Naam: Chiaki Tsuda
Bijnaam: Chi
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 16 jaar
Verjaardag: 19 April
Haarkleur: Donkerbruin
Oogkleur: Donkerbruin

Familie:

• Vader || Kazuto Tsuda
  
• Moeder || Naomi Tsuda
  
• Broer || Mamoru Tsuda
  

Woonplaats: Lavender Town || Kanto
Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt/Volwassene: Coördinator
Pokémon: Alano || Charmeleon ♂: Alano is een zeer spontane pokémon en altijd wel in voor een gevecht. Hij is ook heel nieuwsgierig aangelegd en heeft moeite met zich te concentreren, hoewel dat ietsje minder is geworden na zijn evolutie. Chiaki denkt soms nog wel eens dat hij een vorm van ADD heeft, maar weet dat haar pokémon het allemaal goed bedoeld. Alano is zeer beschermend tegenover zijn trainer en zal alles en iedereen daarom ook proberen plat te branden als die haar pijn proberen te doen.
Sarita || Pidgey ♀: Als er iemand haar naam eer aan doet, dan is het Sarita wel, alhoewel het Spaans voor koningin misschien nog wel beter was geweest. De Pidgey denkt zeer hoog over zichzelf en steekt amper een poot uit tijdens een training of iets anders waarbij lichamelijke beweging nodig is, behalve als ze haar veren moet schoonmaken natuurlijk. Sarita is zeer verwaand en geniet er altijd van als haar trainer gefrustreerd raakt of zelfs door haar toedoen pijn lijdt. Ze ziet diens bruinharige kapsel dan ook aan als haar eigen troon, iets tot ergernis van de eigenares. Toch zal ze er alles aan doen om Chiaki tevreden te stellen, waarbij het soms zelfs zo ver gaat dat ze het meisje probeert te troosten als die het nodig heeft.
Cedro || Seel ♂: Cedro lijkt op het eerste gezicht een luie donder, maar als er voedsel op het spel staat, dan kan je hem alles laten doen wat je wilt. Soms vraagt zijn trainer zich af of de geest van een Snorlax haar Seel terroriseert, maar op zulke momenten weet Cedro haar altijd te verbazen. Met genoeg motivatie krijgt ze hem, in tegenstelling tot Sarita, wel aan het trainen en doet hij graag mee aan een Contest. Ondanks dat heeft hij nog wel eens de neiging om Chiaki’s commando’s in de wind te slaan, omdat hij zich nog altijd als een vrije pokémon voelt. Dat, en hij is gewoon extreem lui…

Karakter: Chiaki is absoluut geen stil en verlegen iemand. Ze heeft juist een hekel aan stilte en wilt altijd wat te doen hebben. Daarom zul je haar amper zien stilzitten of haar mond zien houden. Meestal komt ze met spontane uitbarstingen die niet eens uitgevoerd kunnen worden, maar dat heeft haar er nooit van weerhouden om het niet uit te proberen. Chiaki zal nooit en te nimmer iemand bij de eerste ontmoeting haten en zal een persoon meestal aanschouwen als een goede vriend/vriendin vanaf moment één. Hierdoor is ze ook geen vreemde van lichamelijk contact, maar heeft het tegelijkertijd ook niet door als iemand het niet apprecieert. Het laatste wat je haar ooit zal zien doen, is luisteren naar de regels. Er is altijd wel eentje die ze, met of zonder opzet, weet te breken.
Likes: Haar broer, spontane ideeën, grappen uithalen
Dislikes: Haar vader, saaie eendagsvliegen, regels
Themesong: I Burn – Jeff Williams ft. Casey Lee Williams & Lamar Hall

Geschiedenis:
Chiaki werd geboren en getogen in Lavender Town, waar ze uiteindelijk opgroeide met haar broer en haar ouders, iets waar ze jaren later niet met blijdschap naar terugkeek. Dit kwam omdat vrijwel alle mensen in het dorp met een pessimistische kijk op het leven de dagen in hun huis doorbrachten. Men hield van stilte en rust, maar met de komst van Chiaki kwam al snel een einde aan die rust. Samen met haar oudere broer, Mamoru Tsuda, zette ze altijd wel de buurt op z’n kop. Meestal was Mamoru de aanstichter, omdat zijn kleine zusje niet beter wist, maar hij kreeg altijd de schuld, zelfs als Chiaki degene was die het begon. Hun vader was evenmin zo blij met het gedrag van zijn kinderen, maar die was altijd zo met z’n werk bezig dat hij niet op de twee kon letten. Al van kleins af aan trok ze zich vrij weinig van de preken aan en bleef ze gewoon doen waar ze zin in had, tot grote ergernis van haar ouders. Helaas voor hen was de brunette niet echt het brave en stille kind waar ze op gehoopt hadden en rolde het meisje veel liever door de modder dan dat ze met de nette zondagskleren op een houten stoel bleef zitten.

