Twee grote groene ogen staarde met een fascinerende blik naar het langs flitsende landschap. Op weg naar Cerulean City. Nog nooit was Sylvia verder geweest dan Vermillion city, wat eigenlijk best logisch was gezien ze daar haar hele kindertijd heeft door gebracht. Nu echter, was het een ander verhaal omdat ze nu opzoek was naar haar broer, deels was het ook best wel spannend omdat ze er voor het eerst alléén op uit ging, nou ja niet helemaal Chiaki zat naast haar en had Dodger bij zich, die nu in zijn Pokéball zat. Inmiddels was ze wel uitgekeken op het landschap en pakte ze de foto van haar broer tevoorschijn, ook had ze nog het vest van de jongen aan die hij was vergeten in het Pokémon Center van Viridian City.. een eikel was het gewoon, af en toe. Het duurde ook niet lang voordat het voertuig stopte en dat ze uit konden stappen. Uiteindelijk stopte ze het stukje papier weer weg waarna ze op stond van het bankje en de bus uitstapte, wachtend op Chiaki bleef ze even staan. Sylvia liet haar blik rond gaan en zag dat het ongeveer net zo druk was als in Vermillion City maar hier hing er ook een andere sfeer. In Vermillion City hing er altijd een vieze vislucht omdat de stad vlak bij een haven gebouwd was, hier echter niet. Alsof Dodger zich geroepen voelde klapte zijn Pokéball ineens van zichzelf open en verscheen het silhouet van de Growlithe ineens voor haar. Deze keek haar ietwat bezorgd aan toen hij zag dat ze wat onzeker uit haar ogen keek, maar daar kwam al snel verandering in. “Growl,” blafte Dodger waardoor het meisje de Growlithe aankeek en een brede grijns op haar gezicht vormde. Ze dacht terug aan de woorden op het briefje dat ze had gevonden in de zak van haar broer. “Ik kan nog steeds niet geloven dat hij dat echt heeft geschreven,” grinnikte Sylvia tegen Dodger, die haar niet-begrijpend aankeek. Ze werd echter wat serieuzer toen het meisje zich tot Chiaki wendde. Ze had opeens een idee gekregen maar.. wist niet zeker of Dodger dat wel al kon.

“Waar gaan we beginnen?” vroeg ze toen om de stilte te verbreken. Ze had wel wat research gedaan en opgezocht wat er zich in Cerulean bevond maar.. het waren zoveel dingen die er door haar hoofd heen spookte en het waren ook nog eens dingen die onwaarschijnlijk of te erg waren. Ze wist dat haar broer sowieso geen gyms uitdaagde dus deze viel al gelijk af.. de contesthal zag er best dicht uit maar hij kon natuurlijk ook voor een andere rede in Cerulean City zijn. Mark kennende.. tsja ze wist niet meer zeker of ze hem wel goed genoeg kende. Dodger merkte dat Sylvia zich zorgen maakte en duwde zijn neus vervolgens tegen haar wang aan en keek resoluut naar het kleine meisje. Hij wilde helpen om de jongen te zoeken maar het meisje zag dit niet, misschien begreep Chiaki wel waar hij op doelde.. “Growl! Growl!” blafte hij weer maar dit keer om de aandacht van de brunette te trekken en begon het vest te besnuffelen, daarna gooide hij zijn zwarte neus de lucht in en maakte een snuffelend geluid. “Waar heb jij opeens last van?” vroeg Sylvia, die er geen snars van begreep wat haar Growlithe opeens had. Voor een moment kruiste haar blik die van Dodger en besefte ze ineens wat hij aan het doen was.. hij wilde Mark doormiddel van geur opsporen? Of had hij een ander plan? Inmiddels maakte Dodger aanstalten om weg te lopen maar bleef op ongeveer twee meter staan om op de twee meisjes te wachten.. hij keek de twee vastbesloten aan, waarop Sylvia zich naar Chiaki toedraaide. “Zullen we Dodger volgen?” vroeg Sylvia toen aan Chiaki, ze wilde de Growlithe een kans geven door hen te laten helpen maar wist ook dat het niet kon.. Cerulean was best een grote stad en zelfs de neus van Dodger kon hem met deze drukte echt niet vinden. Sylvia besloot om op haar partner af te lopen en wachtte vervolgens op wat het antwoord van Chiaki werd..

OOC: en Chiaki/Shiyo.

Chiaki tuurde afwezig uit het raam, naar al de verschillende voorwerpen die als het ware voorbij zoefden terwijl de bus langs ze reed. Af en toe, wanneer er iemand instapte, liet ze haar bruine ogen naar de nieuwkomer glijden en nam deze dan in zich op. Voor een groot deel waren het volwassenen, variërend van de dertig tot de zestig, die natuurlijk boodschappen of andere volwassen zaken gingen doen. Er kwam zelfs nog een zakenman met een klein koffertje naar binnen gewandeld, die twee haltes verder in alle paniek weer uitstapte. Waarschijnlijk was hij iets vergeten. Tja, dat kreeg je ervan als je zo’n baantje koos. Dan had je een verstrooid leven. Chiaki moest er niet aan denken om zo’n saai leventje te moeten leiden. Elke dag was het weer hetzelfde liedje en als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel een routine die nogal snel verveelde. De brunette had inmiddels het uitzicht laten varen voor het opnemen van de andere passagiers, die ze nauwlettend in de gaten hield. Niet omdat ze van hen inschatte dat ze de bus gingen kapen, maar gewoon om zichzelf bezig te houden. Bovendien had ze dan iets om zich aan te irriteren. Zoals die puber bijvoorbeeld, die al de hele weg sinds Syl en zij waren ingestapt op een invalide stoel zat en niet opstond voor het arme oude vrouwtje die een halte terug was ingestapt. Moest die vrouw dan blijven staan, terwijl ze moeilijk haar evenwicht kon bewaren? De brunette was dan niet bepaald regelgericht, maar ze wist wel nog hoe belangrijk etiketten waren en dit was één van die momenten. Besluitend dat ze eindelijk genoeg had van dit gebeuren, bewoog ze zich richting de puber. Zijn gezicht stond op onweer, maar dat kon haar amper wat schelen.

“Zeg,” begon Chiaki luid, zodat de jongen haar goed kon horen. Hij keek geïrriteerd haar kant op en zuchtte. “Wat?” beet hij haar toe. Het was niet moeilijk om het bloed onder haar nagels vandaan te halen, maar dit keer besloot ze het koelbloedig te spelen. “Zou je niet opstaan? Je zit op een invalide stoel en dat oud vrouwtje is overduidelijk slecht ter been,” sprak ze nonchalant, inmiddels wijzend naar de oudere dame die met pijn en moeite recht overeind bleef staan. De bus maakte immers vreemde bochten op het moment. De jongen keek haar kwaad fronsend aan. “Als je het zo belangrijk vindt dat zij kan zitten, waarom sta je zelf dan niet op?” Was het niet voor het beetje gezond verstand die Chiaki had, dan was ze die gast meteen aangevlogen en had hem alle hoeken van de bus laten zien. Gelukkig wist ze zichzelf in te houden en dit op een volwassen manier aan te pakken. Nou ja, meer volwassen dan een rel starten in de bus. “Ben je doof? Ik zei toch net dat je op een invalide stoel zit. Jij hoort dan als eerste op te staan,” beet ze hem toe, merkend dat ze haar laatste beetje geduld steeds meer begon te verliezen. De twee keken elkaar doordringend aan, totdat de jongen opkeek toen hij een bepaalde straatnaam door de bus hoorde galmen. Hij drukte op stop, snoof naar Chiaki en meldde dat hij ‘toch moest uitstappen’ en dat ze ‘geluk had’. De jongen stond op en verliet de bus zonder nog een kick te geven, waarop de brunette triomfantelijk naar het oud vrouwtje keek en de dankbare blik in diens ogen zag.

De rest van de rit verliep rustig en zonder enig voorval. Chiaki merkte dat Sylvia er niet helemaal met haar hoofd bijzat, vooral toen ze de foto van Mark erbij pakte, dus hield ze zich verder stil. Spoedig kwam hun halte aan bod en stapte de blondine als eerste uit. De brunette volgde, maar werd tegengehouden door de buschauffeur, die haar bedankte voor het willen helpen van de oude dame daarstraks. Ze glimlachte, bedankte hem juist voor de rit en verliet toen het vervoermiddel om zich weer bij Sylvia te voegen. Die begroette haar met een serieuze blik op haar gezicht. “Waar gaan we beginnen?” vroeg het meisje. Chiaki hoefde echter niet lang na te denken, want de stilte in de bus had ze daarvoor benut. “Onze beste kans is het PokéCenter en de Contesthal. Ik neem namelijk niet aan dat hij bij de Gym te vinden zal zijn, aangezien hij geen Trainer is…” begon ze. “Aangezien het nog te vroeg is voor een nieuwe Contest in de hal is onze beste gok het PokéCenter. Als hij daar al niet aanwezig is, kunnen we aan zuster Joy vragen of ze Mark heeft gezien.” De brunette keek om zich heen en nam de omgeving in zich op. Het was een lange tijd geleden sinds ze voor het laatst in Cerulean was. Het voelde haast nostalgisch. Hier had ze immers haar eerste Contest achter de rug. Gelukkig wist ze de weg naar het PokéCenter na al die tijd nog wel, dus dat vormde geen probleem.

Chiaki’s aandacht werd getrokken door Sylvia’s Growlithe, die inmiddels uitgebreid aan Marks vest stond te snuffelen. De blondine had niet door wat haar pokémon van plan was, maar bij Chiaki viel het kwartje meteen. Natuurlijk! Hoe kon ze zo stom zijn dat ze hier niet aan had gedacht? Gefrustreerd sloeg ze zichzelf voor haar voorhoofd. Dodger kon Mark opsporen via geur en met een beetje geluk kon ze haar Pidgey ook om hulp vragen. “Zullen we Dodger volgen?” kwam toen de onzekere vraag van Sylvia. De brunette keek op en wist dat de beslissing nu bij haar lag, maar ze twijfelde voor geen moment aan de Growlithe. “Lijkt me een prima plan!” reageerde Chiaki, waarna ze de pokéball van Sarita tevoorschijn toverde. “En we hebben ook een spion voor in de lucht,” sprak ze met een knipoog naar de blondine. De pokéball klapte open en haar Pidgey stond binnen een paar tellen verward op de grond. “Ik heb je havikogen weer nodig,” legde ze Sarita in het kort uit. De pokémon snoof. Chiaki ook. “Luister, als het je lukt om Mark te vinden, dan zal ik u rijkelijk belonen, uwe majesteit,” probeerde ze dit keer. Het laatste deel van haar zin sprak ze in een deftige toon en ze maakte een kleine buiging bij het uitspreken van ‘uwe majesteit’. Dit scheen genoeg te zijn voor Sarita, die knikte en, met enige tegenzin, opsteeg in de lucht. Toen de Pidgey uit haar zichtveld was verdwenen, voegde Chiaki zich bij Sylvia en Dodger. “Laten we gaan.”

“Lijkt me een prima plan!” was uiteindelijk het antwoord van Chiaki. Sylvia had eerst wel aandachtig naar de woorden van de brunette zitten luisteren en kwam tot de conclusie dat ze het daar wel mee eens was, vooral omdat ze wist dat Mark niet echt een trainer-achtige uitstraling had. Sylvia en Dodger keken beide toe hoe de brunette een Pokéball tevoorschijn haalde en haar Pidgey tevoorschijn liet komen. “En we hebben ook een spion voor in de lucht,” zei Chiaki toen met een knipoog, wat de blondine niet ontgaan was, waarna Sylvia reageerde door zelfverzekerd te grijnzen naar Chiaki. De blondine wachtte geduldig totdat haar vriendin klaar was met overhalen van haar Pidgey om hen te helpen. Dodger snoof afkeurend waarop Sylvia hem een por gaf, nadat Sarita was opgevlogen merkte het meisje dat Chiaki naar hen toe kwam lopen. “Laten we gaan,” weerklonk de stem van de brunette weer, waarop Dodger vragend naar Sylvia keek. Deze knikte zelfverzekerd naar de Growlithe, die toen als een bezetene rond begon te draven met zijn neus plat op de grond. “Zoek Mark, Dodge!” zei ze toen met een grijns op haar gezicht, waarna Dodger een kant op begon te lopen. Dat had ze eigenlijk altijd al willen zeggen. Sylvia kwam ook in beweging, voor ze eerst de hand beet had gepakt van Chiaki omdat ze bang was om de brunette kwijt te raken, in deze stad. Dit deed ze immers vroeger ook bij Mark als ze zich ergens niet op haar gemak voelde.. dan was dat altijd haar standaard ding om te doen.

