Met een brede grijns op zijn gezicht liep Mark met Toby de Contesthal uit van Fuchsia City. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij tweede was geworden, ze waren een klein stapje hoger geklommen om sterker te worden. nu had hij dan wel besloten om voorlopig even te stoppen met Wedstrijden en wat meer aan zichzelf en zijn Pokémon te denken. Het was een moeilijke beslissing terwijl hij zelf had ontdekt dat hij het leuk vond om op dat podium te staan. Zodra hij Shiyo had gevonden, zou het ook niet altijd kunnen omdat hij samen reisde met haar. Mark bleef voor een moment even staan, om een laatste blik op het gebouw te richten, voor hij door ging reizen naar Vermillion. Plots schoten er wat momenten door zijn hoofd in de tijd dat hij daar op het podium had gestaan met zijn Pokémon. De laatste waar hij aan mee had gedaan, waren misschien wel de doorslag geweest dat hij het leuk had gevonden in Cerulean City met Toby, vooral deze Contest had veel betekend voor hem. De Pikachu had laten zien dat lachen toch het beste medicijn was. “Pikapi?” piepte Toby zachtjes, waardoor Mark opschrok en zijn blik om laag liet glijden. Het werd tijd om door te gaan en niet stil te blijven staan. “Kom op, Toob we gaan ervoor,” grijnsde Mark naar het gele wezentje, die toen vastbesloten knikte. De jongen kon het echter niet laten om een sprintje te trekken, snel volgde Toby hem op de voet. De weg die hem naar het Pokémon Center leidde was ontzettend makkelijk te vinden. Hij was dan nog nooit in Fuchsia City geweest om er rond te kijken.. eerlijk gezegd viel het hem niet echt tegen. De stad was groot maar had ongeveer dezelfde sfeer als Vermillion City, het was er druk maar toch ook weer rustig.  Hij was de drukte gewend. Toby scheen er ook geen moeite mee te hebben, deze keek zijn ogen uit omdat het voor hem toch een vrij nieuwe stad was. De schuifdeuren gingen open zodra de jongen naar binnen liep, liet hij zijn andere Pokémon vrij. Het massa van witte licht verdween, en een klein groepje Pokémon verscheen voor zijn neus. Toby voegde zich direct bij zijn teamgenootjes om te spelen.. de Pikachu had dit wel verdiend om weer even gewoon Pokémon te zijn en niet zijn oppas. Levi kwam hem echter gezelschap houden door zich op zijn schouder te nestelen. Mark liep met de Butterfree op zijn schouder naar de balie van het Center om wat te vragen. “Kan ik je ergens meehelpen, knul?” vroeg de vriendelijke stem van de zuster achter de balie. De jongen knikte als antwoord. “Uhm ja.. ik wil een briefje naar iemand sturen maar ik vroeg me af of u ook Post-Pidgey heb anders moet ik helemaal naar Viridian City,” legde Mark ietwat onhandig uit. Zuster Joy luisterde aandachtig maar scheen toen te knikken. “Dat is wel onhandig ja.. ik heb er wel een beschikbaar voor gevallen als dit,” reageerde de vrouw met een vriendelijke glimlach. Mark zuchtte opgelucht en bedankte de zuster waarna hij vertelde dat hij de brief zo kwam brengen.


Eenmaal op de kamer die hij had gekregen, ging Mark aan het kleine tafeltje zitten met een stuk papier in zijn hand, die hij op het houtenblad neerlegde. Hij wilde Shiyo laten weten dat hij haar op wilde halen om samen te reizen door Kanto, maar om eerlijk te zijn… was hij het zat om alleen te zijn. Mark zuchtte diep terwijl hij luisterde naar de vrolijke kreetjes van zijn spelende Pokémon op de achtergrond. Langzaam vormde er een kleine glimlach rond zijn lippen en zette zijn pen op het papier, waar langzaam woorden op kwamen te staan. Toen hij klaar was herlas hij het voor zichzelf even, waarbij Levi meekeek over zijn schouder. “Free?” mompelde het wezentje vragend in zijn oor. Plots viel het hem te binnen dat de Butterfree het meisje helemaal niet kende. Nou ja, voor Levi lag er nog een kans om haar te ontmoeten zodra hij haar gevonden had. “Wil je dat ik het voorlees?” vroeg Mark toen aan de Butterfree, die ietwat vragend naar het briefje staarde. De vlinder knikte vervolgens als antwoord op zijn vraag. Mark schraapte toen zijn keel terwijl hij het briefje vastpakte;


Beste Shiyo,
Weet je nog dat ik je beloofd had om samen te reizen door Kanto, maar dat het niet meteen kon?
Ik heb besloten om je op te halen omdat het nog niet is gelukt om met me moeder te praten, maar dat leg ik je allemaal nog wel uit. In ieder geval heb ik je veel te vertellen, laat je me weten waar je bent?
Mark~


