It’s a beautiful day, it’s a beautiful day,
It’s so beautiful, beautiful, beautiful…
Sonata Arctica – Half a Marathon Man

Een vrolijke lentezon scheen over Cerulean City. Het was al weer een tijd geleden sinds Quirina, Ara en Zeno door de Mount Moon waren gereisd en hier terecht waren gekomen om Cynthia Claves uit te dagen, maar tot nu toe hadden ze nog geen stap in de Watergym gezet. Quirina wilde er eerst voor zorgen dat Ara nog een sterke aanval zou leren en Zeno zou binnenkort gaan evolueren, theoretisch gezien. Ze wist dat ze de rat hard nodig zou hebben in haar gevecht, want ze vermoedde dat de Pokémon van Cynthia allemaal wel een ijs-aanval zouden kennen. Ara zou in no-time zijn uitgeschakeld.

Voorlopig moesten ze dus nog trainen, zo ook vandaag. Het was twee uur in de middag en het drietal kwam net terug van hun training aan de rand van de stad. Speurend zocht Quirina naar een ijsjesverkoper, want een ijsje hadden ze natuurlijk wel verdiend na zo goed te hebben getraind! Quirina had alle recht om tevreden te zijn, want Ara had zich de Pursuit meester gemaakt en Zeno was hard op weg om de Hyper Fang onder de knie te krijgen. Misschien dat ze over een weekje wel in staat zou zijn de tweede gym uit te dagen?

Quirina keek even naar haar twee Pokémon, die naast haar liepen: Zeno zat op de rug van Ara. Quirina had hem daartoe aangespoord, omdat ze bang was dat Zeno het tempo anders niet bij zou kunnen houden met zijn korte pootjes, of omver gelopen zou worden door een onoplettend mens.
Toen ze weer opkeek, viel haar blik op iets bruins. Ze keek weer verder de straat door, maar haar blik werd teruggetrokken naar de bruine vlek in haar gezichtsveld. Even drong het niet tot haar door wat ze zag, maar toen het wel tot haar doordrong, was ze haar twee Pokémon en de beloofde ijsjes even totaal vergeten.

‘TAUROS!’ schreeuwde ze verheugd, terwijl ze op de bruine gedaante af sprintte. ‘Oh wat freakin’ awesome, een Tauros!’ Als ze niet midden in de stad was geweest, had ze meteen een Pokéball naar de gigantische Pokémon gegooid, want oh wat wilde ze graag een Tauros hebben! Maar ja, de kans dat deze Tauros al in het bezit was van een andere trainer, was vrij groot. Eigenlijk... meer dan vrij groot. Hoe vaak kwam je nou helemaal een wilde Tauros in een drukbezochte stad tegen?

Quirina stak al bijna een hand naar de os uit, toen het tot haar doordrong dat dat misschien niet heel verstandig was. Ze zocht naar een trainer, terwijl ze zich hardop afvroeg (meer tegen zichzelf dan tegen een eventuele trainer): ‘Zou ik hem mogen aaien?’


OOC: Dusss... ik moet weer even inkomen met Qui XD

Het meisje begon te lachen toen Quirina had gevraagd of haar staarten echt van een Tauros waren geweest. Qui werd een beetje rood, bang dat ze een domme vraag had gesteld. Aan de andere kant, was het wel zo’n domme vraag? Ze maakte zich gewoon zorgen om het welzijn van Pokémon, dat was toch niet zo erg?
‘Natuurlijk niet,’ was het antwoord van het meisje. Waarna ze vertelde dat ze de staarten had gekocht in een geweldig winkeltje in Viridian City. Quirina haalde opgelucht adem. Als het meisje de waarheid sprak, dan was het eigenlijk wel heel gaaf dat ze Taurosstaarten in haar haren had. Quirina was altijd enthousiast als mensen hun liefde voor Normaal-Pokémon uitten.

