Het was een bittere winterdag, waarop er helaas geen sneeuwvlokje te zien was, maar wel een ijskoude wind heerste. De wind deed zijn jas wapperen, terwijl hij met een scherp oog de training waar nam waaraan zijn Pokémon waren onderworpen. Sinds ze de tweede badge binnen hadden wilde hij de training opschroeven, zodat de onderlinge band beter zou worden, maar ook omdat Zeichen degelijk moest ontwikkelen. Door Zeichen’s zwakke emancipatie aan het tweede gymgevecht had Zeichen hem dagenlang complet genegeerd, maar sinds kort was dat geheel omgeslagen bij de Poliwag. Tegenwoordig deed hij meer zijn best tijdens de trainingen wat juist de bedoeling was, al was deze het gevolg van frustraties. Ook had hij ergens het vermoeden dat de Poliwag wellicht elk moment zou kunnen evolueren in een Poliwhirl, alleen had hij zeker dat laatste duwtje in de rug voor nodig. Een evolutie was echter exact wat de Pokémon nodig had. Inmiddels had hij ook al als idee om naar de Cinnabar Island Gym te gaan, een gym gespecialiseerd in vuur Pokémon om daar hun derde gymbadge te gaan innen. Het was overduidelijk wie hij daarvoor zou gebruiken; Freude en Zeichen. Het was echter maar een toekomstplan, want op dit niveau zou een overwinning nog kleiner zijn dan normaal; Zeichen die enkel zijn frustraties uitte in trainingen en amper de kracht had van zijn evolutie en Freude die dagelijks ruim vier woede aanvallen had op Zeichen en andere Pokémon die op haar pad kwamen. Leistung werd vreemd genoeg niet lastig gevallen door Freude, gezien deze vaak ook Zeichen tot een halt riep.

‘Jolt!’ klonk Leistung’s luide kreet die behendig de Bubblebeam van Zeichen ontweek en vanachter een boom als tegenaanval een felle Thundershock op hem af schoot. Als een tank kwam Freude tussenbeide die een licht boven haar deed verschijnen waar diverse rotsblokken uit vielen. Leistung ontweek de volle lading rotsen vrij behendig, maar Zeichen had minder geluk met zijn kleine pootjes en wist te struikelen over een wortel van een boom die boven de grond stak. Hierdoor viel hij recht met zijn gezicht tegen de grond aan en kwam de dreiging snel dichterbij. Gespannen keek Leistung toe die duidelijk twijfelde of hij Zeichen te hulp moest schieten, maar Zeichen wist hen te verrassen door zich snel om te draaien en zijn Whirlpool te verschijnen. Een enorme draaikolk verliet de Poliwag’s mond die de zware lading rotsen opving, maar het was verre van lange duur. Direct maakte Zeichen zich uit de voeten, maar Leistung en Freude stonden al klaar om dat tegen te gaan. “Halt! We zijn klaar.” Riep Vincent, waarna ze hem elk geschrokken aankeken en toen pas tot hem leek door te dringen dat het maar een oefengevecht was geweest. Een reactie dat Vincent enkel vrolijker maakte, het betekende dat al hun concentratie in het gevecht zat en niet om andere zaken. De Pokémon snelden naar hem toe, behalve Freude die geagiteerd over de grond begon te schapen en haar blik dreigend op Zeichen gericht stond. “Onee” Het was weer een woede aanval en de reden lag hem zeker in dat Zeichen haar aanval ontweken had en ze een steek in haar zelfvertrouwen gekregen had. Zoals alle andere keren stapte Vincent weer voor de Poliwag en keek de Rhyhorn deigend aan. “Je krijgt anders geen eten, vandaag!” De Rhyhorn trok haar mondhoeken omhoog en liet haar scherpe hoektanden zien, maar was duidelijk gekalmeerd. Vincent sloeg een opgeluchte zucht, waarna hij een Oran Berry tevoorschijn toverde en deze overhandigde aan de Rhyhorn die het gulzig opat. Zachtjes klopte hij tegen de keiharde pantser van de Rhyhorn, voordat hij zijn rug rechtte na het horen van een bekende stem.

