Een stralende namiddag was het in Vermillion City en de drukte in de winkelstraten namen met een rap tempo toe. Een jongeman tuurde uit een beslagen raam met de krant op de tafel voor hem, uitgespreid. Soms was er zacht gerinkel te horen van de zoveelste gast die de deur van het café ‘Snorlax Buffet’ geopend had. Het was dan ook een algemeen bekend café in de stad en werd zeker rond dit uur aardig overvol. Denys wendde zijn blik van het uitzicht af-wat er van te zien was- en greep met zijn hand weer het warme kopje thee voor hem vast en nam er een slok van. Met zijn andere hand greep hij de bladzijde van de krant vast, terwijl hij speurde naar een interessant nieuwsitem. Een nieuw ingevoerde dienstregeling van het openbaar vervoer, het weer van komende dagen, uitslagen van voetbalwedstrijden en blabla. Hij sloeg het krantje voor zich dicht en vouwde deze op. Getreuzel. Waarom deed hij nog de moeite om de krant te lezen? Zelden stond er iets in dat hem echt interesseerde. Hij nam nog een slok van zijn dampende kamillethee en bracht het krantje met zijn andere hand naar zich toe. ‘Vermillion Nieuws’ stond er met dikke letters in het cursief op de voorpagina met eronder de datum en de uitgave in een iets kleiner lettertype. Hij had altijd de nieuwsitems van Fuchsia City interessanter gevonden. Altijd was er gewoon iets interessants gaande dan in dit havenstadje. De jongen liet het krantje met een zachte plof op zijn tafel vallen en leunde iets naar achteren.

Direct protesteerden zijn beenspieren, maar gaf de jongen ze niet hun zin; hij bleef in dezelfde houding zitten. Zijn spieren deden nog aardig veel zeer van de training van laatst in het veld achter het hoofdkwartier. Het had aardig zijn tol geëist dat hij zelfs bij het arriveren bij zijn kamer neerplofte op de grond en in dezelfde houding de nacht doorgekomen was. Hij was geeneens de enige, Verte was ook aardig uitgeput en zat vaker in de zon dan normaal. Fotosynthese, he? Daarvan knapte de Ivysaur op. Maar goed, de training was nu achter hen. De jongen nam een laatste grote slok van de warme thee en legde toen voorzichtig het kopje terug op de tafel. Nu zat hij in een cafeetje zijn dagen door te komen uit verveling wanneer het weinig zin had om te trainen of zelfs maar te lezen. De tijd kwam je dan enkel door met de krant. Denys gaapte licht verveeld en wierp toen een blik op de klok die boven de deur van het café hing. Vijf uur. Was het alweer zo laat? Hij schoof naar achteren, kwam van zijn houten stoel af en schoof deze zachtjes terug in tegenstelling tot anderen. Een bediende had hem opgemerkt en snelde naar hem toe met haar pen en stuk papier nog in de hand. ‘Uw rekening, heer!’ Hij keek haar kort aan en schatte haar beduidend jonger in dan hij. Ze leek met haar volle wangen en grote blauwe ogen op een 15-jarige. Dat ze op zulke leeftijd al werkte, maar ja, tegenwoordig was het normaal. Vroeger was het erger. Hij had gelukkig of hoe je het ook bekeek, tot zijn achttiende nooit hoeven werken. Met zijn hand wroette hij in zijn jaszak, opzoek naar wat kleingeld voor de thee en gaf deze toen aan de bediende. De bediende keek hem verwachtingsvol aan met haar grote ogen, alsof ze een woord verwachtte, maar wat had hij moeten zeggen? Wacht. “Oja, hier!” Denys gaf haar extra geld als fooi, maar de verwachtingsvolle blik in haar ogen bleef. Ergens begon het hem naderhand te irriteren. Gelukkig kwam ze op tijd erachter dat waarop ze aan het wachten was, het niet zou komen. Zeker niet van hem. Spoedig stond ze bij een ander tafeltje de mensen te bedienen, iets wat ze hoorde te doen in plaats van hem verwachtingsvol aan te staren met haar Poliwag ogen.

