainer was kinderachtig, zeg. Niet alleen dat, maar hij was veel te  onvoorzichtig met zijn Pokémon. Niet alleen kon een andere trainer zijn Pokémon verslaan, ook de scherpe klauwen van de Fearow konden de Nidoran verwonden en verder zou de paarse Pokémon met zijn scherpe stekels de Fearow kunnen vergiftigen. Wat onnozel.


Na de eerste stap gemaakt te hebben werd Vincent verwelkomd door de koude temperatuur en de grote gebrek aan licht. Het was een typische grot, maar Vincent was nooit eerder in dergelijke plaatsen geweest dus bleef hij lichtelijk verrast over de plek. Met zijn handen in zijn broekzakken liep hij de grot verder in, maar zag toen al bijna geen hand voor zijn ogen. Dit werd zorgelijk. Gelukkig had hij degelijk een idee hoe hij dit probleem kon oplossen. 'Leistung, gebruik je Thunder Shock!' De Jolteon knikte en gebruikte zijn Thunder Shock voor de benodigde licht. Zeichen liep echter van Leistung vandaan, hij was immers een water Pokémon, maar leek nog net genoeg te kunnen zien. Even stopte Vincent om uit zijn rugtas een bril te pakken. Zelden droeg hij deze, maar nu leek het hem handig. Hij was namelijk bijziend en zag niet zo goed in de verte.En met de licht die ze nu hadden kon hij obstakels zien aankomen. Ze konden namelijk niet alleen op Leistung's reuk- en hoorvermogen rekenen. Leistung moest zich concentreren op de constante Thunder Shock. Met zijn bril eenmaal op zag hij direct dat ze bijna tegen een rots aanliepen. 'Kom mee, Zeichen en Leistung,'zei Vincent, waarna hij om de rots heen liep. Echter, hield iets zijn broekspijpen vast, iets enorm zwaars. Vincent boog zich voorover en zag dat zijn broekspijp vast zat onder de rots die ze net hadden gepasseerd. Zachtjes trok hij er meerdere keren aan, maar het kwam maar niet los wat vrij vreemd was. 'Leistung, kan je me even helpen?' De Jolteon begon nu ook aan de broekspijp te trekken, maar er kwam geen beweging in. Moest hij anders echt straks zijn broek uit doen om verder te kunnen? Vincent wilde deze optie niet nemen en wenkte Zeichen erbij die ook uit alle macht eraan begon te rekken. Uiteindelijk kwam er beweging in en met een paar laatste ruk kwam zijn broekspijp vrij. Ze trokken echter zo hard dat ze alle drie tegen de grond neerkwamen. De rug van Vincent deed pijn en hij hoorde zijn Pokémon zachtjes kreunen. 'Zijn jullie oké?' vroeg Vincent en gelukkig knikte de twee Pokémon die zich snel overeind hesen. Wacht, was zijn bril eigenlijk nog oké? Hij keek er goed doorheen en zag alles prima. Zijn bril was intact en zo ook zijn Pokémon. Nu dat achter de rug was, konden ze verder de Mt. Moon binnenlopen. Iets liet echter een grom horen, een vrij diepe grom. Vincent keek snel diverse richtingen op, maar zag geen Pokémon buiten de zijne staan. Pas toen de rots voor hen begon te bewegen wist hij dat er degelijk nog een Pokémon was: een Rhyhorn. Dat was bizar. Hij dacht dat Rhyhorn vooral een Pokémon was die zich in de Safari Zone schuilhield. Maar nu was er een voor hem in Mt. Moon. Hij had echter wel gehoord dat de Rhyhorns in de Safari Zone vrij sterk waren en deze tegenover hem leek niet zo sterk als die andere te zijn. De Rhyhorn gromde nogmaals luid en schraapte zijn poot over de grond. De Pokémon was klaar om aan te vallen. Weer moest hij zijn Poliwag gebruiken, wilde hij voordelig komen te staan, tegenover de Rhyhorn. Echter, wilde hij Leistung er wel weer bij betrekken. Hij zou ze beiden gebruiken. "Leistung, gebruik je Helping Hand en dan Sand Attack!" De Jolteon deed zijn Helping Hand, een aanval dat ervoor zorgde dat de aanvallen van zijn teamgenoten sterker werd. De Rhyhorn echter had geen geduld en knalde direct tegen de Jolteon op. "Leistung!' Vincent was verrast door de kracht die de Pokémon in zich schuilhield en de snelheid waarmee hij een snelle Pokémon, zoals een Jolteon had kunnen aanvallen. Het was echter geen echte aanval te noemen, zo leek het er gewoon niet op. Leistung kwam stevig weer op de grond terecht en liet een kreun van zich horen. Dit was een pittige Pokémon. Ze moesten deze zeldzame kans nemen om de Pokémon te vangen. En door een wilde aanval van de Rhyhorn werd het duidelijk voor hem wie hij zeker aan zijn team wilde toevoegen.

