‘Ik kan met Gary reizen!’
‘Gray kan mij wel naar het eiland brengen!’
‘Nee jongens,’ onderbrak Michiko Hayashi haar twee zoons. ‘We laten die pokémon niet al het werk doen. Het is veel leuker om met een roeiboot te gaan!’
‘Een… roeiboot?’ Kean keek met open mond naar zijn moeder, die stralend naar de roeibotenverhuur een eindje verderop wees. Ze stonden op het strand ten zuiden van Fuchsia City, iets wat op zich niet heel vreemd was. Kean en Kane kwamen wel vaker op het strand als het mooi weer was en als het verantwoord was de gym te verlaten. Wat wel een uitzondering was, was dat ze daar met hun ouders stonden… want eigenlijk voelde de tweeling zich al veel te volwassen om met hun ouders op stap te gaan.
Maar vandaag was een speciale dag, want vandaag was het de zevende dag van juli. Wat is daar dan zo bijzonder aan? Zul je je nu misschien afvragen en als je die vraag ook daadwerkelijk stelt in de aanwezigheid van Kean en Kane, zul je vier verontwaardigde ogen op je gericht zien. Juist; 7 juli was de verjaardag van de twee broers.
In principe deden ze niet aan verjaardagen. Ze hadden niet erg veel familie om een feest te vieren en vreemd genoeg waren er ook geen vrienden die langs wilden – of mochten, of konden – komen… oké, oké, dat was niet zo heel vreemd, gezien de arrogante houding van de tweeling.
Dit was dus een soort van surpriseparty, of zoiets. Met uitzondering van het feit dat surpriseparties leuk hoorden te zijn. Kean en Kane waren niet bepaald aangenaam verrast toen ze van hun ouders hoorden dat ze een dagje zouden picknicken op één van de Seafoam eilanden. Picknicken was niet cool, hoe konden hun ouders hen dat aandoen?!
Als pleister op de wonden was er natuurlijk wel een mand vol met heerlijk eten en drinken, daarom – en ook uit respect – hoorde je beide jongens niet klagen toen ze naar Fuchsia City gingen.
Tot nu toe.
Met een roeiboot, helemaal naar Seafoam! Ze spaarden hun energie liever voor het optillen van die megataart die in de boven gemiddeld grote mand was gepropt!
Maar hun moeder keek zo smekend… en hun vader zo … uitdrukkingloos. Hm. Oké, hem kon het blijkbaar niet zoveel schelen. Kean kon zich wel voorstellen wat er in zijn vader’s hoofd omging: aan de ene kant vond hij het zwak van zijn zoons dat ze niet wilden roeien, aan de andere kant vond hij het prijzenswaardig dat ze zo goed het nut van pokémons inzagen.
‘… oké…’ mompelde Kane uiteindelijk weifelend. ‘Maar dan ga jij roeien! Het is per slot van rekening ónze verjaardag.’
Kean keek zijn broer even verbaasd aan. Hun moeder laten roeien? Dat was… dat was… geniaal!
Moeder Michiko glimlachte en zei: ‘Nou, vooruit dan maar.’ Alles aan haar straalde uit dat ze allang blij was dat haar zoons meewilden naar Seafoam Islands en dat ze niet al te veel problemen maakten over het feit dat een roeiboot een veel langzamer vervoermiddel was dan een pokémon.
Een behoorlijke tijd later – ondanks dat vader Kaito het roeien al snel van zijn vrouw had overgenomen – kwamen ze aan op het Seafoam eiland dat ze voor ogen hadden gehad. Onder een ononderbroken “voorzichtig-voorzichtig-kijk uit!” van hun moeder, tilde de tweeling (“met behulp van” hun Caterpie en Weedle) de forse picknickmand uit de roeiboot. Het was tijd voor een gezellig dagje uit!
OOC: Godmode toestemming.
Hèhè, +5!
Een Pokémon RPG forum dat zich volledig richt op Kanto en de eerste generatie Pokémon. 
Profiel
Pokégear
