I begin my adventure. I start from here. [OPEN]

Rugtas? Ja. Slaapzak? Ja. Map? Ja. Gidsboekje? Ja. Joël controleerde gauw al zijn spullen voordat hij weer terug op pad trok. Het zou hem niet de eerste keer gebeuren dat hij iets vergat. Hij was sinds een paar dagen al onderweg naar Pallet Town geweest. Gisteren had hij eindelijk het kleine dorpje bereikt. Vervolgens was hij meteen doorgelopen, maar in Viridian City was hij nog niet. Eerst wilde hij alles even voor zichzelf op een rijtje zetten. Goed, hij had dus met zijn tante overlegd dat hij een trainer zou worden. Hij zou een team van zes sterke Pokémon samenstellen, zou gyms uitdagen en zou hopelijk in de Pokémon league belanden. Hij zou beginnen met zijn Gyarados en onderweg zoveel mogelijk Pokémon proberen te vangen. Hij had van zijn tante een gids mogen lenen waarin alle gymleiders en informatie over hun instond. Zo wist hij bijvoorbeeld dat zijn volgende uitdaging tegen Brock zou zijn en Brocks gym in Pewter City gevestigd was. Ook was hij te weten gekomen dat de man steen-Pokémon gebruikte en twee Pokémon had. Dat betekende dus voor Joël dat hij een nieuwe zou moeten bij vangen. Joël had echter ook al vernomen dat de gym erna een watergym was. De gym erna wist hij nog niet. Maar voor de eerste gyms zou een grastype dus het beste werken. Omdat zijn ouders professoren waren geweest, had hij veel geleerd over Pokémon en hun verschillende typen. Hij wist welke typen tegen welke goed waren en welke hij beter niet kon gebruiken. Hij zou zijn Gyarados bijvoorbeeld nooit mogen inzetten tegen elektrische Pokémon. Zijn Gyarados zou dan wel goed in het voordeel staan tegenover Brocks Pokémon, maar een Rock Throw zou hem niet mogen raken. Joël had tot nu toe alles uitgedacht. Maar eerst zou hij dus een gras-Pokémon moeten vinden. Hij had niet zo heel veel haast. Hij zou hier op het veldje echter wel een beetje blijven rondhangen. De omgeving was prachtig. Het was een groenachtig gebied, dus de kans dat een gras-Pokémon zich hier zou verschuilen was groot. Gras was echter wel van effect op zijn Gyarados, dus daar moest hij voor uitkijken. Maar Gyarados zou ook redelijk veel training van hem krijgen, dus dat zou wel meevallen. Hij dacht na over de Pokémon die hij dan zou willen hebben. Een Bellsprout vond hij er wel cool uitzien. Dus als hij er één zou vinden, zou hij die vangen. Of een Oddish, dat zou ook goed zijn.

Joël keek op toen hij geluid hoorde. Hij keek naar links. Hij glimlachte lichtjes. Er stroomde een klein riviertje vlak naast hem. Daar kon hij vast even gaan rusten, samen met Gyarados. Ook al kon de Pokémon nog redelijk goed op een grondachtig gebied staan, hij kon zich toch beter uitleven in het water. Dus gooide Joël zijn Poké Ball naar het water toe. De Gyarados kwam met een luide kreet dat alle Pidgeys deed opschrikken uit de Poké Ball en keek om zich heen. 'Een beetje stiller, graag,' zei Joël tegen zijn Gyarados. 'Dadelijk komen we nog een Bellsprout tegen en dan jaag jij hem weg.' Hij probeerde bestraffend te klinken, maar hij kon nooit echt boos zijn op zijn Gyarados. De Pokémon keek hem even aan en ging toen een beetje heen en weer in het riviertje. De Pokémon keek hem verwijtend aan. 'Ik weet dat het niet is wat je gewend bent, maar soms moet je blij zijn met wat je hebt,' sprak Joël hem bestraffend toe. Hij zuchtte. Gyarados was een veel grotere rivier gewend, vlakbij Lavender Town. Toch kon hij het zich nu niet permitteren en Joël ook niet, dus moest de Pokémon maar blij zijn met wat hij had. 'Trouwens, als we uitdagingen aangaan, zal het nog wel vaker voorkomen dat je je niet goed kunt voortbewegen. Je zal dan ook helemaal geen water hebben.' Joël keek naar de Gyarados, maar deze leek niet naar hem te luisteren. De Pokémon had zijn kwade blik alweer op iets anders gericht. Gyarados keek eigenlijk bijna nooit vriendelijk, maar dat kwam omdat de Pokémon een opgejaagd dier was en om het minste of geringste boos kon worden. De kans dat Gyarados roekeloos en agressief in een echt gevecht werd, was dus goed mogelijk. En dan was het nog maar de vraag of de Pokémon bewust genoeg de bevelen van Joël kon opvolgen. Gyarados' waren niet zo makkelijk te trainen als men zou denken. Joël schrok op uit zijn gedachten toen hij iets hoorde. Hij ging overeind staan en klopte zijn spijkerbroek schoon. 'Wie is daar?' riep hij. 'Kom tevoorschijn!' Zijn Gyarados liet een dreigende kreet horen en ging vlak achter Joël staan. De Pokémon torende boven Joël uit en gaf een indrukwekkende, maar ook angstaanjagende indruk. Joëls felblauwe ogen tuurden naar de struiken. Was er nu echt iemand, of had hij het zich verbeeld?

Daar stond ze dan. Southern Plains. Miyu vermaakte zich kostelijk. Hoewel de Butterfree erg aan haar nieuwe vorm had moeten wennen, dartelde de Vlinder Pokémon nu blij en vrij door de lucht. Shui stond naast haar. Kasumi keek even naar beneden en zag haar Wartortle. Shui was heel snel gewend aan het feit dat hij was geëvolueerd, Kasumi echter niet. Ergens verwachtte ze nog altijd de kleine Squirtle te zien waar ze mee begonnen was. Maar Shui was niet heel klein meer. En ook geen beginner. Kasumi begon zich af te vragen wanneer zíj eens ging evolueren. Ja, ze had wel wat vooruitgang geboekt, maar over een echte grote verandering, een evolutie, was nog geen sprake. Het meisje klikte het bakje open dat ze in haar handen had en keek naar het blauw gespikkelde lintje dat erin lag. Had ze soms beginnersgeluk gehad? Sinds haar eerste wedstrijd had ze niks meer gewonnen. Toegegeven, ze was zowel in Fuchsia als in Pewter maar nipt tweede geworden, maar tweede was niet genoeg. Blijkbaar was Chiaki toch wat beter dan haar. Kasumi klapte het doosje dicht. De volgende keer. De volgende keer zou ze haar vriendin verslaan!

