‘Ach meisje toch, wat kijk je sip?’ Een ronde man keek medelevend op haar neer. Zijn adem stokte echter toen hij in de woest gloeiende ogen van de brunette keek. ‘Geef me liever zo’n ijsje,’ sneerde ze, met een felle hoofdbeweging richting zijn ijscokar. De dikke man liet zich niet zomaar intimideren. ‘Vindt je mama dat goed?’ vroeg hij. ‘Is ze in de buurt? Of je papa misschien?’ Hij boog zich iets verder voorover en legde vaderlijk een hand op haar schouder. Ze keek hem uitdrukkingloos aan. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om te suggereren dat ze haar papa of mama bij zich had? Ze was verdorie dertien! Volwassen en verstandig genoeg om zelf op pad te zijn en óók groot genoeg om te weten wat ze wilde.

En dat was een ijsje.

‘Een ijsje,’ herhaalde ze dus, met een blik die geen enkele emotie verried, maar met ogen die dodelijke poelen vergif leken. ‘Nu.’ Of het haar overtuigende blik was, of misschien twijfelde de man aan haar geestelijke gesteldheid, hoe dan ook, hij haastte zich terug naar zijn ijscokar en gaf haar vluchtig een ijsje. ‘Een prettige dag nog,’ zei hij gehaast en – zoef! - weg waren hij en zijn kar.

Jasmine (want ja, over welke andere natuurramp hadden we het anders ook kunnen hebben?) begon driftig aan het ijsje te likken. Ali Baba, haar trouwe Bulbasaur, keek verlekkerd toe. ‘Baba,’ zei hij, maar Jasmine gaf hem niet meer dan een vluchtige blik. Ze waren net buiten de stad (de naam was Jasmine vergeten, maar het was die stad met die ene gym, je weet wel... Die gym met die geëlektrocuteerde konijnen. Of ratten. Of... Nouja, die ene gym dus.) Het was lekker weer, maar daar kon Jasmine (natuurlijk) niet van genieten. Ze waren de hele dag op zoek geweest naar eten, maar zonder succes. Uiteindelijk was ze met het nodige drama neergeplofd op een grasveldje in de buurt van een ijscokar, in de hoop dat iemand haar (en Ali Baba) zielig zou gaan vinden en een ijsje aan zou bieden – wat dus ook gebeurd was, waaruit gebleken was dat Jasmine niet zo goed kon omgaan met dergelijke situaties.

Enfin, een grasveldje in de buurt van die ene stad dus. Niet alleen Ali Baba zat naast het jonge meisje, ook Ei zat er. Of stond er. Of lag er. Jasmine vond het niet echt de moeite waard om na te denken over hoe je de situatie van een ei het beste kon beschrijven. Ik wel. De situatie van dit ei was namelijk in één woord te bevatten: foetsie. Het ene moment had het ei nog naast Jasmine gelegen en het volgende moment was hij ineens weg. Jasmine keek verbouwereerd naar het stukje leeg gras, maar gelukkig was Ali Baba wél scherp van geest. ‘Bulba!’ riep hij en hij wees met zijn roedes in de richting van een rennende jongen. Jasmine sprong overeind.

‘Hé!’ riep ze en ze zette het op een rennen, achter de jongen aan. ‘Moord! Brand! Geef mijn ei terug!’

NaNoWriMo Wordcount: 3.244

Met haar veel te slechte conditie spurtte Jasmine achter de zwartharige slungel aan, al gillend en schreeuwend. Niemand leek echt door te hebben wat er nou eigenlijk gebeurde – de meeste mensen keken schaapachtig naar de twee voorbij rennende figuren, haalden hun schouders op en gingen verder met hun dagelijkse bezigheden – en keken vervolgens weer even op toen een Bulbasaur “bulbaënd” langs kwam rennen. Of iets wat voor rennen door moest gaan, want Bulbasaur hebben korte pootjes en zijn niet bijster snel.

‘Geef Ei terug! Dief!’ gilde Jasmine, terwijl ze met uitgestoken handen (haar ijsje was ergens halverwege de achtervolging op de grond gevallen) achter de dief aanrende. Hijg. Puf. Hij had langere benen dan haar, dat kon echt de enige reden zijn waarom hij haar-

Baf.

Jasmine kwam verrast tot stilstand toen ze zag dat de dief was gaan liggen. Toen zag ze haar Ei rollen en snel rende ze naar het ei toe, zonder verder nog op de dief te letten. Als hij gras wilde eten moest hij dat vooral doen. Ze pakte het Ei vluchtig op, controleerde of het geen krassen had (zo wel, dan moest de dief maar eens gaan controleren of hij verzekerd was) en haalde toen opgelucht adem. Gelukkig, Ei was nog heel.

Met Ei stevig in haar armen geklemd, liep Jasmine terug naar waar ze vandaan gekomen was, langs de dief op, maar ze schonk hem geen aandacht. Plotseling voelde ze de grond onder zich bewegen. Ze keek naar beneden en –

‘IIIIEEEEEHHIIIIEEEEH!’

Een bruin wezentje kwam uit de grond omhoog. ‘Dig... let!’ riep het wezentje, maar dat was eigenlijk niet te horen door het gegil van Jasmine. Die had overigens nog meer om zich zorgen over te maken, want in haar paniek had ze Ei losgelaten, die omhoog vloog en weer naar beneden kwam. Even had ze geen aandacht meer voor de enge Pokémon, terwijl ze in de lucht grabbelde om Ei te vangen. Als in slow-motion zag ze hoe Ei viel en viel en viel en ze strekte haar armen om het ei te vangen, en strekte haar armen nog verder... en verder... en zag toen hoe Ei in de handen van een ander viel.

