GWEN ~ Één dag, alleen om uit te proberen. Dan zou ze daarna wel verder zien. Arya ging dit niet leuk vinden, maar dit wilde ze niet langer. Ze wilde niet langer iemands ondergeschikte zijn. Ze wilde niet langer bevelen opvolgen. Ze wilde haar eigen baas zijn. Ze wilde slapen onder een sterrenhemel, niet onder een wit plafond of in een pokéball. Ze wilde gaan en staan waar ze wilde. Ze wilde dingen zien, nieuwe plaatsen ontdekken waar ze met een mens nooit naartoe zou gaan. Dan zou ze daarna besluiten wat ze zou doen. Ze wilde wild zijn, vrij zijn.
Arya was al buiten toen Gwen uit haar pokéball werd gelaten. Ze rook de frisse buitenlucht, al was die minder fris dan in een bos. Zodra ze zichzelf vaste vorm aan voelde nemen, stoof ze ervandoor. Één dag, dan zie ik wel verder...

ARYA ~ 'Gwen! Waar ga je heen?' riep Arya toen de Charmeleon wegrende. Had ze iets interessants gezien? Ze zuchtte en kwam in beweging. In een rustig jogtempo volgde ze de Charmeleon. Wat had Gwen nú weer opgemerkt? Vast één of andere wilde pokémon. Een Rattata of een Meowth, ofzo. Ze dacht dat Gwen er toch al wel overheen gegroeid was om alle pokémon die ze tegenkwamen aan te willen vallen...
Het was niet echt duidelijk waar Gwen naar op weg was. Arya zag nergens een wilde pokémon of iets anders dat Gwen interessant zou vinden. Nou ja, tenzij ze heel erg hield van kledingwinkels, boekhandels en supermarkten dan, want dat waren de laatste drie winkels in de straat.

Gwen rende er langs en schoot de hoek om. Arya versnelde haar pas. Helaas was gym nooit Arya's beste vak geweest. Niet allen vanwege haar totale onvermogen om dingen te gooien, te vangen of te raken, maar ook door haar gebrek aan snelheid en uithoudingsvermogen. De zware tas op haar rug daarbij opgeteld had ze weinig kans haar Charmeleon bij te houden. 'Gaan jullie vast vooruit,' hijgde ze tegen haar andere pokémon. Oz schoot er meteen vandoor en Ona's tempo werd misschien nog net een tiende meter per seconde sneller. Bij Zephir bespeurde ze een lichte aarzeling, waarna hij ook sneller ging rennen. Hij hield Oz echter niet bij, terwijl hij gemakkelijk sneller kon lopen dan de Diglett. Arya kende hem nog niet goed genoeg om dat te weten en merkte het niet op.

OZ ~ Het viel Oz wel op. Hij was een goede observator en had al gauw Zephirs sterkste punten ontdekt: zijn acteerwerk en zijn snelheid. Hij had nu echter geen tijd om er lang bij stil te staan. Hij moest Gwen bij zien te houden. Hij ging het snelst van hen vieren, dus alles hing van hem af. Als ze Gwen nu kwijt zouden raken in de smalle straten van Pewter City was dat zijn schuld. Sed eheu, Gwens voorsprong was te groot. Een paar straten verder schoot ze steeds snel een zijstraat in en hij verloor haar uit het oog. Verslagen remde hij af en dacht na. Waar was Gwen naar op weg? Ze leek namelijk wel ergens naar op weg te zijn. Waarom zou ze anders wegrennen? Hij had wel een idee, maar hij begreep niet waarom dat haar bestemming zou zijn: de rand van de stad. Inmiddels dacht hij niet meer dat ze iemand achtervolgde en het enige dat hij kon bedenken waar ze naartoe zou kunnen willen, was de rand van de stad. Maar waarom? Kreeg ze misschien een beklemmend gevoel van de huizen om haar heen? Hij had nooit het idee gehad dat ze last had van dat soort dingen... Er was nog een mogelijkheid. Een mogelijkheid waar hij niet eens aan wilde denken, maar die met de seconde waarschijnlijker werd. Gwen wilde weg.

ZEPHIR ~ De anderen haalden Oz in. Hijgend kwamen ze tot stilstand. Alleen Zephir hijgde niet. Opeens draaide Oz zich om naar de Meowth. 'Heb jij hier soms iets mee te maken?' vroeg hij op een vijandige toon. 'Wat? Nee, natuurlijk niet!' 'Waar hadden jullie het gisteren dan over? Ik hoorde haar wel vragen of ze je kon vertrouwen en al dat gedoe. Ga me nou niet vertellen dat jullie het over het weer hadden.' Zephir grinnikte. 'Het enige wat ze wilde weten was of ze erop kon vertrouwen dat ik haar hoed niet zou stelen. Dat is alles,' zei Zephir glimlachend. Vanbinnen was hij zenuwachtig. Zou Oz het geloven? Van buiten hield hij zich echter perfect kalm, alsof hij niets te verbergen had.

ARYA ~ Arya drentelde zenuwachtig heen en weer, rondkijkend in de hoop dat ze Gwen nog ergens zou ontdekken, maar het was tevergeefs. Waar was Gwen naar op weg? Waarom was ze weggerend? Er kwam een gedachte in haar op, een verschrikkelijke gedachte. Misschien was Gwen wel weggelopen. Ze had de vorige dag ook al zo vreemd gedaan en had al haar bevelen tijdens het oefengevecht in de wind geslagen. Maar dat kon niet! Gwen en zij waren intussen al zo lang samen. Waarom zou de Charmeleon nu opeens weg willen? Was er toch iets in haar karakter veranderd tijdens haar evolutie? Ze liet haar schouders hangen. Had ze het dan zo verpest? Hoe slecht was je wel niet als trainer als je starter, de pokémon met wie je de beste band zou moeten hebben, niet meer bij je wilde blijven? Ze stapte de hele tijd heen en weer en voelde tranen opkomen in haar ogen. Wat nu? Moest ze het hierbij laten? Aannemen dat Gwen vrij wilde zijn en haar gewoon laten gaan? Kón de Charmeleon eigenlijk wel in het wild leven? Ze was het niet gewend. Ze zou niet weten hoe ze genoeg eten kon vinden, ze zou dood kunnen vriezen in een koude nacht als ze geen goede schuilplaats kon ontdekken, ze kon aangevallen worden en er zou niemand in de buurt zijn om haar naar een Pokémon Center te brengen...

Ze moest Gwen vinden. Zelfs al wilde ze écht in het wild gaan leven – Arya hield zichzelf voor dat het nog niet zeker was dat dat het geval was –, misschien zou ze wel van gedachten veranderen als ze honger kreeg en er niet toevallig een fruitboom in de buurt stond en zou ze weer terug willen. Misschien verdwaalde ze dan wel en liep ze daar in haar eentje ongelukkig door het bos. Maar waar moest ze zoeken? Waar was Gwen naar op weg? Of had ze nog geen bestemming en liep ze zomaar ergens naartoe? Ze liep een eindje vooruit en keek rond, alsof ze verwachtte dat Gwen een duidelijk spoor achter had gelaten. Welke straat was ze in gerend? Ze keek vragend naar Oz, die zich naar een brede zijstraat bewoog. Hij ging nog een eindje verder en keek om zich heen. Arya keek hem verwachtingsvol aan, maar haar schudde mistroostig zijn hoofd. Hij had geen idee waar ze daarna naartoe gegaan was. Er welden opnieuw tranen op in Arya's ogen. Ze probeerde ze in te houden, voordat allemaal vreemden aan haar zouden gaan vragen waarom ze huilde, maar het lukte niet. Ze liep een paar stappen een steegje in en ging met haar rug tegen de muur staan. Ze wist dat ze beter kon gaan zoeken dan daar blijven staan, maar waar moest ze in hemelsnaam beginnen?
Ze maakte aanstalten om weer verder te lopen, maar bij de gedachte aan de zinloosheid ervan kwam er een nieuwe golf tranen op. Toen hoorde ze voetstappen. Voorzichtig keek ze op. De persoon die ze zag was geen vreemde die haar kwam vragen waarom ze huilde, het was iemand die ze kende: Iria.

•Iria•
Terwijl haar hoofd rustte op haar handen, hoorde ze zacht gebrom van apparaten. Haar ogen staarden naar de koude, witte vloer. Haar ellebogen priemden in haar benen. Ze zat nu al redelijk lang in deze houding en het begon zijn tol te eisen. Niet dat het haar iets kon schelen, ze wou dat de tijd zo snel mogelijk voorbij ging. "Iria?" Haar ogen vlogen naar boven en keken recht in de ogen van zuster Joy. "Ja?" vroeg ze. "Je Pokémon zijn helemaal uitgerust en klaar om verder te gaan," zei de vrouw op een zachte toon. Iria haalde haar hoofd van haar handpalmen en ze strekte haar armen even uit, om ze daarna levenloos naast haar lichaam te laten bungelen. Iria sprong recht en ze volgde de zuster uit de wachtzaal. Aan de balie bleef de vrouw nog even staan om iets met een collega te bespreken en even had Iria zin om haar boos te maken, maar Joy had al snel genoeg door dat ze haar klant niet langer moest laten wachten. De vrouw pakte drie pokéballen en ze overhandigde ze met de woorden; "Veel geluk verder," Iria gritste de ballen en draaide haar om. Ze had weinig geslapen vanacht en dit wachten had haar niet blijer gemaakt. De schuifdeur ging traag open en de tiener stond met priemende ogen naar het glas te kijken. Ze slenterde het gebouw uit, terwijl ze de ballen aan heer riem klikte. Oké, ze mocht wel wat blijer zijn, ze had tenslotte de Boulder Badge gewonnen! Sky had ook een nieuwe aanval geleerd; Twister. Haar blik viel op het eerste gebouw dat ze zag. 'DraTiMi' Ze keek wat verward naar de naam van de winkel. Dratimi? En waarom waren die t en m in hoofdletters. Eronder stonden kleinere letters, daar stond haar antwoord; 'TM en HM winkel' Ze keek er goed naar, zou ze gaan? Ach, waarom ook niet?! Ze versnelde haar pas en ze werd wat blijer. De deuren vlogen wat sneller open dan de deuren van het Pokémon centre. Er stonden overal ijzeren dingen. Ze hadden een plakker op de bovenkant met een kleur, met iets in. De winkel was redelijk klein, maar toch leek er meer te zijn dan er eigenlijk was. Ze stapte traag langs de rekken. De stickers duide blijkbaar de type aanval aan. Toen ze bij de Dragon Types aankwam, was ze verast van de maggere aanwinst. Ze stopte en keek naar de paar ijzeren dingen die nog overbleven. 'Dragon Dance' en 'Dragon Claw', de andere waren blijkbaar water types. Ze haalde haar Pokédex boven en ze klapte het ding open. Ze klikte op 'Attacks' en daarna op 'Dragon'. Ze zag meteen Dragon Claw en ze klikte er snel op. Er stond een hele tekst met uitleg over de aanval, maar daar gaf Iria niet veel om. Ze scrolde naar beneden, daar stonden de Pokémon die de aanval konden leren. De eerste in de rij van benoemde, zorgde ervoor dat ze het ding meenam naar de kassa. Daar betaalde ze wel veel geld, maar het was het waard.

Blij hupelde ze uit de winkel. De plasticen zak bungelde aan haar rechterhand. Ze stopte en keek van links naar rechts. Rechts van haar zag ze wat open vlakte, de rand van de stad. Ze grinnikte en snel liep ze er naartoe. Haar voeten konden het ritme niet volgen en ze handig als ze natuurlijk was, struikelde Iria over haar voeten. Met een klap plantte ze haar gezicht in de weg. Ze kreunde, ging rechtzitten en begon zich zo klein mogelijk te maken. Nu was ze tenslotte wakker, maar nu hadden vele gezichten haar opgemerkt. Ze lachtte zachtjes en snel sprong ze op haar knieën, om daarna rechtop te staan. Ze wreef het zand uit haar gezicht en toen gaf ze haar broek ook een beurt. Nu, ze moest rustiger doen. Ze stapte dus rustig verder. Ze voelde hoe een wonde, waarschijnlijk een brandwonde, zijn intrede maakte op haar gezicht en er zijn pijn losliet. Niet dat het haar iets deerde, het zag er gewoon niet zo mooi uit, de dikke rode kaak, meer niet. het tastte alleen de ogen van mensen aan, meer niet. Toen ze aan de rand van stad was, schoot een rode schim haar voorbij. De vlammende staart en verhouding tot Iria lieten haar concluderen dat het een Charmeleon moest zijn. Ze vergde er weinig aandacht aan en ze pakte meteen na de verdwijning van de schim, de pokébal van Ignis. Ze hield het voor haar uit en in een straal kwam Ignis tevoorschijn, blij, fit, gezond."Ik heb iets voor je!" gierde Iria uit. De Charmander sloeg haar pootjes overelkaar, terwijl haar snuit de blauwe sjaal aanraakte. Ja, ze had nu een sjaalverslaving. Fijn toch! "Ik kocht zonet een TM in een winkel," zei ze half grijnzend, half verleidelijk. "Wel je het zien?" De dino bleef even als een stanbeeld staan, maar draaide haar daarna om naar de zak en knikte er instemend naar. "Goed," grinnikte Iria en zezette de zak op de gron waarna ze het ding eruit haalde. "Hij noemt, Dragon Claw," Ignis haar ogen werden groot, net zoals Iria's grijns.

