ZEPHIR ~ Hoe redelijk en rustig hij zich ook gedroeg, Ignis leek vastbesloten een reden te vinden voor een gevecht. Ze grijnsde. "Is het de sjaal? Wel eigenlijk," begon ze langzaam. Ze sloeg naar hem, maar met een klein sprongetje opzij ontweek hij het. "Ben ik daar wel boos om," maakte ze haar zin af. Ze draaide zich naar hem toe en opende haar mond. Ditmaal niet voor woorden, maar voor vlammen. Zephir sprong omhoog. De vlammen verschroeiden het puntje van zijn staart. "Mij zou besluipen kan niet onbestraft blijven!" riep Ignis. Besluipen? Waar hád ze het over? Wanneer had hij haar beslopen? Noemde ze dat van net besluipen? Die Charmander was alle redelijkheid verloren. Toen hij haar ogen zag gloeien, wilde hij wegkijken, want hij wist welke aanval ze deed, maar het was al te laat. Zijn tegenstander grijnsde angstaanjagend en hij kon zichzelf er niet toe aanzetten om weg te springen voor de aanval die daarna kwam: Ember. Hij werd geraakt.
Het schudde de angst wel van hem af, waardoor hij haar Flamethrower wel kon ontwijken. Hij was dan niet de sterkste van hen tweeën, maar hij was wel heel snel. Hij zag in dat dit gevecht niet zou stoppen door tegen Ignis te praten: hij zou terug moeten vechten. Hij sprong naar voren en klapte vlak voor Ignis' gezicht in zijn handen, waardoor een schokgolf naar de Charmander schoot: Fake Out.

•Ignis•
Eigenlijk wou ze gewoon vechten, gewoon eens vechten. Maar aan de andere kant voelde ze dat hij meer wist van Gwen, hij was zo geniepig en had eigenlijk nog niet veel uitgestoken. Of hij was lui. Of hij werkte samen met haar. Zephir ontweek een paar aanvallen, maar een Scary Face gevolgd op een Ember kon de snelle kat niet ontwijken. Ze spreidde haar pootjes en wachtte af. De Meoth sprong naar voren en klapte in zijn handen. Een schokgolf rolde op haar af. Ze gromde angstanjagend, Growl, en werd recht geraakt door de Fake Out. Er was weinig ontwijken aan, want Zephir had het recht in haar gezicht gedaan. Toch bleef ze overeind staan. Ze duwde haar ogen toe en kon even niks doen. Ze hoopte dat Growl de Meoth ook even zou tegenhouden. Het was geen sterke aanval, maar het deed iets en dat was wat telde. Na enkele tellen schoot ze naar achter, waarna ze om haar as begon te draaien. Ze tilde één poot op en zorgde ervoor dat ze bleef balanceren op de andere. Ze deed Flamethrower en een vuurtornado vormde zich rond haar. Ze stopte wel meteen en blies toen een paar Ember door de tornado heen. Deze vuurballen werden groter door het vuur en kwamen nu op Zephir af. Ze wachtte niet langer en stoof recht achter de Embers aan, verschuilt tussen de aanvallen deed ze Tackle, hopende de Meoth te raken. Daarna opende ze haar bek weer, maar een grijze wolk vloog eruit en vulde de lucht met rook.

ZEPHIR ~ Zijn aanval raakte Ignis en even stond ze verstijfd, maar ook Zephir was heel even afgeleid door haar Growl. Ignis sprong achteruit. Zephir wilde haar al volgen om Scratch te doen, maar toen hij zag wat ze van plan was gooide hij dat idee overboord en besloot zo snel mogelijk zo ver mogelijk van haar weg te komen. Hij stoof ervandoor. Achter hem vormde zich een tornado van vlammen. Hij voelde de hitte in zijn rug. Inmiddels was hij buiten bereik van de Flamethrowertornado, dus draaide hij zich om... om vervolgend recht in zijn gezicht geraakt te worden door haar Ember. Hij was daar nog nauwelijks van bijgekomen toen ze hem tackelde. Zijn hoofdpijn kwam weer opzetten en kreunend kwam hij overeind. De Charmander deed Smoke Screen en een dikke, grijze rook vulde een deel van de tunnel. Zephir hoestte en zijn hoofd ging nog erger bonken. "Wat moet je van me?" siste hij. Of viel ze hem soms zomaar, zonder reden aan? Zag ze dit als lol, net als wat ze met het kind gedaan had? Ze zou het af moeten leren om gevechten als pretmomentjes te zien. Zo leuk waren ze niet.

•Ignis•
Ze grijnsde, al haar aanvallen waren raak. Goed, perfect zelfs! Ze hoorde dat hij begon te hoesten en dat maakte haar grijns als maar breder. "Wat moet je van me?" siste de kat. Ze kneep haar ogen tot spleetje en haalde diep adem waarna ze naar voren schoot. Door de dikke, donkere mist heen, zag ze hem. Ze probeerde nog sneller te gaan en stopte met een soort slide. "Ik wil niks, ik wil enkel iets weten en... Het blijft leuk om dit te doen," Ze grijnsde. Ja, ze vond het leuk, het vechten, ze was ervoor gemaakt. Ze deed het met veel plezier en met veel enthosiasme. Daarom dat ze pas na lange tijd weg mocht bij Proffesor Oak. het was daar als een cel en ze mocht er niks ander dan in haar Pokébal zitten of een paar testen doen. Maar na vele obstakels had Oak het geprobeerd en haar aan Iria gegeven. Daar was erg blij mee geweest. Iria liet haar gewoon veel meer los dan die proffesor. Ze grijnsde nogmaals en schoot nu naar voren om een mengeling van Scratch en Dragon Claw uit te voeren.

