Een grijns van oor tot oor stond op het gezicht van de blauwharige jongen. Hij voelde zich fantastisch. Alsof hij de hele wereld aan kon. Vandaag was een bijzonder goede dag geweest. Ten eerste had hij eindelijk Cerulean City bereikt, wat betekende dat hij weer een stap dichterbij Pewter City was, en hij dus dichter bij het behalen van zijn eerste gymbadge was. En dat betekende natuurlijk dat hij weet wat dichter bij zijn oorspronkelijke doel was; bewijzen dat hij meer was dan een kreupele jongen. Ten tweede had hij voor het eerst in zijn leven een Pokémon gevangen. Helemaal in zijn eentje, zonder hulp van wie dan ook. Nou ja, goed dan. Hij had hulp gehad van zijn Pokémon. Telde dat als hulp van iemand anders? Want het was wel zijn eigen Pokémon. Had hij eigenlijk wel het recht om Criana als zijn eigendom te beschouwen? Of moest hij haar meer beschouwen als een vriend? Een combinatie van dat alles misschien? Hij slaakte een vermoeide zucht, en wandelde in de richting van het Pokémon Center, waar hij eerder die dag al een korte douche had genomen. “Goede middag,” begroette hij de zuster die zoals altijd aan de counter stond. Deze keek hem verbaasd aan, ze had waarschijnlijk niet verwacht om hem zo snel al weer terug te zien. Dit weerhield haar er echter niet van om hem vrolijk te begroeten. “Zou je mijn Pokémon kunnen nakijken?” vroeg Ryan, om eerst zijn inmiddels in slaap gevallen Mankey op de toonbank te leggen, en vervolgens de Pokéball van zijn vers gevangen Geodude er naast te leggen. “Je hebt een Pokémon er bij gevangen?” zei de zuster ietwat verbaasd. Ryan knikte. De zuster schonk hem een vriendelijke glimlach, feliciteerde hem met zijn vangst, en legde de Mankey en de Pokéball vervolgens op een metalen karretje, die door een Chansey naar een andere kamer werd gebracht. “Een momentje, je zult je Pokémon zo terug krijgen.” Ryan knikte, en ging op een van de vele wachtstoelen zitten.

Het duurde niet lang, of hij werd alweer naar de toonbank toe geroepen. “Je beide Pokémon zijn fysiek helemaal hersteld, maar ik zou je Mankey nog wat langer laten rusten. Ik adviseer je om haar in haar Pokéball terug te laten keren terwijl ze slaapt. Met je Geodude is verder niets aan de hand, behalve dat hij ietwat… energiek is.” Ryan knikte, en klikte de Pokéball van zijn Geodude aan zijn riem vast. Hierna haalde hij de Pokéball van zijn Mankey van zijn riem af, en liet hij deze er in terug keren. Dit was de eerste keer sinds het begin van zijn reis dat hij haar in haar Pokéball had gedaan, of niet soms? Zou ze het erg vinden om in haar Pokéball te moeten? Nou ja, dat zou hij wel merken als ze weer wakker was geworden. “Bedankt voor alles!” zei Ryan. De zuster glimlachte. “Geen probleem! Ik hoop je hier nog een keer terug te zien!” Ryan knikte, en liep vervolgens het Pokémon Center uit. Voor zover hij iets van Cerulean City had gezien, leek het een leuke stad te zijn. Knus, dat was het woord waarmee hij de stad zou beschrijven. Lichtjes fronsend keek hij om zich heen. Goed, het was nu tijd om uit te vinden waar hij naar toe moest. Tien minuten, dat was hoe lang hij had om het café te vinden waar hij met Deborah had afgesproken. Zou dat genoeg zijn om het café te vinden? Hij hoopte het, want hij zou zichzelf niet vergeven als hij te laat was.