•Ignis•
Had ze echt Dragon Claw voor haar gekocht? Oh yay! Ze kon geen betere trainer wensen, als je die rare trekken natuurlijk vergat. Iria klikte het ding op en hield het langs beide kanten van haar kopje. Oh, dit was zo spannend! Iria zag er wat gespannen uit, maar zij was door het dolle heen en... opeens werden haar ogen groot en doelloos, ze bleven voor zich uitstaren en het zag er bijna uit alsof Ignis in een zoort trance zat. Het duurde maar een paar seconden, of de ogen werden terug normaal en Iria borg de lege TM weg. Had ze nu Dragon Claw geleerd? "We gaan weer," zei ze. Maar! Maar! Ze wou Dragon claw eens proberen! Boos gromend keek ze naar Iria. Zij leek niet echt te luisteren naar haar gedrijg, maar ze was meer gericht op de stad, zij waren in de buitenwijk, er waren nog huizen, maar de echte stad was maar een paar meter verderop. Nu zag ze het ook, daar zat het maar al te bekende mutsje. Iria wandelde er rustig naar en Ignis herstelde haar houding en ze kruiste opnieuw haar armpjes, waarna ze richting Iria liep en ze samen naar de steeg liepen waar het jonge blijkbaar zat te huilen...

Iria buigde zich over Arya, deze keek op. "Hoe gaat het?" vroeg Iria sarcastisch, terwijl ze een zo breed mogelijke glmilach vanaf haalde. Ignis zuchtte en richtte zich tot de drie Pokémon. Eén van hen was bekend bij Ignis, Ona. Ignis gromde zacht en keek daarna met een kritisch oog naar de Diglett. Ze trok meteen haar neus op en ze richtte haar tenslotte op de Meoth, die er erg fel uitzag. Ze zagen er niet enkel cool uit, dat waren ze meestal ook. "Hey, Ona. Wie zijn je vriendjes," grijnsde ze en ze sloot uitdagend haar ogen waarna de vlam op haar staart wat werd aangewakkerd door haar drang om te vechten, ze moest haar inhouden, voor Iria. Ze zou haarzelf niet nogmaals voor schut zetten. Iria knielde en keek wat sreieuzer naar haar vriendin, dat merkte ze allesinds op, want Iria was bijna nooit serieus.

-SOW sorry voor de late reactie!-

ARYA ~ Arya probeerde haar tranen te verbergen, ze hield er niet van als mensen vroegen wat er was als ze huilde. Iria had het echter al gezien. "Hoe gaat het?" vroeg het roodharige meisje met een brede glimlach. Wat denk je, dacht Arya, maar dat zei ze niet hardop. Ze haalde alleen haar schouders op.

ONA ~ Oz vertrok geen spier toen Ignis hem met enige minachting aankeek. Ona snapte niet hoe die Diglett altijd zo onverstoord kon blijven. "Hey, Ona. Wie zijn je vriendjes," zei de Charmander grijnzend. Ona snoof. "Waar is die graspol van je?" vroeg ze geïrriteerd. Het was wel duidelijk wie ze bedoelde met 'die graspol': Bloom, natuurlijk.
Zephir keek haar met een schuin oog aan en keek toen naar de Charmander. Hij trok een wenkbrauw op toen hij Ona's chagrijnige gezichtsuitdrukking en Ignis' opvlammende staart zag. "Kennen jullie elkaar?" vroeg hij met een klein glimlachje. Ona snoof opnieuw en sloeg haar tentakels over elkaar, Ignis' houding kopiërend. "Ja, wij kennen elkaar, ja," antwoordde ze, zonder er verdere uitleg bij te geven. Zephir vroeg niet door. Hij grijnsde alleen en leunde tegen de muur.

Nu greep Oz zijn kans. "Ignis, hebben jullie Gwen toevallig gezien?" vroeg hij aan de vuurpokémon. Ona snapte niet waarom de Diglett zich zo druk maakte om Gwen. Die Charmeleon kwam vanzelf wel weer terug, hoor. Dan kon Oz wel zijn van 'ja, maar straks raakt ze gewond', maar nou, dat raakte ze in pokémongevechten ook en daar klaagde niemand over. Ze snapte niet waar iedereen zich zo'n zorgen om maakte. Nou ja, iedereen, het leek Zephir eigenlijk ook niet veel te kunnen schelen.

•Iria•
Arya wendde haar blik af, ze probeerde haar tranen nutteloos te verbergen. Het meisje haalde haar schouders op en even had Iria zin om zich om te draaien en weg te gaan. Zo kwam ze nergens. Als er iets is moet je het gewoon zeggen. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en keek daarna naar Ignis. Ze leek erg geïriteerd door Ona. O, boy. Dit ging een eigenaardig staartje krijgen. "Bedankt voor het redden in Viridian Forest," zei ze terwijl ze terug recht ging staan en haar ogen sloot. "Beedrill," gromde ze. Ignis begon zachtjes mee te grommen met het woord. Ja, ooit zou ze die soort uitroeien. Ze haatte die soort gewoon, een reuzenwesp met angels op hun poten, waarom bestond zoiets eigenlijk? Zijn karakter maakte het ding nog een dommere uitvinding; Moordlustig, aggresief en alles wat je kon koppelen aan een boze wesp in de echte wereld. Alleen zijn ze 10 maal sterker en veel gevaarlijker dan een doodgewone wesp. Maar in deze wereld kenden de mensen enkel wespen als Beedrill en zouden ze onze wespen 'soft' noemen.

•Ignis•
Ignis bleef met gesloten ogen en gekruiste pootjes staan. "Waar is die graspol van je?" zei Ona. De stilte viel als een zure regen op haar schouders en ze haalde grinnikend haar schouders op. Daarna duwde ze haar ogen tot spleetjes en zag ze hoe Ona haar houding kopieërde. Ignis duwde haar kiezen op elkaar en ze begon zachtjes te grommen. "Beedrill," Haar grom versterkte ze en onkruiste haar klauwen. "Kennen jullie elkaar?" vroeg de Meoth net optijd. De Charmander wendde haar tot de kat en opnieuw kruiste ze haar pootjes om kalmte te bewaren. Haar vlam begon zwakker te branden en opnieuw sloot ze haar ogen om haar snuit diep in haar sjaal te verbergen. "Ja, wij kennen elkaar, ja," Ignis duwde één oog open en zuchtte luid en duidelijk als antwoord op de vraag van de kat die op z'n gemakjes leunde tegen de muur. "Wat jij wilt," Haar blik gleed naar de Diglett. "Ignis, hebben jullie Gwen toevallig gezien?" Haar ogen vlogen boos open. Ze schoot naar voren en keek met een vurige blik naar het ding. "Punt 1; Hoe weet jij mijn naam? Punt 2; Wat gaat die stomme Pokémon mij aan? En punt 3; Hoort ze niet braaf in haar pokébal te zitten?!" Haar stem was klaar en duidelijk en was duidelijk bedoeld om zich af te reageren op de Diglett. Hij mocht Ona de schul geven hoor. "En jij!" Haar blik gleed naar de Meoth. "Ook maatjes met Gwen?" Ze wachtte niet op een antwoord en ze draaide haar wel meteen om. Ze wist helemaal niet hoe het was met de Charmander. De laatste keer dat ze de Pokémon had gezien was... Al heel lang geleden. Het schijnt dat Arya, Iria en haar hebben gered van de Beedrill. niet dat zij nog iets kon herineren van dei dag... Haar ogen sloten zich opnieuw en haar irriterende houding herstelde zich, waarbij een vreemde stilte en kalmte gepaard ging.

ARYA ~ "Bedankt voor het redden in Viridian Forest," zei Iria. Oh ja, dat. Arya's hand ging onwillekeurig naar haar arm, waar inmiddels een lang, maar vrij onopvallend litteken zat, verborgen onder haar mouw. "Beedrill," gromde Iria. Arya vond haar bijna net zo klinken als haar Charmander en er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. Ze ging rechter op staan en veegde haar tranen weg. Even was het stil.
"Gwen is weg," zei ze toen zacht.

OZ ~ Oz vertrok geen spier toen Ignis zich woedend naar hem toe boog. "Punt 1; Hoe weet jij mijn naam? Punt 2; Wat gaat die stomme Pokémon mij aan? En punt 3; Hoort ze niet braaf in haar pokébal te zitten?!" Haar stem werd harder en harder en Oz moest zich inhouden om niet ineen te krimpen. Hij bleef staan waar hij stond en keek haar aan met een onverstoorbare blik.
"Punt 1: Ik was er ook bij, toen met die Beedrill. Je naam werd genoemd. Punt 2: Niet zo veel, maar misschien had je haar toevallig gezien. Punt 3: Aangezien ik vraag of je haar hebt gezien, lijkt het me wel duidelijk dat ze níét in haar pokéball zit," zei hij rustig.

ZEPHIR ~ "En jij!" De Charmander wendde zich nu tot hem. "Ook maatjes met Gwen?" Hij glimlachte spottend. "Jee, ik weet niet wat voor traumatische ervaring jullie hebben meegemaakt dat je Gwen zo haat, maar kalmeer even. Of ik 'maatjes' ben met Gwen? Nah, ik maak niet zo snel 'maatjes'." Hij inspecteerde zijn scherpe nagels, totaal niet onder de indruk lijkend van Ignis' woede. Daarna keek hij even naar haar op, met nog steeds hetzelfde spottende glimlachje op zijn gezicht. Nee, het was misschien niet erg verstandig wat hij deed nu, Ignis uitdagen. Maar hij wist ook dat de Charmander hem niet veel kon maken. In een tweegevecht had hij misschien geen grote kans om haar te verslaan, maar hij wist dat hij in ieder geval Ona aan zijn kant had, en Oz misschien ook als Ignis aan zou vallen. En hij kon altijd nog vluchten, nietwaar? Sommige pokémon waren te trots om te vluchten, maar hij vond dat eerder dom dan trots.

•Iria•
Een klein glimlachje sierde de lippen van Arya en even liep er grijnsje over de lippen van Iria. Het kleinne meisje stond recht en even viel er een kille stilte alsof het lachen nooit gebeurd was. "Gwen is weg," zei ze toen zachtjes. Iria haar ogen werden groot, het drong in het begin eigenlijk niet helemaal tot haar door. Maar na een paar seconden ontspande ze zich en werden haar ogen terug naar de ontspannende pose gebracht. Ze beet op haar onderlip en ze dacht diep na. "Gwen is toch niet toevallig een Charmeleon geworden?" vroeg Iria. Haar gedachten dwaalden af naar Gwen, ze kende haar min of meer als een rivaal van Ignis, maar niet eigenlijk... Ze kon het hier niet bij laten, nu kon ze ingrijpen. Charmeleon of Charmander, Arya zou wel instructies geven. Het arme meisje had geen Pokémon die kon vliegen en snel van de ene plek naar de andere gaan. Misschien kon de Meoth dat, maar die leek daar niet op uit te zijn. Iria klikte de pokébal van haar riem en ze drukte op het knopje waardoor hij groot werd. Ze hiel hem voor haar en in een rode flits stond Sky er. Hij krijste blij en wel meteen snoof hij de lente geuren op. Hij spreidde zijn vleugels en steeg op. "Sky, zoek naar sporen om Gwen te zoeken, je weet hoe ze eruit ziet!" riep Iria vrolijk naar de rondcirkelende Pidgeotto. De vogel knikte en maakte een schuine beweging om in de verte te verdwijnen. Hopelijk kwam hij snel terug.

•Sky•
Toen hij uit zijn Pokébal mocht komen strekte hij zijn vleugels blij uit en koos hij wel meteen voor het luchtruim. De frisse geuren van het bos vulde zijn neus. Hij voelde hoe de zachte wind door zijn veren raasde. "Sky, zoek naar sporen om Gwen te zoeken, je weet hoe ze eruit ziet!" Hij keek naar beneden, knikte en sloot zijn linkervleugel om naar links te vallen en te verdwijnen in de richting van de rand van de stad. Hij zag niks verdacht en cirkelde wat boven de bomen aan de rand van de grote masiefe cocon gemaakt van steen en glas. Hij landde op een tak en keek met kleine spleetoogjes rond, geen teken van leven of iets dergelijk. Hij steeg terug op en begon wat hoogte te maken. Gwen was rood, dus het moest wel opvallen. Zijn ogen waren gebouwd om opvallende dingen op te merken. Wilde Pidgeotto's hadden deze vaardigheid nodig om vijanden te spotten. Sky dacht dat hij het nooit echt nodig zou hebben, maar nu kwam het duidelijk van pas. Zijn blik gleed over de dikke bladerdak. Nog steeds niks. Toen botste hij tegen een berg aan met zijn ogen. Het was Mt. Moon. Zou ze? Nee, zo snel was Gwen nou ook niet. Hij keek nog een laatste keer naar de plek waar ze waarschijnlijk zou zijn, rond de stad. Maar toen hij ook daar niks zag, gaf hij de hoop op en wou hij net terug gaan, maar zag hij in de verte een rode gedaante. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze was echt al heel diep in het bos, opweg naar Mt. Moon. Oké, hij wist genoeg.

•Ignis•
"Punt 1: Ik was er ook bij, toen met die Beedrill. Je naam werd genoemd. Punt 2: Niet zo veel, maar misschien had je haar toevallig gezien. Punt 3: Aangezien ik vraag of je haar hebt gezien, lijkt het me wel duidelijk dat ze níét in haar pokéball zit," Daar had hij een punt. Ze schudde haar hoofd en opnieuw voelde ze een drang om te vechten. Ze begon terug lichtjes te grommen. "Jee, ik weet niet wat voor traumatische ervaring jullie hebben meegemaakt dat je Gwen zo haat, maar kalmeer even. Of ik 'maatjes' ben met Gwen? Nah, ik maak niet zo snel 'maatjes'." Ignis trok een wenkbrauw op en ze kalmeerde weer. Op de een of andere reden straalde deze woorden een soort rust uit. "Goed, ik heb niks opmerkelijks gezien," Ze kruiste haar pootjes en keek vanuit haar ooghoek naar de Meoth. "Hé, jullie weten mijn naam, maar ik weet die van jullie niet," zei ze met gesloten ogen. Haar ogen opende zich terug toen ze wat geklapper hoorde, Sky was nu al terug? Hij landde naast de Diglett en keek even vragend naar Ignis, ze haalde haar schouders op en wende haar blik af van hem, om zich naar Iria te richten. Nu stond ze met haar rug naar het groepje, ze had altijd al bindingsproblemen, maar bij Sky voelde ze zich goed, daarom vechtte ze het liefst met hem.