ZEPHIR ~ Ignis kwam met een slide uit de rookwolk tevoorschijn. "Ik wil niks, ik wil enkel iets weten en... Het blijft leuk om dit te doen," zei ze grijnzend. Zephir keek haar niet-begrijpend aan. "Iets weten?" vroeg hij voordat er weer een nieuwe hoestbui losbarstte. Zijn kop deed pijn alsof iemand er met een grote hamer op had geslagen. Ignis viel opnieuw aan en Zephir rolde opzij om haar te ontwijken. Haar klauw sloeg op een haar afstand langs hem door de lucht. Zephir stond op. Hij stond wankel, merkte hij. Hij was moe en er kwam weer een lichte duizeligheid opzetten. Werkten die poeders nou nog steeds? Ik moet weg uit die rookwolk, dacht hij terwijl hij een volgende hoestbui op voelde komen. Hij rende weg van de Charmander, tot hij de wolk verlaten had. Hè hè, schone lucht. Hij kuchtte de laatste rook uit zijn longen en ademde de frisse lucht diep in. Nou ja, fris, zo heel fris was de lucht in een grot nooit, maar het was al een hele verbetering.

•Ignis•
"Iets weten?" Ze knikte, maar spijtig genoeg ontweek Zephir haar reeks aanvallen uitzonderlijk snel. Ze gromde en staakte haar aanval om hem te volgen. Hij was sneller, tuurlijk, en was dus ook veel sneller uit de wolk dan zij. Ze hoorde hem hoesten en even maakte het boze gezicht plaats voor een geniepig grijnsje. Ze rolde naar voren, sloeg haar achterpoten naar voor, in de hoop de Meoth neer te krijgen. Hoe het ook liep, ze sprong recht, draaide zich om naar hem en keek wat bozer in zijn ogen. "Kom op katje, ben je bang om je pootjes vuil te maken," Was deze Meoth echt zo bang om te vechten dat hij zelfs niet eens in zijn vak, zijn nagels, tegen haar klauwen durfde te vechten? Ok, hij was snel en dat irriteerde haar wel, maar hij was niet echt sterk. ze stoof naar voor en probeerde een Tackle. Ze draaide zich weer naar hem op en sprong op, haar klauwtjes gloeiden blauw op en ze sloeg hem hard neer op de plaats waar de Meoth stond. Ze wachtte geen seconde en vervolgde met een Ember waarna ze haar klauwtje terugtrok en naar achter sprong. Wachtend op het resultaat.

ZEPHIR ~ Ignis volgde hem de wolk uit, zoals hij al had verwacht. Toch sprong hij maar net op tijd opzij toen ze probeerde hem onderuit te halen. Zephir gromde. Wat moest ze van hem? Wat was het dat ze zo graag wilde weten? Ze leek niet van plan het hem te vertellen. "Kom op katje, ben je bang om je pootjes vuil te maken," was het enige dat ze zei. Zephir snoof, maar reageerde er verder niet op. Hij was niet zo'n stomkop die zich door een paar gemene woordjes liet opjutten. Hij had een uitstekende zelfbeheersing, in tegenstelling tot zijn tegenstander... Hm, daar kon hij misschien nog iets mee. Haar boos maken, zodat ze roekeloos werd. Het was riskant. Het kon ook verkeerd uitpakken. Woede maakte een tegenstander misschien onvoorzichtig, maar ook krachtig. Ze probeerde hem te raken met een Tackle, maar hij sprong in de lucht en landde vlak achter haar. Razendsnel draaide hij zich om en haalde naar haar uit met Scratch. De Charmander draaide zich ook snel om en sloeg naar hem met haar Dragon Claw. Zephir was te dichtbij, hij kon het niet meer ontwijken. Haar klauw sloeg alle lucht uit zijn longen en met een harde klap viel hij tegen de grond. Snel rolde hij opzij, eerder uit een reflex dan doordat hij echt een aanval aan zag komen. Gelukkig maar, want op de plek waar hij een tel eerder had gelegen was nu een zwarte schroeiplek te zien. Hij maakte een koprol achterover en sprong in diezelfde beweging op. Hij maakte een schijnbeweging naar Ignis' linkerkant en dook toen naar haar rechterkant, haar aanvallend met Fury Swipes.

•Ignis•
De Meoth ontweek soepel haar Ember en ze probeerde nog uit te halen met Scratch, wat weinig effect had, want hij sprong recht, waardoor ze mistte, en hij begon naar haar linkerkant te gaan. Ze zette zich klaar en haar klauwtjes gloeide terug blauw op en snel sloeg ze naar links, maar Zephir had blijkbaar andere plannen en wendde zich snel naar rechts en Fury Swipes uit te voeren. Ignis had dit niet zien aankomen en kreeg de klauwen van de kat recht in haar gezicht, ze siste opende haar bek en deed Flamethrower, hoplijk was het raak. Het was bijna onmogelijk om dat te ontwijken. Ze haalde diep adem, probeerde kalm te blijven en zette zich vervolgens klaar. Bedachtzaam keek ze naar de rookwolk, wat zou ze nu doen? Moest ze ontwijken of recht voor haar doel gaan. Meestal was het de tweede optie, net als deze ene keer. Ok, dan maar afwachten en als hij tevoorschijn kwam zou ze wel iets bedenken.