De jongen stopte met lezen en keek vervolgens naar zijn Butterfree, die op het tafelblad was neergestreken. Mark grinnikte toen hij de vragende blik van Levi zag. “Je zult Shiyo nog wel ontmoeten,” sprak Mark met een brede grijns op zijn gezicht en knipoogde naar de vlinder Pokémon. Levi kroop dichter tegen hem aan en duwde vervolgens haar hoofdje tegen zijn schouder aan, ter reactie duwde Mark haar met zijn arm dichter tegen zich aan. Levi had totaal geen kwade bedoelingen, ze wilde enkel wat aandacht van zijn andere Pokémon. “Levi, word het niet eens tijd dat je wat meer optrekt met je teamgenootjes?” stelde Mark wat voorzichtig voor. De Butterfree keek verbaasd op naar de jongen, die haar vriendelijk toelachte. Hij wilde niet dat Levi zich zou vervreemden naar zijn andere Pokémon toe, door alleen met hem bezig te zijn. Vervolgens riep haar trainer Zoey bij zich om mee op te trekken, nadat de Vulpix hem een knuffel had gegeven, liep ze met Levi naar Sam toe. Toby en Flynn lagen relax op het bed, waar Mark zijn spullen had gedumpt. Mark stond van zijn stoel op en liep vervolgens naar zijn tas, waar hij een envelop uitviste. Eenmaal gevonden vouwde hij het briefje zorgvuldig op en stopte het daarna in de witte envelop, met grote letters schreef hij; Shiyo op de achterkant. “Komen jullie? Ik breng deze brief naar de zuster en dan gaan we er met z’n allen op uit..” sprak Mark met een kleine grijns op zijn gezicht. Al zijn Pokémon stemde met dit idee in en volgde vrolijk hun trainer naar de deur van het kamertje, met enkel zijn portemonnee en de Pokéballen van zijn Pokémon op zak. Meestal had de jongen altijd zijn tas bij zich maar dit keer had hij daar geen zin in, het was veel te veel gedoe om zijn tas mee te nemen terwijl ze erop uit gingen, de meeste spullen had hij niet eens nodig en zover gingen ze niet. Eenmaal bij de balie nadat hij het briefje had afgegeven, liep Mark richting de deur waar hij niet veel later iemand zijn naam hoorde roepen. Voor een moment dacht hij dat het iemand was die hij kende, maar toen hij zich omdraaide was het een man, die geen bekende voor hem was. De jongen liet instinctief de helft van zijn Pokémon terugkeren omdat hij sinds het incident op de Seafoam Islands, niet iedereen meer vertrouwde. Enkel Flynn en Toby stonden nu nog aan zijn zijde, zijn twee sterkste Pokémon. “Uhm… ken ik u?” vroeg Mark met een ietwat verwarde blik in zijn ogen. De man kwam wat dichterbij gelopen met een kleine groene Pokémon achter zich… het was een fel groene kleur, de zaadbol op zijn rug had ook een lichtere kleur groen. Als Mark het goed had was dit een de starters die Professor Oak weggaf aan nieuwe trainers en Coördinators in Pallet Town…was dit niet een Bulbasaur?


Mark richtte zijn blauwe ogen op de man, die iets uit zijn zak pakte en hem vervolgens een papiertje toereikte. De jongen pakte het terughoudend aan, waarnaar hij zijn blik erop liet rusten. Er stonden vijf figuren op; twee mannen, een kleine jongen en een klein meisje in de armen van een jonge vrouw. Drie van de figuren herkende hij direct, dat waren zijn zusje en moeder. “Je herkend me niet meer? Ik ben de beste vriend van je vader; David alias Dave,” reageerde de man, die Dave heette, eindelijk op zijn vraag. Plots herinnerde hij het zich weer bij het horen van die naam! Hij was aanwezig geweest bij al zijn verjaardagen en die van zijn zusje. Hoe kon hij Dave nou vergeten… deze man was zowat een vaderfiguur voor hem en Sylvia. Alleen was hij wel enorm veranderd, met halflang zwart haar in een klein staartje en zijn nette kleding, ook zag hij er wat gespierd uit. Mark begon breed te grijnzen terwijl hij zich naar Toby en Flynn omdraaide. De Pikachu keek hem veelbetekenend aan waardoor de jongen tranen in zijn ogen kreeg. Hij had Dave al zolang niet meer gezien, de laatste keer was met zijn achtste en Sylvia’s zevende verjaardag. Voor hij het wist  had de man een van zijn armen om zijn nek heen geslagen en had Mark zijn arm om zijn middel gewikkeld. “Wat ben je groot geworden, knul en waar is Sylvia? Ik dacht dat jullie onafscheidelijk waren,” zei Dave grinnikend. Mark trok een gezicht toen Sylvia’s  naam viel, maar die verdween toen zijn blik naar de vreemd gekleurde Bulbasaur gleed. Was dat zijn Pokémon? Hij had eigenlijk gehoopt dat ze niet in de volle menigte zouden blijven staan, het voelde nogal ongemakkelijk omdat hun ogen op hen gericht stonden. “.. Nou ja… ik..” begon Mark stamelend terwijl hij hulp zocht bij Toby. Dave keek hem wat ongerust aan toen Mark hem recht aan had gekeken. ”Kom maar mee naar me huis, desnoods blijf je slapen,” sprak Dave met een brede grijns. Het voelde verleidelijk om mee te gaan, maar aan de andere kant ook weer niet vooral omdat hij met zijn Pokémon wat tijd wilde doorbrengen. Uiteindelijk stemde hij ermee in omdat hij Dave al zolang niet meer gezien had. “Waarom ook niet,” grijnsde Mark toen naar de man en zijn Pokémon, die het er ook mee eens waren.