•Sky•
Hij landde soepel naast de Diglett, het groepje leek een gezellige babbel te hebben. Hij keek vragend naar Ignis, zij haalde haar schouders op en wende zich af van de groep. "Hmm," zei hij zachtjes. "Ik zag Gwen naar Mt. Moon gaan," zei hij. Zijn kraaloogje tuurden naar de Pokémon. Het was de eerste keer dat hij boven iedereen uittorende. Het voelde echt fijn om zo groot te zijn. "Ona," knikte hij ter begroeting naar de Tangella. Hij richtte zich tot de andere Pokémon en begroette hen met; "De naam is Sky," Daarna keek hij naar Arya. Hij zag de tranen in haar ogen en hij hopte in haar richting om trostend zijn kopje tegen haar been te drukken om daarna naar Iria te gaan. Hij steeg op en begon terug rond te cirkelen. Hij wees naar de berg die vanaf hier een kleine heuvel leek. "Daar ging ze heen,"

-Hoplijk is het goed wat ik over Gwen zet ^^'-

ARYA ~ "Gwen is toch niet toevallig een Charmeleon geworden?" vroeg Iria na een korte stilte. Arya knikte en keek Iria hoopvol aan. Had ze Gwen gezien? Het roodharige meisje liet Sky tevoorschijn komen. De Pidgeotto steeg met een blije kreet op. "Sky, zoek naar sporen om Gwen te zoeken, je weet hoe ze eruit ziet!" riep Iria naar de pokémon. Sky knikte en vloog weg. Arya keek hem na. Zou hij Gwen kunnen vinden? De Pidgeotto verdween aan de horizon en Arya kon meteen niet wachten tot hij terug was. Mét het nieuws dat hij Gwen had gevonden. Of niet, maar daar wilde ze niet aan denken.

Het gekibbel van de andere pokémon merkte ze nauwelijks op. Voortdurend staarde ze naar de blauwe lucht, op zoek naar een teken van Sky. Toen er een zwart puntje verscheen in de verte bleef ze er ingespannen naar staren, tot het een Spearow bleek te zijn. Even later verscheen er opnieuw een gevleugeld figuur aan de hemel. Het vloog recht op hen af en op een gegeven moment kon Arya de lichtbruine veren op de borst en vleugels zien, en de rode veren op de kop. Toen de Pidgeotto hun kant op bleef vliegen wist ze zeker dat het Sky moest zijn. De Pidgeot landde en zei iets, en niet voor de eerste keer wenste Arya dat ze pokémontaal verstond. Had hij haar gevonden of niet? Hij kwam naar haar toe en gaf haar een kopje, als een Meowth. Toen steeg hij weer op en cirkelde rond. Hij wees in de richting van Mount Moon. Had hij haar echt gevonden? Er verscheen een hoopvolle glimlach op Arya's gezicht.

ZEPHIR ~ In plaats van haar woede op te wekken leken zijn woorden de Charmander te kalmeren. "Goed, ik heb niks opmerkelijks gezien," zei ze. Ze sloot haar ogen. "Hé, jullie weten mijn naam, maar ik weet die van jullie niet," merkte ze op. "Inderdaad, dat heb je goed opgemerkt," antwoordde Zephir grijnzend, zonder zijn naam te zeggen.
"Mijn naam is Oz," zei Oz, wat behulpzamer dan de Meowth. "En dat is Zephir. Ik geloof dat je Ona al kende?" Zephir rolde met zijn ogen. De Diglett kende ook echt geen lol, hè? Hij verlegde zijn aandacht weer van het gezelschap naar zijn nagels, maar onopvallend, vanuit zijn ooghoeken bestudeerde hij de Charmander. Zij droeg een sjaal, net als hij, maar hij vond de zijne mooier. Misschien ook wel vanwege het hele verleden van die sjaal.

Hij keek op toen Sky aan kwam fladderen. Deze deelde mee dat hij Gwen had gezien. Zephir keek rond. Hij was de enige die niet zo blij reageerde van zijn team. Op Oz' gezicht verscheen een glimlach en Ona maakte een sprongetje. Het kon Zephir niet zoveel schelen. Gwen is hier vast niet blij mee, dacht hij. Nu maar hopen dat ze hem niet de schuld zou geven. Het was best mogelijk dat ze zou denken dat hij haar verraden had en als hij zou ontkennen zou ze hem in haar koppigheid vast niet geloven. Hij was er ook wel toe in staat, moest hij toegeven. Hij vond het nu alleen niet nodig. Het was voor hem alleen maar slechter als hij haar verblijfplaats zou onthullen, want dan zou hij zich haar woede op de hals halen. Nee, hij kon beter zwijgen. Maar of Gwen dat zou geloven?

Hij merkte dat Oz hem wantrouwend aankeek. "Wat?" vroeg Zephir kribbig. Hij wist dat Oz hem wantrouwde. Hij kon het hem niet kwalijk nemen. Oz antwoordde niet en groef zich een weg naar het blonde kind.

•Iria•
Arya knikte op haar eerste vraag. Nee, ga weg! Gwen was gevoluert? Dit zou een zware last zijn voor Ignis. Haar blik gleed naar de Charmander, die aan het bekvechten was met de andere Pokémon. Ze lachtte zachtjes naar haar, maar de Charmander leek niks door te hebben en kibbelde gewoon verder. Haar blik vestigde zich terug naar Arya, die naar de heldere hemel staarde. Ze zag hoe ze opklaarde en even volgde ze de blik van Arya, maar toen de zwarte stip die Arya zag een Spaerow bleek te zijn. Ze keek terug naar Arya, die hoopvol naar de hemel bleef staren. Wat als Sky niks had gevonden? Dan zou ze weer wenen. Mhh, dat wou ze niet. Niet dat ze Arya haate, ze was gewoon nooit echt een knuffelpersoon enzo. Troosten was niet echt haar ding. Ze voelde haar veel meer 'ik' bij haar Pokémon. Al had ze zo haar twijfels bij Bloom, dat ding vertrouwde ze nog steeds niet helemaal. Ze bleef nu op zijn minst in haar Pokébal. Dat was een pluspunt! En het had een hele evolutie achter zich, een heel erg lang verhaal dat wel duizende regels had. Want aan zo'n irritant ding bleven de verhalen komen, echte en verzonnen.

Toen ze een paar vleugelslagen hoorde keek ze op. Ze was weer eens weg gezakt in haar gedachten. Ze zag Sky, hij vertelde wat tegen de Pokémon. Toen zag ze hoe Ignis zich van de groep afzonderde en in haar richting stond. De Pidgeotto hopte naar Arya en duwde liefkozend zijn kopje tegen haar jurk aan. Daarna steeg hij op en cirkelde hij weer rond hen, om daarna naar Mt. Moon te wijzen. "Mount Moon?" zei ze op een zachtte toon. Sky knikte en landde naast haar. "Pi! Pi! geotto!" gierde hij. Ze aaide hem over zijn kopje en wierp hem een voldane glimlach toe. "Goed gedaan, Sky, zoals altijd," prees ze hem. Hij lachtte en keek met zijn kraaloogjes blij naar zijn trainer. "Kom, je hebt het al een hele tijd niet gedaan," Ze tikte op haar schouder. Ze zag hoe hij opfleurde en zijn vleugels voorzichtig spreidde. Hij fladderde omhoog en landde trouw op haar schouder. Het was niet echt wat ze gewend was, maar het ging. "Kom, waar wachten we nog op!" Ze liet haar handen in haar zakken vallen en ze liep uit de straat. Op naar Mount Moon!

•Ignis•
"Inderdaad, dat heb je goed opgemerkt," zei de Meoth. Ze keek niet op en ze bleef koppig naar de grond staren. 'Blijf kalm, blijf kalm,' Bleef er door haar gedachten draaien. "Mijn naam is Oz," zei de Diglett. De Charmander sloot haar ogen en knikte. "En dat is Zephir. Ik geloof dat je Ona al kende?" Opnieuw knikte ze. Ze had geen zin om sarcastisch te zijn en te zeggen van; 'Nee, oh nee, ik ken die Tangella echt niet hoor!' Met zo'n drama stem. Maar daar was het niet het juiste moment voor en ook niet de juiste persoon. Deze Diglett, die de naam Oz droeg, leek veel te serieus. Niet echt een type om mee te lachen. Dat was Gwen wel. Gwen... Nu ze er zo over nadacht mistte ze op een rare manier Gwen toch wel een beetje. Dat vond ze best vreemd. Ze grinnikte even toen ze aan vroeger dacht. Dat waren nou eens goede tijden! Ze fleurde langzaam op, het gesprek niet echt volgend keek ze naar de heldere lucht en lachtte ze voor deze ene keer, echt. Ze had nog nooit echt gelacht. Zo'n lach waar je je blij voelde. Het voelde raar en toen ze zag dat Iria er vandoor ging, kruiste ze haar armpjes opnieuwe en wandelde ze achter haar aan. De lach verdween, ze zou wel zien wat volgde.

•Sky•
Iria en Arya waren door het dolle heen van het goede nieuws. Het voelde goed om ze blij te maken. Hij voelde zich verantwoordelijk voor Iria. Iria was heel tevreden en prees hem daarom. Zijn lach werd breder en hij sloot zijn ogen van genot. Toen hij ze terug opende, tikte Iria op haar schouder met de woorden; "Kom, je hebt het al een hele tijd niet gedaan," Hij opende nog blijer zijn vleugels, waarna hij na een paar krachtige vleugelslagen, landde op haar schouder. Eén van de voordelen van klein zijn voor je soort; Hij paste altijd bij haar.

ARYA ~ Arya begon al in de richting te lopen die Sky aanwees. Iria bleef nog even staan om Sky op haar schouder te laten landen. Het leek Arya nogal zwaar, een Pidgeotto op je schouder. De geevolueerde versie van Pidgey was niet echt klein meer. Sky was echter klein voor een Pidgeotto, anders had het helemaal niet gekund. Ongeduldig drentelde ze heen en weer, tot Sky zich het tenslotte gemakkelijk had gemaakt op de schouder van zijn trainster en de groep kon vertrekken. Op naar Mount Moon. Op naar Gwen.

ONA ~ Ona, die de gespannen stemming tussen Oz en Zephir totaal niet opmerkte, maakte een vrolijk sprongetje toen Sky zijn bericht overbracht. Toen de Pidgeotto op de schouder van het vuurhaar-meisje landde, keek Ona ondeugend naar Ayra, die met haar rug naar haar toe stond. Haar tentakels schoten op het kind af en de Tangela trok zich op aan haar haren, waarna ze zich op het hoofd van het meisje neerzette. Arya maakte een vage beweging met haar hand, maar leek er met haar gedachten niet helemaal bij.
Dit hoofdzitten was eigenlijk zelfs best goed voor Ona. Haar evenwicht verbeterde ervan en ze hoefde zich nu - tot Arya's grote opluchting - niet meer aan het haar van haar trainster vast te houden om te blijven zitten.

ZEPHIR ~ Zephir bleef Oz nakijken terwijl de Diglett naar zijn trainster ging. Die Diglett was slim, dat moest Zephir toegeven. Het was alleen jammer dat dat in dit geval in zijn nadeel was. Nou ja, nader bekeken was het eigenlijk geen heel groot probleem. Zephir kon prima liegen. Oz zou de waarheid niet zomaar uit hem krijgen. En als Gwen dan weer terug was zou de hele zaak al gauw vergeten zijn. Hij bleef langer staan dan de rest, maar volgde Arya toen ook.

•Iria•
Ze waren niet zo ver van de rand van de stad verwijderd. Het vergde echter een kleinne inspanning om er te graken. Sky sloot zijn ogen en genoot van zijn plekje. Zijn plekje. Iria had het risico genomen om pijn te leiden aan zijn gewicht en druk, maar daar gaf ze niet veel aandacht aan. Ze was de pijn al gewend en ookal slikte ze pijnstillers, toch bleef de pijn. Of het ooit weg zou gaan, dat wist ze niet echt. Hopens van wel, maar wetend dat het ook net kon. Het was nu al zo lang geleden, toch al een week of drie, vier, hooguit een lange maand. Ze keek op toen ze de rand van de stad hadden berijkt. Er waren nog wat huizen, maar ze liepen, hoe verder van de stad, verder uit elkaar. De open ruimte die de boederijen gaven waren meestal akkers of paddjes die reizigers begeleidde door het landschap. Ze keek op en zag hoe de zon al naar beneden zakte. Het had al zijn hoogste punt geraakt en was alweer aan het zakken. Ze zuchtte keek vooruit en stapte toen verder. Op de voet gevolgd door Ignis. Ze keek even naar rechts, naar Arya. Het roodharige meisje beet even op haar lip, waarna ze haar mond opendeed om een gesprek op gang te brengen. "En..." begon ze. "Nog nieuws dat ik niet weten, buiten dat Gwen een Charmeleon is?" vroeg ze nieuwsgierig. "Bij mij is er de laatste tijd niet veel speciaals gebeurd," Ze hoorde Sky hard roepen en zijn vurige blik kruistte die van haar. "Oké dan," mompelde ze. "Het enige intressante dat er is gebeurd is dat Sky een Pidgeotto is geworden en dat we Boulder Badge hebben gewonnen," trïomfantelijk maakte Sky zijn borst groot en Iria begon zachtjes te lachen.