Op haar vijfde kreeg Mamoru het idee om in de Pokémon Tower te gaan spelen en vroeg zijn kleine zusje mee. Zij zag dat echter niet zo zitten. Haar vader had het ten strengste verboden om daar naar binnen te gaan en hoewel ze nooit echt naar hem wilde luisteren, was deze regel gemaakt voor hun eigen veiligheid en dat wist ze. Daarbij had ze wel vaker verhalen over de Tower gehoord waarin men had verteld dat er spoken rondwaarden. Ze was pas vijf, dus had nog die typische angst voor spoken en andere bovennatuurlijke wezens. Jammer genoeg voor haar was Mamoru resoluut over zijn beslissing en liet hier al snel alleen achter. Het zag ernaar uit dat Chiaki de dag alleen moest doorbrengen, maar daar stak ze al snel een stokje voor. Na al haar moed bij elkaar te hebben geraapt, liep ze richting de ingang van de Pokémon Tower en stond op het punt om naar binnen te lopen. Ze moest en zou bewijzen dat ze ook naar binnen durfde; al helemaal omdat ze niks wist te doen zonder haar broer erbij te hebben. Mamoru verscheen echter op dat moment, gevolgd door zijn Cubone en nog een schim die ze in eerste instantie niet goed kon zien. Toen de jongen dichterbij kwam, werd al snel zichtbaar dat het een Gastly was. Arme Chiaki wist toen nog niet dat het een pokémon was en deinsde vlug achteruit, terwijl ze moeite moest doen om niet te gillen. Wat was dat?

Hun vader beval zijn zoon om de Gastly terug te brengen. Waarom wist Chiaki niet, maar ze wist pertinent zeker dat haar broer niet zo snel zou toegeven en de pokémon wilde houden. Een gevecht tussen de twee vond plaats, die Mamoru uiteraard verloor. Een Cubone was niet opgewassen tegen een Marowak met veel meer ervaring. Diezelfde avond leerde de brunette Espectro, de Gastly van Mamoru, kennen en vond hem als pokémon uiteindelijk reuze meevallen. Ze verontschuldigde zich tegenover Espectro voor haar reactie die middag en hoopte dat ze vrienden konden worden. Helaas voor haar en Espectro was dat niet mogelijk, aangezien Mamoru van plan was om te vertrekken. Hij nam toen afscheid van zijn kleine zusje en vertrok. Chiaki keek toe hoe de jongen langzaam verdween en niet meer terug scheen te komen. Ergens had ze het bizarre idee dat dit maar een vage droom was, wat waarschijnlijk de rede voor haar kalmere reactie was, maar toen ze die ochtend wakker werd en naar Mamoru’s kamer rende, lag hij niet in zijn bed. Het bed was zelfs nog opgemaakt. Beseffend dat ze zojuist niet alleen haar broer, maar ook haar beste vriend was kwijtgeraakt, begon ze te huilen. Ze hield niet op. Dagenlang heeft ze fysiek haar verdriet getoond. Langzaam maar zeker kalmeerde ze ietwat en besloot toen de schuld op haar vader te schuiven. Het was zijn schuld dat Mamoru was vertrokken, omdat hij te koppig en trots was voor zijn eigen kinderen op te komen.

