Glimlachend en met een tikkeltje trots keek Aiden naar de ruimte in zijn gym. Het was perfect om een goed gevecht te hebben. Rechts van het grote veld waarop trainers hem uit konden dagen, stonden tribunes gevestigd, waar andere trainers met grote ogen toe konden kijken. Op één van die tribunes had hij altijd vol trots gekeken naar zijn vader. De man ging wijs om met zijn verlies, maar meestal won hij wel. Aiden wist nog dat als hij gewonnen had, hij 's avonds altijd een feestmaal bereidde. Hij vond het leuk om een overwinning te doormaken, hij was erg ambitieus. Dat ambitieuze gedeelte had Aiden wel een beetje van hem overgenomen, maar niet zo erg dat het belastend zou worden voor de andere trainer. Aiden keek nog één laatste keer de grote ruimte door, waarna hij zich omdraaide en de lichten uit deed. Hij kon beter een wandeling gaan maken, rond deze tijd zouden er toch nog geen trainers komen. Hij vond het eigenlijk wel jammer dat er soms ook trainers waren die logen dat ze de andere vijf badges ook hadden. Dan gingen ze tegen hem vechten en uit hun Pokémon kon Aiden eigenlijk al wel opmerken dat ze logen. Sommige trainers zouden ook de andere badges met geluk hebben kunnen gehaald, want Aiden geloofde niet dat als iemand met zo'n slechte strategieën kwam als die trainer van vorige week, dat hij ook maar één badge gewonnen had. Nee, dat maakte je hem niet wijs. Je kon niet met een Magikarp, een Slowpoke en een Kadabra komen aanzetten, slechte aanvallen uitvoeren en nauwelijks verdediging hebben en dan zeggen dat je goed voorbereid was. Aiden was echter niet de persoon die iemand anders uitlachte, ook al had deze een slechte strategie. Het betekende gewoon dat deze persoon nog veel moest leren. Maar nee, hij was dus niet zo zielig om kei hard te gaan lachen met iemand als deze in tranen in elkaar zakte op de grond. Deze manieren moest je toch wel een beetje afgeleerd hebben mocht je een gym fatsoenlijk willen beheren. Zelfs bij een trainer die arrogant was en hem uitschold en hem uitdaagde, zou Aiden dat nog niet doen, dat lag gewoon niet in zijn aard. Hij was gewoon een goedzak, hij gaf het toe. Hij grijnsde lichtelijk en duwde het stokje in zijn mond nog verder tussen zijn tanden, waarna hij zijn tocht voorzette.

Met zijn handen achter zijn rug en kalme passen keek Aiden naar zijn geliefde stad. Hij was er echt trots op dat hij hier Gymleider mocht zijn. De nieuwste trainers zouden hem misschien nog niet kennen, hij had de Gym nu immers nog maar twee jaar. Hij was benieuwd om te zien hoe goed de trainers nu waren tegenover twee jaar geleden. Niet dat de trainers toen slecht waren, maar verbeteringen in sommige strategieën konden altijd, niet waar? Aiden stopte even en keek naar het grote manege die hij betrad op zijn pad. Sunset Riding School. Hij glimlachte. In Fuchsia was het zeer bekend dat hier om de zoveel tijd een Ponyta Race gehouden werd. Hij had tot nu toe elke Ponyta Race gevolgd en het was leuk om te zien hoe opgewonden trainers raakten voor de wedstrijd en tijdens de wedstrijd. Helaas kon er maar één winnaar zijn, waardoor veel trainers teleurgesteld werden. Hij draaide zich weer om en liep weer een beetje verder. De zon scheen fel op zijn huid. Aiden was blij dat hij een driekwart spijkerbroek had aangetrokken met daarover alleen een witte blouse, de mouwen daarvan opgerold tot vlak boven zijn ellebogen en op die blouse een gilet. Een zwarte das maakte het plaatje compleet. Aiden had vaker die kledingcombinatie aan omdat het gewoon lekker zat en hij er daardoor ook wel netjes en professioneel uitzag. Hoopte hij dan toch. Zijn zwarte haren hingen wild rond zijn hoofd, niet dat hij dat erg vond. Dat was misschien weer net niet zo professioneel, maar ach, imperfectie was perfectie. Of zoiets. Hij schudde lachend zijn hoofd om zijn eigen verwarrende gedachten en besloot om plaats te nemen op een bankje midden in de stad. Hij ging zitten, sloeg zijn armen over de rugleuning achter zich en liet zijn hoofd achteruit zakken zodat hij kon genieten van de zon. Hij zorgde met zijn tong ervoor dat het stokje in zijn mond bleef zitten en zeker niet naar zijn keel zou zakken, want dan zag je wat moois. Zo bleef hij even genieten van de warme zon en de eenzaamheid.

