Sylvia’s grijns werd breder toen ze de blos op Shiyo’s gezicht zag komen, zodra de brunette dat briefje had gelezen. Ze wilde niet lachen maar ze kon het niet helpen met veel moeite moest ze haar lach bedwingen en die achter haar hand verstoppen, die ze voor haar mond hield. Dodger keek haar met een droge blik aan, waarop het meisje vervolgens een hand op het hoofdje van de Growlithe legde. “Ach maak je niet druk.. ik denk dat hij zich er niet eens bewust van is,” sprak Sylvia met een glimlach op haar gezicht om Shiyo wat gerust te stellen. Ze keek op toen ze de stem van Chiaki hoorde en zag diens grijns op haar gezicht, uit voorzorg pakte ze haar fleswater uit haar tas, ook deels omdat ze dorst had. “Moet ik soms even ergens vragen of ze een kinderstoeltje voor je hebben? Kun je vast en zeker beter zitten,” kwamen toen de woorden van de andere brunette. Sylvia’s glimlach veranderde in een onheilspellende grijns, waarop Dodger de bui al voelde hangen en snel van het bankje afsprong en zich vervolgens aan de andere kant naar de tafel verplaatste, gevolgd door Felix, die over de tafel kroop. Ze waren aan de kant van Shiyo gaan zitten. Sylvia draaide met een nonchalante uitdrukking op haar gezicht de dop van het flesje water af en kwam overeind waarnaar ze zichzelf tegen Chiaki liet vallen en het water over haar heen gooide, zelf bleef ze ook niet droog want omdat het flesje uit haar handen viel en de inhoud over haar heen kreeg, werd ze zelf drijfnat. Gniffelend veegde ze het water uit haar ogen en sloeg daarna expres haar andere arm om de brunette haar nek heen. “Mark, is hier zo niet blij mee,” grinnikte ze, doelend op het natte vest van haar broer, die dit haar hoogst waarschijnlijk niet in dank af zal nemen dat zijn trainingsvest kletsnat was. Mark kennende, zou hij daar zelf ook wel de humor van in zien, dus daar maakte ze zich niet druk om.

Dodger rolde met zijn ogen toen hij zag wat er gebeurde en kon zelf ook geen grijns onderdrukken. Uiteindelijk besloot hij dan toch maar om contact te zoeken met de Sandshrew van de andere brunette, Tiko. De Growlithe kwam half overeind en legde zijn voorpoten op het randje van het tafelblad, waar hij nu oog in oog stond met Felix. Veel met de Bulbasaur had hij nog niet gesproken, vooral omdat de groene Pokémon niet echt een prater bleek te zijn, was het voor Dodger toch wel lastig om zijn mond open te trekken. Buiten Alano had hij nog met geen van zijn soortgenoten echt een gesprek gehad, alhoewel Felix en Tiko hem wel oké leken, vooral de eerste omdat ze nu teamgenootjes waren. “T-Tiko, was het toch?” begon Dodger ietwat verlegen tegen de Sandshrew, terwijl Felix eerder zijn rode ogen op de blondine had gericht. Gespannen wachtte hij op een antwoord, hopend op dat de Sandshrew met hem wilde praten, zo niet dan moest hij maar wat anders verzinnen. Dodger draaide half zijn hoofd naar achter en zag daar langzaam de broer van zijn trainer langzaam deze kant opkomen.