De jaren die daarop volgde, begon Chiaki afstandelijker te worden. Vooral haar ouders hadden daar last van, maar dat kon haar weinig schelen. Ze sloot zich vaak op in haar eigen kamer of verdween urenlang in de buitenlucht en kwam pas weer terug wanneer het donker werd. Er werd van haar verwacht dat ze Mamoru’s plaats zou innemen en haar vader zou opvolgen, maar, net als haar broer, zag ze dat niet echt zitten. Haar ouders hadden ook besloten om haar nog geen pokémon te geven, bang dat zij net als hun zoon het huis zou verlaten zodra ze er één had. Dit maakte voor Chiaki echter niks uit, want ze was sowieso al aan het plannen om weg te lopen, met of zonder pokémon. Niet alleen vanwege de vele ruzies die ze tegenwoordig met haar ouders, vooral haar vader, had, maar ook omdat ze haar broer miste en hem wilde zoeken. Uiteindelijk had ze er op een dag genoeg van en vertrok zonder iets te zeggen het huis uit, met als eerste doel om een weg naar Pallet Town te vinden, zodat ze een eigen pokémon bij de professor kon ophalen.

Veel later dan eigenlijk gepland was, kwam ze aan bij het lab van professor Oak. De man was oud, maar zeer vriendelijk en wilde haar dolgraag aan haar eerste pokémon helpen. Ze kreeg de keuze uit drie pokémon; Bulbasaur, Charmander en Squirtle. In eerste instantie overspoelde teleurstelling haar. Ze had meer van de pokémon verwacht en vond ze alle drie even saai. Totdat de Charmander haar arrogante gezichtsuitdrukking begon te weerspiegelen en er een soort staarwedstrijd ontstond. Het oranje draken verloor deze, maar kon zichzelf als de gelukkige prijzen. Chiaki wilde hem dolgraag als haar starterpokémon noemen. Ze gaf hem de naam ‘Alano’ en vertrok tevreden uit het lab van de oude professor, maar niet voordat ze nog een set van vijf pokéballs kreeg en een pokédex in haar handen had. Met haar nieuwe en vooral enthousiaste pokémon ging ze verder op pad, klaar om dan echt aan haar eigen reis te beginnen. Chiaki ondervond al snel dat trainen best moeilijk was, maar omdat Alano het niet erg vond om te bewegen, hadden ze het allebei al snel onder de knie. Omdat de brunette wilde dat haar Charmander te onderscheiden was van de rest van de Charmanders, gaf ze hem al snel een accessoire. Een zijden, roze sjaaltje om precies te zijn. Het draakje kreeg hem om zijn nek geknoopt en sinds die dag droeg hij het non-stop, tot zijn trainers genoegen.

Chiaki bereikte al snel Viridian City, waar ze origineel wilde verblijven om een momentje rust te hebben. De trainingen die ze die dag hadden doorlopen had veel geëist, dus een pauze klonk als een uitstekend idee. Het pokécenter kon ze echter niet vinden en na lang zoeken plofte ze dan ook neerslachtig op een stoeprand neer. Haar Charmander kon haar niet meer vermaken; die zat immers al lang en breed terug in zijn pokéball. Het duurde, ondanks alles, niet lang voordat ze afleiding had gevonden. Ze was vlak bij de gym gaan zitten en daar, voor de deur van het grote gebouw, zat een jongeman die haar maar al te bekend voorkwam. Was het niet voor de afstand die toch nog tussen hen inzat, dan had Chiaki hem meteen herkend, maar ze moest opstaan en dichter in de buurt komen voordat ze daadwerkelijk doorhad dat het haar grote broer was. Na een reünie kwam ze te weten dat hij de gymleader van Viridian was geworden – een hele prestatie voor iemand die uit het zielige Lavender Town kwam en ook een inspiratie voor de brunette om te streven naar vooruitgang. Haar doel stond vanaf dat moment vast: Ze wilde net zo sterk als hem worden en de beste Coördinator zijn.