Sylvia keek toe hoe haar Growlithe te werk ging en zijn uiterste best deed om de jongen te vinden. Dodger had tot nu toe maar een keer aan de vest van haar broer te hoeven snuffelen. “Hij doet het tot nu toe best goed,” grinnikte Sylvia toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat de Growlithe, wel erg dichtbij hen bleef. Dit deed haar aan iets denken van vroeger. “Ik weet nog van vroeger dat Mark en Erik hier een spelletje van maakte met Marks Pikachu,” grijnsde Sylvia, terug denkend aan die momenten dat ze elkaar expres kwijtraakte en dat of Toby, Marks Pikachu, of Eriks Eevee hen op moesten sporen. Ze besefte echter nu wel dat dit geen spelletje was, maar echt. “Hij en Toby kwamen altijd in de stomste dingen terecht als ze niet uitkeken en als Mark niet in de problemen kwam dan viel hij wel uit een of andere boom ofzo, ” sprak Sylvia met een brede grijns op haar gezicht. Grinnikend keek ze toe hoe Dodger te werk ging, die naar haar toe kwam lopen en aan haar mouw trok. Dodger blafte waarna hij met zijn zwarte neus een bepaalde richting op wees en Sylvia probeerde duidelijk te maken dat ze mee moest komen. De blondine knikte resoluut en liet Chiaki’s hand los. “Laat maar zien!” en volgde Dodger snel op de voet.

Sylvia droeg haar Growlithe al snel op om haar broer op te sporen en de pokémon kwam meteen in beweging. Druk begon hij over de grond te snuffelen, zoekend naar de geur die achtergebleven was op Mark zijn vest. Chiaki hoopte maar dat het inderdaad Mark zijn geur was die in het vest was blijven handen. Het kon net zo goed zijn dat het de geur van zuster Joy was uit het Viridian PokéCenter. Bovendien hadden zij en Syl het vest ook al vastgehad, maar die zou Dodger inmiddels wel kunnen onderscheiden, toch? Er konden zoveel andere mensen het vest in hun handen hebben gehad, echter… Nee, ze mocht nu niet zelf pessimistisch gaan denken. Ze gingen Mark vandaag vinden. Hoe wist ze niet, maar ze voelde het gewoon aan. Vandaag zou Sylvia’s zoektocht ten einde lopen. Net op dat moment voelde ze dat het meisje haar hand vastpakte en haar toen meetrok. Chiaki was lichtelijk verrast door dit gebaar, hoewel ze daar natuurlijk niks over zei. Normaal gesproken was zij degene die lichamelijk contact zocht, dus het voelde goed om het een keertje omgedraaid te hebben. Een klein grijnsje speelde rond haar lippen, terwijl ze met weinig moeite haar vriendin bij kon houden. “Hij doet het tot nu toe best goed,” hoorde ze de blondine Dodger complimenteren. Haar bruine ogen gleden automatisch naar de hondpokémon, die nog altijd geconcentreerd aan het snuffelen was, maar wel erop lette dat hij bij hen in de buurt bleef. Chiaki knikte instemmend. De Growlithe deed inderdaad goed zijn best.

“Ik weet nog van vroeger dat Mark en Erik hier een spelletje van maakte met Marks Pikachu,” hoorde ze het meisje toen zeggen. De brunette keek naar Sylvia en glimlachte. “Hij en Toby kwamen altijd in de stomste dingen terecht als ze niet uitkeken en als Mark niet in de problemen kwam dan viel hij wel uit een of andere boom ofzo, ” vervolgde Syl en grinnikte. Ook Chiaki kon het niet laten om even te lachen. Ze zag het eigenlijk best wel voor zich, maar dan op een zo droog mogelijke manier. Op dat gebied had ze dus iets gemeen met Mark, huh? Vroeger kwam ze zelf ook altijd in zulk soort situaties terecht, maar als ze het overnieuw moest doen, zou ze het zo weer doen. De brunette wilde hierop reageren, totdat ze vanuit haar ooghoeken zag dat Dodger hun kant op kwam gelopen. Hij trok aan Sylvia’s mouw en wees toen een bepaalde richting op met zijn neus, aangevend dat hij iets had gevonden. Mark? Of misschien Toby, zijn Pikachu? Chiaki voelde op dat moment een steek in haar hart, alsof iemand haar vreselijk nieuws had verteld wat ze niet kon geloven. Verward vroeg ze zich af waarom dit plots naar boven kwam, maar ze realiseerde zich al snel de oorzaak. Als ze Mark vonden, dan zou ze afscheid moeten nemen van de blondine, of niet? Daar zag ze eigenlijk best tegen op. Sylvia was een goede vriendin van haar geworden in de afgelopen tijd en die wilde ze niet verliezen. Vooral omdat ze niet echt veel vrienden had. Chiaki schudde licht haar hoofd, proberend de gedachten van haar af te schuiven. Ze mocht nu niet zelfzuchtig worden. Ze had Syl immers beloofd om te helpen. Het afscheid kwam later wel.

De brunette sprintte al snel achter Sylvia en Dodger aan. De Growlithe verdween een hoek om en Chiaki deed hetzelfde. Alleen nam ze een scherpe bocht, waardoor ze niet kon zien wat er om de hoek gebeurde… En daarom ook tegen iets of iemand opliep. Geschrokken deed ze een stap of twee naar achteren en negeerde de pijn die ze voelde zo goed mogelijk. Vervolgens keek ze omlaag, naar de persoon waar ze zojuist tegen aan was geknald. Deze had minder geluk, aangezien ze achterover op de grond was gevallen en nu over haar onderrug wreef. In eerste instantie wilde Chiaki kwaad fronsen en iets tegen het meisje zeggen, maar het feit dat dit haar schuld was en niet die van de vreemdelinge hield haar tegen. In plaats van schreeuwen nam ze het meisje in zich op. Lichtbruin haar en bruine ogen. Ze droeg een roze shirtje dat meer op een jurkje leek, maar het reek slechts tot haar heupen, dus had ze er nog een broek onder aan. En zo te zien had ze een haarklipje in haar pony. “Uhm…” begon Chiaki vertwijfeld. Ze keek even opzij en toen terug naar de brunette, waarna ze aarzelend haar hand uitstak om haar overeind te helpen. “Sorry… Ik had je niet gezien…” Toen ze de hand van de ander in de hare voelde schuiven, omklemde ze die zachtjes en zette kracht naar achter, zodat ze het meisje overeind kon trekken. “Is… Alles in orde?”

Shiyo staarde afwezig naar het briefje in haar handen, terwijl ze ietwat onderuitgezakt op de bank in het PokéCenter zat. Tiko zat aan haar voeten en had zijn blik nieuwsgierig op zijn Trainer gericht, zich afvragend waar ze aan dacht. Hij wist dat de brief die ze vasthad van Mark afkomstig was, maar wat erop stond kon hij natuurlijk niet lezen. Waarschijnlijk had het te maken met het feit dat Shiyo zo snel mogelijk naar Cerulean wilde zodra ze de brief had ontvangen. Met veel pijn en moeite hadden ze de stad weten te bereiken, want wegwijs waren ze beide natuurlijk niet. En dan was het vinden van het PokéCenter ook nog een heel karwei. Tiko had voor een groot deel in zijn pokéball gezeten, omdat hij uitgeput was van het vele trainen. Shiyo was haar belofte nagekomen en had hem flink aan het werk gezet om Iron Tail onder de knie te krijgen. De techniek was nog verre van perfect, maar hij leerde het in ieder geval steeds meer onder controle te krijgen en daar ging het om. Hij boekte vooruitgang. Dat moest hij hebben. Shiyo kwam op dat moment eindelijk in beweging en vouwde het briefje zorgvuldig op, waarna ze het terug in haar tas stopte. Haar blik kruiste de nieuwsgierige van haar Sandshrew, waardoor ze wist dat ze hem nu toch moest vertellen wat er aan de hand was. “We gaan Mark vandaag opzoeken,” vertelde ze de pokémon met een glimlach. “En daarna reizen we samen.” Ah, dus daar ging het om? Mark was in Cerulean en vroeg aan Shiyo om hierheen te komen? Natuurlijk deed zijn Trainer dat. Ze mocht dan tegen zichzelf liegen, maar Tiko zag het wel. Toby zag het ook. De brunette was als een blok voor hem gevallen en als hij de Pikachu moest geloven, dan had die jongen ook een zwak voor haar.

“Waar denk je aan?” Tiko keek op en merkte dat zijn Trainer hem de hele tijd had aangestaard. Hij schudde zijn hoofd en grijnsde lichtjes. Ze moest eens weten. Dan zou ze waarschijnlijk rood aanlopen. “Zeg, zeg, je hebt toch geen geheimen voor me hè?” vroeg ze toen op een zeurderige toon, alsof ze een klein kind was die probeerde uit te vogelen wat haar verjaardagscadeau inhield. De Sandshrew grijnsde breder. Shiyo blies haar wangen bol, maar ging er verder niet op in. In plaats daarvan stond ze op en keek naar de uitgang van het gebouw. Was het bijna tijd? Waarschijnlijk wel. “Laten we maar gaan,” hoorde hij de brunette toen mompelen, waardoor zijn vermoedens werden bevestigt. Tiko knikte en liep achter haar aan naar buiten, denkend aan het weerzien van niet alleen Mark maar ook zijn pokémon. Hij keek er vooral naar uit om Toby en Sam weer te kunnen zien, want daar had hij het meest mee opgetrokken de vorige keer. Eenmaal buiten bleef hij stilstaan naast zijn Trainer en keek haar afwachtend aan, maar zij keek alleen maar panisch rond. “… Uh…” begon ze, waarna ze willekeurig een kant op liep. “Ik weet zeker dat het deze kant op is,” lachte ze geforceerd. De Sanshrew zag de bui al hangen. Ze gingen verdwalen, of niet soms?

Tien minuten. Zo lang had het ongeveer geduurd voordat ze inderdaad de weg kwijt waren geraakt. De weg naar het PokéCenter leek plots verdwenen te zijn en niks wat hier te zien was leek nog op wat ze net gezien hadden. Kortom, ze waren verdwaald. Tiko richtte zijn blik op Shiyo en had eigenlijk verwacht om een terneergeslagen blik in haar ogen te zien, maar in plaats daarvan zag hij vastberadenheid. Natuurlijk was ze dat. Dit ging niet om zomaar iemand, maar om Mark. De jongen die haar dingen in had laten zien. De jongen waarover ze niet op kon houden in de tijd dat het alleen zij tweetjes waren. Telkens als ze iets moois zag, zoals een heldere sterrenhemel, dan had ze het er altijd over dat Mark erbij had moeten zijn. Dat hij het mooi had gevonden. De Sandshrew wist wel beter, maar hield desondanks toch zijn mond en grinnikte gewoon om de opmerkingen. Maar Mark had een grote invloed op Shiyo gehad en daar moest hij de jongen toch wel voor bedanken. Dankzij hem had zijn Trainer het licht gezien en dankzij hem deed ze nu ontzettend haar best. Ze probeerde het in plaats van meteen op te geven. En dat had ze nodig om een goede Trainer te zijn. Nee, ze gingen Mark vinden. Al was het het laatste wat ze deden. De twee kwamen dichtbij een hoek van de straat en wilden die straat inslaan, totdat plots iemand uit het niets tegen Shiyo aanknalde. Het meisje viel pardoes achterover op de grond en bleef daar even zitten.

Shiyo kon de pijn echter niet negeren en binnen de kortste keren wreef ze pijnlijk over haar onderrug heen. Tiko stond aan haar zijde en vroeg waarschijnlijk bezorgd of het met haar ging, waarop zij tegen hem mompelde dat het niet ernstig was. Net toen ze zelf op wilde staan, werd er een hand aan haar toegereikt. “Geeft niet, kan gebeuren,” glimlachte de brunette naar de ander, terwijl ze de hand aannam en omhoog werd geholpen. “Ik heb niks gebroken. Ik ben nog heel,” stelde ze de vreemdelinge en vooral zichzelf gerust. Ze klopte haar kleren af en nam toen de drie figuren in zich op. Twee van hen waren meisjes, de één niet veel ouder dan haar en de ander een stuk jonger. De oudere had donkerbruin haar en bruine ogen en de jongste had blond haar met groene ogen. Bij de blondine stond een pokémon, maar die herkende ze niet. “Uhm…” begon ze ietwat ongemakkelijk. “Ik ben Shiyo,” stelde ze zichzelf toen voor en wees toen naar haar Sandshrew. “… En dit is Tiko”

Geschrokken keek Sylvia achterom toen ze een klap achter zich hoorde en Chiaki tegen iemand zag op botsen, het andere meisje was op de grond gevallen. Dodger was er ook van geschrokken en duwde angstig zijn kop tegen haar aan, Sylvia legde een geruststellende hand op de kruin van de Growlithe, die vervolgens zijn grijze ogen omhoog liet glijden. Ondanks alles was Dodger nog erg jong en zocht bescherming wanneer hij dat nodig vond, ook al was het een klap van een botsing. Hij zocht soms toch nog die bescherming van iemand die hij vertrouwde, in dit geval Sylvia, ook al gedroeg hij zich groter dan hij zich voelde. “Je hoeft niet bang te zijn, jochie,” mompelde ze tegen Dodger, die knikte en vervolgens vlak bij haar ging zitten. De blondine richtte zich vervolgens op haar vriendin en de vreemdelinge, die inmiddels al overeind was geholpen door Chiaki. Ze had de helft niet echt verstaan wat er werd gezegd, omdat haar aandacht nu op Dodger gericht was, hij leek nog steeds naar een bepaalde richting te kijken, ondanks dat hij net even was afgeleid. Pas toen de brunette, die net tegen Chiaki was op gebotst haar mond opendeed, wendde ze zich weer tot de twee meiden.

“Uhm…” begon het meisje ongemakkelijk waarna Sylvia een vriendelijke glimlach op haar gezicht zette, zodat ze zich niet zo ongemakkelijk hoefde te voelen. “Ik ben Shiyo… En dit is Tiko,” stelde ze zichzelf en haar Sandshrew toen voor. Voor ze er eigenlijk erg in had deed ze hetzelfde als Shiyo en besloot zich ook maar voor te stellen, ze stak haar hand uit naar Shiyo en trok haar mond open. “Ik ben Sylvia en me partner hier zo heet Dodger,” sprak de blondine terwijl ze een arm om de Growlithe heen legde, die haar schuin aanstaarde. Plots draaide ze zich om naar Chiaki en keek haar aan.. hopend dat ze begreep waar ze op doelde. “Denk jij wat ik denk, Chi?” vroeg ze toen aan haar vriendin en pakte het briefje van haar broer erbij om het voor zichzelf te bevestigen. Toen ze het herlas wist ze het zeker..en waarom ook niet. Sylvia stak het briefje terug en haalde de foto van Mark tevoorschijn en reek deze uit naar Shiyo, Dodger compleet negerend die opnieuw aan haar mouw begon te trekken. “Heb je deze jongen misschien gezien?” vroeg Sylvia toen zo nonchalant mogelijk aan het meisje met een neutrale blik op haar gezicht, terwijl ze zich erbij bedacht dat ze de situatie beter moest uitleggen. “Ik ben zijn zusje,” voegde het kleine meisje er aan toe, wijzend met haar duim naast het hoofd van haar broer. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat het struikgewas naast hen aan het bewegen was, fronzend keek ze naar de groene blaadjes en deed een stap naar achter.. waarom deed Dodger niets?

“Je Eevee heeft je goed te pakken gehad, jongen, ” sprak zuster Joy met een serieuze blik op haar gezicht, terwijl ze zijn armen en een deel van zijn bovenlijf in pakte met verband. Mark keek met een schuine blik naar Sam die hem verontschuldigend aankeek en haar blik probeerde af te wenden. Mark schudde met zijn hoofd waarna hij met een nijdige frons naar de Wartortle keek. Flynn keek hem ook kwaad aan maar draaide zich met zijn schild naar hem toe. “Ik neem Sam niks kwalijk.. Flynn had wel iets subtieler tegen haar mogen zijn,” sprak de jongen en sprong van de stoel af toen de vrouw klaar was. Toby sprong op zijn schouder en de jongen bedankte de zuster voor haar hulp, vervolgens tikte hij Flynn aan die hem met tegenzin op de voet volgde. Nog voordat hij de balie gepasseerd was vertelde de vrouw hem dat hij nog even moest wachten met het aantrekken van zijn shirt. Mark deed wat er werd gezegd waarna hij het gebouw verliet en buiten op een bankje ging zitten met zijn groepje Pokémon, wachtend op Shiyo. Hij had haar gevraagd om hier te komen zodat ze samen verder konden gaan reizen. Terwijl ze de ochtend hadden staan wachten op het meisje.. was het tussen Sam en Flynn flink misgelopen. Hij wist niet precies wat maar toen hij zag dat de Eevee Flynn wilde aanvallen was hij er tussen gesprongen en had Sam tegen moeten houden. Dat had hij beter niet kunnen doen want zodra ze probeerde om bij de Wartortle te komen, zaten zijn armen in de weg en had ze geen kant meer op gekund.. uiteindelijk was de Eevee tegen hem uitgevallen en had hem flink toegetakelt met haar aanvallen en scherpe nagels.

Mark was er niet echt van geschrokken en was ook niet echt bang voor zijn Eevee, hij zou het zo weer doen. Nu dit achter de rug was en hij noodgedwongen in zijn blote bovenlijf moest rondlopen omdat zijn shirt aan flarden in de vuilnisbak lag en een nieuwe aantrekken nu geen zin meer had. Nu hij dus moest wachten op Shiyo kon hij maar beter buiten gaan zitten in de zon, want zo koud was het niet echt meer. Toby had de hele tijd al een brede grijns op zijn snoet die er niet vanaf te vegen was.. omdat de Pikachu inmiddels wist waarom Mark vrolijker was dan normaal.. nou ja, in ieder geval dacht hij niet meer aan zijn vader en moeder, door het meisje. Eerlijk gezegd vond de Pikachu dat ook niet erg want hij wilde dolgraag Tiko weer zien.. de vorige keer had hij veel tijd doorgebracht en ondanks dat hij zelf teamgenootjes had, beschouwde hij de Sandshrew inmiddels als zijn beste vriend. Al zou hij wel raar opkijken dat hij en Zoey nu partners waren en dat ze team uitbreiding hadden ondergaan. Felix en Levi. Toby sprong van Marks schouder af en via het bankje op de grond, naast de Vulpix die geschrokken opkeek, vrijwel meteen duwde ze haar neus tegen zijn wang aan. Mark ging overeind zitten en keek met een glimlach toe hoe de twee met elkaar omgingen.. het zag er in ieder geval naar uit dat de Vulpix en zijn Pikachu het leuk hadden met elkaar. Dat mocht ook wel na een jaar samen zijn in een team.. hopelijk zou het tussen Sam en Flynn ook wel beter worden, nou ja dat hoopte hij. ooit.

Toby spitste alert zijn oren toen hij zijn kastanje bruineoogjes de lucht inwierp en een Pidgey spotte. Of was dat wel een Pidgey? Iets in hem zei dat de Pikachu dit figuur moest volgen en toen deze wegvloog deed hij wat zijn instinct zei.. Mark zou toch wel volgen. Toby grijnsde en spurtte vervolgens er vandoor een bepaalde richting op, zijn vermoeden volgend.. zoals verwacht volgde Mark hem op de voet. “Toby, wacht we kunnen ni-” maar de Pikachu negeerde wat de jongen zei en stoof een van de bosjes in. Er niet oplettend dat de jongen en de rest erdoor konden komen, vooral Mark niet met zijn been. Halverwege kwam hij toch vast te zitten door de dichtbegroeide planten en schoot een kleine bliksemstraal naar de takken waar zijn staart in vast zat. Wat niet werkte en daarna uit alle macht aan de takken trok om los te komen, hij kwam los maar een van de takken kreeg hij volop tegen zijn hoofd aan en hij tuimelde naar achteren zo de bosjes uit. Versuft opende hij zijn ogen en wreef met een pijnlijke blik over zijn zwarte neus heen. “Ja, en waar dachten wij heen te gaan?”vroeg de stem van zijn trainer, maar hoorde door de manier waar op dat hij hem aan het uitlachen was. “Pika,” bromde hij terug maar zag toen dat Mark voor even stokstijf was blijven staan en zijn blauwe ogen ergens op had gericht.. Toby keek vragend naar de jongen. “Pikapi?”

De brunette scheen niet al te boos te zijn over het feit dat Chiaki haar omver had gelopen. Gelukkig maar, want ruzie was wel het laatste waar ze zin in had. Het meisje maakte bekend dat ze niks gebroken had en stelde zichzelf vervolgens als Shiyo voor. Chiaki realiseerde zich meteen wat deze naam betekende en keek veel betekent Sylvia’s kant op, maar de blondine was te druk bezig met zichzelf voor te stellen om dit door te hebben. “En ik ben Chiaki,” stelde de brunette zich uiteindelijk voor, waarmee ze succesvol Shiyo’s aandacht wist te trekken. Deze oogde net nog naar het vest dat Sylvia aanhad, waarschijnlijk omdat ze dacht dat het haar bekend voorkwam. Ze grinnikte. Shiyo moest eens weten. Het was op dat moment dat de blondine zich naar haar had toegedraaid en haar een vraag stelde. Het duurde niet lang of ze begreep waar Syl op doelde. De andere brunette kon hen helpen met het vinden van Mark. Als wat er op dat briefje stond een indicatie naar iets was, dan wist Shiyo vast wel waar die jongen zich bevond. De jongste van de groep liet dan ook niet veel later een foto van hem zien en vroeg aan de ander of ze hem gezien had. Chiaki keek vol belangstelling naar Shiyo’s gelaatsuitdrukking, die eerst verwarring uitstraalde maar uiteindelijk naar herkenning veranderde. Had ze eindelijk de puzzelstukjes bij elkaar gelegd? Het leek er in ieder geval wel op.

Ze vertelde over dat ze Mark vandaag zou meeten in Cerulean, maar dat ze de weg niet wist. Met andere woorden, ze was verdwaald. Chiaki rolde met haar ogen. Shiyo was er dus zo één? Ze wilde aan het meisje vragen waar ze vandaan kwam, maar zag op dat moment een bekend figuur in het luchtruim verschijnen. Het was haar Pidgey, die niet veel later op haar hoofd landde en triomfantelijk naar Sylvia en de vreemdelinge kwetterde. Het gezicht van haar Trainer kon ze niet zien, maar die stond vast en zeker nu op onweer. Zo’n hoofd dat aangaf dat Chiaki met alles en iedereen klaar was in de wereld. Daar kende ze het meisje immers lang genoeg voor. “Heb je Mark gevonden?” vroeg ze de pokémon knarsetandend. Sarita knikte, zelfs al wist ze dat haar Trainer dat niet kon zien. Haar antwoord was echter niet van belang, want er kwam wederom een nieuwkomer tevoorschijn. Een geel wezentje kwam zowaar de bosjes uit gerold. Chiaki trok een nog droger hoofd, terugdenkend aan haar avontuur vlakbij Mount Moon. “Oh nee, ze zijn terug!” gilde ze tegen haar Pidgey. “Ze komen hun karwei afmaken!” De brunette bewoog wild heen en weer, hoewel dat meer een poging was om Sarita van haar hoofd af te krijgen. Het lukte, de pokémon kon zich amper staande houden en moest noodgedwongen de lucht in vliegen. Kwaad kwetterde de vogel tegen haar Trainer, maar die had geen oog meer voor haar. Nee, er was nog een mens ten tonele verschenen en die had ervoor gezorgd dat Chiaki zwijgend stil bleef staan. Het voelde bijna alsof ze een beroemdheid eindelijk in levende lijven zag, alleen was Mark een normaal persoon zonder roem of faam en had ze hem natuurlijk al bij een aantal Contests gezien. Met een ietwat open mond van verbazing draaide ze haar hoofd lichtjes naar Shiyo en Sylvia, zoekend naar hun reactie.    

OOC: Godmode met toestemming.

Lang op een reactie hoefde Shiyo niet te wachten. Het kleine, blonde meisje stak al snel een hand naar haar uit en stelde zich voor als Sylvia, waarop ze naar haar pokémon wees en hem Dodger noemde. De andere brunette stelde zich voor als Chiaki, maar Shiyo was eerst te druk bezig met het onderzoeken van Sylvia’s vest voordat de naam daadwerkelijk bezonk. Dat vest… Ze had het ergens eerder gezien, maar waar? Het scheen Tiko ook al bekend voor te komen, als zijn gezichtsuitdrukking een indicatie naar iets moest voorstellen. Het meisje glimlachte vriendelijk en warm naar de twee andere meiden en sprak een vrolijke ‘aangenaam’ om aan te geven dat ze hun namen had gehoord. Verwarring was echter al weer snel zichtbaar op haar gezicht toen de blondine zich naar haar vriendin omdraaide en een vage vraag aan die stelde. Wat ging er gebeuren? Nieuwsgierig oogde Shiyo het briefje dat Sylvia uit het vest haalde, maar ze vroeg er natuurlijk niet naar of probeerde mee te lezen wat erop stond. Niet veel later kreeg ze een ander papiertje in haar handen geduwd. Het was een foto van iemand die haar maar al te bekend voorkwam en daardoor besefte ze ook waarom Sylvia’s vest zo bekend voorkwam. Het was Mark z’n vest. “Ik ben zijn zusje,” deelde de blondine mee, waarop het meisje zachtjes knikte en uiteindelijk een glimlach tevoorschijn toverde toen alles was bezonken. “Ik zou Mark vandaag eigenlijk ontmoeten hier,” begon ze vriendelijk. Ze lachte even. “Alleen ben ik absoluut niet bekend hier, dus ik weet niet waar ik moet zijn…” Ongemakkelijk krabde ze met een hand achter haar hoofd en keek van Sylvia naar Chiaki. De laatstgenoemde keek haar met een gezichtsuitdrukking aan die ze niet kon plaatsen.

Het leek bijna alsof de pokémon uit het niets kwam, maar er landde een vogel op Chiaki’s hoofd. Shiyo opende haar mond om de brunette hierover te notificeren, maar het gezicht van het meisje zei haar al genoeg. Chiaki was zich bewust van de pokémon op haar hoofd en was er alles behalve blij mee. De brunette wisselde een vragende blik uit met haar Sandshrew, die zelf ook niet echt begreep wat er aan de hand was, maar zich verder stil hield. Zoals hij de hele tijd al had gedaan. Tot nu toe dan, want hij richtte zijn blik al snel op het struikgewas waar ze bij in de buurt stonden en duwde zijn neus in de lucht. Hij rook duidelijk iets, maar wat? Shiyo wilde hem net die vraag stellen toen er iets uit de struiken kwam gerold. Het was geel, niet al te groot en… Wacht, was dat Toby? “Oh nee, ze zijn terug!” De brunette schrok zich een ongeluk toen Chiaki uit het niks deze kreet sloeg en wild met haar armen begon te zwaaien. De pokémon, die tot nu toe de hele tijd op haar hoofd had gezeten, moest hierdoor moeite doen om haar evenwicht te bewaren en vloog uiteindelijk maar weer het luchtruim in. Was het niet voor het zien van beweging in haar ooghoek, dan had Shiyo nog meegekregen dat de vogel kwaad werd op haar Trainer, maar in plaats daarvan focusten haar bruine ogen op het figuur dat tussen de struiken uit was gekomen en stokstijf hun kant op keek. Haar ogen verwijdden van verbazing toen ze hem wist te herkennen en voor ze het wist kwamen haar voeten al in beweging. Zo snel als ze kon liep ze op de jongen af en sprong praktisch zijn kant op zodra ze dichtbij genoeg was, haar armen wijd open zodat ze die om zijn nek kon slaan wanneer ze tegen hem aankwam. Een verklaring voor deze actie had ze niet, buiten het feit dat ze hem desondanks ontzettend gemist had en blij was hem weer te zien. Bovendien… Wie hield er nou niet van herenigingknuffels?

Licht grijnzend keek Sylvia toe hoe een Pikachu uit de bosjes kwam rollen en op zijn buik bleef liggen. Niet veel later volgde een jongen die ze maar al te goed kende, maar in plaats van naar Mark toe te gaan liep ze naar het wezentje toe en hielp hem terug op zijn achterpoten te staan. Toby keek haar grijnzend aan maar wreef nog steeds over zijn neusje, alsof hij daar een klap op had gehad. Inmiddels duwde hij zijn wangetje tegen haar arm aan. “Dat is een tijdje geleden, hé Toby,” sprak Sylvia tegen het gele wezentje en tilde hem van de grond om hem te knuffelen. Toby knuffelde haar terug. Dodger kwam er ook bij waar hij voor een moment naar het gele wezentje keek en een groetend geluidje liet horen. Sylvia legde een hand op de kruin van haar Growlithe, waarna ze Toby weer op de grond neer zette. Een flinke schaafwond sierde zijn neus maar zag er toch pijnlijk uit. Het meisje bukte zich naar haar tas en viste daar een pleister uit die ze over de neus van Toby heen plakte, nu zag je er niets meer van. De Pikachu knikte dankbaar naar het meisje, die even versteend naar Chiaki keek en toen weer naar haar broer.

Nu pas besefte ze wat dit betekende en voelde tranen in haar ogen prikken. Deels was het blijdschap omdat ze Mark eindelijk had gevonden, maar deels ook dat ze snel afscheid zou moeten nemen van haar vriendin en dit niet leuk vond. Een dubbel gevoel dus misschien was het ook wel alles bij elkaar. Ze plantte haar arm tegen haar gezicht aan en probeerde aan geen van allen de tranen te laten zien, die nu pas over haar wangen gleden. Dodger keek met een moeilijke blik naar zijn trainster en wist voor een moment niet wat hij moest doen. Hij had haar een keer eerder zo gezien en dat was voor ze weggingen uit Vermillion waar ze ook afscheid van Erik hadden moeten nemen. De blik van de Growlithe gleed vervolgens naar de overgebleven brunette en liep vervolgens een stukje van Sylvia weg, waarna hij haar aandacht probeerde te trekken. Hij had een bezorgde blik opgezet en zijn aandacht half op Sylvia en Chiaki gericht had, hopend dat iemand een oplossing zou hebben.

-Godmode met toestemming-

Met een domme blik keek Toby naar de blondine die naast een Growlithe stond en voelde dat het zusje van zijn vriend naast hem neerknielde en hem weer overeind zette. Dankbaar keek hij het kleine meisje aan en duwde zijn wang tegen de arm van Sylvia aan die hem op dat moment optilde en tegen haar aanduwde. De Pikachu sloeg zijn vrije pootje om haar nek heen. “Pikachu,” mompelde hij zacht en werd vervolgens weer op de grond gezet. Het was goed om Sylvia weer te zien, hopelijk was ze niet al te boos op haar broer. Deze had immers zijn uiterste best gedaan om haar te beschermen en zelf de last op zijn schouders meegedragen.. van hun vader. Opdat moment voelde hij dat er iets boven op zijn neus werd geplakt en voelde dat het een pleister was. Wederom knikte hij dankbaar naar het meisje en draaide zich om, waar hij even verderop Tiko zag staan. Hij sjokte naar de Sandshrew toe, maar zag opdat moment dat Mark omgevallen was. Hij kon er niks aan doen maar schoot ondanks alles toch in de lach.. in de tijd dat ze apart reisde van elkaar had hij gevoelens ontwikkeld voor haar. Nou ja, hij zei van niet maar eigenlijk al door zijn reacties was het harstikke duidelijk. Hij had niet voor niets een Butterfree aan zijn team toegevoegd.

Mark die nog steeds verstijfd naar de drie meiden staarde en zijn zusje had opgemerkt en de andere twee ook had herkend, voelde opeens dat er twee armen om zijn nek werden geslagen en dat hij naar achter wankelde op het moment dat Shiyo tegen hem aanknalde en haar met moeite wist op te vangen, maar toch struikelde over zijn eigen voeten. Met een doffe klap kwam hij plat op zijn rug terecht, de zeurende pijn negerend die door zijn lijf heen ging. Hij hoorde Toby keihard lachen en waarschijnlijk lag deze ook op de grond te rollen. Grijnzend probeerde hij de blik van de brunette te vangen en trok zijn mond open.“Waarschuw de volgende keer even, goed?” grinnikte Mark en trok vervolgens zijn armen wat beter op, als teken dat het al goed was.. hij had haar immers ook erg gemist. Het was op dat moment dat hij voelde dat zijn Pokémon om hen heen kwamen staan en hij de pootjes van Zoey en Sam op zijn schouder voelde, die haar ook erg hadden gemist. Felix en Levi keken beide wat overrompeld naar het tafereel en Flynn was nog steeds even chagrijnig als vanmorgen. “Hoe gaat het met jullie?” vroeg Mark en krabbelde langzaam overeind waarna hij op zijn knieën ging zitten, waar hij zijn hand uitstak om Shiyo ook overeind te helpen. Met de andere wreef hij over het verband heen die een zeurende pijn veroorzaakte, door de val van net.

Chiaki had verwacht dat het Sylvia was die vanaf haar plek naar Mark toe sprintte om hem te omhelzen. Tot haar verbazing liep de blondine enkel naar de Pikachu die plots was verschenen en was het Shiyo die de jongen om de nek vloog. Heel even keek de brunette naar de twee jongere Trainers die op de grond vielen en grinnikte ze. “De jeugd van tegenwoordig,” mompelde ze tegen Sarita, die inmiddels naast haar in de lucht hing met af en toe een sterke slag van haar vleugels. De Pidgey rolde met haar ogen, maar dat deerde Chiaki niet. Het was een goede grap, al zei ze het zelf. Pas toen ze Dodger nerveus naar haar zag bewegen, keek de brunette naar de andere kant, waardoor ze zag dat Sylvia best van slag was. Het meisje had haar arm tegen haar gezicht gedrukt – waarschijnlijk hoopte ze daar haar tranen mee te verbergen – en door de schokken die haar lichaam maakte kreeg Chiaki toch wel degelijk de indruk dat de blondine aan het huilen was. Bezorgd fronsend liet ze eerst haar bruine ogen naar Mark glijden, die nog altijd met Shiyo bezig leek te zijn, en besloot toen zelf maar op het kleine meisje af te stappen. Syl had iemand direct nodig en als Mark niet beschikbaar was, dan voelde zij zich de verantwoordelijke. In eerste instantie hield ze zich stil en legde slechts haar armen om Sylvia heen, waarbij ze af en toe over diens rug wreef in een geruststellende motie.

Hoe deed men dit? Chiaki was niet gewend aan het troosten van mensen. Niemand die haar dierbaar was had tot nu toe gehuild waar ze bij zat – zelfs al hield dat eigenlijk alleen Mamoru in. En wanneer iemand anders op straat zat te huilen, zoals een klein kind bijvoorbeeld, dan had ze die altijd genegeerd. Of kwaad aangekeken. Haar was immers geleerd dat huilen een zwakte toonde; dat je zwak was wanneer je huilde, maar nu leerde ze dat dit eigenlijk helemaal niet het geval was. Ze begreep waarom de blondine tranen over haar wangen had glijden; ze begreep waarom het meisje zo verdrietig en terneergeslagen was voordat ze Mark hadden gevonden. En dat was precies waarom ze had besloten Syl te helpen. “… Hey,” begon ze stil en voorzichtig. “Het is al goed, Syl. Gooi het er maar uit. Verbergen hoeft niet. Het is goed zo,” vervolgde ze op dezelfde toon en herhaalde een aantal zinnen hiervan, totdat haar vriendin weer ietwat gekalmeerd was. Hopelijk zette ze zichzelf nu niet al te erg voorschut, hoewel ze het niet erg zou vinden als Sylvia haar nu uitlachte vanwege haar slechte troostskills. Dat betekende in ieder geval dat haar vriendin niet meer zo verdrietig was.

Shiyo had er niet op gerekend dat Mark zijn evenwicht door haar verloor en dus had ze ook niet verwacht dat ze als het ware naar tegen de grond aanvielen zodra ze haar armen om de jongen zijn nek had geslagen. De brunette snakte zacht naar adem toen ze voelde dat ze naar beneden tuimelde met Mark, maar deed verder niks om de klap te verminderen – dat hoefde ook niet, want de bruinharige jongen diende als een kussen voor haar. Shiyo had haar ogen dichtgeknepen tijdens de val en opende ze langzaam toen ze voelde dat ze niet meer aan het vallen was. Ze werd meteen begroet door een breed grijnzende Mark. “Waarschuw de volgende keer even, goed?” hoorde ze hem grinniken. Het meisje glimlachte schaapachtig en merkte dat Zoey en Sam er inmiddels bij waren komen staan. Ze gaf hen snel een aai over hun bol ter begroeting en kroop toen vlug van Mark af, zodat hij wat rechter kon zitten, mocht hij dat nodig vinden. Het was op dat moment dat ze hem beter in zich opnam en erachter kwam dat hij eigenlijk geen shirt aan had. In plaats daarvan werd een deel van zijn bovenlichaam afgeschermd door verband. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze meteen bezorgd, terwijl haar blik op het verband bleef branden. Mark kennende had hij weer een of andere gevaarlijke stunt uitgehaald die z’n pokémon beschermde.

“Hoe gaat het met jullie?” kwam toen een wedervraag van de jongen. Hij stak zijn hand uitnodigend naar haar uit nadat hij zelf opgestaan was. Shiyo nam hem dankbaar aan en duwde zichzelf half overeind, zodat ook zij weer op beide benen stond. “Beter,” glimlachte ze oprecht naar hem. “Je had Tiko moeten zien tijdens onze trainingen! Hij begint Iron Tail echt onder de knie te krijgen,” vertelde ze hem. “En we zijn inmiddels ook al wat hechter… Ook al heb ik hem nog niet verteld over Shizu…” mompelde ze erachter aan. Ze keek even naar haar Sandshrew, die inmiddels naar de Pikachu toe was gelopen en hem vrolijk begroette. Tiko had Toby vast en zeker ook gemist. Dat was ook niet gek, want de gele pokémon was een goede vriend van hem geworden en zelf hadden ze nog geen teamgenoot erbij gekregen, dus was er ook geen pokémongezelschap voor Tiko. Misschien werd het toch tijd om aan uitbreiding te denken… “Maar ik kwam wat interessante mensen tegen op weg naar jou,” vervolgde de brunette en keek even naar de overige brunette en blondine, die inmiddels aan het knuffelen waren. Shiyo kon echter zien dat er iets mis was met Sylvia. “Misschien kun je daar maar beter even kijken.”

Dodger liet een opgeluchte zucht vrij toen Chiaki naar Sylvia toe kwam lopen en haar armen om het meisje heen legde. Het was op dat moment dat Sylvia ook opkeek, waar ze haar arm even liet zakken. Ze voelde dat er over haar rug werd gewreven en dat Dodger zijn zwarte neus in haar hand drukte. De rottijd die ze had gehad kwam in een keer allemaal naar boven, hoe ze voor haar vertrek opstandig tegen haar moeder had gedaan, die Mark in een kwaad daglicht stelde, het afscheid die ze moest nemen van Erik die er al die tijd voor haar was geweest en dan nog die onzekerheid waarom haar broer geen contact met haar op nam en ineens opdook zonder enige rede. Dodger was tot voor kort haar enige vriend die ze had en hoewel ze moest wennen aan het hebben van een eigen Pokémon was Chiaki in die korte tijd wel meer dan een vriendin van haar geworden. Was het dan logisch dat ze zich zo voelde? Voor even voelde ze zich weer dat kleine meisje dat vroeger altijd huilde.. terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet wilde. Zelf werd ze er nog onzekerder van en het maakte Dodger nogal nerveus, wat moest hij nou met een trainer die zelf niet eens wist om te gaan met haar emoties?

De woorden die de brunette zei drongen wel langzaam door, maar er op reageren deed ze niet. Dodger bleek er echter anders over te denken door zijn snuit nog dichter tegen haar hand te drukken. Langzaam gleed haar arm weer naar haar gezicht omdat haar ogen weer vol liepen met water, maar voelde dat deze werd tegen gehouden. Sylvia richtte haar groene ogen op en keek recht in de blauwe ogen van haar broer, die haar ongerust aanstaarde. Voor een moment voelde ze de aandrang om hem voor rot te schelden en wilde ze niet dat hij haar zo zag, maar het was niet eerlijk tegen over hem.. hij kon er ook immers niks aan doen dat het thuis overhoop lag en hij had er waarschijnlijk nog veel moeilijker mee dan zij. “Eikel,” mompelde ze uiteindelijk tegen Mark, die licht grijnsde. Het liefst sloeg ze die grijns nu van zijn gezicht af, maar in plaats van dat te doen, liep ze naar de jongen toe, sloeg desondanks haar armen om zijn middel heen en duwde vervolgens haar gezicht tegen zijn schouder, het deerde haar niet eens dat hij geen shirt aan had. Het voelde voor een moment weer net zoals vroeger wanneer ze van school kwam en weer was getreiterd door kinderen van een klas hoger, Mark was er dan altijd om haar te troosten.. hij was eigenlijk helemaal niet veranderd. Buiten het feit dat hij best wel gegroeid was en een wat bredere bouw had gekregen, was het nog steeds dat jongetje die altijd voor haar klaar stond.

-godmode met toestemming-

Mark die gestopt was met het wrijven over het verband, keek op toen de bezorgde stem van Shiyo weerklonk en vroeg wat er was gebeurt. De jongen grinnikte waarna zijn blauwe ogen op Sam bleven steken die hem nog steeds verontschuldigend aankeek. "Oh dit? Ik heb een aanvaring met Sam gehad.. het is niet levensbedreigend ofzo,” grijnsde hij en plantte zijn hand op het hoofdje van de Eevee. Hij vertelde er maar niet bij hoe het was gegaan want dat zou het ‘ongelukje’ nog erger maken dan het al was.. en de Eevee voelde zich al best schuldig. Ze hoefde zich niet rotter te voelen. Zijn grijns veranderde in een glimlach toen Shiyo haar mond opendeed om een reactie te geven op zijn vraag. “Beter,” sprak ze met een glimlach, zijn eigen glimlach niet van zijn gezicht vegend. Ze vertelde vervolgens dat de Sandshrew Iron Tail langzamer hand onder controle probeerde te krijgen en dat ze hechter waren geworden maar nog niet over haar tweelingzusje had vertelt. “Daar heb ik geen moment aangetwijfeld,” reageerde Mark uiteindelijk waarna hij een ietwat serieuzere blik kreeg en haar een bemoedigend schouderklopje gaf. “Maar dat komt nog wel.. breek het lijntje niet te snel,” voegde hij er nog met een knipoog aan toe. Vervolgens gleed zijn blik naar Sylvia, die eerst nog bezig was geweest met Toby maar nu.. stond te huilen? Hij liet zijn overige Pokémon voor even terug keren.

“Maar ik kwam wat interessante mensen tegen op weg naar jou..Misschien kun je daar maar beter even kijken,” weerklonk de stem van Shiyo weer, waardoor hij opschrok en instemmend knikte. Met een ongeruste blik in zijn ogen, sjokte hij half naar zijn kleine zusje toe die bij-- hé wacht eens even, kende hij deze brunette niet? Alleen kon hij nu even niet op haar naam komen. Daar kon hij zich later wel druk om maken, hij had nu even iets anders aan zijn hoofd. Mark wilde wat zeggen om de aandacht van Sylvia te trekken maar hij wist dat als ze in zo’n bui was, dat ze helemaal niet reageerde totdat hij de stap zette om haar naar zich toe te trekken. Hij aarzelde ook geen moment toen het meisje haar arm weer voor haar gezicht wilde houden om haar tranen in te verbergen. De jongen hield haar arm tegen zodat ze wel op moest kijken en elkaar voor een moment aanstaarde. Ze mompelde iets dat verdacht veel op ‘eikel’ leek en Mark grijnsde vervolgens licht naar het meisje. Zoals verwacht liep ze uiteindelijk naar hem toe waarna ze haar armen om zijn middel heen legde en haar gezicht in zijn schouder verborg. Sylvia was altijd nog kleiner dan dat hij was, dus moest hij zich licht naar voren buigen om zijn eigen armen om haar heen te leggen, daarna trok hij zijn zusje dichter tegen zich aan.

Mark liet zelf ook zijn hoofd zakken, waardoor zijn gezicht gedeeltelijk werd verscholen en moest voor een moment even slikken. Hij had dit zelf ook even nodig om gewoon zijn kleine zusje bij hem in zijn armen te hebben.. in de tijd dat hij zich alleen voelde, en wist hij honderd procent zeker dat Sylvia zich net zo had gevoeld. De jongen voelde weer een enorm schuldgevoel omhoog kruipen, maar gelijk ook wat zenuwen omdat hij haar wilde vertellen over hun vader. Dat kon wel even wachten het voornaamste was dat het meisje nu kalmeerde voordat hij wat zou gaan doen.

Chiaki had hier moeite mee. Niet alleen met het troosten, maar ook met het zien van iemand die huilde; iemand waar je toch wel om gaf. In haar korte leven had ze niet echt een persoon zien huilen die haar dierbaar was, maar nu het dan eindelijk zo ver was deed het pijn. Alsof haar hart er op het moment uit werd gerukt en door een pitcher van het honkbalteam werd weggegooid, met de instructie dat ze hem zelf maar moest gaan halen als ballenmeisje. Het was vreemd voor haar om zich zo te voelen en als ze heel eerlijk moest zijn, wilde ze dit niet vaak meemaken. Desondanks deed ze toch haar uiterste best om Sylvia op haar gemak te stellen – iets waar ze tot nu toe heel erg in faalde. Gelukkig kwam haar redding al snel, want Mark naderde hen niet veel later. Chiaki keek op, proberend zijn blik te vangen en knikte toen een keer bemoedigend naar hem, waarna ze Sylvia langzaam losliet en broer Evans zijn gang liet gaan. Ze keek er even voor een moment naar, totdat Shiyo zich bij haar voegde en van de twee Evans verwachtingsvol naar Chiaki keek. In eerste instantie begreep ze niet waarom de brunette haar zo aanstaarde, maar al snel viel het kwartje. “Nope. No way. Dat doen we even niet,” sprak ze tegen het meisje. Ze had geen problemen met lichamelijk contact, dat zeker niet, maar niet op deze manier. Ze hoorde het meisje naast haar grinniken. “Dat had ik ook niet verwacht,” zei ze. Dat klonk als een uitdaging. En als er iets was wat Chiaki niet uit de weg ging, dan was het wel een uitdaging. Vrijwel meteen sloeg ze een arm om Shiyo’s nek en trok haar naar zich toe. “Dat had je niet moeten zeggen,” grijnsde de brunette naar haar medebrunette, die lichtelijk uit haar doen was door dit gebaar. Ze leek het echter niet erg te vinden.

Mark en Syl kregen wat privacy. Chiaki besloot wat meer met Shiyo te praten om haar beter te leren kennen, want hoewel ze arrogant kon zijn, was ze wel een mensenmens. “Dus, Shiyo, waar kom je vandaan?” vroeg ze aan de brunette. Het leek erop dat de ander zich ook niet echt ergens voor schaamde of compleet verlegen was, want ze kreeg een vriendelijke glimlach haar kant op geworpen en direct daarop haar antwoord. Dus het meisje kwam uit Hoenn, huh? Geen wonder dat ze de weg hier niet scheen te kennen. Shiyo was echter nog niet klaar met haar verhaal en vertelde dat ze het wel moeilijk vond om de switch te moeten maken. Logisch, hier waren andere pokémon dan in Hoenn en ze kon zich voorstellen dat iemand zich verloren kon voelen in een andere regio. Chiaki herinnerde zich plots dat ze van professor Oak een pokédex had gekregen, maar ze gebruikte hem eigenlijk nooit. Misschien kon ze hem beter aan Shiyo geven? Het leek er in ieder geval niet op dat zij er eentje had – haar pokémon was geen starter van Oak en ze leek nog altijd een beginner te zijn. “Hey, ik heb misschien wel wat voor je,” mompelde ze tegen de brunette, trok toen haar arm terug en zocht gefrustreerd naar de pokédex. Het duurde even, maar ze had het apparaat dan eindelijk gevonden. “Je hebt er vast meer aan dan ik. Ik gebruik hem nooit; ik ken elke pokémon zo’n beetje wel,” legde ze uit en stak het voorwerp naar voren, richting Shiyo. “Je mag hem van mij hebben als je hem kan gebruiken,” voegde ze eraan toe, een klein grijnsje rond haar lippen. Dit deed ze niet vaak, maar… Het voelde goed om van tijd tot tijd iemand te helpen.

OOC: Godmode met toestemming.

Haar vriend vertelde haar dat hij een aanvaring met zijn Eevee had gehad, maar dat deed hij op zo’n toon die haar vertelde dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Dus dat deed ze niet. Ze wist ongeveer wel hoe Mark zijn team in elkaar zat en dat Sam het niet zo bedoelde. De pokémon was immers als een gewelddadig beestje omschreven, maar ze was wel aanhalig geweest bij Shiyo. Iets verkeerds dacht ze dus niet over de bruine pluizenbol. Dat deed ze sowieso nooit. “Daar heb ik geen moment aangetwijfeld,” hoorde ze de jongen toen zeggen, waarop zijn blik iets serieuzer werd en hij haar een schouderklopje gaf. “Maar dat komt nog wel.. breek het lijntje niet te snel,” voegde hij daaraan toe. Shiyo knikte begrijpend. Mark had vast gelijk. Een diepe band met je pokémon gebeurde niet zomaar in één nacht en hoewel ze het verhaal van Shizu binnen een dag aan de jongen had bekend, zou dat moeilijker worden met Tiko. De Sandshrew stelde zich beschermend op tegenover haar, als een soort oudere broer die de broertjes en zusjes daarna voor zijn verantwoording nam. Hij stond op het moment dichter bij haar dan Mark en dat maakte het ingewikkelder, alleen kon ze geen rede geven waarom. Binnenkort vertelde ze het hem. Dat was in ieder geval één ding wat ze zeker wist. Mark liep inmiddels langzaam naar zijn eigen kleine zusje toe – iets wat hem moeizamer afging dan normaal. Dat kwam vast door zijn verwondingen… Shiyo volgde hem uiteindelijk. Niet om de hereniging tussen broer en zus te verstoren, maar eerder om zich bij Chiaki te voegen.

De brunette liep uiteraard sneller dan haar vriend net had gedaan en stond binnen een paar tellen naast haar medebrunette. Ze keek even naar de twee knuffelende Evans en liet haar blik toen naar Chiaki glijden, vragend om ook geknuffeld te worden, maar dan zonder woorden te gebruiken. De reactie van de ander was zoals ze eigenlijk al had verwacht en vrij amusant. Grinnikend liet ze haar blik weer even naar Mark en Sylvia glijden. “Dat had ik ook niet verwacht,” sprak ze. Prompt verloren voelde ze toen een arm om haar nek heen slaan, waardoor ze opschrok en verbaasd haar blik terug liet gaan naar Chiaki. Deze keek haar lichtjes grijnzend aan. “Dat had je niet moeten zeggen,” reageerde de brunette. Shiyo toverde nu ook een klein grijnsje tevoorschijn en genoot even van het lichamelijk contact die het meisje haar aanbood.  “Dus, Shiyo, waar kom je vandaan?” vroeg deze haar toen. Ze dacht even na over de vraag, maar niet omdat ze het antwoord niet wist. Het was meer de interesse die haar nieuwe vriendin daarin leek te tonen die haar even van haar stuk bracht. Uiteindelijk schonk ze Chiaki een vriendelijke glimlach en antwoordde. “Slateport City. Ik kom uit Hoenn,” begon ze. “Een jaartje geleden kwam ik hierheen, maar ik ben nog steeds een beginnende Trainer… Het was best moeilijk om die switch te maken. Ik weet amper iets van deze regio.” Chiaki luisterde aandachtig naar haar woorden en leek toen even bezig te zijn met haar eigen gedachte. Shiyo liet haar dus even met rust en wierp een blik richting Tiko, die nog altijd met Toby aan het bijkletsen was. Ze glimlachte zacht, blij dat haar pokémon zijn beste vriend weer kon spreken.

“Hey, ik heb misschien wel wat voor je,” hoorde ze haar medebrunette toen zeggen. Ze keek weer terug naar haar gezelschap en zag dat het meisje verhit naar iets aan het zoeken was. Haar nieuwsgierigheid inmiddels gewekt, probeerde ze te zien wat het was dat Chiaki zocht, maar met weinig succes. Totdat de voorwerp in kwestie gevonden leek te zijn. Er werd haar verteld dat zij er meer aan had en dat ze het mocht hebben als het haar van pas kwam. Shiyo oogde het voorwerp onderzoekend. Zo te zien was het een pokédex, overduidelijk van deze regio. Mark had er ook zo één, meende ze zich te herinneren, dus dat moest wel zo zijn. “Meen je dat? Weet je dat echt zeker?” vroeg Shiyo aan Chiaki. Deze knikte bevestigend. De brunette pakte het apparaatje voorzichtig uit Chiaki’s handen en bedankte haar toen uitgebreid. Een knuffel natuurlijk niet uitgesloten. Zo te zien stond het geluk toch aan haar kant vandaag.

OOC: Godmode met toestemming.

Het duurde even maar Sylvia kalmeerde. Ze draaide haar hoofd voor een moment opzij om haar tranen weg te vegen en bleef nog even in dezelfde houding staan. Haar broer dacht er blijkbaar net zo over want hij bleef haar nog vasthouden.. al had ze het gevoel dat Mark niet helemaal zichzelf was. Ze wilde er naar vragen maar opdat moment voelde ze dat de jongen haar losliet en zelf ook in zijn ogen wreef maar snel zijn hand weer om haar nek heen legde,  begon Sylvia breed te grijnzen. Tegelijkertijd maakte ze zich ook zorgen want Mark was niet iemand die snel zijn emotie liet zien. Haar blik veranderde voor even in een serieuze uitdrukking en trok toen haar mond open. “Waar was je nou..we hebben overal naar je gezocht,” sprak ze en keek haar broer doordringend aan. Het lukte haar gelukkig om haar stem niet over te laten slaan of om boos te worden, want daar zou ze niets mee bereiken. Zeker niet na wat er thuis was gebeurd. “Met ‘we’ bedoel ik Chiaki,  ik en Erik.. die heeft je nog een brief gestuurd, ” voegde  het kleine meisje er nog aan toe. Haar broer leek even na te denken en bood vervolgens zijn excuses aan, waar ze niet veel aan had.. ze wilde niet dat Mark zijn excuses aanbood maar vertelde wat hem bezighield. Misschien was ze dan wel elf maar niet achterlijk daar kende ze de jongen iets te goed voor.. het was al duidelijk dat hij een strijd met zichzelf voerde maar het verborg, dit gedrag haatte ze. Ze liet het voor nu even gaan maar zodra ze merkte dat hij die blik weer in zijn ogen had… kortom ze hield er niet van om de jongen zo droevig te zien.

Sylvia slaakte een diepe zucht en wenkte toen naar Dodger om hem kennis te laten maken met Mark. Met een trotse blik in haar ogen wees ze naar de Growlithe, waarna ze haar groene ogen op haar broer had gericht. “Dit is me partner Dodger. Ik heb hem van Erik gekregen toen ik wegging,” sprak het meisje met een vrolijke ondertoon in haar stem. Dodger liep naar de jongen en snuffelde vervolgens voorzichtig aan Marks hand, die niet veel later diezelfde hand op het hoofdje van de Growlithe legde.“Weet ik, ik had het gehoord van hem..ben blij voor je dat Erik er in ieder geval was om je te steunen.. toen,” reageerde Mark met een flauwe grijns op zijn gezicht, hij voelde zich duidelijk schuldig. De blondine keek hem recht in zijn ogen aan, waarna ze zag dat de jongen een Pokéball tevoorschijn haalde en deze opgooide. “Weet je nog dat ik beloofd had om een Pokémon voor je mee te nemen zodat je met me mee kon door Kanto?” vroeg Mark toen dit keer aan Sylvia, die opschrok en knikte. Wacht wat? Had hij nou werkelijk een Pokémon voor haar meegenomen..? Ze had al een Pokémon maar toch had hij die moeite gedaan.. Sylvia wist niet of ze het wel aan moest nemen, vooral omdat ze niet wist welke kant ze op wilde. “Maar Mark,” begon ze langzaam maar wist eigenlijk niets te zeggen, deze mompelde iets tegen de Bulbasaur die net was verschenen. Daarna kwam het groene wezentje voorzichtig op haar afgelopen en keek afwachtend naar haar.. ze kon niet ontkennen dat ze het wezentje schattig vond. Hij was felgroen, niet echt een normale Bulbasaur die je van Professor Oak kreeg.“Dit is Felix en is opzoek naar een nieuwe trainer.. en de eerste die me toen te binnen schoot was jij. Ik weet al dat je een partner hebt maar zie het als een vervroegd verjaardagscadeautje,” legde Mark toen uit, de jongen drukte toen de Pokéball van Felix in haar hand. “Felix is nog jong en heeft niet veel ervaring. Hij heeft een trainer nodig die ongeveer op zijn niveau zit, eigenlijk een beetje zoals jij en Dodger," voegde hij er nog aan toe.

Voor een moment keek ze naar Felix en toen naar Dodger. De Growlithe leek het niet echt erg te vinden dat hij opeens een teamgenootje erbij had zonder eigenlijk iets te doen. “Goed dan.. als Dodger er geen bezwaar tegen heeft..” reageerde Sylvia en knielde vervolgens voor de Growlithe neer die opkeek toen ze een hand op zijn rug legde en haar andere, met de Pokéball erin, op die van Felix zijn kop. “Growl!” blafte Dodger instemmend. “Bulba,” piepte Felix en klopte met een van zijn roedes op haar schouder. Sylvia glimlachte naar de Bulbasaur  en vloog toen Mark in zijn armen om hem te bedanken.

-godmode met toestemming-

Mark was blij om te zien dat Sylvia niet al te boos op hem was en Felix bereid was om over te nemen. Als ze het niet had geaccepteerd dan had hij Shiyo wel tot tweede kandidaat omgedoopt, de Bulbasaur had namelijk een beginnende trainer nodig.. op dit moment leek de Bulbasaur zich wel op zijn gemak te voelen bij Sylvia en dat was een goed teken, Dodger leek het ook niet erg te vinden. Deze drie gingen er wel komen met elkaar want daar had hij vertrouwen in. Het was opdat moment dat hij voelde dat Sylvia hem weer omhelsde en legde voor een tweede keer zijn armen om het kleine meisje heen. “Het komt goed dat beloof ik,” sprak Mark meer tegen zichzelf dan tegen zijn zusje, die opkeek en hem vragend aanstaarde. Hij wist dat ze vandaag te weten kwam wie haar vader was al was dat het laatste wat hij ging doen en niet alleen Sylvia.. eerst wilde hij het Shiyo onder vier ogen vertellen, hetgeen wat hem bezig had gehouden al die tijd, maar nu had hij geen keus. Zijn zusje hield hem al nauwlettend in de gaten en hij voelde zich lichtelijk verantwoordelijk voor wat hij had veroorzaakt. Het werd tijd om zijn vrienden in vertrouwen te nemen en op te helderen wat er had gespeeld de afgelopen tijd. Mark richtte zijn blauwe ogen op de twee brunette’s en vervolgens liet hij zijn blik naar Sylvia glijden, die inmiddels dicht tegen hem aanstond met een van haar armen om zijn middel. Mark deed hetzelfde als bij het kleine meisje en loodste haar richting Shiyo en Chiaki.. hij wist inmiddels al waarvan hij haar kende. Bij de Wedstrijden in de kleedkamers had hij er nog nooit echt opgelet, maar had altijd wel de performance van Chiaki gezien en er met plezier naar gekeken. Tijdens het lopen dat nogal moeizaam ging omdat hij zijn zusje meeloodste en een hele tijd gebogen had gestaan, probeerde hij de aandacht van zijn zusje te trekken.

Het meisje keek vragend op waarna Mark zijn mond opentrok, hij had niet eens door dat hij al bij de andere twee meiden was aangekomen. “Sylvia,” begon Mark langzaam. “Er is iets dat je moet weten,” voegde hij er vervolgens aan toe waardoor Toby opkeek van zijn gesprek met Tiko. Hun blikken kruiste elkaar even waarna hij de veelbetekenende blik van de Pikachu in zijn ogen zag en knikte vastbesloten naar het wezentje. Hij wilde niet dat Toby zich vandaag met hem bezighield, de Pikachu had wel even een moment voor zichzelf verdiend. Dit wilde hij zelf doen, het was immers zijn zusje. “Wat moet ik weten?” was toen de vraag van het kleine meisje. Mark trok een gezicht toen de blondine de vraag had gesteld en balde een van zijn handen tot een vuist, om zichzelf rustig te houden. “Dat.. Dat hoor je zometeen wel, ik wil het niet hier vertellen,” reageerde hij uiteindelijk, ondanks dat zijn stem trilde en bijna oversloeg wist hij toch een flauwe glimlach op zijn gezicht te toveren. Het was best druk hier en om zomaar over hun vader te beginnen in deze menigte was dat nogal ongemakkelijk, als je naging dat hij het zo meteen aan drie mensen tegelijk ging vertellen.. dat was al moeilijk genoeg laat staan dat er een hele menigte dat te horen zou krijgen. Hij keek op toen Sylvia hem opstandig aankeek en haar armen over elkaar heen had geslagen.“Alleen ik? of horen daar ook nog twee andere bij?” sprak Sylvia toen tegen hem, waardoor Mark haar blik volgde en de hint begreep. De jongen knikte afwezig als antwoord.

Mark draaide zich vervolgens om zodat geen van alle zijn gezichtsuitdrukking konden zien, waardoor hij eigenlijk nu alleen Toby kon zien, die inmiddels al weer voor zijn voeten stond. “Pikapi,” sprak het gele wezentje en klom op zijn schouder. Deze klopte hem bemoedigend op zijn hoofd en wees vervolgens naar een of andere ijskar. Het was dat hij zich toen even kon overschakelen en een idee kreeg dankzij Toby, met een kleine grijns op zijn gezicht draaide hij zich om en wees met zijn duim naar de ijscokar. “Wie wilt er een ijsje..? ik trakteer.”

-godmode met toestemming-

“Je bent van huis weggelopen?” kwam de ongelovige, ietwat droevige vraag van de brunette. Chiaki knikte; een trotse grijns op haar gezicht. Zoals gewoonlijk voelde ze zich niet verdrietig en eenzaam bij het toegeven van dit stukje historie, zelfs al voelde ze zich de laatste tijd wel in de steek gelaten door haar ouders. Dit kon misschien komen door het gedoe met Sylvia en Mark, die ongeveer hetzelfde hebben moeten doorstaan voor ze aan hun reis konden beginnen. Hoe dan ook, Chiaki zag het niet als een terugkomend iets, vooral niet omdat ze er op het moment ook niet veel moeite mee had om toe te geven. “Yep!” reageerde ze nonchalant. “Mijn ouders zijn ouwe krenten, zie je. Ik mocht nooit al te ver van huis en ik mocht al helemaal geen gekke dingen doen,” begon ze haar verhaal. “Ik ben opgegroeid in een klein, rustig dorpje met Mamoru, mijn oudere broer. We deden alles wat niet mocht en verboden was. We waren kleine rebellen,” vervolgde ze, haar donkerbruine ogen op Shiyo gericht. Haar medebrunette luisterde aandachtig naar haar verhaal, maar bij de woorden ‘oudere broer’ leek het even alsof er een verdrietige glinstering in diens ogen was verschenen. Chiaki besloot het verder even te negeren, aangezien er geen gehoor kwam. “Mamoru zou mijn vaders opvolger moeten worden volgens hem. Bewaker van de Lavender Tower; een plek waar overleden pokémon liggen te rusten. Mamoru zag het alleen niet zitten en na een ruzie met onze ouwe besloot hij te vertrekken,” sprak de brunette. “Een paar jaar later besloot ik hetzelfde te doen. Omdat Mamoru weg was, moest ik die opvolger maar zijn. No way! Mijn hart lag al lang en breed bij Contests en dat is dus wat ik nu doe.” Shiyo leek ontzettend geboeid te zijn door haar verhaal en leek even te moeten nadenken om een reactie zodra ze klaar was. Die kwam uiteindelijk, maar de woorden die gesproken werden, kwamen totaal onverwachts.

“Waarom zou ik met mijn ouders hebben gepraat?” Chiaki is nooit meer teruggekeerd naar Lavander Town sinds ze eruit was vertrokken. Waarom zou ze ook? Ze had er niks meer te zoeken en zou dingen waarschijnlijk alleen maar erger maken. Alhoewel… Ze had al een tijdje nagedacht over uitbreiding van haar team en zou het niet erg vinden om een Cubone of Ghastly te vangen als een soort eerbetoon aan Mamoru. Het liefst had ze een Ghastly, omdat ze heel goed op kon schieten met haar broers Gengar, Espectro. Maar als ze dat wilde doen, dan moest ze wel de Lavender Tower in… En daarmee liep ze een groot risico om haar vader tegen te komen. Shiyo begon inmiddels aan haar uitleg en dit keer was het Chiaki die aandachtig luisterde. “Okay, maar… Mijn ouders zijn niet bepaald de makkelijkste mensen. Het liefst heb ik niks meer met ze te maken, om heel eerlijk te zijn…” reageerde ze zodra het meisje klaar was. “Die laten me heus niet meer gaan, ook al ben ik inmiddels oud en wijs genoeg om te gaan en staan waar ik maar wil. Het is allemaal ingewikkeld,” eindigde ze haar uitleg. En dat was precies op tijd, want vanuit haar ooghoeken zag ze Mark en Sylvia naar hen toe komen lopen.

“Sylvia,” hoorde ze Mark zeggen zodra het groepje weer compleet was. “Er is iets dat je moet weten.” Chiaki richtte haar ogen nieuwsgierig op Mark, die een vastberaden gezichtsuitdrukking toonde. Was dit eigenlijk wel iets waar ze betrokken bij moest zijn? Op de één of andere manier kreeg ze het gevoel dat ze hier niks mee te maken had en dat het ook zo hoorde, maar Sylvia en blijkbaar ook Mark wilden dat ze er toch deel van uitmaakte. Net als Shiyo. De jongen draaide zich toen even van hen weg, maar na een uitwisseling met zijn Pikachu draaide hij zich weer terug. “Wie wilt er een ijsje..? ik trakteer,” stelde hij toen voor. Huh, dat was grappig. Genoot ze niet ook van een ijsje voordat ze Sylvia ontmoette? Samen met Alano, als ze zich niet vergiste. Chiaki grijnsde licht. Een gratis ijsje ging ze natuurlijk niet afslaan. “Is dat dan mijn bedankje omdat ik op Sylvia heb gelet?” vroeg ze aan Mark, terwijl ze naar de blondine knipoogde. Hopelijk wist Syl dat de brunette het met plezier had gedaan en daar eigenlijk niks voor terug hoefde. Daarbij, het was ook andersom zo geweest. Het kleine meisje had ook op haar gelet, niet waar?

OOC: Godmode met toestemming.

Shiyo kon haar oren niet geloven. Het meisje naast haar had zojuist toegeven dat ze van huis was weggelopen en leek er totaal geen problemen mee te hebben. Mark had wel anders gekeken – compleet het tegenovergestelde zelfs. En toch kon de brunette zien dat Chiaki er wel degelijk een beetje mee zat. Het waren immers toch haar ouders; het was toch haar thuis. De plek waar ze was opgegroeid. Net als de jongen een tijd geleden had gedaan, vertelde nu het meisje haar verhaal aan Shiyo. Deze luisterde, vanzelfsprekend, naar de korte uitleg die haar werd gegeven en zette toen haar hersenen aan het werk om met een reactie te komen. Welke reactie dan ook. Het duurde niet lang of ze had zich een belangrijke vraag gevormd in haar hoofd. “Heb je met je ouders gepraat?” vroeg ze voorzichtig aan Chiaki. Ze wist totaal niet hoe diens ouders waren, maar de hare stelden het altijd erg op prijs als Shiyo hen over dingen informeerde, zoals waar ze heen ging of hoe het met haar was gesteld. Toegegeven, ze gaf niet altijd eerlijk antwoord, maar ze kon tenminste wel met haar vader en moeder overweg. Weglopen van huis was wel het laatste wat ze zou hoeven doen. Chiaki gaf al snel reactie op haar vraag door zelf een vraag te stellen; eentje die haar hart toch wel een beetje brak. Ze wist dat sommige families gebroken waren. Dat had ze zich al gerealiseerd door Marks verhaal. Maar om er elke keer toch weer geconfronteerd mee te worden, deed haar ontzettend pijn. Haar familie was heel anders. Haar familie was compleet het tegenovergestelde geweest tot nu toe.

“Omdat het je ouders zijn,” begon Shiyo. “Ouders moeten je begrijpen en jij moet je ouders begrijpen. Als jullie niet met elkaar praten, hoe moeten jullie elkaar dan begrijpen?” legde ze uit. Chiaki leek echter nog niet over te zijn gehaald en als de brunette het zo hoorde, dan begreep ze ergens wel waarom. Ze besefte dat niet alle mensen zo makkelijk waren als haar vader en moeder, maar was het niet de taak van de ouders om het beste te willen voor je kind? Om je nakomelingen gelukkig te zien worden met welke keuze ze dan maken? Of waren de meeste ouders dit doel verloren? Shiyo wist het niet. In Hoenn was alles duidelijk anders dan in Kanto. Tot nu toe leken de ouders hier vele malen slechter vergeleken de ouders in Hoenn. Natuurlijk waren er voorheen ook wel eens problemen tussen vrienden en hun pa of ma, maar dat was lang niet zo heftig als hier. Chiaki vertelde iets meer over thuis en toen ze klaar was, leek ze haar aandacht op iets anders te richten. Het was toen dat de brunette zag dat Mark en Sylvia hun kant op kwamen gewandeld, ook al ging het op een vrij langzaam tempo. Shiyo wist niet of het kwam door Mark, die misschien wel pijn leed, of dat het kwam door de manier waarop ze liepen. Desondanks glimlachte ze naar broer en zus en wachtte geduldig tot ze gearriveerd waren.

De twee waren overduidelijk nog niet klaar met alles bespreken, maar Shiyo vond het niet erg om nog even wat langer te moeten wachten. Het scheen echter dat zowel Mark als Sylvia wilden dat ook Chiaki en zij van alles afwisten, dus moesten ze maar een beter plekje zoeken voor hen om hun verhaal kwijt te kunnen. Mark scheen er al mee bezig te zijn, want hij stelde voor om een ijsje te gaan eten op zijn rekening. Hoewel Shiyo zich er vrij schuldig over voelde, kon ze natuurlijk geen nee zeggen tegen het lekkernij. Daarom schoot haar hand dus ook meteen de lucht in alsof ze het antwoord wist op de leraars vraag en riep ze:“Ik!” alsof haar leven er vanaf hing. Niets heelde een gebroken hart immers als een ijsje.

“Is dat dan mijn bedankje omdat ik op Sylvia heb gelet?” kwam toen de reactie van Chiaki, waardoor Mark opkeek en vragend van Sylvia naar de brunette keek. Pas toen viel het kwartje bij de jongen toen hij voor een moment terugdacht aan de eerdere woorden van zijn zusje. Hij was Chiaki wel dankbaar dat ze Sylvia onder haar hoede had genomen en dat ze niet alleen was geweest. Uit ervaring wist hij dat het kleine meisje er niet van hield om alleen zijn.. nou ja, nu was ze niet helemaal alleen omdat ze een Pokémon bij zich had gehad, maar hij bedoelde meer het menselijke contact. De jongen richtte zijn blauwe ogen op het kleine meisje die met haar twee Pokémon bezig leek te zijn en richtte zich vervolgens tot Chiaki. “Jup, ik vind het fijn om te weten dat Sylvia niet in haar eentje was, nog bedankt daarvoor” antwoordde Mark met een dankbare glimlach op zijn gezicht, waar toch een beetje in te zien was, dat hij er spijt van had. Hij draaide zijn hoofd een stukje naar links toen hij vanuit zijn ooghoeken, de hand van Shiyo omhoog zag schieten. “Ik!” riep Shiyo op zijn voorstel, wat dus genoeg informatie voor de jongen was om zijn portemonnee tevoorschijn te halen. Op het antwoord van zijn zusje hoefde hij niet te wachten, want die wist hij al. Mark grijnsde licht. “Zoeken jullie alvast een plekje? Dan ga ik de ijsjes halen,” sprak hij vervolgens en zag dat Toby hem al op de voet volgde. Langzaam kwam hij in beweging en wilde  naar de ijskar toe lopen, maar bleef voor twee seconden even staan toen hij pijn in zijn zij voelde opkomen, de plek waar  hij zijn  ribben gekneusd had begon nu pas zeer te doen. Als reactie legde hij zijn hand ertegen aan en drukte met zijn hand op de plek. Hopelijk zou de pijn dan wat wegzakken ook al was het verstandiger om er van af te blijven. Koppig als dat hij was begon hij weer op een langzaam tempo naar de ijskar toe te lopen, niet toe willend geven dat het pijn deed. Geen wonder met zo’n  klap die hij tegen die muur had gemaakt met de Eevee, Sam was nogal sterk wanneer ze een woede-aanval had.

De ijskar kwam algauw dichterbij en al snel stond hij in de rij met zijn ene hand op de pijnlijke plek op zijn zij en met de andere hield hij zijn portemonnee vast. Toby zat op zijn schouder mee te kijken wanneer zij aan de beurt waren, er waren maar twee kinderen voor hem, deze twee leken bij elkaar te horen. Het duurde daarom ook niet lang voordat hij en Toby aan de beurt waren keek de Pikachu met grote ogen naar de bakken, waar allemaal  verpakte ijsjes in lagen en bij de meeste kon je niet zien wat er in zat.  De man achter het karretje keek hem vriendelijk aan waarna  Mark ook een vriendelijke glimlach  opzette. “Zeg het maar knul,” sprak de man en de jongen wees naar een willkeurige bak waar er een paar door elkaar lagen. Het was eigenlijk nog het enige dat de man scheen te hebben, dus er ook niet veel keus. “Drie ij-” nog voordat Mark zijn zin af kon maken, sprong Toby op zijn hoofd en liet zijn pootje met vijf vingertjes voor zijn ogen zweven. “Goed dan, vijf ijsjes alsjeblieft,” sprak Mark en voelde dat Toby weer op zijn schouder ging zitten met een tevreden grijns op zijn snoet. Terwijl de man de ijsjes pakte voelde hij weer een pijnlijke steek door zijn lijf gaan.. dit irriteerde hem nogal omdat dit nogal onverwachts kwam. “Meneer, heeft u misschien ook normale zakken ijs?” vroeg Mark toen met een grimas op zijn gezicht, deze knikte en pakte toen een klein zakje ijsklontjes uit de vrieskist. De jongen betaalde de ijsjes, want zo duur waren ze niet, en liep toen weer op een langzaam tempo terug naar de drie meiden met de ijsjes in zijn ene hand en het zakje ijs die hij tijdens het lopen tegen zijn gekneusde ribben duwde, in de andere.

“Zoeken jullie alvast een plekje? Dan ga ik de ijsjes halen,” zei Mark nadat Chiaki en Shiyo hadden geantwoord, liep hij weg naar de ijskar met Toby. Sylvia keek haar broer na die langzaam van hen wegliep, die na een paar passen was blijven staan. Ze wilde naar hem toe gaan om te vragen wat er was maar hij liep alweer door.. kon het komen door dat verband dat hij om zijn lijf had? Sylvia haalde haar schouders op omdat ze het eigenlijk ook niet wilde weten. Mark kennende, was er weer iets gekneusd ofzo. De blondine draaide zich om en liet haar groene ogen over het terrein glijden, terwijl ze haar kleine handen in de zakken van Mark’s vest stopte en het briefje voelde waar de naam van Shiyo opstond geschreven. Misschien moest zij dat zomaar aan het meisje geven.. zelf had ze er niet veel aan. Dodger kwam naast haar staan, deze liet zijn grijze ogen over het terrein gaan opzoek naar een plekje om te gaan zitten. Sylvia vond het ontzettend grappig dat de Growlithe nu opeens alles heel serieus nam en daadwerkelijk op Marks woorden had gereageerd en opzoek ging naar een plek om te zitten. Dat was een paar maanden geleden wel anders geweest.. toen waren de rollen omgedraaid. Ze grinnikte om de serieuze uitdrukking op zijn snoet en gaf hem vervolgens een por met haar hand. “Ik zie daar een picknick tafeltje staan.. zullen we daar gaan zitten?” vroeg Sylvia toen aan de twee meisjes en voelde dat de Growlithe zijn neus in haar hand duwde.

Ze liep er naartoe erop lettend dat ze dicht bij Chiaki en Shiyo in de buurt bleef. Zover stond de picknick tafel niet van hen vandaan en zodra ze daar aan kwamen en gingen zitten, ging ze naast Chiaki zitten. Ze kwam zelf amper boven de tafel uit met haar lengte dus ze moest noodgedwongen op haar knieën gaan zitten en voelde toen weer dat briefje van Mark in haar zak. Ze vond eigenlijk dat hij dit zelf moest doen maar een handje helpen kon geen kwaad toch? “Volgensmij is dit voor jou,” sprak Sylvia na een korte stilte tegen Shiyo net een droog hoofd en schoof het papiertje met de kleine tekening naar de brunette toe, in de gaten houdend of Mark niet al terug aan het komen was. Het was een simpel tekeningetje van een Pokéball en een hartje erachter getekend, met haar naam in de knop van de Pokéball.. met wat tekst eromheen; If you were a Pokémon i choose you. Haar grijns werd breder toen ze aan de reactie van Erik moest denken, als hij dit te weten zou komen, alhoewel het ook kon zijn dat hij zich er niet bewust van was. Dat zou het vast wel zijn maar het zag er wel naar uit dat Mark om haar gaf.. en dat vond ze ergens toch ook wel weer lief.

-Godmode met Toestemming-

Mark verliet het groepje al snel om de ijsjes te kunnen halen en Chiaki twijfelde even of ze met hem mee moest gaan om te helpen. Hij was echter al weg voordat ze ook maar überhaupt kon voorstellen om mee te lopen, dus besloot ze om dat idee maar te laten rusten. Mark was een grote jongen. Hij kon het wel alleen aan. Zelfs al liep hij met verband om zijn bovenlichaam rond. Waar was zijn shirt eigenlijk heen? Het viel Chiaki nu pas op dat hij shirtloos rondliep. Kreeg hij zo geen kou? Nah, daar was het al te warm voor, niet waar? De brunette haar aandacht werd getrokken door Sylvia, die de vraag stelde of ze aan een picknicktafeltje konden gaan zitten. Daar had zij in ieder geval geen bezwaar tegen, dus knikte ze instemmend en volgde de blondine naar het tafeltje. Een blik naar achter vertelde haar dat Shiyo er ook niks op tegen had en ook achter hen aanliep, terwijl ze Mark schijnbaar nauwlettend in de gaten hield. Hierdoor zag het meisje niet waar ze liep en struikelde over de stoeprand heen zodra die gevaarlijk dicht in de buurt was gekomen. Chiaki had het zien aankomen en had Shiyo wel willen waarschuwen, maar tegen de tijd dat ze haar mond had geopend om dat te doen, was het al te laat. In plaats daarvan grinnikte de brunette nu uitgebreid, dat alleen maar erger werd toen ze de verdwaasde blik in Shiyo’s ogen zag. Was het dan zo vreemd dat ze bijna onderuit ging omdat ze niet keek waar ze liep? Of vond ze het vreemd dat Chiaki lachte omdat ze bijna was gevallen?

Eenmaal bij de picknicktafel aangekomen, ging de zestienjarige als eerste zitten. Sylvia volgde door naast haar te gaan zitten en tegenover Chiaki kwam Shiyo te zitten. Haast automatisch plaatste ze haar elleboog op tafel en liet haar hoofd op die hand rusten, terwijl ze toekeek hoe Shiyo haar Sandshrew op het bankje probeerde te hijsen. Verbazingwekkend genoeg koste dat het meisje veel moeite. Toen het haar eenmaal gelukt was, werd zowel haar aandacht als die van Chiaki door Sylvia getrokken. Een kleine, speelse grijns sierde het meisje haar lippen zodra ze doorhad welk papiertje er naar de ander werd geschoven. Afwachtend en onderzoekend bekeek ze Shiyo’s reactie, die uiteraard lachwekkend genoeg was. De rode blos op diens wangen zei immers genoeg. Verveeld met dat uitzicht, besloot ze naar Sylvia te kijken. De arme blondine leek veel te klein voor de picknicktafel en had waarschijnlijk ook moeite gehad met plaatsnemen eraan. Chiaki moest met moeite haar lach inhouden door de gedachte die toen in haar opkwam, maar een grijns kon ze niet weerstaan. “Moet ik soms even ergens vragen of ze een kinderstoeltje voor je hebben?” grapte ze tegen Sylvia. “Kun je vast en zeker beter zitten.” Na dat gezegd te hebben, moest ze toch even lachen. Zij was zeker weten de leukste thuis.

Terwijl haar blik op Mark bleef gericht, keek ze toe hoe de jongen van het groepje wegliep om de ijsjes te halen. Hij had hen opgedragen om een plekje te zoeken, maar haar bruine ogen bleven gefixeerd op zijn weglopend figuur. Het mocht er dan misschien uitzien dat hij in orde was, maar dat kon hij net zo goed forceren. Shiyo wist als geen ander dat zoiets mogelijk was en dat anderen er gemakkelijk voor vielen. Desondanks ging ze niet achter hem aan om hem te helpen en koos ze ervoor om bij de andere twee meiden te blijven. Deze hadden inmiddels al een plekje gevonden om te gaan zitten en de brunette volgde hen op de voet, hoewel ze niet echt keek waar ze liep. Hierdoor merkte ze niet dat er een opstapje kwam en viel ze bijna pardoes voorover. Gelukkig kon ze nog net haar evenwicht terugvinden. Luid gelach zorgde ervoor dat ze opkeek, recht in Chiaki’s ogen. Heel even was ze verward over wat er zo grappig was, maar besefte al snel dat de brunette waarschijnlijk lachte omdat ze net bijna onderuit ging. Een beschaamd glimlachje verscheen op haar gezicht, waarna ze even onschuldig wegkeek en zelf zachtjes lachte. Leedvermaak was niet bepaald haar ideaal vermaak, maar ze begreep het wel wanneer mensen het grappig vonden. Zelf zou ze niet hebben gelachen, alleen nam ze het Chiaki niet kwalijk. Ze vond het zelfs fijn dat de brunette om haar lachte. Lachen was immers een gezonde emotie.

Shiyo nam recht tegenover Chiaki plaats en hielp toen haar Sandshrew op het bankje, hoewel de pokémon zwaarder was dan ze eigenlijk had verwacht. Met wat moeite kreeg ze hem eindelijk omhoog getild en ploft ze Tiko op het bankje neer, die dankbaar iets tegen haar zei en toen op het tafelblad klom. Zijn trainer moedigde hem mentaal aan, hoewel dat niet bepaald lang duurde, want diens aandacht werd door de blondine getrokken. Sylvia schoof een papiertje haar kant op en vertelde dat het voor haar was. Vragend fronste ze, maar ze pakte het materiaal niet veel later op en vouwde het open. Het was een klein briefje met daarop een pokéball getekend en een hart dat op de achtergrond het blaadje versierde. Haar naam stond in de knop van de pokéball en om het ronde voorwerp stonden woorden geschreven. ‘If you were a pokémon I would choose you’, las ze. Was… Was dit van Mark? En betekende dit wat ze dacht dat het betekende? De warmte steeg meteen naar haar hoofd en ze voelde hoe ze hoogstwaarschijnlijk begon te blozen. Met haar blik nog altijd gericht op het stukje papier, dacht ze afwezig na over wat dit zou kunnen betekenen. Vond Mark haar leuk? En als dat zo was… Vond ze hem dan ook wel leuk? Hoe wist je of je iemand leuk vond? Shiyo wist niet hoe lang ze over al die dingen nadacht, maar het was vast en zeker een lange tijd. Toen ze weer terug de realiteit in kwam, vouwde ze het papiertje snel op en stopte het weg, voordat Mark zou zijn dat ze het gelezen had. Ze had immers het vage voorgevoel dat Sylvia het zonder zijn weet aan haar had gegeven. Nu ze aan Mark dacht… Waar was hij eigenlijk?