Zoekend keek Mark in het rond of hij ergens de drie meiden zag zitten, dat duurde ook niet lang voor hij ze gevonden had,  omdat Toby hem de weg  wees. Hij liep weliswaar niet zo snel omdat zijn zere ribben hem dat niet toe lieten, maar daar had hij al  dat zakje ijs tegen aangedrukt. Zijn vrolijke bui was inmiddels alweer overgewaaid toen hij steeds dichter het picknick bankje kwam, Shiyo, Chiaki en Sylvia zaten. Elke stap werd ook steeds zwaarder alsof er een metale enkelband met een bal eraan vast zat. Hij wilde wel heel graag van dat schuldgevoel af omdat hij er de afgelopen maanden zo bezig was geweest… het grote dilemma die hij met zichzelf voerde. Sinds hij Toby bij Cynthia had vertelt over zijn vader en de situatie waar hij zich in bevond  en dat  een dag geleden Erik daarover had ingelicht, na die brief te hebben ontvangen van zijn beste vriend.. ging dit bij zijn zusje toch wel een stuk moeilijker worden. Bij Sylvia was het anders dan bij Toby, Cynthia of Erik omdat het kleine meisje, zowel familie als zijn beste vriendin was en ze was jonger, maar oud genoeg om de waarheid te weten. Hij vond het moeilijk om te accepteren dat hij hun vader langer had gekend, dan zijn kleine zusje ook al herinnerde hij zich er bijna niks van.. dat was hetgeen wat hem tegenhield omdat hij bang was om Sylvia alsnog te verliezen. Mark slaakte een diepe zucht om vervolgens tot de ontdekking te komen dat hij al bij de rest was gekomen.

Licht grijnzend keek hij naar het tafereel dat plaatsvond.. Sylvia knuffelde Chiaki het leek wel alsof ze water over zich heen had gekregen. Mark reikte een van de ijsjes naar Shiyo uit en legde vervolgens de andere op  het tafelblad. De jongen schraapte zijn keel en trok vervolgens zijn mond open om er een opmerking over te maken. “Zeg, als jullie uitgeknuffeld zijn.. liggen daar jullie ijsjes,” grijnsde Mark naar Sylvia en Chiaki en voelde vervolgens dat Toby hem aantikte, die inmiddels ook op het tafelblad zat, realiseerde hij zich waarom de Pikachu twee extra ijsjes gevraagd had. Hij haalde de zak ijs van zijn gekneusde ribben en legde die op de tafel neer, om daarna de ijsjes voor zowel Toby als Tiko open te maken. Het gele wezentje pakte met een tevreden uitdrukking het snoepgoed uit zijn handen toen hij het uit de verpakking had gehaald. Mark rekte zijn vrije hand uit naar het hoofdje van de Sandshrew en aaide hem over zijn bol heen, om daarna het ijsje aan de pokémon te geven, eigenlijk was Toby de  gene die naar Tiko toeliep en naast hem ging zitten en het ijsje aan hem wilde geven. “Voor jullie is het ook een beetje feest, niet?” sprak Mark tegen de twee Pokémon en gaf daarna Dodger en Toby een  aai over hun hoofdjes heen. Met een grimas op zijn gezicht liep hij om het bankje heen en gooide vervolgens zijn tas op de grond en ging vervolgens naast Shiyo zitten, nadat hij zijn fles cola te voorschijn had gehaald.

Chiaki keek de blondine naast haar fronsend aan. Ze zag niet wat Sylvia precies deed, maar daar kwam ze gauw genoeg achter. Een waterflesje werd tevoorschijn gehaald, hoewel ze daar het gevaar eerst nog niet van in zag. Pas toen ze haar vraag had gesteld en de onheilspellende grijns van het meisje op haar gezicht verscheen, kreeg Chiaki door wat het plan was geweest. Het was echter al te laat toen haar vriendin zich tegen haar aangooide, waardoor er water over hen allebei heen ging. De brunette gilde, hoewel ze zich grotendeels met volume in wist te houden en barstte toen in lachen uit, want Sylvia had zichzelf ook nat weten te krijgen. “Goed gedaan,” lachte ze. “Oh well, opofferingen moeten ook worden gemaakt soms.” Hiermee doelde ze niet alleen op het feit dat de blondine zichzelf ook nat had gegooid, maar Marks vest nu ook doorweekt was. Sylvia zei het zelf al; Mark ging hier niet zo blij mee zijn. “Ach, het is maar water,” sprak ze geruststellend, hoewel ze nog altijd een beetje aan het nagrinniken was. “Dat droogt wel.” Hoe vaak had zij haar kleren wel niet vuil gemaakt of gescheurd? En dan had ze het niet eens over de periode dat ze aan het reizen was geslagen, maar ook nog over haar kindertijd in Lavender Town. Zelden overleefden haar kleding het wanneer ze buiten speelde – zelfs al bracht ze merendeel van die tijd in haar eentje door. Ze had fantasie genoeg om toch nog in haar eentje op avontuur te kunnen gaan. Daar was ze immers kind voor, niet waar?