Een luide brul deed haar opschrikken. Miyu viel bij uit de lucht van schrik en fladderde gauw naar haar trainster toe. De Butterfree vloog snel achter Kasumi en klemde haar pootje om haar hoofd heen, zodat het leek alsof er Butterfree vleugels uit haar hoofd groeiden. "Rustig maar Miyu," sprak ze geruststellend. "Het was vast maar een Pokémon.." Kasumi's stem stierf weg, terwijl ze in de richting van het geluid keek. Tsja, wat voor Pokémon dan? Ze meende dat er vooral lieflijke Pokémon hier op de velden leefde. Misschien een Rhyhorn? Naja, mooi niet dat ze dat uit ging zoeken! "Tortle, wartortle!" riep Shui opeens uit, waarna hij er vandoor rende. "Shui? Shui!" riep Kasumi, waarna ze snel de achtervolging inzette. Ze rende de heuvel af, maar de Wartortle was verrekte snel voor een Schilpad Pokémon. Miyu zat nog altijd achter haar hoofd geklemd, de Butterfree begroef haar angstige gezichtje in Kasumi's blauwe haren. Ondertussen kreeg Kasumi in de gaten dat Shui naar de rivier rende. Wilde hij soms zo graag zwemmen? Er groeiden bosjes aan de rivier kant, dus moest Kasumi langzamer gaan lopen om zich een weg te banen. Plotseling hoorde ze een jongens stem roepen: "Wie is daar? Kom tevoorschijn!" Op dat moment stapte Kasumi net tevoorschijn uit de bosjes. Miyu keek nieuwsgierig langs haar hoofd naar de vreemde jongen, maar op dat moment hoorden ze opnieuw die enorme brul. Miyu verstopte haar gezicht opnieuw in Kasumi's haren en liet een angstig "Priiiiie!" horen. Kasumi schrok zich ook een hoedje en bevroor in haar voetstappen. Langzaam ging haar blik omhoog naar de enorme Gyarados die in het riviertje zwom. Shui's stem trok haar uit haar angst. "Tortle!" riep de Wartortle, terwijl hij naast haar ging staan. Waar de Pokémon geweest was wist ze niet, maar ze was blij dat hij weer naast haar stond. Har blik ging nu naar de jongen tegenover haar. Hij had zwart haar dat bijna blauw leek in het winterse zonnetje en blauwe ogen. Kasumi slikte even en schraapte haar moet bij elkaar. "H-hallo," sprak ze zacht. "We, uh, hoorde je Gyarados brullen." Ze lachte een beetje schaapachtig. Shui was zo dood als ze weer alleen waren!

Het bleef even stil. Daarna hoorde hij geritsel in het struikgewas. Hij hoorde hoe Gyarados achter zich onrustig en nijdig werd. Gyarados kon heel snel geagiteerd raken door andere mensen. Alleen Joëls tante en Joël zelf hadden een goede indruk op de Gyarados, maar voor de rest moest de Pokémon niets weten van andere mensen. En andere Pokémon moesten het niet eens proberen om ongevraagd met hem om te gaan, anders zou hij ze verpulveren. Joël was echter de enige tot nu toe die niet onder de indruk of geagiteerd was geweest toen de Gyarados zijn brul weer eens liet horen. De Gyarados had dan ook oprechte interesse in de jongen gehad en zo kwam het dat ze partners werden. Joël verstijfde. Hij was haar vergeten. Hij was haar verdorie vergeten! Zijn tante en hij waren niet de enigen die goed overweg konden met Gyarados. Zijn moeder. Zijn moeder was de bron geweest waardoor Gyarados hem ging vertrouwen, juist omdat hij zo op haar leek. En zijn tante werd dan weer vertrouwd omdat Gyarados hem vertrouwde. De Pokémon had immers de band opgemerkt tussen zijn tante en hem. Dankzij het overlijden was de Gyarados zwak van vertrouwen geweest, maar ze hadden zijn vertrouwen toch kunnen winnen en nu waren Joël en hij zelfs op de reis gegaan. Joël wist echter zeker dat als hij vrienden maakte onderweg, de Gyarados niet anders kon dan zich aanpassen aan de situatie. Hij schrok op van het woedende gegrom van Gyarados en zag dat voor hem drie figuren waren verschenen. Een meisje, een Butterfree en een Wartortle. Joël merkte dat Gyarados zich steeds geagiteerder begon te voelen en vroeg zich af of hij de Pokémon niet even het beste kon terug keren in zijn Poké Ball. Het communiceren met mensen zou sowieso al lastig worden als hij zijn brullende Gyarados achter zich had, laat staan als deze zich dan ook nog geagiteerd voelde. Hij wilde net de Poké Ball van de Pokémon tevoorschijn halen toen hij opeens een zachte stem hoorde. Hij richtte zijn blik op het meisje. Hij inspecteerde haar gauw, maar had niet het gevoel alsof ze een direct gevaar voor hem vormde. Zo kwam ze eigenlijk helemaal niet over. Haar Wartortle leek iets stoerder dan de Butterfree die zich angstig achter haar verschool. Gyarados brulde opnieuw. Joël stak zijn hand voor de Pokémon uit. 'Zo is het genoeg,' probeerde hij de Pokémon te bedaren.

Hij wist niet goed op wat hij leek, maar hij moest vast best als een heldhaftig persoon overkomen. Zijn knielange jas moest natuurlijk weer opwaaien toen hij zijn arm naar rechts uitstak om de Gyarados te bedaren, wat er misschien nog best stoer kon uitzien. Of hij verbeeldde het zich maar, dat kon natuurlijk ook. Hij richtte zijn blik op het meisje. 'Dat is niet onmogelijk,' antwoordde hij. Er kwam geen sprankje emotie over in zijn stem dus het was moeilijk te bepalen of het nu wel of niet vriendelijk bedoeld was. Na even nadenken concludeerde hij dat het meisje echt geen kwaad in de zin had. Hij draaide zich om. Hoewel zijn Gyarados wel was gestopt met brullen, keek hij nog altijd vijandig op de Pokémon neer. Tja... Joël kon het hem na alles wat hij had meegemaakt niet kwalijk nemen. Hij richtte zich weer op het meisje. Hij liep langzaam wat meer naar haar toe. 'Je hoeft niet bang voor hem te zijn,' sprak hij kalm. 'Tenzij je me iets aandoet, zal hij je met rust laten. Hij is gewoon nogal snel geagiteerd van ander gezelschap.' Zo, nu had hij in elk geval een reden gegeven waarom zijn Gyarados zo deed. Dadelijk zou ze hem nog afschilderen als een gestoorde gek met een agressieve Pokémon en op die manier zou hij helemaal geen vrienden maken. En zijn tante had hem toch wel gezegd dat een paar vrienden onderweg maken zo slecht nog niet eens zou zijn voor hem. 'Hij moet gewoon een beetje aan je wennen, dat is alles,' zei hij luchtig, alsof het niet veel voorstelde dat een Gyarados je aankeek alsof hij je elk moment zou kunnen verpulveren. Zo erg was het toch ook weer niet, wel dan? Joël draaide zich om en keek in de priemende blauwe ogen van zijn Pokémon. Nah. Hij draaide zich weer naar het meisje. 'Wie ben je?' vroeg hij, in een poging om een gesprek te starten.

