“Sneeuw, huh?” Langzaam keek de blauwharige jongen om zich heen, een afkeurende blik stond op zijn gezicht. Van alle weersomstandigheden die hij had aan kunnen treffen, moest het nou net sneeuw zijn. Regen? Geen probleem. Wat water zou hem nooit deren. Maar sneeuw? Dat garandeerde zo ongeveer dat hij uit zou glijden. Misschien had hij wat langer moeten wachten met terugkeren uit Unova. Tot het weer lente was. Maar nee, daar had hij geen rekening mee gehouden toen hij op de boot naar Kanto was gestapt. Hij had op dat moment alleen maar zo snel mogelijk terug naar huis gewild. Nou ja, naar huis… Naar Kanto in ieder geval. Naar huis wilde hij nog steeds niet. Tijd om te checken wat voor weer het in Kanto was had hij niet gehad, iets wat hij bij nader inzien wel had moeten doen. Ryan ademde diep in, de koude lucht prikte in zijn longen. Teruggaan kon nu niet meer, helaas. Hij pakte zijn tas wat steviger vast en begon schoorvoetend over de kade te lopen. Hij hoorde een zacht gelach van een kind ergens achter hem. Het was vast hilarisch dat hij niet op een gewoon tempo kon lopen. Waarschijnlijk was hij zelfs nog sneller geweest als hij over de grond kroop, alhoewel dat er waarschijnlijk nog belachelijker uit had gezien.

Ook naast hem klonk nu gelach. Ryan wierp een blik op zijn Pokémon, die zich behoorlijk scheen te amuseren. “Hmpf, jij hebt makkelijk praten, Criana.” Eigenlijk had de jongen net zo goed om zijn Pokémon kunnen lachen. Terwijl zijn Mankey een uiterst dikke vacht had, was het duidelijk geweest dat ze er niet naar uit had gekeken om in de sneeuw te moeten lopen. Hij had haar groot gelijk gegeven. Op haar voeten en handen zat niet bepaald een dikke vacht, waardoor het waarschijnlijk ijskoud zou zijn om in de sneeuw te lopen. De oplossing was simpel geweest. Ryan had wat oude, vieze sokken uit zijn tas gehaald, om deze vervolgens bij zijn Pokémon aan te doen. Het zag er op zijn zachtst gezegd belachelijk uit, zo’n Mankey met sokken. Het was ook niet echt praktisch. Waarschijnlijk zou het alleen maar kouder zijn als de sokken eenmaal doorweekt waren van de sneeuw. Maar voor nu zou het voldoen. Het was een prima tijdelijke oplossing, vond hij.

Een zachte klap tegen zijn nek ging samen met een verschrikkelijke kou. De kou gleed langzaam over zijn rug naar beneden. Een sneeuwbal. De jongen had een sneeuwbal naar hem gegooid, en had hem nog in zijn nek weten te raken ook. Dit was het. Dit was waarom hij de winter haatte. Niet alleen omdat de kans dat hij uitgleed tien keer zo groot was, maar ook omdat hij op de een of andere manier een sneeuwballen magneet leek te zijn. Had hij nu maar een vuur pokémon gehad. Iets dat het pad voor hem vrij zou kunnen maken. Balen. Hij voelde een zacht getrek aan zijn broek, wat meestal betekende dat zijn Mankey hem iets probeerde te vertellen. “Hm?” Ryan keek naar zijn Pokémon, die hem een behoorlijk grote sneeuwbal aanbood om naar het jongetje terug te gooien. Ryan grinnikte, denkend aan de reactie die de jongen zou hebben als hij die sneeuwbal tegen zich aan zou krijgen. Wat zou hij die sneeuwbal toch graag terug willen gooien. De verleiding was groot, maar niet groot genoeg. “Daar staan wij boven.” Teleurgesteld liet de Mankey de sneeuwbal weer vallen.

