Chiaki volgde haar broer blindelings. Alano was naast haar gaan lopen, of eerlijk gezegd deed hij iets dat niet op lopen leek, maar hem wel vooruit kreeg. Niet dat het wat uitmaakte, hij volgde tenminste. Het kleine reisje naar Viridian Forest was stil geweest, maar zeker de moeite waard. Toen ze uiteindelijk aan waren gekomen in het bos, keek Chiaki haar ogen uit, net als de kleine Charmander. Wat Mamoru vertelde hoorde ze niet echt, maar dat zou haar al snel genoeg duidelijk worden. Cráneo's kopstoot tegen een willekeurige boom trok wel haar aandacht, al helemaal toen er pokémon uit die boom verschenen. Ze bekeek ze stuk voor stuk, maar het waren niet echt de pokémon die ze in gedachte had om te vangen. Net op het moment dat ze zich om wilde draaien en weg wilde lopen, suisde er iets langs haar af, richting een weerloze Caterpie die een tevergeefse poging deed om te ontsnappen. Het beeste werd gegrepen en mee naar de lucht getrokken. Pas toen de twee pokémon in de lucht tot stilstand kwamen, zag ze welke pokémon het was. Het was een Pidgey, die haar met een arrogante blik aanstaarde, ookal was er een teken van dankbaarheid in zijn ogen te zien. Chiaki dacht geen tweede keer na en wenkte Alano dat het tijd was om het strijdveld te betreden. De Charmander gehoorzaamde met een brede grijns, terwijl hij de Pidgey niet uit het zicht verloor.

''Alano, begin maar met je Ember!'' Het was de bedoeling om, door middel van deze aanval, de Pidgey wat meer naar de grond te lokken. De Caterpie zou in dat proces los worden gelaten en kunnen ontsnappen aan de hongerige klauwen van de vogel. Toch was het redden van de Caterpie niet haar eerste prioriteit. In feite dacht ze daar nieteens aan, omdat het een onderdeel van de voedselketen was. En Caterpie stonden lager dan Pidgey in die rij. De Charmander had voor ze het wist al een paar vuurbollen afgevuurd. De Pidgey ontweek ze met gemak, maar liet inderdaad de worm los om meer vaart te krijgen en tegen Alano aan te knallen. Deze verloor zijn evenwicht voor een paar tellen, maar hervond zich weer. ''Laat hem niet ontsnappen!'' riep Chiaki naar de pokémon, die geen tweede keer nadacht en een vleugel van de Pidgey vastgreep toen deze weer op hem af kwam gevlogen. Vervolgens hupte hij met gemak op de rug van zijn tegenstander, die bezweek onder het gewicht van hem en met een klap op de grond terechtkwam. Alano gooide vervolgens zijn klauw de lucht in, en krabte daarna over de rug van zijn slachtoffer. Deze piepte even van de pijn, maar wist zich uiteindelijk bij Alano weg te werken. ''Doe nog een keer je Ember!'' In een fractie van een seconde was er weer vuur verschenen uit de mond van de Charmander. Dit keer was de Pidgey te traag om deze te ontwijken en werd hij geraakt door de aanval. Opgeven deed ze echter nog niet, dat was wel duidelijk. Opnieuw kwam de Pidgey met volle vaart op Alano af. Deze wilde ontwijken, maar de Pidgey was net iets sneller dan hem. ''Alano!'' Door de kracht die achter de aanval was gezet, werd de Charmander naar achteren geduwd, om vervolgens met een harde klap contact te maken met de grond. Koppig als hij was stond hij weer op en keek nu nijdig naar de Pidgey, die weer een arrogante glimlach op haar snavel had staan.

''Char!'' Alano stormde op de vogel af. Tevergeefs, aangezien deze zijn vleugels uitsloeg en van de grond opsteeg. De Charmander struikelde over zijn eigen poten en viel met zijn kin weer op de grond. Opnieuw stond hij op, sprong de lucht in en greep de Pidgey bij één van haar poten. De pokémon had dit niet verwacht en keek verrast naar de Charmander die aan haar poten bengelde. ''Alano, ik wil nog een keer je Ember zien!'' Oké, het was waar dat Chiaki hem dat nu te vaak op had gedragen, maar het was een lange afstands aanval. Dit was dan misschien geen lange afstand, maar het was perfect om enorm veel schade aan te richten. Doordat de Pidgey nu niet meer kon ontsnappen, kreeg ze de volle laag. Voordat Alano los kon laten stortten beide pokémon naar de grond. De Pidgey lag met haar ogen gesloten, wat voor Chiaki een teken was om een pokéball te gooien. Vlug pakte ze er één tevoorschijn, klikte hem groot en gooide hem richting de Pidgey. Deze verdween in een rode waas in de kleine bal, die vervolgens op de grond terechtkwam en als een gek op en neer begon te rollen.

De Pidgey had de kracht niet meer om zich lang te verzetten. Het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Pidgey gevangen!

Chiaki keek droog naar de rood-witte bal die nu tot stilstand was gekomen. Was het haar.. Gelukt..? Had ze een Pidgey gevangen?! Ze rende vlug op de pokéball af en raapte hem op, waarna ze hem met een brede grijns aan Mamoru liet zien en twee vingers naar hem opstak, als een soort 'peace-teken'. De meeste trainers deden dat nadat ze een pokémon hadden gevangen, en zij had het blijkbaar ook overgenomen. Chiaki keek vervolgens zelf naar de pokéball en fronste licht. Een naam.. ''Ik noem je..'' begon ze, terwijl ze de pokéball van haar afgooide en de Pidgey er weer uit verscheen. ''Sarita.''

+5!

"Dat was een mooie vangst." Chiaki keek op en zag haar broer op haar af komen strompelen. Ze glimlachte breed, alleen al vanwege het compliment. Zoiets hoorde ze niet meer vaak de laatste tijd. Het voelde wel goed van tijd tot tijd. ''Bedankt,'' antwoordde ze toen. Vervolgens gaf haar broer weer een compliment. Er verscheen een lichte blos over Chiaki's gezicht, terwijl ze het compliment aanhoorde. Een hele tijd had ze geen complimenten gehad, en nu kreeg ze er plots twee. De Pidgey keek luguber naar de andere pokémon, voordat ze van het groepje wegkeek en naar het meisje staarde. Vervolgens sprong ze de lucht in, klapte een paar keer met haar vleugels, en landde op Chiaki's schouder. Deze keek haar vragend aan, maar Sarita scheen er geen aandacht voor te hebben, aangezien ze uitgebreid haar veren schoon begon te maken.

"Over Coördinators gesproken, er is hier wel een Contesthall, maar op het moment zijn er geen Contests. Nu is er ook een Contesthall in Cerulean City, misschien heb je daar meer geluk. Als je daar ben moet je maar de groeten aan Cynthia, de lokale Gymleider en dus een collega van mij," sprak Mamoru weer. Chiaki trok een bedenkelijk gezicht. ''Cerulean City, huh?'' mompelde ze in zichzelf. ''Ah, Cynthia, toch? Zal ik doen,'' voegde ze er gauw aan toe. Haar broer wenste haar geluk toe en had het over een pokémon gevecht. Het meisje keek hem vragend aan. Wat? Ging hij nu alweer? Oh, ja. Dat was waar ook. Hij was een gymleider. Hij had vast veel verplichtingen. Dat betekende dat ze hem nu ophield van die verplichtingen. Ze knuffelde hem stevig terug, en realiseerde zich dat ze dit heel erg gemist had. Er waren nu al heel wat jaren voorbij, maar toch voelde het nog steeds zoals vroeger. Toen ze hem losliet, trok ze een vastberaden gezicht en balde haar vuist, die ze vlak voor haar hield. ''De volgende keer dat we elkaar tegenkomen, zal ik een succesvolle coördinator zijn. Ik kijk al uit naar ons gevecht,'' sprak ze enthousiast.

''Char!'' Alano nam de poot van Cranéo aan en schudde hem vrolijk. Daarna keken zowel hij als Chiaki naar het vertrek van de twee. Sarita scheen nog druk bezig te zijn met haar veren. Niet dat ze interesse had in dit. ''Charmander, Char?'' Alano keek vragend naar zijn trainster, die een bedenkelijke blik opzette. ''Ik denk dat ons volgende doel Cerulean City is, maar natuurlijk moeten we ook nog met jullie aanvallen oefenen. Coördinator ben je niet zomaar,'' mompelde ze, waarna ze droog om zich heen keek. ''Goed.. Welke kant was het ook alweer op?'' De Charmander grinnikte en liep toen een richting op. Daarna draaide hij zich om, riep op zijn trainster, en wees met zijn vinger de kant op waar hij heen was gelopen.