Toen Mark zijn spullen van zijn kamer had gepakt en de sleutel van zijn kamer had ingeleverd bij de zuster. Wachtte Dave in de hal met zijn Bulbasaur, die het goed kon vinden met Toby. Nu was zijn Pikachu wel een van de meest sociale Pokémon die hij had en was het verlegen zijn voor Toby een vreemd concept. Eenmaal toen de jongen zich weer bij Dave gevoegd had, verlieten ze allebei het Pokémon Center. Ze stapte beide in de auto die blijkbaar al die tijd voor de deur had gestaan, met gierende banden reden ze ervandoor. Het was maar goed dat hij Flynn terug had geroepen in zijn Pokéball, Toby had al moeite om te blijven zitten en hield zich stevig vast aan de arm van zijn trainer. De Bulbasaur van Dave scheen niet echt moeite mee te hebben. “Dus Mark, je bent Coördinator geworden?” sprak Dave na een korte stilte, waarbij Mark opkeek naar de man die naast hem zat. “Uh ja.. maar ik ben gestopt, tijdelijk dan,” reageerde de jongen met een ietwat ongemakkelijke blik in zijn ogen. Het voelde nog een beetje onwerkelijk dat hij gestopt was met Wedstrijden.. nou ja het was niet zo dat hij helemaal zou stoppen. Eerst moest hij wat dingetjes regelen; Mitsu uitdagen tot een gevecht, Shiyo op weg helpen en sterker worden voor zijn zusje. Dat eerste wilde hij eerst uitstellen maar het werd tijd om niet meer met de staart tussen de benen weg te lopen, Vermillion City was en is nog steeds zijn thuis, waar hij vrienden en familie had. “Heeft dat met thuis te maken?” Vroeg Dave toen opeens onverwachts, waardoor Mark opschrok en een schaamte gevoel omhoog voelde kruipen. “Ik heb het een en ander gehoord van je moeder,” voegde hij er nog aan toe. Express wendde de jongen zijn blik af zodat Dave de pijn in zijn ogen niet zou zien, hij had gehoopt dat zijn humeur er niet door zou laten veranderen. Net voelde hij zich  nog vrolijk genoeg, maar zodra dat onderwerp ter sprake kwam, voelde hij zich weer ellendig. “Dat… ik wil het daar niet over hebben,” mompelde Mark zacht. De jongen voelde dat zijn Pikachu hem bezorgd aankeek, waarbij hij zijn hand op zijn hoofdje legde. Mark hoorde Dave zuchten en kon niets anders doen dan zijn ogen op het wegdek te laten rustend.


Het duurde ook niet lang voordat de jongen besloot om op zijn vraag te antwoorden. Hij had Cynthia al in vertrouwen genomen, wilde dat met Shiyo hetzelfde gaan doen, dus waarom Dave niet die hij al veel langer kende? Zelfs Erik, zijn beste vriend, had hij niet eens in vertrouwen durven te nemen. Mark had eigenlijk allang beseft dat dit verkeerd was en juist daarom wilde hij het voor zichzelf op een rijtje hebben, door zoveel mogelijk zijn vrienden in vertrouwen te nemen en te vertellen wat er was gebeurt. Dave was een mooi begin, al had hij het gevoel dat hij niet alles kon vertellen aan de man. Hij hoefde ook niet per se alles te weten, het gedeelte dat hij Sylvia wilde vertellen over hun vader, kon hij natuurlijk gewoon weglaten, al wist hij niet precies wat hij moest gaan zeggen tegen zijn zusje als het zover was. "Mark.. ik weet wat je moeder allemaal heeft gezegd en gedaan, ze heeft ontzettend veel spijt," begon Dave na een korte stilte weer. Mark wist nu niet precies of hij boos moest worden of niet, omdat Dave hier los van stond. "Wat heb ik nou aan spijt als ze al zoveel schade heeft aangericht. Het zou me niet eens verbazen als Sylvia hetzelfde zou doen door weg te lopen en dat is haar eigen schuld want ze heeft het zelf verpest," sprak Mark ietwat fel, waarbij zowel de Bulbasaur van Dave als Toby verrast opkeken. De jongen keek naar zijn Pikachu die hem wat trots aanstaarde, blijkbaar was het gele wezentje het met hem eens. Eindelijk begon hij van zich af te bijten, en als dat moest deed hij het goed ook. Dave begon opdat moment breed te grijnzen, het irriteerde de jongen enorm maar hield toch wijselijk zijn mond, want hij wilde namelijk geen discussie met Dave. Hij voelde zich gewoon compleet machteloos in deze situatie, meer niet. "Ik geef je groot gelijk knul, je hoeft niet alles te pikken want je bent geen klein kind meer," sprak Dave toen waarna zijn grijns van zijn gezicht viel en er een serieuzere blik voor in de plaats kwam. "..Maar soms vergeten volwassenen dat feitje en dan zeggen ze soms dingen die ze niet menen, trek het je niet teveel aan Mark. Je lijkt nou eenmaal op je vader en daar verander je niks aan," voegde de man er toen aan toe. Een flauwe glimlach vormde zich om Marks lippen en plots had de jongen spijt van zijn kleine uitbarsting naar Dave toe. Deze scheen het niet erg te vinden, omdat hij niet lang daarna een hand op zijn hoofd voelde, die licht over zijn kruin heen werd gehaald.