Tien meter, dat was hoe ver hij had weten te komen. Behoorlijk ver al als je het hem vroeg. Hij was nog niet gevallen. Misschien was het dan wel veilig genoeg om zijn pas iets te versnellen, zodat hij niet meer leek op een kreupele Shuckle. Direct op het moment dat hij sneller probeerde te gaan ging het al fout. Hij had gehoopt. Hij had zo hard gehoopt. Maar meer dan hopen was het niet geworden. Hij voelde zijn rechterbeen wegslippen, waardoor hij direct zijn evenwicht verloor. Hij wankelde een paar tellen, maar meer dan dat werd het niet. Met een doffe dreun viel hij op zijn achterwerk, een pijnlijke steek ging door zijn stuitje heen. Ryan vloekte. Moest dat nou. Hij hoorde gelach, opnieuw van het rotjoch dat de sneeuwbal in zijn nek had gegooid. Geïrriteerd door zijn valpartij bleef hij op de grond liggen. Misschien dat hij kon doen of hij een sneeuwengel aan het maken was als iemand hem vroeg waar hij mee bezig was, want het zou waarschijnlijk nog wel even duren voordat hij het voor elkaar kreeg om weer overeind te komen. Wat was het toch fijn om terug te zijn in Kanto.

Langzaam reed Taichi Diglett Cave uit en keek vervolgens zijn ogen uit. Net als Nero en Juro die nog nooit in een andere stad waren geweest, buiten Viridian City. Gelukkig was de sneeuw merendeels al zodanig gesmolten of vertrapt, dat het geen probleem was om het tempo wat op te voeren. Eerlijk gezegd had de jongen verwacht dat het langer zou duren en dat hij veel Pokémon tegen het lijf zou lopen, vooral toen hij door een deel van Viridian Forest moest, en Diglett Cave. Nu echter, was het zoeken naar de juiste aanlegplaats van de veerboot die uit Sinnoh moest komen. Want niet alle aanlegplaatsen waren hetzelfde. Nou ja, Taichi moest sowieso al uitkijken in de haven want ook daar liepen wilde Pokémon rond, maar gelukkig had hij Nero nog. Juro zou waarschijnlijk verstijven van angst. Taichi begon nu op te letten welke kant hij op reed, deze haven was nog behoorlijk groot. Hij keek naar zijn Eevee die genoot van hun fietstocht en zijn neus in de lucht had gestoken, waardoor hij een steek van verdriet voelde. Als Taichi zich niet verantwoordelijk voelde voor zijn broertje, zusje en grootouders, dan zou hij zo op weg gegaan zijn. Nero vond het duidelijk prachtig maar de Eevee wist ook dat zijn trainer het niet kon. Het irriteerde hem dat hij de kracht er niet voor had. Het was nog steeds mogelijk… maar wanneer was nog de vraag, eigenlijk kon hij nu al zeggen dat hij een soort van op reis was.

Taichi kneep in de handremmen waarna hij half over zijn stuur heen leunde toen het voertuig stilstond. “Zien jullie hier ergens al een boot?“ vroeg de jongen toen hij zijn blauwe ogen liet rond glijden. Zowel zijn Eevee als Pikachu schudde met hun hoofden, een zucht verliet toen zijn mond. Hoe stom kon hij nou zijn…? hij was veels te vroeg in de haven gearriveerd. Zijn oom had niet gezegd hoe laat hij zou arriveren, maar dat het even kon duren voor hij er was. Taichi stapte van zijn fiets af en haalde de Pokéball van Lucas’ Raichu tevoorschijn. Hij had de muis-Pokémon graag willen verrassen door hem mee te nemen naar de haven, nu echter, moesten ze een uur wachten. Ietwat teleurgesteld in zichzelf stopte hij het voorwerp terug op zijn plek. “Wat nu?” vroeg Taichi zich toen hardop af, hij liet zijn blik rondgaan en zag dat zijn Eevee naar iets toeliep, nadat hij uit zijn krat was gesprongen. De jongen wierp een blik met zijn Pikachu uit, die zijn korte schoudertjes ophaalde. Daarna tilde hij zijn fiets half op en sjokte hij met het voertuig aan zijn hand achter de Eevee aan.