‘Nee, daar ben ik nog nooit geweest,’ antwoordde ze, terwijl Amon of Atum haar op haar schouder tikte met zijn snavel. Ze negeerde het. ‘Ik ben ook nog niet zo vaak in Viridian City geweest,’ moest ze bekennen. ‘Eigenlijk maar één keer en toen heb ik niet gewinkeld.’ Quirina hield ook helemaal niet van winkelen. Dat was iets voor meisjes. Nu was ze zelf natuurlijk ook een meisje, maar geen meisjes-meisje. Kleine winkeltjes met andere spullen dan kleding kon ze echter wel waarderen, maar ze wist nu al dat tegen de tijd dat ze weer in Viridian zou komen (aan het einde van haar reis als Pokémon trainer, als ze de achtste gym moest uitdagen) ze allang vergeten was dat er een winkeltje bestond dat Murkrows Nest heete.

Weer porde Ara haar. Quirina wierp een blik over haar schouder en zag Zeno op de rug van Ara zitten met zijn bekje wijdopen en een pootje dat naar binnen gebaarde. Eeeeten! Leek hij te zeggen. Quirina kleurde weer rood. Dat was waar ook, ze had haar twee Pokémon (drie, als je Ara voor twee telde) een ijsje beloofd!
‘Even wachten,’ zei ze snel tegen het tweetal. Daarna wendde ze zich weer tot het meisje tegenover haar, want die vroeg: ‘Hoe heet je?’ Voor Ara en Zeno was dat het teken om zelf maar op zoek te gaan naar eten. Even overlegde het drietal, toen wandelden ze er speurend vandoor.
‘Oh, eh...’ Quirina besefte intussen dat ze misschien een beetje associaal was geweest, door zich zo op de Tauros te richten, maar anderzijds was die Tauros gewoon ook heel interessant en vond ze de namen van mensen wat minder interessant. ‘Ik ben Qui,’ was haar antwoord. Toen wees ze met haar duim over haar schouder. ‘Dat zijn Ara en Zeno.’
Toen bedacht ze zich dat dat misschien een beetje vaag was, aangezien het meisje dan niet kon weten wie Ara was en wie Zeno, en bovendien had Ara twee koppen die elk hun eigen naam hadden, en dat was ook wel belangrijk om te zeggen. Ze draaide zich een halve slag om het meisje te wijzen welke naam bij wie hoorde.... en snakte naar adem. Waar waren Ara en Zeno? Ze keek met grote ogen om zich heen. Waar waren ze gebleven? Heel even dacht ze in de verte een bruin stipje met een paar stipje op zijn rug te zien verdwijnen, maar ze wist het niet zeker. Oh... waar waren ze?!

Snel draaide ze zich weer om naar het meisje met de Taurosstaarten. ‘Mijn Pokémon zijn weg! Zie jij ze ergens? Oh... Ara... Zeno...’ Ze had moeite om niet in huilen uit te barsten. Lorelei, de stem in haar hoofd, was wel gaan janken. De andere drie stemmen zwegen gelukkig nog. Quirina keek met enigszins vochtige ogen naar het meisje. ‘Wil je me alsjeblieft helpen zoeken?’


OOC: Ik dacht, ik geef ze even wat te doen

Quirina was in alle staten. Ze wist niet wat ze moest doen. Het was nog nooit eerder voorgekomen dat ze haar Pokémon kwijt was. Ara durfde normaal gesproken niet ver uit de buurt te gaan, dus er moest haast wel iets gebeurd zijn!
‘Natuurlijk,’ antwoordde Ceder toen Quirina vroeg of ze wilde helpen zoeken, waarna ze bemoedigend op haar insprak. Maar Quirina luisterde maar half, want haar gedachten waren bij Ara en Zeno. Het hielp ook niet dat de stemmen in haar hoofd begonnen te praten. Ongerust, beschuldigend, boos, spottend. Nee, nee, nee!

‘Squirtle zegt dat ze die straat in gingen,’ zei het meisje met de Taurosstaarten. Quirina keek naar de straat die werd aangewezen en daarna naar de Squirtle. Of had de Tauros gezegd dat ze daar heen waren gegaan? Quirina wist het niet, het was te verwarrend, maar deed het er wel toe? Ze moest er vanuit gaan dat een Tauros en een Squirtle beide even betrouwbaar waren, ook al was haar interesse voor de waterpokémon miniem. Bovendien was het hun enige aanknopingspunt.

