Zachtjes trok een Vulpix aan de mouwen van haar trainer om hem wakker te maken maar tot nu toe had de Vulpix nog geen succes. Mark sliep als een blok. Zelfs Sam had al van alles geprobeerd maar de jongen sliep echt overal doorheen totdat Toby zich besloot er mee te bemoeien. Althans vier van zijn Pokémon wisten dat hun trainer niet al te best sliep, de afgelopen maanden maar dat was geen excuus om de beloftes niet na te komen. “Pika..” sprak de Pikachu tegen de Eevee en Vulpix waarop Toby toen zijn handjes tot vuisten balde. Opdat moment schoot de jongen overeind en viel uit bed met een doffe klap terwijl hij in de knoop zat met zijn deken. “Hoe laat is het, jongens?” vroeg de bruinharige jongen verstrooid aan zijn Pokémon, die alle drie tegelijk op de klok wezen. “Oh… nou sorry,” mompelde Mark met knalrode wangen en krabbelde overeind na zichzelf te hebben bevrijd uit zijn deken. Zowel Toby, Flynn als Sam keken hem breed grijnzend aan toen de jongen de deken weer op het bed gooide en vervolgens naar het raam toe liep om naar buiten te kijken, Toby en Sam sprongen bij hem op het bureau. Hij herinnerde zich namelijk dat er gister werd gewaarschuwd voor storm maar zoals het er nu naar uitzag was het alsof die mensen hadden staan liegen... de zon scheen maar er dreven ook dikke stapelwolken voor de zon waardoor het er toch grauw uitzag. Perfect weer om te trainen of om te voetballen.. Mark slaakte een diepe zucht en pakte daarna zijn joggingbroek van de stoel af om die mee te nemen naar de badkamer, daar trok hij het kleding stuk aan voordat hij een blik in de spiegel wierp.  Mark liet zijn blik hangen toen hij zijn pyjamashirt uittrok en zijn blik naar zijn enkel liet glijden. Moest hij het er maar op wagen of niet? hij had al meer dan een half jaar niet meer gevoetbald en het begon nu toch wel te jeuken, ook was hij bang om weer door zijn enkel te gaan of dat de pijn erger zou worden. Opdat moment sprong Toby naast hem op de wasbak, breed glimlachend alsof hij hem iets duidelijk probeerde te maken. “We gaan vandaag Mitsu uitdagen, oké?” sprak de jongen met een resolute ondertoon in zijn stem maar wist nu al dat hij zichzelf voor loog. Het lef om haar serieus op te zoeken en uit te dagen zou hem niet eens lukken… daar was hij namelijk te laf voor. Hij had al meerdere pogingen gedaan maar toch deinsde hij weer achteruit telkens als hij te dicht bij haar gym kwam, vandaag zou ook geen uitzondering zijn. Toby had hem echter vrolijk aangekeken toen hij die naam noemde… maar wist de Pikachu ook dat het niet zou gebeuren? Het vervelende was juist dat Mark het gele wezentje teleur zou stellen door Mitsu juist niet durven te benaderen, niet uit zichzelf in ieder geval, vooral na wat er had afgespeeld tussen hem en zijn moeder.

Toen Mark klaar was met omkleden, wenkte hij al zijn Pokémon naar zich toe. Levi had nog niets gezegd deze ochtend net als zijn Vulpix. Aangezien er nog geen teken van de storm was.. had de jongen besloten om een poging te doen tot voetbal, om het weer langzaam op te pakken je kon wel blijven wachten maar als je niets probeerde, dan kon je de dingen niet met zekerheid zeggen. De jongen die op het bed zat, knoopte zijn veters vast en pakte vervolgens zijn voetbal van zijn tas af. “Ik denk dat het maar eens tijd word dat ik wat ga oefenen met voetbal maar ik weet ook dat ik heb gezegd dat we naar Mitsu zouden gaan..” mompelde Mark wat afwezig waarbij hij zijn ogen naar de grond liet glijden, Toby’s blik ontwijkend. “…maar ik kan dit niet, niet na wat er thuis is gebeurt,” voegde hij er neerslachtig aan toe. langzaam gleed zijn hand naar zijn wang alsof hij die klap opnieuw tegen zijn gezicht voelde komen waardoor Toby zijn oren liet zakken… dit was precies de rede waarom hun trainer nog steeds rond hing in Viridian City om zijn familie te ontlopen. Als dit zo doorging zou Mark dadelijk nog écht depressief worden net als... háár. De Pikachu wilde iets doen om hem te helpen maar Mark had iemand nodig die hem begreep en met hem kon praten door hem moed in te spreken en de confrontatie met zijn moeder aan te gaan.  De enige die hij kon bedenken was zijn zusje, Sylvia en háár. Opdat moment merkte de Pikachu dat de jongen was opgestaan en aanstalten maakte om te vertrekken naar het kleine trainingsveldje achter het Pokémon Center, snel volgde het gele wezentje zijn trainer naar de gang toe, de jongen had zijn teamgenoten terug laten keren. Mark was echter al snel van humeur veranderd en had een zelfverzekerde blik op zijn gezicht, dit bracht echter een glimlach teweeg bij Toby.. Mark wist zich wonderbaarlijk snel te herpakken. “Oh Mark! Jouw moest ik net hebben, jongen.” De bruinharige jongen en zijn Pikachu keken vragend op toen zuster Joy naar hem toe kwam lopen met een brief in haar hand en stopte hierbij met lopen, achter haar stond een andere jongen met een pet op ook hij had een Eevee naast hem staan, net als Mark zelf. “Mij?” vroeg hij met een gefronste wenkbrauw aan de rozeharige vrouw die knikte. “Deze jongeman kwam net een Pidgey binnen brengen,” legde de zuster uit maar stak toen haar hand uit met de envelop erin, naar hem toe.  “Deze brief had de Pidgey bij zich,” voegde de jongen er aan toe.

Mark pakte de envelop met trillende handen aan van zuster Joy toen hij het handschrift herkende van zijn moeder en stak hem vervolgens ongeopend in zijn broekzak, zuster Joy liet hen op dat moment alleen achter. “..Ehh.. nou bedankt..?” mompelde de bruinharige jongen tegen de jongen met zijn blauwe pet. “Taichi,” antwoordde de jongen met een flauwe glimlach op zijn gezicht. “Pi-pikachu!” riep Toby onverwachts waardoor zijn eigen trainer opschrok, de Pikachu deed een poging om zichzelf voor te stellen maar  besefte blijkbaar dat Taichi er niks van zou begrijpen. Mark merkte meteen dat Taichi met glinsterende ogen naar zijn partner keek en greep het gele wezentje van zijn schouder af. “Dit is Toby, me maatje en ik ben Mark,” wist hij uiteindelijk te zeggen. Taichi volgde zijn voorbeeld door zijn Eevee op te pakken en hem voor te stellen als Nero. Opdat moment besefte de bruinharige jongen wat hij van plan was geweest met zijn voetbal en Pikachu maar hij kon Taichi niet zomaar alleen achterlaten. Hij had eigenlijk helemaal geen tijd om een gesprek te voeren met deze jongen. “Als je het niet erg vind.. “ begon Mark en keek Taichi met een schuldige blik aan die hem vragend aankeek. “.. ik heb nog best veel te doen vandaag dus..”
Mark liet zijn Pikachu op zijn schouder klimmen en stak daarna zijn vrije hand uit naar de jongen met zijn Eevee als een soort van afscheidsgebaar, vervolgens liep hij zonder op een antwoord te wachten naar de schuifdeuren toe. Mark vond het niet echt fijn om te liegen en voelde zich enorm schuldig maar hij wilde weten wat er in die brief stond.. of beter gezegd; wat moest zijn moeder van hem? Eenmaal buiten het Pokémon Center, zocht de jongen met zijn Pikachu een bankje op om de brief van zijn moeder te lezen. Mark scheurde de envelop open en haalde vervolgens het briefje eruit die hij daarna openvouwde, de jongen las hardop voor zodat Toby het ook kon horen:

Lieve Mark,

Het spijt me zo ontzettend dat ik  tegen je ben uitgevallen.
Ik had je niet mogen slaan en ik weet ook dat je me dit niet in dank afneemt wat ik over Toby heb gezegd maar begrijp ook dat ik niet tolereer wat je over Danny heb gezegd. Jij en Sylvia moeten accepteren dat jullie vader niet meer terugkomt en dat Danny zijn plaats inneemt, ik vraag jullie niet om hem meteen te accepteren. Dat is wel het laatste wat ik wil.

Liefs mama.

Mark keek vol ongeloof naar de woorden op het papier terwijl zijn Pikachu hem bezorgd aankeek.. zij had spijt en hij en zijn zusje moesten zomaar accepteren dat ze een nieuwe vader hadden? Dat kon ze mooi vergeten en daarbij was het nu al te laat, ze waren al een jaar verder. Opdat moment voelde hij tranen opwellen in zijn ooghoeken en sloeg hij met een harde klap op de leuning van het bankje om zijn frustratie te uitten. De jongen deed geen moeite om zijn tranen weg te vegen, zelfs Toby die het van dichtbij had meegemaakt, wist dat het veel pijn had veroorzaakt bij de jongen. Het ging altijd maar om haar en niet hoe hij en Sylvia zich voelde… zijn zusje had er ook doorheen gezeten toen hij vorig jaar naar huis ging vanwege zijn enkel, hun moeder was er toen niet voor haar of voor hem. Het ging haar alleen om zichzelf en dat was wel weer gebleken.. vrijwel meteen was ze in de aanval gegaan toen Mark haar de waarheid had gezegd en ze had daarom naar Sylvia willen uithalen maar de jongen had dat niet toegestaan.. hij had de klap voor zijn kleine zusje opgevangen. Automatisch gleed zijn hand langzaam naar zijn wang toe waarop hij die klap had ontvangen, voelde hij dat Toby op zijn schoot was geklommen en zijn hoofd tegen zijn schouder duwde. Het gele wezentje stond op zijn achterpootjes waardoor de jongen zijn arm om de middel van Toby heen kon leggen, als een soort omhelzing. Zijn Pikachu was er altijd voor hem, zelfs wanneer hij er niet hoorde te zijn, soms  leek het alsof het wezentje de taak van zijn moeder had overgenomen want Toby stond altijd voor hem klaar, hield een oogje in het zeil en was er voor hem als hij het nodig had.  Het kalmeerde de jongen enigszins, wat hem hielp om niet in het verdriet te blijven hangen en merkte dat zijn tranen langzaam opdroogde. “..Toby… dankje..” mompelde Mark zacht tegen het wezentje die met zijn tong over zijn wang ging, dit zette hem door om zijn tranen helemaal weg te vegen en een flauwe glimlach op te zetten. “Pikapi.”

Mark slaakte een diepe zucht… misschien moest hij een knoop doorhakken door terug te keren naar Vermillion City. Hij had Toby immers beloofd om Mitsu voor een gevecht uit te dagen maar de kans dat hij zijn moeder tegen zou komen was ook groot, een tweede confrontatie zou hij niet aan durven, uit angst voor nog een klap. Of misschien zelfs erger. Nee, angst wekte alleen maar meer angst op hierdoor was zijn zelfvertrouwen ook niet meer wat het hoorde te zijn, sinds dit gedoe en het koste hem al veel moeite om zichzelf op de rails te houden. Hij wilde er met iemand over praten maar hij wist niet wie. Shiyo en Sylvia waren de eerste die in hem opkwamen maar voordat hij halsoverkop een poging deed om contact te zoeken met zijn zusje, schoot er nog iemand bij hem te binnen.. namelijk Cynthia. Waarom wist hij niet maar op de een of andere manier vertrouwde hij de gymleidster goed genoeg, door die ene week training. Opnieuw slaakte de jongen een diepe zucht en keek Toby aan, die inmiddels naast hem op het bankje zat. Hoe moest hij in hemelsnaam zeggen tegen zijn Pikachu dat hij terug wilde naar Cerulean City? Een hol gevoel in zijn maag zorgde ervoor dat hij zijn mond niet open durfde te trekken maar toch wilde hij dit voor zichzelf. “Toby… vind je het erg als we voor een tijdje terug keren naar Cerulean City?” vroeg de jongen toen aarzelend maar tot zijn opluchting had zijn Pikachu er helemaal geen probleem mee. Toby legde een bemoedigend pootje op zijn arm waarbij hij hem zelfverzekerd aanstaarde. “Pika Pi-pikachu!” riep hij uit. De bruinharige jongen zette een opgeluchte glimlach op zijn gezicht en stond vervolgens op, pakte zijn voetbal van het bankje en stopte de brief van zijn moeder in zijn broekzak. “Ik denk dat ik naar het Pidgey Postoffice ga om een brief te sturen naar Cynthia,” sprak Mark vervolgens en reikte zijn vrije arm naar de Pikachu uit zodat hij op zijn schouder kon klimmen. Hierbij keek Toby vragend op maar knikte enkel, als teken dat hij het begreep en de jongen niet wilde ontmoedigen met wat hij ook van plan was, daarna klom hij via zijn arm naar zijn schouder toe. Toen Mark terug liep naar het Pokémon Center om zijn voetbal in zijn kamer te dumpen, voelde hij zich een stuk beter dan eerst, wetend dat hij dadelijk een deel van zijn problemen achter zich kon laten zodra hij het Pidgey Postoffice had bereikt. Natuurlijk was hij nog steeds gefrustreerd en verdrietig maar dat was nogal logisch. Op de een of andere manier was hij nu nog nerveuzer dan eerst, hij vroeg niet gauw om een helpende hand maar dit was een uitzondering. Hij had nu gewoon hulp nodig als hij zichzelf niet verder wilde verliezen en dat was een feit. Bloed nerveus schreef hij de brief voor Cynthia waardoor zijn handschrift nogal slordig werd maar het was nog prima te lezen, hij schreef erin dat hij en Toby op weg waren naar haar gym en dat hij haar hulp hard nodig had, later zou hij het wel uitleggen.

Tevreden vouwde Mark het briefje op en stopte het in de envelop waarop hij het adres van de Gymleidster schreef; Cynthia Claves, Cerulean Gym.  Toby wierp hem een brede grijns toe toen de jongen de envelop aan een Pidgey overhandigde en vervolgens de vogel Pokémon weg zag vliegen. Hij grijnsde breed naar zijn Pikachu die hem bemoedigend toeknikte en vervolgens op zijn schouder liet klimmen, het gele wezentje nam echter plaats op zijn hoofd. Mark verliet grinnikend het kleine gebouw na gedag te hebben gezegd tegen de eigenaar. Eenmaal buiten keek hij even naar boven om de blik van zijn Pikachu te vangen die vrolijk op hem neerkeek. “We vertrekken morgen…”

Godmode met Toestemming, ofcourse.

Sora keek met een glimlach naar de lucht. Het grootste deel van de lucht was bewolkt, wat inhield dat Miku, haar broertje, zich grotendeels in de tuin kon wagen. Samen met Spring rende de jongen op blote voeten door het gras. Sora genoot van dit zeldzame moment dat haar broertje ongemoeid naar buiten kon. Haar glimlach vervaagde ietwat toen ze dacht aan de grootste wens van haar broertje; rondreizen met zijn eigen Pokémon. Wat zou ze hem toch graag helpen om die wens te vervullen. Al dagen pijnigde ze haar hersenen om een oplossing te vinden voor haar broertje, maar afgezien van 's nachts reizen of voor altijd met een parasol rondsjouwen, had het meisje nog niet veel kunnen bedenken. Hopelijk zou dé oplossing ooit tot haar komen, maar tot die tijd was haar broertje aan het huis gebonden. Aan de andere kant, hij was nog maar tien, dus ze had zeker nog een jaar of twee/drie de tijd om een oplossing te bedenken.

Een zucht ontsnapte haar mond toen Hope begon te blaffen. De Growlithe had in de afgelopen maanden geleerd om haar Trainer te waarschuwen wanneer de zon tevoorschijn kwam, zodat hij op tijd dekking kon zoeken in de schaduwen. Ook nu blafte Hope vanwege de zon, welke langzaam achter de wolken vandaan kwam. Miku reageerde meteen en rende naar de veranda, waar Sora op een schommelbank zat. Snel plofte de jongen naast haar neer en kroop onder haar arm. De zon brak door de wolken en verlichtte de tuin; Sora en Miku bleven in de schaduw dankzij de overkapping op de veranda. 'Kom, laten we kijken of we mam en pap kunnen helpen,' glimlachte het meisje, waarna ze opstond. Miku volgde haar op de voet, trok in de kamer zijn schoenen weer aan en rende toen voor haar uit naar de deur welke hen verbond met dat deel van het huis, dat helemaal in het teken stond van de Pidgey Post Office.

Ze werden vrolijk begroet door hun moeder, hun vader was net bezig met het helpen van een jongen; een jongen die haar erg bekend voor kwam. 'Mark?' mompelde het meisje, maar de jongen draaide zich al om en verliet het gebouw. Sora liep snel om de toonbank heen, Sun sprong snel op haar schouder en Spring dribbelde in hoog tempo achter haar aan, en volgde ze Mark naar buiten. 'Mark!' riep ze, maar het bleek niet nodig te zijn om te schreeuwen, want de jongen stond net een meter van de deur verwijderd. 'Hé Mark!' Ze liep naar de jongen toe en glimlachte. 'Wat leuk om je weer eens te zien! Hoe gaat het met je?'

'Hé Mark!' De jongen die met Toby terug wilde lopen, draaide zich abrupt om. Hierdoor moest hij even op zijn tanden bijten toen hij een pijnscheut door zijn voet voelde trekken. Mark herstelde zich snel door de pijn te negeren en zijn blauwe ogen te richten op een meisje met groene haren en paarse ogen, ze had een Ivysaur naast zich staan en een Pikachu op haar schouder. Voordat Mark echter kon reageren was zijn eigen Pikachu hem al voor, de kleine uitslover. “Pika-Pika!” piepte hij vrolijk als begroeting naar Sora en haar Pokémon. “Hey Sora,” wist de jongen uiteindelijk uit te brengen met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij had er niet veel voor nodig omdat te weten, Zij had een tijd geleden ook meegedaan aan de Contest in Cerulean die hij vrijwel meteen had moeten verlaten. 'Wat leuk om je weer eens te zien! Hoe gaat het met je?' weerklonk de stem van Sora weer. Eerst trok hij een gezicht bij die vraag omdat het alles behalve goed ging op het moment.. vanwege die brief van zijn moeder en omdat die woorden nog steeds door zijn hoofd spookte. Mark voelde dat Toby op zijn hoofd in beweging kwam en van zijn hoofd naar zijn schouder gleed, daar duwde hij zijn rode wangetje tegen zijn gezicht aan zodat de jongen opschrok. Het was een kleine aanmoediging van Toby die Mark waardeerde anders zou hij écht stil zijn gevallen. “Het gaat wel.. het kan altijd wel beter en met jou?,” antwoordde de bruinharige jongen met een lichte grijns op zijn gezicht.

“Ik vind het ook leuk jouw weer te zien,” voegde Mark er grijnzend aan toe maar trok een gezicht toen hij iets te veel gewicht op zijn voet zette. Hij paste automatisch zijn houding aan zodat hij comfortabeler stond. Hierdoor trok de pijn weg en zuchtte hij opgelucht.. hij wilde namelijk geen herhaling van dat fiasco, een paar weken terug. Mark zijn blik gleed van Sora naar haar Ivysaur en haar Pikachu zo naar de Pokéball van Zoey. Voor de jongen zelf was dit meisje misschien niet vreemd, maar Zoey die zou haar wel als een vreemde beschouwen, alleen toen hij Shiyo voor het eerst ontmoette was zij ook een vreemde voor de Vulpix. Maar ze had het meisje meteen gemogen, zelfs haar Pokémon. Blijkbaar had Toby door wat zijn trainer van plan was en klom een stukje naar beneden om vervolgens de Pokéball van Zoey open te maken door op het knopje te drukken. Mark sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd toen de Pokéball openklapte, uit de witte straal vervormde het silhouet tot een Vulpix die hem meteen kwam begroeten toen de witte straal een soort van opgelost was. “Nou goed, ik kan nu niet meer terug,” grinnikte de jongen tegen de Pikachu die nonchalant van zijn schouder sprong en zich aan de zijde van Zoey voegde en waarbij zijn Vulpix vragend opkeek naar haar trainer. Mark tilde haar van de grond zodat ze Sora kon zien maar er gebeurde verder niks.. Zoey keek het meisje alleen maar aan van over zijn arm.

Mark zette haar vervolgens terug op de grond waar het kleine vosje nieuwsgierig op Sora afliep. Zoey bleef dan wel afwachtend voor Sora zitten maar ze was niet bang of verlegen. Mark haalde zijn blik van de Vulpix en besloot om aan Sora uit te leggen wat er gaande was. “Toby kan soms zo Toby zijn..” grinnikte Mark tegen het meisje waarbij de Pikachu hem grijnzend aanstaarde, het gele wezentje was allang blij dat hij weer even zichzelf was. “Ik ben al maanden bezig om Zoey over haar verlegenheid heen te krijgen,” begon de jongen met een tevreden glimlach en vouwde zijn armen achter zijn nek, wat voor hem een teken was dat hij zich op zijn gemak voelde. “Ik wilde alleen weten of ze net zo reageerde als een paar weken terug omdat ze je nog niet kent,” voegde Mark er aan toe. Opdat moment wierp Toby hem een blik toe die hem niet aanstond maar besloot om er niet op te reageren.. zijn Pikachu wist maar al te goed over wie hij het had. “Maar wat brengt jou hier?”