•Sky•
Hij hoorde hoe Iria haar verhaal vertelde, maar niet vertelde dat hij was gevalueert. Nu zeg! "Hé!" schreeuwde hij naar zijn trainer. Hun blikken kruisten elkaar snel, maar toen opende Iria terug haar mond om het echte verhaal te vertellen. Sky begon te grijnzen en maakte zich groot. Hij was erg trots op zijn overwinning. Hij maakte zichzelf terug klein na een paar seconden van pronken en snel keek hij achter zich. Hij zag Ignis, die er wat verward en slordig, voor haar toch, bijliep. "Wat is er?" kraaide hij naar haar. Ze keek wat verward op, maar schudde haar kopje. "Niks hoor," mompelde ze. Sky haalde een wenkbrauw op, of wat toch een wenkbrauw was bij vogels en hij draaide zijn kop terug naar voren. "Oké dan," zei hij zachtjes.

ARYA ~ Ze waren bijna de stad uit. Arya snelwandelde bijna, zo graag wilde ze Gwen vinden. "En..." zei Iria op een gegeven moment. "Nog nieuws dat ik niet weet, buiten dat Gwen een Charmeleon is?" Zelf praatte ze Arya ook even bij over wat haar in de tussentijd was overkomen. Arya feliciteerde het meisje met haar badge.
"Ik heb Zephir gevangen in Viridian City, nadat hij ons had bestolen," vertelde Arya op haar beurt. "Ik weet het, het klinkt een beetje vaag... Maar hij is heel snel en ik heb al ontdekt dat hij uitstekend tegenstanders om de tuin kan leiden." Ze glimlachte. De twijfels die Oz over Zephir had, deelde zij niet. Maar goed, het viel haar dan ook niet op dat hij weinig over zichzelf vertelde, zij verstond sowieso niks van wat hij zei. En aangezien hij sinds hij deel uitmaakte van haar team niet meer van hen had gestolen, begon ze er steeds zekerder van te worden dat het een goede keus was geweest hem te vangen. Als ze had geweten in hoeverre hij te maken had met Gwens verdwijning had ze daar wel anders over gedacht...

OZ ~ Oz bleef de Meowth voortdurend in de gaten houden, maar Zephir gedroeg zich niet verdacht. Hij verlegde zijn blik naar Ignis, die er wat neerslachtig uitzag. Op Sky's vraag of er wat aan de hand was antwoordde ze ontkennend, maar het was niet erg geloofwaardig. Oz was echter te beleefd om ernaar te vragen. Als Ignis iets wilde zeggen zou ze dat wel uit zichzelf doen. Hij zou haar niet storen.
Hij kon er niks aan doen dat zijn blik steeds weer naar de dief gleed. Zephir liep gewoon mee met de rest. Hij leek niet gespannen of zoiets. De Meowth liep gewoon rustig met de anderen mee. Plots bleef de katachtige staan. Onmiddellijk hield ook Oz halt. Met vernauwde ogen keek haar naar Zephir. Die keek hem enigszins geïrriteerd aan en deed zijn sjaal recht. "Wat?" vroeg hij fel toen hij zag dat Oz hem in de gaten bleef houden. Oz antwoordde niet. Zephir zuchtte, haalde zijn schouders op en slenterde verder. Oz volgde.

ARYA ~ Onbewust werden Arya's stappen steeds groter naarmate ze Mount Moon naderden. Hoopvol keek ze om zich heen, half en half verwachtend dat Gwen achter het eerste de beste struikje zou verschijnen. Ze merkte niets van de gespannen sfeer bij de pokémon achter hen, ze dacht alleen aan Gwen.

•Iria•
Arya feliciteerde haar met de badge. Iria toverde een brede glimlach op haar gezicht, maar luistere aandachtig verder. "Ik heb Zephir gevangen in Viridian City, nadat hij ons had bestolen," zei Arya. Iria haar lach verdween als sneeuw voor de zon en even trok ze een wenkbrauw op. "Ik weet het, het klinkt een beetje vaag... Maar hij is heel snel en ik heb al ontdekt dat hij uitstekend tegenstanders om de tuin kan leiden." Ach! Nu snapte ze het volkomen! Of toch niet... Ach ja, zolang die Meoth zich koest hield, was het goed. Als hij iets van haar stal, zou ze zonder enkele pardon Sky op hem afsturen. Kattjes vielen toch altijd op hun vier pootjes en het zou de kat wel leren. Maar dat was ALS het zou gebueren, zo was het niet of zo ver was het nog niet. Ze keek even vlug achterom. Zephir stond opeens stil, net als de Diglett waarvan de naam haar nog een geheim bleef. De Meoth blaasde iets naar de Diglett en trok zijn sjaal goed om vervolgens verder te stappen. Ze vergde er niet te veel aandacht aan en stapte terug goed door, want kleinne Arya was al sneller gaan wandelen.

•Ignis•
Met hangende schouders en een blik die aan de grond vastplakte liep ze verder. Haar blauwe sjaal zorgde voor wat variätie in haar zicht, maar meer dan dat niet. Haar armpjes kruisten elkaar nog steeds, een houding die ze altijd aannam. Meestal deed ze het met trots en kracht, maar nu, nu leek ze de kracht niet te hebben. Ze zag het nut niet van zich trots gedragen nu er geen Gwen was. Ze zuchtte en keek op, net optijd stopte ze, want Iria was gestopt. Ze sprong opzij op de kuit te ontwijken en keek daarna naar de Meoth en Diglett. "Wat?" zei Zephir tegen Oz. De Meoth zuchtte, haalde zijn schouders op en volgde Arya, hij werd op zijn beurt gevolgd door Oz. Iria stapte terug door, Ignis bleef staan en staarde naar de plek waar de twee Pokémon zonet hadden gestaan. De Charmander sloot haar ogen en draaide haar met een ruk om, om de groep verder te volgen.

Na een paar minuten stappen, had ze niet door dat een onbekend iemand haar volgde. Geritsel bevestigde dat opeens. De Charmander stopte wel meteen, liet haar armpjes langs haar zij hangen en ging klaarstaan om aan te vallen. Maar niks kwam uit de aangegeven struik. Ignis snoof en stapte op de pak bladeren af. Ze wou net het groenne deel van de plant wegduwen, maar werd onderbroken door Iria. "Ignis! Kom!" Ze draaide haar om, wauw die groep ging snel of beter gezegd Arya ging snel. De Charmander wenkte nog een laatste keer naar de struik, maar liep toen naar haar trainer, iets was niet pluis.

•Eevee• {Wilde Pokémon}
Het kleinne vosje had de groep met het vuurhaar meisje hellemaal gevolgd naar de grote stad. Daar had ze zich goed kunnen verstoppen voor haar en haar Pokémon. Eevee had het meise gezien in Viridian Forest waar ze in paniek in haar arm had gebeten en er vandoor was gegaan, zo klunzig als ze was natuurlijk. Ze was sindsdien een beetje verloren gelopen en had besloten het meisje te volgen. Ze was niet echt van plan om een tamme Pokémon te worden, ze wou enkel haar grenzen verleggen, sterker worden. Maar ze was bang, bang voor.. Tja alles. Eevee stapte langzaaam mee met de groep, vanaf een afstand, tussen de struiken, leek niemand haar op te merken. Tot dat moment, ze struikeld over haar pootjes en landde met een smak op de grond. Kreunend bleef ze liggen, maar ze versteende toen ze de Charmander hoorde. Ze hoopend wachtte ze af. Ze hoorde haar dichterbij komen, ze zou, ze zou! "Ignis! Kom!" De silhout verdween, net zoals haar angst. Ze zuchtte opgelucht, grabbelde overeind en vervolgde haar weg. Deze keer lette ze wel op waar ze haar poten plaatste.

OZ ~ Even later was het Ignis die bleef staan, omdat ze geritsel had gehoord. Oz had het ook opgemerkt, en hij zag dat Zephir ook een oor in de richting van het geluid draaide, maar verder bleef lopen. Heel even sprong Oz' hart op. Misschien was het Gwen wel! Toen bedacht hij zich echter dat dat erg onwaarschijnlijk was. Sky had haar immers door het bos zien rennen, en zij waren nog maar net de stad uit. Gwen kon zich natuurlijk omgedraaid hebben en weer naar hen toe zijn gegaan, maar dat nam Oz niet aan. Nee, het was vast een of andere wilde pokémon in die struik. Niks interessants. Hij vervolgde zijn weg en Iria droeg Ignis op hetzelfde te doen. Oz dook onder de grond en groef zich een weg naar zijn trainster, een spoor van omgewoelde grond achterlatend. Arya was al vrij ver vooruit gegaan in die korte tijd, maar het duurde niet lang voor Oz weer bij haar was.

ARYA ~ Nadat ze een tijd gelopen hadden kwam tussen de bomen de hoge berg in zicht. Arya versnelde haar tempo nog meer. Aan de voet van de berg, bij de ingang van de grote tunnel in de buurt, kwam ze tot stilstand. Ze keek om zich heen, half en half verwachtend dat ze ergens een spoor van Gwen zou zien. De Charmeleon was echter nergens te bekennen. Als ze hier al was geweest, was dat niet te zien. Geen pootafdrukken, geen schroeiplekken.

ZEPHIR ~ De Meowth kon Gwens geurspoor ruiken. Ze was hier geweest. Gelukkig hadden de andere leden van het gezelschap niet zo'n goede reukzin als hij. Hij rook de geur al maar zwak, de anderen roken hem hoogstwaarschijnlijk helemaal niet. Nee, alles zou wel goed komen. Arya zou Gwen vandaag niet vinden, maar de Charmeleon zou morgen uit zichzelf weer terugkomen, daar was Zephir zeker van. Het was even vervelend voor het kind, maar dat moest dan maar even. Het zou toch niet lang duren.
Hij slenterde een beetje rond en spiedde om zich heen. Hij moest natuurlijk wel de indruk wekken dat hij mee zocht. Hij keek even naar de lucht. Donkere wolken pakten zich samen. Het zou gaan regenen, en niet zo'n beetje ook. Daarna richtte hij zijn blik op de ingang van de tunnel door Mount Moon.
"Misschien is ze daarin gegaan. Ze wil vast beschutting tegen de regen," zei hij tegen Oz, met een knikje naar de tunnel. Gewoon even behulpzaam zijn. Hij wist dat Gwen daar niet was, maar dat hoefden de anderen toch niet te weten? Oz keek naar de grijze hemel, knikte en zette koers naar de grot.

•Sky•
Ignis bleef staan, maar dat merkte hij niet op. Hij bleef op zijn gemak zitten. Opeens riep Iria naar Ignis en dat wekte wat nieuwsgierigheid op in de Pidgeotto en hij keek op. De Charmander kwam wat versufd aangehold en hield halt wat voor Iria, om daarna terug op een normale tred verder de stappen. Omgewoeld aarde verscheen en daar stond Oz, de Diglett. Sky keek hem met een vreindelijke blik aan en knikte even naar hem, gewoon, even vriendelijk doen. Hij smeet even zijn kopje naar achter om een zicht te krijgen op de lucht, het was helder, maar had hier en daar een veradelijke zwarte wolk. Hij snoof en richtte zijn aandacht terug op de weg, Mount Moon was niet meer zo ver. Hij keek terug naar Oz en schraapte zijn keel om zijn aandacht te krijgen. "Nu," probeerde hij. "Waarom zou Gwen weggelopen zijn? Had ze daar een reden voor?" zei hij op een kalme toon. In zijn ooghoek zag hij Ignis, zij keek hem ook aan met haar heldere blauwe ogen. Maar onder dat donkerblauw oppervlak, zag hij een rood vlakkerende vlam dat met de minuut sterker werd. "Sky, zwijg erover. We zijn hier enkel om haar te vinden en dan gaan weg. Punt." Haar ogen sloten zich en ze concentreerde zich terug op de weg. "Ze is niet ons probleem en hoe minder we ons van anderen aantrekken, hoe beter," Hij duwde zijn ogen tot spleetjes en zei; "Als een vriend in nood onze hulp nodig heeft, laat je ze dan gewoon stikken? Nee, je helpt ze en..." "Zwijg, Sky!" Haar stem werd sterker en ze draaide haar fel om om tot stilstand te komen en haar vurige blik op Sky te richten. "Het is niet omdat je sterker bent en omdat je beter bent dan ik dat je me de les kan spelen plus, Gwen is mijn vriend niet!" Ze keek woest naar de vogel, maar draaide haar daarna weer om om verder te wandelen. Sky keek naar Oz, hij luistere totaal niet naar de Charmander, wat wist zij over vrienden en familie?

•Iria•
Ze stopten voor de gigantische berg en Iria liet haar blik langs de flank van het ding gleiden. Arya keek gewoon zenuwachtig rond, vast opzoek naar sporen van Gwen of Gwen zelve. Haar blik gleed terug naar de berg, en zo naar de top. Maar toen slikte ze. Donkere wolken hadden zich boven hun hoofd verzameld en zouden vast al snel zorgen voor een stortbui. Iria begon lichtjes te trillen en Sky keek haar met een schuin kopje aan, waarna hij zijn vleugels spreidde en opvloog om bij de eerste de beste boom te landen. Het meisje keek met grotebange ogen naar de grot en holde naar binnen om te schuilen voor de regen. Net op het moment dat ze zich omdraaide, begon het water al te vallen. Ze begon te rillen en ze stapte achteruit waarna ze ging zitten en haar benen naar zich toe trok om haar handen erond te slaan. Ze had het niet door dat Ignis naast haar was komen zitten. Sky zat echter noch in de boom buiten. Het meisje sloot haar ogen en probeerde haar ademhaling te controleren door diep in en uit te ademen. "Misschien," Ze slikte even en probeerde wat kalmer te klinken. "Moeten we even schuilen? Gwen... Zal toch niet verder gaan ala het regent," Ignis knikte instemend en Iria aaide haar zachtjes over haar kopje waarna ze op haar lip begon te bijten.