Het was de stem van een enthousiaste Dratini en Vincent kende maar een Dratini en die was van een oude vriend. Toen hij dus van Freude wegkeek richting de locatie waar de stem vandaan kwam kon hij een milde glimlach niet verhullen. Een Dratini kroop uit alle macht naar hem toe met twee figuren die achter hem aan de horizon verschijnen. Vincent kon onmogelijk de blauwharige trainer en de Gastly missen of zien voor een ander onbekend figuur. Al een lange tijd had hij Kayne niet meer gezien sinds het tafereel bij Mt. Moon. De verbaasde reactie van Kayne was kostelijk toen hij hem pas opgemerkt had en met een kort handgebaar begroette hij hem. Intussen snoof Freude afkeurend richting de Dratini en hield ze zich niet in om richting de kleine Draak Pokémon te grommen. De Rhyhorn leek niet al te vrolijk te zijn met een onbekende Pokémon die plotseling haar Trainer zo enthousiast begroette en zelfs aanraakte. Leistung snuffelde echter nieuwsgierig aan de Dratini en glimlachte vrolijk naar hem als oude vrienden. De Poliwag scheidde zich van hen af door zijn rug naar de groep te keren en koppig de andere kant op te kijken. De Dratini begon vrolijke geluiden te produceren, waardoor Vincent direct wist dat hij opgetild wilde worden door hem. Bijna was hij naar voren gebogen om hem daadwerkelijk op te tillen, maar hij kon het niet laten door Kayne’s blik te volgen naar zijn eigen Pokémon. Het viel hem toen pas op dat Zeichen zich afzonderde en Freude al vrij agressief reageerde op Kayne’s Dratini, terwijl enkel Leistung daadwerkelijk sociaal deed. “Freude, waag het niet.” Waarschuwde hij de Rhyhorn die haar gegrom niet staakte, maar wel meer ruimte voor de Dratini maakte. Ze zonderde echter haar blik niet van hem af, zoals een roofdier zijn prooi nauwlettend in de gaten hield. Vincent haalde opgelucht adem en keek Kayne weer aan. Hij begon erover dat ze elkaar lang niet hadden gezien en zijn Pokémon vrij ‘stoer’ waren, iets wat Vincent niet direct qua mening deelde. “Klopt,” begon hij voorzichtig, “Maar ze gaan een koppige fase door, wellicht een soort adolescentie waar ze amper naar mij, hun ouder aka Trainer willen luisteren.” Tijdens zijn woorden legde hij de nadruk bij het woord ‘koppige’ op de Poliwag en Rhyhorn door ze kort aan te kijken.

