‘Weet je echt zeker dat je dit wilt gaan doen?’ Bryan stond met zijn schouders over elkaar geslagen in de deuropening van de stallen. Lillian hees net haar zadel op Twister en maakte de singel vast. ‘Ja, ik weet dit heel zeker,’ antwoordde ze op licht geërgerde toon. De afgelopen paar uur had haar ex dit nu al meerdere keren gevraagd. Ja ze wist het zeker, ze wilde weer op reis. Ze kwam weer overeind en keek de jongen in de deuropening aan. Hoewel ze lange tijd een relatie hadden gehad, hadden ze een aantal maanden geleden besloten er toch een punt achter te zetten. Hun relatie had de vormen van een diepe vriendschap aangenomen en ze waren beide van mening dat een vriendschappelijke band beter was dan een romantische. Ze was blij dat Bryan wel had besloten te blijven om te ondersteunen op de Manege. Ze had hem immers samen met hem opgezet en nu ze had besloten er een tijdje tussenuit te gaan om door Kanto te reizen was het helemaal fijn dat hij achter bleef om op de boel te passen. ‘Ik moet dit gewoon doen,’ sprak ze hem toe terwijl ze haar zadeltassen van de grond raapte en deze aan haar zadel vast maakte. ‘Mijn hele lichaam jeukt. Ik moet er gewoon uit. Daarbij,’ vulde ze aan terwijl ze Bryan weer aan keek, ‘is het ook goed voor Fay als zij een beetje ervaring opdoet met de buitenwereld. En ik hoop eigenlijk dat dat ei ook uit gaat komen als ik ermee aan de wandel ga.’ Een diepe zucht ontsnapte uit de mond van de jongeman, waarna hij zijn handen opstak in een op gevend gebaar. ‘Oké, ik geef me over. Je hebt je zinnen hier duidelijk op gezet, dus ik kan niet anders dan je veel plezier en succes wensen.’ Hij glimlachte haar even toe. ‘Wij passen wel op de manege.’

Niet veel later zat Lillian op haar Rapidash en reed ze onder de poort door het avontuur tegemoet. In haar zadeltassen had ze het hoognodige meegenomen, bestaande uit schone kleren, een tandenborstel, tandpasta, haar Pokéballs en een kleine snack voor onderweg. Uiteraard had ze ook haar Pokémon-ei meegenomen, welke ze veilig in een doek had gewikkeld voordat ze hem had ingepakt. Jolt, haar Jolteon liep los voor haar uit en achter haar, op Twister haar kont, zat Vera. De Vulpix deinde al zittend als een geoefende koortdanser mee in het ritme van Twister haar passen en hield ondertussen het ei in de gaten. Al vanaf het begin had de vuurpokémon zichzelf als de moeder van het ei gedragen en die rol vervulde ze nu nog steeds. Lillian hoopte enkel dat het ei snel uit zou komen, want ze had het al een aardig tijdje in haar bezit. Naast haar, aardig mopperend aan een touwtje, liep Fay. De Ponyta was al flink gegroeid, maar had nog altijd een rebels karakter. Ook nu was ze het er niet mee eens dat ze niet los mocht lopen, maar toch wilde Lillian haar niet net als Jolt laten lopen. De Ponyta was nog te onvoorspelbaar en ze wilde de gok niet wagen, ook al wist ze wel dat haar Jolteon de jonge Pokémon wel in bedwang kon houden. ‘Als je je nou eens gaat gedragen dan laat ik je misschien los,’ sprak ze na een tijdje tegen haar tegenstribbelende Pokémon. De Ponyta keek haar nukkig aan en leek er niets van te geloven.

Hoewel Lillian had besloten dat ze de verschillende Gyms in Kanto weer uit wilde dagen, had ze besloten eerst een bezoek te brengen aan haar oude thuis; Cinnabar Island. Ze wilde nog even langs bij haar ouders en haar oude werkgever Brendon. Daarbij hoopte ze dat Caitlin er ook zou zijn, want ze had haar zusje al een hele tijd niet meer gezien. Als ze de tijd had kon ze zelfs Brendon uitdagen voor een gevecht. Ook hij was immers Gymleider, dus als ze er toch was kon ze net zo goed bij hem beginnen. Aangekomn in de haven liep Lillian naar de kassa waar kaartjes voor de boot naar Cinnabar werden verkocht. Hier kocht ze een kaartje, waarna ze aan boord ging van de boot. Samen met haar Pokémon wachtte ze op het dek tot de boot ging varen. Zodra het schip in beweging kwam voelde Lillian de adrenaline van het reizen door haar aderen stromen. Ze was weer op pad! Eindelijk!

OOC: Post 29# 26.364 / 50.000