De grijnzende, zwartharige dief.


NaNoWriMo Wordcount: 7.852/50.000

Hij speelde vals. Dat kon niet anders. Niemand - ik herhaal: NIEMAND – zou in staat moeten zijn eerst te struikelen over een grasspriet en daarna een actie uit te voeren die zo indrukwekkend was als deze vangbal... eh... vang-ei. Jasmine keek in shock toe hoe de zwartharige dief door de lucht zweefde, het ei vastgreep en vervolgens een koprol maakte. Zelf moest ze moeite doen haar evenwicht te bewaren, terwijl ze wild met haar armen bewoog, want ook zij had geprobeerd een vliegende reddingsactie te ondernemen en stond nu alleen nog op haar tenen.

‘Dig... let!’

Dit was het duwtje in de rug dat Jasmine nodig had om haar evenwicht helemaal te verliezen. Ze trok bleek weg en viel pardoes voorover. Nu was zij het die naar gras aan het happen was – maar niet voor lang! Nee, het idee alleen al dat er misschien nog wel meer van die bruine wormen in de grond zaten, was genoeg om Jasmine in no-time weer overeind en aan het rennen te krijgen. Bovendien was de zwartharige dief er weer vandoor met haar Ei!

Gedreven door haar angst voor de Diglet, sprintte Jasmine de dief achterna. Onderweg kwam ze Ali Baba tegen, die ook nog steeds zijn best deed Ei terug te pakken. Ze griste hem van de grond, sprintte verder, zo langs de dief op.

Met Ei in haar handen.

Het was de grote wisseltruc die ze nog nooit eerder geoefend had, maar die blijkbaar wel werkte. Ze had Ali Baba snel verwisseld voor het ei en rende verder, hopend dat Ali Baba zichzelf wel zou redden uit de klauwen van die crimineel – en ja, dat kon hij. Ali Baba beet venijnig in de vinger van de dief en gaf hem een klap in zijn gezicht met zijn roede.

Jasmine was ondertussen aangekomen bij de rand van de stad-waarvan-ze-de-naam-niet-meer-wist. Het voelde als een soort triomf toen het zandpad plaats maakte voor keien en het gras veranderde in gebouwen. Die dief zou er nu vast spijt van hebben dat hij geprobeerd had háár Ei te jatten!

‘Hé! Kijk uit je doppen!’ brulde een man. Ze had te vroeg gejuichd. Met het nodige geweld knalde ze tegen de stevige man aan en vloog Ei wederom uit haar handen. Jasmine was op haar achterste beland en de grote man keek dreigend op haar neer, maar Jasmine schonk er geen aandacht aan. ‘Kijk zelf uit je doppen,’ sneerde ze, zonder er ook maar acht op te slaan dat deze man minstens twee keer zo groot en breed was als zij. Ze had wel andere zorgen. De dief rende namelijk lans haar heen, op de hielen gezeten door Ali Baba (of... misschien was dat iets te optimistisch uitgedrukt). Jasmine krabbelde overeind. Gaf dat joch dan nooit op?!

NaNoWriMo Wordcount: 8.316/50.000

Jasmine wilde weer achter de dief aanrennen, maar werd tegengehouden door de grote boze man, die haar arm vasthield en tegen haar zei dat ze niet zo brutaal moest zijn. ‘Ja ja,’ zei Jasmine, terwijl ze pogingen deed zich los te rukken. De man wilde echter eerst een “sorry” van haar horen. ‘Dat dacht ik niet,’ reageerde Jasmine, die het woord “sorry” eigenlijk nooit in de mond nam. Ze had namelijk een veel beter idee om van deze vervelende man af te komen. Zonder waarschuwing zette ze het op een gillen: ‘HEEEELP! IK WORD ONTVOERD! HEEELP!’ gilde ze en abrupt liet de man haar los. Zonder hem nog een blik waardig te keuren zette ze het op een lopen.

Al snel haalde ze Ali Baba bij. Ze pikte de groene Pokémon op van de grond, want hij zou haar goed van pas komen, en rende gehaast verder. Ze was de dief even uit het oog verloren, maar zag hem weer in de buurt van de haven, waar hij over de grond rolde. ‘Ali Baba! Ik reken op je!’ riep Jasmine en als een bowlingbal gooide ze Ali Baba, al rennend, achter de dief en het ei aan.

Tot haar grote genoegen kwam de dief tot stilstand tegen een lantaarnpaal, maar toen zag ze tot haar schrik dat Ei nog verder doorrolde, de haven door. Als hij maar niet in het water viel, want Jasmine kon niet zwemmen! Ali Baba was er echter ook nog en die rolde in moordend tempo langs de dief op. Jasmine meende even te zien dat de Pokémon zijn tong uitstak naar de dief, die nog niet in beweging was gekomen sinds hij tot stilstand was gekomen tegen de lantaarnpaal.

Jasmine rende achter Ali Baba aan, maar werd toen plotseling onderuit gehaald door iets of iemand. Ze gilde en viel plat op de grond, haar armen uitgestrekt voor zich uit. In de verte zag ze Ali Baba en Ei rollen en ze zag Ali Baba’s tentakels wild in het rond slaan. En ze zag de voeten van de dief langs rennen.

Natuurlijk.

NaNoWriMo Wordcount: 48.537/50.000