OZ ~ "Nu," zei Sky op een gegeven moment tijdens het lopen. "Waarom zou Gwen weggelopen zijn? Had ze daar een reden voor?" Oz wilde net antwoord geven toen Ignis ertussen kwam. "Sky, zwijg erover. We zijn hier enkel om haar te vinden en dan gaan weg. Punt. Ze is niet ons probleem en hoe minder we ons van anderen aantrekken, hoe beter," gromde de Charmander. "Als een vriend in nood onze hulp nodig heeft, laat je ze dan gewoon stikken? Nee, je helpt ze en..." wierp Sky tegen, maar hij werd onderbroken. "Zwijg, Sky!" riep Ignis. "Het is niet omdat je sterker bent en omdat je beter bent dan ik dat je me de les kan spelen plus, Gwen is mijn vriend niet!" Oz besloot zich er niet in te mengen en te zwijgen. Hij wist echter héél goed waarom Gwen was weggelopen. Die Meowth sprak over het wild alsof het geweldig was, je er totaal geen moeilijkheden tegenkwam en je er alles mocht. Natuurlijk had Zephir het niet gehad over regen n koude nachten, over de moeilijkheid eten te vinden, over andere pokémon die je aanvielen als je in hun territorium kwam. Nee, Zephir had het idee in Gwens hoofd gepraat dat het wild beter was dan dit, hij wist het zeker. Gwen had zich over laten halen door zijn verhaaltjes over vrijheid. Oz was er niet zeker van of hij Gwen had geholpen bij haar plan, maar hij had het in ieder geval veroorzaakt.

Ze waren bij Mount Moon aangekomen. Oz keek rond, maar zag Gwen niet. Dat betekende niet dat ze niet bij Mount Moon was. Door het bos kon je niet ver kijken en ze kon ook nog de tunnel ingegaan zijn, om te schuilen voor de komende regen. De grond trilde lichtjes van de voetstappen van zijn metgezellen, maar de zware pas van een Charmeleon kon hij niet voelen. Ze kon dus niet zó dichtbij zijn.
Het begon te regenen. Eerst licht, maar algauw viel het met bakken uit de hemel, waardoor je nog minder ver kon kijken. Oz zag dat Ignis en Iria al in de grot waren. Hij, als grondpokémon, had een enorme hekel aan regen. Zijn meesteres stond echter nog buiten en hij vond dat hij haar daar niet alleen kon laten staan. Oz keek naar de ingang van de tunnel en zag Zephir daar staan. Nee, dacht Oz, het kan hém natuurlijk niks schelen als Arya nat wordt. Als híj maar droog blijft.
"Misschien," klonk Iria's stem vanuit de tunnel. "Moeten we even schuilen? Gwen... Zal toch niet verder gaan als het regent." Arya leek echter niet op het punt te staan naar de grot te gaan. Ze bleef rondkijken. "Wacht, wachten jullie maar daar... ik ga... denk ik... Gwen nog even zoeken. Misschien is ze..." antwoordde ze zwakjes. Ze klonk alsof ze elk moment weer kon gaan huilen. Oz keek naar haar op en zag Ona, die nog steeds op haar hoofd zat. "Ona," zei hij zacht, om de aandacht van de Tangela te trekken. Het blauwe wezen boog zich voorover en keek naar beneden. "Kun je een soort scherm boven Arya maken met je tentakels? Een soort paraplu," vroeg hij. Ona ging weer rechtop zitten en haar gezicht verdween uit het zicht. Toen zag Oz dat ze een hele kluwen tentakels oprichtte en in elkaar vlocht tot een scherm. Het was een klein scherm, maar het beschermde Arya in ieder geval tegen de regen. Het meisje had een dunne jas aan. Het was die ochtend namelijk vrij warm geweest. Die jas hield regen en wind nauwelijks tegen en Oz zag dat Arya rilde. Zelf paste hij niet meer onder de tentakelparaplu, maar hij klaagde niet.

ARYA ~ Arya liep een paar stappen naar één kant van de open plek bij de grot. Maar misschien was Gwen ook wel de andere kant op gegaan. Ze draaide zich om en liep terug. Of die kant... Ze zette weer een paar stappen, dit keer weg van de berg. Ze draaide zich om. Eigenlijk zou zij ook wel graag naar binnen willen om te schuilen. Maar dan zou ze Gwen in de steek laten. Misschien school zij ook wel ergens, maar wat nou als ze probeerde hier har voordeel uit te halen en een voorsprong te behalen door nu door te lopen, terwijl zij met zijn allen in een grot zaten? Straks zou ze Gwen niet meer kunnen vinden, alleen omdat ze niet tegen een beetje regen kon. Nee, nee, ze moest doorzoeken. Ah, Ona maakte een paraplu. Zo hoefde ze niet te schuilen en kon ze gewoon zoeken. Er woei regen onder Ona's scherm door en Arya rilde in haar dunne jas. Ze zette nog een paar stappen. Waarheen? Waar moest ze naartoe? Waar was Gwen? Misschien was ze wel de tunnel ingegaan. Het was een hoopvolle gedachte. Als dat zo was, zou ze kunnen schuilen en zoeken tegelijk. Maar wat nou als Gwen heel ergens anders in het bos was? Dan zochten ze helemaal aan de verkeerde kant. Ze zouden op kunnen splitsen: Iria meet haar pokémon en Arya met de hare. Of zij en Iria, Ignis en Sky en Oz, Zephir en Ona. Of...
Ze voelde een zacht duwtje van Oz tegen haar been. De Diglett maakte een vriendelijk geluidje en keek van haar naar de grot en weer naar haar. Wilde hij dat ze naar binnen ging? Maar Oz was altijd bezorgd om haar. Als het aan hem lag zou ze altijd binnen blijven als de temperatuur lager was dan vijf graden of het ook maar miezerde. Nee, ze moest Gwen zoeken. Opnieuw een duwtje. Oz gleed een stukje naar de grot en keek naar haar om. Arya twijfelde. Iria, Ignis en Zephir zaten al droog in de grot. Sky zag ze niet. Ze keek naar Oz, die nog een stukje verder gleed. Arya volgde hem de tunnel in. Ze ging niet zitten, zoals Iria, maar bleef staan en keek verder de tunnel in.
"Misschien is Gwen ook wel in deze tunnel," zei ze. "En kan Sky misschien vanuit de lucht kijken buiten? Misschien ziet hij Gwen wel ergens."

•Ignis•
De Charmander ernde achter haar trainer aan toen er spetters uit de hemel viel. Ze had, net als alle andere vuurpokémon, een zwak voor water. Ze was dus geen uitzondering. Iria ging rillend op de grond zitten en trok haar benen naar haar toe. Sky was ondertussen weggevlogen. Ze nestelde zich naast haar trainer en ze kreeg een paar liefkozende aaitjes. Ze rilde, wat was er? Mhh, ze had toch niks? Bwah, het zal wel niks zijn. Iria zei dat Arya naar de tunnel moest komen want Gwen zou, inderdaad, niet verder gaan in dit weer. "Wacht, wachten jullie maar daar... ik ga... denk ik... Gwen nog even zoeken. Misschien is ze..." zei Arya met een trillende stem, ze kon elk moment weer beginnen te janken. Fijn. Ignis rolde met haar ogen en haar blik gleed van het meisje naar de Meoth. Hij stond ook al in de tunnel en was niet echt van plan om te helpen zoeken. Ze snoof, iets was hier niet goed. Ze duwde haar ogen tot spleetjes en ging terug rechtstaan waarna haar blik naar de Diglett gleed die Ona opdroeg een paraplu te maken, ze deed dat ook. Toen keek ze terug naar Zephir. Ze duwde opnieuw haar ogen tot spleetjes en had totaal niet door dat Iria haar had neergelegd.

•Iria•
Ze kalmeerde wat en ze kon opnieuw rustig gaan zitten. Haar blik gleed van Ignis naar Arya, naar de Diglett. "Wacht, wachten jullie maar daar... ik ga... denk ik... Gwen nog even zoeken. Misschien is ze..." Arya kon elk moment huilen, dat wist ze zeker. "Weet je het zeker? Je kan nog ziek worden, ik weet zeker dat een vuurpokémon, zoals Gwen, niet in dit weer zal doorwandelen. De vlam op hun staart is daar te gevoelig voor," het was bedoeld om te troosten, niet dat het veel zou helpen. Ze was nooit echt een goeie trooster geweest. Opeens wikkelde de Tangela op Arya's hoofd haar tentakels in elkaar en zo vormde Ona een scherm boven het hoofd van het meisje. Ze glimlachtten, dat was goed. Ze leunde wat meer naar achter, maar opeens liet de pijn dat niet toe. Ze verkrampte en ging terug rechtzitten, maar het verbeterde niet echt. Ze begon terug te trillen en ze duwde haar ogen pijnlijk toe. Haar rug, het leek te branden. De tranen sprongen in haar ogen van de pijn. Ze ging op haar zij liggen, waarna ze haar lang maakte, op haar kiezen beet en probeerde rustig adem te halen. Het hielp wat, het dempte de pijn. Ze kwam zachtjes kreunend overeind en zag dat Arya de grot was ingelopen. Goed, ze had geluisterd. "Misschien is Gwen ook wel in deze tunnel," zei ze. "En kan Sky misschien vanuit de lucht kijken buiten? Misschien ziet hij Gwen wel ergens." Iria knikte en keek naar buiten, maar zag Sky nergens. "Sky?" zei ze zacht kreunend, maar met een sterke kracht. Ze hoorde wat gefladder en toen vloog de Pidgeotto door de muur van regen heen en landde hij naast haar waarna hij zich uitschudde. Spetters vlogen in het rond en Iria kreeg bijna een hartaanval en kleuterde naar achter waarna ze tegen de tunnelwand stopte en daar verslagen bleef zitten. De vogel keek nieuwsgierig naar zijn trainer en daarna naar Arya. "Zou je even rond kunnen kijken of je Gwen ziet? Of misschien andere tunnels, maar wees voorzichtig," Hij knikte spreidde zijn vleugels en vloog terug de storm in.

"Neem Ignis en ga de grot in, als je wil, ik blijf hier , ik voel me niet zo goed," Ignis zou voor wat licht kunnen zorgen en Arya kon de Charmander beter gebruiken dan zij. "Zo kan ik wachten op Sky en ik heb nog steeds Bloom," ze grijnsde breed, maar het straalde niet de gewoonlijke blije uitdrukking uit, he toonde ook pijn aan. Ze wende zich tot Ignis en zei; "Ga met Arya mee, oké? En wees braaf," De Charmander draaide haar om, kruiste haar pootjes en haalde haar schouders op, waarna ze naast Arya ging staan. "Het spijt me echt, Arya," zuchtte ze. "Rotrug," gromde ze er nog zachtjes achter. Ze haalde de Pokébal van Bloom boven, maar liet de Oddish er niet uit. Ze hield hem enkel vast zodat ze Bloom meteen kon roepen als er gevaar was. Ze had natuurlijk ook Sky, maar die kon ook ergens aan de andere kant van de berg zijn en niet meteen komen.

ARYA ~ Arya keek de tunnel in. De hoofdgang was verlicht, maar de kans dat Gwen zich op de gewoonlijke reisroute bevond was niet erg groot. Het was waarschijnlijker da ze zich ergens in één van de donkere zijgangetjes had verschanst. Arya verplaatste haar blik naar Iria toen het meisje kreunde. Wat was er aan de hand? Was het haar rug? Iria drukte zich tegen de wand toen Sky zich uitschudde. Arya fronste lichtjes, maar zei er niks over. "Zou je even rond kunnen kijken of je Gwen ziet? Of misschien andere tunnels, maar wees voorzichtig," zei Iria tegen Sky. De immer gehoorzame vogel fladderde op en vloog de tunnel uit, de regen in. Even voelde Arya zich een beetje schuldig.
"Neem Ignis en ga de grot in, als je wil, ik blijf hier, ik voel me niet zo goed," zei Iria. "Zo kan ik wachten op Sky en ik heb nog steeds Bloom." Ze grijnsde breed, maar ze leek niet erg blij. Arya twijfelde. Moest ze niet bij Iria blijven? Iria wendde zich tot haar Charmander, en keek daarna weer naar Arya. "Het spijt me echt, Arya," zuchtte ze. "Maakt niet uit," mompelde Arya. Ze bleef nog even staan, niet wetend of ze Iria wel of niet bij de uitgang achter moest laten. Toen draaide ze zich om en liep de tunnel in. "Rotrug," hoorde ze Iria nog grommend zeggen.

"Oz, jij redt je wel in het donker, toch?" vroeg Arya aan haar Diglett. Oz knikte. Andere pokémon voelden zich gedesoriënteerd op plekken waar ze niks konden zien, maar Oz was er in zijn element. "Goed," zei Arya. "Kun jij dan met Ona en Zephir gaan zoeken? Dan blijf ik bij Ignis." Oz knikte opnieuw en gleed weg. Ona sprong van Arya's hoofd af en volgde en ook Zephir zette zich in beweging, achter het tweetal aan. Arya keek ze nog even na, toen keek ze naar Ignis.
Bij de eerste zijgang die ze tegenkwamen zag ze dat Oz' groepje daar al naar binnen was gegaan. Bij de volgende keek ze Ignis aan. "Zullen we hier kijken?" vroeg ze aan de Charmander.

ZEPHIR ~ Mooi, dit was zijn kans om Oz' vertrouwen terug te winnen. Tijd om zich behulpzaam te tonen. Zephir kon als Meowth vrij goed zien in het donker, maar met donker bedoelde hij dan de nacht, die in ieder geval nog enigszins verlicht werd door de maan. In donker waar echt geen enkel straaltje licht kwam, was hij net zo blind als alle anderen. Zonder licht konden hij en Ona niet echt van nut zijn. Oz mocht zich dan prima kunnen redden in deze duisternis, daar hadden zij tweeën niks aan.
Gelukkig had hij een zaklamp bij zich. Een zaklamp? Juist een zaklamp. Arya's zaklamp, om precies te zijn. En hoe hij daaraan kwam? Laten we daar maar niet te diep op ingaan.
Hij klikte het ding aan. Zijn pupillen, die in het donker grote poelen zwart waren geweest, reduceerden zich tot spleetjes. Oz en Ona draaiden zich verrast naar hem om. "Ah, licht," zei Ona vrolijk. Graspokémon hielden niet van donkere ruimtes, zonder zonlicht. Het licht van een zaklamp kwam in de verste verte niet in de buurt van zonlicht, maar het was iets. Oz fronste. "Hoe kom je daaraan?" vroeg hij, meteen wantrouwig. "Van Arya gekregen," zei Zephir. "Als Ona en ik niets kunnn zien kunnen we ook niet zoeken, wel?" Oz' wantrouwen was niet verdwenen. "Ik heb haar je die niet zien geven," zei hij. Zephir zuchtte. "Jij mist ook wel eens iets," antwoordde hij. Oz besloot er verder niet op in te gaan en vervolgde zijn weg. Zephir scheen met de zaklamp in het rond. Het was soms lastig te zien of donkere vormen gewoon schaduwen waren of spleten waar een Charmeleon zich in zou kunnen verstoppen.