OOC: Eerste topic met Aiden! Iedereen welkom ^^

Een warm zonnetje scheen neer op de buitenbak van de Sunset Riding School. Middenin die bak stond Lillian, haar armen over elkaar geslagen en haar blik gericht op één van de drie beginnende ruiters die om haar heen cirkelden in de bak. 'Goedzo Jamie, ontspan je schouders, maak je lichaam wat losser.' Het jonge meisje op de Ponyta probeerde zich wat meer te ontspannen, maar dit kostte haar zichtbaar moeite. Lillian kreeg een bezorgde blik op haar voorhoofd. Van haar drie beginnende ruiters was dit meisje degene die het minste vooruit was gegaan na een hele reeks lessen. De andere twee kinderen in de les, een jongen en nog een meisje, waren al bijna klaar om een lesniveau omhoog te gaan, maar Jamie nog langer niet. 'Oké jongens, ga maar uitstappen. Goed gedaan!' De drie kinderen lieten hun Ponyta overgaan tot een rustige stap en lieten de teugels vieren. Vrolijk gingen de twee betere leerlingen kletsen en Lillian liep naar Jamie toe. Het meisje keek haar zielig aan. 'Ik kan het niet hè,' mompelde ze teleurgesteld. Lillian legde haar hand op het been van het meisje en keek haar glimlachend aan. 'Natuurlijk kun je het wel Jamie, je wordt steeds beter!' Ze wreef bemoedigend over het bovenbeen van het meisje en liet haar toen lekker verder rijden.

Er zat een flink gat tussen deze beginnersles en de volgende, gevorderdenles, en dus had Lillian even wat tijd voor haarzelf. Ze was eerst van plan geweest om een ritje te maken met Pablo, omdat Twister binnen nu en twee dagen zou gaan bevallen, maar ze besloot toen om even naar de winkel te gaan. Het Pokémonvoedsel voor de bewakers van de manege was op en nu had ze mooi tijd om dit te gaan halen. Vergezeld door Jolt liep de vrouw het erf van de manege af, en zette koers naar de stad. Hoewel ze er redelijk dichtbij woonde, was ze amper in de stad te vinden, omdat ze liever op de manege was. Dat was haar thuis. Daarbij hield ze niet zo van de stad, het platteland was meer haar ding. Jolt trippelde naast haar, zijn omgeving goed in de gaten houdend, waakzaam op ieder tegen van verdachte gebeurtenissen. Sinds hun gevecht met Destiny, de Commander van Team Rocket, in Cinnabar Vulcano, was de Jolteon nog waakzamer en wantrouwender dan ooit. De blonde vrouw keek even naar haar Pokémon en zuchtte. Hopelijk zou de Jolteon zijn over-waakzame gedrag snel laten varen, want veel kinderen en ouders op de manege vonden de Jolteon nu erg intimiderend en dat was niet echt klantvriendelijk en welkom.

De verkoopster in de Pokémonspeciaalzaak wist inmiddels wel wat ze moest hebben en had al twee zakken voer klaar liggen zodra ze Lillian binnen had zien komen. 'Ik neem aan dat je dit komt halen?' glimlachte de vrouw achter de toonbank. Lillian grinnikte. 'Jazeker, dank je wel Mary.' Lillian betaalde, deed de twee zakken voer in twee plastic tassen, en verliet de winkel weer. 'Laten we hierlangs gaan Jolt, dat is sneller,' wees de vrouw, waarna ze de weg over stak en de stad begon te doorkruisen. Jolt was niet erg blij met het feit dat ze dwars door de stad gingen, omdat het drukker was dan op de route die ze op de heenweg hadden genomen, maar Lillian interesseerde het niet. Deze weg was helemaal niet korter, eerder langer, maar ze wilde Jolt confronteren met mensen, in de hoop dat hij minder wantrouwend zou worden. De Jolteon keek haar boos aan en ging toen weer verder met om zich heen loeren. De vrouw liet een zucht horen. Het zag er niet naar uit dat haar plan binnen nu en heel snel ging werken. Toch liep ze stug verder, niet van plan om op te geven.

