Hoewel de jongen het probeerde te verbergen, was te zien dat hij moeite had met zijn lach in te houden. Of het nou uit beleefdheid was of niet, dat wist Shiyo niet, maar Mark had zich omgedraaid zodat ze hem niet zag lachen. Aan de ene kant voelde ze teleurstelling, omdat ze zijn ontblote tanden niet kon zien, maar aan de andere kant voelde ze zich zelfvoldaan. Ze wist dat ze Mark aan het lachen had gekregen en dat was goed genoeg voor haar. Een glimlach zien was één van de beste motivaties voor haar, vooral als die was ontstaan door haar toedoen. De jongen had zich snel weer vermand en omgedraaid, waarna ze met een brede grijns werd begroet. “Oké, het is niet zover hiervandaan,” vertelde hij, terwijl hij van haar wegkeek. Shiyo gokte erop dat hij de richting opkeek waar ze heen moesten. Haast automatisch volgde ze zijn blik. “Als we een klein stukje terug lopen naar Vermillion City dan zijn we er zo,” vervolgde hij. Voor de brunette sprak hij nu een soort geheimtaal die zij nog moest leren om het te kunnen ontcijferen, maar ze besloot er verder niet op in te gaan. Hoewel ze niet wist waar Vermillion City lag, wist ze wel dat ze niet hoefde te verdwalen met Mark in de buurt. En dat alleen al stelde haar enorm gerust. Terwijl de jongen met zijn Eevee bezig was, keek Shiyo nog altijd naar het punt waar hij daarnet naar had gekeken. Het moest daar ergens in de buurt zijn, of niet? De plek waar Mark het over had. Ze wist niet waarom, maar ze keek er enorm naar uit om het te kunnen zien. Ondanks haar eigen demotiverend gedrag, wist ze bijna zeker dat Kanto een mooie regio moest zijn. Het was immers zeer geliefd door zijn inwoners en zelfs al zou dat vrij logisch moeten zijn, had het net zo gekund dat de mensen het leven hier maar niks vonden. Waarom zou je een stuk land liefhebben waar je geen aantrekkingskracht naartoe voelde? Het waren overigens niet alleen de Kanto inwoners zelf die de regio aanprezen. Toeristen en jonge trainers zoals haar die erop uit waren getrokken, hadden positieve feedback gegeven. Het was vrij duidelijk waarom haar ouders haar hierheen hadden gestuurd. Zelfs zij kon niet ontkennen dat ze zich meteen welkom voelde hier.

Tiko keek met een droog hoofd toe hoe de Pikachu en Vulpix weer met elkaar in discussie gingen. Was dit hoe het eraan toeging in een echt team…? De Sandshrew schudde zijn hoofd, haalde zijn schouders op en glimlachte. Het zag er… Nog best gezellig uit. Het was beter om met elkander te kibbelen dan niks tegen elkaar te zeggen, niet waar? Daarbij groeiden een band tussen twee teamgenoten zo ook. Misschien zelfs beter dan met een normale vriendschap, waarbij je goed met elkaar overweg kon en vrijwel nooit ruzie maakte. "Zijn de tortelduifjes nou alweer bezig?" Sam, de gevreesde Eevee, was erbij komen staan. Tiko keek de pokémon voor een moment verbaasd aan, zich afvragend waarom hij haar niet eerder had opgemerkt. Was hij zo bezig geweest met andere dingen of was ze gewoonweg een meester in het besluipen van anderen? Na de dingen die hij over haar had gehoord, verbaasde het hem niet als het de tweede optie was. “Ik wil jullie schattige ruzie niet verstoren maar Mark en Shiyo gaan terug naar Vermillion City..” deelde de Eevee mee. Tiko hief verbaasd een wenkbrauw op. Waarom zou Shiyo naar Vermillion willen? Tenzij Mark er natuurlijk heen ging en aan haar had gevraagd om mee te komen, want hij zag haar er niet voor aan om zichzelf uit te nodigen. “Dus.. Komen jullie?” De Sandshrew stond op en liep naar zijn trainer toe, welke hij eerst een vragende blik toewierp en vervolgens met een brede glimlach begroette. Misschien kon Mark hem wel helpen met het ontcijferen van Shiyo. Het beste was dan inderdaad om mee te gaan.

De brunette keek haar ogen al uit toen ze door de stad heen liepen. Natuurlijk, Vermillion zag er als een gewone stad uit, maar toch… Het had een onbekende sfeer. Iets dat je niet in Hoenn kon vinden. De weg naar Vermillion City was vrij makkelijk te vinden geweest, zelfs voor iemand als haar. Er stonden genoeg bordjes langs de weg die naar de richting van de stad wees. Hoewel ze net zo goed de weg zelf had kunnen vinden zonder Marks hulp, was ze blij dat hij erbij was. Waarschijnlijk was ze evengoed verdwaald en was ze pas uren later in Vermillion aangekomen dan gepland. Ook al had ze dit niet eens gepland. Mark was echter niet van plan geweest om haar naar Vermillion te brengen, maar naar een plek die hier in de buurt lag. Ze zou een deel van Kanto kunnen aanschouwen zodra ze daar waren aangekomen, maar dat leek nog wel even te duren. Gelukkig vond ze het niet erg om te wandelen. Ze was niet anders gewend, want ze ging altijd wel op pad ergens heen. Of het nou in de buurt van thuis was of niet. Toch kon ze het niet laten om haar mond te openen. “Is het nog ver?” vroeg ze op een opgewekte toon, zodat het niet zeurderig overkwam, want ze was verre van moe. Eerlijk gezegd was ze alleen maar enthousiaster geworden. Wie weet wat ze er allemaal te zien kreeg…

OOC: En Mark~

Mark keek alert om zich heen terwijl hij blindelings langs de vele straten liep, er op lettend dat hij Danny of zijn moeder niet tegen het lijf liep. Want hij had geen in gezeik met die twee vooral niet met Shiyo in de buurt nu ze weer wat opgevrolijkt was. Maar hij had van te voren ook al kunnen weten dat die kans er bestond dat Mark zijn familie tegen het lijf zou kunnen lopen hier in Vermillion City. Daarom liep hij maar zo veel mogelijk in de schaduwen van de vele gebouwen, hopend dat ze er snel zouden zijn het was gelukkig niet meer zo ver als ze de weg hier over staken en het eerste steegje in zouden sluipen. Mark bleef stokstijf staan toen hij de stem van Shiyo hoorde, “Is het nog ver?” vroeg het meisje op een enthousiaste toon waarbij Mark haar aankeek en bevestigend knikte. “Tis hier vlakbij,” mompelde Mark net verstaanbaar genoeg terwijl hij alle kanten in de gaten van de straat waar ze in stonden.. waarom was hij nou zo gespannen? Toby had allang door dat zijn trainer op zijn hoede was en besloot om de jongen een handje te helpen door hem vooruit te duwen.. het had namelijk geen nut om te blijven staan. “He laat dat, Toby!” zei Mark geschrokken maar door dat kleine duwtje kwamen ze wel weer in beweging, iets waar de Pikachu op had zitten doelen. De jongen moest uiteindelijk wel toegeven dat zijn Pikachu gelijk had, blijven staan was ook geen optie dus stak hij de weg over, erop lettend dat Shiyo en de Pokémon hem volgde. Toen hij het steegje had bereikt stopte hij opnieuw maar dit keer was het omdat hij moest kijken hoe het steegje in mekaar zat.. want ze moesten hierdoor heen. “Goed.” De jongen keek van Shiyo naar de vier Pokémon want Sam had nadrukkelijk geweigerd om terug te keren in haar Pokéball en aangezien zowel Sam als Toby de sterkst van zijn team waren, besloot hij om Sam en Toby er voor te laten zorgen om Tiko en Zoey op zich te nemen. “..Sam, Toby jullie twee zijn de sterkste van het stel en omdat er hier veel Rattata en Raticate zitten wil ik dat jullie op Zoey en Tiko letten.. maak me niet uit hoe,” besloot Mark uiteindelijk waardoor zowel de Eevee als de Pikachu mekaar vernietigend aankeken, richtte Mark zich tot Shiyo en stak zijn hand uit om haar door de zooi heen te helpen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Sam naar Tiko toeliep en Toby expres achterliet bij Zoey.. stiekem vond hij dit behoorlijk ironisch want hij had allang door dat er iets tussen die twee speelde..

“Wat denkt die Eevee wel?” gromde Toby nijdig en was met een onverschillige houding naast de Vulpix gaan staan die expres de Pikachu negeerde. Blijkbaar had Sam zijn knalrode wangen gezien toen Mark die opdracht had gegeven want zodra de jongen was uitgepraat had de Eevee hem verlaten om zich bij Tiko te voegen.. muiterij, dat was het. Voordat hij het doorhad zag hij een paar gloeiende ogen in het donkere steegje, de Pikachu zette zich schrap want je wist maar nooit hier in deze donkere steegjes vooral in Vermillion City waren Rattata een enorme plaag hier.. al wist hij nog steeds niet waarom Mark terug wilde naar deze stad.. de Pikachu had al wel een vermoeden maar durfde dit nog niet uit te sluiten, daarom besloot hij de twee maar voor te gaan met Zoey die angstig om zich heen keek, ze vond het maar niks die donkere steegjes. Iets waar Toby haar gelijk in gaf..

Op de één of andere manier kreeg Shiyo het gevoel dat Mark zich niet op z’n gemak voelde. Natuurlijk was ze nieuwsgierig naar de waarom, maar ze besloot om er verder niet naar te vragen. Daar had ze het recht namelijk niet op. Ze vertelde Mark ook niks en had zelfs van onderwerp proberen te veranderen toen zijn Vulpix probeerde uit te beelden dat ze gehuild had. Waarom zou hij haar dan wel wat moeten vertellen? Omdat ze graag anderen hielp? Ze hielp zichzelf niet eens. “Tis hier vlakbij,” hoorde ze de jongen toen mompelen. Het was nog net verstaanbaar voor haar. Het was wel duidelijk dat hij op z’n hoede was. Wilde hij soms niet met haar gezien worden? Misschien bedoelde hij het niet zo, maar de brunette voelde zich een beetje gekwetst. Lag dat soms aan haar? Dat zou haar niet eens verbazen… “He laat dat, Toby!” hoorde ze Mark toen geschrokken roepen, die net geduwd werd door zijn Pikachu. Pas nu kreeg ze door dat ze daarnet tot een halt waren gekomen en dat ze dankzij Toby hun weg weer vervolgden. Ze grinnikte zachtjes om de jongen en zijn pokémon. Wat een gek stel was het, Mark met z’n pokémon. Ze kon alleen maar hopen om ook ooit zo’n team te hebben, ongeacht de verschillen die ze hadden. Dat maakte het zo speciaal, niet waar? Ze merkte dat de jongen opnieuw was gestopt en een steegje inspecteerde. Shiyo trok even een grimas. Moesten ze hier doorheen? Arceus wist wat hier allemaal doorheen liep en voor haar part bleef het ook bij Arceus. Helaas dacht haar metgezel daar anders over. “.. Sam, Toby jullie twee zijn de sterkste van het stel en omdat er hier veel Rattata en Raticate zitten wil ik dat jullie op Zoey en Tiko letten.. maak me niet uit hoe,” sprak hij. De brunette was lichtelijk verbaasd over het feit dat hij zo makkelijk de leiding op zich nam. Als ze niet in zo’n bui was, zou ze dat zelf nooit zo gemakkelijk kunnen, of wel? Shiyo was niet eens beledigd toen Mark haar pokémon niet sterk achtte. Natuurlijk wist ze diep van binnen dat de Sandshrew voor zichzelf kon zorgen, maar ze hadden nog niet één keer getraind. Laat staan dat ze zijn aanvallen wist.

Haar aandacht werd getrokken door de hand van de jongen, die hem uitnodigend naar haar toestak. Een lichte blos verscheen op haar wangen, waarbij ze niet eens de moeite deed om die te verbergen, voordat ze hem voorzichtig aannam. Ze moest toegeven dat ze zich een beetje hierdoor schaamde, omdat een jongen nog nooit haar hand heeft willen vastpakken, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze niet echt veel met jongens omging. Mark was eigenlijk één van de eerste. Shiyo probeerde zich te concentreren op de persoon voor zich en aan leuke dingen te denken, maar ze kon het geluid niet buiten sluiten en kon er dus ook niks aan doen toen haar blik iets naar links schoot. Het stel paar ogen ontgingen haar niet. Zeker niet omdat ze ook nog eens gloeiden. Meteen voelde ze hoe zelfs haar nekhaar overeind ging staan en liep ze dichter tegen Mark aan, waarbij ze haar eigen armen om die van de jongen heen wikkelde en angstig haar ogen dichtkneep. Geluid maakte ze niet, bang dat ze nog meer aandacht trok dan ze nu al deden. Waarom liepen ze hier ook alweer? O ja. Die plek was het zeker wel waard. Toch?

Tiko keek toe hoe Toby niet al te vrolijk naast Zoey ging staan en hoe de Vulpix hem ook nog leek te negeren. Hij zuchtte, maar grijnsde lichtjes. ‘Yo,’ begroette hij Sam toen met dezelfde gezichtsuitdrukking op zijn snoet. ‘Sorry voor de overlast.’ Ondanks dat de Eevee zijn voorlopige partner was, kon hij niks anders doen dan af en toe naar Shiyo kijken. Ze leek nogal bang te zijn, maar dat was meer dan logisch. Hijzelf wilde ook niet weten van welke pokémon die ogen waren. Toch moest hij haar beschermen voor gevaar, maar hoe kon hij dat doen als hij nooit trainde? Mark had het net wel duidelijk gemaakt, hij was nog niet geschikt voor die job…

Shiyo probeerde zichzelf te laten kalmeren door zich te concentreren op haar ademhaling, maar ze panikeerde alleen maar meer toen ze voelde dat Mark voorover viel en haar met zich meetrok. Verward kwam ze met een klap op de grond terecht, waarbij de gedachte om zichzelf op te vangen met haar handen te laat bij haar opkwam. Dit resulteerde erin dat ze het plotselinge gewicht op haar handen niet verwachtte en dat er een hevige pijnscheut doorheen trok. Met een sissend geluid, die geproduceerd werd doordat ze haar tong tegen haar tanden aanduwde en geen gil van pijn wilde laten klinken, trok ze haar handen weer terug en kneep haar ogen voor een moment dicht. Wat was er net gebeurd? Waarom viel Mark? Shiyo opende haar ogen en keek rond, waardoor ze de net omgevallen vuilnisbakken opmerkte. Was hij daar echt over gevallen? Aan de andere kant, zij had de metalen voorwerpen ook niet gezien, dus ze kon het hem niet kwalijk nemen. “Gaat het Shiyo?” weerklonk de jongen zijn stem. De brunette richtte nu pas haar bruine ogen op hem en kon nog net zien dat Mark een schaafwond op zijn gezicht had. ‘Auw,’ dacht ze nog toen ze het zag, voordat ze haar mond opentrok om antwoord te kunnen geven op zijn vraag. Meteen toen ze dat echter deed, wilde ze haar kaken weer op elkaar klemmen. Haar linkerhand deed wel erg veel pijn, maar ze wilde de jongen niet ongerust maken en hun trip verpesten. “Ik ben A-OK,” reageerde ze, waarbij ze zichzelf forceerde om te glimlachen in plaats van een grimas te trekken. Shiyo probeerde zich af te zetten met haar rechterhand om overeind te komen, waarbij ze eventuele pijnsteken negeerde. Haar linkerhand was er qua pijn veel erger aan toe, maar dat trok wel weer weg, niet? “Hoe zit het met jou?”
 
Tiko volgde de Eevee blindelings toen hij merkte dat ze het steegje in verdween om achter hun trainers aan te lopen. Hij liet haar gewoon haar eigen gang gaan en bleef achter de pokémon lopen, terwijl hij de brunette in de gaten hield. Ook hij wilde in zijn gedachte verzinken tijdens de wandeling, maar Sam besloot daar een stokje voor te steken door haar tempo wat bij te schaven en langs hem te lopen. De Sandshrew merkte dat ze haar keel schraapte en een poging deed om wat te zeggen, dus wachtte hij geduldig op haar woorden. “.. zeg Tiko..” begon ze, waardoor hij het gevoel kreeg dat er een belangrijke vraag ging komen. Het was immers niet vaak dat men zo een gesprek begon. “Wat is de band tussen jou en je trainster?” Tiko fronste licht. Hij had allerlei woorden verwacht van de Eevee, behalve deze. Waarom zou ze deze vraag stellen of überhaupt interesse hierin tonen? Ze leek nou niet bepaald het gevoelig typetje na alles wat hij over haar had gehoord. ‘Shiyo en ik… We zijn nog niet zo lang samen,’ begon hij, terwijl hij voorzichtig nadacht over zijn volgende woorden. ‘Er zit haar iets dwars en ik wil haar helpen, maar ze vertrouwt me nog niet genoeg daarvoor.’ Tevreden met zijn antwoord liet hij zijn blik op de Eevee rusten. ‘Vanwaar de interesse?’
 