Zoals hij zich al had voorgenomen, deed hij erg zijn best Gwen te vinden. Hij scheen met zijn zaklamp achter rotsen, wurmde zich in smalle spleten om te zien of ze daar misschien was, ondervroeg zelfs een passerende Zubat die er een beetje vriendelijk uitzag - voor zover Zubat er vriendelijk uit konden zien - of die Gwen gezien had. Dit alles zonder resultaat. Hoewel, zonder resultaat? Gwen werd niet gevonden, nee, maar Oz' houding tegenover hem begon wel te veranderen. Hij keek in ieder geval niet meer voortdurend naar hem om om te zien of hij er niet vandoor was gegaan. Zephir grijnsde.

•Iria•
"Maakt niet uit," zei Arya nog voor ze zich omdraaide en in de duisternis verdween. Ze voelde zich erg schuldig dat ze niet verder kon. Haar waterfobie was hier ook niet in het voordeel, niet dat het een voordeel was ofzo. Ze wende haar blik van het duistere gat en keek naar de bal in haar handen. Ze wiebelde er zachtjes mee en bekeek het eens goed. Het meisje zuchtte en bleef hem van de ene naar de andere hand smijten. Het was zo saai!

•Ignis•
Terwijl haar staart licht gaf in de duisternis zij Arya op een gegeven moment; "Oz, jij redt je wel in het donker, toch?" De Diglett knikte. "Goed," zei Arya vervolgens. "Kun jij dan met Ona en Zephir gaan zoeken? Dan blijf ik bij Ignis." Ignis keek haar vanuit haar ooghoek aan en sloot daarna haar ogen weer, om met een wat verveelende houding tegen de wand van de grot te gaan leunen. Ze hoorde hoe iets met een plof op de grond kwam en ze opende haar ogen tot spleetjes en zag dat Ona van Arya's hoofd was gesprongen. Ten zag ze dat de Pokémon uit haar licht stapte en zo de duisternis in, achter de kat en Diglett aan. Arya keek ze nog even na, maar zette toen ook koers naar de duisternis. Ze zuchtte en rolde met haar ogen, waarna ze met tegenzin achter Arya aan sloffelde. Veel zin had ze niet, kon ze niet gewoon bij Iria blijven? Natuurlijk zou Arya dan geen enkele lichtbron hebben, misschien als ze een zaklamp had ofzo, maar dat betwijfelde ze aangezien ze deze anders wel had uitgehaald. Ze kwamen voorbij een eerste zijgang, daar liep een streep omgewoelde aarde en dat bevestigde dat Oz en co hier waren geweest en waarschijnlijk nog ergens in de gang zatten, muren aftasten. Arya zag het natuurlijk ook en liep verder. Ignis liep mee. Ze had geen keus.

Toen ze na een paar stappen een nieuwe gng zaggen vroeg het kleinne meisje; "Zullen we hier kijken?" Ignis haalde alleen haar schouders op en liep naar binnen, net zoals het licht. Af en toe vond ze het geweldig dat ze een staart dat vuur bevatte had. Natuurlijk had ook zo zijn nadelen, zoals regen en zwemmen, wat haar erg leuke bezigheid leek te zijn. De Charmander keek van links naar rechts en zag wel plekken waar Gwen kon zitten, maar zag geen sterkere lichtbron wat zou kunnen bevestigen dat er een Charmeleon zou zitten. Ze lette niet echt op of Arya mee was, als ze in de problemen zat ofzo, gilde ze wel. Dan schoot ze een Flamethrower of gebruikte ze haar nieuwste speeltje; Dragon Claw. Die had ze nog nooit gebruikt, maar het voelde goed om over zoveel kracht te beschikken, de kracht van een draak. Toen ze haar ogen terug sloot om even stil staan en te luisteren naar haar ademhaling, die van Arya en het gedruppel van water dat naar beneden gleed. Het was rustgevend. Ze haalde diep adem en ademde toen rustig terug uit, waardoor een kleine vlam de lucht in werd geschoten en langzaam vervaagde. Ze opende haar ogen terug en vervolgde haar weg, haar zicht was wat troebel, doordat ze haar ogen zo dicht tegen elkaar hield. Toen ze in de verte een lichtpunt zag, schoten haar ogen open en schoot ze een Flamethrower af. Als het Gwen was, zou ze niet al te verwond zijn, was het een andere Pokémon was hij of zij een beetje verwond aangezien het redelijk ver was. De straal van vlammen dijde langzaam weg en Ignis zag dat de lichtbundel groter werd. Wat? Ze duwde haar ogen tot spleetjes, maar kon de silhout niet waarnemen. Of toch wel. Het was een lichtpuntje en het had ogen, toen de blikken elkaar kruiste, stoof het ding ervandoor. Ignis holde erachteraan. Kon het Gwen zijn?

•Sky•
De regen sloeg tegen zijn kop en maakte zijn prachtige rode veren nat. Zelfs zijn beschermende laagje dat op de veren van vogels lag, was geen partij voor de felle bui. Sky sloot zijn ogen en maakte een draai beweging naar links om in een grot te landen aan de flank van de berg, daar bleef hij zitten, starend naar de regen. Iria had gelijk, een vuurpokémon kon het niet uithouden in zo'n weer, ze moest wel ergens in Mt. Moon zijn. Maar waar? Hij draaide zich om, maar ook hier zag hij geen Gwen, het zou natuurlijk wel opvallend zijn dat ze juist hier zou zitten en dat ze zo stil zou zijn. Hij zuchtte en keek terug naar de muur van water, waarna hij zijn veren begon schoon te maken, zodat hij terug kon naar Iria, maar toch geen kou zou vatten.

ZEPHIR ~ Zephir keek niet op toen hij vleugelgeklapper hoorde. Het waren gewoon Zubat, niks interessants. Ona keek wel omhoog naar de donkere, fladderende vormen en haar ogen werden groot. Niet van schrik, nee, Ona schrok niet zo gauw. Nee, haar ogen werden groot omdat ze plotseling iets bedacht. Zephir zag een grijns op haar gezicht verschijnen. Oei, dat betekende problemen.

ONA ~ Ona's tentakels schoten omhoog, naar de dichtstbijzijnde Zubat, en wikkelden zich om de twee staarten. Ona giechelde en trok zich op. De Zubat klapperde verwoed met zijn vleugels om in de lucht te blijven onder het gewicht van de Tangela. Ona begreep dat ze hier weinig plezier aan kon beleven en ze keek rond. Zephir scheen met de zaklamp omhoog om de Zubat te kunnen zien en Ona zag dat er niet alleen Zubat waren. Een eindje verderop fladderde een Golbat rond. Kijk, dat leek er meer op. Ona schoot twee andere tentakels af en greep de poten van de Golbat.
"Ona, doe niet!" hoorde ze Oz roepen, maar ze besteedde er geen aandacht aan. De Golbat krijste oorverdovend. Ona hield haar tentakels over haar oren tot hij stopte. Nu probeerde de vleermuispokémon haar af te schudden door salto's te maken en vlak langs de muren te vliegen. "Woehoe!" riep Ona vrolijk. In plaats van de capriolen eng te vinden, genoot ze er alleen maar van. "Ona, laat los!" probeerde Oz opnieuw, maar net als de vorige keer sloeg Ona geen acht op zijn geroep. Ze had veel te veel lol om nu te stoppen!
De Golbat was het zat. Hij krijste opnieuw. Daarna klapperde hij hard met zijn vleugels. Een S-vormige energiegolf schoot op Ona af en ze werd op de grond geworpen. "Au!" riep ze toen ze op de harde rots landde. De Golbat krijste. Het geluid ging over een een heel vreemd geluid en er kwamen smalle, blauwe ringen uit zijn bek, die steeds groter werden. Toen ze Ona bereikten voelde ze zich vreemd gedesoriënteerd. Ze draaide een paar rondjes en zwaaide in het rond met haar tentakels. Ze zag iets bruins, dat de Golbat aan leek te vallen. Opnieuw dat rare geluid. Nu kwam er iets in haar buurt. Ona probeerde het te grijpen met haar tentakels.

ZEPHIR ~ Een blauwe sliert wikkelde zich om zijn arm en trok zich strak aan. Zephir gromde van de pijn en sneed de tentakel door met Scratch. Hij zag dat Oz inmiddels ook verward was door Supersonic. Hijzelf had het tot nu toe weten te ontwijken. Zephir gromde. Ze moesten weg hier, en snel. Zubat mochten dan weinig voorstellen, hij had weinig zin in een gevecht met een Golbat van tenminste level tweeëntwintig.
Nog een krijs van de Golbat, die zijn gevoelige oren pijn deed, werd beantwoord door de roep van een andere Golbat. Zephir voelde een lichte paniek opkomen. Hij en twee verwarde pokémon tegen een hele vlucht Zubat en minstens twee Golbat? Ze moesten echt heel snel wegwezen hier. Gelukkig was Zephir goed in zich uit de voeten maken. Twee om zich heen slaande teamgenoten meekrijgen zou een lastiger opgave zijn. Hij zou ze natuurlijk ook gewoon achter kunnen laten...
Nee, op de lange termijn zou het beter zijn als hij ze nu meenam. Toen één van de twee Golbat naar hem toe vloog verraste hij hem met Fake Out. Terwijl de Golbat even niks kon doen, greep hij een bos tentakels en trok een tegenstribbelende Ona tegen zich aan. De Tangela gilde en wapperde blauw slaappoeder uit haar tentakels. Het was maar goed voor Zephir dat ze op het moment niet echt kon mikken. Daarna maakte ze een rare sprong, waarbij ze hard tegen een rots knalde. Half versuft bleef ze liggen. Mooi, dacht Zephir. Nu kon hij haar tenminste gewoon meetrekken. Nu Oz nog. De Diglett had geen uitstekende lichaamsdelen, tentakels, armen, wat dan ook, waarmee hij hem mee kon trekken.

Één van de Golbat vloog op hem af, waarschijnlijk van plan Bite te doen. Zephir scheen in zijn gezicht met de zaklamp en verblindde de Golbat. Bij een Zubat had zoiets weinig nut, die had niet eens ogen, maar de Golbat was in ieder geval afgeleid. Zephir zag een smalle spleet in de rots en duwde Ona daarin. Goed, één van hen veilig, nog twee te gaan. Nu hij verlost van van Ona's gewicht, kon hij in ieder geval weer rennen. Hij sprintte naar Oz. De Diglett dacht in zijn verwarring niet meer helder na, want hij had makkelijk onder de grond kunnen gaan en zo kunnen ontsnappen. Nu moest Zephir hem naar de veiligheid van een smalle zijgang duwen, te smal voor de Golbat om doorheen te vliegen. Het lukte de Zubat wel, maar die werden met enkele welgemikte klappen uitgeschakeld. Zephir haalde opgelucht adem. Hij was er nog vrij ongeschonden afgekomen. Nu maar hopen dat Oz hem in zijn verwarde toestand niet aanviel. Pffff, wat een moeite om een pokémon te vinden die zich niet eens in dit grottenstelsel bevond!

ARYA ~ Ignis' vlam wierp grillige schaduwen op de rotswanden. Arya hoorde het gedrup van water. Ze keek naar Ignis. Het voelde bijna alsof Gwen nog niet geëvolueerd was en nu gewoon naast haar stond, al stond Gwen nooit met haar pootjes gekruist. Dat was een typische Ignis-houding. Arya keek rond. Buiten de lichtkring van Ignis' staart zag ze niet veel, maar ze wist dat Gwen zich niet in ieder schaduwplekje kon bevinden. Als Gwen in de buurt was zouden ze haar vlam wel zien.
Plotseling leek Ignis iets op te merken. Arya keek dezelfde kant op en zag een klein lichtvlekje, dat snel bewoog. Ignis rende ernaartoe. Zou het Gwen zijn? Arya holde achter Iria's Charmander aan. Charmander konden behoorlijk hard rennen op die korte pootjes. Arya had veel langere benen, maar wist Ignis nauwelijks bij te houden. Een Zubat maakte zich los van het plafond en fladderde weg. Arya schrok en bleef heel even staan. "Wacht!" riep ze naar Ignis. Ze kon de Charmander zien, maar haar vlam bescheen de grond vlak voor Arya's voeten niet meer. Wacht, mijn zaklamp, dacht Arya. Ze bleef even stilstaan. Als ze haar zaklamp had, had ze Ignis' licht niet nodig en was het niet erg dat de Charmander een voorsprong op haar kreeg.
Ze rommelde in haar tas. Waar was haar zaklamp? Ze kon haar tas niet goed zien, maar ook op de tast voelde ze haar zaklamp niet in haar tas zitten. Misschien in een zijvakje? Ze checkte ieder hoekje, ieder vakje van haar tas, maar haar zaklamp vond ze niet.
"Ignis, wacht!" riep ze en ze begon te rennen. Heel zacht hoorde ze het gekrijs van een Golbat, ergens anders in het grottenstelsel. Arya rilde. Ze wilde de Charmander nu niet kwijtraken.