Marks stem trok haar uit haar gedachten en liet haar realiseren dat ze Sylvia nog steeds vast had. Vreemd, ze had niet eens doorgehad dat ze haar armen om de blondine heen had geslagen. Deed ze dat tegenwoordig gewoon automatisch? Nou ja, lichamelijk contact was sowieso geen vreemde van haar, want ze was niet beschaamd om iemand aan te raken, zelfs al kende ze diegene net of niet eens. Vaak had ze het eigenlijk niet eens door dat ze het deed, dus waarom verbaasde haar dit wel? Misschien omdat ze het juist door moest hebben omdat ze Sylvia wel mocht? Whatever. Daar hoefde ze niet over na te denken, of wel soms? Chiaki liet het meisje los en reikte naar haar ijsje op het tafelblad.  Wat de jongen verder deed en vertelde, kreeg ze niet meer mee. Ze was te druk bezig met het open krijgen van die verpakking. Om een of andere rede lukte het haar niet direct, waardoor ze een beetje gefrustreerd werd. Toen het haar uiteindelijk wel was gelukt, stopte ze het ijsje tevreden in haar mond. Waterijsjes gingen er altijd wel in bij haar, zelfs al had ze toch de voorkeur naar schepijs of cornetto’s, maar ach, het was beter dan niets. “Thanks,” mompelde ze tussen het slurpen door tegen Mark. Hmm. Peersmaak. Haar favoriet.

Mark was zich er niet van bewust? Van wat? Dit? Of zijn gevoelens? Ugh, dit was zo verwarrend voor haar... Zeker omdat ze het zelf eigenlijk ook niet wist. Natuurlijk, ze mocht Mark. Ze vond hem heel aardig zelfs, maar ze kende hem net. Nou ja, net. Ze kende hem al wat langer, maar was dat lang genoeg om iemand leuk te kunnen vinden? Ze wist hier compleet niks vanaf. Haar kennis was sowieso maar beperkt en wat dat betreft was het over de liefde nog wel minder dan het minimum. Ze had zich er nooit mee beziggehouden; was te druk met haar zusje en haar vrienden geweest. Pokémon was op dit punt al een nieuw concept voor haar – althans, de kanto-pokémon waren dat. Liefde zat zelfs op een geheel ander niveau. Shiyo wist niet hoe lang ze bezig was met haar innerlijke strijd, maar Mark wist haar daar weer uit te krijgen toen hij schijnbaar weer was teruggekeerd en een verpakt ijsje in haar zichtveld duwde. Daar was hij trouwens wel erg goed in; haar terug op aarde krijgen. Dankbaar nam ze het aan en staarde er een paar tellen naar, waarna ze haar bruine kijkers op de jongen die naast haar ging zitten richtte. Het briefje was ze uiteraard nog niet vergeten, aangezien het toch wel een impact bij haar had achtergelaten, maar ze besloot om dat maar even aan de kant te schuiven. Daar was zij dan weer goed in. Haar emoties zodanig negeren dat de rest het niet kon zien. Een masker opzetten, als het ware.