Café Cafairy. Het was in ieder geval een naam die bleef hangen. Hij vroeg een paar keer aan voorbijgangers of zij toevallig wisten waar het café zich bevond, om er hierdoor alleen maar achter te komen dat er behoorlijk wat toeristen waren in Cerulean City. Veel trainers vooral. Trainers die beter waren dan hem, omdat ze waarschijnlijk op zijn minst al een badge hadden behaald, als het er niet al twee waren. Maar dat was niet iets waar hij zich zorgen om zou moeten maken. Vroeg of laat zo hij ook in het bezit zijn van twee badges. Dat was hoe hij het zou moeten zien. Het duurde lang voordat hij eindelijk het café in zicht kreeg. Hij keek kort op zijn mobiel om de tijd te checken, om er hierdoor achter te komen dat hij tien minuten te laat was. Damn. Hij had nog zo gehoopt om op tijd te kunnen zijn. Wel, er zat dus niets anders op dan Deborah om vergeving vragen. Hij zag haar er niet voor aan om daadwerkelijk kwaad op hem te worden, maar je wist maar nooit. Een frons verscheen op zijn voorhoofd toen hij eenmaal bij de ingang van het café was. Geen Deborah te zien. Vreemd. Was ze misschien al naar binnen gegaan omdat hij te laat was? Of was ze misschien zelf ook te laat?

Fronsend keek Ryan door de ruit van het café naar binnen, hopend dat hij Deborah misschien binnen zou zien zitten. Tot zijn grote teleurstelling kon hij de blondine echter niet zien zitten. Was ze dus te laat, net als hem, of was ze misschien al weg gegaan omdat hij er niet was? Of had ze misschien simpelweg besloten om niet te komen? Want hij begreep het heus wel als ze niet met hem verder had willen reizen. Want hij was een niemand. Hij had niets speciaals. En dat zou hij waarschijnlijk ook nooit verkrijgen. Alleen als ze hem al in de steek had gelaten, dan zou hij hebben gewild dat ze het op zijn minst in zijn gezicht had gezegd. Want dat had waarschijnlijk een stuk beter gevoeld dan hoe hij zich nu voelde. Hij wilde weglopen, maar besloot uiteindelijk dat het beter zou zijn als hij wat langer zou wachten.  Al was het maar om zijn gedachten te bevestigen. Hij haalde diep adem, en ging op het bankje dat voor het café stond zitten. Misschien zou hij moeten kijken of ze drankjes hadden die je mee kon nemen. Zodat hij die hier buiten op kon drinken. Dan had hij tenminste iets te doen. Hij stond net op om het café in te gaan toen hij het zag. Deborah. Ze kwam in de richting van het café gerend, iets wat hij op zich al vreemd vond. Rende ze omdat ze te laat was? Ah… Zou hij zijn excuses aan moeten bieden omdat hij dacht dat ze hem had achtergelaten? Nee, dat was vast niet nodig. Ze bleef vlak voor hem staan, met haar handen op haar knieën, hijgend van het rennen. Hoe was ze zo uitgeput gekomen…?

“Uhm, alles oké…?” vroeg Ryan. Ze probeerde iets te zeggen, maar haar stem klonk raspend, waardoor hij moeite had te verstaan wat ze zei. Ze… ze had zojuist sorry gezegd, toch? “Ik werd opgehouden door..” Dus ze was opgehouden. Ze was hem niet vergeten. Hij wilde het antwoord weten, maar dat kreeg hij niet. Niet van haar in ieder geval. Het antwoord kwam van de stem die hij hoorde roepen. “Hé, waar is ze ergens?” Ryan fronste. Was er iemand opzoek naar Deborah? Had ze soms iets verkeerd gedaan? Ryan merkte hoe het meisje zich achter hem verschool. Wat… wat had dit te betekenen? “Daar is ze!” hoorde hij de stem opnieuw roepen. Wha… Zijn blik focuste zich op de drie mannen die hun kant op kwamen. De grijns op hun gezichten, de hebberige blikken in hun ogen… Dit kon nooit iets goeds voorspellen. Hij wilde zich bewegen, wegrennen, maar zijn spieren weigerden om te reageren. Hij wilde wegrennen. Weg van de enge mannen. Hij wist dat hij weg moest rennen. Want hoe moest hij anders reageren op de aankomende dreiging? Hij was het niet gewend om dit te voelen. Angst. “Alles komt goed, er is niets aan de hand,” mompelde hij, meer om zichzelf gerust te stellen dan dat hij het tegen Deborah had. Sinds het ongeluk, had zijn moeder hem altijd beschermd tegen de buitenwereld. Tegen mensen zoals het trio dat op hun af kwam. Hij wist niet hoe hij met dit soort dingen om moest gaan. En dat voelde verstikkend.