•Ignis•
Ze maakte een scherpe bocht naar links en verloor haar evenwicht. Ze wou niet vallen en ook niet stoppen, want dan zou de silhout een voorsprong krijgen. Ze boorde haar linkerklauwtje de harde grond in en steunde er wat op. Ze maakte door de kracht van haar snelheid een snelle draai. Ze kwam wat van de grond en trok snel haar poot los. Ze vloog rakelings langs de grond en landde soepel om vlak achter het snelle ding te landen. Ze haalde diep adem, sprong op en draaide haar razendsnel om. Ze opende haar bek en schoot een Flamethrower naar de grond. De kracht ervan zorgde ervoor dat ze het wezen inhaalde. Ze stopte met het vuurspugen en vloog nu over de kop van het ding. Maar... Huh? Ze kwam met een doffe plof op de grond. Ze leunde wat op haar vier poten en keek naar het dier dat met een slip stopte. Ze kwam overeind en nu kruiste haar blik die van een Ponyta. Hij zag er niet goed uit, want de vlammende manen waren wat gedoofd. Hij keek haar angstig aan en trappelde achteruit. "Wacht!" weergalmde door de grond. De pony schrok en maakte zich klaar om over de Charmander te springen. "Jij ontsnapt niet," zei ze en ze pakte de manen van het paard vast. Hij werd wat uit zijn baan getrokken, maar begon toen te steigeren van het vesrchot, de kracht. Ignis probeerde op de grond te blijven staan, maar werd af en toe de lucht in gegooid. Wat was hij sterk. Ze hoorde voetstappen. Goed, dat meisje was er eindelijk. "Ignis, wacht!" gilde ze. De bange Pokémon spitste zijn oren en bleef toen onbeweglijk staan. Ignis loste en volgde de blik van de Ponyta. Zacht gekrijs van één of andere Pokémon rijkte tot haar oren. Goed, die POnyta was even bezig. Net toen ze dacht dat Arya om de hoek zou verschijnen. Haalde de Ponyta uit met zijn poten. Deze keer was het bedoeld om aan te vallen. Het beest miste op een haar met zijn voorbenen. Maar draaide zich razendsnel om om Ignis een harde trap in haar gezicht te verkopen. Met een klap kwam ze tegen de muur. De manen van de Ponyta begonnen wat helder te schijnen en hij maakte zich klaar om Tackle te doen. Ignis kwam kreunend overeind en had geen tijd om de kop van de pony te ontwijken en ze werd naar de andere kant van de tunnel gegooid. Met een nog hardere klap kwam ze tot stilstand. Even bleef ze zitten, maar toen opende zich twee woedende ogen. "Hoe durf je?" zei ze op een woedende toon.

Trillend kwam ze overeind. De Ponyta keek verwonderd op, maar maakte zich klaar voor een Tackle. Hij gallopeerde haar richting, maar zij stond klaar. Ze gooide haar klauw omhoog, deze begon blauw op te lichten en toen sloeg ze deze naar beneden. De pony kreeg de klauw recht in zijn gezicht en schoot naar achter. Hij hinnikte even, maar gallopeerde toen terug naar de Charmander. Ze spreidde haar poten en stapelde haar vlammen op in haar bek. De Ponyta draaide zich snel om vlak voor zich. Stomp. Ignis wou nog net haar bek openen, maar deze werd met een knal gesloten door de vliegende hoeven van de pony. Ze vloog weer door de tunnel, maar kon haar landing deze keer een beetje beter plannen. Ze kwam wankelend neer en schoot meteen een Flamethrower naar de Ponyta. Deze sprong op en schoot naar voren om Tackle te doen. Ha, nu had ze hem. Ignis sloot haar ogen en concentreerde zich goed. En toen... Bam! Ze opende haar ogen en sloot haar mond. Scary Face. De ogen van de jonge Ponyta werden groot en hij staakte zijn aanval, waarna hij naar achter stapte en zich omdraaide en in de duisternis verdween.

Ignis bleef lang naar de duisternis staren, maar toen ze het lichtpuntje niet meer zag. Viel ze met een plof neer. Ze was niet uitgeteld of uitgeschakeld maar zo'n trappen konden erg veel pijn doen en een Charmander was niet echt gewend om zo te rennen en te springen. Haar vlam werd terug kleiner. Waar was Arya eigenlijk? Ze sloeg haar klauwen om haar achterpootjes en maakte een bolletje. Ze drukte haar snuit tegen haar sjaal en wachtte op een teken van leven.

•Iria•
Er gebeurde niet veel. Alleen de snijdende pijn veranderde soms van brandend naar piekend. Maar dat was het ook. Ze zuchtte toen ze na een paar minuten Sky nog steeds niet had gezien. Zou hij gewond zijn? Nee, dat kon niet! Sky was sterk en snel en ook nog eens slim, zover een Pidgeotto slim kon zijn. Hij was misschien een beetje gek, maar dat maakte hem Sky. Haar gedachten dwaalden af naar vanalles. Maar één centraal thema bleef terugkeren, Sky. Ze draaide haar om en keek nu naar de opening van de grot. En nu zag ze haar pas. Twee grote zwarte ogen. Ze klauwterde wat achteruit en hield Blooms' Pokéball voor zich.

•Sky•
Toen hij na een paar minuten wassen zich terug klaar maakte voor vertrek hoorde hij een zacht gekrijs. Hij draaide zich om, maar zag enkel wat Zubat die paniekerig uit de berg vlogen en meteen naar een boom schoten. Ze konden niks zien, maar voelen konden ze natuurlijk wel en niemand vond regen fijn, alleen gras- en waterpokémon, toch? Hij spreidde zijn vleugels, sprong op en dook naar beneden. Hij vloog zo langs de flank van de berg en ontweek soepel elk uitstekels. Hij bouwed snelheid op en opende zijn vleugels 2 meter boven de grond, om in het bos te komen. Hij dook naar links en ontweek nog net een boom, om daarna door het bladerdak te suisen en zo de regen op zich te krijgen. Even sloot hij zijn ogen omdat het water zijn blik vertroebelde, maar al snel stonden zijn kraaloogjes terug ogen. Ze zochten langs de flank, opzoek naar de ingang van de grot.

•Iria•
Haar mond viel open. Het was een Eevee en een schattige nog ook. Met een nieuwsgierige blik keek het beestje haar aan. Ze keken elkaar alleen aan en veroerde geen vin. Na een minuut loste Iria haar blik van die van de Eevee en observeerde ze de rest van de Eevee. Het had een mooi gebouwd lichaam en eigenlijk wel grote oren voor een Eevee. Zou ze beter kunnen horen dan de andere? Ze hield haar hoofd schuin en de vos deed hetzelfde, waardoor een klein glimlachje haar mond sierde. De Pokémon bleef daar maar staan, had ze alles gezien? Of was ze hier nog maar net Ze had haar al heel de tijd kunnen aanvallen! Maar ze had dat niet gedaan. Iria ging steviger tegen de muur zitten bij de gedachte dat het nog steeds een wilde Pokémon was, onbetrouwbaar.

Maar in de plaats dat de Pokémon iets deed, knikte ze, draaide ze haar om en ging ze liggen. Iria keek met een vragende blik naar de Pokémon, wat wilde ze? Wat deed ze hier?

OZ ~ Oz knipperde met zijn ogen. De wereld om hem heen werd weer wat normaler en het lawaai, de rare vormen en vreemde bewegingen verdwenen. Oz keek om zich heen en zag dat hij in een smalle spleet zat. Hoe kwam hij hier? Hij meende zich te herinneren dat hij van alle kanten aangevallen werd en wild om zich heen sloeg. Zijn blik bleef op Zephir rusten, die bij de uitgang van de spleet zat. De Meowth had verscheidene Zubatbeten opgelopen en hij zag krabsporen op zijn linkerschouder. Wacht, krabsporen? Oz keek naar zijn eigen nagels en daarna beschaamd naar de grond. Toen keek hij weer naar Zephir. Had hij hem bij de Zubat en Golbat weggehaald? En dat terwijl hij hem net zo goed in de grote tunnel had kunnen laten. Misschien moest hij zijn beeld van de Meowth toch eens bijstellen...
"Waar is Ona?" vroeg Oz na een paar tellen. Zephir keek op. Daarna stond hij zwijgend op en liep naar de uitgang van de rotsspleet. Hij scheen met de zaklamp in de tunnel. Daarna liep hij de tunnel in en wenkte Oz. De Diglett volgde hem naar een andere rotsspleet. Toen Zephir erin scheen zag hij Ona erin geklemd zitten. Zephir greep een tentakel en trok haar er ruw uit. Met een zacht plofje landde ze op de grond. Al gauw stond de Tangela weer op haar rode voetjes en ze keek om zich heen.
"Laten we nu maar weer verder zoeken," zei Zephir. "En Ona, je raakt hier in deze tunnels niets meer aan, begrepen?" Hij liep de tunnel in, met de zaklamp voor zich uit schijnend. Oz zag dat hij de zaklamp in zijn rechterhand had. Eerst had hij hem in zijn linkerhand gehouden, bedacht Oz zich. Schuldbewust keek hij naar de wonden op Zephirs linkerschouder.

ARYA ~ Arya hoorde geluiden van een gevecht. De geluiden weergalmden luid door de gangen en Arya deed haar oren dicht. Ze vermoedde dat har Ignis was die met iets vocht, dus volgde ze het lawaai. Opeens werd het stil. Ze haalde haar handen van haar oren en hoorde hoefgetrappel haar kant op komen. Enkele seconden later stoof een doodsbange Ponyta langs haar. Verbaasd bleef Arya staan. Toen liep ze weer verder de gang in. Het licht van de Ponyta stierf weg en Arya was weer in de duisternis. Gelukkig waren er geen splitsingen in deze gang, anders was ze allang verdwaald.

Op een gegeven moment zag ze een lichtpuntje. Eindelijk! Ze ging wat sneller lopen en struikelde meteen bijna over een steen. Goed, dan maar langzaam. Met kleine schuifelpasjes liep ze verder. Het lichtpuntje begon steeds meer de vorm aan te nemen van een vlam, en daarna van een vlam met daaraan een Charmander. Arya zuchtte opgelucht en liep snel naar Ignis toe. Bij de Charmander aangekomen leunde ze even tegen de muur. Ze keek naar Ignis. "Ik heb een Potion, als je wilt," zei ze voorzichtig.

ZEPHIR ~ Oz en Ona leken hem geaccepteerd te hebben als aanvoerder en liepen vlak achter hem. Of het kwam doordat hij hen gered had van de zwerm of simpelweg doordat hij de zaklamp had wist hij niet. Plotseling hield de gang op. Hij stopte gewoon. Net alsof het het plan was geweest een tunnel te graven door Mt. Moon maar halverwege het geld op was. Misschien was dat ook wel zo, trouwens. Nu ja, het deed er niet zo toe. Feit was: ze konden niet verder. Zephir draaide zich zonder iets te zeggen om en begon terug te lopen door de tunnel. Ze waren geen grote zijgangen tegengekomen in de tussentijd, dus ze zouden weer helemaal terug moeten naar het begin om dan een volgende zijgang van de hoofdtunnel te kiezen.

•Ignis•
Ze hoorde voetstappen, maar keek niet op. Het was Arya, natuurlijk. "Ik heb een Potion, als je wilt," zei ze. Ze ontkrulde haar en duwde haarzelf recht. Ze voelde nog steeds de brandende pijn die de hoeven van de Ponyta hadden veroorzaakt, maar het was geen Potion waard en ze had dat ook niet nodig! Ze grinnikte, kruiste haar pootjes en wandelde op haar gemakjes verder, alsof er niks was gebeurt. De stampen belette haar van lopen, maar wandelen lukte nog wel. Ze was ook niet zo'n janker als die Arya. Mhh, mischien kon ze... Ze keek vanuit haar ooghoek naar de trainer en begon geniepig te grinniken. Het meisje leek wel erg snel aan het huilen te krijgen en nu ze geen bescherming had van Gwen, die haar grootste uitdaging was, kon ze zo haar gang met grapjes uithalen. Het was al een tijdje geleden dat ze nog iets 'grappigs' had uitgespookt. Zo weet ze dat de been van een jongen had verbrand. het was eigenlijk de bedoeling om zijn gezicht te flamberen, maar hij dook net weg en ze raakte ook net een meisje. Pff, het kon haar eigenlijk niet veel schelen wat er volgde, ze leefde voor het moment, want morgen kon alles vergaan. En toen stopte de Charmander, deed ze haar kop omhoog en keek ze door de grote spleet die net naast haar lag. Ze waren er al een paar gepaseerd, maar teruglopen zou opvallen. Ze deed alsof ze iets zag en leunde naar voren. Ze wurmde haar snuit naar binnen, gevolgd door haar ogen. Het was er donker, maar ze zag iets schitteren in het zwakke licht dat haar staart toeliet. Daarna duwde ze de rest van haar lichaam naar binnen en nu kwam alles, letterlijk, aan het licht. De lichtjes op grond waren kristallen, paarse om precies te zijn. Ze schitterde prachtig in het zwakke licht dat haar staart gaf. En toen richtte ze haar aandacht naar boven. Een rij Zubat hadden zich daar genesteld. Arya kon niet door de dunne spleet, maar als ze nu. Ze begon te grijnzen. De Zubat waren hoogwaarschijnlijk aan het slapen, ze konden niks zien dus het zwakke licht van haar staart maakte hen niet wakker. Nu moest ze ze enkel wakker maken.

Ze schoot een Flamethrower net naast de rij Zubat. Een paar van de vleermuizen begonnen paniekerig te piepen, gevolgd op een zwaarder gepiep. En toen nam het gepiep toen, één voor één werden ze wakker. Nu zag ze haar kans en wandlde ze rustig naar de achterkant van het grotje. Nu had Arya geen licht meer. Nu kon ze precies achter de Zubat haar Flamethrower lanceren. Ze spoot de vlammen tegen de rotsen en dat zorgde ervoor dat er een paar meevallers naar beneden vielen en begonnen te paniekeren en al meteen naar buiten vlogen. Maar toen volgde ook de rest. Het was een hele vlaag en ze zouden Arya overrompelen. Ha, dat werd lachen!