Eenmaal buiten het café liep hij rechtstreeks richting een stadspark waar hij een leeg bankje vond en erop neerplofte met een boek op zijn schoot. De zon ging langzaam in de verte onder een klein meer en de lucht kleurde langzamerhand gelig met lichtblauwe tinten op de achtergrond. Denys zou maar eens dit boek over een Middeleeuws levensgemeenschap lezen met een fantasie tint erbij, tot het rond een uur of zeven zou zijn. Dan werd het aardig tijd voor iets warms om te eten. Hij liet een luide gaap horen en zijn blik voor een tel op het meer rusten. Het zag er mooi uit met de zon die haast in het meer leek op te gaan. Dat natuur omzeilden het meer ook wat het iets natuurlijks gaf, maar natuurlijk was het geluid van verkeer te horen en de toppen van kantoorgebouwen te zien. Het verpeste de boel enorm. Zijn blik gleed weer naar een bladzijde van het boek voor zich, maar hij raakte afgeleid van het geluid van schreeuwende kinderen op de achtergrond. Licht geagiteerd begon hij driftig verder te lezen, maar ver kwam hij niet. ‘Wat leest u?’ Een peuter met roze kleertjes aan keek hem recht aan en raakte met haar vettige handen zijn boek aan. Kinderen. Dat kon hij er ook nog bij hebben. Hij had echt de neiging om zijn boek dicht te klappen met de vinger van het meisje ertussen, maar de ouders sleurden het kind gelukkig van hem weg. “Dat kon er ook wel bij...” zuchtte Denys geërgerd, waarna hij zijn boek dichtklapte en naast zich neer legde. Toen kwam hij op een idee. Wat als Verte hem kon waarschuwen voor burgers? Direct greep hij diens pokéball en sloeg deze open. Een witte straal vormde recht tegenover hem de Ivysaur genaamd Verte die hem luidkeels begroette. “Hou de boel in de gaten,” De Ivysaur knikte en vestigde zich onder Denys met zijn ogen die als een roofdier de plek afspeurden. “Eindelijk,” zuchtte Denys opgelucht die het boek weer vastgreep en het lezen hervatte. Wat rust.

'Ik haat krukken,' Oké, nu had Denys er genoeg van. Er was geen rust te vinden in de stadspark en blijkbaar had een bepaalde Ivysaur met de naam ‘Verte’ zijn taak niet uitgevoerd. Hij hoorde de Ivysaur een zachte krimp geven, omdat het beestje leek te weten wat hij zojuist niet gedaan had. Hij had de sterke neiging om het boek naar het persoon te werpen die zijn rust had verstoord met een suffe zin, ‘ik haat krukken’. Wat moest er in dat persoon omgaan om luidkeels zijn frustratie tegenover krukken te uiten? De jongeman kneep zijn ogen tot dunne groene spleetjes en klapte voor de zoveelste keer zijn boek dicht, terwijl zijn blik afwachtend naar links keek. Het persoon was zo dichtbij dat diegene wel pal langs hem moest passeren, er was immers geen andere pad te bekennen rond zijn bankje. De seconden vlogen voorbij en zijn grip om de kaft van het boek werd sterker. Het scheelde nog een paar tellen of hij smeet zijn boek tegen diens voorhoofd aan. De gedachte aan een gast die keihard op zijn rug terecht kwam met een boek op zijn gezicht, werd Denys bijna te veel. Zijn wangen kleurden rood, omdat hij een luide lach moest inhouden. Eerst moest hij kalmeren. Hij ademde diep in en uit om de laatste neigingen tot lachen onklaar te maken, voordat hij zijn boek naar de gast zou toewerpen. Een lichte grijns stond op zijn gezicht getekend toen een schim in zijn blikveld verscheen. Zijn grip op het boek werd minder, maar in een flits hervatte hij die. Denys kende de jongen en zelfs Verte keek de rustverstoorder met grote ogen aan. Dit was de Trainee die voor zijn beurt aan de training door zijn enkel was gegaan of iets dergelijks en een Raichu als partner had. Denys wist echter de naam van de figuur niet meer. Hij had enkel het vermoeden dat het iets met ‘Na’ was bij zijn voornaam. Deed het er eigenlijk veel aan toe? De Trainee had zoals Denys eerder deed vermoeden, krukken waarop hij leunde. Auch.

