W-wat was dit? Waar was ze? Aya kon zich niet herinneren waar ze vandaan kwam, ze kon alleen maar verder lopen. Zonder te weten waarheen, zonder te weten waarvandaan. Het was verwarrend en ze voelde hoe haar handen klam en bezweet raakten. Ze liep tussen brokstukken van reusachtige pokéballs door, de rode en witte helften als gigantische bergen. En zij volgde er een kronkelweg doorheen. Ze was helemaal alleen. Waar was Hannibal? Haar hand taste naar beneden, maar ze kon de bekende pokéball niet vinden. Ze wilde roepen, haar lieve pokémon moest hier ergens zijn. Ze zou nooit weggaan zonder Hannie. Dit kon niet. Maar toch was het zo: Ze was helemaal alleen. Ze had nooit weg moeten gaan. Nu was ze alleen, in een verlaten omgeving. Met enkel kapotte pokéballen, maar geen spoor van de pokémon die daar normaal gesproken in zouden zitten. En misschien was dat maar beter ook, aangezien ze anders omgeven zou zijn door reusachtige Ghastlys of Beedrills. Bij die gedachte gleden rillingen over haar rug en ze meende zelfs een ijskoude hand op haar schouder te voelen. Was dat.. Was dat een spook-pokémon die haar gevonden had?
In haar bed woelde Aya heen en weer, haar lichaam was gevangen in de dekens en haar wangen gloeiden rood op van de hitte. Haar handen klampten zich wanhopig vast aan de hoeken van haar laken, wat ze ook geheel los had gewoeld. De nachtmerrie waar ze in gevangen zat werd steeds erger, maar terwijl de seconden voorbij tikten kwam ook haar redding dichterbij. Het meisje droomde verder en in haar slaap werd ze belaagd door spookachtige pokémon, zelfs de meest schattige soorten waren tot een soort zombies getransformeerd en ze kwamen overal vandaan. Tussen spleten en gaten in het pokeball-landschap bleken dus al die halfdode pokémon verstopt te hebben gezeten. En terwijl de monsterlijke hersenspinsels hun roodgloeiende ogen op haar richtten wilde Aya het liefste in huilen uitbarsten. Maar in haar droom was ze de controle compleet kwijt, de nachtmerrie voedde zich op haar angsten en zorgde dat ze alles lijdzaam moest ondergaan, er was geen ontsnapping mogelijk.

In het ochtendgloren werd haar deur voorzichtig open geduwd. De heerlijke geur van bacon golfde door het kiertje door, terwijl haar moeder de deur verder opende. Het was niet gebruikelijk, maar vandaag werd er een luxe ontbijt voor haar gemaakt. Tja, het was immers ook niet zomaar een dag. Dit was haar laatste dag in dit bed, in deze kamer, voor een hele lange tijd. Ze zou nog wel terug komen, maar niet vandaag of morgen. Nee, deze keer zou ze haar reis écht gaan maken en dat zou best even duren. Minstens een jaar, zo had ze zelf gepland.

‘Aya?’ klonk het zachtjes. ‘Aya, het is tijd om op te staan..’ Verward opende het meisje haar ogen, opgelucht om Azule’s bekende gelaat te zien. ‘Mama.’ Klonk het dankbaar, waarna ze zich uit haar deken-burito worstelde en rechtop ging zitten. ‘Goeiemorgen.’ Sprak Aya dan, een zekere beleefdheid in haar stem die haar aangeleerd was. Respect voor ouderen. Na een korte opmerking over hoe Aya zomaar door haar wekker heen was geslapen verliet haar moeder de kamer weer. Het slanke meisje stond op en kleedde zich gauw om. Ze trok een pastelblauwe jurk aan, met een patroon van witte polkadots en enkele witte randjes en versieringen. Daaronder droeg ze een panty, lichtgrijs van kleur. Die leek misschien dun, maar was toch behoorlijk warm. Ze strikte de witte veters van haar schoenen, donkerblauwe lakschoenen met een snoezig lichtblauw strikje. Alles was op elkaar afgestemd, zelfs haar oogschaduw was lichtblauw met een beetje glitter erin, net als haar nagellak. Ja, over deze outfit had Aya best lang nagedacht. Het was het begin van haar reis en dat moest een goed begin zijn. Met nieuwe kleren, perfect bij elkaar passend, voelde ze zich gewoon zelfverzekerder. Na haar haren een lange kambeurt te hebben gegeven waren alle klitten uit het sluike roze haar verdwenen. Ze vlocht met vaardige bewegingen twee dunne vlechtjes in de voorste lokken van haar haar en bond die achter haar hoofd samen vast. Hierdoor hielden de vlechtjes de rest van haar lange haren weg uit haar gezicht en dat was wel handig als je naar buiten ging.