Vlak nadat de Sandshrew zijn vraag had gesteld, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Mark en Shiyo kleiner leken te worden. Toen hij beter zicht op de twee had, kon hij eruit ontcijferen dat ze gevallen waren. Lichtjes fronsend keek hij naar het schouwspel, voordat hij bezorgd op zijn trainer af wilde lopen. Hoe was het mogelijk dat ze überhaupt gevallen waren? Voor hij dat echter kon doen, viel zijn blik op een nieuw voorval. Een stel gloeiende ogen keken hem woest aan, waardoor hij toch even een stap naar achteren deed. ‘Euh… Ik denk dat we bezoek hebben…’

“Wat was dat?” fluisterde Zoey  geschrokken terwijl ze zich alert omdraaide en zich richtte op het kabaal dat net had plaatsgevonden. Toby keek haar aan en haalde zijn schouders op, “Geen idee,” reageerde de Pikachu en spitste zijn oren terwijl hij op vier poten ging staan maar voordat de Vulpix iets kon zeggen, trok hij zijn mond alweer open. “Laten we terug gaan.. misschien hebben Sam en Tiko ons hulp nodig,” voegde Toby er vastbesloten aan toe maar tot zijn verbazing schudde Zoey met haar kop. “Nee, we laten Sam dit oplossen samen met Tiko,” antwoordde Zoey zelfverzekerd maar wat de Pikachu nogal verbaasde was dat ze Sam als eerste noemde in plaats van Tiko. “Ik dacht dat je Sam niet vertrouwde?” ging Toby ertegenin waardoor Zoey als antwoord knikte, “Ik vertrouw erop dat Sam en Tiko dit samen aankunnen..” mompelde Zoey met haar ogen gesloten die ze opende zodra ze antwoord ging geven. “En ik dacht dat jij haar wel vertrouwde.. dus geef haar dan die kans om dit te doen,” voegde ze er nog aan toe. Toby grijnsde als antwoord en knikte vastbesloten, “Goed, wat jij wil,” antwoordde Toby met een brede grijns terwijl hij zich omdraaide en verder begon te lopen, volgde Zoey hem op de voet.

Het duurde eventjes voordat Mark antwoord kreeg van het meisje waardoor hij ongerust begon te worden en zichzelf de schuld hiervan gaf. Waarom had hij die vuilnisbakken nou niet gezien? Juist ja.. ondanks dat hij het niet toe wilde geven moest hij toch bekennen dat hij ontzet was geweest door het  plotselinge vastgrijpen van Shiyo. Waarom eigenlijk? Zijn zusje had dit voortdurend gedaan en toen was hij  ook niet op zijn plaat gegaan door de vuilnisbakken niet op tijd op te merken. Flynn tikte hem aan zodat hij opschrok uit zijn gedachte, de Squirtle had een ongeruste uitdrukking op zijn gezicht maar het was niet op hem gericht.. hij keek naar Shiyo. Voordat hij iets kon doen of zeggen weerklonk haar stem al, “Ik ben A-OK,” was haar reactie op zijn vraag. Mark zuchtte opgelucht en probeerde langzaam overeind te komen maar zijn enkel.. hij had gehoopt dat de pijn weg zou gaan als hij even op zou staan maar dat was juist een vergissing geweest. Het kon hem eigenlijk niet heel veel schelen meer omdat het toch  een vals alarm was en hij Shiyo al helemaal niet ongerust wilde maken, hij kon straks ook op die plek zijn enkel even snel nakijken. Mark zette zich af tegen de grond, de pijn negerend. Misschien was het ook wel een beetje door de klap geweest dat al zijn spieren pijn deden, bovendien kon hij amper een glimlach opzetten omdat zijn gezicht open lag. De jongen schrok op toen hij de stem van Shiyo opnieuw hoorde, “Hoe zit het met jou?” voegde ze er nog vragend aan toe. Mark die niet al te veel gewicht op zijn voet zette, knikte als antwoord. “Buiten een paar schrammetjes ben ik in orde,” antwoordde Mark met een lichte grijns, even overwoog hij om de waarheid te vertellen maar wat nou als het niks was en hij Shiyo voor niks bezorgd had laten zijn? Dat dacht hij de vorige keer ook en dat had hij moeten bekopen met een verstuikte enkel die Ryota uiteindelijk had moeten verzorgen. Daarom hield hij zichzelf maar voor dat het niet zo ernstig was.  “Het is vanaf hier niet ver meer.. ik stel voor dat Flynn-” Marks stem stierf weg toen hij de Squirtle niet meer bij hem zag staan. Hij had enigszins gehoopt dat de Squirtle zou willen helpen om die vuilnisbakken aan de kant te schuiven met zijn Water Gun.. hij had nu geen bescherming meer voor eventueel Raticate of Rattata. Dan zat er niets anders op om zijn voetbal erbij te pakken, deze was hard genoeg om de Pokémon weg te kunnen jagen als ze hen aanvielen en de bakken met een goed schot aan de kant schuiven.. daarbij konden ze er een soort spelletje van maken om de omgeving te vergeten zodat het minder eng was. Er was alleen een probleem.. zijn enkel. Nee, hij moest het gewoon proberen. Mark zette zijn tas op de grond en pakte daaruit zijn voetbal die hij op de grond neer legde, “Als Rattata een ding haten is het wel lawaai,” grijnsde Mark en liet de bal een keer stuiteren zodat het galmde door het steegje. De gloeiende ogen die hen de hele tijd in de gaten hield, verdwenen. De jongen gooide zijn tas over zijn schouder en stak zijn geschaafde hand naar Shiyo uit.. het werd tijd om Toby en Zoey te volgen en hiervoor moesten ze bij elkaar blijven.

De Eevee grijnsde toen ze de Sandshrew zag fronsen, het deed haar aan Toby denken als hij na moest denken. Alleen ze zette een serieuze blik op toen Tiko antwoord gaf op haar vraag. Shiyo en ik… We zijn nog niet zo lang samen,’  was het antwoord van Tiko. Sam zette een bedenkelijke gezichtsuitdrukking op haar snoet.. dus Shiyo was net aan haar reis begonnen.. en van Mark wist ze dat hij al een lange tijd op weg was, dat had Toby haar vertelt ondanks dat ze nog niet zo lang bij hem was hechtte ze nu al veel waarde aan die jongen. De Eevee keek op en knikte als bevestiging dat ze het had begrepen maar vestigde haar volledige aandacht op de Sandshrew toen die zijn verhaal vervolgde. ‘Er zit haar iets dwars en ik wil haar helpen, maar ze vertrouwt me nog niet genoeg daarvoor,’ vervolgde de Sandshrew zijn verhaal waarbij Sam enkel knikte. Dat probleem kende ze maar al te goed meer omdat het bij haar andersom was.. het was eerder Zoey die haar niet vertrouwde. “Ik ken dat probleem maar al te goed,” mompelde Sam meer tegen zichzelf dan tegen haar metgezel. Haar aandacht gleed opnieuw naar de Sandshrew die zijn mond open trok, ‘Vanwaar de interesse?’  vroeg Tiko iets waarvoor Sam al bang voor was geweest. Voordat de Eevee antwoord op zijn vraag kon geven weerklonk er een enorm kabaal alsof er vuilnisbakken waren omgevallen.

Voor zover zij het kon zien waren Mark en Shiyo gevallen waardoor Sam opeens het vreemde gevoel kreeg om op hen af te lopen. Als Mark zijn enkel bezeerde dan had ze een enorm probleem met Toby of Zoey.. ze was weliswaar niet bang voor die twee maar dan nog het was haar verantwoordelijkheid. Sam’s aandacht werd getrokken toen Tiko een stap achteruit deed, 'Euh… Ik denk dat we bezoek hebben…’  hoorde Sam de Sandshrew zeggen. Haar blik gleed naar een stel Rattata die dachten dat ze stoer waren door hun woest aan te kijken, het interesseerde haar verder niet wat ze van hen wilde maar als een van die Rattata Mark of Shiyo iets hadden aan gedaan, dan hadden ze een probleem. “Ben je klaar voor wat actie, Tiko?” grijnsde Sam maar voordat ze iets kon doen schoot er een rake Waterstraal langs haar hoofd die twee Rattata door de lucht liet vliegen, op dat moment kwam het silhouet van een Pokémon uit de schaduwen van het steegje.  “Sinds wanneer toon jij interesse in andermans gevoelens, Sam?” klonk een wel bekende stem. Sam wierp een geïrriteerde blik richting het geluid maar aan de andere kant was ze opgelucht hem te zien en aan de kant haatte ze hem met heel haar hart. “Houd je kop, Flynn..”

De brunette keek toe hoe Mark zich van de grond afzette, zonder dat ze eigenlijk doorhad dat ze naar hem staarde. Vanwege het gebrek aan lichtinval kon ze de precieze schade moeilijk inschatten, maar het was duidelijk dat de jongen ook pijn had. Of het nou alleen zijn geschaafde gezicht lag wist ze niet precies, maar hij kon er in ieder geval niet mee lachen. Zij ook niet, daar niet van, maar ze had zichzelf wel geforceerd om te glimlachen. Aan de andere kant, wat zij had gedaan was nog meer verkeerd. Mark liet tenminste zien dat hij pijn had, maar zij probeerde het te verbergen. Shiyo snoof zacht, beseffend dat ze zich helemaal niet sterk voordeed. Dit was een zwakte die ze niet graag toe wilde geven. “Buiten een paar schrammetjes ben ik in orde.” Langzaam maar zeker was er een lichte grijns op Marks gezicht verschenen en hoewel het misschien schijn was, wat de brunette maar al te goed besefte, stelde het haar toch op de één of andere manier gerust. Shiyo wist niet waarom, maar er was iets met deze jongen… Iets waardoor ze zich meer op haar gemak voelde. In de tijd dat ze zonder Shizu had moeten leven, had ze zo weinig mogelijk contact gezocht met mens en pokémon, maar de ontmoeting met Mark was zo soepel gegaan. Oké, goed, het begin was enkel een leugen geweest. Ze had niets meer dan een masker opgezet. Hoe meer tijd ze echter met hem doorbracht, hoe meer het masker brak. Het voelde opeens zo natuurlijk om weer in haar oude patroon te glippen. Natuurlijk ging dat nog altijd niet van harte, maar ze kon van zichzelf zeggen dat ze zich weer als haar oude ik begon te gedragen, zonder het te forceren. Zonder leugens. Zonder maskers. Of ze daar zelf wel zo blij mee was, dat was nog maar de vraag. Hoe kon ze vrolijk verder leven, terwijl ze een zware last op haar schouders droeg? Alsof er niks gebeurd was. Alsof ze Shizu aan het vergeten was. Zoiets zou ze zich nooit kunnen vergeven. De glimlach die daarnet op haar gezicht had gestaan, die geforceerd en toch echt was, was inmiddels alweer verdwenen en vervangen door een verwarde frons. Waarom dacht ze hier plots weer aan? Waarom kon ze niet eventjes met rust gelaten worden? Had ze haar rust niet verdiend na al die jaren? Al was het maar voor even… Nee. Ze had beter moeten weten. Hoe erg je het ook probeerde, ontsnappen aan je verleden was onmogelijk. Het achtervolgde je maar al te graag.

“Het is vanaf hier niet ver meer.. ik stel voor dat Flynn-” Wederom bracht Mark haar verlossing toen hij zijn stem liet klinken, maar hij stopte midden in zijn zin toen hij blijkbaar merkte dat zijn vierde pokémon zijn zijde had verlaten. Shiyo kende de pokémon verder niet, maar de jongen had hem Flynn genoemd. Naar zijn soort en andere dingen vragen kwam later wel. Evenals haar innerlijk gevecht. Mark liet haar beseffen dat er belangrijkere dingen moesten gebeuren op het moment en dat was uit dit steegje zien te komen. Daarna kon ze wel weer emo worden en zichzelf haten. Vanuit haar ooghoeken kon ze nog net opmerken dat Mark in beweging kwam en zich op zijn tas richtte, waar hij niet veel later een voetbal uithaalde. Shiyo fronste licht. Had dat werkelijk in zijn tas verstopt gezeten? Ze had het niet eens opgemerkt. Aan de andere kant, ze was niet echt het type om alles te zien. “Als Rattata een ding haten, is het wel lawaai,” grijnsde de jongen opnieuw. De brunette keek hem niet begrijpend aan, maar toen hij eenmaal met de bal stuiterde en er een verbazingwekkend hard geluid door het steegje galmde, zag ze het aantal paar ogen steeds minder worden en kreeg ze eindelijk door waar hij op uit was. Ook bij haar verscheen langzaam een klein, zelfverzekerd grijnsje. Op dat moment zag ze dat Mark zijn hand naar haar uitstak. Even overwoog ze om het niet aan te nemen, bang dat ze zichzelf zou verraden als ze ook maar een lichte aanraking maakte met één van haar handen, maar besloot toen uit beleefdheid toch maar te doen wat hij van haar verwachtte. Voorzichtig stak ze haar rechterhand naar de zijne uit en wikkelde op dezelfde manier haar vingers op zijn hand heen. Dat was hetzelfde moment waarop ze voelde dat zijn hand ook geschaafd was, waardoor ze automatisch haar grip nog meer verslapte, bang dat ze hem onnodige pijn bezorgde. “… Aye aye, captain,” fluisterde ze lichtjes glimlachend, waarna ze wachtte op het teken om door te lopen.

Tiko glimlachte zwakjes toen hij merkte dat de Eevee begrip toonde en aandachtig naar zijn kort verhaal luisterde. Al die beschuldigingen en waarschuwingen van Toby en Zoey leken hem nu meer vals dan wat anders. Sam was zo’n slechte pokémon nog niet. Hij zag haar knikken en hoorde haar vervolgens iets mompelen, hoewel hij niet kon horen wat ze precies zei. Ernaar vragen deed hij niet, voornamelijk uit respect voor haar. Het was precies zoals hij dacht. Ze was het stille type en volgens Toby en Zoey was ze nogal ruig. Hij gokte erop dat ze zo iemand was die zich sterk voordeed en een muur om zich heen had gebouwd. Net als Shiyo. Nou ja, alleen het muurgedeelte dan. Zijn trainer had er overduidelijk moeite mee om zich sterk voor te doen. Soms ging het er echter niet om dat de muur voor bescherming was gebouwd, maar juist daar stond om te zien wie er moeite voor deed om het af te breken. De Sandshrew richtte vastberaden zijn blik op de brunette. Hij zou zeker weten die muur doorbreken. Het maakte niet uit hoe lang hij door moest drammen. Hij redde het wel, daar geloofde hij in. Zeker na dat gesprek met Toby, die hem nieuwe moed had gegeven. Dit keer gaf hij zich niet meer zo snel gewonnen, of Shiyo het nou wilde of niet.

Voor hij echter zover was, moest hij eerst afrekenen met een paar Rattata die hem in de weg stonden. Zijn blik gleed terug naar Sam, die schijnbaar niet geïntimideerd was door de woeste blik die de paarswitte ratten in hun ogen hadden. Heh, hoe deed ze dat? Hij moest toegeven dat zelfs hij toch wel wilde terugdeinzen. Het was echter de grijns van Sam die de vlam bij hem aanwakkerde. “Ben je klaar voor wat actie, Tiko?” vroeg ze, ietwat vol van zichzelf. Hoewel het positief bij hem werkte, werd zijn aandacht echter getrokken door de waterstraal die langs zijn oren zoefde. Verbaasd keek hij om en zag dat een Squirtle ten tonele was verschenen. Een woordwisseling vond plaats tussen de nieuwkomer en Sam, waardoor hij te weten kwam dat dit Flynn was; Marks vierde en laatst pokémon. Tiko liet zich niet afleiden door het voorval en draaide zich terug naar de Rattata, waarna hij vastberaden met zijn rechterpootje tegen zijn andere aansloeg. ‘Om even terug te komen op je vorige opmerking, Sam,’ begon hij tegen haar, maar behield zijn blik strak op zijn tegenstander gericht. ‘Ik weet niet of ik van dienst kan zijn, maar ik ben zeer zeker niet bang om mijn poten vuil te maken.’