Kasumi's ogen gleden naar de Gyarados. Het riviertje waar hij in zwom was duidelijk te klein voor hem en zijn gezicht sprak boekdelen. Waarom waren Gyarados eigenlijk altijd zo boos? De meeste waterpokémon waren juist vriendelijk en vrolijk, sommigen zelfs ronduit verlegen. Gyarados daarentegen.. Zelfs haar tante, de Watergymleider, had het niet zo op deze Pokémon. De Gyarados brulde opnieuw, waarop Shui uitdagend zijn tong uitstak. "Shui!" siste Kasumi naar haar Pokémon. "Zo is het genoeg," sprak de jongen die zijn arm uitstak om de Pokémon te bedaren. Nu pas bekeek Kasumi de jongen even goed. Hij was duidelijk wat ouder dan zij, lang, niet lelijk en nogal koeltjes. Wat te koeltjes naar Kasumi's smaak. Zijn Pokémon was vreselijk onbeleefd en joeg hun duidelijk angst aan en alsnog had de jongen niet het fatsoen om het beest even terug te roepen in zijn Pokéball.

"Dat is niet onmogelijk," antwoordde de jongen uiteindelijk tegen haar. Kasumi kon het niet laten, één van haar wenkbrauwen schoot omhoog. Niet onmogelijk? Elke Pokémon in de wijde omgeving was zijn huis en thuis ontvlucht bij het horen van dat idiote gebrul. Kasumi begreep het niet, maar ze raakte meer en meer geïrriteerd door de jongen. En normaal was ze nooit geïrriteerd! Noch sarcastisch. "Je hoeft niet bang voor hem te zijn. Tenzij je me iets aandoet, zal hij je met rust laten. Hij is gewoon nogal snel geagiteerd van ander gezelschap."
O great, een Pokébodyguard dus? Deze jongen leek nogal vol van zichzelf. Zag zij er nou echt uit alsof zij hem iets aan zou doen? Hij zou verdomme zijn Pokémon eens op moeten voeden! Shui stond toch ook niet naar hem te grommen?

"Hij moet gewoon een beetje aan je wennen, dat is alles," zei de jongen luchtig. Kasumi snoof even. "Of hij moet gewoon wat manieren leren," mompelde de ze. "Mijn naam is Kasumi," sprak ze vervolgens wat luider. "Ik ben een Coördinator. Jij bent vast een Trainer." Haar blik ging weer naar de Gyarados. "Ik wil niet onbeleefd zijn, maar zou je hem terug kunnen roepen? Het werkt me behoorlijk op de zenuwen dat jij hem niet helemaal onder controle hebt." Wat was dit? Waarom was ze zo bot? En onbeleefd? Ze stond die jongen gewoon ronduit te beledigen. Vanuit haar ooghoek zag ze Shui verbaasd naar haar opkijken. Zo kende hij zijn trainster ook niet. Mensen deden rare dingen als ze zich bedreigd voelden.

Joël had het gemompel van het meisje niet opgevangen, maar hij vermoedde dat het niet echt iets leuks moest zijn. Hij kon ergens wel begrijpen waarom. Waarschijnlijk kwam hij als een of andere arrogante gevaarlijke gek over die zijn Pokémon echt niet kon beheersen. Wel, zo was het misschien ook wel een beetje. Dat laatste dan toch. Gyarados had van die momenten dat hij totaal niet wilde luisteren naar Joël en maar naar hem bleef razen. Hij draaide zijn hoofd toen het meisje haar stem duidelijk in zijn gehoorgangen weerklonk. Hij reageerde door zijn hoofd een beetje scheef te houden. ‘Dat klopt,’ antwoordde hij daarna kalm. ‘Ik ben inderdaad een Trainer.’ Bij het volgende moest hij een grijns onderdrukken. Het was duidelijk dat iedereen in Gyarados’ directe omgeving zenuwachtig werd, behalve hijzelf misschien. Hij was de grillen van zijn Pokémon dan ook wel gewend en was er niet echt bang voor, maar hij kon zich voorstellen dat dit bij anderen veel agitatie opriep. ‘Natuurlijk,’ zei hij dus om de vrede te bewaren. Hij draaide zich om, pakte de Poké Ball van zijn Gyarados tevoorschijn en keek de Pokémon aan. Er verscheen een fractie van een seconde een verbaasde blik voordat de Pokémon begreep wat hij wilde doen en hij opende zijn mond al om wild protesterend te gaan brullen. Joël was hem echter voor en keerde de Pokémon terug. Hij besloot dat het tijd werd dat hij het vooroordeel – als ze die al niet had – van het meisje aan te passen en zichzelf op een betere manier voor te stellen. Met een roepende Gyarados op de achtergrond ging dat nog niet echt. Hij ging zich echter niet naar haar toe verantwoorden. Als zij dacht dat hij zijn Pokémon niet onder controle had, moest ze dat vooral denken. Hij wist wel beter. De Pokémon had een vreselijk verleden meegemaakt, evenals hij, maar dat ging hij niet aan haar neus hangen. Hij vond echter wel dat hij op zijn minst kon proberen om een beetje aardiger te doen en misschien zou het meisje ook wel anders over hem denken als hij aan haar verwachtingen voldeed. Hij stak de Poké Ball van zijn Gyarados handig in zijn riem en liep op het meisje af. Hij keek een tikkeltje geïnteresseerd naar de Pokémon die ze bij zich had. Een Butterfree en een Wartortle. Leuk. De Wartortle leek stoerder over te komen dan de Butterfree en Joël glimlachte daarom.

Joël overbrugde de laatste centimeters tussen hem en het meisje. Wacht. Hij had haar naam gehoord. Ka… Ka.. Kasumi? Ja, dat was het. Het werd tijd dat hij zichzelf voorstelde. ‘Aangenaam, Kasumi,’ zei hij op een vriendelijke toon. Zijn blik verraadde geen emotie, maar in zijn stem klonk een en al vriendelijkheid. ‘Laten we even opnieuw beginnen.’ Hij wist niet of het een cliché was om zijn hand uit te steken. Wat deden normale mensen? Wat deden zijn ouders? Staken die ook hun hand uit als ze iemand tegen waren gekomen om een experiment mee te doen? En wat deed zijn tante? Jeetje, wat was hij hier slecht in. Hij besloot om uiteindelijk toch zijn hand uit te steken, ze moest zelf maar weten of ze hem aannam of niet. ‘Mijn naam is Joël en ik ben inderdaad een Trainer. Dat wazig figuur die daarnet de longen uit zijn lijf schreeuwde was dus Gyarados, hij probeerde ook ‘aangenaam kennismaking’ te zeggen,’ vervolgde hij met zijn droge gevoel voor humor. Zijn tante vatte het meestal als ‘flauwe humor’ op. Hij noemde het gewoon droog. Of hoe dan ook. Hij besloot niets over het feit te zeggen dat hij zijn Gyarados inderdaad wat beter kon controleren, want zoals hij al eerder voorhad: ze had er niets mee te maken. Hij probeerde iets te bedenken waardoor Kasumi zich meer op haar gemak zou voelen en richtte zich daarom wat meer op haar Pokémon. ‘Wat een schattige Buttefree,’ zei hij dus maar, waarna hij zich een beetje verlaagde zodat hij op ooghoogte van Butterfree stond en hij glimlachte zo kalmerend mogelijk naar de Pokémon. ‘En een coole Wartortle.’ Hij keek naast zich. Hij loog niet, het was echt wel een stoere Pokémon. En de Butterfree was schattig, ondanks dat ze er zo bang uitzag. Hij wachtte af op dat Kasumi zou zeggen omdat zijn eigen ideeën voor een goed gesprek een beetje verloren waren gegaan en eigenlijk was hij ook best wel nieuwsgierig naar hoe zij de ‘nieuwe start’ zou opvatten.