'Leistung, gebruik je Sand Attack!" De Jolteon herstelde zich moeizaam, maar kwam pas net op gang. Snel draaide de Pokémon zich om en deed zijn Sand Attack op de Rhyhorn om zijn nauwkeurigheid af te zwakken. Deze Rhyhorn was namelijk vrij krachtig en op deze wijze waren de kansen dat zijn aanval raak waren, aanzienlijk kleiner. De Rhyhorn snoof luid en trok zich iets terug, maar niet veel. Voordat Vincent het wist stormde de Rhyhorn in de wilde weg recht naar voren  met een lichtgevende hoorn. Dit was een Horn Attack! Ze moesten uitkijken! Vincent haalde snel Leistung's Poké Ball voor zich en liet Leistung terugkeren en riep Zeichen naar voren. In de tussentijd had echter de Rhyhorn zijn aanval niet gestaakt, hij of zij leek vastberaden de aanval uit te voeren. 'Zeichen, gebruik je Water Gun op de grond onder de Rhyhorn!" de Poliwag schoot snel een waterstraal op de juiste plekken. Het was een strategie die ze in de gym hadden gebruikt, maar door Onix's snelle ontwaken was mislukt. Nu konden ze echter het beter gebruiken. En het werkte! De Rhyhorn kwam uiteindelijk vast te zitten in de modderige grond. Met rode, woeste ogen keek de Pokémon Vincent recht aan. Hij was furieus, nog erger dan Vincent had verwacht van de Pokémon. Er was iets aan deze Pokémon wat hij maar niet kon plaatsen. Er zat zoveel haat in die Rhyhorn dat het moeilijk te begrijpen viel wat de oorzaak ervan was. "Zeichen, gebruik je Hypnose en dan Water Gun!" De Poliwag schoot naar voren en hield een veilige afstand tussen zichzelf en de Rhyhorn en deed zijn Hypnose. De Rhyhorn had echter andere ideeën. Woedend sloeg hij zijn poten alle kanten op, totdat de Pokémon de aanval van de Poliwag opmerkte en snel een donkere waas over zijn gezicht liet trekken. De haren van Vincent schoten overeind als gevolg van de nog meer geïrriteerde Rhyhorn. Het was een Scary Face geweest. Maar, wacht, kon Zeichen nog zijn aanval afvoeren? De Poliwag deinsde naar achteren, duidelijk banger geworden van de wilde Pokémon. Het volgende moment kwam de Rhyhorn weer op de stevigere grond terecht en stond klaar een Fury Attack te lanceren.Ze moesten uitkijken dat deze aanval niet raak zou zijn. "Zeichen, spring de lucht in en gebruik al draaiend je Water Gun!" De Poliwag reageerde niet, maar toen het gevaar te dicht naderde, leek de Poliwag zich te herstellen van de Scary Face en schoot hij snel omhoog, boven de Rhyhorn. "Nu!" De Poliwag draaide met een volle snel zijn lichaam op een verticale wijze en schoot een Water Gun richting de Rhyhorn. De Water Gun maakte rondjes en zou een groter deel raken en krachtiger zijn. De Rhyhorn gromde luid en keek naar de aanval die hem snel naderde. De Pokémon kon het niet snel ontwijken met zijn zware lichaam, hoewel hij eerder Leistung snel wist te raken. Het was nog een mysterie hoe dat hem gelukt was. De aanval raakte de Rhyhorn die luid water uitproestte. Zeichen kwam netjes weer op de grond terecht, maar keek de Rhyhorn niet meer aan. Zelfs Zeichen leek te trillen op zijn pootjes door de Scary Face, hoewel hij van aard niet zo snel bang werd. Of had het aan iets anders gelegen? Vincent keek ditmaal zelf de Rhyhorn recht aan in zijn rode ogen die nog kwader terug keken. Ze moesten er een eind aan maken.

