Met een mislukte grijns zat Deb op een kist somber voor zich uit te kijken. Het was nu al een paar dagen dat ze verbleef in Viridian City, maar ze wou ook naar de Pewter Gym gaan, alleen was ze bang dat volledig afging als ze al zou gaan. Bovendien wist ze niet wat ze moest doen. Ze had Nidoran gisteren getraind. Hij leek sterker te zijn geworden, maar had nog geen aanval geleerd. Bovendien had ze gisteren in Viridian City een vishengel gevonden. Het ding lag daar gewoon voor het oprapen. Ze had getwijfeld of ze het zou meenemen, maar het idee aan de grote blauwe Pokémon die al de hele tijd in haar gedachten rondging, had haar overtuigd. Als ze hem zou vangen, dan zou ze een sterke water Pokémon hebben. Een brede grijns sierde haar gezicht, waarna ze opstond. ‘Sparky, we gaan die Pokémon vangen!’ zei ze vrolijk. ‘Pika?’ vroeg Saprky, terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. ‘Oh, snap je niet wat ik bedoel?’ vroeg Deb, waarna ze tegen haar voorhoofd sloeg. ‘Je kent deze Pokémon toch wel?’ zei ze vrolijk, terwijl ze haar Pokédex pakte en die voor de Pikachu hield. ‘Pika!’ schreeuwde hij, terwijl zijn oren rechtop gingen staan en zijn gezicht een blauw kleurtje kreeg. Hij rende langs een boom af en verstopte zich achter het struikgewas. ‘Oh, kom op, voor een Gyarados hoef je toch niet bang te zijn?’ vroeg Deb, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat een Gyarados je verschrikkelijk boos aankeek via een Pokédex. ‘Pika!’ klonk er protesterend. ‘Hé, als ik hem tegenkom, ga jij er wel tegen vechten, hoor!’ zei Deb uitdagend. ‘Pika!’ klonk er opnieuw protesterend. ‘En nu ga ik vissen!’ zei Deb vrolijk, waarna ze haar handen tot vuisten balde en breed lachte. Dit werd geweldig!
‘Oh, kom op, ik zit hier nu al een uur,’ zeurde Deb, terwijl ze haar vishengel naast zich legde en zag hoe de dobber zachtjes op en neer bewoog in het zachte, kantelende water. ‘Pika,’ zei Sparky zuchtend. Hij had zijn beide oren naar beneden hangen en het was overduidelijk dat hij weg wou. Deb vermoedde dat hij de Pewter Gym wou uitdagen, maar zij vond hem er nog niet goed genoeg voor. Bovendien moest ze Nidoran eerst wat aanvallen leren. Twijfelend keek ze naar de Pokéball, waarna ze even haar hoofd schudde. ‘Wat als ik geen goede Trainer ben?’ fluisterde ze zachtjes. Ze dacht aan de enthousiasme van Chase en grijnsde even. Ze moest niet zo somber doen. Dat zou hij vast hebben gezegd als hij bij haar was. Toch was het idee dat hij mijlenver weg was en zij hier zat met een hengel en terwijl hij aan het trainen was met zijn Pokémon, verschrikkelijk pijnlijk. Ze zuchtte en liet haar blik opzij glijden naar Sparky, die ergens over aan het piekeren leek te zijn. ‘Is er iets, Spark?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Pika,’ zei hij arrogant, waarna hij zijn blik afwendde. ‘Fijn, dan niet,’ mopperde Deb, maar het slechte gevoel voor haar Pokémon bleef branden. Ze zuchtte even en keek opzij. Zou de Pikachu zijn huis soms missen? Misschien vond hij dat ze er veel te lang over deed en wou hij dat ze sneller een beslissing nam. Eerst wou ze Gyarados vinden, daarna zou ze wel kijken of ze samen konden reizen naar Pewter City. Maar ze moest Nidoran sowieso nog trainen, dat zou Sparky toch wel begrijpen? Zachtjes zuchtte ze,waarna ze even over haar wang wreef en twijfelend naar het water keek. ‘Oké, misschien kan ik straks beter doorgaan,’ gaf ze toe aan zichzelf.
Net toen ze op wou staan en haar vishengel mee wou nemen, begon de dobber heftig op en neer te bewegen. ‘Krijg nou wat!’ riep ze enthousiast, waarna ze meteen haar vishengel omhoog pakte. Iets te snel. De Pokémon die zich eraan gevestigd had, vloog door de lucht en landde op de grond. ‘Nidoran, pak die Gyarados!’ riep Deb vrolijk, waarna ze een Pokéball wou gooien. Haar hand bleef echter in de lucht steken. ‘Karp, karp! Magikarp!’ riep de rode Pokémon, terwijl hij op en neer bewoog op het gras. Verbaasd keek Deb naar haar vangst. Vaag besefte ze zich dat er hier helemaal geen Gyaradossen konden zijn. Bovendien was Magikarp de voorevaluatie van Gyarados. Ze grijnsde breed. ‘Als ik goed mijn best doe, word jij mijn Pokémon,’ fluisterde ze. Magikarp keek haar alleen maar hulpeloos aan. ‘Nidoran, doe je Tackle!’ riep ze. ‘Nido!’ riep de Nidoran, waarna hij naar Magikarp begon te rennen. De Pokémon verroerde zich nauwelijks en zag hopeloos toe hoe hij het onderspit moest delven. ‘Ja!’ riep Deb vrolijk, toen Magikarp geraakt werd en hard op de grond viel. ‘Sparky, geef hem de volle laag!’ riep ze. ‘Pika!’ riep hij, waarna hij omhoog sprong. ‘Karp! Karp!’ riep de Magikarp, terwijl er tranen van wanhoop in zijn ogen kwamen te staan. Verbaasd keek Deb naar de Pokémon. Ze had nog nooit zoveel wanhoop gezien. ‘Stop!’ riep ze, maar het was al te laat. Sparky laadde zijn donder en vuurde die op Magikarp af. Snel begon Deb te rennen en sprong tegen de donderstraal. Haar lichaam viel volledig de klap op en ze zakte in naast Magikarp. ‘Pika!’ riep Sparky verschrikt, waarna hij naar haar toerende. Een Pokéball was op de grond gevallen. Magikarp keek er even naar. Plotseling tikte zijn hoofd er per ongeluk tegen. Dat was genoeg om hem in de Pokéball te slokken. Verbaasd keek Deb naar de Pokéball. Zou het lukken?