ZEPHIR ~ Dankzij zijn schijnbeweging raakte hij Ignis recht in haar gezicht, maar toen viel ze hem terug aan met Flamethrower. De vlammen sloegen in zijn gezicht en wierpen hem een eind naar achteren. Daar bleef hij even hijgend liggen. Hij was moe, nu al. Meestal werd hij niet zo snel moe tijdens een gevecht, hij had een uitstekend uithoudingsvermogen. Zelfs als hij midden in de nacht uit zijn slaap werd gehaald deed hij het meestal nog beter dan deze keer. Hij kwam moeizaam overeind, hoewel hij liever had willen blijven liggen. Misschien moest hij dit gevecht maar laten en teruggaan naar de mensen. Als Ignis daar probeerde hem aan te vallen zouden ze het merken en gezien haar eerdere gedrag zouden ze haar waarschijnlijk ook de schuld geven. Het wás ook haar schuld. Zij had hem uit het niets aangevallen. Zephir vroeg zich af wie Sky zou geloven van hen tweeën. De vogel leek hem in ieder geval niet zo te mogen, maar hij had ook gezien wat Ignis eerder die dag had gedaan.
Bovendien had Zephir weinig problemen met vluchten. Sommigen noemden hem een lafaard, maar dat kon hem niets schelen. Liever laf dan verslagen, vond hij, al wist hij dat veel anderen nauwelijks verschil zagen tussen een vlucht en een nederlaag.
Waarom hij er uiteindelijk voor koos er niet vandoor te gaan wist hij zelf ook niet precies. Blijkbaar had hij toch nog ergens iets van trots zitten en wilde hij niet vluchten voor de Charmander.

Ignis leek niet van plan hem zelf aan te vallen. Ze wachtte zijn volgende zet af. Het liefst had hij een langeafstandsaanval gebruikt, zodat hij niet dichtbij haar hoefde te komen en hij haar aanvallen makkelijker kon ontwijken. Het probleem was: hij had geen langeafstandsaanvallen. Hij zou dus toch bij haar in de buurt moeten komen. Hij haalde diep adem en stoof naar voren. Hij haalde naar Ignis uit met zijn nagels terwijl hij langs haar rende, zonder vaart te minderen. Een tel later was hij alweer een eind bij haar vandaan en draaide hij zich om, klaar om een eventuele aanval van haar kant te ontwijken.

•Ignis•
Er volgde een stilte en rust die haar geen goed deed. Haar ogen keken naar die van Zephir, voor zover ze ze kon zien. Toen stoof hij naar haar toe. Ze duwde haar ogen tot spleetjes en tilde haar klauwtje op. De Meoth ging echter erg snel en kwam al snel tot bij haar, ze zag hoe zijn nagels naar haar uitschoten. Snel liet ze haar klauw vallen om de aanval te onderscheppen. Het lukte! Ze draaide mee met hem, zodat de nagels haar niet konden bereiken, en liep toen achteruit om hem te zien omdraaien. Ze grijnsde, haar ogen gloeiden en toen stoof ze naar voren. Ze opende haar bek en deed Ember, maakte een sprongetje naar rechts en deed nogmaals Ember. Maar niet op Zephir, maar op het plafond. De vlammen knalden tegen het plafond aan en zorgde ervoor dat een paar steentjes loskwamen en zachtjes neervielen. Ze schoot naar voren en deed nu Flamethrower op de kat, hopend dat de Scary Face en dat Ember ding hem even hadden afgeleid.

OOC: Sorry weinig inspiratie ><"

Zijn nagels misten hun doel helaas. Toen hij zag dat ze Scary Face ging doen, keek hij snel weg, waardoor hij daarna ook haar Ember wist te ontwijken. Ze deed nogmaals Ember, maar nu op het plafond. Wilde ze de grot soms in laten storten? Zephir keek omhoog, waar wat steengruis van het plafond viel. Vanuit zijn ooghoeken zal hij de Charmander bewegen. Te laat. Hij was gewoon in de standaard afleidingsmanoeuvre getrapt. Hoe had hij zo stom kunnen zijn, hij kénde die truc!
De vlammen wierpen hem tegen de rotswand en hij viel op de grond. Heel even bleef hij versuft liggen. Toen kwam hij moeizaam overeind.
"Wat voor informatie wilde je dan?" vroeg hij zodra hij weer min of meer rechtop op zijn poten stond. Hij had geen zin om knock-out te gaan, dus waarom niet gewoon geven wat ze wilde? Het hing er natuurlijk wel van af wat dat was, al kon Zephir dat al wel raden...

•Ignis•
De vlammen raakten hem! Jes! Jes! Jes! Ze grijnsde breed en liet het maar al te graag merken dat ze blij was. De kat bleef even liggen, maar kwam toen moeizaam overeind. "Wat voor informatie wilde je dan?" vroeg hij. Fijn, nu moest ze dat niet uit hem kloppen. "Wel, waar is ze?" zei ze bot. Ze sloeg haar pootjes over elkaar en staarde boos naar de Meoth. "Waar ze ook is, jij hebt er iets mee te maken," Oké, daar was niet helemaal zeker van, maar ze kon het proberen. Hij kon goed acteren enzo, maar niks kon aan haar ogen ontsnappen. Hij had zijn best gedaan, in het zoeken en acteren. Maar -ookal kon ze het fout hebben, wat haar weinig kon schelen- hij had er toch wel iets mee te maken? "Zeg op," herhaalde ze, ze leunde wat naar achter en liet haar neus wat naar het plafond gaan, om er nog wat stoerder uit te zien.

ZEPHIR ~ "Wel, waar is ze?" vroeg Ignis. Zephir keek haar niet-begrijpend aan. "Hoe zou ik dat moeten weten?" zei hij. "Waar ze ook is, jij hebt er iets mee te maken," vervolgde de Charmander en toen hij daar niet op reageerde, voegde ze er nog aan toe: "Zeg op."
Zephir keek haar aan. "Waarom denk je dat ik weet waar ze is?" vroeg hij haar. "Ze heeft het me echt niet verteld ofzo." Het leugentje rolde makkelijk van zijn tong. "Dacht je dat ze een Meowth als ik na een paar dagen in haar team te hebben gezeten dat soort dingen zou toevertrouwen?" Hij snoof. Waarom hád Gwen het hem eigenlijk toevertrouwd? Hij wilde dat ze het niet had gedaan. Als Ignis hem niet geloofde en hij zei niks, kreeg hij straks nog een Flamethrower in zijn gezicht, maar als hij het wel verklapte kreeg hij later de toorn van Gwen over zich heen. Het zou hoe dan ook slecht voor hem uitpakken. Tenzij Ignis zijn verhaaltje geloofde...
Eigenlijk verwachtte hij niet dat ze dat zou doen. Niet omdat hij slecht loog, liegen was zijn tweede natuur. Nee, zelfs als Gwen het hem écht niet had verteld zou die Charmander hem waarschijnlijk nog niet geloven, simpelweg omdat ze daar veel te koppig voor was.