Mamoru stelde uiteindelijk aan haar voor om haar te helpen bij het vangen van een pokémon. De twee vertrokken naar Viridian Forest en liepen toen een Pidgey tegen het lijf. Veel deed haar broer niet, behalve toekijken, maar het was genoeg voor Chiaki om zich op haar gemak te voelen. Een korte, maar hevige strijd tussen de Pidgey en haar Charmander vond plaats, waarna ze de pokémon had weten te vangen. De vogel werd omgedoopt tot ‘Sarita’ en werd in haar team verwelkomd. Mamoru complimenteerde haar vangst en vertelde haar dat ze vast een geweldige coördinator ging worden. Vervolgens namen de twee afscheid, maar niet voordat ze elkaar beloofden om ooit een gevecht te houden. Chiaki zag hem wederom vertrekken en hoewel dat best pijn deed, wist ze dat ze hem dit keer veel eerder terug ging zien dan de vorige keer.
Met een nieuwe pokémon aan haar zijde, vervolgde ze haar weg naar het worden van een coördinator. Trainingen werden gehouden, hoewel het meestal moeizaam verliep met Sarita, de niet bepaald gemotiveerd was om daadwerkelijk mee te doen. Alano deed zijn best om haar aan te sporen, ook al leek dit juist het tegenovergestelde effect te hebben door de manieren waarop hij het probeerde. Chiaki ontdekte dat haar Pidgey nog geen accessoire had en dus gingen ze op een soort speurtocht in Pewter City. Ze hadden echter weinig succes, want niks leek goed genoeg voor de pokémon te zijn. Het was op een eenzaam grasveldje in de stad dat Chiaki met het idee kwam om een bloem tussen Sarita’s hoofdveren te steken. Het was ook op dat ene veldje dat ze bevriend raakte met Kasumi; een blauwharig meisje die de brunette als een soort rivale zag. Die dag hield ze haar eerste coördinatorgevecht met een andere coördinator en maakte een nieuwe vriendin.

De dag van haar eerste Contest brak dan ook eindelijk aan. Hoewel de zenuwen door haar lijf gierden en ze niet echt veel vertrouwen in haar combinatie had, wist ze toch met vlag en wimpel door de eerste ronde heen te komen. Alano had prima werk verricht en had hen een stapje dichterbij het lintje gegund, maar de gevechtsrondes verliepen niet geheel soepel bij de meeste mensen, inclusief de brunette. Sarita was, voor de verandering, gemotiveerd en luisterde naar haar trainer, maar het mocht niet zo zijn. Het was niet genoeg om haar door de tweede ronde heen te loodsen, wat een hevige teleurstelling was voor team Chiaki. Niet alleen kreeg ze niet meer de kans om een revanche te hebben tegen Kasumi, aangezien zij het vorige gevecht verloor, maar haar eerste wedstrijd liep ook nog eens in de soep. Chiaki zou echter Chiaki niet zijn als ze het nu al op zou geven, dus besloot ze om gewoonweg harder te trainen en beter haar best te doen.
Tijdens haar avontuur op Mount Moon leerde ze Sora, een medecoördinator, en Arya kennen. Sora kende ze al van zien bij de Contest, maar nu kregen ze de kans om elkaar beter te leren kennen. Arya was een Trainer, dus die was een totaal onbekende voor haar. De manier waarop ze elkaar leerde kennen verliep niet geheel soepel en was totaal niet gepland – Alano en Sarita raakten hun trainer kwijt omdat ze om een glimmende steen aan het vechten waren – maar Chiaki was er, ondanks dat, toch wel blij mee. Gedrieën vertrokken ze naar het pokécenter en hielden daar een reeks van oefengevechten om elkander klaar te stomen voor wat komen ging.

Chiaki’s training bracht haar uiteindelijk naar de Seafoam Islands, waar ze haar pokémon probeerde aan te sporen om wat beter te gaan trainen. Zoals altijd weigerde Sarita mee te werken, dus begon Chiaki zich in eerste instantie maar te concentreren op haar Charmander, die er wel zin in had om zijn handen uit zijn mouw te steken. Figuurlijk dan, want mouwen heeft hij niet. Na wat ophef over de trainen en een val naar de grond omdat ze een vlammenzee moest ontwijken, verscheen er plots een Seel ten tonele. Alano had hem op de één of andere manier kwaad gemaakt en het leek erop dat de Seel het niet zomaar liet rusten. In blinde paniek riep ze haar Charmander terug in zijn pokéball, bang dat die het niet zou overleven als ze dat niet zou doen. Helaas was de woedende pokémon nog niet gekalmeerd en had het nu op haar gemunt, waardoor er een gevecht tussen de Seel en haar Pidgey ontstond. Doordat ze helemaal in het moment opging, gooide ze, zonder het zelf door te hebben, een lege pokéball naar de witte zeehond toen ze een kans zag. Ze besefte dat pas zodra de pokéball op z’n plaats bleef liggen – wat een teken was dat ze de Seel gevangen had. Hij kreeg de naam ‘Cedro’. De training daarop wilde ze kennis maken met haar nieuwe teamgenoot, maar leerde alleen dat ze wederom een pokémon met een verkeerd karakter had gevangen. Cedro was lui, viel waar dan ook in slaap en kon alleen maar aan eten denken. Ze begon zich af te vragen of ze zulke vreemde types aantrok, maar besefte zich al snel dat ze juist door haar hele team zich levendig voelde.