Niet kort daarna merkte de jongen dat de auto gestopt was. Dit werd bevestigd nadat Dave gebaarde dat hij uit kon stappen. Mark deed wat er gevraagd werd en opende de passagiersdeur, een vrouw wachtte hen op het erf op met een klein jongetje in haar armen. "Pika?" mompelde Toby zachtjes in zijn oor, waarbij de jongen zijn schouder ophaalde. "Geen flauw idee, maatje," mompelde Mark terug naar zijn Pikachu. Zijn aandacht werd echter getrokken door Dave, die hem meeloodste over het grindpad dat naar de voordeur leidde. "Dit Mark, is mijn vrouw en mijn zoon; Amy en Finn, we hebben ook nog een dochter maar die is nu bij een vriendin van d'r," legde Dave uit, waarbij Mark ongemakkelijk naar de vrouw glimlachtte en knikte. Hij had ergens gehoopt dat hij dit kon vermijden maar deze klap kwam vrij  hard en onverwacht aan, ook al kon Dave hier niks aan doen. Dit had hij nooit geweten ook al zou zijn moeder het hem hebben vertelt, dat zou toch niets uitmaken... er was te veel schade opgelopen om de banden te herstellen. Het liefst wilde hij nu gewoon weer terug naar het Pokémon Center om zijn reis voort te zetten en niet meer aan de problemen denken, maar dat  zou het gevoel alleen maar verergeren. Mark zuchtte diep om zichzelf wat te kalmeren, alleen was dit meer een poging om zijn emoties te verbergen. Hij had geen zin om emotioneel te zijn, althans niet vandaag. "Mag ik vragen waarom je me hier mee naar toe heb genomen?" vroeg Mark, dat er ietwat geïrriteerd uitkwam maar door zijn glimlach maskeerde hij zijn irritatie. Zowel Dave als zijn vrouw, Amy,  keken hem verrast aan toen hij zijn stem liet klinken. "Ik wil je wat vertellen over je ouders," reageerde Dave, die een arm om zijn schouder had gelegd. Mark zuchtte geïrriteerd toen hij dat woord hoorde en wilde loskomen uit de greep van de man, maar liet zich uiteindelijk maar mee naar binnen loodsen. Eenmaal binnen in de woonkamer keek de jongen zijn ogen uit, overal waar hij keek zag hij foto's hangen; een daarvan was met Dave, waar hij werd vergezelt door een jongen en een meisje en hun Pokémon. De jongen die een Pikachu op zijn schouder had, had zijn volledige aandacht gekregen, de andere twee hadden een Charmander en een Squirtle naast zich staan, ook stond er nog een Bulbasaur tussen de twee andere starters in. Even wierp hij met Toby een blik uit... die jongen met de Pikachu kwam hem vaag bekend voor.  Hij schatte de drie kinderen rond zijn eigen leeftijd, het leek erop dat ze net op reis gingen dus misschien zat hij er niet ver naast. Mark ging uiteindelijk op de bank zitten naast Dave, die hem breed glimlachend aanstaarde.  "Ben je fotograaf ofzo?" grijnsde Mark in een poging om een nieuw gesprek op te starten, de man reageerde door zijn gezichtsuitdrukking te weerspiegelen. Plots vielen alle twijfels weg en voelde hij zich weer op zijn gemak... bij zijn 'oom' had hij dat gevoel altijd wel gehad.