•Ignis•
Zephir keek haar eerst niet-begrijpend aan, ze gromde. "Hoe zou ik dat moeten weten?" Ze rolde met haar ogen. Hij wist het wel hoor. "Waarom denk je dat ik weet waar ze is?" vroeg hij haar. Ze haalde haar schouders op. Omdat ze... Gwen was? Ze kwam altijd wel uit een onverwachte hoek. "Ze heeft het me echt niet verteld ofzo." Ze snoof, ja hoor en dat moest ze geloven? Misschien was het waar, maar zij had gelijk en wie wilde zichzelf nu ongelijk geven? "Dacht je dat ze een Meowth als ik na een paar dagen in haar team te hebben gezeten dat soort dingen zou toevertrouwen?" Daar had hij een punt. Maar eerlijk gezegd, ze wilde hem vooral niet gelijk geven. "Ja, ja, goed gedaan Zephir, zeg nu maar op," bromde ze. De vlammen op haar staart werden wat groter, lieten de kracht van de aanval toenemen; Flamethrower. De vlammen in haar bek pakte zich op. "Nu ga jij braaf zijn en zeggen waar ze is, of deze vlam zal of doven tegen je kop, of in mijn bek," ze grijnsde breed, genoot van het moment en hield zich klaar om enige achtervolging uit te voeren.

ZEPHIR ~ Hij had haar helaas goed ingeschat. "Ja, ja, goed gedaan Zephir, zeg nu maar op," bromde de Charmander. De vlam aan haar staart groeide en ook in haar bek ontstond weer vuur. Dit ging niet de goede kant uit... Zephir deed een stapje achteruit, hoewel hij wist dat dat geen nut had. "Nu ga jij braaf zijn en zeggen waar ze is, of deze vlam zal of doven tegen je kop, of in mijn bek," zei Ignis met een dreigende grijns op haar gezicht. Zephir dacht na. Wat was erger? Ignis' toorn of die van Gwen? Gwen was sterker dan Ignis, misschien kon hij zich beter de woede van een Charmander op de hals alen dan die van een Charmeleon. Bovendien leek het hem geen pretje om in een team te zitten waarvan de sterkste pokémon je haatte. Aan de andere kant, als hij nu niets zei, zou hij een vuurstraal in zijn gezicht krijgen, maar als hij het wel zei, kon hij het in ieder geval uitstellen. Misschien kon hij Gwen wel een beetje tot bedaren brengen als ze boos werd.
Hij gromde zacht. Waarom moest dit hele gedoe er nou aan vast komen? Gwen zou toch de volgende middag weer voor hun neus staan. Die hield het echt niet uit in het wild. Hij zuchtte.
"Ze zit ergens in een of andere grot niet ver van hier," mompelde hij snel. Hij keek weg. Gwen gaat me vermoorden... "Hij heeft een grote ingang, maar er staan struiken voor, zodat je hem snel over het hoofd ziet." Hij keek Ignis weer aan. "Zo goed?" siste hij.

•Ignis•
Hij zuchtte en gaf uiteindelijk toe. "Ze zit ergens in een of andere grot niet ver van hier," mompelde hij. Ze grijnsde en knikte. "Hij heeft een grote ingang, maar er staan struiken voor, zodat je hem snel over het hoofd ziet." Ze keken elkaar recht in de ogen. "Zo goed?" Ze sloot haar bek, waarna een soort van sis geluid van het doven hoorbaar werd. "Perfect," zei ze, waarna ze zich omdraaide en terug naar de uitgang. Nu kon ze die Pokémon meesleuren naar hier en dan had Arya en haar bende wel weer vertrouwen in haar. Toch? Arya wel, Zephir niet, Oz dan weer wel en Ona... Tja die was Ona. Wat kon je daar op zeggen? Ze was een plant... Die zich erg raar gedroeg. Haar silhout verdween in de duisternis, ookal verlichtte haar staart de weg voor haar. Ze sloot haar ogen en dacht na. Laatst had ze Gwen gezien als een Charmander, laatst, het was al een hele tijd geleden. Nog voor Arya Oz had gevangen. Dus misschien was ze nu niet meer die Charmander. Ze klemde haar kiezen op elkaar en zuchtte. Wat als Gwen sterker was? Wat dan? Was ze dan te traag en te zwak om de Pokémon bij te houden? Had die maffe professor dan toch gelijk gehad? Ze sloot haar ogen, probeerde haar tranen tegen te houden, wat een beetje hielp, en duwde haar klauwen in haar zij. Een pijnlijke steek drong door haar lichaam heen, liet haar even tot stilstand komen. Ze snikte en boorde nu nog harder haar klauwen in haar vlees. De Charmander viel op haar knieën en een traan rolde over haar wang. Zwak, zwak, zwak, zwak, zwak… Ze was… Zwak. Ze haalde haar klauwen uit het vlees en legde het voor haar uit. Er ging weinig bloed aan haar klauwen, maar genoeg om te zien dat ze zelf zwak was tegenover haarzelf! Ze zuchtte, sloot haar ogen en dacht diep na. Wel ze was zwak. Ja dat was ze. Ze sperde haar ogen open. Ze zou iedereen tonen hoe zwak ze wel was. Ze stond op, zette haar klauwen naast haar zij en staarde naar de diepe duisternis voor haar. De tranen bleven nog over haar wangen glijden, maar zij zou nooit meer stoppen. Zwak zijn? Wel zij ging die Gwen eens lesje leren en tonen dat ze sterker was. Ze balde haar klauwtjes en wandelde zelfverzekerd verder.

