In stilzwijgen wreef Leo over zijn ietwat vuile brillenglazen terwijl hij uitstaarde over een kop dampende, warme koffie. Het bittere aroma van de donkere vloeistof hielp hem wel iets met ontwaken, maar het mocht ook geen prijs krijgen als wondermiddel. Voorzichtig, om zijn vingers niet te branden, tilde hij de kop aan zijn oog op en zette hij deze aan zijn lippen. De bittere smaak van de koffie vulde zijn mond en liet even een huivering over zijn lichaam lopen. Hij had thee moeten kiezen. Het was dat koffie hem nog redelijk wakker kreeg op de vroege ochtend, dus hij had het er maar mee te doen. Maar hij zou nooit de smaak van de koffie prijzen, hij vond koffie verschrikkelijk smerig. Met een lichte klop zette hij de kop weer terug op de tafel en liet hij een gaap uit zijn mond ontsnappen. Terwijl hij met zijn vaalwitte mouw langs zijn likken veegde, viel zijn blik op Foxtrot, die maar verveeld op te tafel zat.

Eventjes keek de Abra hem aan en Leo trok een wenkbrauw op als reactie. Maar zo vlug als dit oogcontact was, verdween het alweer. Foxtrot had blijkbaar dingen om over na te denken. Eventjes rees er een lichte nieuwsgierigheid op bij Leo, maar uiteindelijk liet hij zijn Pokémon maar begaan. Fox was ook niet de beste met ochtenden. En hijzelf zag er op dit moment ook meer uit als een zwerver dan als een gerespecteerde Pokémon trainer, met zijn losse, niet bepaald meer witte blousse, dikke brillenglazen en vuile broek. Om over zijn haar maar te zwijgen, dat was enkel een grote warboel van ravenzwarte lokken. Zijn adem ontsnapte eventjes in een zacht gegrinnik uit zijn mond. Wie weet schaamde zijn maat zich wel voor hem. Hij kon het de Pokémon niet kwalijk nemen, maar ach, het was ochtend, hij zat te ontbijten in het Pokémon center, dit keer kon hij er wel mee leven. Het was niet alsof hij naar buiten zou gaan of iets dergelijks. Hij nam een hap van zijn toast en sloeg een boek open die hij had meegenomen. Oude mythes en mysteries van Unova. Ondanks dat het illegaal was geworden om Pokémon de regio binnen te brengen die hier niet thuishoorden, las Leo wel graag over ze. Hij kon dan ook niet anders dan fantaseren over deze andere wezens en misschien ietwat bedroefd zijn dat hij ze nooit in het echt zou kunnen aanschouwen. In alle waarschijnlijkheid dan.

Al snel was Leo helemaal verzonken in zijn boek, op Foxtrot letten deed hij niet meer. Het enige wat nog in zijn gedachten lag, waren de mythes waarover hij aan het lezen was. Maar misschien was het wel een heel erg slecht idee dat hij niet meer op de nieuwsgierige Abra lette. Dan had hij misschien de gepikeerde uitdrukking op zijn Pokémon’s gezicht gezien, dat hij geen aandacht kreeg en dat alle aandacht weer naar het boek ging. Door de behandeling van Leo in het eerste jaar dat hij Foxtrot had, had de Pokémon een hekel gekregen aan de papieren dingen die zijn trainer boeken noemde. In het eerste jaar had Leo helemaal geen aandacht voor hem gehad, alleen maar voor boeken. Later ging het beter, toen Leo zijn hart meer begon te openen naar Pokémon, maar nog steeds had Foxtrot een absolute hekel aan boeken. De lichte angst spookte nog steeds dat deze uiteindelijk zijn trainer weg zouden stelen van hem. Misschien zou hij de aandacht eens op hem vestigen. De psychische Pokémon liet zichzelf verdwijnen in de lucht en een stukje verderop verschijnen, teleportatie. Nu hij een beetje een veilige afstand had bereikt, liet hij zijn kinetische energie vloeien. Tijd voor een spelletje.