Doordat ze nu haar blik op hem had gericht, vielen haar twee dingen op. Eén; hij had zelf geen ijsje. Twee; in plaats van een gewoon ijsje, had hij een zak waar waarschijnlijk ijsblokjes of iets dergelijks in zaten. Dit was – dacht ze – voor de pijn in zijn lichaam, natuurlijk. Shiyo keek even schuldig naar het ijsje in haar handen, die ze inmiddels met flink wat geklungel open had weten te maken. Ze had immers haar aandacht niet bij de verpakking gehad. De brunette bracht hem voorzichtig naar haar lippen en nam er een kleine hap uit – dat achteraf gezien niet zo’n slim idee was omdat het echt koud was – en was even heel erg verward door de smaak. Het proefde heel zout... En toch zoet. Wat was dit voor een waterijsje? Ze had er nog nooit zo één geproefd. Shiyo draaide zich naar Mark en sprak hem verbaasd aan. “Moet je proeven wat een rare smaak,” sprak ze tegen hem en duwde het ijsje praktisch in zijn gezicht. Deels omdat ze wilde dat hij het proefde en deels omdat ze het ijsje met hem wilde delen, want zelf had hij er geen. Het feit dat dit misschien awkward was, ontging haar volledig.
Tiko was, op z’n zachtst uitgedrukt, aangenaam verrast toen Mark hem een ijsje aanbood. Hij nam het dan ook vrolijk aan en maakte een dankbaar geluid om aan te geven dat hij toch nog wel beleefd was, ondanks zijn Trainer, waarop hij zich naar Toby en Dodger omdraaide. Laatstgenoemde probeerde net een gesprek met hem aan te gaan en dat liet de kleine Sandshrew niet aan zijn neus voorbijgaan, natuurlijk. Hij had al gezegd dat zijn naam inderdaad Tiko was, maar voor de rest was er nog niks spannends of boeiends in het gesprek gebeurd. Daar ging hij nu echter verandering in brengen, want hij vond het nogal sneu dat hij wel van een ijsje kon genieten en Dodger en Felix niet. Eerst nam hij zelf een likje om de smaak te proeven en vervolgens hield hij het met twee poten voor zich uit, proberend zijn evenwicht niet te verliezen. ‘Delen?’ vroeg hij aan de Growlithe, waarop hij niet alleen naar hem maar ook de andere pokémon keek – een vriendelijke glimlach op zijn snoet.

Sylvia kwam met veel moeite uit haar lachbui waardoor ze half meekreeg wat Chiaki zei. Alhoewel ze wist dat de brunette gelijk had en Mark er maar mee moest leven, vond ze zelf dan. Grapje, opzettelijk zijn lievelingsvest naar de vernieling helpen zou ze nooit doen. Ze keek op toen de stem van Mark weerklonk die vertelde wanneer ze waren uitgeknuffeld, haar ijsje op de tafel lag. Toen ze voelde dat haar vriendin haar losliet pakte ook Sylvia haar ijsje van de tafel en wist de verpakking in een keer open te krijgen. Een wonder gezien de rest er moeite mee scheen te hebben. Voordat ze het ijsje helemaal uit de wikkel haalde besloot ze maar om het vest van de jongen uit te trekken en deze met een dankbare glimlach aan haar broer te geven. Mark glimlachte enkel toen Chiaki hem bedankte.Ze stond op en liep even naar hem toe om het kledingstuk aan te geven. “Ik raad je aan om het niet aan te trekken het is kletsnat,”grijnsde Sylvia tegen Mark die voor een moment haar vragend aankeek. “Wat heb je gedaan?” vroeg hij met een verbaasde blik toen hij zijn vest aan had gepakt. Het meisje haalde haar schouders op en wees naar het lege flesje waar eerst water in had gezeten.

“Water over me heen gekregen,” grijnsde ze en ging weer op haar plek zitten. “Als dat alles is,” glimlachte Mark en hing het vest over de rugleuning heen. Daar begon ze aan haar ijsje die ze in haar mond stopte. De eerste paar seconden dat ze het ijsje in haar mond had, had ze een wat sombere blik in haar ogen gekregen. Ze wist niet hoelang dit gesprek ging duren maar de minuten die ze nog door kon brengen met Chi, wilde ze zo lang mogelijk proberen te rekken. Ze was daarom ook bewust dichterbij de brunette gaan zitten. Het was opdat moment dat ze haar ogen richting Shiyo en Mark liet glijden en zag dat de andere brunette haar ijsje bijna in Marks gezicht duwde. Breed grijnzend keek Sylvia naar de twee en stootte met haar elleboog Chiaki aan. “Kijk ze nou romantisch doen,” mompelde Sylvia net verstaanbaar genoeg voor haar vriendin. Het was geen goed idee geweest om aan dit ijsje te beginnen, nu leek het alsof ze een overdosis suiker had binnen gekregen.