Nadat ze langs de meisjes en Pokémon was geslopen, opende zich een minder duistere wereld voor haar. Ze brieste, keek naar rechts en daarna terug naar de grot. Ze sloot haar ogen en dapper stapte ze in de richting, rechts van de grot, waar ze hopelijk Gwen zou vinden. Niet dat ze dat hoopte, ze wilde gewoon dat het zo snel mogelijk gedaan was. Het maakte haar… Soft. Ze beet op haar onderlip, wetend dat ze daarnet als een compleet dom kind, net zoals Arya, had gedragen. Ze kon zo’n karakters echt niet luchten, dus waarom zou ze er zelf één zijn. Het was ingewikkeld, waarom begon ze zo… Instabiel te worden? Oké, ze was dat al een beetje, maar niet dat soort van instabiel… Eerder triest instabiel… Emotioneel instabiel. Dat je opeens in tranen kon uitbarsten. Dat soort instabiel. Ze zuchtte opnieuw en opende haar ogen, om een redelijk verlichtte omgeving voor haar te krijgen. De maan en zijn metgezellen schenen fel vannacht en haar staart hielp daar nog mee ook. Een goed verborgen grot. Schoot haar te binnen. Haar blik viel op de rotswand en ze stapte er langzaam naar toe, tot ze haar klauwtje tegen de stenen kon duwen en er gemakkelijk bij kon stappen. Zo mistte ze geen enkele grot, hoe goed verstopt hij ook mocht zijn. Met gespleten oogjes en een zelfverzekerde houding vervolgde ze haar zoektocht naar zoals Gwen als de grot. Of eerder de grot en Gwen. Want ze moest eerst die grot weten te vinden, want anders zou ze Gwen nooit vinden. Dan mocht ze die vergeving van Arya wel vergeten. Het meisje zou haar noout meer vertrouwen, dat wist ze zeker. En als Gwen terug zou zijn en het verhaal zou horen, dan kon het wel zijn dat Ignis eens uitschoot tegenover haar en haar team. Dan zou ze geen kans maken. Sky zou helemaal niet willen vechten -hij was toch maatjes met die Gwen- , Bloom was Bloom en die nieuwe, wel die kende ze niet zo goed en die zou waarschijnlijk niet aan haar kant willen vechten. Althans nu nog niet, later misschien wel. Maar nu kende ze die Eevee zelfs nog niet. Hoe had Iria die rat ookal weer genoemd? Mhh… Ze wist het niet echt. Waarschijnlijk had ze dat stuk ongedierte een naam gegeven op dat moment dat Sky haar kwam ‘redden’. Niet dat zij er veel van wist. Verdiept in haar gedachten leunde ze wat meer naar de wand toe, niet wetend wat haar te wachten stond, viel ze zo om en verdween ze tussen de struiken en planten.

Ze gilde even, maar die stierf al snel terug weg toen ze neerviel en haar ogen terug opende. Het was een grot, natuurlijk wist ze dat. Ze sprong recht en keek vlug rond, meer om te zien of er niemand haar bange actie van zojuist had gezien dan om Gwen te zoeken. Ze zuchtte opgelucht toen ze doorkreeg dat er zich niemand interessant in de grot bevond… Of toch wel. Ze sloot haar ogen, blij om de reden, maar hoorde toen iets. Ze sperde haar ogen open. Was ze niet alleen? Haar blik gleed van links naar rechts en stopte toen er na een minuutje nog steeds niks was gebeurd. Ze snoof en kruiste haar armpjes waarna ze de grond in wandelde. ‘Verborgen tussen struiken en planten’ dwaalde er door haar kopje. En dat was deze grot ook. Het bevond zich ook niet zo ver van waar ze vandaan kwam. Maar de Meoth had dat ook gezegd, dat ze niet ver van ‘hier’ zou zijn. Dus misschien kon dit die grot zijn? Haar blik gleed constant van muur naar muur, zoekend naar aanwijzingen van de aanwezigheid van Gwen, zoals zwart gesteente, klauwafdrukken en misschien bevonden er zich zelfs pootafdrukken in het weinige beetje zand van de grot. Maar hoe verder ze zich in de grot bewoog, hoe minder het voorkwam dat er zelfs leven was. Haar bewijzen en feiten zouden niet helpen. Ze beet op haar onderlip en stopte waarna ze haar kop begon te schudden. Dit was niet de juiste grot… Ze wilde haar net omdraaien toen een klein lichtje in de verte scheen. Kon het zijn? Ze duwde haar ogen tot spleetjes en zag nu beter dat het een vlam was. Gwens’ staart! Ze schrok even van haar ontdekking, maar spurtte toen naar het licht toe. En met ieder stap werd het licht groter en nu kon je goed zien hoe het vlam was en geen zaklamp. De contouren van een Charmeleon werden duidelijker en langzaam verscheen Gwen op haar netvlies. Ze stopte wel meteen toen ze doorhad dat Gwen inderdaad een Charmeleon was geworden. Ze slikte, sloot haar ogen en stapte verder. Gwen was dus effectief sterker. Ze opende vluchtig haar ogen. Wel dan moest zij ook sterker worden! N het zou nu beginnen. Zo snel ze maar kon greep ze één van de armen en begon ze eraan te trekken, het lichaam verschoof, maar bleef bewoog daarna niet meer. Ignis gromde. Dit kon toch niet waar zijn! Gwen was wel veel verdikt zeg! Ze stopte met een zucht en dacht even na. Gwen was veel te groot voor haar kleine lichaam, ze zou nooit… Opeens trilde de grond, verschrikt sprong ze weg van de Charmeleon en keek ze snel rond. Niks verscheen, maar toch bleef de grond trillen. Ignis hield haar adem in, wachtte geduldig af en toen ze dacht dat alles voorbij was, barste de grond open. Verschrikt sprong ze naar achter, met een luide kreet verscheen een groep grijze stenen. Ze kende deze Pokémon wel; Onix. Ze gromde en keek toen naar Gwen. Had hij Gwen uitgeschakeld?! Ow, dit was niet goed. Was ze wel sterk genoeg? Haar ogen sloten zich, ja, dat was ze… Ze bleef Ignis en ze zou niet veranderen. Zij was sterk, zolang ze maar in zichzelf geloofde, niet? Ze sperde haar ogen open en liet een dodelijke blik op de stenen slang vallen. Hij gromde vijandelijk, zij ook, waarna de Charmander naar voren schoot.