"Zeichen, gebruik je Water Sport!" De Poliwag bewoog echter nauwelijks en trilde heftiger. Nog belangrijker, hij hield zijn hoofd omhoog en keek de Rhyhorn ook in zijn ogen aan. Had Zeichen ook deze woede opgemerkt? "Zeichen, ik ben bij je. Je hoeft niet bang te zijn. We kunnen dit samen!" zei Vincent luid. De Poliwag reageerde echter nauwelijks en de kolos van een lichaam van de Rhyhorn kwam weer recht op de Pokémon af. De Rhyhorn vuurde zijn Fury Attack af, vier maal. Met een luide plof kwam zijn Poliwag terecht op de grond. Was het al voorbij? Zeichen kwam licht kreunend overeind, maar echter wel vastberaden. De zwemstaart van de Pokémon werd stevig en luider dan ooit opzij geslagen. Zeichen had er weer zin in en was weer bij zinnen gekomen. Al snel kwam de Rhyhorn weer op de Poliwag af met een sterke Horn Attack. "Zeichen, gebruik je-"Riep Vincent al, maar Zeichen had hem een blik gegund, een dankbare. Hij snapte Zeichen. De Pokémon wilde dit zelf doen, omdat het zijn strijd was. De Poliwag werd bijna geraakt, maar beschermde zich snel met een Water Sport, waardoor de Rhyhorn schrok van het water en zijn aanval verminderde in kracht. De hoorn Pokémon ging echter over op Stomp en dreigde zijn poot te gebruiken tegen de Poliwag. Zeichen schoot enkel al onder de poot en spoot een Water Gun in het gezicht van de Rhyhorn, waardoor hij de aanval mistte. Zijn hart sloeg stevig in zijn keel, terwijl hij Zeichen zag vechten. De Sand Attack van Leistung had nog steeds op zich laten wachten. Het moment dat de Rhyhorn uit zichzelf mistte en niet door een aanval van Zeichen, zou het goede moment zijn voor een krachtige Water Sport en Body Slam combinatie waarmee ze de Onix van Brock hadden verslagen. De Rhyhorn liep iets naar achteren en gebruikte weer zijn Fury Attack, maar mistte deze. Vincent grijnsde. Dit was het moment om het af te maken en de Rhyhorn te vangen. Zeichen schoot een heel stuk naar achteren en omhulde zijn lichaam met water en gebruikte toen een regelrechte Body Slam met een dikke laag water tegen de Rhyhorn. De klap kwam hard aan, voor beiden partijen. De pantser van de Rhyhorn was hard en water ving gelukkig een groot deel van de klap op. De Poliwag schoot iets naar achteren en ademde zwaar. De Poliwag kon niet veel meer hebben. Vincent greep snel een lege Poké Ball en wierp die richting de Rhyhorn. De Pokémon werd erin gezogen, waarna de Poké Ball dichtviel en het lichtje aan en uit flikkerde. Vincent was vastberaden de haat uit deze Rhyhorn te filtreren al raakte hij gewond. Al kon de Rhyhorn dat nog niet weten. Maar nu was het moment daar. Had hij de Rhyhorn weten te vangen?

