Vloekend en tierend zat Jasmine midden op een weg in Vermillion City. Dat het Vermillion City was wist ze natuurlijk niet, maar we zullen het de lezer gemakkelijk maken. Haar vader had haar in deze naar zee stinkende stad gedeponeerd met de woorden dat ze hier haar derde gymbadge kon gaan halen. Die ondankbare man had haar gewoon straal genegeerd toen ze gezegd had dat ze eerst naar de eerste gym toe wilde omdat ze daar belangrijke zaken had af te handelen! “Ha ha,” had hij gezegd. “Jij bent nog maar een klein meisje, de enige belangrijke zaken die jij hoeft af te handelen zijn die gymbadges halen.” Jasmine had hem natuurlijk de huid vol gescholden – hoe durfde hij haar een klein meisje te noemen! – maar niet haar zin gekregen. Haar vader had haar de auto uitgetrokken, met zweetdruppels op zijn voorhoofd gezegd dat hij trots was op “zijn lieve meisje” en was vervolgens met drie keer de toegestane snelheid weggereden, haar achterlatend in een denkbeeldige stofwolk (de straat was beklinkerd). Oh. En hij had haar een tientje in de hand gedrukt voor haar “boodschappen”. Boodschappen. Yuk. Jasmine had nog nooit van haar leven een voet gezet in een winkel, laat staan dat ze wist hoe ze boodschappen moest doen. Dat was iets wat vaders voor je deden.

...of Pokémon.

Haar ogen gleden naar Ali Baba, die uit eigen beweging uit zijn Pokébal was gesprongen. ‘Je komt echt als geroepen,’ zei ze zo poeslief als ze maar kon (wat in Jasmines geval alsnog klonk alsof ze hem binnen nu en twee seconden ging martelen. En verhip, dat was ook zo!). ‘Jij wilt vást wel even voor mij boodschappen gaan doen. Je weet wel. Chips halen enzo.’ Ze drukte het papiertje in zijn snuut en de Bulbasaur greep het vast met één van zijn tentakels. ‘Baba,’ zei hij. Jasmine duwde hem in de richting van de supermarkt. ‘Ja ja, baba,’ zei ze ongeduldig. ‘Ga daar maar lekker daar baba doen.’

Terwijl Ali Baba zich zo naar de supermarkt begaf, knielde Jasmine midden op de straat neer en pakte haar tas erbij. En haar ei. Die had ze net op de grond gelegd, was omgevallen en bijna weggerold, maar Jasmine had het op tijd gezien en hem opgepakt. Ze vond het echt belachelijk dat haar vader haar opgescheept had met een ei in plaats van een fatsoenlijke Pokémon, maar aan de andere kant... Het ei was zo groot, er moest gewoon wel een superzeldzame Pokémon in zitten. Eentje die zelfs die domme professor Oak nog nooit gezien had. Ha! En ze zou met haar Pokébal voor zijn raam staan zwaaien, haar tong uitsteken en wegrennen en hij zou haar zeldzame Pokémon nooit in levende lijve te zien krijgen. Ha! Hahahaha! Maar nu moest ze hem eerst in haar tas zien te krijgen.

Zo onverzichtig als maar kon begon ze het onding in haar tas te proppen, maar het paste totaal niet. Wat stom zeg, dat haar vader daar geen rekening mee had gehouden. Ze had hem slimmer ingeschat, maar het bleek maar weer dat zij het enige brein in de familie was.

Uiteindelijk besloot ze het maar op te geven. Haar tas was inmiddels een scheur rijker en het ei was bekrast. En wat duurde het lang voordat Ali Baba een keer terug was zeg! Misschien moest ze maar eens polshoogte gaan nemen. Die schildpad kon natuurlijk niet kiezen tussen paprika en naturel. Of misschien kwam hij weer met groente aankakken. Ze krabbelde overeind en probeerde ondertussen een oplossing te bedenken voor het ei. Ze stond net, toen de geniale oplossing op haar insloeg als tnt op een geldkluis. Ali Baba kon het ei toch gewoon dragen! Hij had vier poten en twee tentakels, dat moest gemakkelijk kunnen. Wat een genie was ze toch ook!

TOET!

Geschrokken liet Jasmine haar ei bijna vallen, wist het nog op het nippertje vast te houden, zag een auto op zich afkomen (wat deden die dingen op de weg! Ongelooflijk zeg, de brutaliteit!) en rende zo snel als ze kon van de weg af. Ze bleef rennen tot ze de supermarkt binnenkwam en het eerste het beste gangpad tegen iemand aan knalde en wederom bijna haar ei liet vallen. ‘Wel verdorie!’ brulde Jasmine, terwijl ze op de grond lag te creperen zonder daadwerkelijk pijn te hebben. ‘Kun je niet uit die oogbollen van je kijken!’ Die mensen van tegenwoordig ook. Ze leken nooit meer voor haar aan de kant te gaan. Sterker nog: ze leken haar niet te kénnen! Dat vond ze zo vreemd. In Pallet Town leek altijd iedereen haar te kennen en ging ook altijd iedereen netjes voor haar aan de kant omdat ze hun plaats wisten. Waarom was dat in al die andere stinkende dorpjes niet zo?

Jasmine, ik hou van je <3