Hij trilde op zijn benen. Wat moest hij doen? Hij kon niet vechten. En hij kon Criana niet vragen om hem te beschermen. En Gabe… Wel, die vertrouwde hij daar niet bepaald genoeg voor. Zijn blik gleed opzij, naar het café. Misschien was dat de oplossing. Als ze het café in zouden duiken, zouden de drie mannen hun misschien niet volgen. Want in het café waren meer mensen. Mensen die hun misschien konden beschermen. Want zelf kon hij dat niet. Misschien was dat waarom zijn moeder hem niet had willen laten gaan. Omdat hij niet wist hoe hij zichzelf moest beschermen. Laat staan anderen. “Deborah, kom mee, het café in,” beval Ryan. Trilde zijn stem? Hij had geen idee. Het enige wat hij wist was dat hij dankbaar was dat zijn benen weer wilden bewegen. Ze leidden hem naar de deur van het café, die hij open duwde, om deze vervolgens open de houden voor de blondine. Hij was niet snel genoeg om weg te rennen. En vechten kon hij al helemaal niet. Niet zoals hij nu was. Dit was de enige oplossing. Dat was, als ze tenminste een kans wilde hebben om aan de mannen te ontsnappen. Hij keek haar bijna smekend aan, hopend dat ze hem vertrouwde. Er moest toch wel iémand in het café zijn die ze kon helpen?

OOC: En dan nu met z'n allen: AAAWWWWWWW XD

Ze vertrouwde hem. Ze had hem blindelings gevolgd, zonder ook maar iets te vragen. Alhoewel, de kans was groot dat ze enkel het café in was gegaan omdat ze bang was voor de mannen, net zoals hem. Nee, ze moest waarschijnlijk nog veel banger zijn dan hijzelf. Want Deborah was tenslotte de persoon die werd achtervolgd, niet hij.  Hij besefte meer en meer wat voor een lafaard hij was. Hij wenste dat hij sterk was. Of dat hij in ieder geval dapper genoeg was om zijn angsten onder ogen te zien, in plaats van er van weg te rennen. Hij sloot de deur achter zich dicht, en duwde hier uit alle macht tegen aan om deze dicht te houden, maar op het moment dat de deur in zijn slot viel, was hij er al zeker van dat het geen effect zou hebbe. Met bruut geweld werd de deur open gesmeten, waardoor hij achteruit werd gesmeten. Hij werd opgevangen door iets hards, wat een van de tafeltjes had blijken te zijn. Een korte gil weerklonk. Zijn handen voelden iets nats, alhoewel het warm aanvoelde, wat hem verbaasde. Hoorden natte dingen niet meestal koud te zijn?  Verward keek hij achter zich, waar twee mensen hem ontzet aankeken. Zijn blik gleed naar het tafeltje, waar een grote plas dampende thee op lag. “S-sorry!” stamelde hij, beseffend dat het zijn schuld was dat hij de theekopjes omver had gegooid. Hij wilde zich nog verder verontschuldigen, maar zijn aandacht werd getrokken door de deur van het café, waar alle drie de mannen nu door naar binnen waren gekomen.

Ryan haalde diep adem, en deed een poging om zich te herstellen. Ze zouden hierbinnen niets uit kunnen halen, toch…? Er was weinig ruimte. Nou ja, er was in ieder geval geen ruimte voor Pokémon. Dat was al een plus. Een grijns was verschenen op het gezicht van een van de mannen, waardoor Ryan’s hoop als sneeuw voor de zon verdween. Nee, hij had het mis. Zijn keuze had de situatie juist verslechterd. Door het café in te gaan, zaten ze gevangen, als Rattata in een val. En zoals het er nu uit zag, zouden ze niet zomaar uit de val ontsnappen. Dit was allemaal zíjn schuld. Hij baalde zijn handen tot vuisten. Hij… hij zou het oplossen. Dit was zijn verantwoordelijkheid. Ryan raapte al zijn moed bij elkaar, en stapte op de mannen af. “Ga… ga weg! Laat haar met rust!” bracht hij uit, waarbij zijn stem halverwege oversloeg. De mannen keken hem kort aan, voordat ze in de lach schoten. Ze bespotten hem. En eerlijk gezegd hadden ze daar het volste recht voor. Want wie was hij om te denken dat hij het tegen drie mannen op kon nemen? De moed die hij zojuist nog had gehad, was opnieuw verdwenen. “I-ik meen het!” stamelde hij. Het had geen nut. Een van de mannen was al langs hem geglipt, en de andere twee waren gevaarlijk dichtbij gekomen. Shit.  Instinctief deed hij zijn armen voor zijn gezicht, bang dat ze hem zouden slaan, of misschien zelfs erger. “Hou je er buiten, okay?” hoorde hij een van de mannen zeggen, waarna hij een harde dreun in zijn maag voelde. Alle zuurstof leek uit zijn longen te verdwijnen. Ryan hapte naar adem, en klapte dubbel van de pijn. “Ah, het is nu al met hem gedaan, wat jammer…” kon hij nog net horen, waarna hij ruw op de grond werd geduwd.

