Met een luide geeuw rekte de jongen zich uit. Het was een tijdje geleden sinds hij zo goed had geslapen. Niet alleen omdat hij in een heerlijk bed had geslapen, in een Pokémon Center nota bene, waar de bedden overigens veel comfortabeler hadden gebleken dan hij in eerste instantie had gedacht, wat ergens ook wel logisch was als je naging dat trainers maar al te graag in een goed bed lagen na al die nachten op de grond te hebben doorgebracht, maar ook omdat hij geen last had gehad van nachtmerries. Geen enkele. Het enige wat beter had gekund, was de manier waarop hij wakker was geworden. In plaats van dat hij rustig had kunnen ontwaken door iets zoals het gekraai van een Doduo, of het getjirp van een of andere Pidgey, was zijn slaap ruw verstoord door zijn Mankey, die het blijkbaar grappig had gevonden om hem in zijn buik te porren, en om daar ook nog eens mee door te blijven gaan tot hij eindelijk op was gestaan. Maar dat was nog niet eens het ergste. Toen hij eenmaal wakker was, had ook nog eens gebleken dat hij zich verslapen had. Deborah, zijn reispartner, was al vertrokken. En alhoewel hij er zeker van was dat ze hem niet echt ‘verlaten’ had, vond hij het jammer. Nee, hij voelde zich schuldig. En zo’n schuld gevoel was maar op een manier weg te krijgen. Door het weg te eten. Hij kleedde zich om, stopte zijn spullen zorgvuldig weer in zijn tas, en ging vervolgens samen met zijn Mankey naar de lobby toe, waar nog steeds een karretje stond met daarop de overblijfselen van het ontbijtbuffet. Dankbaar pakte hij een broodje met iets dat verdacht veel op kaas leek van de kar af. Hij had eerlijk geen idee wat het was. Want terwijl de bedden fantastisch waren, was hij niet bepaald een fan van het eten dat ze serveerden. Maar het was gratis. En met het beperkte budget dat hij had, was dat op het moment alles dat telde.

Met zijn Mankey die aan zijn schouders hing, wat hij eigenlijk al een hele prestatie vond, aangezien zijn Mankey niet bepaald de meest lichte Pokémon was, liep hij het Pokémon center uit, de frisse lucht in. Terwijl het nog niet al te warm was, voelden de warme zonnestralen prettig op zijn gezicht. Kon elke dag maar zoals deze beginnen. Nou ja, met het gevoel dat hij nu had. Niet met gepor in zijn maag. Dat hoefde hij niet. “Wat vind je er van? Zullen we de stad bekijken?” vroeg Ryan aan zijn Pokémon. De Mankey maakte een instemmend geluid. Ja, dat was een goed idee. Viridian City was immers een best mooie stad, ondanks dat het er redelijk klein was in vergelijking met andere steden. Maar dat was waarschijnlijk vooral omdat hij niet echt buiten zijn geboorte stad was geweest. Nee, misschien moest hij een keer naar Pallet Town toe reizen, als hij daar de tijd voor had. Daar scheen het pas klein te zijn. Echt een boeren dorp. “Ah…!” bracht Ryan uit, zich plotseling iets bedenkend. Misschien zou Gabe ook wel de omgeving willen zien. Hij was waarschijnlijk nog nooit in Viridian City geweest, niet waar? Nee, hij gokte zelfs dat zijn Geodude nog nooit binnen in een stad was geweest. Wauw, dat moest vast een enorme cultuur shock zijn. Misschien was het daarom zelfs maar goed dat Viridian City niet al te groot was. Zo was het contrast tussen de wildernis en de beschaafde wereld iets kleiner. “Kom er uit, Gabe!” riep Ryan, om de Pokéball vervolgens in de lucht te gooien. Een witte flits schoot uit de Pokéball, om direct daarna de vorm van een Geodude aan te nemen. De grijsgekleurde Pokémon wierp hem een geïrriteerde blik toe. Blijkbaar was hij alles behalve blij dat iemand hem uit zijn slaap had verstoord. Of misschien was hij wel nog steeds pissig dat hij was gevangen door Ryan. Of misschien hoorde dat wel gewoon bij zijn persoonlijkheid, dat pissig zijn.

“Kom op, Gabe. Jij bent ook een deel van het team. Zonder jou is het minder leuk,” zei Ryan in een poging de Pokémon er van te overtuigen dat hij hem niet voor niets had wakker gemaakt. De Pokémon sloeg zijn armen over elkaar, en snoof hooghartig, maar zijn geïrriteerde blik scheen iets milder te zijn geworden. Ryan glimlachte. “Zie je, Criana? Gabe wil met ons mee gaan. Vrijwillig. Dus je hoeft me niet meer half te wurgen,” zei hij tegen zijn Mankey, die de Geodude absoluut niet scheen te mogen, en hierdoor haar greep wat had verstevigd. De Mankey verslapte haar greep wat, wat voor Ryan betekende dat ze waarschijnlijk over was gegaan op het trekken van vreemde gezichten, en het werpen van vuile blikken. Zolang ze elkaar maar niet aanvielen, was alles in orde. Ryan begon te lopen, braaf gevolgd door zijn rots Pokémon. Hij bleef kort staan bij een bordje, waar duidelijk de woorden ‘Grond Gym’ op stonden, samen met een pijl. De grond gym… Dat was de achtste, en daarmee laatste, gym, niet waar? Fronsend bleef Ryan voor het bordje staan, voordat hij zich omdraaide, en in de tegenovergestelde richting begon te lopen. Nee, daar wilde hij niet naar toe. Nu nog niet, in ieder geval. Later. Hij liep door, totdat hij plots besefte dat zijn Geodude hem niet meer volgde. … Shit. Hij draaide zich om, om vervolgens te zien hoe zijn Geodude verscheidene meters terug was blijven staan. Oh nee. Nee, nee, nee. Had zijn Geodude nog iets anders behalve zijn Mankey gevonden om ruzie mee te zoeken?

Het was alweer een paar dagen geleden dat Sora de Cerulean Gym had uitgedaagd en haar tweede badge had gewonnen. Deze overwinning, in combinatie met haar twee verloren Contests, had ervoor gezorgd dat het meisje een belangrijke beslissing had gemaakt in haar leven; ze zou een Trainster worden en stoppen met Coördineren. Het uitdagen van Gyms ging haar beter af dan het meedoen aan Contests, maar ze had wel besloten dat ze een bijzondere Trainster zou worden; ze zou het gaan combineren met Coördineren, oftewel veel gebruik maken van combinaties. Ja, dat was haar besluit en op dit moment was ze op weg naar huis, naar Viridian City. Haar tocht vanaf Cerulean City, door Mount Moon, Pewter City en Viridian Forest, was rustig verlopen. Er was niks noemenswaardigs gebeurd en eigenlijk vond het meisje dat wel fijn. Ze was nu al een aantal keren door grotten en bergen gereisd en het merendeel van de keren was er wel wat gebeurd, maar nu was het goed gegaan.

Met Spring aan haar zijde en Sun op haar schouder, liep het meisje Viridian City binnen. Het voelde goed om weer terug te zijn in haar geboortestad. Ze had besloten haar ouders en broertje te bezoeken, om hen te vertellen over haar besluit om te stoppen met Coördineren, naar badges te laten zien en trots te vertellen dat Spring inmiddels al was geëvolueerd. Ergens schaamde ze zich wel een beetje, want ze was al bijna een jaar op reis en had er niet één keer aan gedacht om haar ouders te schrijven of te bellen. Het was ook zo druk geweest, ze had er nauwelijks tijd voor gehad! Alhoewel, ze had 's morgens bij het ontbijt, 's middags bij de lunch en 's avonds bij het avondeten best tijd vrij kunnen maken om haar ouders te schrijven, maar.. Nou ja, ze was het gewoon vergeten oké? Daarbij was het toch veel leuker om alle wilde verhalen van haar persoonlijk te horen, in plaats van ze te moeten lezen vanaf een stuk papier? Sora kon niet wachten haar ouders en broertje weer te zien, het was al bijna een jaar geleden dat ze hen had verlaten! Een jaar? Jazeker, een jaar! Vorig jaar, in de herfst, was ze begonnen aan haar reis door Kanto, en nu was het alweer zomer! De tijd ging ook zo snel als je op reis was!

Sora bleek niet de enige te zijn die blij was om weer thuis te zijn; ook Sun was dolenthousiast. De Pikachu was druk aan het springen en wiebelen op Sora haar schouder en dat begon het meisje wel een beetje te irriteren. 'Sun, fijn dat je zo blij bent, maar wil je dan wel even op de grond rond gaan springen, in plaats van op mijn schouder?' vroeg ze haar Pokémon, waarop ze een luide 'PIKA!' als antwoord kreeg en van Sora's schouder op de grond sprong. Daar begon Sun vrolijk rond haar en Spring te rennen. Sora volgde, al lopend, de bewegingen van haar gele Pokémon en keek daardoor niet goed uit waar ze liep. BAM! Hard stootte het meisje haar hoofd tegen iets hards. Een pijnlijke schreeuw, een luide 'AU!' was te horen en het meisje drukte haar hand tegen voorhoofd. 'Dat deed pijn!' bracht het meisje uit, tranen van pijn stonden in haar ogen. Zoekend keek ze op, waar was ze in hemelsnaam tegenop gelopen? Het bleek een Geodude te zijn, en deze keek haar niet al te vriendelijk en vrolijk aan.

Een bezorgde frons was op Ryan’s voorhoofd verschenen. Dit was de eerste keer dat hij Gabe los uit zijn Pokéball had gelaten, afgezien van de keren waarop hij hem uit zijn Pokéball had gelaten om wilde Pokémon te bevechten. Hij had dan ook ergens wel verwacht dat er iets zou gebeuren. Stiekem had hij ook wel verwacht dat er iets zou gebeuren. Maar niet dat het zo snel al zou zijn. Een kreet van pijn was in de verte hoorbaar. Oh nee. Zo snel als hij maar kon liep hij terug, om er achter te komen dat er inderdaad iets aan de hand was. Zijn Geodude wierp een beledigde blik op een groen harig meisje, dat op haar beurt haar hand tegen haar voorhoofd aangedrukt hield. Wat had zijn Pokémon uitgespookt? Had hij het meisje om de een of andere reden tegen haar voorhoofd aan geslagen? Nee, dat was vast niet het geval. Aangezien hij technisch gezien een rots was, zou het resultaat van een mep van hem heus was een groter effect hebben dan iemand die haar hand tegen haar voorhoofd aan hield. “S-sorry!” bracht Ryan uit toen hij eindelijk zijn Pokémon had bereikt. Hij had Gabe nooit uit het oog moeten verliezen. Waarschijnlijk zou dit alles niet eens gebeurd zijn als hij ietsje beter had opgelet.

Samen met zijn Mankey wierp hij een beschuldigende blik op zijn Geodude. “Gabe, bied je excuses aan!” beval hij, alsof zijn Pokémon een of ander klein kind was. De Geodude snoof alleen maar, en vouwde zijn armen over elkaar heen, om daarna demonstratief weg te kijken. Wel… Het leek er tenminste niet op alsof hij een driftbui had. Dat was tenminste iets. Ryan richtte zich weer op het meisje. “Nogmaals sorry voor mijn Pokémon. Het was niet de bedoeling dat hij… Nou ja, ik had beter op hem moeten letten” mompelde hij. “Hoe dan ook, uhm, ben je verder in orde?” vroeg hij, niet precies wetend wat er zojuist precies was gebeurd. Niet precies wetend wat hij zou kunnen zeggen om het gedrag van zijn Pokémon goed te kunnen maken, krabde Ryan zijn achterhoofd. Waar hij eerder nog had gedacht dat de dag goed was begonnen, was dat idee op het moment helemaal weggezakt. Nee, sterker nog, hij had moeten weten dat het een slechte dag zou worden toen hij door zijn Mankey wakker werd gepord. Dat was waarschijnlijk een teken geweest. Een teken dat vandaag een lange, lange dag zou worden.

Opnieuw fronste Ryan. “Ik weet niet precies wat mijn Pokémon heeft gedaan, maar… Als het ernstig is kan ik meelopen naar een dokter? Of het Pokémon Center?” bood Ryan aan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn Pokémon, die zich nog steeds koppig van hem weg had gedraaid. Zijn blik gleed vervolgens verder, naar de twee Pokémon die het meisje bij zich had. Een Ivysaur en een Pikachu. Terwijl hij al eens eerder een Pikachu had gezien, was dit niet het geval met Ivysaur. Het was de geëvolueerde vorm van Bulbasaur, niet waar? Het had haar waarschijnlijk heel wat moeite gekost om de Pokémon zo ver te trainen. Criana… Zij zou uiteindelijk ook evolueren als hij haar maar genoeg trainde, niet waar? In een Primeape, als hij zich niet vergistte. Maar dat zou waarschijnlijk een hele tijd duren. Hij richtte zijn blik weer op het meisje, in de hoop dat ze niet had gemerkt dat hij zijn gedachten af had laten dwalen.

Sora keek naar de Geodude, welke haar doordringend aankeek. Het was echt niet haar bedoeling om tegen hem aan te lopen, ze had hem gewoon niet gezien! Daarbij had ze ook niet verwacht dat er hier, middenin Viridian, een Geodude op ooghoogte zou zweven. Moest ze hem nu haar excuses aanbieden? Zo keek hij op dit moment wel en eigenlijk was het ook wel terecht, Sora was immers tegen hem opgelopen, en niet andersom. 'Ivy, Ivysaur,' reageerde Spring tegen de Geodude. Het meisje wist niet of de Pokémon nu iets vroeg of hem beschuldigde van iets, maar voor ze daar verder over na kon denken of kon besluiten of ze wel of niet haar excuses moest aanbieden aan de Geodude, kwam er opeens een jongen naar haar toe. 'S-Sorry!' reageerde deze zodra hij hen had bereikt. Sora keek naar hem op en wilde net zeggen dat het niet erg was, toen de jongen zich op de Geodude richtte, die dus blijkbaar van hem was, en hem gebood zijn excuses aan te bieden. De vliegende Rotspokémon weigerde dit, uiteraard, waarop Sora verontschuldigend haar handen opstak. 'Nee, nee, het is niet zijn schuld, ik lette niet op en liep tegen hem aan. Het is mijn schuld.' Ze keek de jongen en zijn Pokémon verontschuldigend aan. Waarom had ze dan ook niet beter opgelet waar ze liep?

De onbekende jongen voor haar verontschuldigde zich nogmaals, waarop Sora dit wegwuifde. 'Echt, het geeft niet, het was mijn eigen fout.' Ze glimlachte zwakjes. Haar hoofd deed nog een beetje pijn en er zou vast en zeker een gigantische bult op verschijnen, maar afgezien van dat ging het wel weer. 'Ja hoor, het gaat. Een beetje hoofdpijn en straks vast een prachtige bult op mijn hoofd, maar verder gaat het goed.' Ze glimlachte naar de jongen. 'Ik denk niet dat een dokter ofzo nodig is. Daarbij, ik woon in Viridian, dus als het ernstig is, kan ik ook zo naar huis.' Ze liet haar blik nu wat beter over de jongen en zijn Pokémon glijden. Hij was duidelijk een paar jaar ouder dan zij, en ook wat groter. Hij had blauw en zwart haar en was zeker niet onaantrekkelijk. Haar ogen gingen verder, naar zijn andere Pokémon. Aan zijn schouder hing een Mankey, iets wat Sora overigens best zwaar leek. 'Ik ben trouwens Sora, en dit zijn Sun en Spring,' stelde ze zichzelf en haar twee Pokémon voor. 'En jij bent?' Ze keek hem glimlachend aan. Hopelijk ging hij zich niet nog eens honderd keer verontschuldigen, want het was echt niet zijn schuld geweest. Ergens was het ook niet netjes van hem dat hij er meteen vanuit was gegaan dat het de schuld was van zijn Geodude. Hmm, daar zou ze hem straks wel op wijzen.

Hij was zenuwachtig. Bang dat hij het verpest had. Dat hij had gefaald als een trainer, puur omdat hij zijn Geodude niet onder controle kon houden. “Nee, nee, het is niet zijn schuld, ik lette niet op en liep tegen hem aan. Het is mijn schuld,” reageerde het meisje op zijn verontschuldigingen. Hij knipperde ongelovig me zijn ogen. Het was niet de schuld van zijn Pokémon geweest…? Hij haalde opgelucht adem. Hij was ergens blij dat hij het mis had gehad. Dat zijn Pokémon niet het type was om vreemden zomaar aan te vallen. Het was niets meer dan een misverstand geweest. Een ongelukje. “Ja hoor, het gaat. Een beetje hoofdpijn en straks vast een prachtige bult op mijn hoofd, maar verder gaat het goed,” zei het meisje glimlachend, waarop hij haar een glimlach terug schonk. Alles was beter gelopen dan verwacht. Nee, ze had gelijk. Als het resultaat van de aanvaring niets meer was dan een bult op haar hoofd, dan hadden ze zeker geen dokter nodig. En dat was maar goed ook. De blik van het meisje gleed over hem en zijn Pokémon heen, wat hem een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Niet dat hij zich ooit had geschaamd om zijn lichaam of iets, als je zijn been vergat. Maar om zo bekeken te worden… Nee, hij hield er niet van. Maar dat was misschien gewoon omdat hij er niet aan gewend was. Hij had liever dat mensen hem probeerden te ontwijken. Daar voelde hij zich een stuk prettiger bij. Het meisje begon weer te praten. “Ik ben trouwens Sora, en dit zijn Sun en Spring,” stelde het meisje haarzelf en haar Pokémon voor.

Opnieuw schoot Ryan’s blik kort naar de twee Pokémon. Sun en Spring. Schattige namen. Origineel ook. Hij was zelf nooit zo goed geweest met het verzinnen van namen. Hij was, op zijn zachts gezegd, niet bepaald creatief op dat gebied. Zelfs op dit moment had hij nog spijt van de namen die hij zijn Pokémon had gegeven. Ze waren zo… zo standaard. Aan de andere kant was het nu onmogelijk om ze plots een andere naam te geven. Het voelde niet goed. Het veranderen van hun namen was in zijn ogen hetzelfde als het vervangen van een acteur in een serie. Alles werd daardoor vreemd, en klopte niet meer. De hele wereld leek er door uit balans te zijn. “En jij bent?” vroeg het meisje. “Mijn naam is Ryan,” stelde hij zichzelf voor, om hierbij zijn hand naar Sora uit te steken, “en dit zijn Criana en Gabe.” Hij glimlachte kort. Hij voelde zich trots, hoe vreemd het ook klonk. Ondanks dat hij nog niets noemenswaardigs had gedaan, was hij trots op zijn twee Pokémon. Trots dat hij al zo ver was gekomen met Criana, ondanks dat hij nauwelijks iets van Pokémon af had geweten toen hij aan zijn reis was begonnen. Trots dat hij Gabe had weten te vangen. Trots dat ze aan waren gekomen in Viridian City, en dat het niet veel langer meer zou duren voordat ze eindelijk in Pewter City zouden zijn.

Vaagjes herinnerde Ryan zich weer waar hij mee bezig was geweest. “Je zei dat je hier woonde, toch?” vroeg Ryan, om hierbij lichtjes te fronsen. Hij was van plan geweest om vandaag te toerist uit te hangen, en om daarbij zoveel mogelijk van de stad te zien. Helaas was er dan nog het probleem dat hij geen idee had waar hij moest beginnen met kijken, als je niet meerekende dat hij de Gym als laatste wilde bekijken. Hij wist niet eens of er verder eigenlijk wel iets te beleven was in Viridian City. En dat was best wel een probleem. Dus er zat maar een ding op. Het bij iemand navragen. En bij wie kon dat beter dan iemand die zelf in de stad woonde? “Ik weet niet hoe lang ik in Viridian City zal blijven, maar… Weet jij toevallig of er nog plaatsen in deze stad zijn die ik absoluut moet bezoeken voor ik vertrek? Nou ja, buiten de gym om dan, bedoel ik,” zei hij, om hierna twijfelend te glimlachen. Hij had het gevoel alsof hij zojuist een domme vraag had gesteld. Of op zijn minst een vreemde vraag. Dat gevoel had hij de laatste tijd, tot zijn spijt, behoorlijk vaak.

Sora: De jongen leek zichtbaar opgelucht dat het niet de fout was geweest van zijn Pokémon, maar van haarzelf. Ergens wilde ze de jongen verwijtend toespreken, dat hij er niet zomaar vanuit moest gaan dat het de schuld was van zijn Pokémon, maar ze deed het niet. Ze wist immers niets van de jongen en zijn verstandsverhouding met zijn Pokémon af, dus wie was zij om hem terecht te wijzen? Inmiddels hadden ze het onderwerp van wiens schuld de botsing was achter zich gelaten en had het meisje haarzelf en haar Pokémon aan de jongen voorgesteld, waarop de jongen zich voorstelde als Ryan. De twee Pokémon heetten Criana en Gabe, namen die Sora nog nooit eerder had gehoord en wat ze wel leuke namen vond. 'Aangenaam,' glimlachte het meisje, waarop de jongen zich iets leek te herinneren. 'Je zei dat je hier woonde, toch?' vroeg hij, waarop Sora bevestigend knikte. 'Jep! Nog maar een paar jaartjes, maar ik woon hier inderdaad.' Ze glimlachte toen de jongen vroeg naar plekken in de stad die hij, afgezien van de Gym, echt gezien moest hebben.' Ah, een ware toerist dus, dacht Sora grinnikend. 'Nou, uhm, naast de Gym is er nog een Contesthal waar je een kijkje zou kunnen nemen. Volgens mij zijn er op dit moment geen Contests aan de gang, maar je kunt natuurlijk altijd even binnen snuffelen.' Ze grinnikte. 'O en dan is er natuurlijk nog de Pidgey Postoffice. Die is van mijn ouders. Ik ga daar nu heen, wil je meelopen, of wil je zelf op ontdekkingsreis?'

Spring: Bezorgd keek de Ivysaur omhoog naar haar trainster en diens voorhoofd, waarmee ze zojuist in contact was gekomen met een Geodude. Wat de Pokémon hier zo deed in zijn eentje, was al gauw beantwoord door de komst van een jongen, waarop bleek dat de Pokémon niet alleen was. Het gesprek ging verder en hoewel Sora dan mocht beweren dat het ging, was Spring het daar niet mee eens. Het voorhoofd van haar trainster was behoorlijk rood en een gigantische bult was al bezig met ontstaan. Eigenlijk wilde ze de pony van haar trainster gewoon even opzij doen om te zien hoe het eruit zag. Ach, waarom ook niet? De Graspokémon haalde haar roedes tevoorschijn en deed de pony van Sora opzij. 'Spring, wat doe je?' vroeg Sora, ietwat geschrokken door de plotselinge tentakels voor haar neus. 'Het gaat wel,' voegde het meisje eraan toe, terwijl Spring met de ene roede de pony opzij deed en met de andere roede aan het voorhoofd van Sora voelde. 'Echt Spring, het gaat goed.' De Ivysaur keek ietwat bezorgd en bedenkelijk, maar liet de pony van het meisje toen weer los. 'Als jij het zegt,' sprak de Ivysaur, wat voor Sora alleen te verstaan was als een 'Ivy, saur.'