Dodger die met een geërgerde blik naar Sylvia keek draaide zijn hoofd terug naar Tiko die een ijsje in zijn pootjes hield. De Pikachu van de jongen was erbij gekomen en was vlak naast de Sandshrew gaan zitten. Wat was zijn naam ook al weer? De Growlithe keek met zijn grijze ogen naar de gele Pokémon, die vragend opkeek. Felix hield zich nog een beetje afzijdig van de rest, dit vond Dodger maar vreemd. ‘Delen?’ weerklonk de stem van Tiko en de Growlithe aarzelde. Uiteindelijk kreeg hij toch een glimlach om zijn snoet en knikte uitbundig. “Oké!” reageerde Dodger enthousiast en begon met zijn staart heen en weer te zwaaien.

“Moet je proeven wat een rare smaak,” hoorde Mark Shiyo zeggen en keek op om vervolgens bijna het ijsje in zijn neus te krijgen. De jongen voelde dat zijn wangen begonnen te gloeien wat er niet beter op werd toen hij zijn blik ving met Toby. De Pikachu had een brede grijns op zijn snoet gekregen waardoor Mark zijn blik afwendde en vervolgens zijn flesje cola beetpakte om aanstalten te maken om het naar Toby’s hoofd te smijten, geen goed idee gezien de Pikachu aan de kant van Chiaki zat. Vervolgens keek hij naar Shiyo en het ijsje dat ze nog vlak voor zijn neus hield, met een verwarde blik in zijn ogen. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en nam een klein hapje om het toch maar te proeven. Het had een zoute smaak maar toch was het ook weer zoet waardoor hij zich verslikte. Toen hij uit gehoest was keek hij Shiyo aan maar zijn blik gleed toch weer naar Toby die inmiddels op het tafelblad lag en daar overheen lag te rollen van het lachen als een malloot. Waarom had hij überhaupt ingestemd om hem dat ijsje te geven? Soms. vroeg hij zich af of die Pikachu geen steekje los had. “Het is inderdaad apart,” reageerde hij met een schorre stem en goot het laatste slokje cola naar binnen. Inmiddels probeerde hij Toby zodanig te negeren dat hij zich naar zijn tas boog onder de tafel om het fotoalbum, dat hij van Dave had gekregen, te pakken een paar weken terug. Het loot zakte nu nog meer in zijn schoenen nu het toch steeds dichterbij kwam. De brief van hun vader aan Sylvia pakte hij ook want het was immers haar brief, die ze moest lezen.

Mark had dit keer een serieuze blik in zijn ogen en het kon hem eigenlijk niks schelen of iedereen aan het lachen was ja of nee. Zijn standpunt stond vast hoe moeilijk het ook was. De jongen opende het album die hij opende op de laatste pagina waar de familie foto in stond en legde de brief op de andere pagina zodat hun moeder nog niet zichtbaar was. Om de aandacht van Sylvia te trekken schraapte hij zijn keel zodat het meisje hem vragend aankeek. “Wat wilde je zo dringend bespreken?” vroeg Sylvia wat voor Mark het teken was om te beginnen maar daarvoor moest hij wel de juiste woorden vinden. “Well..” begon Mark aarzelend en zocht naar de juiste woorden om het verhaal te verwoorden en het duidelijk te vertellen voor zowel Chiaki, Sylvia en Shiyo. “Weet je nog twee jaar terug.. een dag voor me elfde verjaardag en voordat ik vertrok om me reis te starten?” voegde hij er toen aan toe en keek even naar Toby die inmiddels een ongeruste blik naar hem wierp. “Dat weet ik nog ja want ik hoorde jullie ruzïen,” reageerde Sylvia waardoor Mark het foto album tevoorschijn haalde en het op tafel neerlegde met de brief van hun vader nog op zijn schoot. Hij legde het zo neer dat de rest mee kon kijken. “Dat kan kloppen want die ruzie ging over jou en over iemand anders waarvan ik dacht dat hij niet meer leefde,” sprak Mark en legde toen de brief van hun vader op tafel die hij naar het kleine meisje toeschoof, hij voelde dat Sylvia de brief onder zijn hand vandaan pakte.