Hij was waardeloos. Zwak, hulpeloos. Hij hoestte, en hees zichzelf moeizaam overeind. Het deed pijn. Niet de stomp die hij in zijn maag had gekregen, of de stekende pijn die hij aan zijn achterhoofd voelde toen deze op de grond belandde, maar de kennis dat hij machteloos stond was wat pijn deed. “Ryan!” hoorde hij Deborah gillen. Muk. Dit was niet hoe deze dag had moeten gaan. Hij had niets meer gewild dan een fijne dag. Om gewoon even te ontspannen. Even bij komen van de vorige nacht, die zo rampzalig was verlopen. Maar nee. In plaats daar van was dit gebeurd. En hij had er niets aan kunnen doen. In plaats daar van had hij enkel lopen klagen over hoe zielig hij wel niet was. Het maakte hem pissig. “Ik. Haat. Mensen. Zoals. Jullie,” bracht Ryan uit, om hierbij tussendoor steeds naar adem te happen. “Shush. Hou je er buiten,” sneerde een van de mannen, waarna ze naar hun vriend probeerden toe te gaan. Als in slow motion schenen ze hem te passeren. Instinctief pakte Ryan de arm van een van de mannen vast, in een poging om deze tegen te behouden. Deze schudde met gemak zijn arm los, waarna hij verder liep. Was dat echt alles dat hij kon doen…? Was dat… alles… Nee. Er was nog iets dat hij kon doen. Zijn Pokémon waren niet zijn enige wapens. Dat moest hij inmiddels wel weten. Hij trok zijn rechter been naar achter, waarna hij deze uit volle macht naar voren toe schopte, mikkend op de knieholte van een van de mannen. Zijn trap raakte. Een kreet van pijn weerklonk, waarna de man die hij had geraakt voorover op de grond viel, niet in staat om op enkel een been te staan.

De andere man had zich omgedraaid, schreeuwde iets naar hem, maar Ryan kreeg het niet meer mee. De man die achter Deborah aan had gezeten had zich bij zijn kameraden gevoegd, en beval deze om te stoppen. Dat het genoeg was. Ze gingen weg. Ryan trilde, adrenaline gierde door zijn bloedvaten. Pas nu merkte hij hoe erg hij trilde. Misschien was dat ene gezegde waar. Dat moed niet het ontbreken van angst was, maar het beseffen dat er iets belangrijker was. Of hoe dat gezegde ook zou mogen gaan. Hij voelde zich bang, nog steeds. Bang dat ze terug zouden komen op zijn besluit. Zijn blik ontmoette die van de barman, die tevreden scheen te zijn. Had hij hun geholpen? Hij had geen flauw idee. Hij had daar te weinig voor meegekregen. Het enige wat hij wist was dat hij blij was dat het over was. Hij voelde iets warms tegen zich aan, waarna hij ook de twee armen voelden die zich om hem heen hadden gewikkeld. Hij keek ietwat verbaasd naar beneden, waar hij Deborah aantrof, die haar hoofd tegen zijn borstkas had aangedrukt. Ah… ze was in orde. Twijfelend legde hij zijn ene arm om haar heen, waarna hij de andere op haar hoofd plaatste. “Shh, rustig maar. Het is okay. Alles is nu voorbij,” fluisterde hij, zijn stem nog steeds lichtjes trillend van angst. Voorzichtig wreef hij over haar rug heen, alsof ze een of ander klein kind was, hopend dat ze zou kalmeren. Nee, misschien was hij nog wel degene die er het meest van kalmeerde. Het voelde vertrouwd om iemand zo vast te houden. Alsof er niets was dat hem nog kon deren. Was het de bedoeling dat hij zich zo voelde?


