Wacht, waarom deed hij dit ook alweer? Vincent lag languit op zijn bed met zijn mobiel in zijn handen en de site van Mimic open.  Er was een blind date actie gaande geweest, waarin diegene die op de oproep reageerden willekeurig met een ander werden gekoppeld voor Valentijnsdag. Een dag dat voor hem als ieder ander was geweest tijdens al zijn levensjaren. Het enige verschil was dat waar hij ook heenging,  altijd wel koppels voorbij liepen met hun handen in elkaar gevouwen en een afwezige dromerige blik in hun ogen. Een ander fenomeen waren de rijen voor de bakkerijen, postkantoor en de onzeker kijkende figuren op straat en zelfs in de Viridian Forest. Er was nog iets. Zijn eigen ouders. De twee wisten niets van de date actie af en dus had Vincent een smoes moeten verzinnen om zijn terugkomst naar Viridian City te verklaren. Net voor de deur van zijn eigen huis had hij maar een verhaal in elkaar geflanst dat hij even een pauze nam en zijn ouders trapten erin. Die waren namelijk beneden bezig met het geven van presentjes aan elkaar, dezelfde simpele rozen en chocolade. Een oud gelukkig koppeltje. Vincent gaapte luid en wierp nog een laatste blik op Mimic en het berichtje dat hij had gekregen.

Plaats: Viridian City, Pidgey Wings Café
Met: FourSeasons
Tijd: 12.00

Werkelijk niets wist hij over dat figuur, enkel dat het een meisje was met lang groen haar die ook in Viridian City bleek te wonen. Het baarde hem wel een beetje zorgen dat er zo weinig informatie over het persoon te vinden was, maar dat hoorde ook bij de actie: blind date. De ander kon je enkel in sommige gevallen herkennen, maar een meisje met groen haar was hem geheel onbekend. Het was mogelijk dat hij haar misschien een keer langs had zien lopen, maar niet meer dan dat. En Vincent was niet het figuur die zijn leefomgeving ook qua inwoners kende, buiten zijn buren en familie. De jongen zuchtte zachtjes en propte zijn mobiel in zijn broekzak, voordat hij van zijn bed afgleed. Zijn handen  liet hij nog lichtjes op zijn deken leunen. Zijn blik viel op zijn klok die op een vast ritme door aan het tikken was en de tijd zoals ieder ander aan gaf, half twaalf. Dat café was gelukkig maar een kleine tien minuten lopen, dus had hij nog alle tijd. De jongen plofte weer op zijn bed, ditmaal op zijn rug met zijn armen gekruisigd achter zijn hoofd. Het witte plafond voor hem vormde het toneel voor zijn gedachten.

Hij vroeg zich verder af wat deze ‘date’ met zich mee kon brengen. Zou het een letterlijke match zijn? In vele boeken schreven ze erover, maar of het nou werkelijk waar klopte? Dat was de vraag. De kans leek hem niet groot dat je in een keer de liefde van je leven tegenkwam, dat zeker niet. Het was eerder, volgens hem, de vrienden waarmee je omging en lol trapte. Een van hen zou het worden en pas op cruciale momenten kwamen beiden partijen erachter. Vincent glimlachte zwakjes. Deze date zou misschien geeneens zo verlopen, gezien ze elkaar niet kende en nog vrienden moesten worden indien de ander vriendelijk van aard was. Vincent fronste lichtjes en rolde lomp op zijn zij. Er was echter een kans mogelijk dat het een valstrik kon zijn van een slechte organisatie die juist deze dag uitgekozen had om toe te slaan.  Vincent kon dat gemakkelijk zien gebeuren, je werd willekeurig aan een onbekend iemand gekoppeld en met de liefde sfeer werd je weggesleurd van de realiteit, volgens boeken, en dan kon je aardig in de problemen komen door diegene aan te vallen op diverse manieren.  Misschien was het slim om zijn Pokémon wel mee te nemen, ze zouden kunnen aanvallen indien het moest. Zijn vertrouwen zat echter toch het meest in Leistung, zijn Jolteon, die was van aard kalm en serieus. De andere twee waren te wild om in een café te kunnen zitten zonder ravage aan te richten. Zijn blik viel langzaam weer op de klok, kwart voor twaalf. Tijd om toch eens te vertrekken. Vincent wierp zich van zijn bed af en verwijderde vuiltjes van zijn kledij, hij had besloten om niet al te chique naar de date te gaan. De jongen droeg een grijze gemêleerde vest met daaronder een egale witte T-shirt met een ronde kraag en korte mouwen. Zijn broek was zwart gekleurd en was vrij gestroomlijnd en ook had hij simpele sportschoenen aan met meerdere tinten wit, zwart en rood.  Het was een partij kleren die hij niet vaak in zulke combinatie droeg, maar een beetje afwisseling op zijn tijd kon geen kwaad. De jongen verliet zijn kamer, liep de trap af en liep op zijn tenen voorbij de woonkamer waar zijn ouders diep in gesprek waren over hun romantische ervaringen. Als ze maar niet over zijn geboorte begonnen, dat hoefde hij niet aan te horen. Zonder enige woord deed hij de deur op en liep stilletjes van zijn huis vandaan, totdat hij buiten zicht was.

Pas toen hij nog een straat in had gelopen en bij de Pokémon Center aankwam sloeg hij een luide opgeluchte zucht. Het was hem gelukt! Zijn opluchting was van korte duur toen hij weer opkeek en de tijd op een klok naast een horlogewinkel zag staan. Vijf voor twaalf?! Vincent greep in een zwaai Leistung’s Pokéball en wierp die voor zich. Zijn beschermer van de middag verscheen uit de witte straal die de Pokéball verlaten had en groette Vincent met een luide ‘Jol!’. De jongen knikte naar de Jolteon en begon te sprinten richting het café met een verwarde Jolteon achter zich aan. Snel, snel, sneller! De straat rechts in, dan rechtdoor en dan weer links. Verbaasde blikken werden op de twee gevestigd met een gevoel van medelijden erachter. Jongens die rende in straten op Valentijnsdag, het was het teken van bijna te laat arriveren bij zijn date of ervan vluchten. Het café verscheen in zijn blikveld en direct zag hij meerdere stellen erin zitten, maar schonk er geen aandacht aan. Met geluk was hij nog op tijd.
Een laatste sprint volgde, waarna Vincent uitgeput de deur opentrok en de tijd nam om op adem te komen en Leistung imiteerde zijn uitgeputte trainer. Eenmaal op adem keek hij het café rond, op zoek naar een meisje met groen haar. Meerdere mensen draaiden naar hem om met een verwarde blik in hun ogen, waarna ze verder babbelden, maar geen van hen had groen haar. Vincent frummelde verward met zijn pony, totdat hij uiteindelijk een persoon met groen haar zag zitten, alleen. Behoedzaam stapte hij op diegene af en zag dat het persoon niet helemaal alleen was, een Ivysaur en een Pikachu vergezelde diegene. Bij de volgende paar stappen bleek het overduidelijk een meisje te zijn, maar wel jonger dan hij geschat had. Dat was apart. Even vragen kon geen kwaad, hij wilde de juiste voor zich hebben. Naast de tafel groette hij het meisje. “Hallo, ben jij FourSeasons? Ik ben ThunderBlitz” De jongen nam tegenover haar plaats en legde zijn handen voor zich op de tafel, terwijl zijn Jolteon tegen zijn benen aanlag. Dit was hopelijk wel de juiste. Toch?