Off: Helleuw! Hier volgt een levenloze post die moet verklaren waar Sayuri de afgelopen paar ic maanden heeft vastgezeten. Oh, stiekem was dat ook best een goed idee geweest. Haar laten opsluiten! Maar nee. Didn't happen. Anyways, daar gaan we!

On:
Je kon op zijn minst stellen dat Sayuri een klein beetje achter op schema was geraakt. Ze had ondertussen toch tenminste één badge willen hebben, maar daar was dus absoluut geen sprake van. Ze kwam niet eens in de buurt, kon je wel zeggen. Ze was nog steeds alleen met haar lieve, kleine Magikarp en verder dan Viridian City waren ze nooit gekomen.

Er waren meerdere redenen voor deze enorme vertraging. Zo meende het meisje zich te herinneren dat ze aan het eind van de winter aangekomen was in Pallet Town. Dat was allemaal heel voorspoedig verlopen en ze had destijds haar Pokédex in bezit gekregen. Ze was er zo blij mee geweest, maar toen ze verder was gereisd naar  Viridian City had ze geruime tijd een fikse griep te pakken gehad. Ze had een paar weken in bed moeten blijven en had vanzelfsprekend niet verder kunnen reizen. Het was eenzaam geweest -  ziek en zo ver verwijderd van haar familie. Ze had wel contact gehad met haar ouders natuurlijk, maar die wilden eigenlijk alleen maar dat ze naar huis zou komen en zeiden allemaal dingen als ‘zie je wel, je durft het niet!’ en ‘kom maar naar huis, je kan het toch niet!’ en het had Sayuri zo boos gemaakt, dat ze enkel vastbeslotener was geworden om de reis juist wel te maken. En goed ook.
Maar op dat punt had ze al vertraging gehad, was ze verzwakt door de griep en kon Magikarp nog steeds niet meer dan Klater. Ze besefte zich dat de houding van haar ouders er ook voor had gezorgd dat ze weinig wist over de wereld en over alle Pokémon die er om haar heen leefden. De meeste wist ze helemaal niet te benoemen, hoe apart of mooi ze er ook uitzagen. Elke keer als ze iemand met een Pokémon voorbij zag komen, dan had ze haar Pokédex erbij moeten pakken om uitsluitsel te vragen. Het werd zo deprimerend dat ze na enkele weken gemakkelijk kon worden overgehaald om lessen te volgen die haar door iemand werden aangeboden. Het was een wat oudere vrouw van een jaar of zestig en ze had geen man en geen kinderen. Wel had ze een paar super leuke Pokémon, die ze lang geleden had gekregen of gevangen toen ze zelf haar reis als Pokémontrainer had gemaakt. Het was lang geleden, maar Sayuri had meteen geweten dat de vrouw erg van Pokémon hield en geschikt was om van te leren.

Het duurde niet lang voordat Sayuri het Pokémoncenter mocht inruilen voor een kamertje in het huis van de lieftallige mevrouw yamamoto. Haar voornaam was Emeri en ze had thuis vier vriendelijke Pokémon.  Twee van hen pasten maar amper in het huis, iets wat Sayuri stiekem wel grappig vond. Één van hen was een dikke, wollige Arcanine, die zo lui en knuffelig was als maar kon. Het was Emeri’s eerste Pokémon geweest, toen nog een Growlithe, en hij betekende veel voor haar. Ook Sayuri had meteen een goede band met hem gekregen en ze reed graag rondjes op zijn rug, iets wat de Pokémon maar graag toeliet. De andere Pokémon was een Persian, die veel minder knuffelbaar was dan Arcanine, maar altijd klaar stond om Emeri te beschermen of te helpen als dat nodig was. Verder had de vrouw een Oddish en een Staryu, die allebei wat kleiner waren en een minder grote indruk achterlieten, hoewel ook zij erg dol waren op hun trainer.
Van Emeri leerde Sayuri veel, niet alleen over Pokémon, maar ook over het leven. Ze leerde hoe ze moest koken, schoonmaken en in principe een normaal leven kon hebben. Dat waren dingen die ze thuis niet echt had geleerd, omdat haar ouders daar mensen voor inhuurden. Het was vreemd om te zien hoe deze vrouw alles zelf moest doen en er nog plezier in leek te hebben ook, maar haar enthousiasme was aanstekelijk en al snel vond ook Sayuri het niet meer zo erg. Toch bleef ze zich ook zorgen maken om het feit dat ze al zo veel verder had kunnen zijn met haar reis. Emeri was echter iemand met wie je goed kon praten en met haar lieve woorden wist ze het meisje duidelijk te maken dat volwassen worden misschien wel het belangrijkste onderdeel was van die reis die ze wilde maken. En dit was daar onderdeel van. Het duurde even, maar Sayuri besefte uiteindelijk dat ze gelijk had. Ze was veel gegroeid in de twee maanden die ze op dat moment bij Emeri had doorgebracht, meer dan dat ze in haar eentje gegroeid zou zijn.

Het was nooit Sayuri’s bedoeling geweest om zolang in Viridian te blijven, maar ze leerde zo veel dat de tijd gewoon leek te verdampen. Soms geloofde ze dat ze een last was en pakte ze haar spullen, maar elke keer had Emeri haar weer weten over te halen om nog ‘eventjes’ te blijven. Ze spraken uiteindelijk af dat Sayuri nog een maand zou blijven en dan haar weg zou vervolgen in de richting van het Viridian Forest, een plek waar het meisje nog niet echt naar uitkeek. Ze hield totaal niet van insectpokémon en op die plek zou het zeker krioelen van die vieze beesten. Bovendien moest ze van Emeri beloven dat ze haar best zou doen om er eentje te vangen, want ‘je angsten aangaan maakt je een sterker mens’. Soms haatte Sayuri de wijsheden van de vrouw, maar haar enorme dankbaarheid  naar en vertrouwen in Emeri weerhielden haar ervan om ertegenin te gaan.

Ongeveer drie maanden nadat ze bij de vrouw was ingetrokken zou het meisje haar eigen weg weer gaan, maar zoals eerder al vermeld gingen er net een paar maanden meer voorbij. Het eerstvolgende obstakel dat haar vertrek in de weg stond was opnieuw ziekte. Ditmaal was het Emeri die zich niet goed voelde en Sayuri weigerde haar op die manier achter te laten. Het ging echter echt niet goed met haar en het meisje zorgde ervoor dat de vrouw bij de juiste mensen terechtkwam om beter gemaakt te kunnen worden. In de tussentijd zorgde het meisje voor de Pokémon van Emeri en leerde ze in de praktijk hoe het was om op jezelf te wonen. Gelukkig was het maar voor anderhalve week en herstelde de vrouw goed. Ze moest het echter nog rustig aan doen, waardoor Sayuri haar vertrek verder uitstelde. En verder. En verder.

Tegen de tijd dat het einde van de zomer naderde was en de wereld weer helemaal was opgebloeid, bevond Sayuri zich nog steeds in Viridian. Emeri was haar oprecht nog niet zat en ze vond dat het meisje heel erg vooruit was gegaan. In haar zat nog steeds het kleine verwende meisje, maar ze was heel wat beter geworden met de omgang en verzorging van Pokémon. En de verzorging van zichzelf niet te vergeten. Het reizen zou nog steeds heel veel van het meisje vragen, maar ze leek vastbesloten om haar alles te geven.
Helaas ging er weer iets mis voordat Sayuri Viridian kon verlaten. Ze was een dag met Emeri en haar Pokémon naar het Viridian Forest geweest. Arcanine was echter de enige geweest die op die dag buiten zijn pokéball had gereisd. Emeri vond dat Sayuri haar angst voor insecten moest leren bedwingen en ze hadden daarom wel vaker hele dagen in het bos doorgebracht. Niet eens zozeer om te trainen, maar gewoon om jezelf onder controle te houden. De eerste keer had Sayuri al gehuild voordat ze binnen was en ook zij snapte best dat het onmogelijk zou zijn om verder te reizen als ze zich zo kinderachtig gedroeg. Natuurlijk was het gewoon een stomme angst, dat wist zij ook wel, maar dat betekende niet dat het niet verschrikkelijk eng was.
Ondertussen was Sayuri zo vaak met Emeri of met Arcanine naar het bos geweest, dat ze zich steeds zekerder begon te voelen van haar zaak. Vaak nam ze ook Magikarp met zich mee en ze hadden eindelijk hun trainingen weer hervat. Natuurlijk was het een beetje moeilijk om een vis te trainen in het bos, maar hun band werd alsmaar sterker en er leek wel degelijk iets te gebeuren. Je kon zeggen wat je wilde over deze Pokémon, maar haar Klater was absoluut fantastisch.
Op de terugweg van een lange trainingsdag was Sayuri echter zo moe, dat Emeri voorstelde dat Arcanine haar naar huis zou dragen. Dat was in principe prima; dat hadden ze vaker gedaan en er was nooit iets misgegaan. Die dag ging het echter wel mis en liet een enorme groep van Spearow Arcanine schrikken en kwam Sayuri met een pijnlijke klap op de grond terecht. Ze brak haar been, dus vanzelfsprekend was het niet mogelijk om haar reis lopend voort te zetten. Ze moest rusten, herstellen en geduld hebben. Maar het duurde lang. Haar been moest in het gips en ze kon vrij weinig. De tijd stond echter niet stil en uiteindelijk was haar been weer goed genoeg genezen om eindelijk weer lange stukken te kunnen lopen.

Tegen de tijd dat Sayuri en Emeri beide klaar waren voor het afscheid en er niets was om deze gebeurtenis tegen te houden was het herfst geworden. Laatst had er wel een storm gewoed in Kanto, maar Sayuri geloofde dat het veilig genoeg was om toch te vertrekken. Ze zou nu voor het eerst alleen richting het Viridian Forest gaan en hoopte daar haar eerste Pokémon te vangen. Ook hoopte ze dat Nana, haar Magikarp, nog veel meer vooruitgang zou boeken nu ze weer officieel op reis zouden gaan.
Emeri was wel een beetje verdrietig toen Sayuri weg zou gaan, dat kon het meisje zien in haar ogen. Ze huilde niet, maar een beetje waterig waren haar oogjes wel. Maar de vrouw was ook trots. Ze was het meisje als een soort kleindochter gaan beschouwen en ze hoopte zeker dat ze terug zou komen. “Natuurlijk kom ik terug!”, had Sayuri gezegd. “Zo snel mogelijk! Maar eerst ga ik badges winnen!”

En dat was het lang verwachte afscheid van Viridian City. Sayuri viel het toch wel een beetje zwaar en hoewel ze lachte toen ze wegliep van het huis dat voor maanden haar thuis was geweest, moest ze toch een traantje wegpinken bij het idee dat ze er nu weer alleen voor stond. Alleen met Nana natuurlijk, dus geheel alleen was ze gelukkig niet. En binnenkort kregen ze er hopelijk een vriendje bij! Sayuri kon niet wachten totdat ze haar ouders, oma en natuurlijk Emeri kon vertellen over haar eerste gevangen Pokémon!


OOC: NaNo, part 25. +1748. [23.648/50.000]

Oftewel, ja, ik loop achter xDD Maar RPG NaNo'en is moeiiiilijk! XD