Toen pas merkte hij de zekere warmte tegen zijn been op en zag hij hoe de Dratini op een vrij zachtaardige wijze zijn been knuffelde, alsof het een warme kussen was binnen een ijskoude ruimte. Oja, de Dratini wilde nog opgetild worden, natuurlijk. Vincent greep de Pokémon voorzichtig vast en ondersteunde zijn onderlichaam, terwijl hij langzaam overeind kwam. Met de Dratini in zijn armen dacht hij haast direct terug aan Mt. Moon en hoe hij al rennend de Dratini vast had gehouden om hem te beschermen tegen de brute, allesverwoestende kracht van Freude. Vincent gaf de Pokémon voorzichtig een aai over zijn bol en keek kort Kayne’s kant op, waardoor hij nog net de glimp opving van een pure glimlach. Van Kayne, zelfs. De emotieloze jongen, zoals hij eigenlijk ook bij hun ontmoeting geweest was en hoewel het nu iets beter ging qua emoties bleef een glimlach toch o zo waardevol. Een enthousiaste Gastly zag hij toen pas in zijn ooghoeken in cirkels om hem heen zweven. Konden zijn eigen Pokémon maar ook net zo enthousiast reageren op Kayne, tot nu toe waren twee van zijn Pokémon asociaal bezig en was enkel Leistung vrolijk naar Kayne toegelopen. Toen Vincent zijn blik van de Dratini afgewend had, keek hij Kayne weer aan. Het was hem degelijk opgevallen dat zowel de Gastly als de Dratini sterker waren geworden. De Dratini had de vorige keer amper lang en snel over de grond kunnen kruipen en nu leek dat iets beter te vergaan. En betreft de Gastly, tja, die begon nog sneller om hem heen dan de laatste keer. En Kayne zag er iets zelfverzekerder uit dan vroeger. “Het lijkt ook goed met jou Pokémon te gaan, maar hopelijk vreet je Gastly niet teveel kattenkwaad uit, huh?” grijnsde Vincent, waarop hij kort de Gastly nieuwsgierig aankeek. De Pokémon was namelijk nogal een lolbroek, maar het behoorde ook tot het typische beeld wat bij een Gastly en zijn evolutielijn geplaatst was. Hij vroeg zich echter af, nu hij Kayne en zijn Pokémon opgenomen had, of hij al twee gymbadges op zak had. Of wellicht zelfs een extra Pokémon gevangen had, dat zou namelijk goed kunnen. Hij aaide de Dratini nogmaals over zijn bol en besloot de vraag toen maar aan hem te stellen op zíjn manier. Voorzichtig hield hij de Dratini dichter tegen zijn borst om met zijn andere hand zijn tas deels af te doen en zijn badgesdoosje eruit te vissen. Met enige moeite klapte hij deze open en liet de twee glimmende badges aan Kayne zien. “Eentje erbij, inmiddels. En jij, Kayne?”

Vincent kon het niet laten door een valse grijns op te zetten toen Kayne vertelde dat hij de gym nog zou gaan uitdagen. Het leek erop dat zijn rivaal achterliep en hij dus uiteraard een voorsprong op hem had. Wellicht was het bruut om een dergelijk denkwijze te hebben, maar was daar rivaliteit niet voor? En ze waren bovendien toch vrienden en volgens vele werd het getolereerd om de ander dan te plagen. “Je loopt een beetje achter, Kayne.” Op dat moment leek er echter nog iets door te dringen bij Kayne, gezien hij plotseling een geheimzinnige opmerking maakte dat de gym hem makkelijker zou verlopen. Een overduidelijke hint dat zijn rivaal wellicht minder achter liep dan hij persoonlijk verwacht had van zijn woorden. Dus, Kayne had een Pokémon weten te vangen die in het voordeel zou zijn tegenover de tweede gym wat gespecialiseerd in Water Pokémon was. Het meest logische wat in hem opkwam om in het voordeel te zijn was een Electric of Grass type, hoewel hij uit eigen ervaring wist dat een Electric type wellicht handiger was. De gymleider maakte ook gebruik van Ice Pokémon die zeer effectief waren op Grass Pokémon. Afwachtend aaide hij de Dratini nogmaals over zijn kop, terwijl Kayne een derde Pokéball tevoorschijn haalde en deze de lucht in wierp. Een Magnemite, huh? De Pokémon zweefde kort om Kayne en nam hem toen kort op, terwijl Kayne de Pokémon op zijn gebruikelijke wijze voorstelde als de soort Pokémon; Magnemite. Hij liet de donkerblauwharige jongen uitpraten en kwam er zo achter dat de Pokémon vrij recent gevangen was. Dat kwam ook niet geheel als een verassing aan, gezien de Magnemite nog niet een zeer goede band met hem leek te hebben. “Gegroet, Magnemite.” Groette hij de Pokémon kort, waarna hij Kayne weer aankeek, “Jij hebt iets met zwevende Poké-” Voordat hij zijn zin kon afmaken, keek Kayne naar een punt achter hem en waarschuwde zijn Gastly.