Voor een moment hield hij zich even stil en probeerde de volgende stap te gaan verwoorden. Hij moest hierna waarschijnlijk uitgaan leggen hoe het werkelijk zat en daarvoor moest hijzelf even de tijd nemen om dit te verwerken. “Op een vrij harde manier ben ik erachter gekomen dat onze pa nog leeft en dat ma meer dan negen jaar heeft geprobeerd dit voor je te bergen.. toen dat niet lukte heeft ze tegen me gezegd dat als ik me mond voorbij praatte dat ze Toby iets zou aandoen,” vertelde Mark en keek neerslachtig naar het tafelblad. Het deed hem na twee jaar nog steeds enorm veel pijn omdat zijn moeder letterlijk heeft geprobeerd te stoken tussen hem, Toby en Sylvia. Dit kon hij nog steeds niet achter zich laten. Hij gaf het niet graag toe maar hij was bang voor de reactie van de rest.. Cynthia had ook vrij heftig gereageerd toen hij dit aan de Gymleidster had vertelt. Mark stond op van zijn plaats en wilde naar een vuilnisbak lopen om zijn flesje weg te gooien maar hield halt toen hij de hand van Sylvia in hand voelde glijden en het pootje van Toby op zijn andere hand voelde.

“Mark.” De Pikachu had zijn oren treurig omlaag laten zakken maar keek resoluut uit zijn ogen. Toby wilde niet weer dat Mark zijn problemen ontliep door weg te lopen.. dit had hij al veels te lang gedaan ook al was het laatste woord hier nog niet over gesproken. Hij nam zoveel verantwoordelijkheid op zich terwijl hij zelf nog maar dertien was en geen tijd had om zichzelf of kind te zijn. Cynthia had het ook al gezegd en de Pikachu was het hier volledig mee eens; ‘De jeugd moet lekker rond kunnen reizen en kunnen genieten zonder dit soort dingen met zich mee te moeten slepen.’ Mark had dit de afgelopen maanden niet kunnen doen omdat hij zo’n last met zich meezeulde.. alhoewel er hier nog een met zo’n last rond liep. Toby had gehoopt dat wanneer hij Shiyo weer zou zien dat het dan beter met hem zou gaan, dat hij iemand had waar hij zijn zorgen mee kon vergeten door lol te maken. De Pikachu draaide zich daarom om omdat er wel degelijk iemand was die tot hem door kon dringen.. Shiyo. Toby liep naar haar toe en probeerde haar blik te vangen. “Shiyo..” probeerde Toby in een poging haar aandacht te trekken.. ze zou het enkel als een Pikachu-geluidje horen maar hopelijk begreep ze wel waar hij heen wilde.

Sylvia grinnikte om de reactie van haar vriendin en stemde hier zwijgend mee in. Ze kon nu beter maar haar mond houden voordat ze er iets anders uit zou flappen dat haar broer en Shiyo zouden horen, of in ieder geval Mark. Mark zou dat haar niet in dank afnemen. Desondanks werkte het meisje snel haar ijsje naar binnen dat een vage smaak had, die ze niet echt thuis kon brengen. Ze proefde een soort meloenachtige smaak maar ook een of andere exotische vrucht. Toch vond Sylvia het niet vies ofzo. Pas toen het meisje doorhad dat Mark wat wilde gaan zeggen en dat Chiaki zich niet op haar gemak voelde, wist ze even niet wat ze moest doen. Uiteindelijk bleek het verstandiger om toch maar gewoon naar de jongen te luisteren en keek daarom zwijgend toe hoe hij een fotoalbum geopend op het tafelblad neerlegde, en vervolgens een brief naar haar toeschoof. Sylvia pakte het voorzichtig onder zijn hand vandaan en hield de envelop in haar handen voor zich. Langzaam begon het haar door te dringen wat dit betekende voor zowel haar als Mark, vooral toen haar broer vertelde dat hun moeder hem had gechanteerd om niks tegen haar te zeggen over hun vader. Had hij werkelijk met zo’n last op zijn schouders rondgelopen? Ze wist dat Mark een hekel aan liegen had en vooral wanneer dit tegen haar of zijn vrienden was. De vieze, vuile gore...