Aya ontbeet snel en bekeek haar ingepakte spullen nog eens. Een tas met kleren, een tas met nuttige items en haar eigen kussen en slaapzak. Ze kon namelijk echt niet zomaar op een vies kussen van iemand anders gaan slapen. Ze had verder een klein eenpersoons tentje bij zich, nogal geavanceerd. De belofte was dat je het op kon gooien en dan een kant-en-klare tent voor je neus had. Aya was niet van plan al te veel buiten te slapen, maar ze had ook geen zin om ergens in de wildernis vast te zitten zonder enige mogelijkheid om overdekt te slapen. Daarom dus die tent. Alles werd op haar motor gepakt. Aya deed haar jas aan, net als haar witte handschoenen en haar witte sjaal, met van die leuke pompoms eraan. Het was immers behoorlijk koud. Haar rugzak met proviand voor een paar dagen en natuurlijk de schoonmaakdoekjes slingerde ze over één schouder. Van haar vader, Richard, had ze gisteren al afscheid moeten nemen, omdat hij vandaag een zeer belangrijke bijeenkomst had. Azule gaf haar dochter een korte omhelzing, al leek die niet geheel van harte te zijn. ‘Pas goed op jezelf.’ ‘Zal ik doen. Bel me als je iets van Andy hoort.’ Dat waren de luchtige woorden waarmee Aya en haar moeder afscheid namen. Dieper ingaan op gevoelens was niets voor de beide dames.

Haar drie pokémon, Hannibal, Ling Ji en helaas ook stinkende Missy, zaten veilig in hun bal te soezen, terwijl Aya de motor beklom. Ze vertrok rustig, stel je toch voor dat ze de snelheidslimieten overtrad. Nee, Aya hield zich netjes aan de regels, meestal. Na ongeveer 3 uur rijden op haar kalme tempo begon ze honger te krijgen. En daarbij was het ook best saai, zo de omgeving langs je te zien glijden zonder er iets van te ontdekken. Ze parkeerde dus haar motor ergens langs de weg en stapte af. Hannibal en Ling Ji werden onmiddellijk bevrijdt uit hun gevangenis, waarna Aya de roze pokéballs weer wegstopte. Aya haalde een kleedje tevoorschijn en legde die zorgvuldig uit op het grasveldje naast de weg. Gelukkig lag hier geen sneeuw, anders zou het kleed zo doorweekt zijn. Alle punten moesten volledig recht liggen en het oppervlakte moest vlak zijn. Pas toen dat gebeurt was pakte ze haar tas erbij en ging zitten.

Vanwege de kou had ze zichzelf stevig ingepakt en haar lunch paste eveneens perfect bij het winterse weer. Ze stalde haar eten uit: Een bakje met druiven, een aardbeiencakeje, een paar gevulde onigiri en een thermosfles vol jasmijnthee. Ze haalde zelfs een simpel theekopje tevoorschijn, waar ze de dampende vloeistof in goot, alvorens een slokje te nemen. Hmm, ze werd weer helemaal warm vanbinnen. Dan begon ze met muizenhapjes van de rijst te eten, die secuur in een driehoek gevormd was. Aya’s pokémon waren braaf bij haar komen zitten, de Jigglypuff keek haar met ernstige oogjes aan alsof hij haar ergens aan wilde herinneren. Waaraan? Aan het feit dat hij ook te eten wilde krijgen. ‘Gomenasai, wacht heel even, Hannie-chan,’ sprak Aya op warme toon. Ze had voor alle drie de pokémon een lekker maaltje mee, maar met haar mond vol rijst wilde ze toch liever eerst haar maaltijd afmaken. Hannibal keek haar smekend aan en maakte een zacht geluidje. Als reactie daarop brak Aya een klein stukje van de onigiri af en legde die neer op het plastic dekseltje van haar lunchbox, zodat de Jigglypuff die kon pakken om te eten. Ze controleerde even of de pokémon aan haar linkerzijde ook interesse had. Ling Ji was echter helemaal gefocust op de omgeving, die ze ietwat zenuwachtig in zich opnam. De Poliwag wilde dolgraag gaan ontdekken wat er hier te vinden was, maar helemaal alleen op stap gaan deed ze liever niet. Nee, misschien wilde Hannibal zo meteen wel mee. Of Missy, als die zo meteen ook los mocht. Want Aya walgde dan wel van de vieze dampen die de Koffing uitstootte, maar toch verzorgde ze de pokémon wel goed. Alleen was zijn roze-harige bazin van mening dat stinkende Koffings en lunch niet goed samen gingen, wat Ling ergens ook wel begreep. Ach, zolang zij maar hier buiten mocht rondhupsen was het ook niet zo erg.

Met z’n drieën zaten ze gezellig op het picknick-kleed, een tafereel dat misschien passender zou zijn op een lentedag, in plaats van zo midden in de winter. Maar daar zat Aya absoluut niet mee, picknicken was leuk en geen kou zou haar tegen houden!
OOC: In de Southern Plains, richting Celadon city. Graag eerst Aisha Long laten posten <3