Met zijn knieën opgetrokken en zijn kin op zijn knieën geleund keek Kayne voor zich uit. Naast zich zat zijn Dratini en om zich heen was zijn Gastly aan het spelen. Gastly had net een groepje kinderen ontdekt en was daar de hele tijd gekke gezichten naar aan het trekken. Kayne sprong geschrokken op toen Gastly een baby aan het huilen maakte door zijn tong uit te steken en deze nog net niet over het gezicht van de baby te halen. De moeder van de baby keek een tikkeltje verbaasd naar de Gastly en wierp hem een boze blik toe toen haar baby begon te huilen. 'Sorry, mevrouw,' zei Kayne gauw. Hij snelde naar zijn Gastly. Gastly leek de boodschap eindelijk te begrijpen en keek met een triest gezicht van de vrouw naar de baby. Hij probeerde het nog één keer om een gek gezicht te trekken en tot Kaynes opluchting begon de baby nu te lachen. 'Geen uitgestoken tongen dus,' lachte hij opgelucht. Tot zijn opluchting zag hij een glimlach om de lippen van de vrouw verschijnen. Gelukkig. Hem werd in elk geval niks meer kwalijk genomen. 'Wacht,' zei Kayne, voor ze wilde vertrekken. 'Ik heb nog een Pokémon die uw baby misschien wel leuk vindt.' Hij snelde naar de bank waar hij Dratini voor een moment had achtergelaten en pakte de Pokémon op. Hij liep weer terug naar de vrouw en zette Dratini bij de baby in de wieg. De baby begon vrolijk te kirren en trok aan Dratini's staart. De Dratini vond het allemaal maar best en keek vol genegenheid naar de baby. Kayne voelde warmte opkomen toen hij de vrouw liefdevol naar de Dratini zag kijken. Hij was blij dat hij in elk geval zijn fout had goedgemaakt. De vrouw bedankte hem voor het feit dat hij haar baby had opgevrolijkt en ging toen. Kayne hield Dratini tussen zijn armen geklemd. Zuchtend liep hij weer terug naar het bankje en ging weer peinzen over het feit van wat hij nu eigenlijk aanmoest. Hij wilde de tweede gym uitdagen, maar besefte dat hij een goede elektrische Pokémon nodig had. En voor een elektrische Pokémon zou hij naar Vermillion City moeten reizen. Er was echter ook een plaats waar ze zeiden dat er veel elektrische Pokémon waren, maar daar moest hij erg ver voor reizen en hij wist niet of hij dat zag zitten. De plaats die hij in gedachten had was namelijk de Power Plant, gelegen in Lavender Town.

Kayne schrok op van een hoop rumoer. De jongen klemde Dratini beschermend dichter in zijn armen, riep Gastly naar zich toe en liep een beetje verder door de stad. Hij trok geïrriteerd een wenkbrauw op toen hij een groepje jongens een meisje zag lastigvallen. Right. 'Hé,' zei hij nijdig. 'Laat haar met rust, willen jullie?' Normaal was hij helemaal niet zo beschermend, maar de jongens deden hem denken aan zijn vreselijke oom en die gedachte kon hij absoluut niet verdragen. Zijn blik werd weer zo snel mogelijk emotieloos toen de jongens zich naar hem keerden. Het waren er vier en ze leken zich heel wat te voelen. Het meisje achter de jongens wierp hem een dankbare blik toe, klemde haar bange Pikachu dichter tegen zich aan en rende toen weg. De voorste jongen, Kayne nam aan de leider van de groep, kwam op hem af. 'Sukkeltje,' snauwde hij. Het volgende moment vloog diens vuist in Kaynes gezicht. Omdat Kayne de jongen niet kon aanvallen met Dratini, kwam zijn Gastly naar voren. Kayne had de Pokémon in heel zijn leven nog nooit zo kwaad gezien. De jongen greep opeens naar zijn hoofd en Kayne vermoedde dat Gastly een psychische aanval gebruikte. Plotseling verscheen er een Koffing. 'Koffing, Smokescreen!' hoorde hij één van de jongens roepen. Een rookgordijn verscheen voor zijn zicht en Kayne moest Dratini met één arm loslaten om zichzelf tegen de rook te beschermen. 'Dratini, Twister!' riep hij, maar zijn Pokémon luisterde niet naar hem. Kayne dacht dat zijn Dratini ook zwaar getroffen was door de Smokescreen, maar niets was minder waar. De rook trok namelijk al snel op en al wat Kayne kon zien was een triest kijkende Gastly. Hij voelde dat zijn oog begon op te zwellen en voelde een straaltje uit zijn neus lopen. Hij keek verbaasd naar zijn armen. Want waar zijn Dratini had moeten zijn, was nu namelijk helemaal niets meer. Verdorie. Ze hadden zijn Dratini meegenomen!

OOC: Voor iedereen die de drama wilt joinen c:

Ik wil even benadrukken dat dit geen actie is van Team Ayumu en dat de jongens in kwestie ook geen NPC leden van Team Ayumu zijn (aangezien er geen toestemming is aangevraagd om TA te gebruiken in een topic). Natuurlijk zijn ze ook geen Team Rocket, aangezien die niet bestaan op het forum

OOC op de reactie hier boven me: Nope, het zijn eig gwn 'n bende sukkels die 'n Pokémon stelen, hahaha. Heeft idd niks te maken met TA, sorry dat ik dat idee gaf (:

Ceder
Met een rotgang galoppeerden ze door de velden. Ceder hield zich stevig vast aan Squirtles dikke manen en lachte. Ze vond het altijd heerlijk om zo hard te rijden. Het gaf haar een geweldig vrij gevoel. Bang was ze niet. Haar Tauros zou niets doen wat haar in gevaar zou kunnen brengen, zoals scherpe bochten maken of opeens stil gaan staan. Er was misschien geen veiliger plek waar ze zou kunnen zijn dan de brede rug van Squirtle. Toen de grote pokémon ten slotte vertraagde, zag Ceder Cerulean City liggen, hun bestemming voor die dag. Ze had geen speciale reden om naar deze stad te gaan. Dat vond ze juist zo fijn aan deze pokémonreis: ze pakte 's morgens haar kaart, wees met haar ogen dicht een plek aan en daar gingen ze, zonder zich ergens druk over te hoeven maken! Het was de ultieme vrijheid.

Nog steeds op Squirtles rug ging ze de stad in, nu in een rustig wandeltempo. Eergisteren was ze hier ook geweest, toen Alaska het voor het eerst had laten hagelen (nou ja, een soort van) en ze Qui teen was gekomen. Onwillekeurig keek ze rond om te zien of ze het meisje met haar Doduo en Rattata misschien ergens zag, maar ze kon haar niet ontdekken. Misschien was Qui niet eens meer in Cerulean. Gisteren was Ceder naar Vermillion City geweest. Het was dit keer niet mistig geweest en er waren ook geen zingende schimmen meer op zee. Ceder hoopte dat ze het wezen dat had gezongen nog eens zou zien, al wist ze dat Squirtle minder zat te wachten op een tweede ontmoeting.

In een parkje hielden ze halt. Ceder raapte takjes en steentjes op en gooide ze een voor een weg voor Squirtle om te achtervolgen met Pursuit. Hij werd er steeds beter in en Ceder prees hem uitgebreid toen ze een takje ontdekte dat precies doormidden was gebroken door Squirtles aanval. Verder bleef het echter nog een lastige aanval en hij wist de takjes en steentjes ook vaak niet te raken. Bovendien wist Ceder als hij ze raakte nog steeds niet zeker of hij echt Pursuit had gebruikt of gewoon een Horn Attack.
Alaska zat inmiddels in het gras, haar ogen gesloten. Boven haar hoofd en tot ongeveer een meter voor haar dreven donkere wolken en zo af en toe viel er een hagelsteentje uit. Haar Hail begon al langzaam beter te worden, al het het tot nu toe nog weinig kracht. Een hagelsteentje ter grootte van een hagelslagje deed niet erg veel schade.

Squirtle stopte halverwege een aanval opeens. Ceder volgde zijn blik en zag lichte rookflarden uit een andere straat komen. Ze fronste. Wat was daar aan de hand? Was er brand of was iemand gewoon Smokescreen aan het oefenen? "Kom", zei ze tegen haar pokémon. De Tauros en de Squirtle volgden haar de straat in, die uitkwam op een pleintje met bankjes.

Squirtle
Op een van de bankjes zat een jongeman die onmiddellijk Squirtles aandacht trok. Hij was wat ouder dan Ceder en had donkerblauw haar, een blauw oog en een bloedneus. Een niet al te vrolijk kijkende Gastly zweefde naast hem. Ceder had de jongeman ook gezien en wilde naar hem toe lopen, maar Squirtle blokkeerde haar pad. Die jongen was gewond en dat betekende problemen. Squirtle wilde niet dat zijn trainer betrokken zou raken in slechte zaken. Ze zou in gevaar kunnen komen, ze zou ook gewond kunnen raken en dat was iets wat Squirtle niet kon laten gebeuren. Hij had het beloofd. "Let jij een beetje op Ceder?" Theodoor, de vader van Ceder, had het lachend gezegd. Hij had waarschijnlijk niet gedacht dat er echt op Ceder gelet moest worden, maar Squirtle had de taak geaccepteerd en nam hem zeer serieus.
Maar Ceder wilde van geen wijken weten. "Misschien heeft hij hulp nodig", zei ze zacht tegen hem en ze duwde hem zacht, maar dwingend opzij. Squirtle wist dat hij sterker was dan het meisje, hij wist dat haar tegen kon houden. Hij wilde haar echter geen pijn doen en durfde daarom geen kracht te gebruiken. Hij stapte opzij zodat ze erlangs kon, maar volgde haar op de voet en hield de jongen strak in de gaten.

Ceder
"Wat is er gebeurd?" vroeg Ceder. "Ik zag rook, wie heeft dat gedaan?" Ze vroeg zich af of ze er goed aan deed om zich hiermee te bemoeien. Misschien wilde de jongeman wel helemaal geen bemoeienis en misschien was het wel iets waar Ceder helemaal niets mee te maken zou moeten willen hebben. Ze kon echter ook onmogelijk gewoon weglopen en doen alsof ze niets gezien had. Ze voelde Squirtles warme adem tegen haar schouder en ze wist dat Alaska tussen zijn horens zat. Ze had in ieder geval twee pokémon die haar zouden helpen als dat nodig was.

Terwijl Kayne een manier probeerde te vinden om zijn Dratini terug te krijgen, haalde hij een paar zakdoekjes tevoorschijn die hij in zijn achterzak had voor het geval hij verkouden werd. Om te voorkomen dat het bloed uit zijn neus op zijn shirt zou druppelen, stelpte hij het gauw door het zakdoekje er zacht tegenaan te duwen. Hij kon er natuurlijk twee proppen van maken en in zijn neus duwen, maar er waren genoeg andere manieren waarop hij het kon stelpen. Zijn blik gleed door de lege straatjes van Cerulean City. Hoe kon hij zijn Dratini ooit weer terugvinden? Dratini en Gastly waren de belangrijkste Pokémon die hij had in zijn leven, zij waren de reden waarom hij op Pokémonreis was vertrokken en zijn oom achter zich had kunnen laten. Of nou ja, de gedachten aan zijn oom. Zijn oom had hem al op zijn zestiende verlaten. Kayne moest denken aan zijn ouders, zij waren diegenen waarvan hij het Pokémon-ei had gekregen. Hij had het uitgebroed en daaruit was een Dratini komen. Zijn Dratini, de Pokémon waar hij zoveel van hield en die al zoveel jaren zijn beste vriend was, evenals Gastly. Zijn vader zou het vreselijk hebben gevonden als hij Dratini zou kwijtraken. De gedachten aan zijn overleden vader deden nog eens extra pijn en Kayne keek in zelfmedelijden verzonken naar de grond. Even was hij zijn omgeving vergeten. Het waren deze momenten die hij haatte, de momenten waarin hij met zijn hoofd in het verleden bleef hangen. De momenten waarop hij zich bedacht hoe hij dingen anders had moeten aanpakken, hoe hij eerder van zijn oom had moeten wegkomen. Nee, hij kon niet zonder zijn Dratini leven. Hij had een bende sukkels het idee gegeven dat zij zijn Dratini makkelijk konden stelen en één stomme Smokescreen had dat waargemaakt. Als hij zich nu niet had bemoeid met dat meisje met de bange Pikachu, was dit helemaal niet gebeurd. Aan de andere kant had hij zich de hele tijd schuldig gevoeld als hij niks gedaan had. Hij wilde net opstaan - hij had namelijk een beslissing genomen en zou ten aanval overgaan - toen hij opeens de stem van een meisje hoorde. Hij wierp een blik opzij en zag een enorme Taurus en een meisje iets jonger dan hem ernaast staan. Ze leek zich zorgen om hem te maken, besefte hij in een vage waas waarbij hij zijn hoofd schudde om helder te worden.

Het waren twee vragen die op hem afkwamen en Kayne moest zich klaarmaken om antwoord te geven. Hij dacht even na. Tja... wat was er gebeurd? 'Ik zag dat een jong meisje met een doodsbange Pikachu werd lastiggevallen door maar liefst vier jongens en bemoeide me ermee,' sprak hij, terwijl hij zijn best deed om rustig te blijven. Vanbinnen dan, want vanbuiten was hij emotieloos. 'Zoals je kunt zien waren ze daar niet blij mee,' zei hij grimmig, verwijzend naar zijn bloedneus en zijn blauwe oog. 'Het meisje heeft kunnen vluchten, maar er werd een Koffing geroepen en deze gebruikte Smokescreen. Daarna merkte ik pas op dat ze mijn Dratini hadden gestolen.' Hij keek om zich heen, alsof hij hoopte dat hij de jongens weer kon vinden. 'Ik moet hem terug hebben,' zei hij tegen het meisje. 'Hij betekent heel veel voor me. Ik heb alleen geen idee welke kant de jongens uitgerend zijn,' verzuchtte hij. 'Heb jij soms iets gezien?' vroeg hij het meisje. Hij deed zijn best om niet al te hoopvol te klinken. Hopelijk kon de Tauros ook iets doen. Zou de Tauros geuren kunnen oppikken? Misschien wel. Hij zou eerst eens horen wat het meisje hem te zeggen had, hield hij zichzelf voor.

OOC: Heel laat, sorry D:

Ceder
De jongen leek even een beetje verward, maar na een paar tellen begon hij te praten. 'Ik zag dat een jong meisje met een doodsbange Pikachu werd lastiggevallen door maar liefst vier jongens en bemoeide me ermee,' zei hij. 'Zoals je kunt zien waren ze daar niet blij mee. Het meisje heeft kunnen vluchten, maar er werd een Koffing geroepen en deze gebruikte Smokescreen. Daarna merkte ik pas op dat ze mijn Dratini hadden gestolen.' Ceder schrok. Er waren hier mensen die pokémon stalen? Natuurlijk had ze wel eens gehoord dat dat soort dingen gebeurden, maar het was altijd iets wa ver weg was, iets waar zij niet mee te maken kreeg. 'Ik moet hem terug hebben,' zei de jongen. Dat kon Ceder helemaal begrijpen. Als het Squirtle of Alaska geweest was, zou ze zich hetzelfde gevoeld hebben. 'Hij betekent heel veel voor me. Ik heb alleen geen idee welke kant de jongens uitgerend zijn,' verzuchtte de jongeman. 'Heb jij soms iets gezien?' Ceder schudde haar hoofd. "Maar ik wil wel helpen zoeken", zei ze meteen. Zoals hij had gezegd, hij moest zijn pokémon terugkrijgen. Ceder was vastbesloten om hem daarbij te helpen. Ze dacht aan Qui. Daar had ze er niet aan getwijfeld dat het wel goed zou komen. De zoektocht was bijna leuk geweest, als had het andere meisje daar vast niet zo over gedacht. Die situatie was ook nog redelijk komisch geweest Dit was echter wel wat serieuzer.
"Squirtle heeft een goede neus, hij kan misschien een spoor oppikken. Heb je iets wat naar je Dratini zou kunnen ruiken?" Ze keek naar haar Tauros, die absoluut niet blij keek. Als hij had kunnen praten, had hij waarschijnlijk fel geprotesteerd tegen deze gang van zaken. Ceder was zelf ook wel een beetje zenuwachtig, maar eigenlijk nog niet zo heel erg. Ze wist niet of ze misschien zenuwachtiger zou moeten zijn dan ze was. Het ging hier wel om pokémondieven en misschien hadden ze wel sterkere pokémon dan zij. Daar ging ze zich nu echter niet te druk om maken. Weglopen was geen optie, dus ze zou doen wat ze kon. Hopelijk zou dat genoeg zijn.

Squirtle
De Tauros keek even naar Ceder. Hij hoopte maar dat ze wist wat ze deed. Squirtle had best vertrouwen in het meisje, maar hij wist dat ze niet altijd even goed nadacht voor ze handelde. Hij kon haar echter niet tegenhouden. Niet alleen omdat hij tegen haar geen kracht durfde te gebruiken, maar ook omdat dit voor haar belangrijk leek te zijn. Hij richtte zijn blik weer op de jongeman. Die was iets uit zijn tas aan het halen. Squirtle kon niet zien wat hij verder nog in die tas had zitten. Uiteindelijk haalde de jongeman een handdoek tevoorschijn, die hij een eindje van Squirtles kop hield. 'Dit is het enige wat ik heb. Het is een handdoek waarmee ik Dratini altijd afdroog. De geur van de zeep waar ik hem mee was moet normaal nog ruikbaar zijn voor je Tauros', zei hij tegen Ceder. Nu richtte hij zich direct tot Squirtle. Die vond het altijd wel prettig als er direct tegen hem werd gesproken. 'Wil je me alsjeblieft helpen?' vroeg de jongeman. 'Het gaat om een dierbare Pokémon van me en je zou me er echt mee kunnen helpen.' Squirtle knikte. Hoewel hij liever niet had gehad dat Ceder hierin betrokken was geraakt, had hij een hekel aan pokémondieven. Hij zou niet alleen het meisje een plezier doen als hij hielp, maar hij zou ook volgens zijn eigen maatstaven iets goeds doen en dat was altijd prettig. De jongeman stak zijn hand naar Squirtle uit en hield de handdoek ook iets dichterbij. De Tauros boog zijn kop naar voren om aan het voorwerp te ruiken, waarbij zijn ruwe manen langs de hand van de jongen streken. De handdoek rook erg appelig en een beetje naar zeep. Daardoorheen rook Squirtle ook vluchtig de geur van een pokémon die hem een beetje deed denken aan de geur van een pokémon die hij kende: Misericordia, de Dragonair van Ceders moeder. Dat moest de geur van de Dratini zijn. Hij prentte de geur in zijn geheugen en bromde. Hier moest hij iets mee kunnen.

Ceder
'Eén van de mannen had een Koffing. Ik weet niet wat ze verder nog hebben, maar ze lijken me meer het type dat gevaarlijk doet, maar het niet echt is. Ik denk dat het eerdere het type is dat door middel van het gebruik van simpele trucs zoiets kunnen uithalen zoals ze bij mij hebben gedaan.' Ceder luisterde naar de beschrijving van de jongeman en glimlachte. "Dat klinkt alsof wij ze wel aankunnen. We zullen ze alleen nog moeten vinden. Squirtle?" De grote Tauros trok zijn kop terug van de handdoek en bromde iets met een knikje. Hij hief zijn kop en zette een paar passen, de lucht opsnuivend. Hij bromde opnieuw iets en zette nog enkele stappen, waarna hij omkeek naar Ceder. Het meisje glimlachte naar de jongeman en liep achter haar Tauros aan. Nu Squirtle een spoor had opgepikt, hoefden de twee mensen niets anders te doen dan hem te volgen. En als ze ze gevonden hadden... Ach, dat kwam allemaal wel goed, nam Ceder zich voor. Zoals die jongen had gezegd, waren ze niet enorm gevaarlijk. Ze moesten alleen even iets verzinnen om wat aan die Smokescreen te doen. Toen bedacht ze zich opeens iets anders. "Oh, ik had me trouwens nog niet voorgesteld. Ik ben Ceder Aaralyn Winter en dit zijn Squirtle en Alaska", zei Ceder. Ze hield ervan om zich met alledrie haar namen voor te stellen. "Hoe heet jij?"