‘Ja, ik ben hier al eerder geweest,’ antwoordde Quirina op de vraag of ze hier al eerder was geweest. ‘Maar... ik weet niet... Het is niets voor Ara om op eigen houtje ergens heen te gaan.’ Ze sloeg haar handen voor haar gezicht om haar tranen te verbergen en begon te snotteren. ‘En Zeno... Zeno kan makkelijk vertrapt worden onder al die mensen die hier lopen. Wat als er iets gebeurt? Wat als er al iets ís gebeurd?!’ Ze veegde haar tranen weg, maar meteen kwamen er nieuwe tranen voor in de plaats. Met waterige ogen keek ze naar de straat en liep er heen. Ze keek niet of de vreemdelinge haar wel volgde, maar zei ondertussen wel: ‘We hebben vanochtend nog zo leuk getraind. Het was hartstikke gezellig! Ik kan me gewoon niet voorstellen... Als ze ergens heen wilden, dan hadden ze het wel gezegd, toch? Oh... als ze nog maar bij elkaar zijn!’ Ze kwam in de straat die was aangewezen en keek rond, maar zag eigenlijk helemaal niks door het water dat zich in haar ogen had opgehoopt.

Het meisje met de Taurosstaarten deed haar best om Quirina gerust te stellen, maar als Quirina eenmaal overstuur was, dan liet ze zich daar niet zo makkelijk uit praten. Dat had natuurlijk alles te maken met de stemmen in haar hoofd, die over het algemeen nogal de neiging hadden om negatief te zijn. Je hebt gefaald als trainer, siste er één, Frigg. Het is vast de schuld van dat vreemde kind, met d’r Squirtles... fluisterde Hel, die het als zijn/haar persoonlijke taak zag Quirina vertrouwen in de wereld volledig de grond in te boren. Zeno kan van Ara’s rug zijn gevallen... klonk de stem van Sága bezorgd en totaal niet opbeurend.

‘Ze hadden daarnet honger, dus misschien zijn ze eten gaan zoeken,’ was de redenatie van Ceder. Ergens klonk dat wel acceptabel, maar Quirina kon niet nuchter genoeg denken om het als aannemelijk te beschouwen. De tranen bleven stromen en ze veegde ze verwoed weg, want ze wilde helemaal niet huilen. Ze wilde haar twee Pokémon terug. Nu.

‘Hé, we vinden ze wel,’ trooste Ceder met een glimlach. Quirina glimlachte terug, maar dat kostte haar grote moeite. Haar mondhoeken gingen trillerig een klein, nauwelijks waarneembaar stukje omhoog, voordat ze weer naar beneden zakten. Ze wist niets meer te zeggen, omdat het huilen haar de adem benam.
Ze keek enigszins verbaasd toe hoe Ceder haar Squirtle optilde en vroeg of die iets kon zien. Quirina had er geen vertrouwen in. Het was een waterPokémon, waarom zou ze op een waterPokémon vertrouwen? Toch maakte haar hart een sprongetje toen de Squirtle liet weten dat ze iets had gezien. Quirina maakte van het korte moment dat haar tranen even stopten gebruik, om het vocht op haar wangen weg te vegen. Zonder veel succes, want meteen verliet een druppel weer haar ogen.

‘Ze denkt dat ze ze gezien heeft,’ zei Ceder toen, maar ze moest wel bekennen dat er geen zekerheid was. Quirina schudde haar hoofd toen Ceder voorstelde om een voorbijganger aan te spreken. Nee, dat was beschamend. Haar Pokémon waren weggelopen. Weggelopen. Iedereen zou denken dat ze een slechte trainer was! En het erge was dat ze dat misschien nog wel was ook!
‘Laten... we verder lopen...’ bracht Quirina schor uit. Ze snikte even. ‘Naar...’ Ze hapte naar adem, nieuwe tranen welden op. ‘Waar je Squir - snik – Squirtle ze had gezien....’ Zelf begon ze meteen weer te lopen. Stilstaan was akelig op dit moment, want het gaf haar een gevoel van machteloosheid.


OOC: Van mij mag je wel zeggen dat ze Ara en Zeno bij een ijskraam zien staan of zo, als je verder niets met mijn post kan :3