Mark wachtte geduldig totdat Shiyo zijn hand vast had gepakt zodat ze weer verder konden. Toen ze zijn hand had vast gepakt was dat voor hem een teken om verder te gaan. De jongen keek alert om zich heen voor het geval er Rattata in de buurt waren maar blijkbaar waren ze toch door zijn voetbal geschrokken, wat een goed teken was. Voor een moment overwoog hij zijn probleem aan Shiyo te vertellen, de ruzie tussen hem en zijn moeder, als hij er langer mee rond zou blijven lopen zou het straks moeilijker zijn om erover te praten maar aan de andere kant.. nee hij wilde er niet aan denken omdat het te pijnlijk was.. Toby. Door dit gedoe thuis lag ook nog eens de vriendschap tussen hem en Toby op het spel omdat zijn moeder hem zo nodig thuis wilde hebben wat ervoor zorgde dat hij enorm aan het twijfelen was. Marks aandacht werd getrokken toen hij een kleine lichtstreep zag wat aankondigde dat ze er bijna waren. “Shiyo kijk,” mompelde Mark tegen haar en wees met zijn wijsvinger naar de licht streep terwijl er een brede glimlach op zijn gezicht stond, “Het duurt nu niet lang meer,” vervolgde Mark zachtjes. De jongen verzette hierdoor zijn voet te snel waardoor hij een scherpe steek voelde in zijn enkel.. hij was geneigd om door zijn knieën te zakken en naar zijn voet te grijpen maar in plaats omdat te doen kneep hij zijn ogen dicht. Goed, hij had nu iets te overmoedig gehandeld maar dan nog.. Wanneer zou die verdraaide enkel nou eens genezen? Mark slaakte een diepe zucht en richtte zijn aandacht op Shiyo. Voordat hij iets kon zeggen zag hij een silhouet op hem afkomen.. tot zijn grote opluchting was het Toby met Zoey die hier hadden staan wachten. “Pikapi!” piepte het gele wezentje terwijl Toby naar hem toe liep, liep Zoey op Shiyo af en sprong tegen haar been op, blijkbaar wilde ze weten of ze oké was. Ze waren veilig. “Weet je, ik denk dat Zoey je wel mag,” zei Mark opeens hardop zonder te beseffen wat hij nou eigenlijk had gezegd, keek Toby grijnzend naar de Vulpix die haar tong naar de Pikachu uitstak. Vervolgens gleed Toby’s blik naar de handen van de twee jonge trainers en klom via de grond op zijn schouder, “Pi-pikachu!” grijnsde hij breed zodat de jongen een kop als vuur kreeg, godzijdank was het donker in het steegje. Mark liet de hand van Shiyo geschrokken los en ging zachtjes met zijn over zijn kop zodat zijn kuif door de war zat. “Houd je kop jij,” gromde Mark tegen de Pikachu maar de grijns op de snoet van de Pikachu werd alleen maar breder door de reactie van Mark en sprong grinnikend op de grond. Vervolgens keek de jongen naar Shiyo als teken dat ze verder konden gaan, Sam en de rest zouden sowieso volgen, ”Kom Sam en de rest volgt ons

Sam die geïrriteerd naar het hoofd van de Squirtle staarde, keek op toen ze de stem van Tiko hoorde. ‘Om even terug te komen op je vorige opmerking, Sam,’ begon de Sandshrew waardoor de Eevee haar blik losscheurde van Flynn, ‘Ik weet niet of ik van dienst kan zijn, maar ik ben zeer zeker niet bang om mijn poten vuil te maken,’ eindigde Tiko uiteindelijk waardoor Sam hem een bemoedigende glimlach toewierp en haar blik op Flynn richtte die woedend zijn poten tot een vuist balde, “Zolang je in jezelf gelooft maakt het niet uit of je sterk of zwak bent Tiko,” sprak Sam tegen de Sandshrew en wierp hij achter lichaam dreigend naar voren, ”De werkelijke kracht verschuilt zich diep in je hart,” eindigde de Eevee op haar beurt, dit keer had ze naar Squirtle gekeken die haar een woedende blik toewierp maar het interesseerde haar maar weinig. Vanuit haar ooghoeken zag Sam dat er een Rattata op haar af kwam rennen met een witte streep achter zijn kont nog wel, ze grijnsde en laadde een Shadow Ball op.. het zal niet veel effect hebben op een normaal type als Rattata maar dat was een deel van haar plan. De Eevee vuurde de paars zwarte bal rechtop de Rattata af die op het laatste moment opzij moest springen wat hem op het nippertje lukte maar nu was hij dichtbij genoeg om te tackelen. Sam beukte met haar volle gewicht in op de kleine rat die weg werd geslingerd door de impact van haar tackle en tot stilstand kwam tussen de vuilnisbakken. “Dat is een!” grijnsde Sam naar Flynn die haar alleen maar kwaad aankeek maar zag niet dat er opdat moment nog een Rattata haar van achteren aan viel, ze kreeg volop een tackle tegen haar achterpoot die onder het gewicht bezweek. De Eevee maakte hierdoor een dubbele koprol en kwam tot stilstand tegen de muur van het steegje, versuft kwam ze weer overeind maar haar hoofd bonkte als een gek en zakte terug tegen de grond. “Sam!” hoorde ze Flynn roepen.

Opdat moment verscheen er een fel licht dat haar haast verblindde maar hierdoor kwam de Eevee overeind met een verbijsterde blik op de Squirtle gericht, die steeds feller begon te gloeien. Flynn.. evolueerde? Het leek er inderdaad op toen het lichaam van de Squirtle langzaam veranderde en een stuk groter werd. Toen het licht eenmaal voor een deel minder was geworden zag de Eevee dat er in plaats van een Squirtle, een Wartortle op de plek van Flynn stond. “F-Flynn..” bracht Sam er moeizaam uit maar de Wartortle legde haar het zwijgen op. “Nu word het pas menens!” grijnsde Flynn naar haar en balde zijn poot tot een vuist toen hij zijn blik op de Raticate wierp. “Kom maar op!”

Zodra Mark had gemerkt dat ze haar hand in de zijne had gelegd, begon de jongen weer te lopen.  Shiyo volgde gehoorzaam, terwijl ze af en toe om zich heen keek om te checken of er nog gevaar op de loer lag. Marks voetbal scheen te werken; de rode ogen leken langzaam te verdwijnen. Slechts een enkeling wist ze nog op te merken tijdens hun korte wandeltocht. Een opgeluchte zucht verliet haar lippen, waarna haar aandacht werd getrokken door Mark, die haar had geroepen en recht voor zich uit wees. De brunette volgde zijn vinger en zag, tot haar verbazing, al de uitweg van het steegje. Ergens had ze gedacht dat dit veel langer zou duren, maar dat gevoel had ook door haar angst opgeroepen kunnen zijn. “Het duurt nu niet lang meer,” vervolgde haar metgezel met een brede glimlach. Ze zag zijn gezichtsuitdrukking niet, maar ze kon gewoon horen dat hij glimlachte. Haast automatisch vormde zich ook een glimlach rond haar lippen. Oké, het was dus aanstekelijk. Op dat moment voelde ze dat Mark zijn spieren licht aanspande. Verbaasd gleed haar blik naar de jongen zijn rug, aangezien ze scheef achter hem liep, maar hield zich verder stil. Een uitleg van de jongen kwam echter niet, maar toen Shiyo haar mond open wilde doen om ernaar te vragen, werden ze begroet door Marks pokémon. Toby begaf zich naar zijn trainer, terwijl Zoey naar haar toekwam en tegen haar been opsprong. Met haar vrije hand aaide ze zachtjes over de Vulpix haar hoofd heen toen ze iets gebukt was. Op deze manier wilde ze aangeven dat ze in orde was, maar ook zij klemde voor een moment haar kaken op elkaar toen ze iets te wild haar hand tegen Zoey’s hoofd had gedrukt. “Weet je, ik denk dat Zoey je wel mag,” constateerde Mark. De brunette toverde een klein grijnsje tevoorschijn. Ze was blij om dat te horen. “Ik mag Zoey ook wel,” reageerde ze, waarna ze haar blik van Mark naar de Vulpix liet glijden en die glimlachend aankeek. Op dat moment voelde ze de warmtebron bij haar hand verdwijnen en haar eigen hand geleidelijk aan kouder worden. Vervolgens hoorde ze dat de jongen iets tegen zijn Pikachu mompelen, maar ze kon niet echt horen wat het precies was. Lichtelijk teleurgesteld keek ze naar haar hand, waarna een lichte blos op haar wangen verscheen toen ze besefte dat ze daadwerkelijk teleurgesteld was. Waarom…? ”Kom Sam en de rest volgt ons,” hoorde ze Mark zeggen. Ze knikte zacht en liep vervolgens achter hem aan. Ze wilde hier maar al te graag uit.

“Zolang je in jezelf gelooft maakt het niet uit of je sterk of zwak bent Tiko. De werkelijke kracht verschuilt zich diep in je hart,” reageerde de Eevee op zijn opmerking. Het deed hem goed om dit van Sam te horen, aangezien het hem dat extra beetje moed gaf om zijn werkelijke kracht te tonen. Hij wist niet zeker of hij überhaupt wel sterk was, maar na wat ze hem net verteld had, was hij niet bang om dingen uit te proberen. Hier zou hij erachter komen wat hij kon en wat hij niet kon. Terwijl Sam zich al in de strijd had geworpen, zag hij vanuit zijn ooghoeken ook een Rattata op hem afkomen. Tiko aarzelde geen moment en liet instinct het van hem overnemen. Zonder pardon greep hij de Rattata bij zijn nek vast met zijn linkerpoot, waarna hij zijn rechterpoot omhoog hief en deze vervolgens liet neerkomen over het gezicht van zijn tegenstander heen. Zijn nagels waren scherp genoeg om schade achter te laten, maar het was niet genoeg om de pokémon uit te schakelen of af te schrikken. Dit was dan ook de rede waarom de Sandshrew gevaarlijk met zijn achterlijf zwaaide en zijn staart hard tegen de paarswitte rat aan liet knallen. Heh, hij hoefde niet veel aanvallen te kennen om daadwerkelijke schade toe te brengen. Gewone aanvallen werkten ook prima. De Rattata schoof naar achteren en kwam twee meter van hem af tot stilstand. Gegrom verliet het beest zijn keel, voordat hij zich nogmaals richting Tiko begaf. Deze snoof en hield zijn klauwen paraat om zijn tegenstander nog flink wat schade toe te leveren, maar hij raakte afgeleid door de stem van de Squirtle, die de naam van de Eevee liet klinken. De Sandshrew keek weg van zijn tegenstander, in een poging de Eevee en de Squirtle in het vizier te krijgen, maar dit had hij beter niet kunnen doen. Hij speelde de Rattata open kaart en voelde al snel diens gewicht tegen zijn buik aanknallen, waarna ook hij naar achteren schoof en uiteindelijk achterover op de grond viel. Zachtjes kreunend kwam hij overeind, waarbij hij zijn rechterpoot tegen de zijkant van zijn hoofd aandrukte. Het was toen dat het steegje verlicht leek te worden door iets, waardoor nu ook de Rattata opzij keek. Tiko liet zijn blik vallen op Flynn, die wit oplichtte en uiteindelijk van vorm scheen te veranderen. Een lichte grijns verscheen toen op Tiko’s snoet. Hij herkende dat licht. Flynn evolueerde.

Hij besloot niet al te lang aandacht te besteden aan de Squirtle slash Wartortle en de Rattata terug te pakken voor wat hij daarnet geflikt had. Nu waren de rollen omgedraaid. Tiko begaf zich vlug richting de rat, die nog altijd zijn zicht had gefocust op Flynn, en bukte toen half voordat hij tegen het beest aanknalde. Goed, het was dan geen officiële Tackle, maar dit voldeed ook. Met een snelle zwaai van zijn poot voerde hij nogmaals een Scratch uit. De Rattata scheen de boodschap te hebben begrepen en vluchtte uiteindelijk weg, zich realiserend dat hij sowieso zou verliezen. De Sandshrew keek voldaan de kant op waar zijn tegenstander zojuist was verdwenen en draaide zich toen om naar de anderen. Wie weet kon hij Flynn of Sam nog van dienst zijn. Hij begaf zich al snel naar Sams zijde en keek haar voor een aantal tellen grijnzend aan. “Dat is twee,” sprak hij, waarbij hij twee vingers naar haar opstak. Vervolgens ging hij in de buurt van de Wartortle staan, klaar om in te springen als dat nodig was. Voor nu, echter, keek hij even toe hoe de waterpokémon dit aan ging pakken. Daarbij wilde hij Flynn niet tegen zich werken. Deze pokémon wilde het vast liever zelf opknappen.

Marks glimlach werd breder toen de witte lichtstreep dichterbij kwam die langzaam oranje kleurde. Ze waren er bijna uit. Voor een moment wierp hij een blik op Shiyo die niet veel had gezegd tijdens hun wandeltocht.. hij begon zich af te vragen of het wel goed ging met het meisje en of ze het nog wel leuk vond. Toby die voorop liep draaide zich al lopend om naar de twee trainers. Mark verminderde zijn pas een beetje en ging naast haar lopen terwijl hij haar ongerust aankeek.. dit was niet de eerste keer dat hij zich zorgen had gemaakt om het meisje, hij wilde iets doen om haar te helpen. Zijn Pikachu grijnsde opeens breed naar de jongen en stopte pal voor zijn voeten zodat Mark haast over hem struikelde .. hij keek uitdagend naar zijn voetbal. Alleen toen hij stilstond hierdoor kon hij zijn omgeving beter in zich opnemen en merkte hij dat ze al uit het steegje waren, de oranje gloed die dus net te zien was aan het einde was dus van de ondergaande zon geweest. Mark hoorde nu ook het geruis van de golven dus ze stonden nu letterlijk boven de zee. Even wierp hij een blik op het meisje en zijn Pokémon, Zoey was duidelijk onder de indruk van het uitzicht en Toby scheen leek een nostalgisch gevoel te hebben zoals de jongen zelf . “Dit is een tijdje geleden.. hé Toby?” sprak Mark toen tegen zijn Pikachu die instemmend knikte. De jongen slaakte een diepe zucht terwijl hij zich op Shiyo richtte, “Daar zijn we dan eindelijk.. als je vanaf hier goed kijkt zie je de Seafoam Islands vanaf hier,” zei Mark met een brede glimlach tegen Shiyo en wees met zijn vinger naar een grote schaduw in de oceaan, dat waren de enige eilanden van Kanto als je Cinnabar Island meetelde. Nu pas merkte hij dat Zoey haar blik afwendde van het uitzicht want op dat eiland lag een deel van haar verleden. Mark knielde naast de Vulpix neer terwijl hij haar hoofdje naar zijn gezicht toedraaide waarbij hij haar serieus en resoluut aankeek. “Je kan je verleden niet vergeten of uit laten wissen maar ervoor wegrennen heeft ook geen zin.. in plaats daarvan kan je het beter onder ogen zien en vechten voor hetgeen dat je nu hebt,” sprak Mark met een lichte grijns op zijn gezicht ondertussen had hij de Vulpix losgelaten die reageerde door haar hoofdje in zijn vest te duwen. Het was een les die hij zelf had ondervonden op zijn reis en dat wilde hij Zoey zo goed mogelijk meegeven.. Mark pakte toen de hand van Shiyo beet.


Sam kwam krabbelde moeizaam over toen de Eevee Tiko naar zich zag komen. De Sandshrew had zo te zien ook zijn tegenstander weggejaagd en dat werd alleen maar bevestigd door de grijns op zijn gezicht, “Dat is twee,” sprak de Sandshrew waarbij twee vingers opstak. De Eevee grijnsde als antwoord terug maar richtte haar blik op het gevecht dat plaats vond tussen Flynn en de Raticate. Flynn had zich voor een moment omgedraaid zodat Sam kon zien dat zijn ene poot wit oplichtte.. Sam kende deze aanval niet. De Wartortle en Raticate kwamen tegelijk in beweging maar Flynn bewoog zich zo soepel alsof de zwaartekracht voor een moment was weggevallen. Hij haalde uit naar de Raticate die hem snel wist te ontwijken maar Flynn was niet van plan om hem te laten gaan en laadde dezelfde aanval, op nieuw lichtte zijn poot wit op. Sam fronste licht.. waarom zou je dezelfde aanval gebruiken als het toch niet werkte. Zij zou het heel anders hebben aangepakt maar misschien was dat juist Flynn’s vechtstijl. De Wartortle had de Raticate te pakken aan zijn staart en slingerde hem richting een vuilnisbak. Je hoefde dus inderdaad geen genie te zijn om te weten dat Raticate niet zo slim waren maar dit bewees dus dat Flynn echt gegroeid was qua denken in zijn vechtstijl. Sam keek ademloos toen hoe de Wartortle de Raticate nog een stoot verkocht en hem uiteindelijk liet liggen. Flynn draaide zich om naar haar en Tiko, “Nu is het jouw beurt Sam.. maak het af,” grijnsde de blauwe trol spottend waardoor haar blik naar Tiko gleed.. deze Sandshrew verdiende een kans om zichzelf te bewijzen. alleen zou ze dit voor een lange tijd moeten aan horen van Toby en Flynn maar dat kon haar op het moment niets schelen. “..Hnngh, mijn poot.. ik denk dat ik mijn poot heb verstuikt,” loog Sam met haar ogen gesloten en een gemaakte grimas op haar gezicht waarbij ze expres haar achterpoot wat van de grond afhaalde..

Lichtelijk nerveus staarde ze nog altijd naar Marks rug. Wat was dat gevoel daarnet? Teleurstelling? Waarom zou ze teleurgesteld zijn? Niet omdat hij haar hand had losgelaten, of wel…? Nee, dat kon niet. Dat kon gewoon niet. Ze was absoluut niet teleurgesteld. Misschien voelde ze zich wat eenzamer nu ze geen warmtebron meer in haar hand voelde. Ja, dat was het vast. Daarnet voelde ze zich niet meer eenzaam en nu weer wel. Maar waarom voelde ze zich dan eenzaam? Mark was toch nog gewoon hier? Shiyo wilde zuchten, maar kon die neiging nog net onderdrukken. Ze wist maar al te goed waarom ze zich eenzaam voelde. Daar hoefde ze niet eens omheen te draaien, dus waarom deed ze er dan zo moeilijk over? Het enige wat ze kon doen was de eenzaamheid opnieuw accepteren. Dat had ze voorheen ook gewoon gedaan. Natuurlijk ging dat ook met veel moeite, maar de tweede keer hoefde dat niet met zoveel tegenzin meer te gaan, of wel? Ze was eraan gewend. Ze wist hoe het ging. Ze wist hoe het voelde. Waarom had ze dan nog altijd een vreemd gevoel in haar maag die ze niet kon verklaren? Ze voelde zich verdrietig en vrolijk tegelijk. Oprecht vrolijk. Dat had ze nog nooit tegelijk gevoeld. Shiyo keek op en zag dat ze al lang en breed uit het steegje waren. Al snel reek het geruis van de zee haar oren en keek ze met grote ogen om zich heen. Dit was stukken beter dan het donkere steegje van net. Voorzichtig liep ze een paar stappen naar voren en staarde vol ongeloof naar beneden, naar het water. Waren ze werkelijk waar zo ver naar boven gelopen? Het zag eruit alsof ze er dagen over zouden moeten doen, maar blijkbaar had ze de afstand verkeerd ingeschat, hoewel dat ook kon komen door het feit dat ze absoluut niet kon inschatten. “Daar zijn we dan eindelijk.. als je vanaf hier goed kijkt zie je de Seafoam Islands vanaf hier,” hoorde ze Mark toen zeggen, waarna hij wees naar een plek in het water. De brunette volgde zijn vinger en zag inderdaad een eiland het water versieren. Met grote ogen staarde ze ernaar. Ze had nooit gedacht dat ze zo versteld kon staan door een eiland. Het uitzicht was prachtig en liet haar even de rest van haar omgeving vergeten. Ook haar zorgen had ze voor een moment ver achter zich gelaten. Het was inderdaad een goed idee geweest om met de jongen mee te gaan. Shiyo vestigde haar aandacht uiteindelijk terug op Mark, die met een serieuze blik naar zijn Vulpix keek. Heel even begreep ze niet wat er aan de hand was, waardoor ze aandachtig luisterde naar de jongen z’n verhaal.

“Je kan je verleden niet vergeten of uit laten wissen maar ervoor wegrennen heeft ook geen zin.. in plaats daarvan kan je het beter onder ogen zien en vechten voor hetgeen dat je nu hebt.” Zoals verwacht had Shiyo nog steeds geen idee van wat er aan de hand was en waarom Mark dat tegen zijn pokémon zei, maar toen ze hem de woorden hoorde spreken, dacht ze geen moment aan het voorval dat zich voor haar neus afspeelde. In plaats daarvan hoorde ze zijn woorden herhaaldelijk in haar hoofd. Ergens kreeg ze het gevoel dat hij het tegen haar had bedoeld, maar dat kon absoluut niet het geval zijn geweest. Mark kende haar verleden niet… Hij kende Shizu niet… En toch voelde het alsof het tegen haar was geweest. Ze wist dat hij gelijk had. Wegrennen had geen zin, maar het onder ogen zien en vechten kon ze ook niet. Niet in haar eentje. Niet zonder haar zusje. Zachtjes beet Shiyo op haar onderlip, vechtend tegen een aantal tranen. Stik, ze mocht nu niet gaan huilen. Niet nu ze zich net weer een beetje gelukkig voelde. Op dat moment voelde ze weer iets aan haar hand, waardoor ze haast opschrok en haar hand terug wilde trekken. Een kleine grimas verscheen op haar gezicht toen de druk meer werd, maar toen ze haar blik op haar ledemaat richtte, zag ze dat het opnieuw Mark zijn hand was geweest. Verward probeerde ze de jongen zijn blik te vangen. Vanwaar dit plotselinge gebaar? Opnieuw voelde ze een mix van verdriet en blijdschap. Iets wat ze nog altijd niet goed kon plaatsen. Direct daarop volgde twijfel. Zou ze het Mark moeten vertellen? Over Shizu? Ergens wilde ze wel, maar kon het niet. Waarschijnlijk zou ze niet ver komen. Toch wilde ze de stilte verbreken, maar hoe? Eén simpele vraag was genoeg. Zonder er verder bij na te denken, opende ze haar mond en sprak een aantal woorden uit die ze nog niet eens in haar gedachte had gehoord. “Mark?” begon ze. “… Denk je dat ik een goede trainer zal zijn?” floepte ze er vervolgens uit. Pas toen ze het zichzelf hoorde zeggen, besefte ze wat ze zojuist gevraagd had. Paniek sloeg toe. Was het mogelijk om dit nog ongedaan te maken? Helaas niet.

Tiko zag dat de Eevee naar hem teruggrijnsde. Als zijn grijns breder kon worden, dan was dat waarschijnlijk gebeurd. Toen hij zag dat ze zich weer focuste op het gevecht tussen Flynn en de Raticate, deed hij hetzelfde. De Wartortle was sterker dan hij eigenlijk had verwacht. Om niet te vergeten dat zijn strategie nog best goed was. Zelfs al werkte zijn aanval de eerste keer niet, waagde hij nogmaals een poging bij zijn volgende beurt. Met succes smeet Flynn zijn tegenstander weg, waarna hij hem vervolgens nog een klap verkocht. Tiko verwachtte dat de pokémon nu of de genadeklap ging geven of de ander liet gaan. Geen van beide gebeurde echter. De Wartortle draaide zich om en vertelde Sam doodleuk dat ze het af mocht maken. Een frons verscheen op de Sandshrew z’n voorhoofd, maar hij besloot zich stil te houden. Flynn leek hem niet echt bepaald het type om anderen het werk te laten afmaken, terwijl hij juist al het vuile werk had gedaan. “..Hnngh, mijn poot.. ik denk dat ik mijn poot heb verstuikt,” hoorde hij haar vervolgens antwoorden. Tiko hield met moeite zijn lach in. Het was duidelijk voor hem dat Sam loog, maar waarom zou ze deze kans laten schieten? Vragend liet hij zijn ogen naar de Eevee glijden, maar merkte toen op dat de Raticate alweer op wilde staan om ze weer aan te vallen. Als niemand het deed, dan moest hij het maar doen, niet? Hij wilde niet dat er gewonden vielen. Tiko stormde abrupt op zijn doelwit af en knalde met zijn volle gewicht tegen de Raticate aan. Deze werd tegen de vuilnisbak aangedrukt en verroerde zich voor een aantal tellen niet. ‘Goed,’ mompelde de Sandshrew, terwijl de Raticate zich nu ook onder de voeten uitmaakte. Waarschijnlijk zag hij dan eindelijk in dat hij geen kans maakte. ‘Zullen we de rest maar volgen?’

OOC: Excuses voor de extreme laatheid.

Toen Mark voelde dat Shiyo niet met hem meeliep draaide hij zich vragend om naar het meisje. hij wilde vragen wat er was maar merkte dat Shiyo twijfelde.. als ze een klein stukje door zouden lopen dan konden ze rustig zitten. Hij wilde sowieso al opbiechten dat hij wist dat ze gehuild had en dat hij gedaan had alsof hij van niks wist daarom had hij besloten haar hier mee naar toe te nemen. Als hij dat niet gedaan had was ze waarschijnlijk zo gebleven. “Mark?” begon Shiyo waarbij Mark zijn blauwe ogen op het meisje richtte veranderde zijn grijns in een glimlach. “… Denk je dat ik een goede trainer zal zijn?” voegde ze er toen aan toe. Mark keek Shiyo voor een moment niet-begrijpend aan.. lag het nou aan hem dat hij het meisje niet echt begreep? “Hoe bedoel je?” vroeg Mark terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Toby nog breder zag grijnzen en Zoey kalm naar de twee keek. Op dat moment besloot de Pikachu zelf het initiatief te nemen en klom via de grond op de schouder van zijn trainer terwijl hij Shiyo resoluut aankeek, begreep Mark de vraag nog steeds niet.. het was eerder hoe hij erop moest reageren. De jongen draaide zich nu volledig naar Shiyo en dacht even aan Tiko.. de Sandshrew leek hem niet het type Pokémon die Shiyo zomaar zou laten gaan. Ondanks dat Shiyo hem leek te negeren had hij allang gezien dat Tiko haar wilde helpen maar zij het niet toe liet. “Zou Tiko niet allang weggelopen zijn als je een verschrikkelijke trainer zou zijn of zou Zoey dan niet zo enthousiast op je aflopen?” begon Mark terwijl Toby hem verbijsterd aanstaarde wist de Pikachu dat hij gelijk had.. Zoey wist maar al te goed hoe sommige trainers konden zijn. “Ik vind dat je een geweldige trainer bent en ik weet zeker dat Tiko er net zo overdenkt als ik,” voegde hij er aan toe met een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Zoey en Toby stemde met de woorden van hun eigen trainer in door te knikken. Mark wilde opdat moment zich weer omdraaien en verzette hierbij zijn voet iets te snel waardoor er een stekende pijn door zijn enkel trok, uit reactie op de pijn zakte hij door zijn knieën en greep meteen naar zijn voet. Toby tuimelde van zijn schouder af en belandde met een doffe klap boven op Zoey’s rug die door haar poten zakte van het plotselinge gewicht. Zowel de Pikachu als Vulpix gromde terwijl ze verstrooid over elkaar heen lagen. Mark besefte nu pas dat hij niks tegen Shiyo had gezegd over zijn enkel.. hopelijk maakte het haar niet al te ongerust want het zou zo wel weer wegtrekken, hoopte hij.

Sam’s plannetje had perfect gewerkt voor Tiko want de Sandshrew had de Raticate snel weten uit te schakelen die er nu voor hen vluchtte. De Eevee grijnsde breed toen ze Flynn naar haar poot zag kijken en voor een moment haar kop wegdraaide om een zachte glimlach op te zetten. Het voelde eigenlijk best wel goed om iemand te kunnen helpen en als Flynn dat niet zou begrijpen dan had hij lekker pech. ‘Goed,’ weerklonk de stem van Tiko onverwachts waardoor ze opkeek en de blik van Flynn meed. Toegegeven.. hij zag er nu best wel cool uit en nog maar te zwijgen over zijn vechtstijl. Pff wat liep ze nou te bazelen?! Het was Flynn, de lelijke blauwe trol, die geen geintje humor in zijn flikker had zitten en die alleen maar Mark kon kwetsen met zijn obsessies. Die jongen was haar meer waard dan de Wartortle ook al had hij haar net gered. Ze had Flynn niet nodig.. Tiko was er ook nog. ‘Zullen we de rest maar volgen?’ hoorde de Eevee de Sandshrew eraan toe voegen. Sam stemde vrijwel meteen in met Tiko door te knikken en kwam overeind waardoor Flynn haar niet-begrijpend aankeek. “Wat nou?” snauwde ze geïrriteerd tegen de Wartortle die haar een nijdige blik toewierp, “Je zei net dat je je poot he-“ maar Flynn stopte abrupt in zijn zin toen hij de Eevee naar hem toe zag lopen en die hem in de rede viel. “Ja, ik heb gelogen ja, nou en wat interesseert jouw dat?” gromde Sam nijdig tegen de Wartortle die grijnzend met zijn hoofd schudde. De Eevee wilde hem op zijn plaats zetten toen ze besefte dat Mark en Shiyo nergens meer zag.. fijn hoe moesten ze hun nou vinden, het kwam door Flynn. “Flynn, dit is allemaal jouw schuld!” riep Sam ineens kwaad waardoor haar stem galmde door het steegje. “Als jij je lelijke kop niet had laten zien dan waren we Mark nu niet uit het zicht verloren,” zei Sam gefrustreerd en keek Flynn kwaad aan die verbijsterd terug staarde. “Hohoho, even dimmen jij onderkruipsel. Als ik jullie niet was komen helpen dan waren jullie nog bezig,” ging Flynn ertegenin maar dit maakte Sam nog kwader dan ze al was. “Hou toch je kop,” gromde Sam en beende ervandoor maar bleef even staan om zich naar Flynn toe te draaien, “Als jij het veel belangrijker vind om Mark alleen te laten om te evolueren dan ben ik klaar met je!” voegde ze er nog kwaad aan toe. Sam keek naar Tiko en wenkte naar hem om mee te komen, “Kom Tiko, we gaan voordat we te ver afdwalen.” Flynn snoof maar volgde uiteindelijk de Eevee op de voet.

Daar kwam de verwachte reactie al. Mark keek haar niet-begrijpend aan. Dat kon ze hem niet echt kwalijk nemen, aangezien zij waarschijnlijk dezelfde reactie had gegeven. Ze had de vraag ook zo plots gesteld. Er was niet eens een aanleiding naar geweest… Tenminste, vanuit Marks standpunt niet. Eigenlijk had ze het ook moeten weten. Mensen hadden haar wel vaker zo aangekeken en dat zou waarschijnlijk ook niet veranderen. De rede was omdat Shiyo pas nadacht over dingen als ze al geweest waren of soms terugviel op iets en dan pas haar stem liet horen. Vaak waren anderen dan allang vergeten wat er aan de hand was of ze wisten niet eens van de situatie af. Dat laatste was nu het geval. Ze had Mark niet ingelicht over de dingen die haar dwars zaten en stelde nu abrupt een vraag waar hij in principe geen antwoord op kon geven. Toch? Waarom stelde ze hem überhaupt? Om zekerheid te hebben? Hoopte ze op een antwoord die haar van gedachte zou veranderen? Om eerlijk te zijn wist ze daar het antwoord niet op. “Hoe bedoel je?” vroeg de jongen. Natuurlijk, dat kwam ook nog. De brunette had geen zin om daar een antwoord op te geven, vooral omdat ze die dan eerst nog moest bedenken. Hoe bedoelde ze haar vraag? Tja, dat was pas een goede vraag. Wilde ze een trainer worden of was het nu slechts een vervlogen kinderdroom? Waarom was het eigenlijk niet meer wat ze wilde? Het was niet zo dat alleen Shizu haar in de weg stond, of wel? Ze voelde zich schuldig. Enorm schuldig. Zij was de enige die haar droom waar kon maken en haar zusje niet. Maar ze wilde het wel. Ze wilde wel een trainer zijn. Omringd worden door pokémon zodat ze zich niet meer eenzaam hoefde te voelen, een doel voor ogen hebben… Het klonk geweldig. Het was alleen niet voor haar weggelegd op het moment.

Shiyo keek op doordat ze voelde dat ze werd aangekeken. Toby, Marks Pikachu, was op zijn trainers schouder geklommen en staarde haar resoluut aan. Ze ving zijn blik met de hare, maar in plaats van resoluutheid was enkel verwarring in haar ogen te zien. Waarom keek hij haar zo aan? Wilde hij haar iets vertellen? Het enige wat ze kon bedenken, was dat hij wilde dat ze doorzette, maar ze wist niet of ze zoiets wel kon. Had ze iemand om voor te vechten? Voor zover zij wist niet meer. Mark herinnerde haar echter aan de nieuwe ziel die het waard was om voor door te zetten. “Zou Tiko niet allang weggelopen zijn als je een verschrikkelijke trainer zou zijn of zou Zoey dan niet zo enthousiast op je aflopen?” De brunette richtte haar bruine ogen nu op Toby’s trainer, die eindelijk een antwoord had weten uit te vogelen. Het was niet bepaald wat ze verwacht had, maar wat had ze eigenlijk verwacht? Geen antwoord. Dat was wat ze verwachtte. “Ik vind dat je een geweldige trainer bent en ik weet zeker dat Tiko er net zo overdenkt als ik,” voegde Mark er nog aan toe. Dit keer was het haar beurt om hem niet-begrijpend aan te kijken. Hoe kon hij dat nou zeggen? Ze had niet eens echte trainerelementen laten zien. Ze had zich amper als een trainer gedragen en haar eigen pokémon zelfs genegeerd. Ze had om hulp geroepen, maar de hulp van Tiko genegeerd. Wat voor een trainer deed zoiets nou? Wat zou haar zusje wel niet hebben gezegd als ze dit had gezien… Haar bruine ogen gleden naar de armband die ze om haar pols had, waarbij ze haar andere hand er voorzichtig oplegde. ‘Is dit hoe een echte Hayame zich gedraagt? Die gaven toch niet op?’

Terwijl haar ogen nog redelijk droevig stonden, vormde zich wel een kleine glimlach rond haar lippen. Ze herinnerde zich nog de woorden van Shizu die voor eens en voor altijd duidelijk hadden gemaakt hoe sterk een Hayame moest zijn. Ze waren met z’n tweeën erop uit gegaan en besloten met hun andere vrienden een soort politie en boefje te spelen in het nabijgelegen bos. Het eindigde niet al te best toen de tweeling elkander had geprobeerd te pakken. Een enorme valpartij volgde, waarbij Shizu ongelukkig terechtkwam. Shiyo had zich veel te vaak verontschuldigd, omdat het haar schuld was, maar in tegenstelling tot haar had haar tweelingzusje helemaal niet gehuild. ‘Ik ben een Hayame! Onderschat een Hayame niet! Hayame’s zijn sterk!’ reageerde ze vaak vanaf toen. Shiyo zuchtte. Ze had zich niet echt als een Hayame gedragen, of wel? Wat een idioot was ze toch. Ze had het trainer zijn nog niet eens een kans gegeven… En als ze Shizu echt kwaad zou maken, dan was het wel met de manier waarop ze zich tot nu toe had gedragen. Het was niet meer de ‘ik krijg de kans, maar Shizu niet’. Het was de ‘ik krijg de kans, maar die neem ik niet’. Bah, nu ze er zo over nadacht, walgde ze van zichzelf. Hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn om meteen op de grond te gaan liggen voordat ze kon vallen? Wacht… Voelde ze zich nou geïrriteerd? Shiyo liet haar handen weer naast haar lichaam zakken. Het was weer eens zover. Ze voelde een emotie die totaal onbekend voor haar was en dat maakte haar frustratie alleen maar erger. Vlug schudde ze lichtjes haar hoofd, focuste zich weer op Mark en glimlachte breed. Het was op dat moment dat ze de jongen door zijn knieën zag zakken en naar zijn voet zag grijpen. Had hij zijn enkel net bezeerd? Shiyo hurkte naast hem neer en legde haar hand op zijn schouder, waarna ze probeerde naar zijn enkel te kijken. Helaas had hij deze afgeschermd met zijn hand, waardoor ze dus niks kon zien. Eerst wilde ze vragen of het met hem ging, maar gezien de houding waar hij nu inzat, was dat een hele domme vraag. “Laat me eens kijken,” zei ze op een vragende en bovenal bezorgde toon.

Tiko keek geamuseerd naar de verbaasde blik van de Wartortle toen Sam zonder problemen overeind kwam. Had hij niet door haar leugen heen gezien? Hm, vreemd, en dat terwijl ze teamgenoten waren. In dit geval hoorde het dus andersom te zijn. De Sandshrew had zijn blik moeten hebben en Flynn had moeten weten wat er in Sam om was gegaan. De Eevee was blijkbaar geïrriteerd van zijn verbazing. “Wat nou?” snauwde ze vrijwel direct naar hem, waardoor hij net zo geïrriteerd naar haar staarde. De Wartortle deed zijn mond open om iets te zeggen, maar zijn mond werd halverwege zijn zin gesnoerd. Tiko vouwde zijn poten over elkaar en aanschouwde het spektakel. Was Marks hele team zo? Toby en Zoey leken elkaar van tijd tot tijd eens goed af te snauwen en nu deze twee… Het was net alsof de jongen alleen maar getrouwde stelletjes in zijn team had. Tiko schudde glimlachend zijn hoofd. Shiyo’s team zou er vast niet zo overhoop uit komen te zien als ze eenmaal begon. Hij had tenminste geduld en wilde luisteren—een eigenschap die deze pokémon blijkbaar niet hadden. De Sandshrew keek op toen hij zijn naam hoorde en zag dat de twee bekvechtende wezens alweer op het punt stonden om te vertrekken. ‘Kom al,’ reageerde hij kortaf en liep achter de Eevee aan, gevolgd door Flynn. Hoe sneller hij weer bij zijn trainer was, hoe beter hij zich voelde.

Toby rolde grommend van de Vulpix af terwijl hij met zijn pootje over zijn hoofd wreef. Hopelijk was Zoey niet gewond geraakt door zijn val. De Pikachu keek vanuit zijn ooghoeken breed grijnzend naar de twee jonge trainers.. Shiyo ontfermde zich over Mark. Hij wist niet of het een goed teken was of niet maar dit was in ieder geval iets. “Gaat het Zoey?” vroeg hij toen de Vulpix moeizaam overeind kwam. Zoey knikte als antwoord en wierp hem een vragende blik toe toen hij aanstalten maakte om terug naar het steegje te gaan. “Wat ga je doen?” vroeg Zoey terwijl ze ook naar Mark keek. “Ik ga Sam en Tiko halen.. ik hoop dat ze in orde zijn want dit duurt me  eerlijk gezegd te lang,” antwoordde Toby op haar vraag. Zoey knikte wederom als antwoord en zette een vriendelijk glimlach op, “Doe voorzichtig,” zei ze uiteindelijk met haar ogen gesloten. Toby knikte met een brede grijns waarna hij toen richting het steegje rende waar ze vandaan waren gekomen. Toen hij wat verder in het steegje stond begonnen zijn wangen te vonken waarbij hij zijn pootjes balde tot een vuist en zijn energie ontlaadde. Hij maakte zich druk om de twee maar meer omdat Sam nogal roekeloos kon zijn en ze een wispelturig  karakter had.. dat tweede had meer te maken met haar verleden. Zo kon ze van vrolijk omslaan naar bloedchagrijnig en ook weer andersom. Toby besefte dit maar al te goed want de Eevee was zo slecht nog niet.. hij was de gene die door haar barrière wist heen te breken omdat ze hem vertrouwde. Zijn Thundershock werd feller met de minuut dus Sam en Tiko moesten dit wel opmerken.  “Sam! Tiko!” riep de Pikachu door het steegje heen. “Ik ben hier!”


Mark keek op toen hij een hand op zijn schouder voelde waardoor hij zich nogal stom voelde. Hij had kunnen weten dat dit zou gebeuren maar aan de andere kant was het weer zo dat het hoorde bij het herstel. Zuster Joy had hem erop gewezen dat hij in beweging moest blijven, dat het sneller zou genezen. Stiekem geloofde hij geen zak van. “Laat me eens kijken,” weerklonk de stem van Shiyo. Mark wist uit ervaring dat hij het niet kon weigeren als zijn kleine zusje hem dat vroeg.. het kwam er dus op neer dat hij geen nee kon zeggen of er om heen praten tegen een meisje. De jongen liet zijn hand zakken zodat zijn enkel zichtbaar werd.. nou ja een deel van zijn enkel die in zijn sok zat. Hij zag dat zijn voet niet heel erg gezwollen was en de vorige keer met Ryota was dat wel het geval geweest. Mark haalde opgelucht adem en probeerde de blik van Shiyo te vangen, “Ik denk dat het wel meevalt,” mompelde Mark net verstaanbaar genoeg tegen Shiyo,  ook al was de twijfel in zijn blik af te lezen want opstaan durfde hij niet. Zoey die Marks vertwijfelde blik opmerkte keek even bedenkelijk van de jongen naar het meisje.. tot haar verbijstering probeerde Mark gewoon overeind te komen. Alleen zijn enkel weigerde om te luisteren waardoor de jongen genoodzaakt was om te blijven zitten, boog Zoey haar hoofd over Marks voet en likte vervolgens zachtjes met haar tong over zijn hand heen toen hij weer de drang voelde om zijn voet beet te pakken. De Vulpix knikte het meisje toe dat ze haar gang kon gaan.. Zoey zou Mark even laten zien dat hijzelf nu belangrijker was. De jongen begreep echter niets van het hele schouwspel maar toch voelde hij een soort vreemd gevoel in zijn maag, al kon hij niet plaatsen wat het was. Daarbij Sam zou hem allang getackeld hebben. Mark wilde een knoop doorhakken om Shiyo in te lichten van het probleempje met zijn enkel.. Mark slaakte een diepe zucht en maakte vervolgens zijn veters los en trok zijn sok voor de helft omlaag zodat het tape aan de binnenkant te zien was. “Dit is niet de eerste dat ik last van me enkel heb..” begon Mark zacht terwijl hij de blikken van Zoey en Shiyo probeerde te mijden, “…het is al vaker gebeurt,” besloot hij uiteindelijk te zeggen.


Sam negeerde Flynn  toen de drie Pokémon hun weg vervolgde en had haar oren neerslachtig laten zakken. Ze kon deze gevoelens niet echt plaatsen van wat ze nou voelde, het was namelijk drie dubbelzijdig, dus moeilijk uit te leggen. De Eevee wist wel dat ze enorm bezorgd was om Mark en dat ze Flynn verachtte van wat hij had gedaan ook al was dit niet terecht. Sam’s ego was nu zo erg beschadigd dat ze niet meer wist hoe ze het moest herstellen maar de verlossende woorden kwamen echter algauw toen ze het flikkerend licht zag vanuit de verte. “Toby!” zei Sam ineens enthousiast, “.. Ik snap het niet, waarom komt hij ons halen?” voegde de Eevee eraan toe. Flynn krabde ongemakkelijk achter zijn hoofd en haalde zijn schouders op, “Dat is Toby nou eenmaal,” antwoordde Flynn breed grijnzend. Sam wierp hem een nijdige blik toe maar zweeg, ze wist nou eenmaal dat de Wartortle gelijk had ook al wilde ze dat niet toegeven, ze kon maar beter haar mond houden. “Pff.. alsof mij die Pikachu wat interesseert,” gromde Sam en draaide haar hoofd nukkig van het licht. Flynn schoot in de lach waardoor ze alsnog opkeek maar dit keer had ze een lichte grijns opgezet, “Reageerde je daarom zo enthousiast?” grinnikte Flynn waarbij hij haar breed grijnzend aankeek. “Nee,” antwoordde de Eevee kortaf op zijn vraag maar Sam liet haar oren wat zakken toen ze de Wartortle recht in zijn ogen aankeek, die haar vragend terug aanstaarde. Ze had enorm veel spijt van haar uitbarsting van daarnet tegen Flynn want eigenlijk was het meer dat ze elkaar nog niet echt hadden leren kennen en zo slecht was de Wartortle niet eens. “Het spijt me, Flynn..” mompelde ze enkel, haar blik verbergend voor Tiko en Flynn.

Shiyo’s bruine ogen verlieten de jongen z’n voet niet. Nadat ze hem vroeg of ze naar zijn voet mocht kijken, haalde hij voorzichtig zijn hand van zijn enkel. Veel had ze er echter niet aan, omdat Mark zijn schoen nog aanhad en zijn sok nog een groter deel van zijn ledemaat verborg. “Ik denk dat het wel meevalt,” hoorde ze hem vervolgens zeggen, waardoor ze haar blik naar boven liet glijden en hem recht in zijn ogen aankeek. De twijfel was erin te zien, waardoor ze zelf het gevoel kreeg dat hij zich groot probeerde op te stellen. Dus Mark was ook zo, huh? Ach, ze kon het hem niet kwalijk nemen. Ze zou vast hetzelfde hebben gezegd en gedaan. Wat haar vooral verbaasde was dat de jongen op probeerde te staan, maar het had weinig nut, aangezien hij weer meteen naar de grond zakte. Zo erg viel het dus mee. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat zijn Vulpix naar hen toe kwam gelopen en haar trainer likjes begon te geven. Het geknik van Zoey ontging haar niet, net als het feit dat Mark eindelijk zijn schoen begon los te knopen en zijn sok half omlaag trok. Shiyo staarde aandachtig naar zijn enkel, merkend dat het niet echt opgezwollen was. Het deed hem echter wel pijn, dat had ze net wel gezien. Vreemd. Wat was er dan mee aan de hand? Alsof Mark haar gedachte kon lezen, opende hij zijn mond en biechtte op dat dit niet de eerste keer was dat hij last had van zijn enkel. Terwijl hij dat vertelde, keek hij weg en probeerde koste wat het kost haar blik te mijden. De brunette begreep dat wel. Het was moeilijk om de waarheid te zeggen en iemand daarbij in de ogen te kijken. Daar rende ze zelf altijd voor weg. “Misschien moeten we er wat ijs op leggen,” stelde ze voor, haar blik nog altijd bezorgd. Ze trok echter al snel een belangrijke conclusie. “… Dat heb ik niet,” mompelde ze. Mark zou dat vast ook niet bij zich hebben. Het was hartje zomer, dus ijs zou sowieso al smelten. Wat moest ze nu doen? Het was niet zo dat ze een draagbare vriezer in haar tas had zitten en ze gokte erop dat de jongen die ook niet had. Een water- of ijspokémon zou kunnen helpen… Wacht, had Mark die niet? Een Wartortle, als ze zich niet vergiste. Dat kon wel werken. Ze moest alleen iets zien te vinden dat als een doek zou kunnen functioneren…

Shiyo richtte haar blik op haar tas, ging op haar knieën zitten en ritste het voorwerp vervolgens open. Ze moest toch iets bij zich hebben dat kon helpen? Met veel gerommel in haar tas wist ze een dunne, zijden doek uit haar tas te vissen. Het was een stuk stof die ze om haar nek kon knopen of op haar hoofd kon vastmaken. Een soort bandana dus. Voor nu, echter, was het een perfecte doek om tegen Marks enkel aan te duwen zodra het in contact was geweest met koud water. Alleen konden ze nu enkel op de overige pokémon wachten. Tiko, Sam en Flynn waren nog altijd in het steegje. Toby was ze waarschijnlijk daarnet op gaan zoeken, want het duurde wel erg lang voordat ze zich bij hun voegden. Ook Shiyo begon ze nu ongerust over ze te maken. Was er iets gebeurd? Misschien waren ze wel gewond en zij zat hier maar op haar gemak te wachten. Ze moest er niet aan denken dat er iets gebeurd was en haar pokémon nu lag te creperen van te pijn, terwijl zij daar niets vanaf wist. De brunette schudde licht haar hoofd. Daar moest ze niet aan denken. Niet nu. Ze moest zorgen voor Mark. “Als je waterpokémon terug is, kunnen we mijn bandana nat maken en die tegen je enkel aanhouden. Hopelijk zakt de pijn dan wat weg,” vertelde ze uiteindelijk. Goed, koude dingen hielp grotendeels tegen zwellingen, maar het verzachtte ook de pijn, niet waar? Bij haar in ieder geval wel. Zeker als dat koude iets een ijsje was, maar dat ter zijde.

Tiko keek bestuderend en alert om zich heen. Hij wilde niet dat ze in een hinderlaag liepen en opnieuw moesten vechten, voornamelijk omdat hij niet veel kon en al redelijk uitgeput was van al dat bewegen daarnet. Dat was één van de nadelen van zwak zijn. Hij moest nog veel trainen om daadwerkelijk te kunnen vechten. De enige aanval die hij kende was Scratch en hoewel hij zich prima redde zonder, zou hij toch meer nut in een gevecht willen hebben. Gelukkig voor hem werd hij uit zijn gedachtes gehaald door Sam, die plots de naam van de Pikachu riep. De Sandshrew keek op en zag inderdaad de gele pokémon op hun afkomen. Hij was vast gekomen om ze op te halen. De minuut daarop vond opnieuw een meningsverschil plaats tussen Flynn en Sam. Tiko hield zich de hele tijd stil, maar luisterde aandachtig naar het gesprek, om tot de conclusie te komen dat hij geen snars van Sam begreep. In eerste instantie had hij het gevoel gekregen dat ze stiekem, heel stiekem een oogje had op Flynn, maar nu kreeg hij juist het gevoel dat ze dat met Toby had. Misschien dacht hij er wel te diep over na. Ze zag de twee vast als vrienden en meer niet. Net toen hij die gedachte met rust wilde laten, hoorde hij de excuses van de Eevee naar de Wartortle. Fronsend richtte hij zijn blik op de pluizige pokémon, maar kon haar niet ontcijferen omdat ze haar blik had afgewend. Flynn leek hier echter niet op te reageren en hoewel Tiko normaal vrij geduldig was, wilde hij niets liever dan uit dit steegje geraken. Zo schoten ze niks op. ‘Zullen we dit verplaatsen? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb nog altijd het gevoel dat we worden bekeken…’ mompelde hij tegen de twee pokémon. Wel, dat en… ‘Ik wil namelijk ook weten of Shiyo wel in orde is.’

“Misschien moeten we er wat ijs op leggen,” had Shiyo toen voorgesteld. Mark keek haar aan toen ze dat had voorgestel. Shiyo had daar wel een punt maar waar haalde ze dan het ijs vandaan..? Niemand in Vermillion wist af van deze plek en de enige die ervan afwisten waren;  Erik, Sylvia en Shiyo. Misschien binnenkort Mitsu maar daar twijfelde hij nog over omdat dit niet een plek was om te vechten. Deze plek moest verborgen blijven omdat dit het enige stukje  onaangeraakt was door de overheid en dat wilde hij zo houden.. hoe minder mensen ervan afwisten hoe beter. Shiyo was echter een uitzondering en daarbij vertrouwde hij er op dat ze haar mond zou houden. Maar dat was nu niet het grootste probleem die hij had. Op dat moment voelde hij het natte neusje van Zoey tegen zijn hand aandrukken en richtte zijn blauwe ogen op het meisje. “Als je waterpokémon terug is, kunnen we mijn bandana nat maken en die tegen je enkel aanhouden. Hopelijk zakt de pijn dan wat weg,” legde Shiyo toen uit. Mark knikte als antwoord maar trok een nerveus gezicht toen hij aan Flynn dacht.. hopelijk zou hij zich gedragen en meteen doen wat hem werd gezegd. Ergens voelde hij zich nu best nutteloos niet alleen vanwege zijn enkel maar meer omdat hij nu een enorm schuldgevoel ontwikkelde omdat hij de waarheid verborg voor Shiyo. Mark herinnerde zich maar al te goed dat hij hier heen kwam met zijn zusje als ze verdrietig was en dat hij hetzelfde met Shiyo deed, nu. Hij had haar op willen vrolijken door naar de overvliegende Butterfree te kijken die de Seafoam Islands vlogen maar tot nu toe had hij het lef nog niet gehad om het tegen haar te zeggen. Mark slaakte een diepe zucht en zette een resolute blik op zijn gezicht.. hij kon maar beter eerlijk zijn.  “ Weet je, Shiyo..” begon Mark zelfverzekerd maar aarzelde toen eventjes waardoor zijn zelfvertrouwen weer wegebde. “ Ik heb je hier niet zomaar mee naar toe genomen,” ging hij verder en voelde zijn hart zowat in zijn keel kloppen. Zoey keek hem zwijgend aan en liet toen haar oren wat zakken.. “Toen Zoey uitbeeldde dat je had gehuild.. herinnerde ik me dat ik hier altijd naartoe ging om naar de overvliegende Butterfree te kijken..” vertelde Mark langzaam verder en richtte zijn ogen op de oranje lucht  om naar een wilde Butterfree te zoeken terwijl hij die nauwlettend in de gaten hield voelde hij zich wat rustiger worden. “Als me zusje verdrietig was geweest dan vrolijkte ze altijd weer op na de Butterfree te hebben gezien en daarom heb ik je hier mee naar toe genomen,” eindigde Mark zijn verhaal, gelukkig maskeerde de oranje gloed van de zon zijn knalrode hoofd. Op dat moment hoorde hij een hoge stem hoog boven hen, ’Freee!’ snel wierp hij zijn blik op de lucht.. en inderdaad. Daar vlogen wat Butterfree in de lucht. Mark legde een hand op haar schouder en wees met zijn vrije hand naar de vlinders die leken te glinsteren door de zon.


Toen Toby bij het groepje arriveerde voelde hij meteen een enorme spanning tussen Sam en.. Flynn? De Pikachu wierp een snelle blik op de nu geëvolueerde Squirtle en begon te grijnzen maar zijn aandacht vestigde zich op Tiko die iets zei waarvan hij het laatste opving.. ‘Ik wil namelijk ook weten of Shiyo wel in orde is.’  Toby zette een geruststellende glimlach op en rende op de Sandshrew af.. hij voelde zich nogal verantwoordelijk voor hem  en eerlijk wilde hij nu het liefst weer terug naar Mark en Shiyo. “Maak je geen zorgen, Tiko. Shiyo is in orde ook al kan ik dat van Mark niet zeggen,” zei hij tegen de Sandshrew. De Eevee reageerde door meteen haar blik op de Pikachu te richten en naar hem toe te lopen, “Wat is er met hem?” vroeg Sam meteen maar voordat hij antwoord kon geven, was Flynn hem al voor. De Wartortle snoof schamper en keek nijdig naar de Eevee waarna zijn blik op Toby gleed. “Dan moet Mark maar beter uit zijn doppen kijken,” zei Flynn spottend en wilde er vandoor lopen maar Sam sneed hem de pas af met een kwade blik op de Wartortle gericht. “Dus daar geef je ook al geen bal om!” snauwde Sam waarbij ze gevaarlijk met haar staart zwaaide. Opdat moment besloot Toby dat hij er genoeg van had en vuurde zonder enige waarschuwing een Thundershock op de twee ruziënde Pokémon af.. onmiddellijk stopte de twee met ruziën. “Is het nou eindelijk eens klaar! Geen wonder dat jullie nog hier zijn.. ik dacht serieus dat jullie iets was overkomen,” Zei Toby met een felle blik op de Wartortle en Eevee gericht.. het was niet zozeer op Tiko gericht maar want die kon niet echt veel aan doen dat die twee aan kibbelen waren. Alhoewel hij en Zoey er ook wel wat van konden maar dat was iets anders. Toby  schudde zijn hoofd en wenkte vervolgens naar Tiko terwijl hij zijn aandacht op hem wou richten ging hij Sam en Flynn voor.. het werd tijd dat die twee hun meningsverschillen bij gingen leggen net als dat Zoey en hij deden. Toby slaakte een diepe zucht, wetend dat het nooit zou gebeuren liep begon hij stevig door te lopen. “Deze kant op!”

De brunette keek op toen ze Mark hoorde zuchtte, waardoor ze ook meteen zijn resolute blik zag. Voor een moment kruisten hun blikken, maar Shiyo werd plots bang voor wat komen ging en draaide haar hoofd weg. “Weet je, Shiyo..” hoorde ze hem toen zeggen. Zijn stem klonk zelfverzekerd, alsof hij op het punt stond om iets belangrijks te vragen, maar het antwoord eigenlijk al wist. Een antwoord die hij al hoopte te hebben. Zij, echter, stond niet zo zelfverzekerd in haar schoenen op het moment, dus durfde ze hem nog altijd niet aan te kijken. Waarom wist ze niet, maar ze werd ongelofelijk nerveus. “Ik heb je hier niet zomaar mee naar toe genomen,” vervolgde hij, waardoor ze alleen maar nerveuzer werd. Elke seconde die voorbijging duurde haar veel te lang. Met moeite wist ze haar ademhaling onder controle te houden, maar ze kon niet ontkennen dat de adrenaline nu door haar aderen stroomde. Waarom had Mark haar dan meegenomen? Wat was dit? Toch geen… Liefdesverklaring, of wel? Haar wangen kleurden langzaam rood toen ze zichzelf erop betrapte dat ze daar meteen aan had gedacht. Natuurlijk niet. Zo zat de jongen niet in elkaar. “Toen Zoey uitbeeldde dat je had gehuild.. herinnerde ik me dat ik hier altijd naartoe ging om naar de overvliegende Butterfree te kijken..” In plaats van dat ze kalmeerde, voelde ze haar schaamte alleen maar groeien. Hij had dus wel geweten dat ze had zitten huilen. In eerste instantie had ze de indruk gekregen dat hij zijn pokémon niet begrepen had, maar dat was blijkbaar niet het geval geweest. Haar bruine ogen bleven strak op de grond gericht, terugdenkend aan het moment waarop ze elkaar ontmoet hadden. Ze had toen vlug haar ogen droog geveegd, in een poging te verbergen dat ze tranen had laten stromen. “Als me zusje verdrietig was geweest dan vrolijkte ze altijd weer op na de Butterfree te hebben gezien en daarom heb ik je hier mee naar toe genomen,” vervolgde Mark, ook al ging het een beetje langs haar heen. Ze hoorde hem wel, maar ze registreerde zijn woorden niet echt. Praten durfde ze niet eens.

Op dat moment voelde ze dat er druk op haar schouder kwam te liggen. Shiyo schrok op, keek naar de desbetreffende schouder en zag dat Mark zijn hand erop had gelegd. Zonder er verder bij na te denken, liet ze haar bruine ogen naar de jongen zijn gezicht doorglijden, waardoor ze merkte dat hij ergens naar scheen te kijken. Al wijzend probeerde hij haar hetzelfde te laten zien. De brunette volgde zijn priemende vinger en zag toen de groep overvliegende Butterfree, die haast leken te schitteren met de ondergaande zon op de achtergrond. Pas toen ze dit zag, besefte ze eindelijk dat ze zich niet had hoeven schamen. Mark wilde haar alleen maar helpen en haar opvrolijken… En datzelfde gold voor haar Sandshrew. Hoe stom kon ze zijn? Hij had het al gezegd. Ze kon haar verleden niet vergeten, wat ze ook probeerde, maar ze probeerde er wel voor weg te rennen en dat hielp ook voor geen meter. Ze moest terugvechten. Laten zien dat ze het wel waard was. Dat ze, ondanks de omstandigheden, wel een trainer wilde zijn. Ze moest zich niet laten tegenhouden door wie of wat dan ook. Het was haar leven. Niet die van Shizu. En als Shizu er daarginder een probleem mee had, dan had ze pech. Nee, Shiyo wist wel beter. Haar tweelingzus zou haar alleen maar willen steunen. Daar waren ze immers zusjes voor, niet waar? Zelfs als de één er niet meer was. Die band zou er altijd blijven. Voor ze er erg in had, begon ze over haar hele lichaam te trillen. Water vulde zich opnieuw in haar ogen, maar dit keer niet uit verdriet. Het waren tranen van vreugde. Vreugde dat Mark dit uitzicht met haar had willen delen en haar steunde, zelfs al waren ze nog niet zo gek lang geleden volledige vreemdelingen voor elkaar. Hij had haar iets laten inzien. Een glimlach verscheen rond Shiyo’s lippen, terwijl ze haar bruine ogen nog een keer op de jongen naast haar richtte. Ze deed niet eens meer moeite om tegen de tranen te vechten en liet ze gewoon de vrije loop. Ze wist waar ze vandaan kwamen, dus zich zorgen maken hoefde niemand. Niet meer. “… Mark… Dankjewel…”

Vanuit zijn ooghoeken zag Tiko dat Toby op hem af kwam gelopen. Bij het zicht van die glimlach voelde hij zich geleidelijk aan wat kalmeren, wetend dat die glimlach alleen maar goed nieuws betekende. Shiyo was in orde. Toby bevestigde zijn vermoeden alleen maar toen hij uitlegde dat ze inderdaad in orde was, maar dat er wel iets met Mark was gebeurd. Bezorgd keek hij de Pikachu aan, maar voor hij ernaar kon vragen, had de Eevee hem de woorden al uit zijn mond getrokken. “Dan moet Mark maar beter uit zijn doppen kijken,” hoorde hij Flynn toen spottend zeggen. Wacht, had Flynn soms iets tegen zijn trainer? De Sandshrew keek hem vragend aan, maar een antwoord hoefde hij eigenlijk niet te verwachten. Sam beet hem iets toe, maar voordat de Wartortle hierop kon reageren, had Toby al een waarschuwende Thundershock afgevuurd. Blijkbaar was de Pikachu zijn geduld al verloren… Niet dat Tiko hem dat kwalijk kon nemen. Hij kreeg er langzamerhand ook wel schoon genoeg van. “Is het nou eindelijk eens klaar! Geen wonder dat jullie nog hier zijn.. ik dacht serieus dat jullie iets was overkomen.” Het gele wezentje had streng naar zijn teamgenoten gekeken, maar Tiko buiten beeld gehouden. Hij nam hem dus niks kwalijk? Misschien had hij juist sneller moeten reageren door te zeggen dat ze door moesten lopen, of iets in die richting. Toby wachtte niet op een reactie, draaide zich om en begon te lopen. “Deze kant op!” riep hij. Tiko wierp nog een laatste blik op Flynn en Sam en liep toen achter Toby aan. Ondanks dat hij wist hoe zijn trainer eraan toe was, wilde hij natuurlijk wel zo snel mogelijk weer bij haar zijn.

De Sandshrew haalde diep adem en zuchtte toen hij eindelijk buiten het steegje stond. Verderop zag hij Mark en Shiyo zitten, waardoor hij alleen maar opgelucht uit zijn ogen keek. ‘Wat is er eigenlijk met Mark gebeurd?’ vroeg hij aan Toby. Zo te zien was het niks ernstigs, maar toch. Mark was op het moment ook belangrijk voor hem.

Mark die nog steeds zijn blik op de Butterfree had gericht liet hij zijn blik naar het gezicht van Shiyo glijden, er stond een glimlach op maar zag tranen blinken toen de felle stralen zonnestralen nog feller leken te worden. Zoey wilde op haar af lopen om Shiyo te troosten maar Mark schudde licht met zijn hoofd om aan te geven dat het niet nodig was. Dit hoorde Tiko’s moment te zijn, want Zoey was niet de gene die dit hoorde te doen. Het bleef een tijdje stil totdat het meisje met haast overslaande stem haar mond opende. “… Mark… Dankjewel…” bracht ze er trillend uit. Mark wist niet zo goed hoe hij nu moest reageren, zijn standaard reactie was altijd glimlachen of grijnzen maar dit leek hem nu geen verstandig idee. In plaats daarvan besloot hij naast haar te gaan zitten en zachtjes met zijn hand over haar schouder te wrijven, “Geen dank,” mompelde hij terug waarbij er een kleine glimlach om zijn mond vormde en tegelijkertijd knipoogde. Het voelde goed om die glimlach te zien van Shiyo. Voor hem was dit een teken dat hij er goed aan had gedaan om haar hiermee naar toe te nemen. Mark pakte zijn waterflesje uit zijn tas die hij Shiyo toereikte meestal hielp het een beetje om wat te drinken. Opdat moment zag hij dat de zon bijna achter de Seafoam Islands was verdwenen waardoor hij besefte dat ze nooit op tijd terug zouden zijn om het Pokémon Center te halen en het was gevaarlijk om ’s avonds laat door het steegje te wandelen. Hij hield het nog even voor zichzelf voordat hij het meisje zou inlichten, nu was het echter even wachten totdat ze wat gekalmeerd was en dat Toby met de rest uit steegje kwam. Opdat moment hoorde hij een rommelend geluid wat niet afkomstig was vanuit de lucht. Mark liet zijn blik met een frons naar de Vulpix glijden waarbij hij een brede grijns op zette. “Heb je soms honger, meid?” vroeg hij aan Zoey die met haar kop schudde maar blijkbaar was haar maag het er niet mee eens, die begon keihard te protesteren waardoor ze beschamend haar kop liet zakken. “Vulpix vuul,” piepte ze nog maar de jongen haalde al wat speciale Pokémon snoepjes tevoorschijn die hij uitreikte naar Zoey. “Het geeft niet…” mompelde hij tegen het wezentje die vrijwel meteen op de snoepjes afsprong. Mark zelf begon ook trek te krijgen maar het enige voedsel dat hij bij zich had waren Marshmallows en een zak droge crackers. Niet echt een geweldig diner zou je zeggen. Mark hield nauwlettend het meisje in de gaten en zag vanuit zijn ooghoeken dat Zoey er vandoor liep, hun alleen achterlatend.


De Pikachu volgde Tiko’s voorbeeld door te zuchten toen ze eindelijk weer buiten het steegje stonden, draaide hij zich om naar Sam en Flynn. Hij wilde weten waarom het door die twee zolang had geduurd maar eigenlijk kon hij het al raden. Alleen werd zijn plannetje in de soep gesmoord toen Tiko vragend zijn mond opentrok daarbij draaide Toby zich terug naar Tiko. ‘Wat is er eigenlijk met Mark gebeurd?’ vroeg de Sandshrew maar de Pikachu wist niet precies wat er voorgevallen was. “Ik denk dat hij door zijn enkel is gegaan in het steegje,” reageerde Toby en wreef nadenkend over zijn achterhoofd heen. Flynn die aan de andere kant van Tiko kwam te staan, knikte bevestigend. “Die flapdrol was over vuilnisbakken gestruikeld. Misschien dat hij daarbij zijn enkel verdraaid heeft ofzo, ” mompelde Flynn droog waarbij Toby Sam gevaarlijk zag zwaaien met haar staart. Toby had gewild dat Flynn het iets subtieler had aangepakt omdat Sam al enorm pissig was op de Wartortle wilde hij niet dat het uit de hand zou lopen. Opdat moment zag hij dat de Eevee weg beende, ze liep niet richting Mark of Shiyo maar ze liep echter naar een boom. Tot zijn grote verbazing klom ze niet in de boom maar bleef op de grond zitten waar ze zich verstopte achter de stam. Toby zuchtte diep maar had een grijns opgezet die hij op de Wartortle richtte die hem vragend aankeek. “Je hebt haar geholpen, of niet soms?” grijnsde Toby naar Flynn. De Wartortle knikte als antwoord waardoor Toby in de lach schoot. Als Sam een ding haatte dan was het wel geholpen worden in een gevecht en vooral als het háár gevecht was geweest. Sam was een Eevee die wilde bewijzen dat ze niet zwak was en dat ook haar soort sterk kon zijn zonder te evolueren maar er was altijd een probleem. Pokémon konden niet eeuwig doorvechten en Sam had soms weleens de neiging om over haar limiet heen te gaan omdat ze alles alleen wilde doen of het niet op wilde geven. Dat had de Pikachu wel ondervonden.
“Als Sam een ding haat dan is het wel hulp krijgen,” sprak Toby toen hij uitgelachen was tegen Flynn en Tiko. Flynn die hem stomverbaasd aanstaarde maar niks zei maar Toby schonk er verder geen aandacht aan. “Tiko, kan ik jou zo onder vier ogen spreken?” voegde Toby er nog vlug aan toe.

Ze zag dat Mark dichterbij kwam zitten en voelde uiteindelijk wat druk op haar schouder. Ze hoefde niet te kijken om te weten wat het was, dat voelde ze al aan de wrijvende beweging dat hetgeen op haar schouder maakte. Het was Mark z’n hand. “Geen dank,” hoorde ze hem zeggen, waarbij hij een zachte glimlach rond zijn lippen had gevormd en haar een knipoog toestuurde. Zelfs met waterende ogen kon Shiyo zijn opgekrulde mondhoeken zien. Heel even voelde ze een adrenalinekick door haar lichaam gaan. Ze kon het niet beschrijven, maar ze volde in ieder geval dat haar hartslag voor een paar tellen omhoog ging en toen weer zakte. Waarom dat gebeurde, kon ze niet bevatten. Lag het misschien aan Mark? Zoiets als dit had ze nog nooit gevoeld. Hij en hij alleen heeft dit bij haar voor elkaar gekregen… Shiyo knipperde eens met haar ogen, waardoor het overtollige water haar ogen verliet en met een snel tempo naar beneden viel, terwijl haar zicht weer wat minder wazig werd. Hierdoor kon ze met haar bruine ogen registreren dat de jongen haar een flesje toereikte. Voorzichtig liet ze haar hand naar het flesje gaan, waarna ze haar vingers eromheen sloot en het van Mark aannam. Ze gaf hem een dankbaar knikje, richtte haar aandacht toen op het flesje en draaide langzaam de dop ervan af. Er zat water in, kon ze zien. Wat ze echter ook kon zien, was dat het flesje al half leeg was. Mark had er dus al van gedronken. Betekende dit dat, wanneer ze haar lippen tegen de bovenkant van het flesje aanzette, ze een indirecte kus met hem deelde? Die gedachte maakte het alleen maar erger. Heel even overwoog ze om de dop er weer op te draaien en het flesje terug te geven, maar ze had het water nu wel nodig, wilde ze niet in een willekeurige hikbui terechtkomen.

Met trillende vingers zette ze het flesje nerveus tegen haar lippen en nam toen een aantal slokken van het water, proberend niet aan haar vorige conclusie te denken. In de tussentijd was de jongen bezig met zijn Vulpix, maar dat kreeg ze eigenlijk niet echt mee. Nadat ze haar laatste slok had genomen, liet ze haar hand weer zakken en draaide de dop weer op het flesje. Ze gaf het echter nog niet terug aan de eigenaar, merkend dat hij nog bezig was met Zoey. In de tussentijd liet ze haar chocoladebruine ogen weer naar de lucht glijden, om erachter te komen dat het al vrij laat was geworden. De zon stond nu op het punt om daadwerkelijk achter de horizon te verdwijnen, aangevend dat de avond viel en dat het wellicht tijd was om een pokécenter op te zoeken. Er was alleen één probleem. Mark kon op dit moment absoluut niet op beide benen staan. Zijn enkel stond dat vast niet toe. Bovendien moest het nog verkoeld worden, maar zijn Squirtle was nog steeds nergens te bekennen. Shiyo zuchtte, richtte haar blik toen op het flesje water en bedacht zich toen dat ze evengoed dit water had kunnen gebruiken, maar… Het was niet echt koud meer. De lauwe smaak had haar keel dan misschien goed gedaan, maar het zou Marks enkel niet echt kunnen helpen. Wat moesten ze dan doen? Arceus weet hoelang de Squirtle erover deed om het steegje uit te komen en hier te geraken. Het werd ook nog eens heel snel donker. De brunette kon nu makkelijk de eerste ster al spotten. En om nu nog terug dat steegje door te moeten… Haar niet gezien. “Moeten we… Kamperen?”

“Ik denk dat hij door zijn enkel is gegaan in het steegje,” kwam het antwoord op zijn vraag. Tiko keek verbaasd naar de Pikachu. Had Mark soms zwakke enkels of was het geheel per ongeluk gebeurd? Kon het soms zijn door de val die beide trainers hadden gemaakt? “Die flapdrol was over vuilnisbakken gestruikeld. Misschien dat hij daarbij zijn enkel verdraaid heeft ofzo, ” bevestigde Flynn zijn vermoedens. Aha, het kwam dus inderdaad door hun eerdere val. De Sandshrew keek toe hoe Sam het groepje verliet en richting een willekeurige boom liep. Waarom liep ze niet naar hun trainers? Was dat niet… Stukken veiliger? Toby vroeg vervolgens aan Flynn of hij de Eevee geholpen had, waarna hij in de lach schoot. Heel even keek hij verbaasd naar de pokémon, maar besefte al snel waarom hij had gelachen. Toby kende Sam beter dan hem, dus ook hij moest doorhebben dat Sam er niet van hield geholpen te worden. Dat was tenminste wat Tiko van tevoren had gedacht en blijkbaar was het waar. Het was zo… Sam om niet geholpen te willen worden. Om dingen zelf te willen opknappen. Ergens kon hij haar niet anders dan dat zien. “Tiko, kan ik jou zo onder vier ogen spreken?” De pokémon in kwestie keek vragend op, verward over wat Toby met hem zou willen bespreken. Hij knikte uiteindelijk, maar niet zonder te vragen waar het over ging. ‘Tuurlijk,’ begon hij. ‘Waarover dan?’

Sam keek met een nijdige blik naar de horizon, zich afvragend waarom ze hém niet kon uitstaan. Ze was verward en boos om de gevoelens die ze op het moment voelde, uit wilde bannen. Was dat het gevoel wat Toby en Zoey telkens weer voelde als die jongen iets overkwam en Flynn gaf daar geen zak om. Wat nog het ergste was dat ze er zelf wel iets om begon te geven waar ze een paar dagen geleden nog niet eens aan wilde denken, dat was eigenlijk nog het ergste. Pff, ze kon hem wat. Sam snoof nijdig en spitste haar oren toen ze een geluid achter zich oppikte. “Wie is daar?” gromde de Eevee maar opdat moment rolde Zoey achter de boom vandaan waardoor Sam kalmeerde. De Vulpix die ondersteboven op haar rug lag en zich op haar buik rolde terwijl ze daarna met haar kop schudde om van de klap te herstellen. “Oh ben jij het,” zei Sam tegen de Vulpix terwijl ze op Zoey afliep. “Huh.. Sam?” reageerde ze uiteindelijk toen ze naast haar kwam staan en vragend naar de Eevee staarde. Sam draaide zich om zodat Zoey haar gezicht niet kon zien. “Ik dacht dat jij bij Tiko en Flynn was want Toby ging jullie halen,” voegde de Vulpix er nog snel aan toe. De Eevee knikte maar hield haar mond voor de rest dicht. “Goed.. als je niet wilt praten, zoek het dan maar uit,” mompelde Zoey en keek met een nijdige blik naar de Eevee waarna ze terug naar de struiken liep waar ze wat takken uitviste. Toen de Vulpix nog geen reactie kreeg begon ze zich toch wel zorgen te maken.. Sam had altijd een weerwoord klaar liggen en dit keer hield ze haar mond gewoon dicht. Zoey schudde het van zich af waarbij ze bedacht dat Mark haar nodig had, ze zou eerst de takken wegbrengen en daarna zou ze terug komen voor de Eevee. “Ik kom zo terug en dan wil ik dat je vertelt wat je dwars zit,” zei Zoey resoluut terwijl ze de takken uit de struiken had weten te krijgen. Zonder op een antwoord te wachten rende Zoey terug naar Shiyo en Mark met de takken in haar bek.

Mark die wat spullen uit zijn tas aan het halen was keek op toen hij de stem van Shiyo hoorde. “Moeten we… Kamperen?” had ze gevraagd. Mark knikte als antwoord maar het maakte hem verder niet echt veel uit.. hij was moe en dan had hij een rede om langer hier te blijven. “Tenzij je liever hebt dat we het Center opzoeken,” antwoordde Mark met een grijns maar die verdween toen hij dacht aan wat er allemaal rondliep hier, ’s avonds laat. Er trok een rilling over zijn lijf wat aangaf dat hij toch liever kampeerde dan om nu nog door de stad heen te wandelen, vooral omdat er een meisje bij hem was en hij dat risico niet wilde nemen. “Maak je geen zorgen.. ik heb al vaker gekampeerd bovendien zitten we hier veilig omdat niemand deze plek kent,” legde Mark uit terwijl hij aanstalten maakte om op te staan zodat hij brandhout kon zoeken maar besefte dat zijn enkel dat niet toe zou laten. Als hij niks zou doen dan kwam er nooit een kampvuur waar ze marshmallows op konden roosteren daarom besloot hij om toch maar overeind te komen. Mark duwde zich van de grond af en kwam langzaam overeind waarbij hij de pijn in zijn enkel negeerde. Meestal in dit soort gevallen als hij weer last had hielp het soms ook wel om even te bewegen maar dit keer was het anders, hij was de hele dag al in de weer plus dat hij gestruikeld was over die vuilnisbakken en misschien was dit inderdaad net iets teveel van het goede. Hij kneep zijn ogen samen om de pijn te negeren waarbij hij op zijn ene voet minder gewicht zette dan de ander en pakte zijn zaklamp van zijn tas die hij eerder uit zijn tas had gevist. De jongen knipte de zaklamp aan zodat het de boel een beetje zou verlichten. “Ik ga brandhout zoeken voor een kampvuur.. ” zei Mark tegen Shiyo waarbij hij het doffe licht richting het meisje scheen. Zelf was hij nu niet zo een held in het donker omdat zijn Pikachu er niet was maar dat hoefde Shiyo niet te weten.. daarom wachtte hij maar op haar.

‘Tuurlijk, Waarover dan?’ antwoordde Tiko waar Toby al op had gerekend, dat de Sandshrew wilde weten waarom. Toby wilde het wel uitleggen maar niet waar Flynn bij was ook al was de Wartortle zijn beste vriend. De Pikachu wilde deze training alleen geven tenzij Sam mee wilde helpen natuurlijk maar de bedoeling was juist dát er niemand gewond moest raken. Qua type maakte zijn keuze dus niets uit, Tiko zou sowieso al niks voelen van zijn elektrische aanvallen en hij zelf had al tig keer een bal tegen zijn hoofd gehad dus dat maakte niet veel uit. Hij wilde Tiko zijn op een na sterkste aanval leren; Iron Tail. Toby wist dat het niet in een keer zou lukken maar als Shiyo nooit zou besluiten om hem te trainen dan kon Tiko zichzelf tenminste verdedigen. Hij wist zelf ook niet wat hij van Shiyo moest denken maar het belangrijkste was dat Tiko zijn trainer en zichzelf kon beschermen en dat was zijn doel voor nu. “Training,” reageerde Toby tegen Tiko met een grijns waardoor hij Flynn’s verbijsterde uitdrukking opmerkte.. dat was waar ook hij gaf niet zomaar een privé training maar dit was een uitzondering. Tiko had dit harder nodig dan zijn teamgenoten. “Ik wil je een van mijn sterkste aanvallen leren; Iron Tail,” voegde Toby er aan toe. Flynn tikte hem aan terwijl de Wartortle hem ongelovig aankeek maar dat veranderde algauw in een grijns. “Je hebt geluk, vriend,” sprak de Wartortle vriendelijk tegen Tiko maar zag dat Toby een blik richting de trainers wierp. Mark die net nog had gezeten was overeind gekomen. “Misschien moeten we even naar ze toe gaan? Dan weten ze in ieder geval dat we er zijn.” De Pikachu wierp een blik op de twee Pokémon en wachtte geduldig totdat een van de twee zou reageren..

De jongen begon breed te grijnzen toen ze hem die vraag stelde. “Tenzij je liever hebt dat we het Center opzoeken,” reageerde hij. Shiyo trok een gezicht en schudde ietwat langzaam haar hoofd. Voor geen goud ging ze terug dat steegje in… Bovendien waren ze er net en leek het haar sterk dat Mark fatsoenlijk kon lopen. Deze probeerde haar gerust te stellen, wat hem aardig goed lukte. Niemand kende deze plek. Hoewel dat ook meteen een groot nadeel was, was het misschien in dit geval een voordeel. Ze merkte vanuit haar ooghoeken dat de jongen rechtkwam, maar ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet meer zo goed zien. Het was in één keer aardig donker geworden en hoewel dat normaal was tegen de avondval, vond ze dat het dit keer wel erg snel was gegaan. Mark vermeldde dat hij brandhout bij elkaar ging sprokkelen, terwijl hij een zaklamp vond en aandrukte, waarna hij die op de grond voor haar scheen. Ook zij stond nu op, maar haar gezichtsuitdrukking stond bezorgd. “Is dat wel een goed idee?” vroeg ze, wijzend naar zijn enkel. “We hebben nog steeds geen verkoeling voor je enkel. Ik kan het ook wel zoeken?” stelde ze voor. Ze besefte zich echter al snel dat de jongen het niet zomaar opgaf en het er niet bij ging laten. Daarom begaf ze zich naar Marks zijde en reek naar zijn hand, die ze over haar schouder wilde gooien, zodat hij in ieder geval op haar kon leunen. Goed, ze was niet zo sterk als Shizu of een doorsnee jongen, maar ze kon wel mensen op haar laten steunen, toch? “Of we gaan samen,” stelde ze opnieuw voor, dit keer met een vriendelijke Shiyo glimlach op haar gezicht.

Toby reageerde al snel op zijn vraag. Het was een antwoord waar hij niet echt op gerekend had, maar hij was wel blij het te horen. De Pikachu wilde hem trainen. Dat was eigenlijk het meisje haar taak, maar voorlopig rekende de Sandshrew daar niet echt op. En als ze hem al wilde trainen, dan ging dat waarschijnlijk heel moeizaam, vooral omdat ze zijn soort niet kende en dus zijn aanvallen niet wist. Nu had hij er niet veel, maar hij kon er wel veel leren. En Shiyo wist natuurlijk niet welke. Hij wist dat ze uit Hoenn kwam en dat ze dus betere informatie over de pokémon daar beschikte, maar nu was ze in Kanto en had ze niet veel aan die info. Wat nog beter was, was dat de pokémon hem vertelde dat hij hem zijn sterkste aanval wilde leren. Iron Tail. Tiko’s geluk kon niet meer stuk. Iron Tail was een erg sterke aanval wanneer je hem goed gebruikte en bovendien effectief tegen zijn eigen soort. Als Shiyo de Gym Challenge aanging en Brock wilde uitdagen, stond hij dan sowieso een streepje voor. Een brede glimlach sierde al snel zijn snoet, waar een tel geleden nog een ongelovige gezichtsuitdrukking op was te zien. ‘Dat weet ik,’ reageerde hij op Flynns vriendelijke toevoeging aan het gesprek. Vervolgens richtte hij zich tot Toby. ‘Als dat zou kunnen, dan heel graag,’ voegde hij eraan toe. Een knik was zijn enige reactie op de Pikachu zijn verzoek, waarna hij al een stap richting de twee trainers deed. Hij wilde nu nog meer hergroeperen met Shiyo.

“Is dat wel een goed idee?” hoorde Mark Shiyo vragen en ondanks dat Mark haast niets kon zien in het donker, zag hij toch dat het meisje naar zijn enkel wees. De jongen richtte zijn blauwe ogen op het meisje tegenover hem. “We hebben nog steeds geen verkoeling voor je enkel. Ik kan het ook wel zoeken?” stelde Shiyo toen voor waar Mark aandachtig naar luisterde. Dit was eigenlijk de eerste keer dat hij het met iemand eens was maar niet toe wilde geven. Hij had altijd al alles zelf moeten opknappen zelfs nu. Alleen was dat wel de bedoeling geweest van een Pokémon reis maar toch ging hij  nu net als Sam over zijn limiet heen, die hij allang overschreden had toen hij was gevallen over die bakken. “Ik weet het.. maar Flynn, Sam en Tiko zijn er nog niet ik weet dat Toby ze is gaan halen..” sprak Mark wat ongerust daarbij als hij geen vuur zou maken dan hadden ze geen warmte bron. De jongen begon zich aardig zorgen te maken om de drie Pokémon zelfs nu hij wist dat Toby er op uit was gegaan om ze te zoeken. Mark wilde zijn voet verzetten maar voelde nu al dat dit hem echt niet ging worden waardoor hij geïrriteerd gromde en merkte dat het hem veel energie kostte om overeind te blijven staan zijn enkel had er echt geen zin in. “Waarom doe ik eigenlijk ook die moeite?” gromde hij zachtjes tegen zichzelf dat was meer tegen zichzelf bedoeld dan tegen Shiyo. Hij scheen zijn zaklamp wat meer omhoog toen hij het meisje vlak naast hem zag staan, het doffe licht van zijn zaklamp gaf hem genoeg licht omdat te kunnen zien. “Of we gaan samen,” stelde Shiyo toen voor met een glimlach op haar gezicht. Mark aarzelde even maar wist dondersgoed dat het meisje gelijk had en zich hier uit praten.. tsja dat kon hij nu niet echt. Er zat dus niets anders op om haar hulp aan te nemen want zelf had hij nu ook wel door dat het niet ging zoals hij het wilde. “Ik kan me hier niet echt uitpraten.. ofwel soms?” reageerde Mark met een kleine grijns en wilde net zijn hand uitsteken toen hij twee kleine schaduwen op hen afzag komen.


De jongen wilde beschermend voor Shiyo gaan staan maar toen Mark het wilde proberen, verloor hij bijna zijn evenwicht waardoor hij nog op tijd zichzelf wist te herstellen. Toen hij een zacht tongetje over zijn been voelde gaan schrok hij zich dood en verzette hij zijn verkeerde voet te snel waardoor hij moeite moest doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn die door zijn enkel trok. Hij wist zich nog net staande te houden door Shiyo’s schouder beet te pakken. Door het doffe licht van zijn zaklamp zag hij dat het Zoey met Sam was, de Vulpix had een bundeltje takjes bij zich.. oh natuurlijk. Mark had Zoey in Viridian Forest geleerd hoe je een kampvuur kon maken met takjes en droog papier en dat had ze natuurlijk onthouden. Slim beestje. “Nou.. dat bespaart ons dus het zoeken naar hout,” sprak Mark tegen Shiyo  waardoor Zoey tevreden naast Sam ging zitten. Maar het meisje kon hem alsnog helpen met maken van het kampvuur als ze zou willen. “Goed, voor de veiligheid gaan we een beschut plekje zoeken. Ondanks dat niemand deze plek kent lopen er hier wel wilde Pokémon rond,“ legde Mark uit met een serieuze ondertoon in zijn stem. Hij had het over het feit dat ze met zijn tweeën nog redelijk dichtbij het steegje waren en dat het dus gevaarlijk kon zijn als ze hier zouden slapen.. hij wilde zo min mogelijk problemen veroorzaken voor haar en de Pokémon. Zoey en Sam knikte ten teken dat ze het begrepen hadden, de Eevee nam zijn tas in haar bek en de Vulpix pakte het bundeltje takjes van de grond. Mark kneep zijn ogen samen toen hij een poging deed om een stap te verzetten maar zijn enkel weigerde om zich voort te bewegen. Zo bleef hij voor een paar minuten tegen Shiyo’s schouder leunen totdat de pijn zou wegtrekken want als hij nu los zou laten dan zou hij vallen. Hopelijk was hij niet te zwaar voor het meisje.

Toen Toby de brede glimlach op het gezicht van de Sandshrew opmerkte, had hij  geen spijt van zijn voorstel. Tiko had er duidelijk zin in en dat werd bevestigd zodra Tiko zijn mond weer opentrok.‘Als dat zou kunnen, dan heel graag,’ reageerde Tiko. Toby knikte vastbesloten op het antwoord van de Sandshrew en volgde Tiko op de voet zodra hij instemde met zijn voorstel om naar Mark en Shiyo toe te gaan. Flynn kwam naast Toby lopen waarbij hij een serieuze blik op zijn gezicht had die de Pikachu niet stond, vrijwel daarna trok hij zijn mond open. “Waarom wil je Tiko trainen, Toby?” vroeg de Wartortle, het was een vraag die hij niet van Flynn maar eerder van Tiko verwacht had. De échte reden wilde hij niet vertellen aan zowel Flynn als Tiko omdat het nogal kwetsend over zou komen voor de Sandshrew. Hij zag Shiyo niet echt als een behoorlijk goede trainer.. eerder waardeloos. Natuurlijk mocht hij haar wel maar dat zat in zijn aard. Toby had Shiyo geprobeerd aan te moedigen om door te zetten voor Tiko maar dat had ze blijkbaar genegeerd. Als Mark en Shiyo dadelijk afscheid hadden genomen zou hij zich nogal rot voelen als Tiko zonder enkele bescherming onnodig gewond raken, de jongen had ze niet voor niets in groepjes door het steegje laten gaan. “Dat is iets wat ik heb besloten,” antwoordde Toby kalm maar wist dat Flynn er toch wel achter zou komen. Tot zijn verbijstering knikte Flynn enkel en liep hij zwijgend door. De Pikachu merkte de chagrijnige uitdrukking op het gezicht van de Wartortle toen ze steeds dichterbij de twee trainers kwamen.. Mark was zijn probleem.


Alleen was Toby dit gedrag wel meer dan zat, Mark had hulp nodig en Flynn was de enige die hen kon helpen. De meningsverschillen tussen Flynn en Mark moesten ophouden maar Toby wist ook wel dit al langer speelde maar die jongen verdiende dit niet. En zeker niet om zoveel pijn te hebben. De Pikachu voelde een steek van verdriet door zich heen snijden toen hij dacht hoe hij niet meer met Mark kon ravotten zoals vroeger zeker niet. Nu zijn beste vriend er zo aan toe was. De Pikachu mistte het voetballen met de jongen en nu hij wist dat hij er zo aan toe was, had hij gemengde gevoelens over van alles. Toby zag Mark steeds dichterbij en opeen gegeven hij naar de jongen toe te rennen. “Shiyo! Mark!” riep hij om hun aandacht te trekken, de twee zouden het waarschijnlijk niet eens verstaan maar dan hadden ze hen wel gezien en gehoord.

“Ik weet het.. maar Flynn, Sam en Tiko zijn er nog niet ik weet dat Toby ze is gaan halen..” hoorde ze hem ongerust zeggen. Ze wist dat hij gelijk had, maar dat nam niet weg dat hij zijn enkel moest overlasten. Als hij dat deed, genas het al helemaal niet en dat leek haar niet echt handig tijdens een pokémon reis. Ze wilde op zijn opmerking reageren, maar hoorde hem toen iets grommen. Helaas kon ze niet echt verstaan wat hij zei, maar het klonk in ieder geval gefrustreerd. Haar bruine ogen gleden even naar de grond, hoewel ze die niet kon zien in het donker, en liet haar gebruikelijke emo kant het weer even overnemen. Kon ze hem maar helpen… Maar dat ging niet. En dat idee irriteerde haar alleen maar. Ze had haarzelf al snel erop betrapt dat ze weer eens negatief dacht, waardoor ze overschakelde naar optimisme en met een idee kwam. Hierbij keek ze op van de grond en probeerde Mark in zijn blauwe ogen aan te kijken, zelfs al ging dat moeilijk vanwege de nachtval. “Ik kan me hier niet echt uitpraten.. ofwel soms?” De manier waarop hij praatte, gaf aan dat hij aan het grijnzen was, iets wat een glimlach rond Shiyo’s lippen teweeg bracht. “Nope,” reageerde ze, terwijl ze nu zelf begon te grijnzen. Ze schrok echter op toen de jongen opeens vlak voor haar door struikelde en bijna op de grond viel, maar zichzelf nog net wist te redden. Haar eigen hand had ze ook nog uitgestoken om hem bij zijn mouw te grijpen, maar toen ze doorkreeg dat hij al overeind bleef staan, stopte ze halverwege. Wat gebeurde er zonet..? Op het moment dat ze probeerde na te denken over de gebeurtenis, voelde ze meer druk op haar schouder, waardoor haar blik haast automatisch erheen gleed.

Mark hield zichzelf staande door op haar schouder te leunen. Erg vond ze het niet. Het gaf haar het gevoel dat ze iets nuttigs voor hem deed. Hierdoor verscheen de kleine glimlach weer op haar gezicht, die ietsje breder werd toen ze zag dat Zoey en Sam hen hadden vergezeld. Blijkbaar was de Eevee in orde en aangezien ze samen met haar Sandshrew was, moest dat betekenen dat hij ook oké was. Het enige probleem was dat ze Tiko nog niet had gezien. Was hij dan toch niet bij Sam gebleven? “Nou.. dat bespaart ons dus het zoeken naar hout,” hoorde ze Mark toen zeggen, waardoor haar blik terug naar Zoey gleed. Ze had een aantal takken verzameld. “Wow,” was het enige wat ze kon uitbrengen. Wat een slimme Vulpix. De jongen vervolgde dat ze een betere beschutting moesten zoeken en daar was ze het mee eens. Het was haar eerder niet opgevallen, maar ze merkte nu dat ze nog wel erg dicht bij het steegje waren… En dat zorgde voor een vreemd, knagend gevoel in haar maag. Ze zag dat de twee kleine schimmen van Zoey en Sam al wegliepen, op weg naar een geschiktere plek, maar Mark leek nog niet in beweging te komen. Even vroeg ze zich af waarom, maar ze herinnerde zich al snel dat het vast met zijn enkel te maken had. Shiyo pakte zijn hand van haar schouder en gooide hem over haar nek heen, zodat zijn arm nu over beide schouders hing en hij beter op haar kon leunen. Vervolgens plaatste ze haar eigen arm om zijn middel, waarbij ze haar hand tegen zijn zij aanlegde. Met haar andere hand hield ze zijn arm op z’n plek. “Kom op kapitein Mankepoot. Ik help je wel.”

Tiko liep voorop, de Wartortle en Pikachu achter hem. Toch kon hij het gesprek van de twee luid en duidelijk horen. Hoewel de Sandshrew ook het antwoord wilde weten op Flynns vraag, omdat het eigenlijk een vraag was die hij had moeten stellen, was zijn aandacht meet gefocust op zijn trainer. Doordat het plots zo donker was, kon hij haar moeilijk onderscheiden van de omgeving. Hij hoorde nog vaagjes de woorden van Toby, die niet veel later langs hem afsprintte en de aandacht van Mark en Shiyo probeerde te trekken. Zo te zien lukte het hem, de brunette leek hem op te hebben gemerkt, voor zover Tiko dat kon zien. Ook hij zette het nu op een lopen en stopte vlak voor zijn trainer om te zien of ze in orde was. Een brede glimlach verscheen op zijn snoet toen hij zag dat ze inderdaad niks had. “Tiko!” hoorde hij haar roepen. “Waar bleef je?” Op de één of andere manier leek ze van karakter te hebben veranderd in de tijd dat ze van hem gescheiden was, maar eerlijk gezegd vond hij dat niet erg. Deze Shiyo had hij veel liever. Hoewel hij verrast was door haar plotselinge verandering, schonk hij er geen aandacht aan. Tiko gaf antwoord op haar vraag, maar het was maar een korte zin, wetend dat ze hem toch niet zou kunnen verstaan. Het hele Raticate verhaal hoefde hij niet proberen uit te leggen aan haar.

Mark voelde een drukkend gevoel bij zijn arm waardoor hij langzaam opkeek. Het was Shiyo geweest die zijn arm om haar nek heen had geslagen, vervolgens legde ze haar arm om zijn middel heen waardoor hij voelde dat hij half over het meisje hing toen ze haar hand om zijn arm klemde. De jongen richtte zijn blik op haar gezicht en probeerde haar recht aan te kijken, dat lukte niet helemaal omdat het donker was. Hierdoor merkte hij wel dat Shiyo haar mond opende, “Kom op kapitein Mankepoot. Ik help je wel,” zei ze toen waardoor Mark breed grijnsde en hierdoor moest grinniken. Hij deed hier geen moeite voor om het te verbergen daarbij had hij geen zin om het te verbergen en dat was ook niet echt nodig vanwege de nachtval. “Aye Sir,” reageerde Mark met een brede grijns op zijn gezicht. Vlak voordat de jongen nog iets wilde zeggen hoorde hij zijn Pikachu zijn kant op komen, snel richtte hij zijn zaklamp op de Pikachu die een bezorgde uitdrukking op zijn snoet had staan, naast hem stond Tiko die met zijn eigen trainer bezig was. Tot zijn ongenoegen zag hij Flynn nergens. “Toby, waar is Flynn?” vroeg Mark vrijwel direct aan de Pikachu. Het gele wezentje trok een gezicht toen hij ergens naar scheen te kijken waardoor Mark het gevoel kreeg dat de Squirtle iets was overkomen en durfde haast niet te denken aan wat er kon zijn gebeurt met hem. Toen Toby het doffe licht van zijn zaklamp verliet wilde hij niet eens weten hoe toegetakeld hij er uitzag.. Mark kon dat beeld van de gewonde Zoey nog steeds niet van zijn netvlies halen. De Pikachu keerde dit keer terug met een… Wartortle aan zijn zijde.
Mark keek met een ongelovige blik naar de Water Pokémon toen hij de blik met de Wartortle ving, die hem nijdig aanstaarde. Natuurlijk was dit Flynn die ogen hadden hem iedere keer zo aangekeken.

Maar hoe was dit mogelijk? Ja natuurlijk wist Mark ook wel dat er zoiets als evolutie bestond maar hij had gehoopt dat hij erbij zou zijn geweest, als het zou gebeuren. Had Flynn dan eindelijk zijn doel bereikt…? Hij hoopte van wel en dat hierdoor hun band beter zou worden.Mark richtte zijn aandacht nu op Toby. Hij kon de Pikachu nu niet als beloning een aai over zijn bol geven, gezien Shiyo hem ondersteunde. De jongen was trots dat zijn Pokémon zo slim waren en hem hielpen vooral aan Toby en Zoey had hij veel steun. “Goed gedaan, jochie,” mompelde Mark tegen de Pikachu die hem zelfvoldaan aanstaarde. Vervolgens wierp de jongen een blik op Shiyo en haar Sandshrew door zijn zaklamp op Tiko te richten maar richtte het doffe licht toen terug op Toby die hij zachtjes hoorde grinniken, Flynn deed met hem mee. De Pikachu stopte direct met lachen zodra het licht op hem werd geschenen. “Wat?” vroeg Mark kortaf aan de Pikachu maar die brede grijns op zijn snoet zei al meer dan genoeg. Blijkbaar vond hij het geweldig dat Mark geholpen werd door een meisje. “Als jullie het dan zo grappig vinden.. ga dan lekker ergens anders lopen klooien,” gromde Mark lichtelijk geïrriteerd waardoor Toby weer in de lach schoot. De jongen snoof en trok een gezicht toen hij zijn voet wilde verzetten waarbij hij zijn ogen dichtkneep, zelfs nu hij op Shiyo leunde deed zijn enkel nog vervelend. “Hnngh..” bracht hij er moeizaam uit terwijl hij zijn ogen opende en erachter kwam dat dit niet ging werken. Mark richtte zijn blik op het meisje, “Shiyo. misschien is het handig als jij leid…”

Toby wist zich snel te herstellen van zijn lachbui en serieus naar Marks voet te kijken. Flynn keek hem vragend aan toen de Pikachu zich omdraaide naar hem, blijkbaar had Wartortle het ook al gezien. Hij wilde weten hoe Mark precies ten val was gekomen.. het leek erop dat Shiyo gewoon in orde was. “Wat is er precies gebeurt?” vroeg Toby toen met een ietwat serieuze blik aan de Wartortle die hem vragend aanstaarde en over zijn achterhoofd krabde. “Het enige wat ik weet is dat Mark gestruikeld is over die bakken meer niet,” antwoordde Flynn gewaarheidstrouw waarbij de Pikachu enkel knikte. Toby voelde zich enorm machteloos, wetend dat hij die jongen niet kon helpen en dat frustreerde hem alleen maar meer. Het maakte hem ook enorm kwaad dat Mark gewoon door probeerde te gaan terwijl hij pijn had en dat niet gauw liet zien aan de buiten wereld maar gewoon doorliep alsof het er niet was. Waarom deed hij dit? Wilde hij soms permanente schade aan zijn enkel oplopen.. ofzo. Het deed hem pijn om te weten dat hij zoveel pijn leed, daarom had hij gehoopt dat hij destijds niet van huis was weggelopen door die ruzie, met een verstuikte enkel. ”Het ergste is nog om te beseffen dat dit zijn eigen schuld is en ik hem niet kan helpen,” sprak Toby met zijn oren omlaag gezakt terwijl hij verdrietig naar de grond staarde. Flynn snoof nijdig en knikte als antwoord op Toby’s zin.

“Daar hoef jij je niet voor te verantwoorden of schuldig voor te voelen, weet je,” reageerde Flynn met zijn ogen gesloten en gaf hem een bemoedigend schouderklopje voor zover het kon. Toby kreeg hierdoor een zelfverzekerde glimlach op zijn snoet toen hij de poot van Flynn op zijn rug voelde. “Misschien moet ik dit dan maar aan Shiyo overlaten?” mompelde Toby tegen de Wartortle die knikte als antwoord. De Pikachu was er nog steeds niet helemaal zeker van of Mark het zo dadelijk zonder hem ging redden als hij met Tiko wat ging trainen maar toch… Shiyo was er ook nog en hij vertrouwde haar goed genoeg om die jongen met haar alleen te laten, al vanaf het begin. Toby knikte zelfverzekerd en kreeg langzamerhand weer die grijns op zijn gezicht. “Ga met Tiko trainen.. ik let wel op hem,” zei Flynn toen hij Toby nog steeds zag aarzelen. “Bedankt Flynn..” mompelde de Pikachu tegen de Wartortle die salueerde die zich toen aan Marks zijde voegde. Vol goede moed liep Toby toen op Tiko af en tikte de Sandshrew aan. De Pikachu gaf hem een zelfverzekerde blik terwijl hij breed grijnsde. Hij had zijn gele poot tot vuist gebald ten teken dat hij er klaar voor was. “Ben je er klaar voor om met me te trainen, Tiko?”

Shiyo hoorde de jongen al snel grinniken en toverde zelf een glimlach rond haar lippen. Ze wist niet hoe hij het deed, maar het voelde zo natuurlijk om haar mondhoeken te laten opkrullen in zijn buurt. Alsof ze geen zorgen aan haar hoofd had. De werkelijkheid was echter hard. Die zorgen kon ze maar voor een kort moment vergeten. Gelukkig voor haar was dit nog niet het moment om die problemen en gevoelens weer te herinneren. “Aye sir,” hoorde ze Mark vervolgens zeggen. De toon waarin hij sprak zei al genoeg. Er stond een brede grijns op zijn gezicht. Shiyo’s eigen glimlach werd ietsje breder en hoewel ze haar mond wilde open trekken om daar een reactie op te geven, werd het moment verstoord door Mark z’n Pikachu. Ze wilde haar aandacht nu aan zowel de jongen als de pokémon schenken, maar zag toen vanuit haar ooghoeken een andere schim op haar aflopen. In eerste instantie bekroop een vreemd gevoel haar en vertelde iets in haar dat dit niet klopte, maar toen ze een silhouet kon onderscheiden en het figuur als haar Sandshrew wist te herkennen, zuchtte ze opgelucht. “Tiko!” riep ze op dezelfde toon, waarna ze bezorgd fronste. “Waar bleef je?” Zoals verwacht kreeg ze een antwoord die ze niet begreep, maar ze was al blij dat de pokémon verder niks leek te hebben. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Mark z’n Squirtle ook was teruggekeerd, alleen zag hij er heel anders uit dan ze zich kon herinneren. Had ze werkelijk zo’n slecht geheugen? Het verbaasde haar niet als dat het geval bleek te zijn, maar ergens wist ze dat dit een andere betekenis had. In de tijd dat ze de pokémon gezien had en ze elkaar kwijtraakten, was hij geëvolueerd. Dat was zo ontzettend gaaf! Wat jammer dat ze er niet bij was geweest om het te kunnen aanschouwen. Misschien kwam die dag ooit nog wel eens bij Tiko en dat was eigenlijk specialer dan het zien van iemand anders z’n pokémon die evolueert.

“Tiko?” mompelde ze ietwat afwezig, waardoor haar Sandshrew verward zijn aandacht op haar richtte en haar afwachtend aanstaarde. “Bedankt voor je geduld. Ik beloof je dat het het waard zal zijn,” sprak ze toen zachtjes, haar bruine ogen op de pokémon gericht. Als het overdag zou zijn geweest, dan had ze waarschijnlijk zijn bemoedigende grijns kunnen zien. Helaas was dit niet het geval en ontging die haar helemaal, maar ergens kon ze al raden dat hij tevreden was. De brunette wist niet hoe, maar ergens leek het alsof hun band al was voorbestemd. Alsof ze elkaar al veel langer kenden dan ze al deden. En dat gevoel was precies waar ze voor had gewenst toen ze samen met Shizu die belofte maakte. Om zo’n band te scheppen met haar pokémon. Voelde Tiko hetzelfde? Ze hoopte van wel. Het was de zachte kreun van haar metgezel die haar uit haar gedachtestroom trok. Hij leek nog steeds last te hebben van zijn enkel en Shiyo vond het maar niks om hulpeloos toe te moeten kijken. Het was tijd dat ze weer gingen zitten en nu Mark z’n waterpokémon was teruggekeerd, kon hij zijn voet wat laten afkoelen. Het duurde daarom ook niet lang of Shiyo begon met lopen, direct nadat ze naar hem knikte bij zijn opmerking. Zoekend keek ze om zich heen, proberend twee kleine viervoeters te vinden in het donker. Sam en Zoey hadden vast en zeker al een goed plekje gevonden, dus het enige wat ze hoefde te doen was hen te vinden. Dat deed ze echter niet in stilte.

“Weet je, ik kan je nu eigenlijk een hele lange preek geven over je roekeloos gedrag,” begon ze na een kleine stilte. Haar stem had een volwassen toon erin, maar die verliet haar weer toen ze het zelf hoorde. Volwassen was ze bij lange na niet. “Tenminste, de delen die ik me kan herinneren van wat ik elke dag moest aanhoren,” grinnikte ze vervolgens, terugdenkend aan de momenten dat ze huilend bij haar moeder aankwam omdat ze weer eens gevallen was en zich flink had bezeerd. Naarmate ze ouder werd, hoe roekelozer ze werd. En hoe beter ze tegen de pijn kon. “Shizu en ik waren elke dag buitenshuis te vinden en dan kwamen we vaak terug met blauwe plekken, schrammen en gebroken lichaamsdelen,” tegen de tijd dat ze deze zinnen sprak, was er een afstandelijke, nostalgische toon in haar stem te horen. Ze dacht weer terug aan de gelukkige tijden in Hoenn, voordat bijna compleet alles de mis in ging. Voor de eerste keer sinds lange tijd dacht ze terug aan haar tweelingzus, zonder een leeg gevoel in haar hart te voelen. Het was alsof Shizu haar nooit had verlaten. Alsof ze gewoon nog leefde. En Shiyo was van plan om zo lang als mogelijk van deze herinnering te genieten. Verzonken in haar gedachte vervolgde ze haar weg, niet eens meer lettend op de twee pokémon.

De Sandshrew bleef op zijn plek staan toen zijn trainer samen met de jongen ervandoor liep. Waarom wist hij niet, maar hij volgde haar niet. Niet omdat hij niet bezorgd was. Integendeel, dat was hij wel. Hij wilde haar in de gaten houden, beschermen en eventueel opvrolijken, maar hij accepteerde het feit dat hij dat nu aan Mark over moest laten. Tiko richtte zijn blik op de twee overige pokémon en zag dat de Pikachu al vlak achter hem stond. Gelukkig was hij net iemand die snel schrok, anders was hij nu enkele meters de lucht ingesprongen. Nieuwsgierig was hij echter wel, dus wilde hij weten waarom Toby plots achter hem stond. Zijn antwoord kwam al snel. De Pikachu vroeg of hij klaar was om te trainen. Meteen voelde hij zich enthousiast worden en werd er meer adrenaline aangemaakt door zijn lichaam. ‘Natuurlijk!’ grijnsde hij. ‘Altijd!’