Ze hadden het centrum van de stad bereikt toen Lillian een vaag bekend individu op een bankje zag zitten. Lillian staarde naar de man, terwijl ze hem naderde. Ze kende hem ergens van, maar waarvan was het ook alweer? Toen ze bijna op gelijke hoogte was met de jongeman schoot het haar te binnen; Het was Aiden, de zoon van de vorige Gymleider van Fuchsia, en nu dus de Gymleider van de stad. Wat leuk! Ze had hem al een tijdje niet meer gezien. Ze liep naar de jongeman toe en groette hem zodra ze dichtbij genoeg was om niet te hoeven schreeuwen om haarzelf verstaanbaar te maken over het geluid van de winkelende menigte heen. 'Hoi Aiden, wat leuk om je weer te zien! Hoe gaat het met je?' Ze wist niet zeker of Aiden haar wel meteen zou herkennen, zonder Rapidash onder haar kont, maar hé, je wist maar nooit.

OOC: Hier ben ik dan Freedje! =D

OOC: Halloootjes! ^^ Leuk dat je post :3

Het leek eventjes te duren, maar toch herkende Aiden haar, gelukkig. Hoe stom zou het wel niet zijn geweest wanneer ze hem had begroet en hij haar had aangestaard, haar niet (her)kennend, en vervolgens zou vragen wie zij nou weer was. De man verontschuldigde zich dat hij wat slecht was met namen, maar Lillian wuifde dit weg met haar hand. 'Geen zorgen. Ik kom ook geregeld mensen tegen die mij dan kennen van de manege, en die ik van gezicht dan ook wel ken, maar waarvan ik de naam dan totaal niet weet. Soms weet ik de naam van de kinderen weer wel, omdat die dan bij mij les hebben haha. Fijn trouwens om te horen dat het goed met je gaat. Met mij gaat ook alles goed, druk aan het werk haha.' Ze glimlachte en pauzeerde even. Ze was weer eens in haar gewoonte gevallen om een heel verhaal te houden tegen iemand, zonder een gat over te laten voor de ander. Aiden leek hier niet zo heel veel last van te hebben, want op het moment dat zij stopte met praten, sprak hij haar aan. 'Is het waar dat je Pokémon binnenkort gaat bevallen?' vroeg de man, waarop er een brede grijns verscheen op Lillians lippen. 'Inderdaad! Mijn Rapidash, Twister, gaat als het goed is binnen nu en twee dagen bevallen. Het is zo spannend! Dat wordt dan de eerste Ponyta die op de manege wordt geboren, wat overigens helemaal niet in de planning stond, maar ja, Pablo maakte weer eens misbruik van de situatie en toen was het al te laat, maar meestal haal ik mijn Ponyta en Rapidash van Brendons fokkerij op Cinnabar. Dat zijn dan alleen paarden voor de manege zelf, maar deze Ponyta wordt voor mijzelf, dan heb ik er weer een eigen Pokémon bij. Ik ben zo benieuwd wat het wordt!' Wederom een stortvloed aan woorden. Ze moest zich toch echt eens leren beheersen!

Aiden vertelde dat hij in de stad had gehoord dat haar Rapidash zou gaan bevallen, omdat veel mensen in Fuchsia het er over hadden. 'O echt waar? Dat wist ik helemaal niet! Wat leuk!' reageerde ze enthousiast. 'En het is inderdaad een mooi vooruitzicht om een nieuwe Pokémon te verwelkomen op de manege. Ik denk dat het veulen de eerste paar weken een flinke aandachtstrekker zal zijn haha.' Ze plofte neer op de bank, op de plek die Aiden voor haar vrij had gemaakt en keek glimlachend naar hem. 'Echt grappig dat ik je zomaar tegen het lijf liep,' reageerde ze, waarna haar blik afdwaalde naar haar Jolteon. 'Jolt kom hier zitten en ontspan je toch een keer,' reageerde ze terwijl ze de Jolteon wenkte. De gele Pokémon kwam naar haar toe lopen, ging zitten, maar was nog even waakzaam als altijd. Een zucht ontsnapte haar lippen. Hopeloos die Jolteon. Zou hij het ooit nog leren? Ze stak haar hand uit en aaide de Jolteon over zijn vacht en rug en keek toen weer naar Aiden. 'En hoe gaat het met jouw Pokémon? Allemaal nog steeds in topvorm neem ik aan? Dat is ook wel nodig als Gymleider zijnde natuurlijk. Bevalt het je nog steeds? Verlang je niet terug naar het "zorgeloze" leven van een trainer? Hoe gaat het trouwens met je vader?' Ze grinnikt en keek hem met een grijns aan. Hoewel het altijd super leuk was geweest om op de fokkerij van Brendon te werken en zelf door Kanto te reizen, was het hebben van een eigen manege toch altijd haar droom geweest, dus zij miste het leven van een gewone trainer niet.