Kasumi's ogen knepen zich een beetje samen toen de jongen met een grote grijns verklaarde een trainer te zijn. Vond hij het soms leuk dat zijn Gyarados mensen bang maakte? Dat was wel een beetje een sadistische gedachte. Toch willigde hij haar verzoek ik en trok - godzijdank - de Gyarados terug. Kasumi had, net als haar tante, een voorkeur voor Waterpokémon, maar een Gyarados was toch van een ander kaliber. De meeste Waterpokémon waren juist zachtaardig.

Plotseling onderbrak de jongen haar gedachtegang door op haar af te stappen. Verbaasd keek Kasumi naar de blauwharige jongen, die opeens bijzonder veel interesse had in Shui en Miyu. "Aangenaam, Kasumi," sprak hij op een compleet andere toon dan de vorige keren. "Laten we even opnieuw beginnen." Hij stak zijn hand uit, alsof hij hiermee de lei schoon veegde. Kasumi knipperde verbaasd met haar ogen en staarde enkele tellen naar de uitgestoken hand. Toen bedacht ze zich hoe vreselijk onbeleefd ze bezig was, dus schudde ze snel en kort zijn hand. "Mijn naam is Joël en ik ben inderdaad een Trainer. Dat wazig figuur die daarnet de longen uit zijn lijf schreeuwde was dus Gyarados, hij probeerde ook ‘aangenaam kennismaking’ te zeggen," sprak de jongen, die dus blijkbaar Joël heette, droogjes. Kasumi was echter te overdonderd door deze omslag om ook maar te kunnen giechelen. "Uh, aan- aangenaam," stotterde ze uiteindelijk, waarna ze haar keel schraapte. Okee, deze jongen was gewoon een beetje raar. Maar niet onvriendelijk, niet meer althans.

De jongen leek aardig vastbesloten om nu een normaal gesprek op gang te houden. "Wat een schattige Butterfree. En een coole Wartortle," sprak Joël, waarbij hij naar de desbetreffende Pokémon keek. Kasumi had onderhand haar stem teruggevonden en knikte. "Miyu is nogal verlegen en volgens mij heeft die Gyarados van je haar aardig bang gemaakt." Kasumi reikte met haar rechterhand naar de Butterfree achter haar hoofd. De Pokémon trilde al wat minder en keek met grote, angstige ogen langs Kasumi's hoofd. Het meisje streek de vlinder even over haar kopje. "Shui daarentegen moet zich wat meer leren gedragen," vervolgde ze wat kribbig, terwijl ze de Wartortle een felle blik toe wierp. Shui was niet onder de indruk en stak zijn tong uit. Zonder hem zou zijn trainer nooit eens wat beleven! Kasumi richtte haar blik weer op de jongen voor haar. "Heeft jouw Gyarados geen naam?" vroeg ze lichtelijk verbaasd. Eigenlijk gaf iedereen zijn Pokémon wel een naam.

Een lichte glimlach verscheen rond Joëls lippen toen hij hoorde dat de Gyarados Kasumi’s Butterfree bang had gemaakt. Oké, het was misschien niet leuk voor Kasumi en haar Pokémon, maar het betekende voor hem en zijn Pokémon wel dat ze samen al een heel eind stonden. Ze konden zelfs een trainer bang maken! Maar goed, eigenlijk was dat niet iets om trots op te zijn en eigenlijk zou hij zich moeten verontschuldigen. Het was de bedoeling om vrienden te maken, ook al was dat misschien al wel verpest door de indruk die hij daarnet had gemaakt. Toch leek het meisje er niet al te veel meer over in te zitten en ze zei er ook niks van, dus.. Nah, het zal wel goed. Als ze er te lang over door zou blijven zeuren, zou hij gewoon weggaan. Hij hoopte dat ze nu niet in elke zin ging herhalen hoe bang zijn Gyarados haar Pokémon had gemaakt en hoe erg dat wel niet was, want daar was hij zo klaar mee. Oké, het begin van hun gesprek en ontmoeting was misschien een beetje raar verlopen, maar daar hoefde niet de hele tijd over geklaagd te worden. Hij probeerde echter een glimlach rond zijn lippen gefocust te houden. ‘Sorry,’ zei hij dus nog maar eens nadrukkelijk. Hij slikte zijn verdere droge opmerking over de Butterfree in. Deze zou nu misschien niet ten goede vallen en hij was al niet van plan geweest om een slechte indruk te maken. Toch moest Gyarados eens een keertje de kans krijgen om vrienden te maken. Hij moest zichzelf aanpassen aan zijn omgeving, dat was waar, maar hoeveel Gyaradossen hadden daar wel geen moeite mee? Hij was heus niet de enige, hoor. Maar goed, dat zouden ze dan wel zien. Misschien zou hij het nog eens aanhalen voor Kasumi als ze wat verder op de dag waren, misschien wilde ze dan nog een poging doen om kennis te maken met zijn Gyarados, maar misschien was het voor nu ook wel een beetje te veel. Hij moest gewoon uitgelegd krijgen aan zijn Gyarados dat Kasumi geen gevaar vormde. Tenminste, dat was wat hij dacht. Want hoeveel wist hij nu eigenlijk van het meisje? Nee, hij zou haar eerst zelf beter moeten leren kennen. En daarna zou hij haar proberen te overhalen om zijn Gyarados een kans te geven. Ja, zo zou hij de situatie het beste aanpakken.

De vraag van Kasumi ontglipte hem nog net niet, wat ze over haar Wartortle had gezegd echter wel. Hij hoopte maar dat het niets was waar hij op had moeten antwoorden. ‘Nee,’ beantwoordde hij haar vraag. ‘Ik heb er geen specifieke reden voor, maar er zijn dus ook nog mensen die hun Pokémon geen naam geven. Ik denk dat ik het gewoon fijner vind, ook al zou een bijnaam het misschien persoonlijker maken.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het gewoon niet. Hij is eigenlijk ook niet helemaal van mij.’ Het ontglipte hem en hij kon zijn tong wel afbijten. Dadelijk zou ze nog gaan doorvragen ook! Beelden van zijn ouders schoten door zijn hoofd. En de Pokémon die hij het meest vreesde, de Rhy… Nee. Hij ging er niet meer aan denken. De kans dat hij die Pokémon zou tegenkomen was enorm klein. En als die kans bestond, dan zou hij hem verpulveren met zijn Gyarados of met elke andere Pokémon dan ook die hij op dat moment zou hebben. Hij haatte die Pokémon, wilde er niks van weten. Die Pokémon was de reden dat hij zijn ouders was verloren. Hij probeerde zichzelf op andere gedachten te brengen. Als hij wilde veranderen van onderwerp, moest hij nú iets zeggen. ‘We hebben dan in elk geval wat gemeen, qua Pokémon,’ zei Joël glimlachend. ‘Mijn Gyarados moet zich namelijk ook wat beter leren gedragen.’ Hij keek naar het meisje, ging een eindje verderop zitten op de grond en klopte uitnodigend naast zich. Hij haalde zijn rugzak van zijn schouders en legde deze naast hem neer. ‘Dus, je bent een Coördinator zei je,’ zei hij bedenkelijk. ‘Wat houdt dat precies in?’ Hij keek haar vragend aan, hopend dat hij haar zo genoeg had afgeleid van het eerdere onderwerp.

