De wind was uitermate onstuimig en bezorgde hem kippenvel, ondanks het feit dat hij vrij warm ingepakt was. Een dikke, bruine winterjas met een zwarte sjaal om zijn nek heen die deels over zijn mond kwam had hij aan met een paar stevige wandelschoenen. Het beviel hem niet om zijn gebruikelijke zakelijke kledij in te moeten ruilen voor zoiets, maar het weer dwong hem zover en zijn verplichtingen aan TA natuurlijk. Ze zouden vandaag eindelijk de elektrische Pokémon moeten inleveren op een geheime basis en een verdere bespreking hebben betreft de missie. En de geheime basis zat letterlijk op een afgelegen weide, wegens natuurlijk het herfstweer. Denys snoof. Met zulk weer wilde hij met een krant in een café zitten met een warm kopje thee voor zijn kiezen, of zelfs wat tijd verdoen met een boek. Momenteel zat er in zijn kamer een zeer interessante boek op hem te wachten over een school met tovenaars, een echte klassieker. Hij was pas bij  een van de eerste hoofdstukken en zou verder gekomen zijn, indien Verte zich rustig gehouden had in de vroege ochtend dan hongerig zijn deken van hem af te gooien en op de matras te zitten springen. Echt, soms kon hij de Ivysaur even niet hebben, maar bleef hij toch van de knol houden. Zijn knolletje. Pardoes stak een noordelijke wind op die kouder was dan de eerdere wind. Direct verborg hij zoveel zo mogelijk zijn gezicht in de sjaal, hopend enigszins warm te blijven. Brr… Wat een rotdag was het ook. Gelukkig had hij een Pokémon weten te stelen, zodat er niet op hem afgekat werd. Nadeel was weer dat het een vrij zwakke Pokémon was; een Magnemite. Aan een Magneton zou hij meer hebben gehad, maar wie heeft er gezegd dat het “sterk” moest zijn? Zwak grijnzend liep hij het met herfst bladeren besmeurde pad op. Bovendien was het ook vrij gemakkelijk en had hij waarschijnlijk als enige van de rest het degelijk subtiel aangepakt door daadwerkelijk te “stelen” dan de eigenaar af te gaan katten, gevecht te houden en dan de Pokémon te jatten.

Een grijze apparaat stak lichtjes op vanuit de zijkant van het pad met een felrode knop erop, opvallend tegen de achtergrond van verkleurde grassprieten en bladeren. Een tel lang keek hij er met een opgetrokken wenkbrauw naar. “Serieus?” Mompelde hij zacht, wegens de opvallend geplaatste button. Als je een willekeurig Trainer de pad liet volgen had hij zo de basis gevonden leek het hem wel, maar dan moest je natuurlijk het pad kennen en voorbij de andere Grunt’s komen. Dan moest je een hele sterke Trainer zijn. Hij rolde zijn ogen, boog lichtjes door zijn knieën om de knop in te drukken. Een plaat onder wat grassprieten bewoog opzij en maakte plaats voor een metalen trap. Zijn groene ogen gleden voor een tel alert over de plek, waarna hij een Pokéball tevoorschijn haalde en met een druk op de kleine knop een Ivysaur naast zich had laten verschijnen. Verte reageerde direct met een zachte grom op de tegemoet komende bitterkoude wind, maar probeerde zich sterk te houden. Zonder enige woordenwisseling liep hij de trap af met Verte hollend achter hem aan. De ingang sloot direct erna met een knal, waardoor het voor een tel pikdonker leek in de ruimte, maar de lichten direct aan schoten. De muren om hem heen waren elk wit, maar net een ander tintje waardoor ze nog onderscheiden konden worden. Zijn stappen klonken luid en duidelijk wat voor een enkeling dreigend kon overkomen, maar in dit geval was dat niet zo.

Eenmaal in de ruimte bezaaid met kooien wreef hij kort zijn rode handen langs elkaar, blies eenmaal en wreef nogmaals totdat hij weer wat gevoel in zijn handen had. Op de achtergrond volgde Verte hem traag met een nors gezicht. Hij vond dat herfstweer maar niets, het mocht naar zijn smaak warmer, maar je kon helaas niet tegen de draaiing van de Aarde gaan. Toen Verte weer naast zijn trainer gekomen was liep hij regelrecht op de groep Trainees af. Echter hield een wetenschapper hem tegen en gebaarde dat hij de gestolen Pokémon in de pas tevoorschijn gehaalde metalen tree. Denys haalde de Dark Ball uit zijn jaszak en legde deze in een bolvormig inkeping, waarop de wetenschapper snel weg holde. Daar ging de Magnemite. En eindelijk kon hij bij hen voegen, nou ja, “eindelijk”. Zo vrolijk was hij er ook niet mee. Binnen een paar passen stond hij bij de rest. “Trainee Denys meldt zich,” Begroette hij Destiny, toen hij haar blik opgevangen had en toen pas zijn blik op de rest liet glijden. De enige die hij nog het best kende was de inmiddels genezen Nate die vrij voldaan uit zag met een afgezwakte Raichu voor zich. Was dat zijn vangst geweest of zijn enige norse Raichu? Ach, wie hield hij voor de gek. De rest boeide hem op het moment amper, het was hoogstens tijd voor enige concentratie op hun taken.