[En nee, ik ga 'm nu niet overhaast een Gyarados maken, maar een Magikarp vind ik gewoon awesome ]

De Magikarp verdween in de bal en spartelde daar rustig verder. Eigenlijk vond hij het wel prettig hier. Veel beter dan daarbuiten, waar hij gemarteld werd. De bal hield op met wiebelen en het rode lampje doofde. Gefeliciteerd! Je hebt een Magikarp gevangen!

Water kantelt niet schat, het kabbelt =p Verder raad ik je aan om toch echt alinea's te gaan gebruiken in je posts, dat maakt het wat overzichtelijker

Tok. Tok. Tok. Carmen's gezicht stond op onweer.Tok. Tok. Tok. Ze had verwacht dat als ze een Pokémon gevangen zou hebben, deze automatisch naar haar zou luisteren. Blijkbaar niet. De Cubone die ze recentelijk aan haar team had toegevoegd, Rascal, sloeg pesterig met zijn bot tegen haar schenen terwijl ze door het gras liepen. Een paar meter achter hen volgde Bro. Tok. Tok. Tok. ''Stop daar toch nou eens mee!'' De Cubone stopte en keek haar verschrikt aan voor een paar seconden. Toen sloeg hij snel nog een keer tegen haar been aan. ''Okay. Dat is de druppel!'' De Cubone gniffelde. ''Ik ben je trainer, Rascal, je hoort me te gehoorzamen!'' Rascal reageerde niet en inspecteerde zijn bot. Zuchtend keek Carmen naar haar schenen. Ze zaten onder de blauwe plekken door Rascal.

