Een beetje vluchtig tuurde Elena door de bomen. De zonsondergang wierp een wazige oranje gloed over het woud en dit was prachtig om te zien, maar ze had eigenlijk gehoopt dat ze nou wel een pokécenter was tegengekomen. De vele nachten in een slaapzak op de grond begonnen zijn tol te eisen. Ze had onderhand dringend behoefte aan een warme douche en een schoon, zacht bed. Misschien was het ook wel haar eigen schuld, besefte ze terwijl ze zachtjes op haar lip beet. Ze was zelf zo koppig geweest om niet naar Viridian City te gaan. Elena had expres gekozen om de lange route te nemen, via de Southern Plains, om zo door het Viridian Forest naar Pewter City te trekken. Alles om die ene stad waar ze al haar nare herinneringen had achtergelaten te vermijden. Ze was nog niet klaar om haar angsten te confronteren, nog niet. Dat hoefde gelukkig pas als ze alle acht badges had en daarvoor had ze nog een lange weg te gaan. Elena zuchtte zachtjes, stopte met lopen en liet haar blik toen op Damon vallen. Ze had sinds kort haar Charmeleon veel vaker uit zijn pokéball. Het voelde om de één of andere reden .. veiliger. Niet dat ze zo'n angsthaas was, maar je wist nooit wat er in de schaduwen van de bomen schuilde. Een kampvuur zou dan slim zijn, maar dan had ze toch liever het kleine onschuldige vlammetje op Damon's staart, dat nog enigszins onder controle werd gehouden en haar niet kon verslinden in haar slaap. "Nou, het ziet ernaar uit dat we nog één nacht in het woud moeten slapen Damon.." lichtte ze haar Pokémon in, die hier net zo blij mee leek te zijn als haar. Hij mompelde iets onverstaanbaars (zij het niet dat zijn taal altijd onverstaanbaar was) en nam toen plaats op een omgevallen boomstam. Blijkbaar had hij haar woorden ook meteen als een teken geïnterpreteerd om te stoppen. Elena's hazelbruine kijkers blikte nog even neer op de hemel. Het was nog licht, ze zouden nog even verder kunnen trekken. Maar, ze wist niet hoe groot het woud nog was en de kans om nu nog een pokécenter tegen te komen achtte ze nihil, dus besloot ze uiteindelijk Damon's kant te kiezen en gooide ze haar tas bij hem neer op de grond. "Laten we maar even wat te eten klaarmaken," mompelde ze, terwijl ze neerknielde en in haar tas begon te rommelen. Het was ondertussen een gewoonte geworden om tegen haar Charmeleon te praten. Ze wist niet of hij er alles van begreep en anders deed hij vaak genoeg alsof hij haar niet hoorde, maar Elena was het gewend om haar gedachten op die manier te uitten. Normaal schreef ze het op in haar dagboek, maar nu het reizen een groot deel van haar tijd in beslag nam had ze hier niet altijd gelegenheid toe. Haar Pokémon moest maar als een soort vervanging dienen. Bovendien had ze het idee dat ze op die manier een soort band met hem schepte en ook al wilde koppige Damon het niet toegeven, hij vond het zelf ook wel gezellig. De Charmeleon keek even met een schuin oog toe hoe ze wat boterhammen klaar maakte, helaas waren ze onderhand door hun voedselrantsoen heen om nog een beetje fatsoenlijk te kunnen avondeten, en pakte toen zijn deel aan. Hij had net zijn puntige hoektanden ontbloot om een hap te nemen, toen zijn aandacht plotseling naar het struikgewas werd getrokken. Voor één seconde dacht hij een paar geniepige oogjes te zien, maar het was al weer verdwenen voordat zijn zintuigen dit konden bevestigen. De Charmeleon vernauwde zijn ogen. Tot dusver had hij de woorden van Elena's grootouders over loerende wezens niet echt serieus genomen, maar als er werkelijk een Pokémon zat die op zijn eten uit was zou hij eens laten zien dat hij daar niet van gediend was. De Charmeleon kwam met een zachte grom overeind en Elena keek vragend vanuit haar dagboek op. "Tis er?" vroeg ze terwijl ze de laatste hap van haar broodje wegwerkte. Op dat moment draaide Damon zich met een ruk om, vloog er een gedaante uit de struiken en voor ze het wist lag haar dagboek niet meer op haar schoot. "Hey!" riep Elena geschrokken, terwijl ze overeind sprong en het wezentje vluchtig zag wegrennen. Het draaide zich nog even om om de trainster met glinsterende, ondeugende kraaloogjes aan te kijken, net lang genoeg voor Elena om te zien wat voor Pokémon het was. Een Sandshrew. En hij had haar dagboek in zijn bek! De Sandshrew zakte door zijn voorpoten en wiebelde even uitdagend met zijn kont, alsof hij haar uitnodigde om achter hem aan te komen. Oh nee, dat spelletje ging ze niet spelen. Maar, wat moest ze dan doen? Ze durfde Damon niet in te zetten, bang dat hij een vlammenwerper op de Sandshrew zou afvuren en daardoor haar dagboek in as zou veranderen. Paniek welde in haar op. Haar dagboek was het laatste wat ze nog had van haar ouders, die kon ze onmogelijk verliezen! "Geef terug," sprak ze streng, maar dat leek de Sandshrew alleen maar meer aan te moedigen. Hij draaide zich vliegensvlug om en stormde ervandoor. Elena had geen andere keuze dan achter hem aan te gaan. Met snelle passen rende ze verder het woud in, Damon met in elkaar gevouwen armen achter latend. Die achtte de situatie al lang niet meer bedreigend genoeg om er nog moeite in te steken.

'Shrew! Shrew! Sandshrew!' jubelde de Sandshrew vrolijk met het boekje nog in zijn bek. Hij zorgde ervoor dat hij iedere keer net buiten het bereik van de trainster bleef en het besef dat hij dit nog lang vol kon houden maakte het spel alleen maar leuker. Voor Elena niet, die werd met de minuut banger dat haar dagboek niet meer te redden was als ze zag wat voor klauwtjes het wezentje aan zijn poten had. Gehaast sloeg ze takken uit haar gezicht en probeerde ze de kleine duivel bij te houden. Het verbaasde haar nog hoe snel hij was voor een ground Pokémon, maar hij leek dan ook kleiner dan de gemiddelde Sandshrew die ze gezien had. En ondeugender, dacht ze grimmig. “Geef.. Alsjeblieft.. Terug..” smeekte ze buiten adem, terwijl ze zich over een paar rotsen hees. De Sandshrew, die er nog evenveel lol in had als altijd, rende verder en merkte dat zijn poten op bekender terrein kwamen. Nog even en hij zou bij zijn hol zijn. Dan kreeg ze hem nooit meer te pakken! Elena had ondertussen ook opgemerkt dat de omgeving om haar heen begon te veranderen. Ze versnelde haar pas toen ze de rotswand opmerkte, bang dat de Sandshrew in één van de tunnels zou ontsnappen en haar dagboek dan voor altijd in het gesteente verloren zou zijn. “Nee stop!” riep ze bang, terwijl ze de Pokémon afsneed en hem de weg belette door voor de wand stil te gaan staan. Hij slipte even met zijn klauwtjes, maakte toen snel rechtsomkeert en dook toen weer terug het woud in. Bij Arceus.. Werd hij dan nooit moe?! Elena maakte een geluidje dat voor even verdacht veel op het gegrom van haar Charmeleon leek en zette toen weer de achtervolging in.

Hij kon geen andere kant op dan terug naar waar hij vandaan was gekomen. De Sandshrew zag nog steeds de ernst van de situatie niet in en rende vrolijk terug naar de open plek, al begon de spanning van het spel te groeien toen hij merkte dat zijn pootjes moe werden. Damon was ondertussen nog altijd aan het wachten op zijn trainster. Hij keek fronsend op toen hij de Sandshrew weer tussen de bomen zag schieten en rolde met zijn ogen toen Elena volgde. Had ze dat mormel nou nog steeds niet te pakken? Maar, terwijl Elena de Pokémon gevolgd was en ondertussen beseft had dat ze hem nooit ofte nimmer ging vangen, was ze met een ander idee gekomen. Ze had geen andere opties meer. Ze rende naar haar tas, griste een lege pokéball uit de geopende voorzak en wierp die toen in een snelle, soepele worp naar de Sandshrew die net weer tussen de struiken wou verdwijnen. Ze had dit nog nooit gedaan en voelde haar eigen verraste blik op haar gezicht verschijnen toen de pokéball netjes tegen de Sandshrew aantikte en hem opslokte in een felle, rode straal. Haar dagboek werd nog even in de lucht gehouden en plofte toen zachtjes samen met de pokéball neer op de grond. Ze bleef even beduusd staan, maar rende toen opgelucht naar haar dagboek en drukte hem tegen zich aan, alsof ze een lang verloren vriend had teruggevonden. Vervolgens ging haar blik nieuwsgierig naar het knipperende lampje op de pokéball. Zelfs Damon draaide even zijn kop in dezelfde richting. Dit was nieuw.

Hoewel de Sandshrew licht vermoeid was van het geren, had hij nog wel zijn vechtlust. De pokéball stopte bijna direct met wiebelen en klapte weer open, waarna de pokémon in volle glorie met beide benen op de grond stond.

'Shrew! Shrew!' verklaarde de Sandshrew vrolijk toen hij weer uit de ball was gesprongen. Hij had zijn kleine mollige armpjes in de lucht gestoken, alsof hij een show aan het geven was. Elena kon er wel zachtjes om lachen, maar haar blik werd weer wat voorzichtiger toen de Sandshrew naar haar toe rende en voor haar voeten op en neer begon te springen. Angstvallig verstevigde ze haar greep om haar dagboek, die kreeg hij niet meer. "Nee nee, speeltijd is over," zei ze zo duidelijk mogelijk, maar hij leek de hint niet te begrijpen en begon nu kleine klaaggeluidjes te maken, terwijl hij nog altijd met zijn armpjes gestrekt omhoog hupte. Elena wist niet goed wat hij van haar wilde. Had hij honger, wilde hij spelen, opgetild worden? Ze was wat dat betreft nooit zo goed geweest met kleuters en deze Sandshrew leek haar niet veel ouder. "Ga maar naar huis," probeerde ze nog een keer. De Sandshrew stopte en keek haar met een scheef koppie aan. Zachtjes liet Elena een zucht langs haar lippen ontglippen. Hoe ging ze dit nou weer oplossen? Als de pokéball was blijven liggen was dat toeval geweest, maar ze ging niet onnodig een wilde pokémon aanvallen om hem te vangen. Vooral zo'n jonkie niet, dat vond ze gewoon cru. Toen de Sandshrew doorkreeg dat ze echt niet meer met hem ging spelen, draaide hij zich om en waggelde hij nieuwsgierig naar Damon. Die trok fronsend zijn wenkbrauwen op en gromde waarschuwend. Elena was misschien niet van het aanvallen, maar hij wel, en zodra de Sandshrew te dichtbij kwam zou hij dat laten weten ook. Het mormel had hem vandaag al genoeg op zijn zenuwen gewerkt. De Sandshrew kierde vrolijk iets in zijn taaltje en stak toen zijn klauwtjes uit om de mooie gloeiende staart te grijpen. Dat was de druppel. Zodra hij binnen pootbereik was, draaide Damon zich snel om en sloeg hij met een gloeiende klauw toe. 'Damon!' riep Elena geschrokken. De Charmander gniffelde eventjes en keek toen droogjes op naar zijn trainster. Wat? Snel rende Elena naar de Sandshrew, die enkele meters verderop op de grond was neergekomen, en daar was blijven liggen. Ze knielde voor het wezentje neer en probeerde hem wakker te maken, maar er kwam geen beweging meer in. Oh nee, hij was toch niet bewusteloos?! "Geweldig Damon, nu mòeten we wel een pokécenter vinden!" mopperde ze boos naar haar Charmeleon. Damon draaide met zijn ogen en wilde van het tafereel weglopen, toen hij Elena plots de lege bal weer van de grond zag pakken. Zijn ogen werden groot, nee, ze ging dat mormel toch niet vangen he?! Elena negeerde het protesterende gedrag van Damon en drukte toen met een ernstig gezicht de pokéball tegen de nog altijd bewegingloze Sandshrew. Ze kon hem hier onmogelijk laten liggen, dat zou ze niet over haar hart kunnen verkrijgen.

Note: De Sandshrew is nog maar level 1, dus vandaar dat hij met één klap al uitgeschakeld was.

Er was geen mogelijkheid meer om te ontsnappen voor de pokémon. De pokéball stopte al snel met bewegen en liet een zachte pling horen. Gefeliciteerd, je hebt een Sandshrew gevangen!