"Ik doe het alleen als hobby.. niet als werk," reageerde Dave op zijn opmerking. De jongen grinnikte toen er weer een hand door zijn  haar heen werd gehaald. Mark wilde graag weten wie die andere twee kinderen op de foto waren, alleen om een bevestiging te hebben dat hij de juiste persoon in zijn hoofd had, die hij dacht te hebben. Dave had hij meteen herkend vanwege zijn lichtgroene ogen.  "..Uhm.. wie zijn die andere twee kinderen daar op die foto?" vroeg Mark toen ietwat ongemakkelijk aan de man en wilde er net naar toe lopen. Dave keek  vragend op maar leek toen te beseffen waar de jongen op uit was, hij stond op en liep naar het kastje waar die foto opstond, instinctief  kwam Mark ook overeind en volgde Dave op de voet. De man pakte het lijstje van het kastje af en hield hem zo schuin zodat Mark en Toby mee konden kijken. "Dat zijn je vader en moeder toen ze net zo oud als jij waren. Ik was de jongste met me negen jaar," grinnikte Dave, die met zijn vinger de gene aanwees, tijdens zijn uitleg. Mark voelde opdat moment wat tranen in zijn ooghoeken prikken, maar wist ze toch tegen te houden door met zijn ogen te knipperen.  Toby duwde zijn neus tegen zijn wang aan, waar Mark een hand op het hoofdje van de Pikachu neerlegde. "Je moeder was toentertijd twaalf jaar oud en je vader veertien, die twee waren al jarenlang vrienden van elkaar," ging Dave verder, voordat de jongen kon vragen hoe oud ze precies waren.  Nu vroeg hij zich echter af waarom Dave al zo vroeg mee op reis ging, want voor zover dat hij wist had zijn moeder geen broers of zussen en van zijn vader wist hij helemaal niks. "Hoe komt het dat jij op negenjarige leeftijd mee kon reizen met een Pokémon?" vroeg Mark toen met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem. Dave begon breed te grijnzen en zette het lijstje weer op het kastje neer , waarna hij een boekje pakte uit een kast. "Toentertijd was ik behoorlijk groot voor me leeftijd en toen kon je al op tienjarige leeftijd een Pokémon krijgen, tegenwoordig moet je elf zijn om een uitnodiging te krijgen van Professor Oak," legde Dave met een grijns uit, alleen dat legde niet echt de connectie tussen Dave en zijn ouders uit. De man had blijkbaar zijn verwarde uitdrukking gezien en deed zijn mond weer open om een verdere uitleg te geven. "Je moeder dacht toentertijd nogal licht over bepaalde regels, vooral omdat ik haar pleegbroertje was en ze me niet los kon laten... ze stelde zelf voor om met zijn drieën naar het lab te gaan, daar onze starter te kiezen en te doen alsof ik tien was... Professor Oak trapte er toen nog in ook," grinnikte Dave, bij deze herinnering die de man had verteld. Mark kreeg ook een grijns op zijn gezicht omdat hij zich niet kon voorstellen dat zijn moeder, zo nauw met bepaalde regeltjes om was gegaan. Ergens vond hij het cool en kwam dat ook weer een beetje terug bij zijn zusje. Al was Sylvia nog wel zo verstandig om niet Professor Oak ook voor het lijntje te houden, daar zag hij het meisje ook niet echt voor aan. "Dus mam hield zich niet aan de regels?"grijnsde Mark naar Toby, die het schijnbaar ook grappig leek te vinden. De jongen en zijn Pikachu schoten hierdoor allebei in de lach.


Algauw stopte het lachen omdat er nog een vraag op zijn tong brandde, namelijk hoe zijn pa en ma bij elkaar zijn gekomen. Ergens vond hij het een niet zo leuk vooruitzicht omdat hij later zelf met zijn zusje en een vriendin ging samen reizen. Toby liep hem al te treiteren terwijl er helemaal niks was.. hij wilde gewoon niet dat Shiyo met zo'n grote last op d'r schouders alleen door Kanto zou gaan, dat hoorde ze gewoon niet alleen te doen. De Pikachu zou echter wel anders piepen als hij haar had gezien.. die avond was hij niet vergeten  waar ze de nodige tranen had gelaten. Dat was ook de rede waarom hij had voorgesteld om samen te gaan reizen, zodat hij er kon zijn wanneer ze dat nodig had. Dan stond ze er ook niet alleen voor. Na dit verhaal over Dave en zijn ouders kreeg hij nu ergens het gevoel dat het precies ging gebeuren met hemzelf, Shiyo en Sylvia, al wist de tweede nog niets van de derde af, en daarbij was hijzelf niet echt meer een beginner omdat hij al bijna twee jaar reisde. Ondanks dat moest hij ook nog veel leren ook al reisde hij langer door Kanto dan zijn zusje en Shiyo."Hoe zijn pap en mam eigenlijk... nou ja.. bij elkaar gekomen?" vroeg Mark waarbij zijn wangen langzaam rood kleurde.. hij wilde voornamelijk de wáárom weten.. hij zag zijn moeder er niet voor aan om met zomaar iemand twee kinderen te krijgen. Dave keek hem echter aan alsof hij die vraag al had zien aankomen omdat hij als een idioot stond te grijnzen. "...Tsja, eerlijk gezegd dacht ik in het begin dat ze niets voor elkaar voelde.. totdat je moeder rond haar veertiende plots door de mand viel," antwoordde Dave met een scheve grijns, maar die verdween toen hij Marks gezichtuitdrukking zag. Hij had een brede grijns op zijn gezicht staan, de jongen had moeite om zijn lach in te houden, hij had het al voor zich gezien. Mark zei verder niets omdat hij Dave niet in de rede wilde vallen. "Voorheen hadden ze altijd wel een ruzie of hielden om de haverklap kleine wedstrijdjes met elkaar. Dat hield op toen je moeder veertien werd en je vader zestien, want rond die tijd dat ze iets kregen veranderde ook een heleboel," ging Dave verder, waarbij Mark zwijgend naar de grond staarde en naar de man zijn woorden luisterde. Een vreemd gevoel vormde zich in zijn onderbuik toen hij Dave zijn mond weer open hoorde trekken. "...Toen die wet werd ingevoerd moest je vader zijn halve team vrijlaten,  wat hem enorm veel pijn had gedaan.. maar ja uiteindelijk groeiden je pa en ma zo erg naar elkaar toe dat ze verliefd werden op elkaar door alles wat er toen gebeurt was, het ging eigenlijk gewoon vanzelf," voegde de man er toen nog aan toe. Mark kreeg een zwakke glimlach om zijn lippen, omdat hij zich vaag herinnerde dat zijn moeder hem dat al had vertelt. Ergens toen hij een jaar vijf was. Opdat moment kreeg de jongen tranen in zijn ogen en ondanks dat hij het probeerde tegen te houden, gleden er toch een paar over zijn wangen. Hij miste de tijd waarin alles nog gewoon normaal ging tussen hem en zijn moeder, waar hij geen zorgen aan zijn hoofd had en gewoon kind kon zijn, zonder op of om te kijken, maar dan wel met zijn vader, moeder en Sylvia aan zijn zijde.  Alleen was het gezin al letterlijk en figuurlijk uit elkaar gescheurd en de schade was niet meer te repareren.