Een frons verscheen op Ryan’s voorhoofd, waarna hij het meisje langzaam losliet. “Het spijt me. Ik… Ik kon je niet beschermen. Het is mijn schuld dat dit is gebeurd. Als ik niet zo’n lafaard was geweest…” begon hij. Hij voelde zich schuldig. Al vanaf het moment dat hij de drie mannen had gezien. Want dat was het moment geweest waarop hij was teruggekeerd naar de realiteit. Waarop hij er aan was herinnerd was dat hij nog steeds niets had bereikt sinds hij van huis weg was gegaan. Een Pokémon gevangen? Nee, daar had hij de hulp van Criana bij gehad. De weg naar  Cerulean City vinden? Nope. Deborah had hem daar bij geholpen. Zijn situatie was niet veranderd sinds hij van huis weg was gegaan. Hij had nog steeds de hulp van anderen nodig om te overleven. Sterker nog, hij had ook deze keer hulp gehad. Als de barman er niet was geweest, wie wist wat er dan met Deborah was gebeurd. Niets goeds in ieder geval. Hij zette een vage glimlach op. “Maar het is uiteindelijk goed gekomen, niet waar? Alles is weer in orde,” zei hij, meer om zichzelf gerust te stellen dan om een andere reden. Hij was te afhankelijk van andere mensen. En dat was iets dat hij kostte wat het kost moest veranderen.

Het eerste wat Deborah deed toen ze haar stem weer hervonden scheen te hebben, was hem tegenspreken. Ze beweerde dat het niet zijn schuld was. En terwijl hij ergens ook wel wist dat het probleem niet was ontstaan door hem, had hij het gevoel dat hij er wel iets aan gedaan had moeten hebben. Meer dan hij nu had gedaan, in ieder geval. “Als het iemands schuld is, is het de mijne. Ik kwam ze tegen en ben blindelings naar hier gerend, niet nadenkend over de gevolgen. Ik heb ons dus in gevaar gebracht,” zei Deborah vervolgens. Ryan fronste. In zijn ogen was het juíst verstandig geweest van haar om naar het café toe te gaan. Nee, als hij in haar schoenen had gestaan, dan had hij waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Of hij was desnoods naar het Pokémon Center toe gerend. Dit was de eerste keer dat hij in Cerulean City was. Het had hem überhaupt al verbaasd dat hij het café had weten te vinden, zelfs al was hij te laat geweest. Als hij zelf achterna was gezeten, dan zou de kans groot zijn geweest dat hij maar ergens in de wilde weg naar toe was gerend, met als resultaat dat hij zou verdwalen, en dat hij juist nog verder van huis weg zou zijn geweest. “Je hebt me wel beschermd,” zei Deborah vervolgens zachtjes, “je hebt gezegd dat ik naar het café moest gaan en liet mij voorgaan, je zocht naar een oplossing. Je bent geen lafaard geweest, Ryan.” Hij wilde haar tegenspreken. Hij had haar niet beschermd. Zo voelde het in ieder geval niet voor hem. Maar ze zou het waarschijnlijk niet accepteren als hij dat zou zeggen, of wel soms? Niet nu, in ieder geval.

“Het is niet jouw schuld, oké?” mompelde Deborah. Ah… Het had niet heel veel zin om er nu nog over door te gaan. Hij zou er zelf alleen maar een erger schuld gevoel van krijgen, en waarschijnlijk zou dit dubbel gelden voor Deborah. “Laten we hier gaan,” zei ze zachtjes. “De kans is klein dat die mannen daar nog staan.” Ryan knikte. Alhoewel hij ergens de behoefte had om even te zitten om van een drankje te genieten, had hij weinig zin om in het café waar ze nu waren te blijven. Niet na de entree die ze zojuist hadden gemaakt. Het zou op zijn minst een vreemde indruk maken als ze nu aan een tafeltje gingen zitten alsof er niets gebeurd was. De blondine liep naar de deur van het café toe, en hield deze vervolgens voor hem open. Ryan wierp een blik op de barman, mompelde een kort bedankje, en liep vervolgens het café uit. “Volgens mij zijn ze weg,” hoorde hij Deborah zeggen. Ryan haalde opgelucht adem. Gelukkig maar. Hij had niet geweten wat hij zou hebben gedaan als was gebleken dat de mannen hen hadden opgewacht. Misschien dat hij dan alsnog de hulp van zijn Pokémon zou hebben ingeroepen, ongeacht het advies dat de zuster hem had gegeven. Hij liet zijn blik nu zelf rond glijden, om tot de conclusie te komen dat de drie mannen inderdaad nergens te bekennen waren. Het was nu maar te hopen dat ze de mannen geen tweede keer tegen zouden komen terwijl ze in Cerulean City verbleven.