De Pokémon begon met een Growl, wat de Onix even afleidde, wat haar genoeg tijd gaf om een Dragon Claw voor te bereiden. De stenen slang schudde zijn kop en opende zijn bek, Ignis kende deze aanval van het gymgevecht; Screech. Snel stoof ze naar voren en gaf ze een klap met haar blauw gloeiend klauwtje. Ze raakte de onderkant van zijn kin, waardoor zijn aanval werd geblokkeerd en hij even achteruit ging. Ze brieste en schoot naar achter om aanval snel te kunnen ontwijken. De Onix schudde opnieuw zijn grote kop, waarna hij met zijn staart uithaalde. De Charmander verschoot erg en probeerde nog weg te springen, maar werd gegrepen door de stenen staart van het monster. Hij kneep haar fijn alsof ze een nootje was ofzo en ze kreunde hard. Ze had het ook in het Gymgevecht gezien, hoe Sky zo werd geplet. Nee, ze mocht niet dezelfde fout maken. Ze sperde haar ogen en deze gloeide paars op. De Onix keek er even gehypnotiseerd naar en zijn grip loste. Ze brieste kort, trok haar klauwtjes los en sloeg krachtig tegen zijn staart, Scratch. De Onix loste meteen, meer van verschot, dan van pijn en gromde daarna fel naar zijn tegenstander. Ignis kon het niet laten en toverde een dikke grijns tevoorschijn. Het beest gaf echter niet op en schoot naar voren, klaar voor een Tackle. Ondertussen had de Charmander zich naar achter bewogen en gromde ze luid, waarna haar ogen weer paars oplichtte. De stenen Pokémon werd weer afgeleid, maar deze keer stopte hij niet, hij leek gewoon minder op te letten. Maar toch bleef de Pokémon proberen, ze wilde de Onix laten stoppen. Het beest was al snel dichterbij en Ignis kon nog net opzij springen. Ze voelde en hoorde hoe de Onix in de stenen wand ramde en hij boos begon te grommen, wat de grond even deed trillen. Toen zo ineens, gloeide de Pokémon rood op. Ignis gromde even en zette bezorgd een stapje naar achter. De Onix trok zijn kop uit de stenen wand en sloeg zijn kop naar haar toe. De Charmander had dit niet zien aankomen en ookal dook ze weg, het beest was sneller en raakte haar met zijn snuit in haar buik. De kleine Pokémon werd tegen de wand geduwd, waarna de Pokémon naar achter leunde en oorverdovend krijste. Ignis viel met een smak neer en kon nog net haar oortjes afdekken voor het scherpe geluid. Maar niet veel later kreeg ze een tweede klap in haar buik, deze keer van de staart. De Charmander vloog naar de andere kant van de grot, waar ze neerviel en onbeweeglijk bleef liggen. De slang kreeg terug zijn grijze tinten en schoot toen weer naar voren, om de beslissende slag te geven. Ignis opende trillend haar ogen, voelde hoe de pijn van de klappen door haar lichaam ging en sloot ze toen weer. Ze had weer gefaald, weer… Weer… Steeds opnieuw. Kon ze dan niks doen? De kleine Pokémon opende haar oogjes en duwde haarzelf recht, ze kon iets doen. Ze moest wel. Opgeven kon nu niet, nooit niet.

De Charmander stormde naar voren en de Onix keek even verbaasd naar haar actie, maar brulde toen uitdagend, waarna hij zich omdraaide en zijn staart naar haar uitsloeg. Ignis sprong echter op en ontweek de aanval op een haar na, waarna ze op zijn staart lande en haar klauwtje al blauwgloeiend ophief om het op zijn huid te laten vallen. De slang brulde luidkeels, waarna hij zijn staart tegen de wand sloeg. De kleine Pokémon sprong meteen op, lande naast de staart waarna ze haar bek opende en een Flamethrower in zijn gezicht sloeg. De Onix brulde luid en werd naar achter geduwd door de kracht van de vlammen. Ignis sloot haar bek en keek toe hoe hij hard neerviel. De grond trilde weer door zijn gewicht. Toen de Onix even bleef liggen, dacht ze even dat ze had gewonnen, maar toen zijn gehele lichaam een nog grijzere kleur kreeg, stapte ze naar achter. Harden, ze vond deze aanval zo nutteloos. De slang liet een laag gegrom horen en trok zich terug recht. Nu stond ze weer oog in oog met hem. En ookal leek hij onverwoestbaar, ze zag dat hij moe werd, heel langzaam stroomde zijn energie weg. Wacht! Dat bracht haar op een idee! Ze had dit idee al een paar keer uitgevoerd in het gevecht, meestal onbewust. Ze stoof naar voren, sprong op en sloeg tegen zijn stenen huid. De Charmander lande, keek om en zag de staart al. Ze grinnikte en stoof ervandoor. Na enkele meters sprong ze op, landde ze soepel en snel op zijn staart, waarna ze weer opsprong en een zwaar gedreun hoorbaar werd. Ignis lande, waarna ze vlug opkeek. De staart had de wand ingeramd en de grond trilde nu nog erger dan voordien. Zou dat iets te maken hebben met Harden? Of gewoon omdat hij meer kracht achter deze slag had gestoken? Wat het ook was, het was een beslissende factor voor de omgeving. Het trillen liet niet enkel de grond daveren, maar ook het plafond wist ervan. Stenen vielen met hard geroffel op de kop van de Onix. Eerst leek de Pokémon verbaasd te zijn door het vallende gesteente, maar er verscheen al snel een woedend blik in zijn ogen. Onix brulde woedend, waarna hij zijn kop in de lucht gooide, foute actie. Met een doffe klap stootte hij zijn kop. Een luid gekraak deed zoal de Onix als Ignis opkijken. En in een fractie van een seconde viel het plafond op Onix zijn kop. Even bleef het stil. Het voelde niet echt als een overwinning, Onix had zichzelf uitgeschakeld… Toch? En net toen ze dacht dat het gevecht over was, begon haar gehele lichaam te gloeien.