Opeens stopte Bro met lopen. Hij spitste zijn oren. Carmen merkte het op en draaide haar hoofd naar de Snorlax. ''Wat is er, Bro?'' Bro opende zijn muil. ''Laaax.'' Hij draaide zich om en waggelde terug. ''H-hey!'' Carmen volgde hem. Rascal kon haar snelle passen moeilijk bijhouden met zijn kleine pootjes. Toch weigerde hij in zijn Pokéball te gaan sinds hij gevangen was. Bro stopte en keek rond. ''Wat doe je, Bro?'' Opeens hoorde ze het ook. Een trainer? Opgewonden probeerde ze de bron van het geluid te vinden. Toen ze een donderstraal van een Pikachu hoorde, wist ze waar het vandaan kwam. Ze duwde een paar bosjes opzij, tot ze bij een oever kwam. ''Hallo, i-'' Haar glimlach verdween vrijwel meteen toen ze een gehavende trainer op de grond zag liggen, naast een Pokéball. ''Oh mijn Arceus!'' Ze rende naar haar toe en knielde naast haar neer. ''G-gaat het?'' Rascal sprong ook uit de bosjes en toen hij de andere Pokémon zag, hief hij vijandig zijn bot naar hen op. Bro had wat meer moeite met zijn brede lichaam door de bosjes te krijgen.

Druk niet te vaak op enter, dat is in het eerste deel van je post niet nodig Ik vind dat je een leuk karakter aan je Cubone hebt gegeven trouwens!

OOC: Ik heb het bijgewerkt, bedankt voor de tip!

Hijgend keek Deb opzij, terwijl ze Sparky protesterend hoorde roepen tegen Dizzy, die naar haar toe wilde gaan om haar wonden te inspecteren. Hij kreeg daar de kans niet voor, omdat de boze Pikachu hem tegenhield. Een oor stond overeind en de andere lag plat. Zijn kraaloogjes keken benauwd naar Deb, die dankzij zijn toedoen op de grond lag. ‘Pika!’ zei hij, waarna hij naar haar toerende en met zijn pootje tegen haar wang sloeg. ‘Stop daarmee, Sparky,’ mompelde Deb, terwijl ze overeind probeerde te komen. De pijn die de schokken hadden veroorzaakt weerhielden haar echter. Haar ogen sloten zich pijnlijk toen ze een nieuwe poging deed om op te staan. ‘Nido!’ zei Nidoran opeens opgewonden. Hij wees met zijn pootje naar de Pokéball. ‘Wat is er, Dizzy?’ vroeg Deb, waarna ze naar de Pokéball keek. Ze kon haar ogen niet geloven toen de Pokéball niet meer heen en weer bewoog. Had ze een Magikarp gevangen? Een lichte grijns verscheen rond haar lippen, maar die vervloog algauw weer toen ze een nieuwe pijnscheut voelde en zachtjes kreunde ze. Ze haatte dit. Had ze bij Jellal al niet genoeg pijn geleden toen ze op de grond gevallen was? Een nieuwe pijnscheut liet haar inderdaad weten dat het niet zo was. Ze keek zuchtend naar Sparky, die een beetje twijfelend keek. ‘Pi!’ zei hij daarna, waar een klein beetje trilling in te horen was. Geagiteerd draaide hij zijn kopje weg, maar aan zijn schitterende kraaloogjes was te zien dat hij overduidelijk moeite deed om zijn tranen in te houden. ‘Sparky, ik…’ begon Deb, maar ze werd onderbroken door een stem. Snel keek ze opzij. Een paar voor haar onbekende Pokemon sprongen uit het struikgewas en met een verbaasde blik keek Deb naar ze, alsof ze het niet kon geloven. Ze schudde even verbaasd haar hoofd, waarna ze opzij keek naar Sparky. ‘Ja, het gaat wel,’ beantwoordde ze de vraag van het meisje, waarna ze weer naar de stilliggende Pokéball keek. Ze pakte die vrolijk op en glimlachte. ‘Kijk, ik heb een Magikarp gevangen!’ zei ze trots, waarna ze even opnieuw wees naar de Magikarp en daarna vrolijk knikte. Ze liet haar blik naar Dizzy glijden, die even een kreetje maakte en uitdagend naar de Trainer voor haar keek. Ook Sparky sprong omhoog en kwam vijandig voor haar staan. ‘Jongens,’ verzuchtte Deb, maar stiekem was ze wel trots op haar Pokémon, omdat die haar zo goed mogelijk verdedigden. Het gaf haar een veilig gevoel.