Nog verward over wat er aan de hand was draaide hij zich om en zag toen dat de Gastly vrolijk Freude een lik over haar wang gaf. Direct vertrok Vincent’s gezicht en begon Kayne’s Dratini hevig te trillen van angst in zijn armen. Zonder Kayne aan te kijken wist hij dat het bij hem niet anders was. De Rhyhorn trok zich met een van afschuw gezicht getrokken terug, maar herstelde zich na even haar kop geschud te hebben. De vulkaan, genaamd Freude stond op uitbarsten en dat terwijl de Gastly vrolijk de Jolteon begroette. Leistung wees met een kort gebaar de reactie af en keek eveneens angstig richting de inmiddels woedend stampende Rhyhorn die al haar poot over de harde ondergrond schraapte. Buiten de Gastly had ook Zeichen zich van geen gevaar benul en zat nog koppig met zijn rug tegenover de rest naar voren te staren. Onmogelijk zou hij Freude in deze toestand kunnen weerhouden om tekeer te gaan, evenals Leistung. Er zat maar een optie op… “Rennen!” Direct maakte Vincent zich uit de voeten, wetend dat zelfs haar terug laten keren een venijnige taak zou zijn. Voor nu konden ze beter rennen voor hun leven en hopen dat ze op een gegeven moment eerder uitgeput raakte dan zij. Dit was gelukkig ook vaak gebeurd, dus wist hij at ze slecht was in het maken van scherpe bochten, zoals eigenlijk elke Rhyhorn. Freude brulde luid en stormde met haar kop laag boven de grond op hen af.

Zeichen had zich eindelijk omgedraaid naar de rennende Rhyhorn en Trainer en blies zijn wangen op. Boontje kwam op zijn loontje, vond hij, maar dat hij niets zou doen om hen te redden zat hem niet. Met enige tegenzin liep hij waggelend achter de Rhyhorn aan, maar kon hij ze amper bijhouden met zijn kleine achterpoten. Direct ging hij over op plan B en spoot een hele reeks bubbels richting Freude’s achterwerk in de hoop de Rhyhorn af te laten remmen. Dat werkte deels uit, maar meer kon hij niet doen, omdat hij ze niet kon bijhouden. Met een schuldgevoel haakte hij de achtervolging af en bleef zitten waar hij was, middenin een veld.

Vincent rende inmiddels uit alle macht diverse kanten uit in de hoop dat Freude uitgeput zou raken en dat werkte deels uit; ze vertraagde haar pas. “No…Nog.. E..Even.” zei Vincent al hijgend tegen Kayne. Althans, daar hoopte hij op.

Ondanks het feit dat hij niet de meest atletische jongen was, hijgde hij minder erg dan Kayne die achter hem aan rende. Hij leek elk moment zich te willen laten vallen op de grond van uitputting, terwijl Vincent – ondanks de pijn in zijn benen- nog even door kon rennen. Het constante felle gebons van zijn hart baarde hem echter zorgen. Het leek wel alsof deze elk moment uit zijn borstkast zou springen en dat was dus zeker geen plezant gevoel. Van het idee zelf al slikte hij. Gelukkig leek de dreiging van Freude af te nemen, gezien het luid gebrul en gestamp van de Pokémon zachter werd. Iets had de Pokémon weten af te remmen, maar het kostte hem teveel energie om enkel al zijn hoofd te draaien en het te checken met zijn ogen. Voorlopig had hij enkel het geluid van de Pokémon wat hem een gok gaf van de dreiging. Het verraste hem ook toen plotseling Kayne’s stem weerklonk. Al hijgend maakte hij duidelijk dat het altijd aan zijn Pokémon leek te liggen, alsof al zijn Pokémon woedeaanvallen kregen, waarop hij niets op besloot in te springen. Om nou nog iets terug te zeggen zou ten koste gaan van zijn adem en zeker ervoor zorgen dat hij nog minder lang kon rennen. Het enige wat hij als reactie kon prijsgeven was een sussend handgebaar. Snel hield hij de Dratini weer met beide handen stevig vast, zodat deze de Pokémon zouden beschermen. Ironisch genoeg was de het de vorige keer in Mt. Moon exact hetzelfde verhaal, waarbij de Dratini in zijn amen had en op de vlucht sloeg voor een eveneens woedende Freude. Plotseling hoorde hij Kayne die zijn Gasly opdroeg om zijn Hypnosis uit te oefenen op zijn Rhyhorn. Hij had zijn gezicht amper omgedraaid en bleef rennen, maar voelde een naar gevoel in zijn onderbuik. Het gevoel dat al sterk bij hem lag sinds het einde van het gymgevecht en waar hij nog niet mee wist wat hij er tegen kon doen. Het knaagde op goede momenten aan hem en verergerde de slechte. Ook was het een veelvoorkomend gevoel; hulpeloosheid. Het gevoel dat hij faalde door Zeichen al veel te vroeg terug te keren in het gymgevecht en daarmee zijn zelfvertrouwen te krenken en dat hij niet in staat was om Freude tot een halt te roepen op zulke momenten. Ze moest worden gestopt door Kayne’s Gastly, die trouwens ook het incident had veroorzaakt. Faalde hij hierdoor dan als hun Trainer?

Op tijd wist Kayne hem wakker te schudden door weer dicht bij hem op te duiken en zich te excuseren voor zijn daad en dat het niet anders kon. Vincent verschuilde zijn gevoel achter een neutraal gezicht en knikte dankbaar richting hem. Het geluid van de Rhyhorn sterfte spoedig af. Het gevaar was geweken. Vincent remde af en bukte direct voorover, happend naar adem. Het zweet brak hem uit na de nogal intensieve achtervolging. Na even bijgekomen te zijn, kwam hij traag overeind en veegde het zweet van zijn voorhoofd af met zijn mouw. Zoals te verwachten was, voelde hij nog het kruipende gevoel in zijn onderbuik, maar besloot hij er nog steeds niets van te laten blijken aan Kayne. Niet dat hij hem niet vertrouwde of niet als vriend beschouwde, maar hij had geen zin om een ander op te zadelen met wat psychische problemen. Enkel hij kon zichzelf helpen, en daar bleef het bij. Toen pas viel de Dratini hem weer op. Al die tijd lag zijn focus op hemzelf, maar hoe ging het eigenlijk met Kayne’s Pokémon na een herhaling van een dramatische ervaring? Vincent besloot de Dratini zachtjes te kietelen onder zijn kop om hem gerust te stellen en hopelijk aan het lachen te maken. Als een bijna emotieloos wrak wist hij wel dat lachen een goed medicijn was. “Het is goed, het gevaar is geweken.” suste hij zachtjes. En om hem in vertrouwende armen te brengen, namelijk die van Kayne wilde ook wel werken. “Zo.” Voorzichtig overhandigde hij de Pokémon aan Kayne, waarna hij kort om zich heen keek. De plek waar ze stonden was verre van bekend terrein voor hem om eerlijk te zijn. In de achtervolging had hij eigenlijk ook amper bijgehouden welke kant ze op hadden gerend. Ongemakkelijk met het feit dat ze verdwaald waren haalde hij zijn schouders op. “Verdwaald, zo te zien.” Hij haalde diep adem en zag Freude verderop vredig slapen.