Het was een raar gevoel, alsof ze veel te snel groeide, maar het geen pijn deed. Verward keek ze naar haar klauwtjes, die nu in een wit licht waren gehuld en zich als maar sneller vergrootte. Ze keek naar beneden en zag hoe de grond als maar verder weg was. Haar adem stokte, ze was aan het evolueren! Haar bezorgde blik trok weg, maakte plaats voor een blije grimas. De tinteling trok verder, tot aan haar benen en voeten. Gefascineerd keek ze naar haar armen. Ze nog nooit een Pokémon zien evolueren. Sky was geëvolueerd in de lucht en Gwen toen ze bewusteloos was door die Beedrill. Toen de tinteling langzaam wegtrok, stapte ze naar voren. Het licht dijde langzaam weg om haar nieuwe lichaam te onthullen. Haar oranje huid was rood, haar klauwtjes waren nu echte wapens en ze haar vlam was veel groter. Ze voelde zich gewoon beter. Ze grijnsde, nu was ze sterker. En ookal had ze de Onix niet helemaal zelf verslagen, zij bleef de winnaar. Maar goed, de reden van haar bezoekje was niet om te evolueren of om te vechten, maar om Gwen hier weg te halen en in dit nieuwe lichaam moest het wel lukken. Misschien was dat ook een factor… De drang om op gelijk niveau te blijven met haar ‘rivaal’. Of zo zag ze Gwen. En die Charmeleon was duidelijk sterker dan zij. Misschien was dat een factor geweest. Ze wist dat Gwen die Onix kon verslaan, waarom zij dan niet? Eigenlijk, waarom had Gwen die Onix niet verslaan? Ze wandelde langzaam langs de hoop stenen waar de slang onder zat. Ze moest door werken, hij zou al snel weer vrijkomen. Ze versnelde haar pas, kneep haar ogen tot spleetjes en spotte al snel het zwakke licht van Gwens’ staart. Ze rende naar haar toe en bukte even naast haar neer waarna ze de Pokémon bij haar ene klauw vastpakte en het over haar schouder sloeg, waarna ze met haar andere klauw de rest van Gwens’ lichaam meedroeg. De Charmeloen was zwaar en Ignis was erg verzwakt, ookal had die evolutie haar nieuwe kracht en energie gegeven. Maar was het wel genoeg? Ze sloot haar ogen, om zoal na te denken als te trekken. Nu zou Gwen even groot moeten zijn als zij, of zij was nu even groot zijn als Gwen. Dat was het. Gwen was als eerste geëvolueerd. En opnieuw werd die gedachte dat die Charmeleon sterker was dan zij in haar gedachten geduwd. Dit gaf haar valse moed. Maar ook een doel. En ze zou dat doel waarmaken. De Charmeleon gromde trok Gwen nog meer naar haar toe en stapte aan een snellere pas door. Met een ruk opende ze haar ogen, haar staart begon nog feller te branden en al snel zag ze de uitgang voor haar uit. Het was niet meer zo ver.

Toen ze eindelijk terug de kleuren van de nacht zag, zuchtte ze opgelucht, maar stapte ze zelfverzekerd verder. Ze moest daar zo snel mogelijk graken, de Onix kon elk moment opduiken en dan… Een zwaar gerommel van onder de grond liet Ignis struikelen. Met een doffe klap kwam ze neer, maar al snel stond ze weer op. Gwen was naast haar neergevallen, waar zou ze anders heen gaan? De Charmeleon wist al snel wat er aan de hand was, de Onix was onder de grond gedoken of het was een aardbeving. Het eerste was het meest redelijke, dus ze moest voortmaken. Ignis sprong recht en greep Gwen net zo vast als voordien en sleurde de Pokémon hardhandig mee. Nu had ze geen tijd om traag en zachtjes te werken, ze had een woedende Onix achter zich aan en ze kon het beest niet alleen verslaan, daar had ze de hulp van haar team voor nodig, gaf ze toch toe. Gelukkig bevond de grot zich niet zo ver van de andere opening en als snel kwam ze bij de ingang, waar ze alle Pokémon nog zag slapen, evenals de meisjes. Moest ze hun wekken? Aarzelend stapte ze de grot binnen, waarna de grond weer zachtjes trilde. Ze slikte en liep rustig naar de wand, waar ze Gwen neerlegde. Ze probeerde de Pokémon zo goed mogelijk te leggen, waarna ze haar ogen bedenkelijk sloot. Moest ze de hulp van de andere inroepen of ze toch maar laten slapen? Ze rechte zichzelf, draaide haar om, waarna ze naar buiten staarde, klaar om de slang alleen aan te gaan, als het moest.

-OOC; Zo sorry voor de laatheid  -

ZEPHIR ~ Wat had hij zich nu weer op de hals gehaald? Waarom had hij Gwen hem ooit haar plan laten vertellen? Waarom was ze er niet gewoon zonder iets te zeggen vandoor gegaan? Dan had ze hem in ieder geval niet kunnen verwijten dat hij iemand haar schuilplaats had verteld.
Nu, hij zou in ieder geval voorlopig nog even niet tot sintels worden geschroeid. Ignis was tevreden en was nu op weg naar de Charmeleon. Wat Gwen zou doen als ze erachter kwam dat hij het aan Ignis had verteld... dat kwam dan wel weer.