Een lichte glimlach verspreidde zich rond haar lippen toen ze het meisje aankeek. Ze vermoedde dat het een Trainer was, maar het kon ook goed een Coördinator zijn. ‘Wauw, wat is dat!’ riep ze verbaasd uit, toen een geweldig grote Pokémon zich in haar zicht bevond. Snel pakte ze haar Pokédex en nieuwsgierig activeerde ze hem met een knopje. ‘Een Snorlax,’ concludeerde ze, nadat ze de uitleg van Dexter aangehoord had. Ze stopte de Pokédex tussen het elastiek van haar rok en haar blote vel van haar dij, waarna ze glimlachte naar het meisje en even over haar achterhoofd wreef. Spark keek vijandig naar de Cubone. ‘Pika,’ zei hij arrogant, waarna hij zijn staart rechtovereind stak en een aanval laadde. ‘Nee, Sparky! Laat hem met rust!’ zei Deb streng. ‘Pika! Pikachu! Pika!’ riep Sparky protesterend, terwijl hij met een pootje naar Cubone wees en met zijn andere pootje heftig op en neer zwaaide. Deb begon te lachen. ‘Het lijkt wel alsof je een orkest leidt,’ grijnsde ze. ‘Pika,’ mompelde Sparky, waarna hij zijn vijandige houding liet varen. Glimlachend keek Deb naar de Trainer. ‘Sorry voor zijn gedrag, hij is nogal beschermend tegenover mij,’ zei ze, terwijl ze geruststellend over Sparky’s kopje wreef, die dat aan zijn gesloten ogen te zien wel graag had. Ze glimlachte opnieuw naar het meisje. ‘Aangenaam trouwens, ik ben Deborah Scott, maar noem me maar Deb,’ zei ze haar gebruikelijke tekst bij een ontmoeting. Ze knikte even, waarna ze haar hand uitstak naar het meisje en geduldig wachtte wat zij zou gaan doen.

[Deze is als een soort spijtbetuiging voor Cynthia, haha]

Aawh, het is al goed meid! *knuf* Je hebt wel beschermende pokémon bij je haha =p +2 voor je post! (O en kijk even naar je eerste zin, daar heb je weer wou gebruikt )

Enthousiast pakte ze Deb's hand en schudde deze nogal wild op en neer. Een brede glimlach ontstond op haar gezicht. ''Gelukkig! Mijn naam is Carmen. Carmen Woods.'' Ze wees naar de Snorlax. ''Dat is Bro. Heb je je eten goed opgeborgen?'' Ze lachte wat twijfelend. ''Hij heeft de gewoonte eten weg te pakken van mensen. Vreemdeling of niet.'' Ze wees naar de Cubone, die nog steeds met zijn bot naar de vreemde Pikachu aan het zwaaien was. ''Dat is Rascal. Let maar niet zoveel op hem; hij is nogal een relschopper.'' Ze glimlachte, maar piekerde tegelijkertijd. De Pokémon van Deb zagen er heel goed uit. Ze waren zeker beter dan haar team. De manier waarop ze hun trainer verdedigde toen Carmen uit de bosjes kwam. De had zeker een hele goede band met haar Pokémon. Stiekem was ze daar stinkend jaloers op.