De jongen haalde zijn schouders op. "Nee. Ik heb er geen specifieke reden voor, maar er zijn dus ook nog mensen die hun Pokémon geen naam geven. Ik denk dat ik het gewoon fijner vind, ook al zou een bijnaam het misschien persoonlijker maken." Kasumi keek hem wat bedenkelijk aan. Je Pokémon bij zijn soortnaam noemen voelde zo.. Onpersoonlijk. Afstandelijk haast. "Ik weet het gewoon niet. Hij is eigenlijk ook niet helemaal van mij," vervolgde Joël. Nu keek Kasumi oprecht verbaasd. De Gyarados was niet van hem? Had hij hem geleend? Of misschien zelfs gestolen? Nee, als hij hem gestolen had, zou de Gyarados helemaaaal niet naar hem luisteren. Ze wilde er net een vraag over stellen, toen de jongen van onderwerp veranderde.

"We hebben dan in elk geval wat gemeen, qua Pokémon," glimlachte Joël. Kasumi fronste lichtelijk. Het leek erop dat de jongen er niet over wilde praten. En wie was zij om er over door te vragen. De jongen ging in het gras zitten en klopte uitnodigend op de grond. Kasumi keek hem even twijfelend aan, waarop ze een blik wierp op Shui. De Wartortle haalde zijn schouders op als antwoord. Het blauwharige meisje nam voorzichtig plaats in het gras, ongeveer een meter van de jongen verwijderd. "Dus, je bent een Coördinator zei je," sprak hij bedenkelijk. "Wat houdt dat precies in?" Zijn blik was net zo vragend als dat Kasumi verbaasd keek. Iedereen wist toch wel wat een Coördinator was. "Tsja, Contast lijken nog altijd niet zo populair te zijn in Kanto. In Hoenn was dat wel anders," glimlachte Kasumi. Haar blik ging naar het water voor hun. "Een Coördinator daagt geen Gyms uit, maar doet mee aan Contests. Tijdens een Contest laat je de schoonheid van je Pokémon zien en gebruik je aanvallen om een show neer te zetten." Okee, haar uitleg was wat onduidelijk, maarja. Kasumi glimlachte. "Je zou het eigenlijk een keer moeten zien, dan snap je wel hoe anders een Contest is." Haar blik bleef op de horizon hangen, terwijl haar gedachten afdreven naar de Contests in Lilycove. Als ze die nooit had bezocht, had ze de schoonheid ervan waarschijnlijk ook niet begrepen.

De afleiding leek gebruikt te worden. Het onderwerp van eerder was verworpen en Joël kon haar wel omhelzen van geluk en opluchting. Hij besloot dit echter niet te doen. Het kwam ten eerste raar over en ten tweede zou het meisje dan misschien toch nog naar haar eerdere vraag gaan, als ze al van plan was om die te stellen. Joël kon het zich niet voorstellen dat het meisje niet nieuwsgierig was naar waar hij zijn Pokémon vandaan had gehaald. Maar hij kon het niet. Hij kon het niet vertellen. De wonden waren nog te vers, zouden nog te snel scheuren als hij er over sprak. Het beeld van de begrafenis, alles zou terugkomen. Na de begrafenis van zijn ouders begon de strijd van zijn tante tegen de rechter om de voogdij over hem te krijgen. Hij wilde zijn hoofd heen en weer schudden, wilde op een heftige manier de gedachten uit zijn hoofd bannen, maar het had toch geen zin. Ze zouden maar heel even weggaan. En hij wilde niet eens weten hoe Kasumi over hem zou denken als hij daar opeens met zijn hoofd heen en weer aan het schudden was. Nee, hij kon beter gewoon stil blijven zitten. De gedachten zouden slechts een paar seconden in zijn hoofd malen en zouden dan weer weggaan. Dat deden ze altijd. Ze kwamen dan later in de avond wel terug in zijn nachtmerries. Hij besloot om zich te concentreren op Kasumi’s uitleg en verdreef zo al een hoop negatieve gedachten. Hij grinnikte toen ze over het onderdeel van schoonheid begon. ‘Dan zal ik maar niet meedoen met mijn Gyarados,’ zei hij droog, doelend op het uiterlijk van de Gyarados. Zijn Gyarados was een Pokémon die hij handig kon gebruiken voor gymgevechten, maar voor zo’n wedstrijd als dat Kasumi omschreef zou hij de Pokémon maar het beste niet gebruiken. De Pokémon zou zich gedesoriënteerd voelen en zo’n schoonheid was het nu ook weer niet. Bovendien zou hij waarschijnlijk wild worden en mensen beginnen aan te vallen, of andere Pokémon. Hij zou zijn Gyarados bijvoorbeeld geen Thrash kunnen laten doen om indruk te maken op die mensen in die zaal. Zou er ook een jury zijn die de schoonheid van de trainer hun Pokémon beoordeelde? Hij wist het niet. Hij moest maar eens zo’n Contest bijwonen, zoals Kasumi hem al zei. Hij knikte alleen kort op het laatste wat ze tegen hem zei.

Het drong hem weer te binnen. Ze had de naam van deze regio genoemd, maar ook een andere. Ho.. Hoe.. Hoenn? Hij keek haar aan. ‘Is Hoenn ook een regio?’ vroeg hij verbaasd. Hij had er werkelijk nog nooit van gehoord. Hij had zijn ouders wel eens over verschillende regio’s horen spreken als ze eens ergens anders dan in Kanto een project moesten doen, maar hij had nooit mee gemogen en had de naam nooit onthouden. Zouden zijn ouders voor hun projecten ook naar Hoenn gegaan zijn? En waren er daar andere Pokémon dan hier? Hij voelde zichzelf nieuwsgierig worden. Hij probeerde zijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Hij dacht na over wat ze eerder zei, over het bijwonen van Contesten. ‘Ik zal trouwens wel eens met je mee gaan als je naar zo’n Contest gaat,’ zei hij tegen haar, waarna hij zijn mondhoeken een beetje bewoog zodat het op een halve glimlach leek. Hij liet zich eerst op zijn handen zakken, die achter zijn rug waren en legde zich toen helemaal neer in het gras. Hij had zijn handen in zijn nek liggen en keek naar de blauwe lucht. Hij keek opzij naar Kasumi. ‘Waar kan je dan zo’n Contest doen?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij sloot zijn ogen heel even en draaide zijn hoofd weg zodat hij haar niet de hele tijd zou aanstaren. Dat zou haar ook maar een vervelend gevoel geven. Hij wachtte geduldig tot ze een antwoord zou geven op zijn vragen en bleef ondertussen naar de blauwe lucht kijken.