OOC: Ja leuk hè :3 Ik dacht, daar kan Lillian mooi heen, lekker lokaal =p

Lillian: De man beloofde haar dat hij deze week, of de week erna, langs zou komen om te kijken. Ze nam aan dat hij doelde op haar zwangere Rapidash, al zou die volgende week wel al bevallen zijn, maar dan kon hij het veulen mooi bekijken. 'Dat lijkt me erg gezellig,' glimlachte de vrouw. 'Wie weet heb je geluk en maak je de geboorte nog mee, en anders kun je natuurlijk het veulentje komen bewonderen.' Tijdens het praten streek de vrouw geruststellend over de kop en rug van Jolt, in de hoop dat de Pokémon daardoor wat meer zou ontspannen. Voor nu leek het maar minimaal te werken. Ze voelde wel dat de spanning een klein tikje wegebde, maar hij was nog altijd waakzaam en super alert. Aiden vertelde ondertussen dat het goed ging met zijn Pokémon en dat hij veel met ze trainde. De vrouw knikte goedkeurend. 'Fijn om te horen,' reageerde ze, breed glimlachend. De man gaf vervolgens antwoord op haar tweede vraag en vertelde dat hij dit leven leuker vond dat het trainerleven. Lillian knikte en luisterde met een vrolijke glimlach op haar lippen naar het verhaal van de man. Bij de vraag naar zijn vader, verklaarde de man dat het goed ging, maar dat het soms nog best wel een beetje pijn deed. Lillian knikte begrijpend. 'Dat snap ik. Het is natuurlijk niet niks, om zomaar je echtgenote te verliezen.' Ze keek hem met een geruststellende glimlach aan. 'Het wordt allemaal beter. Uiteindelijk.'

De man had zijn blik op haar Jolteon gericht en verschoof het onderwerp naar de Elektrische Pokémon. 'Wat is er met Jolteon?' vroeg de man, opmerkend dat deze duidelijk niet zo ontspannen was als normaal. De vrouw zuchtte en keek naar haar Jolteon, hem nog altijd aaiend. 'Heel wat weken terug, hebben we op Cinnabar Island een aanvaring gehad met een vreemde vrouw. Ze probeerde één van de professoren die in de vulkaan werkte te ontvoeren. Jolt en ik hebben haar geprobeerd tegen te houden, maar zij en haar Dragonair waren ons te slim af. Sindsdien is Jolt op zijn hoede, erg op zijn hoede, en super waakzaam. Hij vertrouwd bijna niemand meer en zelfs de bezoekers van de manege jaagt hij de stuipen op het lijf met zijn doordringende gestaar.' Een tweede zucht ontsnapte haar. 'Ik ben al maanden bezig om hem weer ontspannen te krijgen, maar het lukt niet echt.' Ze richtte haar blik op de man. 'Heb jij toevallig nog tips?

Jolt: Als een echte waakhond zat Jolt bij zijn trainster voor het bankje, zijn oren gespitst en zijn ogen fel gericht op de mensen die hem en het tweetal op het bankje passeerden. Hij voelde de aanrakingen van Lillian maar vaagjes, hij hoorde haar stem, maar luisterde niet. Hij moest waakzaam blijven, zijn omgeving in de gaten houden en voorkomen dat er weer zoiets zou gebeuren als op Cinnabar Island. Zijn spieren verstrakten toen hij terugdacht aan die bewuste dag. Het was nog nooit voorgekomen dat het hem niet was gelukt om Lillian fatsoenlijk te beschermen, laat staan de professor. Hij had gefaald, toen, maar hij zou niet weer falen. Zijn ogen bleven strak naar de passerende mensen staren, vaag in de verte hoorde hij zijn naam. De twee volwassenen hadden het over hem, maar hij mocht zijn aandacht niet laten verslappen. Straks zou er iets gebeuren als hij even niet oplette!