''Jij bent toch ook een trainer?'' Ze keek naar de Pikachu en de Nidoran. Ah, een Nidoran! Snel pakte ze haar Pokédex en verzamelde informatie over de Pokémon. '' Hoe lang ben je al trainer? Je bent toch trainer, hé? Vast wel, toch?'' Ze hield even haar adem in. Daar ging ze weer. Rustig aan, Carmen. ''... Je Pokémon zien er zo sterk uit.'' Rascal keek op. Hij voelde zich blijkbaar beledigd. De kleine Cubone hief zijn bot nog een stukje op en knikte naar Sparky. Hij daagde de Pikachu overduidelijk uit.

Carmen merkte de Pokéball op die Deb in haar hand hield. ''Een Magikarp?'' Ze had haar vader vaak Magikarp zien vangen bij een riviertje naast hun huis. Nieuwsgierig veegde ze een plukje haar uit haar gezicht. ''Heb je die nu net gevangen? Stoer!'' Ze giechelde opgewonden. ''Mag ik hem zien? Alsjeblieft?'' Ze keek enorm tegen deze trainer op. Zou ze al badges hebben? Misschien kon ze beter op de antwoorden van de vragen die ze tot nu toe had gesteld wachten.

+2 voor jou!

Een lichte, geamuseerde grijns verscheen rond Debs lippen, terwijl ze naar het meisje voor zich keek, die zichzelf al snel voorstelde als Carmen. ‘Tja, relschoppers, daar heb ik er ook nog van gehad in mijn team,’ lachte Deb, terwijl haar blik naar haar Pikachu gleed. Sparky keek haar echter aan alsof hij nooit zoiets in zijn hoofd zou halen en draaide zijn hoofd gegeneerd weg toen Deb glimlachend bleef kijken. ‘Ja, ik wilde al heel lang een Magikarp. En nu heb ik er eindelijk een kunnen vangen!’ opperde Deb glimlachend, waarna ze haar blik even naar Carmen liet glijden en daarna naar haar Cubone keek. Rascal en Bro, dat waren echt leuke namen. Ze vond haar eigen namen al vreemd, maar Carmen kon er dus blijkbaar ook wat van. Trouwens, de naam Otsu, die Nate aan zijn Pokémon gegeven had, was ook heel apart. Maar ja, had iedereen niet een bepaalde, aparte naam voor zijn Pokémon? Vast wel. Grijnzend nam Deb Sparky op, die uitdagend naar Rascal aan het kijken was. Ze hield de Pikachu dicht tegen zich aangedrukt, zodat Rascal in elk geval niet zou kunnen aanvallen. Ze verbaasde zich wel over de enthousiasme tegenover haar van Carmen. Zo speciaal was ze toch niet? Ze was gewoon een Trainer die probeerde om acht bagdes te halen, maar ze was er nog lang niet. ‘Natuurlijk ben ik een Trainer! En ik zal je Converse dan wel even laten zien, je blijkt er heel enthousiast over te zijn,’ zei Deb, waarna ze even glimlachte en daarna haar Pokéball richting het water gooide. De Pokéball ging open en een wit licht verscheen, waarna langzaam de gestalte van Converse zichtbaar werd, die zich wild spartelend probeerde te bewegen in het water. Deb trok even een wenkbrauw op, waarna ze haar ogen over Carmen liet glijden. Of ze was een Trainer, of ze was een Coördinator, dat was voor haar al zeker. Ook aan de Pokémon viel dat goed te zien. Het gedrag van Rascal tegenover de Pikachu verraadde al veel. Sparky sprong uit haar armen en keek opnieuw uitdagend naar Rascal. ‘Pika!’ zei hij vijandig. Dat bracht Deb op een idee. ‘Hé, Carmen, wat zou je van een Pokémongevecht vinden?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze keerde Converse terug in zijn Pokéball. ‘Een twee tegen twee gevecht. Jouw Cubone en Snorlax tegen mijn Pikachu en Nidoran?’ vroeg ze opnieuw.

[Deze is zo verschrikkelijk slecht ;D Sorry]

Niet jezelf zo naar beneden halen Deb! Opperde is trouwens een verkeerd gekozen uitdrukking bij één van je zinnen +2 voor jou!