Met haar Pokéball bij de hand liep hij met zijn pijnlijke benen op haar af en merkte bij elke stap dat het gevoel sterker werd. Het gevoel van falen en een machteloosheid.  Hij hurkte voor Freude’s hoofd neer en legde zijn hand op har voorhoofd en aaide haar zwijgend. Er viel niets te zeggen dan dat hij zich schuldig voelde dat hij haar niet had weten te stoppen en in slaap moest krijgen door andermans Pokémon. Plotseling bromde Freude wat, waardoor hij van de schrik zijn hand terugtrok, maar het leek enkel wat gesnurk te zijn. Met iets wat een glimlach moest zijn tikte hij haar Pokéball tegen haar kop aan, waarna ze erin verdween. Hij kwam traag overeind en keek naar de glimmende Pokéball in zijn hand. “Sorry, Freude.” Onnodige woorden, misschien. Hij plaatste de Pokéball in zijn tas en toen schoot hem iets belangrijks te binnen. Waar waren Zeichen en Leistung gebleven?! Zijn hart sloeg weer als een gek, terwijl hij met zijn ogen de plek afspeurde. Er was nergens een teken van de twee te vinden. Was hij hen nu ook al kwijt? Maar op dat moment zag hij verderop twee figuren verschijnen die hij enkel herkende als… “Leistung, Zeichen!”Met een glimlach liep hij op ze af. Ze waren nog in orde. Zo te zien bleek Leistung ook iets vast te houden met zijn bek… Het glom en was iets rechthoekigs. W-Wacht eens even.. Dat was zijn badge doosje! Was zijn Jolteon bij de achtervolging teruggegaan om dat en Zeichen op te halen? Leistung was het snelst bij Vincent en sprong vrolijk in zijn armen. Met een glimlach en een sterk gevoel van opluchting sloeg hij zijn armen om zijn stekelige Pokémon heen. “Je bent in orde!” Zeichen was trager, maar bereikte zijn Trainer net niet met zijn achterpootjes, maar ook door een…

“Trio-trio-trio” Een Dugtrio doemde plotseling uit de grond op en keek niet al te vrolijk richting de Poliwag. Wat deed een Dugtrio hier? Wacht, had het te maken met de trillingen die de Rhyhorn gemaakt had en hun territorium wellicht aangetast had? En nou dachten ze dat de Poliwag het veroorzaakt had? Dat laatste leek hem stug, maar ze vielen wel zonder aarzeling hem aan met Sand Tomb. De Dugtrio liet een gat creëren onder de Poliwag, waardoor Zeichen direct erin viel en door de verbazing amper vat had op de situatie. Zeichen kreunde zachtjes toen hij op tijd met zijn staat de val gebroken had. De Dugtrio groef zich in en verscheen in het gat en wierp modder richting hem. “Zeichen, gebruik je Water Gun!” De Poliwag verroerde zich amper en liet de modder over zich heen komen. De Pokémon leek amper naar hm te luisteren en pas toen de Dugtrio dreigend dichtbij kwam, schoot Zeichen opzij en gebruikte zijn Rain Dance om het te laten regenen. Pas toen dong hem de reden van Zeichen tot hem door. De laatste tijd had hij vooral bij de training gefocust op het verzinnen van een strategie en de uitvoering hiervan zonder zijn hulp of commando’s. Zeichen leek dit nog het best onder de knie te hebben van de drie Pokémon. En dit was dus zijn test. Leistung leek het echter vanaf het begin al te begrijpen, maar keek toch bezorgd naar zijn maat. “Zeichen, je kunt het!” riep hij hem toe, terwijl het gat als een arena leek te dienen met de twee Pokémon in de hoofdrol.  De aarde begon vochtig te raken en zodoende deed de Dugtrio meer moeite om zich snel te verplaatsen. Ondanks dat gebruikt deze zijn Mud Slap keer op keer, die inmiddels effectiever was geworden door de modder. Zeichen ontweek de aanvallen behendig en mepte de laatste aanval met zijn staart weg, waardoor een deel van de aanval weerkaatst werd. De modder kwam daardoor recht in de gezichten van de Dugtrio. De Poliwag ademde diep in en uit en gebruikte zijn Water Gun tegen de grond en de wanden van de gat. Door de Rain Dance nam de effectiviteit toe en vulde het gat geleidelijk op met water. De Dugtrio groef zich in en kwam bij de wand, net boven het water uit en gromde richting de Poliwag. De drie koppen waren furieus en het duurde ook niet lang, voordat ze de grond hevig lieten schudden met hun Magnitude. Vincent hield de Jolteon stevig in zijn armen vast, terwijl hij het gevoel had dat de grond elk moment onder hem zou begeven. Zeichen had het effect echter verminderd door in het water rond te zwemmen. De schokgolf zorgde wel voor een golf in het water. En toen kreeg Vincent al een idee hoe Zeichen dit wilde winnen. De Poliwag grijnsde en zwom met de golf mee. Net voor de impact keek hij de drie gezichten van de Pokémon aan, voordat hij zijn Hypnosis gebruikte. Hierdoor zouden ze niet ontsnappen van de aanval. Het was raak en de Dugtrio viel in een diepe slumber. Net voordat de golf de Dugtrio raakte, vuurde hij een krachtige Water Gun op de Pokémon. De golf en de Water Gun raakten de Dugtrio tegelijkertijd en het leek erop dat het gevecht beslist was. Echter ontwaakte de Dugtrio nadat hij doorweekt geraakt was en begon brommend zand richting het water te gooien. Vincent herkende direct de strategie, dat hadden ze bij het gymgevecht gebruikt! Leistung herkende het ook en keek aandachtig toe hoe Zeichen hierop zou reageren. Het water vermengde zich met het zand en begon een modderpoel te worden. De Dugtrio groef zich vervolgens in. De Poliwag zat in de modderpoel vast en schudde zich uit om de derrie van zich af te krijgen. Het duurde echter te lang en de wilde Pokémon verscheen achter hem en gebruikte zijn Astonish. Geschrokken viel Zeichen recht op zijn rug, haast verlamd van de schrik. De Dugtrio gebruikte dit naar zijn voordeel en liet de grond weer schudden. De Poliwag kromp in elkaar van de angst, maar herstelde zich verassend snel. Ook Vincent begreep er geen snars van dat de Poliwag al zo snel tot actie kon komen na de schrik en de Magnitude. Zijn eigen benen leken namelijk nog vastgenageld aan de grond te zijn. Zeichen keek vastberaden naar de vals kijkende Dugtrio en sloeg zijn staart fel opzij. Een teken dat het menens was geworden voor Zeichen.

De Poliwag vuurde direct een serie bubbels op hem af, maar de Pokémon was spoedig weer onder de grond. Een Dugtrio was een vrij snelle Pokémon, al zou je dat niet heel snel zeggen, betreft het onbekende materiaal betreft hun … ledematen? De Dugtrio verscheen ditmaal links van Zeichen en leek weer een Astonish te gebruiken, maar nu voorbereidt op de tactiek draaide Zeichen zich om en vuurde een zeer krachtige - anders dan een normale Bubble- op de Pokémon af. De Dugtrio groef zich in, maar de aanval was beslissend geweest. De Dugtrio zakte in elkaar en sloeg een teleurgestelde zucht. Pas toen drong het tot hem door dat Zeichen de strijd gewonnen had. Met een brede grijns wenkte hij Zeichen naar zich toe, die uit het gat wist te komen door zijn Water Gun tegen de grond te gebruiken. “Goed zo, Zeichen!” Trots om zijn overwinning liet hij Leistung los, die direct complimenten gaf aan de voldaan, maar uitgeputte Poliwag. Zeichen glimlachte moeizaam, maar twijfelde niet om Vincent’s armen in te springen, zoals Leistung dat eerder gedaan had. Trots haalde hij zijn hand over de kop van de onder modder zittende Pokémon. “Je was een kanjer.” Zeichen kraamde vrolijke geluidjes op, maar werd plotseling stil.

In zijn ooghoek zag hij Leistung op dezelfde moment een goedkeurende grijns trekken. Pas op dat zekere moment nam hij de eerste evolutie in zijn hele avontuur waar. Zeichen gaf fel licht in zijn armen, terwijl het lichaam van hem vervormde. De staart verdween en de benen werden steviger gebouwd, terwijl er ook twee armen zich aan de zij vormde. Pas toen het licht gedoofd was, zag hij Zeichen’s geëvolueerde vorm. ‘Poli-Poliwhirl!’ kraamde de Pokémon trots en enthousiast, waarop Vincent’s greep om hem steviger werd. Zeichen was geëvolueerd!