Mark voelde opdat moment dat er een arm om zijn nek heen werd geslagen en voelde dat er meer druk op kwam te liggen, doordat Dave hem tegen zich aandrukte. Hij liet het maar gewoon toe want hij zou niet weten hoe het anders zou moeten.. misschien had hij deze steun wel even nodig, van iemand die hij al lang als dat hij leefde kende. Toby had al genoeg voor hem gedaan, ook hij had het niet makkelijk en had amper tijd om gewoon een Pokémon te zijn. "Gaat het, knul?" vroeg Dave toen hij hem los had gelaten. De jongen knikte met een flauwe grijns terwijl hij zijn ogen droog veegde. "Bulbasaur." De jongen keek op om daarna zijn blik naar de grond te laten glijden, waar hij de Bulbasaur van Dave met een glas water, in zijn roedes gewikkeld, voor hem zag staan. Dave begon te grinniken toen de jongen ietwat verrast uit zijn ogen keek en aarzelend het glas aanpakte van het lichtgroene wezentje. "Uhm.. dankjewel...?" sprak de jongen ietwat ongemakkelijk tegen het kleine Bulbasaur. "Saur! Bulba!" piepte het wezentje toen enthousiast, waarbij Toby hem wat vreemd aankeek, de Bulbasaur zelf leek hier niet op te letten. "Mark.. kan ik je om een gunst vragen?" vroeg Dave toen wat onverwacht, die de Bulbasaur van de grond raapte en hem toen in zijn armen vasthield. "Ligt eraan wat het is, toch Toob?" reageerde Mark met een grijns op zijn gezicht, zijn Pikachu knikte instemmend. Dave wees simpel weg naar de Bulbasaur in zijn armen die hem breed grijnzend aanstaarde, Mark snapte nog niet helemaal waar de man heen wilde. "Dit is Felix de Bulbasaur.. ik had hem voor me dochter gekocht maar deze vond de Pokémon type en het groen niet goed, ze wilde per se een Charmander," legde Dave toen uit. Mark fronste kwaad bij deze uitleg, dit excuus vond hij ronduit belachelijk... wie beoordeelde nou een Pokémon op zijn soort en kleur? Hij kon ergens wel iemand bedenken maar dat hield hij maar voor zichzelf. Zelf had hij die keuze niet kunnen maken dus hij kon er verder zijn gedachte niet aan vuil maken. "Ik heb op het moment genoeg Pokémon om voor te zorgen.." begon de jongen aarzelend, maar hij twijfelde. Er was ongetwijfeld een persoon die de Bulbasaur wel zou kunnen overnemen van Dave, maar het was nu de vraag of dit wel kon. Hij wist niet of zijn zusje al een Pokémon had gekozen of gekregen, en daarbij had hij zelf geen starter Pokémon nodig, omdat hij Flynn al had. "..Maar ik weet wel iemand anders die voor Felix zou kunnen zorgen," ging hij langzaam verder. Dave's gezicht klaarde op en er kwam een opgeluchte uitdrukking voor in de plaats, deze knikte toen ook instemmend. "Zou je Felix dan willen vangen met een Pokéball?" vroeg Dave toen vanuit het niets.  Mark keek verrast naar Dave die hem de Bulbasaur toen overhandigde, deze nam het wezentje over van de man en zette hem vervolgens op grond neer.