OOC: Sorry voor de late reactie! Ik hoop dat je hier iets mee kunt (:

Aiden complimenteerde haar toen ze vertelde over het avontuur op Cinnebar, dat het dapper van haar was geweest om te proberen de professor te redden. De vrouw glimlachte om dit compliment en knikte. Het was inderdaad erg dapper en gedurfd geweest van haar, maar wat had ze anders moeten doen? Werkeloos toekijken? Dat zou ze zichzelf nooit vergeven hebben. Daarbij, als zij niks gedaan zou hebben, dan zou Jolt uit zichzelf wel in actie zijn gekomen. Ze keek even naar Jolt terwijl ze Aiden het verhaal verder vertelde en hem toen vroeg om zijn hulp. Wie weet wist hij, als Gymleider, wel wat meer geheimen uit de wereld van Pokémon dan zijzelf, al had zij uiteraard zelf ook al heel wat geleerd uit haar tijd bij Brendon Mayon op de fokkerij. De man begon door haar te vertellen dat hij vermoedde, dat Jolt door het incident op Cinnebar het vertrouwen in zijn omgeving kwijt was, en daarbij waarschijnlijk ook zijn vertrouwen in mensen. De jonge vrouw knikte. 'Dat vermoeden had ik ook al,' beaamde ze, terwijl ze even over de kop van de Jolteon streek. Aiden ging verder en vertelde dat mens en Pokémon grotendeels hetzelfde werkten en daar was de vrouw het mee eens. Ze vermoedde ook dat Jolt het een stuk moeilijker had met wat er op Cinnebar was gebeurd dan zijzelf. Uiteraard maakte ze zich zorgen om de professor, vroeg ze zich af hoe het met hem ging en wilde ze heel graag weten wat de vrouw van hem wilde, maar ze hadden alles gedaan wat ze konden op dat moment, en meer kon je toch niet doen?

Haar ogen gleden naar Jolt toen Aiden voorstelde dat de Pokémon heel veel rust nodig was. Rust, ja, dat was iets wat je op de manege niet zo snel zou krijgen. Misschien moest ze een paar dagen met Jolt op reis? Lekker in de buitenlucht kamperen, weg van mensen, en dan weer lekker als vroeger trainen en een goede band opbouwen? Ja, dat klonk leuk, maar de manege dan? Die kon ze niet zomaar verlaten. Lillian knikte. 'Rust is inderdaad een goed idee. Ik moet even zien hoe ik dat in ga vullen. Water is voor Jolt denk ik niet zo'n heel goed idee, maar bedankt voor het aanbod,' glimlachte ze vriendelijk, waarna ook haar blik weer ernstig werd. 'Nee, ik heb geen idee wie het was. Ik weet alleen dat ze er vandoor ging in een zwarte helikopter met een grote, roze "R" erop. Verder weet ik het niet. Ik heb het wel aan Agent Jenny verteld, maar die kon er helaas ook niet heel veel mee.' Het laatste klonk wat teleurstellend. Ze had gehoopt dat agent Jenny de professor weer op had kunnen sporen, maar tot op heden had ze nog altijd niks van de vrouw gehoord. 'Ik hoop gewoon dat het goed gaat met de professor. Die man doet nooit een vlieg kwaad,' voegde ze na een paar tellen toe, waarna ze Jolt weer achter zijn oor krabde.

OOC: Freedje, mijn nederige excuses dat je hier al bijna twee maanden op hebt moeten wachten!

Aiden vertelde dat de grote roze "R" die Lillian beschreef hem niet bekend voor kwam. Ze had ook niet verwacht dat de man het kende, maar je wist het maar nooit natuurlijk. Ze knikte, waarop ze haar blik richtte op de Pokémon die opeens voor haar stond. Jolteon liet een lage grom horen, waarop de vrouw haar hand op zijn kop legde om hem te sussen. 'Het is al goed Jolt,' fluisterde de vrouw terwijl Aiden vertelde dat dit zijn Pokémon was. Tot haar grote verbazing stak de Pokémon één van zijn bladen naar voren, alsof hij haar de hand wilde schudden. Aiden liet haar zien hoe ze zijn blad vast kon pakken zonder zich te snijden, waarna ze de Pokémon de "hand" schudde. 'Aangenaam kennis te maken Scyther, ik ben Lillian, en dit is Jolt,' voegde ze eraan toe, gebarend naar de nog altijd zachtjes brommende Jolteon. 'Mopper niet zo jij,' sprak ze tegen de gele Pokémon, welke iets bromde en toen de andere kant op keek. Een zucht ontsnapte haar mond, waarop ze glimlachend naar Aiden keek. 'Een kop thee gaat er wel in, dankje.'

OOC: Huehue, ik span de kroon wat betreft laatheid XD