“Ik heb trouwens een dekentje gekocht,” zei Deborah plotseling. Ryan keek haar verbaasd aan. Een deken…? Dat was waar ook. Hoe kon hij dat nu al zijn vergeten. Op de een of andere manier leek de vorige nacht inmiddels eeuwen geleden. Hij liet een korte grinnik horen. Afgelopen nacht was op zijn zachts gezegd een ramp geweest. “Mooi. Dan heb ik nu tenminste mijn slaapzak weer voor mezelf,” zei hij met een plagerige grijns. “En ik heb nog een paar benodigdheden gekocht mocht ik een stoere Pokémon tegenkomen,” zei Deborah. Ryan knikte goedkeurend. “Ah, dat is waar ook!” riep hij plotseling uit. Door al die commotie had hij nog geen tijd gehad om het haar te vertellen, of wel soms? “Ik had wat extra tijd over, en was terug het bos in gegaan om Criana te trainen. Het liep alleen niet echt zoals gepland, en… Wel, ik heb er een Pokémon bij gevangen!” zei hij, om vervolgens trots te grijnzen. Zijn hand was onbewust naar zijn riem toe gegleden, waar hij deze liet rusten op zijn twee Pokéball’s. “Het is een Geodude. Ik heb hem Gabe genoemd. Maar… Ik denk niet echt dat hij blij is dat ik hem heb gevangen,” zei Ryan, om vervolgens te fronsen. Nee, op het moment was het zelfs zo dat hij de Geodude liever niet uit zijn Pokéball liet. Niet totdat Criana wat rust had gehad, in ieder geval. Want hij had ergens het vermoeden dat de Pokémon hem het liefst een dreun zou geven als hij hem nu uit zijn Pokéball zou laten. Het was bovendien sowieso verstandiger als hij de Geodude eerst wat af zou laten koelen. In ieder geval tot hij iets minder agressief was.

“Nice,” had de blondine gezegd als reactie op zijn verhaal. Hij glimlachte bij het zien van haar goedkeurende knikje. Hij had het gevoel alsof hij iets goeds had gedaan. Een gevoel dat hij een lange tijd gemist had. “Misschien moet je hem gewoon heel even wat rust geven. Misschien draait hij dan wel bij,” suggereerde Deborah. Ryan knikte. Zoiets was hij zelfs sowieso al van plan geweest. Het leek hem alles behalve verstandig om in overleg proberen te gaan met een woeste Pokémon. Nee, de Geodude was al kwaad genoeg geweest tijdens het gevecht. Hij wilde de Pokémon absoluut niet nog verder opfokken. Daar zou niemand iets aan hebben. “Ik geloof dat ik het hier wel zo'n beetje gezien heb,” zei ze vervolgens. Ryan fronste, en keek kort door de etalage het café in. Jammer. Hij had ergens nog wel zin gehad om er iets te drinken. Want dat was tenslotte wel waar ze voor gekomen waren. Alhoewel, het zou nu nogal vreemd zijn om weer naar binnen te lopen alsof er niets was gebeurd, of niet soms? Bovendien kon hij Deborah niet bepaald dwingen om iets met hem te drinken. Zo’n persoon was hij niet. Hij kon ook altijd nog in zijn eentje naar binnen gaan om wat te drinken natuurlijk. Maar dat leek ook weer zo zinloos. Waarschijnlijk zou het ook verschrikkelijk raar staan, vooral als je na ging wat er zojuist allemaal was gebeurd.

“Hoelang denk je dat we er over zouden doen om van hier naar Pewter City te geraken?” vroeg Deborah plotseling. “Hmm…” zei Ryan, om vervolgens lichtjes te fronsen. Hij had eerlijk gezegd geen flauw idee hoe ver het zou zijn. Hij wist in ieder geval dat er een redelijke afstand was, en dat het waarschijnlijk nog wel wat langer zou duren omdat ze lopen waren. Het zou waarschijnlijk nog langer duren als je zijn loop tempo er bij op telde. “We moeten natuurlijk eerst nog de Mount Moon door. Dat zal ook wel even wat tijd kosten. Ik denk dat ik dan vanavond liever hier blijf en dat we morgen de Mount Moon gaan doorkruisen, want binnenin een grot slapen met allemaal onbekende Pokémon is nog erger en enger dan gewoon in een bos.” Ryan knipperde verbaasd met zijn ogen. Wel, Deborah wist in ieder geval meer dan hem. Er waren nog meer dingen die ze in consideratie zouden moeten nemen dan hij had gedacht. “Het hangt er van af, denk ik. Als we verdwalen in Mount Moon, of ergens anders, dan kan het dagen duren voordat we in Pewter City aan komen,” zei hij. Het was geen fijn idee dat ze misschien wel dagen onderweg zouden zijn als ze pech hadden. “Maar als we niet verdwalen, en alles volgens plan gaat… Dan duurt het denk ik hoogstens een dag of drie? Tenminste, dat is als we geluk hebben.”

“Maar je hebt gelijk. We kunnen beter morgen op pad gaan,” zei Ryan. Hij keek naar zijn hand, waar hij zojuist nog een regendruppel op had gevoeld, om vervolgens omhoog te kijken. Dikke, grijze regenwolken waren zichtbaar. Balen, het begon te regenen. Hij hoopte ergens dat het maar een kort buitje zou zijn, maar wist dat dit waarschijnlijk niet het geval zou zijn. Hij had de laatste tijd maar weinig geluk als het om dit soort dingen ging. Waarschijnlijk zou het de rest van de dag door blijven regenen. En natuurlijk zouden er dan de volgende dag nog overal plassen liggen, en zou hij tientallen keren in de modder. “Misschien is het beter als we eerst de weersverwachtingen checken voordat we er op uit gaan?” vroeg Ryan. Want als er iets was wat hij niet wilde, dan was het wel om in de regen te lopen. Goed, het zou misschien wel droog zijn als ze eenmaal in Mount Moon waren, maar dat zou niet wegnemen dat ze misschien wel doorweekt aan zouden komen. En het was niet alsof het plotseling warmer zou worden als ze eenmaal in de grot waren. Dit was iets waar ze zich goed op voor moesten bereiden. “Hoe dan ook… laten we een plek zoeken om te schuilen. Ik heb geen zin om in de regen te blijven,” zei Ryan, om Deborah vervolgens aan te kijken, half verwachtend dat zij hem naar een droge plek zou leiden.

OOC: It's okay. :3

OOC: Laat, sorry >.<

Het meisje was het met hem eens geweest. Natuurlijk was ze dat. Het was onzinnig om buiten in de regen te blijven staan. Op dat gebied zou iedereen het met hem eens zijn. Deborah begon te lopen, waarna Ryan zijn best deed om zo snel als hij maar kon achter haar aan te lopen. Hij was tevreden over de vordering die hij al had gemaakt als het op lopen aan kwam. Waar hij eerst enkel met een slakkengangetje kon strompelen, kreeg hij het op het moment voor elkaar om met een redelijke snelheid te lopen. Goed, hij struikelde nog steeds te vaak over zijn benen als hij snel probeerde te lopen, net zoals hij op het moment deed, maar langzaam aan leerde hij hoe hij zijn evenwicht moest bewaren. Wat misschien nog wel beter was, was dat hij minder hinkte als hij liep. Hij deed het nog wel, maar het was minder zichtbaar. Tenminste, dat was wat hij dacht. Het kon best zijn dat hij nog even erg hinkte, maar dat hij het zelf niet meer door had omdat hij er inmiddels aan gewend was geraakt. “Vooral niet te dichtbij steegjes lopen als je door Cerulean City reist,” zei Deborah zonder te stoppen met lopen. Hij keek haar enkel vragend aan. Hij had op het moment al zijn aandacht nodig om niet uit te glijden, aangezien de straat langzaam aan gladder en gladder werd door de regen. “Anders krijg je dus te doen met zo’n figuren zoals daarstraks.” Ryan knikte. Nee, dat was zeker niet iets dat hij wilde.

Langzaam maar zeker begon het harder te druppen. De regen gaf hem een onprettig gevoel. Ryan rilde, waarna hij de rits van zijn vest wat verder dicht deed. Brr. Dit was zeker een van de dingen van het reizen die hij als kiespijn zou missen. Regen. Hij zou eigenlijk zijn jas uit zijn tas moeten halen, want het begon zo langzamerhand te koud te worden om alleen een shirt en een vest te dragen. Maar daar zou hij zich wel in het Pokémon Center druk over maken. Hij zou nu alleen maar voor vertraging zorgen als hij zijn jas nog uit zijn tas wilde pakken. Waarschijnlijk zouden ze alleen maar natter worden als ze niet snel door liepen. Ze hadden echter geluk; ze wisten het Pokémon Center te bereiken voordat de hel los barstte. Als ze ook maar een minuut langer buiten waren geweest, zou de kans dat ze doorweekt waren geworden groot zijn geweest. Een glimlach verscheen op Ryan’s gezicht toen hij de warmte van het gebouw voelde. Hij kreeg een vreemd gevoel dat er voor zorgde dat hij spontaan zin kreeg in warme chocolademelk met slagroom, maar dat was misschien simpelweg omdat het regenachtig weer was. Regen zorgde er altijd voor dat hij zin kreeg in chocolademelk. Of koffie misschien zelfs, als chocolademelk niet beschikbaar was. Soep zou er ook wel in kunnen. Eigenlijk zou elke warme voedselsoort op het moment wel voldoen. Yeah. Iets warms. Daar had hij zin in.

“Hier kunnen we overnachten. We kunnen ook meteen kijken wat het weer voor de verdere dagen gaat doen. Vanaf hier is het ook niet zo’n eindje om naar het einde van Cerulean City te geraken,” zei Deborah. Ryan knikte. Misschien zou een dagje niet reizen ook goed zijn voor Criana. Zodat die ook bij zou kunnen komen. Ze moest er inmiddels wel moe van zij geworden om hem steeds te moeten beschermen. “Heb je liever dat ik een kamer vraag of twee kamers, zodat je een aparte kamer hebt? Ik weet natuurlijk niet hoe vol het hier is, maar…” zei Deborah. Ryan keek haar verbaasd aan. Deborah wilde een kamer met hem delen? Huh? Was ze er na hun avontuur in het bos dan nog niet van overtuigd dat het een slecht idee was? “Uhm…” begon Ryan. Hoe kon hij hier het beste antwoord op geven? Deborah bloosde, waaruit hij opmaakte dat ze moeite scheen te hebben met de vraag. Dat leek hem in ieder geval. Zou hij haar misschien kwetsen als hij haar verzoek afwees? Want dat was niet wat hij wilde. “Ik denk dat ik liever een kamer voor mijzelf heb,” begon hij twijfelend, “maar als het echt druk is… Nou ja, in dat geval vind ik het niet heel erg om een kamer te moeten delen?” zei hij uiteindelijk. Hij haalde zijn schouders op. “Erger dan de vorige keer kan het toch niet worden.”

Ryan fronste, niet zeker wat hij moest doen. Hij had het gevoel alsof het gesprek de verkeerde kant op ging. “Hoe dan ook, ik ga denk ik even kijken of ze hier iets warms te eten of te drinken hebben,” besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Hij toverde een vriendelijke glimlach tevoorschijn. “Moet ik kijken of ze ook iets voor jou hebben? Of wil je liever zelf kijken wat ze hebben?” vroeg hij. Hij wachtte kort op Deborah’s antwoord, voordat hij in de richting van de cafetaria liep. Zijn verwachtingen waren niet bepaald hoog, maar alles leek op het moment lekker te zijn. Zelfs een kop thee zou hem al voldoening geven. Zijn hand ging naar zijn maag, die verlangend rommelde. Hij had eigenlijk moeten eten voordat hij naar het Cafairy Café was gegaan. Dan zou hij nu geen lege maag hebben gehad. Hij liep de kleine ruimte die als cafetaria diende in, om tot de conclusie te komen dat het behoorlijk druk was. Blijkbaar waren er meerdere mensen die voor de regen schuilden. Ryan fronste. Zou er nog wel genoeg eten over zijn? “Hmm… Ik hoop dat ze tomatensoep hebben. Of misschien wel worstenbroodjes ofzo,” mompelde hij.

OOC: Whoa. Sorry. Deze post was veel later dan bedoeld.