•Iria•
De kleine Eevee bewoog zachtjes haar oren en Iria keek gefascineerd toe hoe het beestje in en uit ademde. Het was een prachtig tafereel, met de regen zo op de achtergrond. Toen hoorde ze een zachte bekende stem. Ze keek naar de hemel. Het was Sky. Hij keek eerst naar haar en daarna naar de Pokémon. Ze zag hoe hij naar beneden schoot en een Quick Attack voorbereidde. "Nee!" gilde ze en zwaar kreunend kwam ze overeind. De Eevee keek haar vragend aan, maar Sky was te snel en haar gestrompel haalde zijn aanval niet in. Hij raakte de Eevee op volle kracht en deze schoot naar Iria. Ze viel tegen het instabiele meisje en samen vielen ze met een smak om. Sky was duidelijk sterker dan de Eevee. Het net zo schattige beestje opende met een ruk haar ogen en beet in paniek de handen van Iria die haar rond haar lichaam hadden gesloten. Toen de Pokémon het door had, liet ze meteen los en keek ze met die grote puppy-ogen naar Iria en likte ze haar neus. Toen hoorde ze een vijandig gegrol. Was dat Sky? Ze probeerde haar recht te duwen met de niet bloedende hand en keek diep in zijn kraaloogjes. De Eevee verschool zich bang in haar schoot. De Pidgeotto keek van de bloedende hand naar haar. Een doordringende blik. En dan werden ze weer op de Eevee gericht.

•Sky•
De Eevee had zijn trainer bezeerd en pakte nu ook eens zijn plek in! Nee! Dat was het! Zij was een bedreiging! Het was de tweede keer dat ze Iria had gebeten. Zijn blik gleed naar de rechteronderarm van het meisje en dan terug naar de Eevee. Iria volgde zijn blik nauwkeurig en toen zag hij haar twijfelen. "Zij was het die me heeft gebeten in Viridian Forest?" Sky knikte meteen en sloeg zijn vleugels open om groter te lijken voor de Pokémon. De Eevee kroop dieper weg en leek met een krop in de keel te zitten over dit besluit. Ze slikte en begon langzaam te knikken. Iria haar ogen werden groot, maar daarna ging ze ontspannen zitten en zette voorzichtig de Eevee op de grond met haar goede hand. "Dat was toen, nu is nu," zei ze al lachend. De Eevee knikte zachtjes en duwde zich toen tegen Iria aan. Sky kon dat ding wel wurgen.

ARYA ~ Ignis weigerde de Potion en Arya keek haar een beetje bezorgd aan. De Charmander liep verder, langzaam. Na een paar stappen hoorde Arya de pokémon grinniken en ze keek verbaasd naar haar. Wat was de grap? Nou ja, vast een binnenpretje. Ze zuchtte en liep weer verder. Hoe groot was de kans dat ze Gwen hier zouden vinden eigenlijk? Dit grottenstelsel was enorm!
Ze passeerden wat smalle spleten, te klein voor een Charmeleon om zich in te verschuilen. Opeens bleef Ignis echter bij net zo'n spleet staan. Maar Gwen kon daar niet zijn, toch? Nee, dat was onmogelijk. Ignis moest zich er al in wurmen, een Charmeleon zou dat nooit lukken. "Wat is er?" vroeg ze aan de Charmander. Waarom ging ze die gang in? Zag ze dan niet dat Gwen daar niet in paste? Arya hurkte neer. In het licht van Ignis' staart zag ze paarsige kristallen schitteren. Ooohh, wat mooi, dacht ze. Wilde Ignis dat laten zien? De Charmander leek nog niet van plan naar buiten te komen...

Arya ging weer rechtop staan. In het halfduister van de gang leunde ze tegen de wand tegenover de kleine grot. Uit de grot scheen zwakjes Ignis's schijnsel. Plots verdween het en werd het pikdonker. "Ignis," zei Arya, proberend de opkomende paniek uit haar stem te houden. Ze had het gevoel dat er niks meer was om haar heen en ze hield zich krampachtig vast aan de wand waar ze tegenaan geleund stond. Opeens verscheen er weer even een licht vanuit de grot, dat al gauw wegstierf. En toen begon de hel pas echt. Een hele zwerm Zubat kwam aanvliegen. Arya zag ze niet, maar ze hoorde hun gepiep en gefladder en voelde ze wind die hun vleugels maakten. Ze slaakte een kreet en maakte zich zo plat mogelijk tegen de wand in de hoop de Zubat gewoon te laten passeren, maar het leek alsof er een eeuwige stroom van die pokémon langs haar vloog. Er sloeg een staartpunt in haar gezicht en Arya dook in elkaar. Als een klein, zielig, paniekerig hoopje zat ze tegen de wand gedrukt, met een onophoudelijke stroom tranen die uit haar ogen stroomde en haar handen tegen haar oren in een poging het geluid buiten te sluiten. Ze had haar ogen dicht, al maakte dat geen verschil: ze zag sowieso niks. Ze huilde met grote uithalen en een vaag, zenuwachtig gegiechel dat ze altijd produceerde als ze in paniek was. Af en toe zat er iets tussen dat verdacht veel op een gil leek, als een vleugel of staart langs haar streek. Het leek wel alsof de hele wereld veranderd was in één grote zwerm Zubat en er niets anders om haar heen was dan vleugelgeklapper.
"Ignis!" gilde ze, waarbij haar stem oversloeg. Ze was er zeker van dat de Charmander dit expres had gedaan.

ZEPHIR ~ Hij spitste zijn oren toen hij vaag de weergalm ergens van hoorde. Het geluid was echter zo vervormd door de echo's dat hij niet meer kon uitmaken wat hij eigenlijk hoorde. Hij kon echter wel raden dat het óf een gevecht was, óf een héle grote groep pokémon óf één persoon die in zijn eentje heel veel lawaai kon maken. In alledrie die gevallen had Zephir weinig zin om eropaf te gaan. "Misschien is het Gwen," zei Oz. Ja hoor, natuurlijk. De Diglett hoorde een geluid en meteen was het Gwen. Alsof de Charmeleon zo stom zou zijn om zoveel geluid te produceren.
"Ik denk het niet," zei Zephir bruusk. Oz schoot meteen weer in zijn wantrouwige modus. "En waarom dan wel niet?" vroeg hij. "Omdat," begon Zephir zuchtend. "Gwen echt wel wat voorzichtiger zou zijn dan dit als ze niet gevonden wil worden." "Oh ja? Hoe weet jij dat? Ik ken Gwen al langer dan jij," wierp Oz tegen. "Is Gwen dom?" vroeg Zephir. "Nee," antwoordde Oz ietwat verontwaardigd. "Nou dan, dan gaat ze echt niet zoveel lawaai maken." Oz zweeg. Tegen die logica kon hij niet op. Waarschijnlijk had hij die redenering zelf ook al wel bedacht, maar wilde hij gewoon té graag dat het Gwen was. Na een tijdje hield het geluid op en was het enige dat ze hoorden hun voetstappen.
Ona had nogal de neiging om naar alles toe te lopen dat glinsterde, bewoog of een ook maar een beetje afwijkende vorm had. Na een tijdje werd Zephir het zat en hij trok Ona mee aan een tentakel. Het was niet ideaal, aangezien ze die tentakels behoorlijk lnag kon maken, maar zo wist hij in ieder geval zeker dat ze haar niet kwijt zouden raken. Anders moesten ze straks naar twee pokémon gaan zoeken.
In de verte zag Zephir licht dat niet van zijn zaklamp kwam, maar van de lampen in de hoofdtunnel. Mooi, ze waren bijna terug.

•Ignis•
Ze begon zachtjes te grinniken toen ze het gegil van Arya hoorde. "Ignis!" gilde ze. De Charmander stapte op haar gemakjes naar voren en keek door de spleet naar de ineen gedoken persoon en nu begon ze echt luid te lachen. Dat gezicht! Geniaal was het! Ze zag hoe nog een paar Zubat langs haar scheerde en hoe ze een lach-geluidje maakte. Dat maakte het! Ze begon Arya nu echt vierkant uit te lachen en ze stak haar vinger uit naar het meisje, waarna ze bijna op de grond viel van het lachen. Arya zou wat minder blij zijn over het resultaat, maar ze had nu niemand en Arya kende geen aanvallen, dus was het 1 tegen geen. Ha! Schaakmat! Ze opende haar ogen terug en toonde nu een valse grijns. De meeste vleermuizen waren al verdwenen. Sommige hadden zich aan het plafond vastgeklamd, waar ze nog een paar keer piepte en toen keerde de stilte terug in de grot. Ignis wurmde haarzelf terug uit de opening. De stilte was weergekeerd, net zoals Ignis haar serieus gedrag. Ze kruiste haar pootjes opnieuw, keek niet op naar het ineen gedoken kind op de grond en liep verder. Zie je wel, bang voor alles.

•Iria•
Er kwam als maar minder water uit de hemel, en zo verminderde ook de stress en eigenaardig genoeg ook de pijn. Had ze alleen pijn als ze bang was? Mhh, kan zijn. Ze legde haar hand op de Eevee, terwijl ze haar linkerhand naast haar legde. Er lag al een korst op, een dunne en tere, maar een korst was een korst. Het bloedde was allesinds gestopt, dat was al iets! Ze keek naar haar broek, er zaten wat bloedspetters op, vooral op het onderste deel van de jeans. Hopelijk zou Arya dat niet zien, haar kennelijke zou ze overbezorgd zijn en zou ze terug willen gaan naar de stad en dan zouden ze Gwen verliezen. Nee! Dat mocht niet! Ze keek naar haar hand en balde er een vuist van, haar nagels boorde zich in het gevoelige deel en opnieuw sijpelde er een beetje bloed vantussen haar vinger. Ah nee, hé! Ze sloeg het bloed uit haar hand, waardoor de grond werd bedekt met rode spikkels. Leuk, echt leuk. Ze zuchtte en haar blik gleed naar Sky. Hij zat aan de rand van de grot, kijkend naar de druppels, ze wou wel gaan, maar die regen...

•Eevee•
Ze voelde hoe de trainer haar begon te aaien en langzaam krulde ze zich op en duwde ze zich tegen het meisje. Dat was heerlijk. Ze had nog nooit zo veel aandacht gehad. Opeens hoorde ze een geluid vanuit de tunnel. Ze spitste haar oren. Ze had er veel te grote, maar dat kon haar weinig schelen aangezien ze eigen aan haar waren. Ze opende haar ogen en zag een zwak licht van een zaklamp ofzo. Ze opende haar oogjes en keek er met een verstarde blik naar. Ze kon horen dat het Pokémon waren, omdat hun pas licht was. Haar oren schoten bang naar achter en ze sprong achter de rug van de trainer, waar ze zich verstopte.

ZEPHIR ~ Zephir knipte de zaklamp uit toen ze in de hoofdtunnel kwamen. Hij keek naar de uitgang van de grot, waar hij Iria zag zitten. Er schoot iets achter de rug van het meisje. Was dat een Eevee? Zephir hield niet van Eevee. Ze waren gewoon té schattig en pluizig en daar kon hij niet tegen. En dan waren ze ook nog eens altijd zo bang en schuw. Helaas leken zo ongeveer álle meisjes in Kanto helemaal gek te zijn van Eevee en kwam hij ze behoorlijk vaak tegen. En dit kind had er dus ook al één. Zephir draaide zich om. ZE hadden zogenaamd geen tijd om hier te blijven staan, ze moesten Gwen immers vinden, nietwaar? Zephir had na die Golbat weinig zin meer om verder te zoeken, maar hij kon moeilijk toegeven dat hij wist dat Gwen nergens in de grottenstelsel te vinden zou zijn. Hij draaide zich nog even om naar Iria en haar crew. Hij zag Sky ook. "Kan die niet helpen zoeken?" vroeg hij, naar de vogelpokémon wijzend. "Hij heeft scherpe ogen en in de bredere gangen kun je best vliegen." Hij keek naar Oz. "En anders kan hij altijd nog op jouw hoofd meeliften," mompelde hij er achteraan. Oz reageerde niet op dat laatste en keek naar Sky. Daarna haalde hij zijn schouders op. "Ik weet niet of het zoveel uitmaakt of hij er wel of niet bij is. We kunnen met één zaklamp toch niet verspreiden. Nou ja, ik zou nog een andere kant op kunnen gaan. Zal ik dat doen?" Zephir haalde zijn schouders op. "Mij best," zei hij. Hij maakte zich er geen zorgen om dat hij en Ona zouden kunnen verdwalen zonder de Diglett. Zephir had een goed richtingsgevoel.

ARYA ~ Ze had gevreesd dat het moment nooit zou komen dat de laatste Zubat voorbij zou vliegen, maar nu begon de rust eindelijk terug te keren in de gang. Het laatste gepiep stierf weg en Arya begon langzaam weer rustig te worden. Maar wat nou als al die Zubat om haar heen aan de muren en het plafond hingen, slechts enkele centimeters van haar vandaan? Heel voorzichtig stond ze op. Ze liet de muur achter haar, haar houvast, met één hand los en voelde om zich heen. Niets dan lucht. Ze haalde opgelucht adem. Kort daarna verscheen Ignis' licht en even later de pokémon zelf. Arya kon niet anders dan opgelucht zijn dat er weer licht was, maar ze had liever gehad dat het van Gwen was gekomen dan van die Charmander. Ignis besteedde nauwelijks aandacht aan haar en liep gewoon verder. Arya volgde haar en haalde diep adem. "Ignis, breng me naar de uitgang," commandeerde ze, proberend de angst uit haar stem te weren. Want ze wist heel goed dat als Ignis haar niet naar de uitgang zou brengen, zou ze daar ook niet komen.