OOC: Sorry dat je hier bijna twee weken op hebt moeten wachten D:

De jongen begon haar meer en meer te verbazen toen hij vroeg: "Is Hoenn ook een regio?" Kasumi keek hem verward aan. Had hij soms geen topografie gehad op de basisschool? "Uh, ja," antwoordde ze wat ongemakkelijk. "Je hebt Kanto, en dan ten westen daarvan ligt Johto en ten zuidwesten van Johto ligt Hoenn. Het zit er niet aan vast trouwens, het is een eiland," legde ze uit, terwijl ze met haar handen gebaarde om het duidelijker te maken. De jongen leek erg nieuwsgierig te zijn, waardoor Kasumi zich af begon te vragen hoe het kon dat de jongen niks wist over de andere regio's.

"Ik zal trouwens wel eens met je mee gaan als je naar zo’n Contest gaat," sprak Joël plots. Kasumi keek hem een beetje vreemd aan. Waarom sprak hij alsof ze opeens de beste vrienden waren? Een minuut geleden had zijn Gyarados haar nog op willen eten! "Uuuh," antwoordde ze zacht. De jongen ging in het gras liggen en Kasumi sloeg haar armen om haar benen. Deze jongen was raar. "Waar kan je dan zo’n Contest doen?" vroeg hij toen. Kasumi keek weer even naar hem en richtte haar ogen vervolgens op het water. "In een Contesthal. Er zijn drie geloof ik, in Cerulean, Fuchsia en Viridian," legde ze uit. "Ik heb al aan vier Contests mee gedaan en twee keer een lintje gewonnen." Ze glimlachte nu breed. Eigenlijk was dat best wel knap. Ze had verhalen gehoord van mensen die pas hun vijfde keer een lintje wonnen.

Haar blik gleed weer naar Joël. "Duus.. Waar kom jij vandaan?" vroeg ze niet onvriendelijk. Ze had het idee dat deze jongen niet graag over zichzelf praatte, maar zij vertelde ook over zichzelf. Dus dan was het voor haar best logisch dat hij haar ook wat over zichzelf vertelde.

OOC: Ik stuur je even een nieuwe code voor Joël's postsheet, aangezien het plaatje het niet meer doet! Sorry dat je zo lang moest wachten!

De uitleg over de regio's begreep hij niet. Nee, echt, hij begreep er geen snars van. Hij kon niet begrijpen dat er buiten deze regio, genaamd Kanto, ook nog een andere was. Hij had de naam niet echt onthouden, was zich meer aan het concentreren op de uitleg dan dat hij de namen echt kon herinneren. Zijn hart begon te kloppen van opwinding bij het idee dat er in die andere regio vast andere Pokémon waren. Als hij nou eens een keer naar die regio kon reizen... dan kon hij nieuwe Pokémon vinden en misschien wel vangen! Natuurlijk moest zijn Gyarados die Pokémon eerst goedkeuren. Hij wierp een blik op zijn Poké Ball en kon een zucht nog net inhouden. Hij zou snel een nieuwe Pokémon moeten vangen voor zijn volgende badge te behalen. Hij wist dat de volgende Gym een Ground-type-gym was. En hij wist ook dat zijn Gyarados Ground-types haatte, dus het zou vast makkelijk moeten zijn voor de Pokémon om de Pokémon die daar waren uit te schakelen. Toch wilde Joël het risico niet nemen en ging hij een tweede Pokémon vangen. Hij wist echter nog niet goed welke Pokémon. Hij had in het Viridian Forest wel een mooie Butterfree gezien, maar hij wist niet zeker of dat een Pokémon voor hem was. Hij kon ook een andere Pokémon vangen, maar er waren hier gewoon niet veel Pokémon die het echt op konden nemen tegen Ground-type, of hij moest echt veel trainen. Ach, hij zou nog wel zien. Zo veel haast had het immers niet, toch? Joël wierp een blik opzij toen Kasumi weer begon te praten. 'Wauw,' mompelde hij. Twee lintjes. Hij wist eigenlijk niet goed wat het inhield. Hij zou het misschien moeten vergelijken met dat je vier Gyms uitdaagde en van die vier Gyms twee badges won. Maar dat was toch helemaal niet zo goed? Oké, je won twee gevechten, maar dan kon je toch niet naar de volgende wedstrijd als je geen badge had om aan die wedstrijd deel te nemen? Het zou vast helemaal anders in elkaar liggen dan hij dacht. Hij besloot om het onderwerp over Contesten maar niet door te gaan. Hij wilde niet laten merken aan het meisje hoe nieuwsgierig hij wel niet was en hij wilde ook niet dom overkomen, dat was niets voor hem. Hij wist echter niet waarover het dan moest gaan en kon niet voorkomen dat het meisje hém nu een vraag stelde.

Juist. Waar kwam hij vandaan? Toen hij bij zijn ouders woonde, woonde hij nog in Saffron City. Toen zijn tante hem opnam, woonde hij opeens in Lavender Town. Hij moest het gesprek op de een of andere manier zien af te leiden van zijn ouders. Hij mocht niet beginnen over zijn tante, want dan ging ze sowieso naar zijn ouders vragen. Maar als hij alleen maar zei dat hij in Lavender Town woonde, vroeg ze sowieso door. Ze had hem, vast onbewust, klem gezet. En hij wist niet hoe hij zich eruit moest redden. Hij trok met zijn mondhoek naar beneden toen hij aan zijn ouders dacht, maar meer van zijn verdriet weigerde hij om te laten zien. 'Eh..' begon hij twijfelachtig. 'Ik kom uit Lavender Town. Een heel mooi dorpje. Je zou het eens moeten bezoeken,' zei hij snel. Hij was zo koorsachtig bezig met het gesprek af te leiden van zijn familiale verleden dat hij niet doorhad dat hij aan het ratelen was. 'En jij?' vroeg hij, om het moment iets langer te rekken. 'Ben jij ook afkomstig uit een dorpje of uit een grote stad? Persoonlijk vind ik een dorpje fijner. Minder drukte en zo,' zei hij glimlachend. Zijn vingers vlochten zich achter zijn hoofd nerveus in elkaar en het zweet stond op zijn voorhoofd. Dit waren de gesprekken die hij zo haatte. Gesprekken waarbij hij de aandacht van zijn familiale verleden af moest leiden. Maar het zou hem wel lukken. Hij zou zich er wel uit kunnen redden. Toch?