De Rhyhorn vocht heftig tegen zijn gevangenneming in de bal, maar gaf zich na een minuut vechten toch over. Gefeliciteerd! Je hebt een Rhyhorn gevangen!

OOC: Een mooie post Olga, al zou ik het fijn vinden als je ze iets minder lang zou willen maken ^^' We hebben overigens geen Safari Zone op KE

OOC: Was eerst ook niet mijn bedoeling geweest, maar op een gegeven moment had ik teveel inspiratie posten en had ik de post verandert ;].

De Poké Ball bewoog niet meer. Vincent glimlachte breed. Ze hadden een Rhyhorn weten te vangen!
Vincent haalde de Poké Ball van de grond af en zag zijn eigen afspiegeling. Hij zou deze wilde Rhyhorn temmen en een goede thuis geven. De blonde jongen wierp een blik op de Poliwag die hem vrolijk terugkeek. Het was hun gelukt een derde teamgenoot binnen te slepen! Echter, hoorde Vincent op dat moment enkele voetstappen. Er kwam iemand aan. Snel plaatste hij de Poké Ball van de Rhyhorn in zijn rugtas. Wie zou de persoon zijn? De eerste mens die hem binnenschoot was de trainer van eerder, maar er waren zat andere trainers die de tunnel namen. Ondanks dat hoopte Vincent toch dat het een vriend zou zijn en vooral Kayne die hopelijk wist te winnen. Afwachtend stond hij daar met zijn Poliwag, terwijl zich iets begon te verschijnen in de duisternis.

OOC: Loll.. Waarom heb ik het gevoel dat ik een mini-post heb? xD

Er ging een moment voorbij dat Vincent in zichzelf vloekte dat hij bijziend was en daardoor niet goed in de verte kon zien. De donkere grot hielp er ook niet bepaald bij. Het leek erop dat hij op zijn gehoor moest vertrouwen, die had hem namelijk gewaarschuwd van de nabije aanwezigheid van de ander. De stappen werden luider en in zijn ooghoek zag hij echter de houding van zijn Pokémon juist ontspannen. Vincent snapte even de reactie van zijn Pokémon niet. Hoe bleef hij kalm bij de aanwezigheid van een onbekend iemand? Het was uiterst opmerkelijk. De gedaante vormde zich tot die van een mens. Het kon de trainer van eerder geleden zijn, maar het leek er niet op. Het was Kayne. Dat blauwe haar en dezelfde kleur ogen met de Dratini bij zijn armen en zijn Gastly die rond hem heen zweefde kon Vincent onmogelijk missen. Een golf van opluchting ging door hem heen dat het enkel Kayne was en niet de andere trainer, een gevecht kon hij momenteel echt niet hebben. De twee Pokémon van hem konden zijn kans om te trainen totaal verzieken en het was bovendien tijdverspilling. De ander was een type trainer die niet de tijd nam om zijn Pokémon te leren kennen en enkel om kracht gaf. Dat soort trainers waren het ergst en gunden zijn aandacht niet. Maar goed, Kayne was gelukkig niet zo. Daar wilde hij wel weer aandacht aan besteden.  'Hoi Vincent,' groette Kayne die hem toen een schouderklopje gaf. Vincent keek hem eventjes ongelovig aan. Het was niets voor Kayne geweest om vroeger anderen op zulke wijze te begroeten. Nou, op basis van het feit dat ze op elkaar leken was het ongewoon. Dat waren de juiste woorden. Ook Vincent was zeker iets gegroeid. “Hey Kayne,” groette hij terug met zijn mondhoeken lichtjes omhoog gekruld. 'Lang geleden dat ik je nog eens gezien heb. Hoe gaat het?'  Vroeg Kayne vervolgens aan hem. Het was inderdaad een poosje geleden en inmiddels was er een boel gebeurd. Vincent wilde geen uiteenzetting van zijn ervaringen tot nu toe vertellen en gelukkig werd er ook niet naar gevraagd. “Dat is inderdaad een poosje geleden. Verder gaat het prima en zoals de omgeving laat zien is het duidelijk dat ik nu totaal drie Pokémon op zak heb,” Zei Vincent, zich van bewust dat Kayne de sporen van de voorgaande strijd zeker niet had opgemerkt, zoals hij wel van hem verwachtte. Het was ook eerder een grapje, dat was het juiste woord ervoor, toch?

Toen pas besefte Vincent echter dat Kayne hem hier had gevonden, in Mt.Moon. Betekende dat nou dat Kayne van Brock wist te winnen? Anders had je hier niet veel te zoeken, omdat de wilde Pokémon hier sterker waren dan in de Viridian Forest. Nu vroeg hij zich nog af of hij eindelijk een tactiek had gebruikt of gewoon iets naar de situatie had gedaan. Welke het ook was, het had dus goed uitgepakt voor Kayne. Dit betekende echter ook dat zijn rivaal officieel een trainer was met een gym badge op zak. Dit werd al aardig interessant. Bij hun vorige ontmoeting konden ze nog enkel dromen over een gym badge en nu was de werkelijkheid. De tijd, zoals Kayne eerder had gezegd, was snel voorbij gegaan. In al die tijd had Vincent twee nieuwe Pokémon gevangen, iemand geholpen met een training van haar Doduo, nog een stevige training met zijn Poliwag gehad en per ongeluk een gymleider BBQ bezocht. Dat was eigenlijk vrij veel, en hoeveel moest Kayne dan al beleefd hebben? Hij moest zeker al een Pokémon extra op zak hebben. Met de volgende gym was de kans groot dat een water Pokémon een ijs aanval zou gebruiken en dan daarmee de Gif Pokémon,Gastly en de Draak Pokémon, Dratini ernstig kon schaden. Vincent vroeg zich degelijk af hoe Kayne de volgende gym zou aanpakken. “Het lijkt me dat je de eerste gym badge binnen hebt met een nieuw teamgenoot erbij? Ik heb namelijk al een Poliwag en een Rhyhorn gevangen,” zei Vincent die even een blik wierp op Zeichen die trots zijn borst naar voren hield. “Dit is Zeichen. Ik ben van plan om hem voor de volgende gym al te laten evolueren in een Poliwhirl. Daar heb je toch zin in, maatje?” De Poliwag keek hem aan en knikte vastberaden, waarna de Pokémon met zijn grote ogen naar de Dratini en de Gastly keek die hij net scheen op te merken. “Zeichen, dit is Kayne, onze rivaal. En de Pokémon in zijn armen is Dratini en de rondzwevende Pokémon is Gastly,” legde Vincent aan zijn Pokémon uit, die knikte. Vincent twijfelde echter sterk of zijn Pokémon het begrepen had. Zonder er echter verder op in te gaan keek hij Kayne weer aan. Ditmaal werd Vincent even ernstig, omdat Kayne nog niet zijn vraag had beantwoord. Dit trok namelijk echt zijn nieuwsgierigheid en het zou interessant zijn als Kayne een nieuwe teamgenoot had weten te vangen.

OOC: *Kijkt naar beginpost* Daarom ^^"

OOC: Tijdens deze hele post jeukte mijn neus o.O

Het gebrul naderde spoedig en de kolossale Rhyhorn nam toe in vaart. De situatie werd alsmaar gevaarlijker door de ruimte tussen de trainer en Pokémon die steeds kleiner werd. De grond trilde ook door het enorme gewicht van de Rhyhorn die enkel krachtige stappen nam en zelfs sporen van deuken op de grond  achter liet. Vincent's snelheid nam toe, maar het was moeilijk om niet in de klauwen van de Rhyhorn te vallen. In de tussentijd voelde hij het lichaampje van Kayne's in zijn armen kronkelen en andere wilde bewegingen maken met armoedige geluidjes. De Dratini was al moedig om in zijn armen te blijven en niet uit zijn armen te kronkelen, in de hoop om te ontsnappen van de situatie. Het kleine ventje was namelijk gescheiden van zijn trainer, gebracht in een levensgevaarlijke situatie en zag verder niets door de jas die over hem getrokken was uit verdediging. Het was te bruut om het zelfs maar een nachtmerrie te noemen, maar hij, Kayne én hun Pokémon hadden dit niet veroorzaakt, zeker niet. Het was hun schuld dus onmogelijk kunnen zijn geweest, alsnog was het moeilijk voor Vincent om zich niet schuldig te voelen over zijn behandeling met Kayne's dratini. Áls ze al wisten te ontsnappen, dan zou hij een boel rechtzetten. Maar goed, dat kon hij enkel hopen. Freude sprintte nog achter hem aan en bovendien leek er geen einde van de tunnel in zicht te komen. Zelfs een zijgang had hij niet kunnen missen, hij keek immers haastig alle richtingen op, buiten naar achteren natuurlijk. Het was bovendien aardig donker, maar toch waren de contouren redelijk te onderscheiden.  De scherpe punt van de hoorn van de Rhyhorn tikte plotseling tegen zijn enkel, net op de lek waar een schram zat van de eerdere gebeurtenis. De jongen liet een kreun horen en verloor door de plotselinge pijnsteek recht naar voren, richting de keiharde grond. De Rhyhorn moest hebben gegrijnsd op dat ene moment dat haar belager weerloos op de grond viel en ze zonder genade hem kon vermorzelen. Het was echter voor een enkele tel, want de trainer gaf niet op aan de strijd die hij voerde met de Rhyhorn. Het vluchten was zijn enige optie op het moment, maar ondanks dat het een zegen leek te zijn voor de Rhyhorn, moest de strijd nog beginnen. Vincent liet een hand de klap opvangen door hem uit te steken richting de grond, waarna een luide 'plof' te horen was in de lange tunnel. Een momentlang leek het enige geluid de klap te zijn van zijn handpalm tegen de grond aan, want zelfs Freude was verrast en remde onbewust af. Met zijn andere arm stevig om de Dratini geklemd, kwam hij overeind, maar rende hij niet direct verder. De pijn was nog te erg om op te starten, maar hij gebruikte het moment om een blik op de afgeremde Rhyhorn te werpen. "Het is nog niet voorbij ... Freude," bracht Vincent zacht uit, maar het klonk vele malen luider in zijn gedachten. Het was inderdaad nog lang niet voorbij.

Leistung's bek vel lichtjes open, maar er kwam geen geluid uit. De Jolteon was sprakeloos nu hun trainer wie weet, voor altijd verdwenen zou zijn. Nooit meer gevechten voeren met Vincent, geen rustige en gelukkige momenten meer. Het was allemaal bijna te erg om waar te zijn. Leistung liet een zucht en sloeg verloren zijn ogen neer. Hoe had het zover kunnen komen, binnen enkele tellen? Wat had er echt aan toe geleidt? Het bijdehante gedrag van Zeichen, de Rhyhorn, karma of .. Vincent, z-zelf? De vos Pokémon schudde zijn kopje. Nee, het was niet de schuld van Vincent, omdat ze sowieso door Mt. Moon moesten reizen om de tweede gym te bereiken en een stap hoger op de lat te komen. Buiten de andere optie's leek karma dan de meest logische reden, maar indien het zo was, waar hadden ze het aan verdiend nu ze niemand iets kwaads hadden aangedaan? Het enige wat hij kon bedenken waren diegene die van Vincent verloren hadden, maar in zulke gevallen zou elke trainer zulke dingen beleefd moeten hebben. Leistung keek glazig richting de rots en begon aardig witjes te worden. Leistung werd hier niet goed van en wilde graag vertrouwen in Vincent houden dat hij zich aan de belofte zou houden, dus levend bij de uitgang zou staan met ook de Dratini van Kayne bij zich. Die Freude kon hem nu eventjes helemaal niet schelen, die zorgde voor de chaos. Onbewust schoten er vonken uit zijn vacht en kwam zijn vacht overeind te staan, dreigender dan normaal. Zeichen echter had Leistung's zijde verlaten en zich gevoegd bij Kayne en zijn Gastly die blijkbaar een opening gevonden hadden in de andere deel van de wand. De Poliwag gierde het uit en trapelde letterlijk op zijn plek, maar daarbij kwam wel dat hij Leistung erover moest inlichten en eerlijk gezegd had hij er vrij weinig interesse in. De Jolteon die hij kende, zag er nu gevaarlijk uit, zelfs voor hem. De stekels en vonken die steeds vaker verschenen, waren ook niet heel ontvankelijk. Zeichen twijfelde eventjes, maar besloot de kant van de Jolteon op te lopen en de geagiteerde Pokémon mee te wenken, toen hij eenmaal de blik van de Pokémon wist op te vangen. Leistung staarde hem niet begrijpend aan, waarop Zeichen met zijn ogen rolde en toen met zijn staart wees naar de bijna verdwenen Kayne en zijn Gastly. Ze konden gaan en bij de uitgang weten te verzamelen om op Vincent, hun trainer, te wachten. De kikkervis Pokémon begreep het moeilijke er totaal niet van, ze konden weg! Leistung knikte lichtjes, verminderde direct onbewust zijn dreigende houding en liep met de Poliwag de trainer en zijn Gastly achterna.
Terwijl ze de donkere grot doorliepen met de Gastly haast als een lantaarn, kwamen ze steeds meer dichterbij bij de uitgang. Leistung wist zelfs al de eerste paar lichtstralen op te vangen, waarop hij weer in een kalme staat verkeerde. De uitgang hadden ze immers al bijna bereikt. De adrenaline begon bij de toename van licht als een razende toe te nemen en toen het moment daar was, schoot de Jolteon als een dolle uit de grot, hopend in Vincent's armen te belanden. De Pokémon plofte echter neer op een stukje gras. Het zat zo. Vincent, Dratini en Freude waren nergens te bekennen. De Jolteon liet zijn oren hangen en bleef armzalig in het gras liggen. W-Was het toch het geval dat Vincent voor altijd verdwenen was? De Pokémon wierp een blik opzij en zag dat Zeichen nauwelijks de tunnel uitgestapt was. Dat was apart, zelfs voor de malle Poliwag. De Jolteon hief bezorgd zijn kop en bedacht zich net dat ze in de tunnel ook hadden gezwegen. Ging het dan wel goed met de Poliwag? Leistung besloot het uit te zoeken en liep van het gras vandaan om vervolgens met zijn snuit tegen de zij van de Poliwag te porren. Zeichen reageerde met onverstaanbaar gemompel, maar leek geconcentreerde de tunnel in te kijken. Wachtte hij ook op Vincent? Leistung glimlachte, plofte naast de Poliwag neer en wachtte ook netjes af tot Vincent zou verschijnen. Die malle kikkervis Pokémon had hem ergens ineens een toename van hoop gegeven, de reden bleef echter voor de rest achter. Het was iets dat Zeichen gewoon af gaf.  

De blonde trainer raasde weer als de dolle door de tunnel, minder snel door zijn verwonde enkel, maar ditmaal was hij meer vastberaden dan eerst. Hij, Dratini en Freude zouden er levend vanaf gekomen, anders kon hij het Kayne, hun Pokémon en zichzelf absoluut niet vergeven. Onder het rennen schraapte Vincent zijn zere keel die nog schade had opgelopen door de stof van eerder, maar het leek het nare effect te hebben dat hij telkens op dat moment afremde en bijna de hoorn van de Pokémon wist te raken. De trainer raakte ook moe met de tijd en voelde de pijn geleidelijk overnemen, maar zag op een bepaald punt een zijgang die minder breed was dan de tunnel zelf. Het was de vraag of hij erin zou passen, maar de Rhyhorn paste er niet in, wegens zijn brede omvang, maar kon zich wel een weg doorheen breken met zijn spierkracht en stevige pantser. Niet dat het in een rap tempo zou gebeuren. Vincent moest hier gebruik van maken en maakte net naast de zijroute een grote stap om de Rhyhorn te misleiden dat hij verder rechtdoor zou rennen, maar remde snel af, draaide zich om en sprong haast de kleinere tunnel in. Zijn plan was gelukt en Freude remde pas enkele meters voorbij de gang af en liet een geagiteerde brul horen. Nu hoopte Vincent echter dat hij de juiste keuze gemaakt had. Als deze route niet naar de uitgang leed en doodliep was het gedaan met hun. De jongen beet op zijn onderlip, proberend de optie weg te dringen. Het zou niet gebeuren, ze kwamen er levend van af! Hij rende de tunnel door, maar bij de eerste stap ging het al mis door de pijn van het maken van die misleidende grote stap met zijn zere enkel. Vincent's gezicht trok pijnlijk samen, maar hij kon zijn al redelijk inhaal op de Rhyhorn niet verspillen aan wat pijn. Er stonden levens op het spel! Vincent rende door, minder snel dan voorheen, maar hij kwam ten minste vooruit.
Na een paar minuten gerend te hebben, kreeg de jongen steken in zijn zij, maar werd zijn eerdere actie beloond: er was zonlicht aan het einde van de tunnel. Opluchting ging zo heftig door hem heen als adrenaline, waardoor hij zijn wonden even verwacht en haast de geur van gras kon ruiken. Vincent besloot echter de Dratini ook van het moment te laten genieten en trok het stuk dat over zijn kleine kop zat, eraf. "Kijk, we zijn er bijna" zei Vincent zeer schor en zacht, waarmee hij werd herinnerd met de realiteit. Hij was nog niet buiten gevaar en niet in goede staat. De pijn keerde in alle hevigheid terug, waardoor de laatste meters het meest vermoeiend waren van de hele sprint. Eenmaal buiten, sloeg de wind om hem heen en was hij echt eens opgelucht om weer daglicht te zij in plaats van benauwde, donkere grotten. Hij was immers geen Zubat. Direct zocht Vincent naar een spoor van Kayne en de rest van de Pokémon en zag ze toen bij de andere uitgang staan.. wacht .. andere uitgang? Verward keek Vincent naar de plek waar hij stond. Het was een soort afdalend heuveltje en achter hem leek de uitgang zo klein dat het zeker geen officiële uitgang kon zijn. Het moest gemaakt zijn door een Pokémon of mens. Een luide brul weerklonk en Freude kwam als een dolle Tauros de grot uitrennen met haar kaken open. De snelheid waarmee ze aan kwam stormen was zo groot dat ze onmogelijk kon afremmen. Iets wat de Pokémon te vaak deed en Vincent gebruik van kon maken, zeker een Pokémon in een gevecht. De manier waarop hij haar zwakte leerde kennen was minder. Vincent schoof opzij en de Rhyhorn keek hem sprakeloos aan, waarna ze de heuvel zag en het erop leek dat ze eraf zou rollen. De trainer hield echter Freude's Pokéball weer voor zich die de Rhyhorn op tijd van een pijnlijke rol behoedde. Direct erna liep Vincent verzwakt op Kayne af die verderop stond met Gastly en overhandigde hem de Dratini, en haalde de jas wel van de Pokémon vandaan. "Ben er," Kwam er schor en zacht uit, waarna hij de jas nog vastgreep en richting de Poliwag en Jolteon liep en met een grijns het op hen wierp. De twee schrokken enorm en deinsden terug, waarna ze dreigend zijn kant  opkeken. Dat was voor korte duur, want diegene die tegenover hen stond was hun enige echte trainer, Vincent Köhler. De twee Pokémon sprongen in zijn armen en hij hield de twee dicht naar zich toe. Ze waren oké...