Nieuwsgierig liep het bruine wezentje op de onbekende jongen af. Hij had een scheve grijns op zijn snoet staan toen hij dichterbij was gekomen… waarom lag die jongen hier. Nero had al veel eerder zijn geur opgepikt, maar omdat Taichi nog aan het fietsen was, kon hij niks doen. Nu echter keek de Eevee om of hij zijn trainer zag, maar richtte zijn zwarte oogjes toen weer op de jongen. Waarschijnlijk had Taichi hem niet eens zien liggen of opgemerkt, terwijl ze nog zo dichtbij waren geweest. “Eevee?” bracht Nero er toen vragend uit. Hij wilde weten of alles oké was met hem.

Verscheurd door zowel het verlangen om verder te lopen als het verlangen om gewoon niets te doen, bleef Ryan roerloos op de grond liggen. Een ijzige kou verspreidde zich door zijn broek heen, die hij langzaam aan nat voelde worden door de sneeuw. Geweldig, nog iets dat hij aan het lijstje van dingen die fout gingen toe kon voegen. Een ijskoude, natte broek. “Criana, hoeveel mensen kijken er naar hoe ik op de grond lig?” vroeg Ryan aan zijn Pokémon. De Mankey keek hem vragend aan, waarna ze haar schouders ophaalde. Het interesseerde haar blijkbaar niet. In plaats van hem op zijn minst te helpen met overeind komen, ging ze zelf ook in de sneeuw liggen, waarna ze deed wat Ryan als zijn eigen back-up plan had gezien. Ze maakte een sneeuwengel. Tenminste, hij dacht dat ze dat deed, de sneeuw was te hoog om echt te kunnen zien wat zijn Pokémon precies aan het doen was. Hij hoopte in ieder geval dat het er niet in zou resulteren dat hij bedolven zou worden onder sneeuw.

“Eevee?” hoorde hij een Pokémon zeggen. Huh. Dat was zeker niet van Criana geweest. Ryan tilde zijn hoofd wat op, waardoor hij nog net een Eevee kon zien. Tenminste iemand die wilde weten hoe het met hem ging nadat hij was gevallen, dat was al een hele troost. Na de Pokémon volgde echter al snel een jongen, die nog een tweede Pokémon bij zich scheen te hebben. Was het dezelfde jongen die een sneeuwbal in zijn nek had weten te landen? Ryan fronste, hij probeerde het gezicht van de jongen weer voor zijn geest te halen. Nee, die had er anders uit gezien. Net ietsje jonger nog, meende hij zich te herinneren. Iets vertelde hem dat hij niet in de sneeuw moest blijven liggen. Iets dat niet zijn doorweekte broek was, of de sneeuw die langzaam in zijn capuchon en nek scheen te vallen. Met een kreun hief Ryan zichzelf overeind. Zo, hij zat. Dat was al veel beter. Hij schudde met zijn hoofd, waardoor de meeste sneeuw weer uit zijn kapsel viel.

Zijn ogen gleden in de richting van zijn Pokémon. Zijn Mankey had, zoals hij al had verwacht, een sneeuwengel gemaakt. Nou ja, sneeuwengel, ze was waarschijnlijk iets te enthousiast geweest, waardoor het meer op een sneeuwbal leek dan een sneeuwengel. Ryan grinnikte kort, maar hield zich zelf al snel in nadat zijn Pokémon hem een niet begrijpende blik gaf. Nee, hij kon het maar beter niet verpesten door Criana te vertellen dat ze het verkeerd had gedaan. Het was nu pas dat Ryan zijn aandacht weer op de jongen richtte. Hoe lang had hij al staan kijken? “Eh… Dit klinkt waarschijnlijk heel erg stom, maar… Zou je mij misschien overeind kunnen helpen, nu je hier toch staat?” vroeg Ryan. Hij glimlachte vriendelijk, hopend dat het genoeg zou zijn.