OOC: Héél laat, sorry D:

Zoals ze al verwacht had maakte zelfs deze vraag de jongen enorm nerveus. Damn, en zij had altijd gedacht dat zij slecht was in praten met vreemden! Joel leek echt heel erg zijn best te doen om zo weinig mogelijk over zichzelf te vertellen. "Eh.. Ik kom uit Lavender Town. Een heel mooi dorpje. Je zou het eens moeten bezoeken," sprak hij ratelend, koortsachtig. 'En jij? Ben jij ook afkomstig uit een dorpje of uit een grote stad? Persoonlijk vind ik een dorpje fijner. Minder drukte en zo.' Joel had een bezweet hoofd en ratelde, duidelijk niet op zijn gemak. Kasumi knikte en wendde haar blik af. Misschien stelde dat de jongen wat meer op zijn gemak. "Ik ben wel eens in Lavender geweest. Naja, half. Ik was op de verkeerde bus gestapt, haha," lachte Kasumi half verontschuldigend. Joel zou wel denken dat ze dom was ofzo. Haar blik bleef gericht op het glooiende landschap om hun heen.

"Ik kom oorspronkelijk dus uit Lilycove City, in Hoenn. Het was een klein stadje, op een klif. Je kan zo naar beneden lopen naar de zee en het uitzicht was er prachtig. Later zijn mijn moeder en ik verhuist naar familie in Cerulean City. De stad is wat groter, maar heeft dezelfde rust als Lilycove had. De grote steden zoals Saffron vind ik ook niks." Ze zweeg en bleef naar het gras staren. Ja, ze was verhuisd. Waarom en hoe, dat wilde ze deze nerveuze jongen niet vertellen. Hij deed duidelijk ontzettend zijn best om het ergens niet over te hebben, dus waarom zou ze hem wel vertellen dat haar vader was omgekomen? Dat ze haar broer had moeten achterlaten in Hoenn? Dat haar moeder jaren depressief was geweest? Nee, dat soort dingen vertelde je niet aan een vreemde jongen met een agressieve Gyarados. Eigenlijk had iedereen wel geheime. Zij het klein of groot.

Kasumi vroeg niet verder. Thank God, het was hem gelukt. Hij veegde zijn haar over zijn voorhoofd heen zodat het zweet niet meer zo erg zou opvallen. Omdat hij zijn haren weer in hun gebruikelijke stijl veegde, bedekte één kant van zijn haren zijn ene blauwe oog en reikten zijn middelste lokken tot vlak aan zijn neusbrug. Omdat Kasumi echter aan de andere kant zat, kon hij haar prima observeren met zijn andere oog. Hij vond het fijner om zijn oog aan de ene kant te bedekken met zijn haren, daarom knipte hij deze ook nooit af. Een lichte grijns verspreidde zich om zijn lippen toen hij hoorde dat ze per ongeluk in Lavender Town was aangekomen omdat ze de verkeerde bus had genomen. 'Dat kan iedereen gebeuren,' wuifde hij het weg. Hij zag het zichzelf ook nog wel overkomen. En dan zijn tante nerveus naar hem bellen om te vragen waar hij was gebleven. Zijn tante nam de bezorgde rol van zijn ouders goed over, dat moest hij haar nalaten. Het gaf soms echter het effect dat hij zijn ouders nog meer miste. Hij wist niet of hij het wel kwijt kon aan Kasumi. Het was voor nu misschien nog te vroeg, ze kenden elkaar nog maar pas. Misschien als ze elkaar vaker zouden tegenkomen en iets zouden worden wat nog het meeste in de buurt lag van het begrip 'vrienden'; hij haar dan wel iets zou kunnen vertellen. Zijn tante had hem al vaker voorgelegd dat het eens tijd werd dat hij wat meer met de bewoonde wereld om zou gaan, dat hij vrienden moest maken en het verleden achter hem moest laten. Hij had dat toen heel sneu gevonden dat ze dat had gezegd tegen hem, maar begreep nu wel de betekenis van haar woorden. Aandachtig luisterde hij naar de uitleg van Kasumi over ene Lilycove City. Hij begreep er maar bagger weinig van. Ook al deden zijn ouders vroeger experimenten die niet alleen in dezelfde regio waren, hij kon maar niet geloven dat er buiten Kanto ook nog een andere regio was. Dat moest hij dan maar met zijn eigen ogen gaan bekijken. Als hij het zo hoorde van Kasumi was het in elk geval heel mooi. Of Cerulean City dezelfde rust had als Lilycove City wist hij ook niet echt, want hij had Lavender Town nooit echt verlaten. Hij had vooral veel binnen gezeten, tijd doorbrengend met zijn Gyarados.

Joël merkte op dat Kasumi voor de rest niet erg spraakzaam meer was. Hij besloot dat hijzelf het gesprek dan maar zou leiden, ver weg van iets wat ook maar in de buurt kwam van hun geschiedenissen. Ook al was oprecht geïnteresseerd in wat Kasumi vertelde over haar verhuizing - ook al liet hij dat misschien niet zo erg naar haar overkomen - hij wilde niet dat ze zou vragen bij wie ze nu woonde en voelde er niet veel voor om iets toe te voegen aan de geschiedenis van waar hij nu woonde. Dat hoefde ze niet te weten, want dan gingen er gegarandeerd meer lastige vragen komen. 'Lavender Town is ook vrij rustig,' sprak hij kalm. 'Alleen geloven nogal veel mensen dat het er spookt. Ze geloven dat er een vloek rust op het dorpje. Er gaan ook volksverhalen rond dat de mensen die daar wonen een vreselijke toekomst tegemoet zullen gaan.' Hij grinnikte het weg. 'Er staat ook een toren, die wordt de Pokémon Tower genoemd. Die toren biedt een rustplaats aan voor overleden Pokémon.' Hij dacht even na. 'Voor de rest dwalen er ook veel Spook-Pokémon rond. Dat is geen mythe, want ik ben al wel eens in de Pokémon Tower geweest en heb er één gezien.' Hij huiverde aan de gedachte van de twee rode oogjes die hem onheilspellend van het donker hadden aangekeken. Ooit zou hij daar terugkomen en een Pokémon vangen, maar voor nu zou hij wel even wegblijven daar. Hij draaide zijn hoofd naar Kasumi toe. 'En dat omschrijft het stadje wel zo'n beetje,' besloot hij uiteindelijk.

Ze zaten een tijdje zwijgend naast elkaar. Kasumi keek vanuit haar ooghoeken naar Joël. Hij was.. niet onaardig. Een beetje vreemd wellicht. Ze had in elk geval nog nooit iemand ontmoet zoals hij. Haar donkere ogen gleden weer naar de groene heuvels om hen heen. De zon was zijn hoogste punt gepasseerd en was aan zijn lange afdaling begonnen. Kasumi voelde zich een beetje filosofisch worden, zo starend naar de witte wolkenflarden die rond de zon hingen. “Lavender is ook vrij rustig,” sprak Joël toen. Kasumi legde haar hoofd op haar opgetrokken knieën en keek naar de jongen terwijl hij verder sprak. “Alleen geloven nogal veel mensen dat het er spookt. Ze geloven dat er een vloek rust op het dorpje. Er gaan ook volksverhalen rond dat de mensen die daar wonen een vreselijke toekomst tegemoet zullen gaan.” Joël lachte, waarop Kasumi even een wenkbrauw optrok. Was dat iets om te lachen? Ze had het zelf nog niet ondervonden, maar het was toch wel behoorlijk bekend dat Lavender Town overspoeld was met Ghost Pokémon. Dit noemde de jongen echter wel, waarop Kasumi fronste. Bedoelde hij nu dat de mythe was dat er in Lavender menselijke geesten waren? Oké, dát was creepy. Pokémon waren tot daar aan toe, maar menselijke geesten. Het meisje onderdrukte een rilling.

Haar blik ging naar Shui, die in het riviertje dobberde. Miyu fladderde vlak boven het gras, onderzoekend en nieuwsgierig. Toch bleef de Butterfree angstvallig dicht bij Kasumi en Shui. Plots schoot haar iets te binnen. Kasumi pakte haar schoudertas, klikte hem open en pakte voorzichtig een bundeltje uit. Ze wikkelde de witte doeken af en er verscheen een licht ei met een blauwe waas eroverheen. Wanneer je goed keek zag je dat de schaal her en der vlekjes had, in verschillende soorten blauw. Ze streek voorzichtig over het ei en keek toen op naar Joël, alsof ze even vergeten was dat hij er was. Ze glimlachte. “Wist je dat de Daycare in Pallet Town tientallen Pokémon eieren heeft? Mensen laten ze daar gewoon achter. Het is best wel sneu.” Haar blik ging weer naar het ei. Miyu was ondertussen op haar rechter onderarm geland en boog zich nieuwsgierig over het ei. Ze maakte een liefkozend geluidje en duwde haar snuit tegen het ei. Kasumi glimlachte en streelde haar Butterfree even.

Zijn verhaal had indruk achtergelaten op het blauwharige meisje, zag Joël vanuit zijn ooghoeken. Ze leek in elk geval te rillen en hij vroeg zich af of ze probeerde in te beelden hoe het in Lavender Town wel niet moest zijn. Joël had echter besloten om verder niks meer over het stadje te zeggen. Het was namelijk absoluut niet zijn bedoeling om haar bang te maken. Hij had alleen maar een beetje over zijn stadje willen vertellen en… ach, laat maar. Hij moest op een gegeven moment maar gewoon accepteren dat vrienden maken en vriendschapsbanden onderhouden een probleem voor hem was die nooit meer zou weggaan. Altijd maakte hij wel een mysterieuze of zelfs slechte indruk bij mensen en zijn woedende Gyarados maakte dat beeld er niet veel beter op. Het was daarom ook dat de jongen zijn Pokémon opsloot in zijn Poké Ball, waardoor de Pokémon zich dikwijls geïsoleerd en gefrustreerd voelde. Het was vandaar ook dat zijn Gyarados boos reageerde op zowel andere mensen als op andere Pokémon. Hoewel dat natuurlijk niet het enige was, want hij was sowieso al boos geweest toen zijn vorige eigenares overleed. Het lag allemaal nogal gecompliceerd en hij wist niet of ook maar iemand het zou begrijpen als hij het zou uitleggen. Hij wist ook niet hoe Kasumi zou reageren als hij zou vragen of hij Gyarados gewoon even mocht lossen. Aan de vorige ervaring zou ze misschien herinneren dat dat niet zo goed was voor haar eigen Pokémon en misschien zou hij wéér als een boosdoener bestempeld worden. Joël schraapte zijn keel en liet zijn Poké Ball dus maar voor wat het was, waarna hij benieuwd zijn blik richtte op iets wat ze uit haar tas haalde. Het was een Pokémon-ei. Joël bestudeerde het heel even, maar Kasumi leidde hem af door haar uitleg te geven. Joël merkte ook op dat de Butterfree geleidelijk aan wat meer ontspande. Hij beet op zijn onderlip. En dan zou hij gaan vragen of ze het goed vond als hij zijn Gyarados nog een kans zou geven om een poging te doen tot vertoning van normààl gedrag. ‘Echt?’ vroeg hij dus alleen maar op Kasumi’s weetje. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. ‘Sneu, inderdaad,’ waren zijn volgende woorden, waarbij hij zichzelf het liefste voor zijn eigen hoofd wilde slaan. Wat kon hij nog zeggen? Wat wist hij van zijn omgeving? Al wat hij qua kennis had, waren de kleine details die zijn ouders hem verteld hadden toen ze terugkwamen van hun experimenten. Helemaal niets, dus.

Joël brak zijn hoofd in de korte stilte die volgde bijna over de vraag wat hij nog tegen Kasumi kon zeggen of wat hij nog kon vragen zonder vreemd over te komen, zonder zijn mysterieuze gestalte te laten zien die meer dan eens kwam opdagen. Wat moest hij haar vertellen? Wat wist hij? Welke details had hij onthouden van de kleine details die hem verteld waren? Wat wist hij over Pokémon-eieren? ‘Een mooi ei,’ sprak hij zijn eerste gedachte meteen uit, omdat deze woorden niet verkeerd opgevat konden worden. ‘Heb je al een vermoeden wat er eventueel uit kan komen?’ Zijn stem klonk oprecht nieuwsgierig en hij zorgde voor een open houding door overeind te komen uit zijn liggende positie, zijn lichaam naar haar te draaien en zijn handen naast zijn zij te laten rusten. Zijn Poké Ball liet hij naast zich op de grond zakken. Misschien kon hij Gyarados wel vrijlaten als Kasumi weg zou gaan, als hun praatje voorbij zou zijn en hij weer zou trainen met zijn Pokémon om beter te worden. ‘Ik zou zo’n ei of überhaupt één van mijn Pokémon nooit achterlaten bij zo’n Daycare,’ floepte hij er opeens uit. ‘Ik zou ze zelf willen opvoeden, ze zelf trainen en zelf hun zwaktes en hun sterktes leren kennen. Als je niet voor je Pokémon kan zorgen, neem er dan ook gewoon geen.’ Hij had niet in de gaten dat zijn stem alsmaar feller werd en toen hij dat in de gaten kreeg, was het al te laat. Hij had het weer eens gedaan. Hij had weer eens de waarheid uitgeflapt, had weer eens iets gezegd zonder eerst na te denken over hoe het over zou komen op de ander. Dat lesje had zijn tante hem al zo vaak geleerd en nog steeds wilde hij het maar niet toepassen. Zijn mond werd één streep en hij wachtte af op wat Kasumi zou gaan zeggen… of eerder zou gaan doen. Want Joël durfde zijn hand er voor in het vuur te steken dat ze hem nu zo raar vond dat ze zou vertrekken. Tja, het was zijn eigen schuld, hield hij zichzelf voor. Maar hij kon er niks aan doen dat de gedachte dat hij, nu hij eindelijk eens een praatje met iemand maakte, haar zou wegjagen met zijn impulsiviteit, zijn innerlijke gevoel redelijk kwetste. Maar hij zou dat nooit toegeven. Aan niemand.

Profiel Pokégear

» [open] This is my new start
» It's just the beginning of a new adventure, not the end. [OPEN]
» Begin of a new story
» My journey will begin here..
» Het echte begin...

I begin my adventure. I start from here. [OPEN]

I begin my adventure. I start from here. [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen