Zachte zonnestralen streelden Sora haar gezicht terwijl ze over straat liep. Vele mensen, zo goed als allemaal in een enorme haast, passeerden haar op straat. De één in een snelwandelmodus van heb ik jou daar en de ander rende gewoon over straat alsof zijn leven ervan af hing. Het groenharige meisje schudde haar hoofd. Ze had de stress en haast van mensen in de stad nooit begrepen. Hoe groter de steden, hoe meer haast mensen leken te hebben en hoe gestrester ze waren. Een rilling liep over Sora haar rug. Het leek haar een afschuwelijk bestaan, zo veel haast, afstevenend op een burn-out sneller dan je soms zou denken. Nee, gelukkig was zij opgegroeid in de rust van Johto en Viridian City. Geen haast, geen stress, alleen maar ontspanning. Ze glimlachte en wilde bijna haar ogen sluiten toen ze struikelde over een vrouw met een kinderwagen die blijkbaar had besloten dat nu het beste moment was om een winkel te verlaten ongeacht of er nou mensen voorbij kwamen lopen of niet. Ah ja, lompheid, dat was ook weer zoiets wat je alleen in steden tegen leek te komen. Een sorry kon er ook zeer zeker niet af bij de vrouw die gewoon botweg over Sora haar tenen reed met haar kinderwagen. Sun, welke op haar schouder zat, zwaaide met zijn gele, gebalde vuist naar de vrouw, maar die was al met haar hoofd bij de volgende winkel waardoor ze hen niet leek te horen. Misschien maar beter ook.

Sora schudde even haar hoofd en liep toen gauw door. Stilstaan in deze drukke winkelstraat was geen optie. Ergens vroeg het meisje zich af waarom ze er eigenlijk voor had gekozen om naar Saffron te gaan. Haar eigenlijke bestemming was Vermillion, maar na haar terugreis met de veerpont naar Pallet, en daarna de autoreis terug naar Viridian, was het wat onnozel om weer terug te gaan naar Cinnabar en van daaruit naar Vermillion te gaan. Nee, eigenlijk had ze rechtstreeks vanuit Cinnabar naar Vermillion moeten gaan, maar na alle gebeurtenissen op het eiland, was het ook wel fijn om even rustig met de familie thuis te zijn. En zo kwam de groenharige in Saffron terecht, op doorreis naar Vermillion. Spring had ze voor haar eigen veiligheid maar terug gedaan in haar Pokéball, omdat ze bang was dat de Venasaur in deze drukte onder de voet zou worden gelopen en na het incident met de kinderwagen, was ze maar wat blij dat ze die beslissing had gemaakt. Sun had uiteraard geweigerd terug te gaan in haar Pokéball, want ja, wie wilde er nou in een Pokéball zitten als er zoveel te beleven viel in zo’n grote stad! Ergens vond het meisje het ook wel fijn. Het gaf haar toch een soort gevoel van veiligheid, alsof niemand haar wat kon maken nu ze een Pokémon aan haar zijde had. Ja, soms was de mens zo gemakkelijk te overtuigen en voor de gek te houden.

De veertienjarige vervolgde haar weg door de drukke winkelstraten en hoopte steeds meer en meer dat ze het einde van de stad toch eindelijk eens zou bereiken. Onderwijl vroeg ze zich ook af waarom ze eigenlijk door het centrum was gegaan en niet gewoon om de binnenstad heen was gereisd, zoals elke verstandige reiziger deed die op doorreis was. Enfin, ze had de keuze nu al gemaakt, terug gaan was zinloos en bovendien een verspilling van haar tijd. Zigzaggend vervolgde het meisje nog altijd haar weg door de straat toen ze een reeks cafeetjes met overvolle terrasjes passeerde. Ze zou gewoon door zijn gelopen als één individu met zeer opvallend haar niet haar aandacht had getrokken. Sora bleef even staan, waardoor een jong stelletje tegen haar op botste en meteen begon te mopperen. Ze negeerde de twee tieners echter en stak snel de straat over, in de richting van het rozeharige meisje dat ze meteen had herkend als Karin.

‘Karin!’ riep ze enthousiast terwijl ze de laatste paar meters tussen haar en het meisje overbrugde. ‘Wat heb ik jou lang niet gezien! Hoe gaat het met je?’ Ze maakte aanstalten om het meisje te omhelzen, niet goed wetend of de rozeharige zou blijven zitten of zou gaan staan en of ze Sora überhaupt al wel had opgemerkt, want ze leek aardig ver weg met haar gedachten. ‘Wat een toeval dat ik jou hier tegen kom!’ reageerde de groenharige enthousiast. ‘Mag ik bij je komen zitten?’ Ze gebaarde naar de lege stoel tegenover haar vriendin en wachtte met een grote glimlach op haar lippen op een antwoord.

Karin leek aardig verrast om haar te zien en omhelsde haar gauw, waarna het meisje verklaarde dat ze de Cerulean Gym had verslagen. ‘Wat goed! Gefeliciteerd!’ riep Sora uit en ook Sun liet een enthousiast geluid horen. ‘Dan staan we nu dus gelijk,’ voegde ze er glimlachend aan toe. Sora had zelf namelijk alweer een paar weken geleden de Cerulean Gym verslagen, waarna ze had besloten om een Trainer te worden en naar huis was gegaan om dit aan haar ouders te vertellen. Had ze Karin eigenlijk wel verteld dát ze de Cerulean Gym had verslagen? Zo niet, dan wist de rozeharige het nu wel, toch? Snel ging het groenharige meisje op een stoel tegenover haar vriendin zitten, welke meteen in een waterval van vragen losbarstte, welke enkel en alleen werden onderbroken, omdat er een serveerster bij hen kwam om te vragen of Sora iets wilde drinken. ‘Een cassis graag,’ glimlachte de groenharige, waarna ze zich weer tot Karin wendde.

‘Eens zien, waar zal ik beginnen? Met mij gaat het goed. Ik kom net terug van een bezoek aan de Cinnabar Islands, waar ik met mijn ouders en broertje heen ben geweest nadat ik de Cerulean Gym had verslagen. Volgens mij had ik je dat trouwens nog helemaal niet verteld, of wel! In ieder geval, ik heb na dat gevecht besloten dat ik ga stoppen met Coördineren en nu ben ik ook een Trainer, leuk hè! Na mijn gevecht ben ik dus naar mijn ouders gegaan en zij hadden een verrassing voor me, die zich vreemd genoeg op Cinnabar bevond, dus daar gingen we heen en toen kwamen we in een vreselijke storm terecht toen we eenmaal op het eiland waren.’ En zo brabbelde Sora door. Ze vertelde Karin tot in de grootste details over wat er allemaal op Cinnabar was gebeurd, hoe ze daar Karin haar ouders had ontmoet en hoe ze op het eiland haar zesde Pokémon had gevangen. Tussendoor nam ze heel af en toe de moeite om een slok van haar drinken te nemen, maar verder was het een aardig lang verhaal. ‘En nu ben ik dus hier, op weg naar de derde Gym,’ besloot Sora haar verhaal, waarna ze glimlachend naar Karin keek. ‘Kenji ben ik dus al een tijdje niet meer tegen gekomen, maar ergens vind ik dat niet zo heel erg, al ben ik wel nieuwsgierig naar hoe het gaat met Céline.’ Ze grinnikte en keek naar Karin. ‘En jij? Wat heb jij allemaal beleefd? Ik heb je een aardige tijd niet gezien!’

Vrolijk ratelde Sora al haar avonturen van de afgelopen tijd op. Terwijl ze vertelde verbaasde ze zichzelf over hoeveel er eigenlijk was gebeurd sinds ze afscheid had genomen van Karin. Pokémon gevangen, badges gewonnen en wat al nog meer. Eindelijk was ze dan uitgerateld en kon Karin reageren. Het rozeharige meisje begon met een al net zo lang verhaal en vertelde dat ze terug was gegaan naar Cinnabar en dat haar vader een ongeluk had gehad. ‘Je hebt het vast wel gezien. Het was in het begin echt heel erg..’ Sora keek haar vriendin begripvol aan en knikte. Ja, het was wel duidelijk geweest dat Karins vader veel pijn had, maar het was een taaie man, die kwam er wel weer overheen, dat wist ze zeker. De rozeharige ging verder en vertelde dat ze een Magnemite had gevangen, Kenji weer had gezien en met hem had gevochten. Sora tuitte ietwat afkeurend haar lippen. Waarom moesten die twee toch altijd meteen vechten als ze elkaar tegen kwamen? Karin vertelde ondertussen verder en Sora hoorde dat Kaede eindelijk was geëvolueerd in een Pidgeotto en dat ook Kenji zijn team verder had uitgebreid met nog eens twee nieuwe Pokémon.

Sora schudde even haar hoofd. ‘Die jongen zit ook niet stil,’ sprak ze toen ze hoorde dat Kenji alweer zijn derde badge had. ‘Als ik Mimic mag geloven, is hij trouwens al bezig met het winnen van zijn vierde badge.’ Even glimlachte ze, waarna ze geïnteresseerd naar Karin keek toen deze verklaarde dat Sora haar wel ergens mee kon helpen. De rozeharige legde uit dat ze nog altijd de Firestone had die ze maanden geleden van Kenji had gekregen nadat hij de tweede Gym had verslagen. Sora knikte en dacht even aan de Waterstone die ook nog altijd in haar tas zat. Ook zij had die nog niet gebruikt, maar ze had op dit moment ook geen Pokémon die een steen nodig waren om te evolueren. Winter, haar Goldeen, zou uiteindelijk zelf wel evolueren. Karin had echter zelfs twee Pokémon in haar bezit die een steen nodig waren om te evolueren, namelijk Arash en Ithai. Sora dacht langzaam na terwijl Karin verklaarde dat ze genoeg geld had om een Moonstone te kopen voor haar Nidorino. ‘Wist je dat Nidoking deels Grond type is? Dat zou me wel echt van pas komen bij de derde Gym.’ De groenharige schudde haar hoofd. ‘Nee, dat wist ik niet! Dat zou inderdaad heel handig zijn voor de derde Gym.’ Ze dacht nog even na. ‘Maar is een Nidoking niet ongelofelijk krachtig enzo?’ Sora haar stem klonk twijfelend. Ze wilde niet hardop zeggen dat ze zich afvroeg of Karin een Nidoking wel aan zou kunnen, aangezien Ithai als Nidorino al de nodige praatjes had, maar ze wilde haar bezorgdheid voor haar vriendin toch wel een beetje uiten.

‘Volgens mij zijn er wel Groundpokémon te vinden in tunnels en grotten,’ antwoordde Sora. ‘Heb je Kenji gevraagd waar hij die Cubone heeft gevangen? Je zou dan ook daarheen kunnen gaan.’ Haar ogen gleden langzaam naar Arash. ‘Als voor het laten evolueren van Arash, tja ik weet het niet. Hij wordt dan wel een heel andere Pokémon. Een sterke, prachtige Pokémon, dat wel, maar hij zal nooit meer die kleine Arash van nu zijn.’ Ze richtte haar paarse ogen weer op Karin. ‘Ik ben bang dat je die keuze toch zelf moet maken Karin.’ Sun klom ondertussen van haar schouder naar haar schoot, waarop Sora haar even over haar kopje aaide. ‘Ik vond de evolutie van Sun best mooi om te zien en als Pikachu kan ze zoveel meer dan als Pichu.’ Ze keek weer even zijdelings naar de kleine Puppypokémon onder de tafel. ‘Je zou ook Arash zelf kunnen laten kiezen? Kijken wat hij zelf wil?’

Sora nam rustig een slok van haar drinken terwijl zij en Karin het volgende obstakel in hun leven bespraken; de derde Gym. De Gym, gerund door Mitsu, was een Gym gericht op Elektrische Pokémon, wat betekende dat Vlieg- en Waterpokémon al meteen in het nadeel waren. Sora zelf wilde haar hoop waarschijnlijk gaan richten op Spring en Autumn, al zou het voor de Ponyta misschien wel een beetje té veel kunnen worden om kort nadat ze bij het team van Sora is gekomen al een Gymgevecht te gaan doen, maar voor het groenharige meisje waren deze twee Pokémon waarschijnlijk de beste optie. Met Sun naar de Gym gaan zou lastig worden, evenals Moon. Winter was sowieso uitgesloten en Summer was nog altijd een vraag. De Venonat was redelijk bestand tegen elektrische aanvallen, maar wat als de Pokémon in het Gymgevecht zou evolueren? Dan had ze een probleem, want dan zou de Pokémon opeens kunnen vliegen en in het nadeel zijn. Lastig lastig. Karin leek met ongeveer dezelfde problemen te zitten, al waren de beslissingen die de rozeharige moest maken zwaarder. Je Pokémon laten evolueren als je daarvoor zelf de steen in handen had was lastig. Sora wist niet of zij het zelf zou kunnen. Ze wist dat Moon door middel van een Maansteen zou kunnen evolueren, maar aangezien die stenen heel zeldzaam waren was het überhaupt nog maar de vraag of het voor de Clefairy ooit zover zou komen.

Samen bogen de twee vriendinnen zich over het vraagstuk, waarbij Sora Kenji opperde als bron. Karin schoof dit echter meteen van tafel, omdat ze wist dat de jongen haar niet zou willen helpen. De groenharige knikte, al had ze het gevoel dat Karin de jongen misschien lager inschatte dan hij eigenlijk was, maar ze wilde er niet met haar vriendin over in discussie gaan. Minuten kropen voorbij terwijl ze de opties doorspraken. Een Nidoking zou zeker in het voordeel zijn bij de derde Gym, maar was ook erg overpowerd en Karin gaf toe dat ze niet zeker wist of ze Ithai dan in bedwang zou kunnen houden. 'Het zou natuurlijk ideaal zijn als je een Pokémon had die je kon helpen met het in toom houden van Ithai,' reageerde Sora waarna ze weer een slok van haar drinken nam. In haar hoofd zag ze voor zich hoe een Graspokémon met zijn roede een Nidoking vastgebonden hield. Het gesprek ging over naar Arash, voor wie de optie tot evolutie ook open lag. Sora kon zien dat Karin het moeilijk vond om hier een beslissing over te nemen, maar zij vond ook dat Karin de beslissing zelf moest maken. Zij kon immers niet voor haar en Arash gaan beslissen wat beter was. Uiteindelijk, na lang nadenken, leek Karin echter de oplossing te hebben gevonden. 'Ik zou..' begon de rozeharige langzaam. 'Het klinkt haast te idioot voor woorden, maar ik zou ze allebei kunnen laten evolueren. Je weet wel, gewoon tegelijk. Dan is Ithai niet de enige sterke Pokémon en kan ik Arash gebruiken om Ithai in het gareel te houden. Arcanine en Nidoking zijn aardig aan elkaar gewaagd geloof ik. En daarbij kan ik ze dan allebei inzetten tijdens mijn volgende Gymgevecht.'

Sora dacht hier even over na en glimlachte toen naar Karin. 'Ik denk dat dat een heel goed idee is! Dan heb je twee krachtige Pokémon bij je om de Gym uit te dagen en dan kan Arash inderdaad Ithai onder de duim houden.' Het meisje grinnikte. 'Volgens mij zou je dan zelfs Kenji onder de duim kunnen houden met twee van die grote, sterke Pokémon aan je zijde.' Haar ogen twinkelden even, waarna ze naar Sun keek. Op een dag zou ze de kleine Pikachu misschien ook laten evolueren in een Raichu. Ooit, maar dan moest ze wel een Thunderstone zien te vinden.

Na haar opmerking over het onder de duim houden van Kenji werd Karin haar blik een beetje wazig en kreeg ze zo'n brede grijns op haar lippen dat Sora er een beetje bang van werd. Als er nu een maniakale lach uit zou komen zou ze Karin sowieso een klap verkopen om haar weer helder na te laten denken. Alert keek de groenharige toe hoe haar vriendin plotseling overeind stond en riep dat ze wel een winkel wist waar je stenen kon kopen. De meisjes betaalden voor hun drinken en toen gingen ze op pad, Karin voorop met Sora op sleeptouw. Al gauw betraden ze een winkeltje gevuld met evolutiestenen en anderen materialen. De groenharige keek nieuwsgierig in het rond. Eigenlijk wilde ze ook wel een dondersteen op zak hebben, voor wanneer ze ooit zover was dat ze Sun in een Raichu wilde laten evolueren. 'Nergens aankomen hè,' waarschuwde het meisje haar enthousiaste Pokémon. Ze wilde niet dat de Pikachu ergens aan zou komen en spontaan zou evolueren. Ze wilde het op haar eigen tempo doen. Voor ze echter goed en wel kon besluiten of ze nu wel of niet een dondersteen wilde kopen, was Karin al klaar en verlieten ze de winkel alweer. Ach, dan maar een anderen keer. Zoveel haast had het nu ook weer niet. Daarbij wilde ze voorkomen dat ze Sun te vroeg zou laten evolueren. Haar Pikachu moest eraan toe zijn.

Buiten de winkel werd er even kort overlegd en besloten de dames op zoek te gaan naar een park. Sora had niet voldoende kennis van de stad om te weten of er een park in de buurt was of niet, maar ze vermoedde dat ook de inwoners van Vermillion wel eens behoefte hadden aan een wandeling in de "natuur". Het duurde een tijdje, maar toen hadden ze dan eindelijk een parkje gevonden. Een parkje dat al een tijdje niet meer werd bezocht, of in ieder geval niet fatsoenlijk werd onderhouden. 'Ze mogen hier wel eens snoeien,' reageerde Sora terwijl ze een paar takken opzij duwde om Karin fatsoenlijk te kunnen volgen. De twee dames kozen een beschutte plek in het bos uit waar ze op hun gemak de evoluties van Karin haar twee Pokémon konden voltooien zonder dat anderen er last van hadden of gevaar liepen, mocht Ithai na zijn evolutie meteen stampei gaan maken. Karin riep Arash bij haar en liet Ithai tevoorschijn komen. Sora riep Sun bij haar en hield haar Pikachu in haar armen, op veilige afstand van het spektakel. Ze wilde niet dat Sun onder de voet zou worden gelopen door de twee Pokémon die straks heel groot zouden zijn. 'Karin,' begon het meisje langzaam, 'Is het wel veilig om op de grond te zitten terwijl je jouw Pokémon laat evolueren?' Straks gingen Arash en Ithai nog op haar staan!

Sora moest toegeven dat het nog altijd spannend was om Pokémon te zien evolueren, zeker nu er twee tegelijk gingen veranderen. De Pokémon begonnen te gloeien en Karin kwam snel naast haar staan, op veilige afstand van de snel groeiende Pokémon. Het was overweldigend om te zien hoe die twee kleine Pokémon opeens zo groot werden dat Sora letterlijk omhoog moest kijken. Ieks, werden ze zo groot? Het duurde niet heel lang of het felle licht werd minder en voor hen stonden een gigantische Arcanine en Nidoking. Sora moest toegeven dat ze nu best wel bang werd van Ithai, vooral nu die zo stond te brullen. Brrrr. Karin liep langzaam naar voren, naar haar Pokémon en Sora moest de neiging onderdrukken om haar vriendin bij de arm te grijpen en achteruit te trekken. Ja, voor haar was het nu wel duidelijk; ze hield niet van gigantische Pokémon. Nee, zij had liever kleine, aaibare Pokémon die je kon tillen (al kon ze haar Ponyta ook niet tillen, maar die was nog niet zo reusachtig) Ietwat verloren stond het meisje daar, terwijl Karin haar Arcanine omhelsde. Ergens had ze het gevoel dat ze stond te kijken naar een privémoment, een moment waar ze niet bij hoorde te zijn.