'Wel wel,' Zei de gast op een manier die niet deugde. Het klonk alsof Denys een Rattata was en de ander een hongerige Persian die bij de gesproken woorden, zijn bek aan het aflikken was, klaar om toe te slaan. Denys snoof lichtjes ter begroeting. Deze Rattata werd mooi geen prooi. 'Wie hebben we daar? Een Trainee van Unit D?' De stem van de Trainee klonk nu haast fluisterend met een acceptabele reden. Denys sloeg zijn armen over elkaar en hield het boek met een hand vast. Hij bevestigde het met een traag en bijna onopmerkelijk knikje. De Trainee plofte spoedig naast hem neer op het bankje. De Ivysaur onder Denys voelde zijn trainer’s wantrouwen tegen de ander aan en schoof iets meer onder zijn trainer door. De Ivysaur spitste zijn oren en rustte zijn kop op zijn voorpoten, terwijl hij alert op de grond lag. Beiden vertrouwden de plotselinge verschijning van de Trainee niet die het zich gemakkelijk maakte op het bankje. Ze wisten beiden weinig over de andere Trainees van Unit D van Team Amuyu. Echter, moest dit ook vanuit de andere kant zo zijn. Zijn groene ogen gleden van de jongen naar het meer. De zon was inmiddels niets meer dan een rode stip boven de horizon geworden en de lucht kleurde donkerder en donkerder. Spoedig zou het al pikdonker zijn en om dan met deze jongen rond te hangen? Het leek hem geen goed idee op z’n zachts gezegd. Ach, zolang de Trainee niets doms deed was het koek en ei, right?  'Je ziet er nog goed uit,' Doorbrak de Trainee geërgerd de stilte, 'Wees blij dat je niet door je enkel bent gegaan op die vreselijke training.' Denys knikte en leunde iets naar achteren met zijn blik nog op het meer voor hem gericht. Hij was nog heel buiten hier en daar spierpijn te hebben. “Klopt, maar je wordt er harder van. Zie het als een kans om na de herstelling van jouw enkel een stap hoger te gaan. Op zijn tijd natuurlijk,” zei Denys maar als zijn weerwoord.

De ander mocht hem misschien geïrriteerd hebben toegesproken, tot daden was diegene niet gekomen of geestelijke uitbuiting. Gebeurde zulke dingen niet, dan zou Denys beleefd antwoorden. Als de ander hem na de woorden een stoot had gegeven waren hele andere, minder beleefde woorden, uit zijn mond gekomen en lag de ander met meer dan een verstuikte enkel terug in het ziekenboeg. 'Wat is je naam?' Denys fronste even bij de vraag en keek ditmaal wel even de zwartharige aan. Nu wilde hij opeens zijn naam weten? Wat een aparte wending. “Denys,” antwoordde hij stug met nog dat wantrouwen in de lucht. De ander kende hij nog geeneens zo goed, dus zou hij zeker zijn achternaam niet prijsgeven en om het wel te vertellen en erbij te liegen werkte slechter uit. Hoe lag het dan bij de ander. “En jij bent .. ?” vroeg Denys toen aan de ander, voordat hij een blik op het boek wierp die hij nog steeds vasthield. Zou hij nog een keer proberen om rust te verkrijgen, hoewel het zou beginnen als een conversatie? Het was het waard, toch?  Met een onverschillige beweging stak hij het boekje richting de ander uit. Nu moest hij maar hopen dat de ander een boekenwurm was, hoewel het met diens trekjes het er niet op leek. “Fan van dit boek?” De titel van het boek was ‘Muting on the Bounty’. Het was een zeer bekend boek die kort samengevat over een jongen ging die een reis over de wereld zou maken op een boot om een straf te ontkomen. De versie die hij vasthield was echter in het Engels geschreven,  maar dat hoorde over het algemeen geen probleem te zijn voor de ander. Nu moest hij de boel maar zien af te wachten .. nam de ander het boek aan, of niet?

‘Nee,’ Een duidelijk antwoord. De donkerharige Grunt, Nate, bleek niet een fan van literatuur te zijn en wees zijn boek af. Wat had hij anders kunnen verwachten? Was hij zo naïef dat hij dacht dat een ruw uitziende figuur, zoals Nate interesse voor iets als een boek zou hebben? Wat was hij toch weer kinderlijk bezig. Nate toelichtte hierna dat het, zijn woorden, niet zijn ‘ding’ was. De neiging om met zijn ogen te rollen op zijn opmerking was sterk, maar nog uit enige respect deed hij dit maar niet en  wierp hij enkel een korte blik op de ander. Het was wel duidelijk dat het niet zijn ding was. Woorden hieraan toevoegen was onnodig en Denys hoefde geen verdere reden hiervoor te krijgen, een simpele ‘ja’ of ‘nee’ was genoeg geweest. Zijn enige verklaring hiervoor kon zijn om de conversatie aan de gang te houden. Denys was echter niet de juiste man hiervoor, zijn sociale kwaliteiten waren zacht gezegd, onder het gemiddelde. In het bijzijn van de ander had hij rustig weer naar het boek kunnen grijpen om het verder te lezen, maar wat had het voor een zin bij Nate of een ander figuur? Ze bleken niet de indruk te hebben dat er figuren waren die rust wilden. Denys sloeg een zachte zucht en wilde het boek weer naar zich toe trekken om deze op te bergen, maar de plotselinge verschijning van een Pidgeot voor de Grunt trok zijn aandacht. Denys trok zijn wenkbrauwen omhoog, niet begrijpend waarom Nate een Pidgeot erbij gehaald had in deze situatie. Stond die er al een langere tijd? Wat was toch deze trainer van plan? Het volgende moment was de Pidgeot weer verdwenen. Pardoes, zonder dat er iets gebeurd was. Hij staarde de ander aan met zijn groene ogen. Kon hij hiermee de conclusie trekken dat hij echt voor niets zijn Pidgeot tevoorschijn had laten komen? Kwelde dat zijn Pokémon niet? Opgeroepen worden om geen enkele reden. Denys kreeg meer wantrouwen in Nate, een figuur die blijkbaar niet om zijn Pidgeot gaf. Waarom sprak hij nog met zo’n figuur, als hij geen respect verdiende? Oké, ‘sprak’ was wel heel erg positief uitgedrukt.

Alsnog had Denys al een boer woorden klaar staan, maar het volgende beeld weerhield hem. De Raichu van de trainer kroop op zijn schoot en leek vrij vredig, alsof de Pokémon de eerdere gebeurtenis wilde uitbannen. Nate reageerde echter alsof hij betrapt werd op iets. Was een liefdevol gedragende Pokémon iets om van te schamen? Denys snoof zachtjes, maar met zijn mondhoeken lichtjes opgetrokken. Het was beter om niets te zeggen. De Grunt keek de Raichu waarschuwend aan en uiteindelijk sprong de Raichu van zijn schoot, de strijd verloren. De lange staart van de Pokémon raakte plotseling zijn boek die met een smak op de grond viel. Denys staarde even naar het boek dat op de grond laag. Had hij nog steeds dat boek dan niet weggelegd?  De jongen sloeg zachtjes de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd. “Ik heb mijn dag niet,” Mompelde hij zachtjes, waarna hij het boek oppakte en op de achtergrond Nate zich hiervoor excuseerde zonder enige overtuiging. Dit was een vreemd figuur. Waarom had hij hem juist nu moeten ontmoeten? Denys hees zichzelf weer recht en legde het boek naast zich op de bank. De Raichu zat inmiddels onder het bankje naast zijn eigen Ivysaur die zich nog lichtelijk ongemakkelijk voelde. Denys sloeg zijn armen over elkaar en leunde lichtjes naar voren. Hij vroeg zich eigenlijk vooral af, buiten de al aparte zaken omtrent Nate, wat hij eigenlijk als reden had om bij Team Ayumu te voegen. Elke Grunt had hier zijn reden voor en gezien hij toch de ander slecht begreep en het lezen van een boek onmogelijk zou zijn met Nate als gezelschap, kon hij een gokje wagen. “Wat is jouw reden om eigenlijk te werk te gaan bij de TA?”

Verte wist niet wat hij van de situatie moest denken. De Raichu en de trainer, de twee hadden een vreemde aura over hen heen liggen, eentje die hem de bibbers gaf. Hij was zelf absoluut geen schuwe Pokémon, maar toch trok hem de trainer en diens Pokémon gewoon niet. Ze waren de typen duo’s die genoten van andermans lijden. Niet de meest gezellige typen. Het sprak aardig voor zich dat ze in Team Ayumu zouden zitten, maar het verbaasde de Ivysaur nog steeds dat zulke typen werkelijk waar rondliepen. Je hoorde over ze, maar om er een naast je te hebben was een totaal andere ervaring, maar eentje die de Ivysaur o zo graag had willen vermijden. Zijn blik gleed van het meer naar de Raichu die plots naast hem zat en het genot van zijn onzekerheid te lezen was in haar ogen. Hoe vaak had de Raichu deze blik in diens ogen gehad in haar leven? Verte wende zijn blik van de Pokémon af, een haast automatische reactie door de blik van de Raichu. Hoe zou hij op de Pokémon moeten reageren die niets uitvoerde, ondanks het genot dat de Raichu beleefde? Wat was datgene die de duo tegenhield om ook hun leven zuur te maken? Het leek allemaal zo verdacht. Zelfs het feit dat zijn trainer een conversatie hield met de andere trainer leek onwerkelijk. De Pokémon sloeg zijn ogen gedeeltelijk neer en kruisten zijn voorpoten en rustte zijn kop erop, starend naar het meer. Er viel gewoonweg niets te begrijpen, zeker nu de Raichu plotseling zo stil geworden was.

Denys keek Nate aan vanuit zijn ooghoeken na het stellen van zijn vraag, werkelijk benieuwd naar het antwoord van de ander. Elke Grunt had zo zijn eigen redenen om Team Ayumu te ‘joinen’ en ook weer zijn eigen methode gehad om bij de groep te komen. In zijn geval wisten er maar weinig mensen over, omdat hij altijd had besloten om het niet prijs te geven. De Grunt’s dwongen hem meestal ook niet om het te vertellen, het was gewoon geen verplichting om te vertellen. Jouw redenen lagen gewoon té persoonlijk en wanneer meerdere Grunt’s erachter kwamen bouwde je een onjuiste reputatie ermee op dan om basis van je acties, personage en Pokémon een reputatie op te bouwen. Alsnog had Denys de neiging om het wel tegen Nate te vertellen, vreemd genoeg. Geen idee waar dat gevoel vandaan kwam, maar het was simpelweg aanwezig. Maar goed, Nate was als eerst aan de beurt en aandachtig luisterde hij naar zijn verhaal. Nate was bij Team Ayumu gekomen, doordat hij de Commander in een steeg tegengekomen was en met behulp van enkele testjes het tot Grunt wist te schieten. Eerlijk gezegd had Denys een leuker verhaal verwacht of iets wat sappiger was qua context voor een figuur, zoals Nate. De Grunt gaf aan dat het nu zijn beurt was om dat te vertellen. Denys wist geeneens zeker of hij eerlijk zou antwoorden, ondanks dat gevoel, maar zover kwam het toch niet. Een Pokéball aan de riem van Nate begon namelijk heftig heen en weer te schudden, gevolgd door een felle licht.

Na een paar tellen dempte het licht en klonk nog net de naklanken van de geërgerde Nate. Het volgende beeld maakte Denys sprakeloos. Een Butterfree was verschenen en knuffelde liefhebbend de Grunt. De ‘stoere’ Grunt had een …. B-Butterfree?! Denys deed zijn best om zijn lach in te houden, maar faalde hierin en hield zijn hand voor zijn mond. Een goede! Had een andere Grunt de Pokéball expres aan zijn riem vastgemaakt als een grap of was dit werkelijk waar zijn Pokémon? Nate trok de Pokémon van zich af en snauwde de Pokémon af, waarop het duidelijk werd dat de Butterfree inderdaad van de Grunt was. Dit had Denys echt niet verwacht. Zelfs Verte grinnikte zachtjes om de verschijning van de Butterfree. Het was echter een Pokémon van Nate die hij wel direct mocht, gezien hij Nate aardig irriteerde en zijn orders negeerde. Toen de Pokémon naar hem toevloog, kon Denys het niet laten om de Pokémon een aai over diens kopje te geven. Nate stelde de Pokémon vol tegenzin aan hem voor als ‘Butterfree’.  “Wat ben je een leuke Pokémon, Butterfree!” Bracht Denys met een grinnik uit, waarna de Pokémon weer naar Nate toevloog en hem een tweede knuffel gaf. Gezien Nate’s woorden had hij de Pokémon in Viridian Forest gevangen, wat vrij logisch klonk. De manier waarop hij de Butterfree gevangen had bleef echter een mysterie, maar dat maakte niets uit. De liefde die de Pokémon voor Nate voelde was schattig, maar ook hilarisch om te zien. “Goede band hebben jullie daar. Je had de Butterfree bij de test moeten gebruiken,” zei Denys met een klein lachje op zijn gezicht, “Hoe kom je sowieso aan een Butterfree. Je lijkt mij niet het type voor deze type Pokémon, of toch wel?”

Het bleef komisch om te zien hoe de Butterfree zijn trainer telkens probeerde te knuffelen zonder een pauze te nemen. De Butterfree moest wel van hem houden, maar telkens weer probeerde de trainer de Pokémon van zich af te werpen wat maar niet lukte. Niet vaak mocht hij zulke affectie meemaken en nu hij zich bedacht was dit de helft van de band die zijn eigen trainer bij andere wilde zien: een sterke, liefdevolle band tussen de trainer en Pokémon. In dit geval kwam het vooral uit de Pokémon, maar het zou hem niet verbazen wanneer deze trainer, hoe sterk en koppig hij zich voor deed, ook genegenheid aan de Pokémon zou geven. De Ivysaur bleef echter lachen om het gebeuren. Een andere Pokémon van de trainer, een Raichu leek echter dit niet al te fijn te vinden. Ze maakte met een paar felle woorden en gevaarlijk ogende gele schokken rond haar wangen duidelijk dat hij moest stoppen met lachen. Verte snoof op de dreigement van de Raichu, waarop hij zijn kop hoog wegtrok. “Moet hij er maar geen komisch schouwspel van maken,” Het lag aan de trainers acties tegenover de Butterfree, als hij hem terug geknuffeld had was er nooit sprake geweest van een komisch moment, althans niet direct. Het zou eerder bizar zijn.

Nate maakte een nijdige opmerking. Denys kon dat wel begrijpen in de situatie waarin hij verkeerde en had zijn weerwoord met een amuserend lachje op zijn gezicht al klaar staan. “Ik ben helaas niet de leukste buiten huis,” Een koppig tintje aan zijn eigen karakter die gewoon soms even boven kwam. Meestal kwam dat goed uit, maar het was maar de vraag of dat nu ook gold. Echter vervolgde Nate spoedig met de bewering dat zijn Butterfree een watje was en de training van laatst niet overleefd zou hebben. Direct staakte hij zijn gelach en keek hij de ander met opgetrokken wenkbrauwen aan. Denys begreep prima dat Nate zijn Butterfree niet mocht vanwege de zwakke reputatie van de Pokémon, maar om dat bijna tegen het gezicht van de Pokémon te zeggen? Dat was naar, zelfs als hij in zijn schoenen stond zou hij dat niet doen. Pokémon streden voor je en waren er altijd voor je om je te verdedigen en om tegen een van je vrienden zoiets te zeggen was vies. Denys wilde weer zijn mond open trekken, maar zweeg en keek toe naar het effect van Nate’s woorden bij zijn Butterfree. De Pokémon keek omlaag en liet haar oortjes zakken. Zwaar triest. Ditmaal keek hij Nate weer recht aan. Wat zou hij nu doen nu hij een Pokémon, zijn eigen, had gepijnigd met woorden? Zelfs Verte bleef stil onder de bank zitten toekijken naar hoe het zou aflopen. Nate’s antwoord was kil. Hij kraamde een verhaal uit dat hij de Butterfree per ongeluk gevangen had toen zijn Raichu een Thundershock gebruikt had  op de Butterfree en zijn Pokéball los kwam en naar de Pokémon toerolde. Ter gevolge hiervan was hij dus de trainer van haar geworden. Nate maakte een ‘vrolijk’ gebaar en trok de aandacht van de Butterfree die hem met betraande ogen aankeek. Zelfs Denys meende medelijden te hebben met de Pokémon die al die woorden naar haar hoofd gesmeten kreeg. De Butterfree bedaarde verrassend snel en ging op de knieën van Nate zitten. Toen noemde Nate een paar goede kwaliteiten van de Butterfree om zijn vangst goed te maken al was dat voor hem niet nodig en leek het eerder voor Nate zelf bedoeld te zijn. De Butterfree reageerde er zwaar positief op, maar Nate snauwde de Pokémon direct af. Er ontstond ten minste een band. Echter, deze was er eigenlijk al.

Plotseling trok Nate de Pokémon voor de zoveelste keer van zich af, voordat hij hem recht aankeek. Verrast keek Denys hem aan en hoorde aan hoe Nate terug wilde keren naar hun oorspronkelijke conversatie. Het duurde enkele tellen voordat hij het zich allemaal weer wist te herinneren. Als het goed was hadden ze het over hoe ze bij het team gekomen waren, héa? Het was geen fijn verhaal, zijn verleden, maar het was eerlijk om dat te vertellen en bovendien maakte het ook niets meer uit. “Ik kwam in het team, doordat ik een oude pestkop van mijn school en weeshuis aan het volgen was. Ik had mijn ouders verloren door een koolstofmonoxide vergiftiging in mijn huis, maar goed. Er was niets te doen en hij gedroeg zich altijd zo vreemd. Zodoende volgde ik hem tot aan Vermillion City en kwam ik in het hoofdgebouw terecht. Jason, de oude pestkop herkende mij en kraamde onzin uit over hoe fantastisch ik was. Man, dat sloeg nergens op,” De herinneringen kwam gestaag terug en hield de palm van zijn hand tegen mijn gezicht en zuchtte. Die Jason was een stomkop geweest en wist amper wat hij deed, maar zonder hem had hij misschien geeneens een toekomst gehad. Hij haalde zijn hand van zijn gezicht af en rustte die weer op zijn knieën. “Enfin, ik moest plotseling volgens twee andere Grunts een proefgevecht houden met Verte, toen nog een Bulbasaur, tegen een Meowth van een van de Grunts. Deze won ik en Destiny had mij van een afstand geobserveerd en aan mij gevraagd of ik het team wilde joinen na een uitleg over wat het inhield. Ik accepteerde het.” Nu hij zijn verhaal gedaan had, klonk hij vrij nonchalant. Zijn verhaal was misschien zielig en hier en daar heeft hij de nare details buiten gelaten, maar een normaal mens zou in tranen uitbarsten. Dit deed hem echter niet zoveel, het was immers het verleden en hij had alle gebeurtenissen geaccepteerd voor wat ze waren. Verte kwam onder de bank vandaan en wierp kort een bezorgde blik op hem, maar Denys schonk hem geen blik. Vanzelfsprekend dat hij bezorgd was, zelden had hij over zijn verleden verteld en Verte wist niet of het hem zou raken of niet. Na enkele tellen verbrak hij even de blik op Nate en aaide hij kort de kop van de Ivysaur en zijn kopblad. “Niets aan de hand, joh,” Verte keek hem even verward aan, maar liet toen een lach horen, gevolgd met een instemmend geluid