"Als Felix zelf er geen bezwaar tegen heeft?" reageerde de jongen met een kleine glimlach op zijn gezicht. Toby knikte goedkeurend naar zijn trainer, de kleine Bulbasaur deed hetzelfde bij Dave. De man wenkte naar de achterdeur die naar een grote tuin leidde, waar tot zijn grote verbazing de starters lagen te slapen van zijn ouders. Een gigantische Charizard, Venusaur en een Blastoise lagen daar in de zon te slapen, met een paar andere Pokémon. Mark was nogal overdonderd door deze ontdekking en voelde zich nogal klein tussen de drie grote Pokémon. Hij schudde met zijn hoofd om zichzelf erbij te houden en pakte zijn Pokédex, voor Dave iets kon zeggen had hij zijn Pokédex al open geklapt en richtte deze op Felix;


Bulbasaur, de Zaadpokémon,
Bulbasaur is een combinatie van een Graspokémon en een Gifpokémon, omdat hij een Graspokémon is, heeft Bulbasaur plantachtige kenmerken zoals de zaadachtige vergroeiing op zijn rug. Dit zaad zit sinds de geboorte op zijn rug en ontwikkelt zich maar langzaam. Hij kan dagenlang zonder voedsel doordat hij energie opslaat in de zaadbol op zijn rug. In de loop der tijd evolueert Bulbasaur naar Ivysaur en uiteindelijk naar Venusaur.


Mark klapte het apparaatje dicht nadat het was uitgesproken. Er had een sterretje in de foto gestaan die de Pokédex had laten zien.. het was dus geen normale Bulbasaur. Hoorde Dave nog iets  zeggen maar dat kreeg de jongen niet echt mee, hij was aan het nadenken over wie hij ging inzetten.. geen van zijn Pokémon lag op het niveau van deze Bulbasaur dus zou hij of Toby of Sam moeten in zetten, de eerst genoemde had totaal geen voordeel tegen de gras Pokémon, maar de Pikachu wist zich makkelijk aan te passen in dit soort gevechten, terwijl Sam recht op haar doel af ging. Zij had een aanval die wellicht veel schade aan kon brengen. Zoey had wel een voordeel tegen het groene wezentje, maar het was niet de bedoeling dat ze hem plat ging branden. Flynn was een water soort die al helemaal geen voordeel had en Levi.. tsja dat ging hem ook niet worden. Misschien moest hij zijn Eevee een keer de kans geven want Toby was een standaard keus om in te zetten.. Sam ging het dus worden. "Goed dan, sorry maatje maar jij moet dit keer maar toe gaan kijken.." sprak Mark tegen Toby die verbijsterd omhoog keek, maar toch scheen te snappen waar de jongen heen wilde. Hij klikte een Pokéball van zijn riem af en gooide deze naar voren waarna hij openklapte. Uit de witte straal verscheen het silhouet van een Eevee, die even verbaasd naar achter keek. Mark grijnsde even naar het bruine wezentje, die toen naar de Bulbasaur keek die in een gevechtspositie stond vrijwel meteen volgde zij het voorbeeld. "Sam, doe je Tackle aanval!" riep Mark zonder enige waarschuwing naar zijn Eevee. Hij was niet van plan om Sam in te laten houden, het hoorde nou eenmaal bij het trainer zijn. De Eevee deed zonder wat te zeggen haar tackle aanval, die Mark haar had opgedragen, ze rende snel over het gras naar Felix die niet optijd kon reageren en werd erdoor volop geraakt,  Sam was dus net iets sneller. De Eevee knalde volop tegen de Bulbasaur aan en liet hem een stukje naar achter schuiven door de impact. Felix schudde even met zijn kop om de van zich af te schudden en herstelde zich vrij snel van de klap, dit keer was de Bulbasaur aan de beurt die op de Eevee afstormde met een Tackle aanval. Mark grijnsde licht omdat Felix de aanvallen van Sam scheen te kopïeren, alleen stond de Bulbasaur er in zijn eentje voor en de Eevee niet. "Ontwijk door Dig te gebruiken!" riep hij vervolgens naar zijn Eevee, die  grijnzend een gat begon te graven en er langzaam in verdween. Dit leek Felix een beetje van zijn stuk te brengen en bleef verward om zich heen te kijken hij stopte gelijk zijn aanval toen de Eevee onder grond was verdwenen.


Mark voelde zich enigzins schuldig omdat Felix toch nog te weinig ervaring bleek te hebben. Het was nog maar een jonge en eveneens een starter Pokémon voor beginnende trainers. Niet zo heel eerlijk dus. De jongen schudde zijn hoofd, noch voordat Sam weer uit de aarde kwam gesprongen onder de poten van Felix en de Bulbasaur voor een tweede keer volop raakte. Dit keer werd hij de lucht ingegooid waarnaar hij weer op de grond terecht kwam na een soort salto te hebben gemaakt. Trillend door de klap kwam Felix weer overeind en keek de Eevee strijdlustig aan,  ondanks dat hij wat duf uit zijn ogen keek. Twee paar roedes kwamen vanonder zijn zaadbol vandaan, die rechtop Sam af werden gegooid, dit was voor zowel Mark als de Eevee een enorme verrassing omdat hij niet had gedacht dat Felix een Vine Whip aanval kon. De groene slierten wikkelde zich om Sam's middel, waarna ze langzaam werd opgetilt en de lucht in werd gesmeten. Eerst raakte ze haar balans  even kwijt maar dat kreeg ze snel terug, toen ze met haar achterwerk naar achter een Shadow Ball aan het opladen was. Ze liet de paars/zwarte bal los en gaf er nog wat extra kracht tegen aan met haar pluizige staart.. zoals Toby dat altijd deed met Electro Ball. Hierdoor klapte de Eevee wel met een doffe knal tegen de grond aan en werd Felix geraakt door de Shadow Ball van Sam. Door de snelheid en kracht van de aanval was het niet echt doeltreffer omdat de aanval langs de kop van Felix afschoot.  "Pikapi! Pi-Pikachu!" riep Toby onverwachts naar Mark die opschrok en een lege Pokéball uit zijn zak viste. Felix had geen eens kans gehad om zichzelf te verdedigen nadat Sam het heft in eigen handen had genomen, met een enorm schuldgevoel gooide hij het ronde voorwerp naar de Bulbasaur toe, die roerloos op de grond lag en werd opgeslokt door de rode straal..