Het eerste wat Leo merkte, was dat zijn bril lichter werd. Het was niet meer hetzelfde gewicht als wat normaal op zijn neusbrug rustte. Het volgende moment, verdween de druk helemaal en werd de wereld ineens zeer, zeer wazig. De jongen keek geschrokken op en graaide naar zijn bril, die langzaam steeds hoger en hoger begon te zweven, buiten zijn bereik. Wat was er in Mew’s naam aan de hand? Foxtrot! Waar. Was. Foxtrot? Zoekend keek hij in het rond, zijn ogen tot spleetjes vernauwende om de omgeving een beetje scherper te zien. Niet dat dit heel erg veel uitmaakte. Maar nergens was de gele verschijning van de Abra te zien. “Foxtrot! Waar ben je!” Riep Leo uit, lichte irritatie in zijn stem hoorbaar. Hier had hij absoluut geen zin in. Het was zeker gênant toen verschillende hoofden van trainers zich omdraaide naar hem. Hij kon de gezichtsuitdrukkingen niet goed zien met zijn slechte zicht, maar hij wist zeker dat het niet positief was. Opnieuw griste hij naar de bril, maar telkens vloog deze net iets verder buiten bereik. Leo gromde eventjes wat onverstaanbaars en probeerde zich op te richtten, iets wat moeilijk ging met zijn slechte been. Oh wat had hij geluk gehad dat hij zijn uitschuifbare wandelstok had meegenomen. Dan kon hij tenminste nog iets op tempo lopen, ondanks dat het alsnog vermoeiend was. De stok tikte op de grond terwijl hij eindelijk recht op stond. Oh als Foxtrot de bril kapot zou maken, dan zou hij nog lang niet jarig zijn.

Ritmisch tikte zijn wandelstok op de grond terwijl hij zo snel als hij kon, wat overigens niet zo heel erg snel was, achter zijn zwevende en gloeiende bril aanstapte. De schuifdeuren van het Pokémon Center maakten een zacht zoemgeluid toen ze open gingen voor de naderende jongen. Oh, Fox zou toch niet... Jawel, de bril zweefde het Center uit. Hij zou in zijn sloeberige kledij naar buiten moeten om zijn bril te pakken. De bril zou weg zijn als hij er niet achteraan ging. “Laatste kans, Fox!” Riep Leo zijn Pokémon toe, al had hij geen idee waar deze op dit moment was. De slimmerik had zich vast verstopt, zodat hij hem niet te pakken zou kunnen krijgen. Verrader dat hij was. Waarhad hij dit nou weer aan verdiend? Al hoewel, Fox kennende zou deze het alleen maar als een grappig spelletje zien. Eventjes bleef Leo stilstaan bij de ingang, maar daarna, met een licht geërgerde grom, stapte hij toch de nog ochtend-stille straten van Cerulean City in. Hij wist zeker dat Foxtrot het niet snel op zou geven. Dus, in dat geval, here goes nothing.

Telkens kwam het glanzende materiaal van zijn bril net binnen hand bereik, maar op het moment dat hij er naar graaide, vloog het net weer buiten zijn bereik. Pesterig zweefde zijn bril boven hem, om vervolgens zijn pad te vervolgen. Geërgerd keek Leo op het zakhorloge dat hij bij zich had. Hij moest het ding verschrikkelijk dicht bij zijn neus brengen en zijn ogen tot spleetjes knijpen om erop te kijken. 9:36. Hoe laat was het toen hij was gaan ontbijten? Net iets voor negenen. Hij was nu al zeker een halfuur achter zijn bril aan aan het jagen. Werd Fox nou niet eens moe? Ze waren nu al wel half Cerulean doorgesukkeld. Hij werd er in ieder geval zelf behoorlijk moe van. Een aantal keer was hij er zeker van dat hij het gele silhouette van Foxtrot zag. Maar altijd als hij dichterbij kwam, was de Pokémon weer weg. De Pokémon gebruikte vast teleportatie om zich er dan weer van tussen te maken. Wat Leo wel zeker wist, was dat Foxtrot’s gelach een aantal keer zijn oren gevuld had. De rotzak had er lol in. Ondanks dat hij Foxtrot wel zijn kinetische krachten liet oefenen als training, was dit absoluut niet een training. Foxtrot wist dat hij zonder zijn bril nagenoeg niks zag. Dit was puur pesterij.

Hij wist zelf ook wel dat het er vreselijk vreemd uit gezien moest hebben. Hij had het zachte gegrinnik van de voorbijgangers ook wel gehoord. Een jongen die eruit zag alsof hij net zijn bed uit gerold was, met een wandelstok, liep achter zijn vliegende bril aan en probeerde deze uit de lucht te vissen. Hij gaf toe, hij zou zelf ook degene uitgelachen hebben, en ook niet zo’n klein beetje, als hij het had mogen aanschouwen. Maar op dit moment zag hij er de humor absoluut niet van in. Leedvermaak was het beste vermaak, zei men wel eens. Maar niet als je zelf de bron van het vermaak was. Hij zou het eigenlijk wel op prijs gesteld hebben als iemand hem op z’n minst zou helpen, als een wat langer persoon de bril uit de lucht zou vissen en hem terug zou geven. Maar nee, iedereen keek, niemand hielp. Waarschijnlijk had Foxtrot er de grootste lol om, om hem zo te zien ploeteren.

Uiteindelijk zweefde zijn bril een donkerdere steeg in. “Dit ga je niet menen Fox,” Gromde Leo tussen zijn tanden door. De pootjes van zijn bril begonnen ondertussen schokkerige beweginkjes te maken, net alsof Foxtrot een leuke impressie wilde maken van Butterfree vleugeltjes. Nu was de Pokémon echt aan het pesten. Eventjes bleef Leo staan, verbijsterd om zijn Pokémon’s brutaliteit en losbandigheid. Nog nooit had Fox hem zo erg zitten treiteren. Maar gezien het feit dat zijn bril gewoon vrolijk door ‘fladderde’, zette Leo maar de achtervolging in. Als Foxtrot het zo wilde spelen, dan moest hij maar meedoen, of hij het nou wilde of niet. Zijn wandelstok tikte weer ritmisch op de stenen terwijl hij door liep, zijn been voelde ondertussen branderig aan door het vele lopen. Zonder Foxtrot’s ondersteuning hield Leo dit niet zo lang meer vol.

Maar zelfs Foxtrot werd wel eens moe van zijn spelletjes. Met lichte verbijstering, maar vooral opluchting, zag Leo hoe zijn bril met een licht klik geluid neerzonk op de straatstenen, vlak bij een vuilcontainer. In alle waarschijnlijkheid was hij nog wel een flinke termijn bezig om zijn bril weer schoon te poetsen na dit ‘avontuur’. Met zijn vernauwde ogen liep hij naar de bril toe. Misschien zou hij Foxtrot de bril wel schoon laten maken. Maar bij nader inzien, verwierp hij dat idee. Erg handig was Foxtrot niet en liever lui dan moe. Het risico dat dat schoonmaken absoluut niet precies zou gebeuren, was hem veel en veel te groot. Krassen was het laatste wat hij wilde. Zwijgend overbrugde hij de laatste stappen naar zijn bril en strekte zijn hand uit op deze te pakken. Bijna hadden zijn vingers zijn bril beetgepakt, toen een stroom van withete vlammen achter de vuilcontainer vandaan stroomden en zijn hand bijna schroeiden. De hitte van de vlammen was zo intens, dat hij even vergat adem te halen.

Geschrokken deinsde hij achteruit en viel hij achterover, zijn wandelstok viel op de grond met een dof, houten geluid. Meteen greep hij naar zijn waardevolle hulp, maar het was buiten bereik gerold. Achter de container kwam een Growlithe vandaan. De pokémon zag er ietwat vuil uit en gromde van diep achteruit zijn keel. Waarschijnlijk had het net in de vuilcontainer zitten wroeten, op zoek naar voedsel. Leo had hem waarschijnlijk aan het schrikken gemaakt. De jongen krabbelde iets achteruit, maar bevroor toen de Pokémon nog harder ging grommen en nog een paar passen vooruit zette, over zijn bril heen stappende. Verdomme Foxtrot, dit kreeg je ervan. Vonkjes knetterden achterin de keel van de Growlithe, de Pokémon maakte zich klaar om weer een lading vlammen op hem af te laten vloeien. Als bevroren staarde Leo ernaar. Dit zou een groot probleem voor hem zijn. Hij kneep zijn ogen dicht toen de vlammen op hem af kwamen stromen als een wilde rivier.

Maar... Er kwam geen pijn. Toen Leo zijn ogen opende, zat hij niet meer op de plek waar hij hij net zat. Wat verbijsterd keek hij om zich heen. Hij was nog steeds in de steeg, maar nu achter de Growlithe. Het volgende wat hem opviel, was het gewicht dat aan zijn schouder hing. Meteen keek Leo opzij. Foxtrot! Fox hing weer aan zijn arm, de Pokémon moest hem geteleporteerd hebben. Zijn bril lag vlak naast zijn vingers. Meteen graaide hij ernaar en zette het op z’n neus. De glazen waren gebarsten door de hitte van de vlammen die de Growlithe uitgestoten had. Maar dat was voor latere zorg. De Growlithe had zich omgedraaid en kwam weer dreigend op hem en Foxtrot af. Meteen probeerde Leo overeind te krabbelen. Eerst ging dit zwaar, zijn been stak van de pijn. Maar uiteindelijk, met kinetische ondersteuning van Foxtrot, kwam hij overeind.

Rennen zou niet lukken, dat wist hij sowieso. Achter in de geopende bek van de vuur Pokémon voor hem, gloeide de vonken al weer op. Dus, er zat maar één ding op... “Foxtrot, Shadow Ball!*” Riep Leo. De Abra liet los van zijn schouder en schoot naar voren. Meteen werd er een bal van zwarte energie gevormd, die tegen de stroom vlammen inging. De twee energieën botsten en knalden uit elkaar. Eventjes deinsde Leo wat achteruit. Zoveel gevechten had hij nog niet gedaan met Fox. Maar dit was niet het moment om angstig te worden. Wat moest hij doen? Hij moest rustig denken en een strategie vormen. Als hij genoeg kennis kon oproepen...

Leo bevroor toen er alweer een volgende aanval uitgevoerd werd door de Growlithe. De Pokémon zette zijn blinkende tanden in Foxtrot’s arm, die het uitschreeuwde. Leo bevroor. Hij moest hier wat aan doen. Maar wat? “Foxtrot, teleport!” Riep hij. Het duurde een moment voordat Foxtrot hierop reageerde, zijn eigen concentratie was gebroken door de pijn van de Bite-aanval van de Growlithe. Maar uiteindelijk verdween de Abra wel en verscheen achter de Growlithe, ietwat voorover hangende door de pijn die de Bite-aanval had veroorzaakt. Voor een Pokémon die nog niet veel getrained had, moest een super-effective move erg pijnlijk zijn. “Shadow Ball!” Riep Leo zijn Pokémon toe. Ze moesten hier snel een einde aan maken, voordat er iets gebeurde. Als Foxtrot knock-out ging, hadden ze allebei een probleem. De Shadow Ball aanval raakte de Growlithe wel en liet deze achteruit stappen. Toch bleef de Pokémon staan...

Koortsachtig bleef Leo nadenken. De Pokémon was verzwakt, maar ze zouden dit gevecht op  deze manier misschien wel verliezen. Misschien... Nu de Pokémon verzwakt was. Ze hadden toch teamleden nodig... Leo trok een Pokéball uit zijn broekzak en vergrootte deze. Ondertussen maakte Growlithe zich weer klaar voor de aanval, duidelijk nog niet klaar met het gevecht. Op hoop van zegen... Leo gooide de Pokéball naar de Growlithe toe en aanschouwde hoe deze de Pokémon in rode energie veranderde en opslokte. Met een zacht, piepend geluid bleef de Pokéball heen en weer bewegen...  Vol spanning keek Leo toe. Zou het hem lukken..?

De bal lag kort, wiebelend op de grond, maar klapte toen weer open. Growlith was nog niet klaar met dit gevecht!


*Ik heb Foxtrot een TM-move gegeven, omdat hij anders enkel Teleport zou kennen. Ik hoop dat dat oké is. Als hij eenmaal evolueert naar een Kadabra, zal hij level up moves leren.

Een mooie post Leo en dat van die TM is prima! Ik wil je er echter wel op wijzen dat je meer uit de kast zult moeten halen, wil je deze Growlith vangen, want hem slechts met één aanval echt raken is natuurlijk niet voldoende.

Zijn gezicht trok wat wit weg toen de Pokémon weer uit de Pokéball kwam. Het was natuurlijk ook een domme actie. De Pokémon was nog niet klaar met zijn gevecht. Hij had de Pokéball dan ook gegooid in de hoop het gevecht vlug te beëindigen. Dat was niet de goede motivatie. Hij kon zichzelf dan ook wel voor z'n kop slaan. Maar goed, eerste keer dat hij een Pokémon wilde vangen. Fouten maken mocht. De Pokémon kwam eruit met een furieuze bijt aanval. "Foxtrot, teleport!" Bracht Leo geschrokken uit. Meteen verdween Foxtrot in de lucht, om op een ander punt weer tevoorschijn te komen. Nu... bloeide er een idee op in Leo. "Shadowball, Foxtrot! En daarna teleport!" Bracht de jongen uit. De Shadowball raakte zeker zijn doel en wierp de Growlithe naar achter. Toen de Pokémon zich herstelde, was Foxtrot weer verdwenen.

Een grijns verscheen op Leo's lippen. Misschien was dit nog geen verloren zaak. Weer herhaalde hij de commando's. Shadowball en daarna teleport. De Growlithe wist niet wat hem overkwam. Leo balde zijn handen tot gespannen vuisten toen nog een Shadowball zijn doel raakte. Weer herhaalde hij de aanvals combinatie. De Growlithe begon nu redelijk uitgeput te raken, maar begon ook het patroon van aanvallen te doorzien, dat Foxtrot telkens achter hem verscheen. Het was een nadeel dat hij en Foxtrot maar twee aanvallen hadden om gebruik van te maken. Met een goed gemikte ember aanval, wist hij Foxtrot vol te raken. De Abra struikelde naar achter en Leo knarste zijn tanden over elkaar. "Foxtrot! Geen patroon aanhouden, teleporteer naar meer willekeurige plekken!" De Growlithe wist zichzelf overeind te hijsen en naderde Foxtrot weer vlug, zijn tanden blinkend in het vale ochtendlicht. Bite... Ging er door Leo heen. "Foxtrot, vlug, teleport!" Riep hij uit, zijn stem een octaafje hoger door de spanning.

De Abra verdween weer in de lucht, duidelijk ook redelijk aan het einde van zijn krachten rakende. Zijn teleport werd trager en trager. Leo besefte zich dat hij dit snel moest beëindigen. "Shadowball, Foxtrot!" Riep hij zijn Pokémon toe toen deze weer verscheen. De Pokémon vormde de bal van schaduwen en schoot deze af op de Growlithe, deze vol op z'n flank rakende. De Growlithe tuimelde over de grond heen en bleef even stil liggen. Leo greep haastig naar een tweede Pokéball en gooide deze opnieuw naar de Pokémon. Weer werd de Pokémon gedegradeerd tot de rode energiestroom en de Pokeball in gezogen. Zachtjes begon rood met witte bal te wiebelen. Met gekruiste vingers keek Leo toe, gespannen of het hem dit keer wel zou lukken.

De bal wiebelde weer een paar keer heen en weer, het rode lampje knipperend. Toen bleef de bal stil liggen en doofde het lampje. De Growlithe had zich gewonnen gegeven. Gefeliciteerd! Je hebt een Growlithe gevangen!

OOC: Veel beter zo Babs! Goed gedaan!