There's glory in the distance
For the one's that pay the price
Ignorance creates a subtle mind
Keep the fighting spirit
Never close your eyes
Don't forget the ones you left behind
Kamelot – The Fourth Legacy

Het was vroeg in de morgen. De zon wist nog maar net over de toppen van de bomen heen te kijken en gaf de hemel een klein beetje kleur. Ochtendmist hing tussen de bomen en het enige geluid kwam van de ontwakende Spearow en Pidgey die hun lied lieten horen. Quirina liep zwijgend tussen de bomen door, gevolgd door haar twee Pokémon. Vandaag zou hun laatste trainingsdag zijn voordat ze de gym in Cerulean zouden uitdagen, zo hadden ze besloten. Gisteren had Ara de Tri Attack meerdere keren feilloos uitgevoerd, waardoor ze nu wist dat haar Doduo helemaal op het goede niveau zat om het gymgevecht aan te gaan, maar Zeno had nog wat werk nodig. Ze hoopte dat ze Zeno de Thunderbolt kon leren voordat ze het gevecht aan zouden gaan, omdat ze wist dat Ara kwetsbaar was tegenover de waterpokémon van Cynthia. De meeste waterpokémon waren immers wel in staat een ijsaanval te leren en tja... daar was Ara niet tegen opgewassen.

‘Ik vind het best tricky,’ zei Quirina uiteindelijk, toen ze bij een geschikte plek waren aangekomen. ‘Bliksem is hartstikke gevaarlijk. Wat als je per ongeluk een van ons elektrocuteerd?’ Ze keek aarzelend naar Zeno, die van Ara’s rug af sprong en bijna verdween in het lange gras. Alleen zijn paarse gekrulde staart zwiepte er nog bovenuit.
‘Ik weet wel dat in Ara’s Tri Attack ook bliksem zit, en bovendien vuur, maar toch...’ ging Quirina verder. ‘Aan de andere kant is dat ook allemaal goed gegaan. We hebben niets in brand gestoken. Toch... het zal een keer misgaan, wat doen we dan?’ Ze liep langzaam heen en weer, twijfelend. Haar reden van bezorgdheid was een nachtmerrie die ze die nacht had gehad, waarin heel het bos in brand stond en zij zelf verlamd op de grond lag omdat ze door een bliksemstraal geraakt was. Haar twee Pokémon leken daar echter totaal geen last van te hebben.

Nog even twijfelde Quirina, maar ze wist dat die twijfel eigenlijk nutteloos was, want ze wist dat Zeno een veel betere kans maakte in zijn gevecht tegen Cynthia’s Pokémon als hij de Thunderbolt leerde. Haar beslissing stond allang vast.
Ze zuchtte. ‘Oké, Zeno en Ara, daar gaan we dan.’

Het half uur dat volgde, gebruikten ze als warming up. Quirina wist eigenlijk niet zo goed waarom, maar ze wist dat mensen warming-ups deden voor ze vol gingen sporten, dus het zou wel ergens goed voor zijn. Ze renden wat heen en weer, waarbij Ara natuurlijk liet zien dat hij liever dubbel zo hard liep als zijn twee kameraden en Zeno al snel vermoeid raakte omdat hij telkens over takken en vroeg groeiende paddenstoelen heen moest springen.

Daarna begon de training echt. Hoewel Ara wel met wat dingen meedeed, ging het toch vooral om Zeno. Hij deed zijn best donderstralen op een steen af te vuren. Normaal gesproken liet Quirina haar Pokémon op bomen oefenen, en op takken die ze door de lucht gooide, maar ze vond het in dit geval handiger en vooral veiliger om op een steen te oefenen.
Het duurde lang voordat Zeno door had hoe hij een bliksemstraal kon produceren. De eerste straal was een soort vonkje, een korte lichtflits, en toen was het weer weg. Toch was de euforie groot. Quirina deelde koekjes uit aan de drie bekken en haar eigen mond en zocht samen met haar twee Pokémon naar een beekje waar ze wat konden drinken.

De training ging weer volop verder na hun pauze. Zeno’s vacht werd helemaal statisch van al zijn pogingen bliksem te sturen. Hij zweette zich kapot, maar wist niet van ophouden. Constant werd hij aangemoedigd door Quirina en Ara... tot uiteindelijk een fragiele bliksemschikt de wereld deed oplichten en de steen raakte. Een kleine, zwarte brandvlek bleef achter. Quirina staarde ademloos naar de steen, volledig overdonderd door het succes van Zeno. Het was een kleine straal geweest, niet meer dan een schokje dat je voelt als je de roltrap in het warenhuis aanraakt, maar het was een begin.

Het licht dat door de bliksemstraal was geproduceerd, ebte echter niet weg. In eerste instantie had Quirina het niet door. Ze was te zeer gefocused op de zwarte brandplek op de steen. Maar toen merkte ze dat het licht van achter haar kwam. Het knipperde, ging even uit, toen weer aan, ging feller branden, en weer wat minder fel, maar het was een verrukt kreetje van beide koppen van Ara dat Quirina deed omdraaien.
Het omdraaien leek een eeuwigheid te duren, maar toen ze de bron van het licht zag, slaakte ook zij een kreet. Zeno gloeide! Nu kon dat natuurlijk iets heel slechts betekenen. Iets met straling en ontploffingen, maar ze wist net als elke trainer wat het echt was. Ademloos keek ze hoe Zeno leek te groeien. Nee, hij léék niet te groeien, hij groeide daadwerkelijk! Het was moeilijk te zien door het felle witte licht, maar hij groeide. Het licht groeide ook. Zeno maakte geen geluid, net zoals Ara en Quirina in verwonderd stilzwijgen toekeken. Het licht werd feller, feller, alsmaar feller. Quirina durfde haar ogen niet af te wenden, ondanks dat het licht pijn begon te doen aan haar ogen, maar net toen ze het niet meer kon houden, was het weg.
Het licht was weg en op de plek waar een kleine, paarse Rattata had gezeten, zat nu een veel grotere Pokémon. Zeno was geëvolueerd in een Raticate!

Hij hijgde lichtjes van de inspanning, kreeg toen een verbeten uitdrukking, kromde zijn rug... en stootte een Thunderbolt op de steen af. Zeno was klaar voor het gevecht tegen de Watergym!