De bal wiebelde even heen en weer en bleef toen stil liggen; Felix had geen energie meer om te vechten. Gefeliciteerd! Je hebt een Shiny Bulbasaur gevangen!



Mark kreeg een brede grijns op zijn gezicht toen de Pokéball niet lang daarna stil bleef liggen. Hij had voor zijn kleine zusje een Pokémon gevangen! De jongen schrok op toen er een pluizige vacht langs zijn wang streek. Het was Sam die op zijn schouder was gesprongen, vanuit zijn ooghoeken kwam Toby met de bal van Felix aangelopen. Hij pakte het voorwerp aan van het gele wezentje. "Mark.. goed gedaan knul," sprak Dave toen onverwachts, die aan kwam lopen met een brede grijns op zijn gezicht. Mark haalde ietwat ongemakkelijk zijn schouders op en gooide toen de Pokéball van Felix tegen de grond aan, die openklapte. Uit de straal kwamen er echter sterretjes uitgeschoten, wat niet bij zijn eigen Pokémon was tenzij hij een zegel op een capsule plakte. "Bulba, bulba," piepte het lichtgroene wezentje, die toen op Dave afliep. Het leek erop dat het beestje afscheid aan het nemen was van zijn vorige eigenaar. Mark sloot zijn ogen voor een moment, voor hij het besluit nam om hier niet langer te blijven.. hij wilde zo snel mogelijk Shiyo vinden.
Waarop Mark vervolgens zijn ogen opende en vastbesloten naar Toby keek, die hem ietwat vragend aanstaarde. Sam weerspiegelde zijn gezichtsuitdrukking. "Ik vind dat je op de goede weg bent met het Coordinator schap.. ik hoop voor je dat je nog veel vrienden kan maken op je reis en Pokémon kan vangen, natuurlijk," zei Dave opeens, die naar hem toe kwam lopen met Felix in zijn armen, die hij aan de jongen overhandigde. Mark pakte het wezentje over van de man en hield hem in zijn armen, waarop Felix reageerde door hem liefdevol met zijn kop langs zijn wang te wrijven. "Mweh.. ik hoef niet veel vrienden.. want de vrienden die ik heb zijn op een hand te tellen," reageerde Mark met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet waarom Dave hierover begon, maar ergens voelde hij dat de man hem iets probeerde duidelijk te maken... Het was vanzelfsprekend dat hij vroeger op school weinig vrienden had, en dat Erik en Sylvia de enige waren met wie hij omging. Nu hij op reis was had hij wel wat trainers en Coordinators ontmoet en had hij er een paar die hij tot vrienden had benoemd onder andere; Shiyo, Mitsu, Ryota en Sora.
Ook al had hij met de laatst benoemde niet echt veel tijd doorgebracht maar dat maakte niet uit.


Mark begon breed te grijnzen en zette Felix naast Toby op de grond neer, zodat hij zijn handen vrij had. Opdat moment voelde hij dat de hand van zijn oom door zijn haren heen ging en grinnikte even. Vervolgens voelde hij dat Dave een klein boekje in zijn handen duwde, waardoor hij omlaag keek en een donker bruin boekje met een gouden rand in zijn handen zag liggen. "Ik heb dit speciaal voor jou gemaakt voor je dertiende verjaardag. Het is een klein foto album met foto's van je vader waaronder een baby foto van jou en je zusje," legde Dave uit. De jongen keek even verbijsterd naar de zilveren letters op de kaft waar zijn naam opstond met krullende letters. "D-dank je wel, Dave," reageerde Mark met trillende stem terwijl er weer wat tranen in zijn ooghoeken stonden. Goed, het werd dus tijd om afscheid te nemen van Dave, voor er nog meer tranen gingen vallen. Hij stopte het boekje in zijn voor vak van zijn tas, hees deze over zijn andere schouder waar Sam niet op zat en draaide zich toen weer naar zijn oom toe. "Ik ga er maar eens vandoor.. bedankt voor alles," sprak Mark vluchtig, waarna hij zich snel omdraaide en ervandoor liep voordat Dave hem tegen kon houden, Toby en Felix volgde verdwaasd de jongen op de voet.. op naar Vermillion City met een tijdelijke nieuwe teamgenoot..


Note: Pfft ik heb hier veels te lang aan gewerkt.. en ben niet echt trots op het einde maar goed.. 5770 woorden! Een hele prestatie ondanks mijn inspiloosheidc: