De opmerking van Aiden kwam zeker niet verkeerd over. Ze trok echter wel een vies gezicht toen hij het over alcohol had, om aan te geven dat ze ook absoluut niet van plan was om dat te drinken. Mitsu had niet bepaald vaak een glaasje van een alcoholische drank en dat had een rede. De smaak beviel haar gewoon niet en hoewel ze af en toe wel iets ervan had, betekende het nog niet dat ze er echt van hield. Alcohol had ze ook niet echt nodig om een gelukkig leven te leiden of om een feestje te vieren. Dan ging zij nog liever aan de frisdrank. Aiden vertelde haar dat ze een uitstekende keuze had gemaakt en bestelde toen voor hen allebei wat ze wilden hebben. Omdat het op het moment niet zo druk was in het café kwam hun bestelling al snel aan en roerde Mitsu haast automatisch in haar kopje. Zo te zien was ze niet de enige, want haar gezelschap deed hetzelfde.
En daar was het. Een vraag over werk. Het was natuurlijk niet te vermijden en zo erg vond ze het nu ook weer niet. Het gymleaden zag ze dan ook niet helemaal als haar werk. Misschien het papierwerk wel, maar de gevechten deed ze met alle plezier. Zelfs in haar vrije tijd. Dat was immers de rede waarom ze had aangeboden de gym over te nemen. Oké, dat deed ze ook een beetje om Ryota’s hachje te redden, maar daar waren ze broer en zus voor, niet? Die keken uit voor elkaar. Ze mochten dan niet altijd aan elkaar denken als het op keuzes aankwam en soms kon ze wel zijn nek omdraaien, maar dat was normaal. Buiten dat was hun broer en zusrelatie meer dan gezond.

Mitsu lachte om de opmerking die Aiden maakte. “Nou, echt goeie uitdagers heb ik zelf ook nog niet gehad. Ik had er zelfs eentje die met alleen een Bulbasaur in mijn gym stond. Op zich kijk ik niet op uitdagers neer – misschien was die Bulbasaur wel een krachtpatser, maar het meisje was maar een beginneling,” begon ze, terwijl ze haar hoofd op haar linkerhand liet rusten. Deze stond weer op de tafel te rusten via haar elleboog. Met haar andere hand hield ze het lepeltje in haar cappuccino vast. “Ik heb wel nog tegen een andere jongen gevochten die veel beloofde. Misschien staat hij binnenkort wel in jouw gym,” vervolgde ze bedachtzaam. “Zijn naam is Kenji Claves. Yep. Cynthia’s zoon. Je kan het eigenlijk al zien aan het blauwe haar.” Even viel haar blik op haar drinken, waarop ze een slokje nam van de hete koffie. Die was zelfs nog te heet. Met een grimas zette ze het kopje terug op tafel en had meteen spijt van haar daad. Ze had eerst moeten blazen. Nu was haar tong verbrand. “Ik zou je maar goed voorbereiden, trouwens. Kenji kan goed vechten,” vertelde ze nonchalant verder, alsof dit net niet gebeurd was. Ze grijnsde plagerig naar hem, proberend dat irritante gevoel in haar tong te negeren. Als Hikari dit had gemerkt, dan had die waarschijnlijk over de tafel liggen te rollen van het lachen.

Ze lachte hartelijk toen Aiden bekende dat hij wel eens hetzelfde had meegemaakt. “Ik zou er eigenlijk niet om moeten lachen,” begon ze grijnzend,“maar het is ook best sneu.” Voor een moment dacht ze terug aan haar gevecht met Jasmine. Nou ja, gevecht? Dat was het niet echt te noemen. Eerder entertainment. En entertaint, dat was Mitsu zeker. Ze besloot om over te gaan op nog zo’n entertainend gevecht, hoewel deze daadwerkelijk een serieus gevecht was. Entertainend op een andere manier. Aiden luisterde aandachtig naar haar verhaal, dat was duidelijk, en grijnsde uiteindelijk toen ze haar zegje had gedaan. De blondine kon wel raden waar hij aan dacht, want zijzelf zou waarschijnlijk precies hetzelfde hebben gedaan. Hij bevestigde het alleen maar met zijn woorden. Mitsu gniffelde even bij zijn knipoog. Ze wist zelf ook wel dat hij het niet serieus bedoelde en zelf had ze wat dat betreft flexibele humor. Haast alles dat grappig moest zijn was in haar ogen grappig. Het was dan ook geen geheim dat ze voornamelijk met mensen optrok die niet snel op hun tenen waren getrapt betreft een grapje, hoewel ze de laatste jaren wel erg weinig met vrienden omging. Daar moest echt weer verandering in komen. “Daar geef ik je gelijk in,” gaf ze als reactie op Aiden. “Anders kan je niet volledig genieten van het gevecht.”

Ze zag dat de jongeman wel blies. Meteen verweet ze zichzelf dat ze het was vergeten en voelde ze zich een beetje jaloers op Aidens tong, die niet verbrand was en ook niet zo’n vaag gevoel gaf. De jongeman trok echter al snel haar aandacht weer met zijn woorden en toen hij begon te grinniken, weerspiegelde Mitsu deze actie. Ach, wat kon ze zeggen? Ze hield van lachen. Het was nou eenmaal haar ding. Toen hij begon over het mailte, echter, stopte ze en fronste bedenkelijk. “Hmmm,” neuriede ze terwijl ze nadacht. “Zou best eens goed kunnen. Niet dat ik het erg vind,” gaf ze eerlijk toe. Ze keek even naar haar kop koffie, waar ze allebei haar handen om heen had gewikkeld, zodat die warm konden blijven. Vervolgens haalde ze nonchalant haar schouders op. “’k Bedoel maar, als ik dat mailtje niet had gehad, zat ik waarschijnlijk thuis mijn tijd te verdoen in plaats van gezellig met jou te kletsen.” Haar mondhoeken krulden op tot een voorzichtige glimlach, want ze kende Aiden eigenlijk niet zo goed. Dat betekende niet dat ze dan verlegen was in zijn buurt, maar gewoon dat ze een potentiële vriendschap niet wilde verpesten door het verkeerde te zeggen. Daar had ze immers wel een handje naar. Haar glimlach veranderde in een speelse grijns, waarbij ze haar tanden ontblootte. “Denk je dat onze collega’s er ook één hebben gehad?”