Op een gegeven moment hoorde hij weer zacht gerommel, als onweer in de verte. Maar toen werd het harder. En harder. En harder. Dat kon niet veel goeds betekenen. Hoewel hij brandde van nieuwsgierigheid bleef hij waar hij was. Hij was niet van plan zich zomaar in een gevaar te storten. Er was echter wel een kans dat dat iets dat het gerommeld veroorzaakte zijn trainster en zijn teamgenoten in gevaar kon brengen. Moest hij hen niet helpen? Het antwoord was vrij simpel: nee. Als een van hen hem nog zou hebben geholpen toen hij verlamd en vergiftigd was, had hij er misschien nog over nagedacht. Maar zelfs dan wist hij niet zeker of hij teruggegaan zou zijn naar de ingang van de grot. Je kon Zephir gemeen noemen. Je kon hem laf noemen. Hij noemde het overleven.

ARYA ~ Arya was een stuk minder gevoelig voor veranderingen in haar omgeving dan haar pokémon en ze werd pas wakker toen ze een brul hoorde. In paniek schoot ze overeind, om te zien dat Oz niet meer naast haar op wacht stond. Ze spotte hem een eindje verderop aan de zijde van... Gwen! Gwen was terug! Arya keek verbaasd toen ze een tweede Charmeleon opmerkte. Ignis? Was Iria's Charmander geëvolueerd? Veel tijd om deze details in zich op te nemen had ze echter niet, want een nieuwe brul trok haar aandacht. Ze keek met een ruk naar de ingang van de grot. Daar zag ze een enorm silhouet. Een Onix! Arya worstelde zich uit haar slaapzak, een handeling die in haar haast frustrerend lang duurde, en rende naar Gwen. De Charmeleon was bewusteloos. Oz keek even naar haar en richtte daarna zijn ongeruste blik op de Onix. Die had nog niet aangevallen. Hij bestudeerde met zijn slangenogen zijn tegenstanders. Arya rende naar haar tas en daarna, terwijl ze in de tas rommelde, weer terug naar haar bewusteloze pokémon. Onderin de tas vond ze wat ze zocht: een revive.

OZ ~ Toen Oz de Onix zat pookte hij Ona wakker, die daar voor, ondanks het getril en gebrul, nog steeds had liggen snurken. Slaperig keek ze op en ze zag de stenen slang. Haar ogen werden groot, maar niet van angst. Vol verwondering staarde ze naar de reusachtige pokémon. Meteen kwamen er pretlichtjes in haar ogen en hoewel Oz haar mond niet kon zien, dacht hij dat zich nu een enorme grijns op haar in de schaduwen gehulde gezicht bevond.
Oz keek naar Ignis. Hij begreep haar niet. Eerst had ze zijn trainster aangevallen, nu deed ze weer moeite om diens Charmeleon, die ze overigens niet eens mocht, te redden. Of zou dat misschien een manier voor haar zijn om te bewijzen dat zij sterker was dan Gwen? Wat het ook was, dit was niet het moment om daarover na te gaan staan denken. Hij keek rond om te zien of iedereen al wakker was en merkte op dat hij Zephir niet zag. Waar hing die Meowth uit?
Oz groef zich naar de uitgang van de grot. Ona huppelde achter hem aan. De Onix keek op hen neer en opeens flitste er iets van herkenning in zijn ogen. Oz kneep zijn ogen tot spleetjes. Die Onix, hij kende hem! Het was die Onix die ooit een tijd het bos waar Oz woonde onveilig had gemaakt. Hij meende zich al te herinneren dat hij iets over Mount Moon gemompeld had toen hij het bos verliet...
Dit was niet zo'n klein Onixje als die van Brock. Deze joekel was toen Oz hem had gekend al rond de level dertig en hij was er vast niet zwakker op geworden door de jaren heen.

De Onix keek de grot in. "Mensen? Altijd weer mensen! Het is een plaag!" bulderde hij. Hij had het niet zo op met trainers. "Jullie verstoren mijn rust! Eerst die Charmeleon en nu blijkt er een hele groep achter te zitten," gromde hij. "Als je niet gevonden had willen worden, had je die Charmeleon beter niet in je grot kunnen laten liggen," merkte Oz op. Als hij Gwen gewoon ergens in het bos had gelegd en Ignis had haar daar gevonden zou ze die Onix nooit tegengekomen zijn. "Als jij je bruine kop wilt houden, zou ik me er maar niet mee bemoeien, klein betwetertje," gromde de Onix, zijn staart opheffend. Oz werd een beetje bleek en zakte een paar centimeter de grond in. Hij was al eerder in contact gekomen met die staart en hij zou een herhaling liever voorkomen.
"Pas maar op hoor, ik heb al eerder een Onix verslagen!" riep Ona. De Onix lachte bulderend. "Waarom is hij niet bang?" vroeg Ona aan Oz. Oz keek haar even aan. "Omdat deze Onix ongeveer drie keer zo sterk is als die van Brock," antwoordde hij. "Oh." Ona keek een beetje beteuterd.
Oz besefte dat ze sowieso met de Onix zouden moeten vechten. Hij zou echt niet zomaar weer vertrekken. Hij keek naar de anderen: de net geëvolueerde Ignis, Sky, Bloom, Ona en natuurlijk Iria's nieuwste aanwinst: de Eevee. Oz zag dat Arya Gwen weer wakker had gemaakt met een Revive, maar in een gevecht zouden ze waarschijnlijk nog niet veel aan haar hebben. En Zephir... Oz zag hem nergens.
De Onix liet zijn blik langs zijn tegenstanders gaan. "Dus jullie zijn het troepje dat jullie trainers moet beschermen?" Hij grijnsde. "Kom maar op." Hij zwaaide zijn staart naar de pokémon.


OOC: Sorry voor de late post