De gymleader van Cerulean en de medewerkers van de gym hadden een halve maand later een evenement georganiseerd. Chiaki kreeg hier snel lucht van en besloot om even een kijkje te nemen. De dag werd geopend met een toespraak van Cynthia Claves, de gymleader van de Cerulean gym, en een watershow. Tot haar verbazing hielpen ook nog eens Mark Evans en Kasumi aan deze show mee. Mark kende ze enkel van zien bij de Contest, maar het zicht van Kasumi was toch een aangename verrassing voor haar. Ze hadden elkaar al een lange tijd niet gesproken en Chiaki wilde daar die dag toch wel verandering in brengen. Helaas lukte het haar om één of andere rede niet om het meisje te vinden en verloor ze ook nog eens het ringsteken waar ze zich voor had opgegeven. Blijkbaar was het haar dagje dus niet.
De dag van de tweede Contest brak een week later aan en Chiaki had haar twijfels hierbij. Ze had zich namelijk ingeschreven met Cedro, maar de vraag was of dat een prima keuze was geweest. Gelukkig wist haar Seel wanneer hij zijn beste beentje wel voor moest zetten en had dan toch nog wat over voor zijn trainer, ook al kon dat ook komen omdat ze hem iets lekkers had beloofd als hij zijn best zou doen. Dit wierp zijn vruchten af, want het tweetal wist de Fairy Ribbon binnen te slepen. Trots en vreugde welde al snel bij de brunette op, waarna ze de Seel prees voor zijn prestatie. Dit tot ergernis van haar Charmander.

Niet lang daarna ontmoette ze Ryan en Vincent. Hoewel het erop leek dat ze niet meteen met Vincent overweg kon, bleken ze uiteindelijk goede vrienden te kunnen worden. Chiaki kon goed met de twee jongens opschieten, wat een enorme opluchting bij haar teweegbracht. Veel contact met andere trainers had ze niet echt en zeker niet met leden van het andere geslacht. Haar broer was altijd de enige jongen waar ze mee om kon gaan, maar dat tegendeel werd toen bewezen. De drie bevonden zich niet lang na hun ontmoeting in een accessoire shop, waar Chiaki de vlinderstrik van Cedro uiteindelijk kocht. Of nou ja, kocht. Ze kreeg hem uiteindelijk gratis, omdat Vincent op de één of andere manier in gevecht was geraakt met de eigenares en deze won. Het drietal nam afscheid van elkaar en hun wegen scheidden zich, hoewel de brunette erop gokte dat hun paden ooit weer zouden kruisen. Dat hoopte ze in ieder geval.
Na de ontmoeting met de twee jongens kreeg ze het idee om haar broer weer eens te bezoeken. Ze had een nieuwe aanwinst in haar team en een lintje gewonnen, dus dat waren prima redenen om even langs zijn gym te gaan. Toen ze bij Mount Moon aankwamen, besloot Chiaki om een korte pauze in te lassen voor haar pokémon. Die namen hier uitgebreid gebruik van om de boel te verkennen, hoewel Alano nog even in de buurt bleef omdat hij daar geen zin in had. Hij voelde zich nog steeds gekleineerd door Cedro’s overwinning en voelde zich dan ook compleet nutteloos ten opzichte van de Seel. Nadat zijn trainer hem zonder opzet kwaad wist te maken, begaf ook hij zich weg van het meisje om op onderzoek uit te gaan. Anderhalf uur verstreek en Sarita en Cedro begaven zich alweer bij Chiaki, maar van Alano was nog geen teken te zien. De brunette besloot om nog even te wachten, maar na enkele minuten was ze het zat en droeg haar Pidgey op om via het luchtruim naar het draakje te zoeken, terwijl zij en Cedro het via de grond deden.

De Seel was de eerste die een iets van zijn teamgenoot had opgespoord. Het was het roze sjaaltje dat de Charmander 24/7 om zijn nek droeg en aan het gescheurde patroon te zien, had hij het niet vrijwillig afgedaan. Paniek welde in Chiaki op toen ze het voorwerp in haar handen had, maar haar partner nergens kon vinden. Er moest wel degelijk iets gebeurd zijn. Cedro spoorde haar aan om met hem mee te gaan, omdat hij een nieuwe geur had opgepikt en niet veel later ook Alano’s geur zijn neus binnendrong. Sarita verscheen op datzelfde moment en maakte duidelijk dat ze het draakje had gespot. Wat ze aantroffen was niet bepaald waar Chiaki op gehoopt had. Haar Charmander zag er alles behalve gezond uit en was blijkbaar nu in gevecht met een Sandslash, die een zwaar gehavende Sandshrew probeerde te beschermen. Wat nog veel erger was, was het feit dat Alano niet eens zijn best deed om de aanvallen te ontwijken of te counteren, ook al gaf Chiaki hem de instructies om dat wel te doen. Ze sprintte uiteindelijk op hem af, gleed uit en viel vlak bovenop hem, waarna ze hem streng toesprak over zijn gedrag. Het leek te werken, want de pokémon legde na enkele tellen stilte zijn poot op de hand waar ze zijn roze sjaaltje in vasthield en stond toen moeizaam op. Vervolgens begon hij wit op te lichten en van vorm te veranderen. De Charmander evolueerde. Na zijn evolutie ging het gevecht verder, hoewel het niet lang meer duurde. Zeker niet toen Sarita en Cedro zich er ook mee gingen bemoeien. Chiaki knuffelde spoedig haar Charmeleon vanachter en gilde dat ze niet kon geloven dat hij geëvolueerd was. Alano grijnsde breed. Hij had zijn doel bereikt. Zijn trainer was trots op hem. Na hun kort en sentimenteel moment, wikkelde de brunette het stuk stof om Alano’s bovenarm en knoopte het stevig vast, claimend dat ze nu helemaal niet meer kon wachten op het bezoek aan Mamoru.

Eenmaal in Viridian aangekomen, zag ze al snel dat Mamoru niet aanwezig was. Teleurgesteld liep ze van de gym weg en besloot maar een korte wandeling richting Pallet Town te maken, aangezien ze binnenkort toch weer hier moest zijn voor haar derde Contest. In Pallet Town kocht ze zichzelf een ijsje en deelde het met haar Charmeleon, waarna deze ervandoor spurtte en haar met zich meetrok. Chiaki belandde uiteindelijk weer voorover op de grond en toen ze opkeek, kruiste haar blik met een blondine. Deze bleek later Sylvia Evans te zijn; het kleine zusje van Mark Evans. Na een kort gesprek wist Chiaki dat Sylvia was weggelopen van huis om naar haar oudere broer te zoeken – iets wat haar maar al te bekend in de oren klonk. Sympathie overmeesterde haar uiteindelijk, waardoor ze haar hulp aanbood aan de jonge Evans. De twee besloten die dag om samen te reizen totdat ze Mark gevonden hadden en Sylvia goed en wel verder kon reizen met haar broer.
Niet lang daarna werd de Leaf Fall Contest in Viridian gehouden. Wederom had Chiaki haar twijfels over de keuzes die ze had gemaakt, maar die twijfel was uiteindelijk niet voor niets geweest. Voor de tweede keer op rij kon ze zich als de gelukkige winnaar van een lintje prijzen en haar geluk kon niet meer op. Door haar vreugde vergat ze echter wel dat ze Mark moest aanspreken en hem moest herenigen met zijn jonge zusje. Dit besefte ze echter veel te laat en Mark was alweer verdwenen. De moed zakte haar echter niet in de schoenen. Sylvia en Mark moesten en zouden herenigd worden, al was dat het laatste wat ze deed.

En verder:
~ Chiaki heeft geen voorkeur naar pokémonsoorten, zolang ze er maar niet saai uitzien.
~ Haar broer is de enige die Chiaki echt leuk vindt tot nu toe, hoewel het niet moeilijk is om in haar 'like-list' te komen.
~ Ze heeft een hoge pijngrens. Zo heeft ze vaak een schaafwond aan haar knie gehad, maar er niks van gemerkt.
~ Ze heeft nooit echt iets gevonden aan gymgevechten. Later ontdekte ze wedstrijden en was er helemaal weg van.
~ Chiaki kan niet zo goed tegen haar verlies. Hierdoor wilt ze de beste coördinator worden.