Sylvia voelde dat ze kwaad begon te worden toen ze terug moest denken aan het moment dat Mark voor haar was gaan staan en die klap voor haar had opgevangen. Het meisje wist niet zo goed wat ze hier op moest zeggen want het enige dat ze wel wilde, was dat Mark wist dat ze hem niks kwalijk nam. Tenslotte had de jongen het niet met opzet gedaan. Sylvia schrok op door de uitbarsting van Chiaki en legde vervolgens een hand op haar schouder legde in een poging haar te kalmeren. Het meisje wilde dat haar broer zijn verhaal kon doen zodat hij zich beter kon voelen. Dit vond ze op het moment belangrijker dan verwensingen naar haar moeders hoofd te slingeren, al was het wel eens met Chiaki. Wat haar wel dwars zat.. eigenlijk al vanaf het moment dat Mark weg was gegaan.. na de laatste ruzie dat uit de hand was gelopen. “Waarom?” begon Sylvia, ze lette niet echt op of Mark haar aankeek of dat de rest dat ook deed, maar ze wilde het gewoon weten. “... ben jij altijd de gene die de klappen op moet vangen, Mark?” eindigde Sylvia haar vraag.

Mark kreeg de uitbarsting van Chiaki wel mee maar de woorden drongen niet echt tot hem door. De jongen was zich er wel bewust van en dat maakte het voor hem wat moeilijker om rustig na te denken. Hij wilde dat alles gewoon weer normaal was thuis en dat het gewoon net zoals vroeger was.. maar dat ging waarschijnlijk heel moeilijk worden. Zeker nu hij wist dat hun vader nog ergens rondliep, dat gedeelte maakte het nogal moeilijk, hij wist niet zeker of hij dit kon accepteren. Hij had hen maar vooral zijn moeder pijngedaan die dit totaal niet verdiende. Opdat moment werd zijn aandacht getrokken door Shiyo, die hem aantikte dus keek hij op. “Dat is wat jij bent,” hoorde hij haar mompelen tegen hem. Voor een moment begreep hij niet wat het meisje bedoelde en wisselde hij met Toby een verwarde blik uit, deze scheen het ook niet te snappen. Voorzichtig pakte hij het stokje van het bruinharige meisje aan en las vervolgens het woord dat op het stokje stond gegraveerd; winner. Zijn ogen registreerde ook het kroontje dat er naast stond getekend. Wat moest hij zeggen of doen?

De woorden die Cynthia tegen hem had gezegd hadden hem ook overrompeld maar tegelijkertijd voelde hij zich toch ook weer niet oké. Het was te ingewikkeld maar het had hem ook aan het denken gezet.. hij mocht zich dan geen winnaar voelen omdat hij dat zelf zo niet ervoer, maar feitelijk was hij dat wel. Uiteindelijk nam hij toch de stap om er iets aan te doen, en zijn eerste stap was al gezet. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen zijn blauwe ogen naar het stok gleden en stak vervolgens zijn hand uit naar de hand van Shiyo uit, waar hij het stokje in had geklemd, en pakte vervolgens haar hand voorzichtig vast, met zijn andere hand omklemde hij haar hand helemaal. “Een Winnaar..huh?” mompelde Mark tegen zichzelf en keek naar Toby die weer wat vrolijker uit zijn oogjes keek. Zijn gele oortjes veerde meteen op waarna ook hij zijn pootje op de rug van zijn hand neerlegde en breed glimlachte, daarbij sloot het gele wezentje zijn oogjes. “Dank je,” reageerde hij toen terwijl zijn glimlach ietsje breder werd.

Opdat moment werd zijn aandacht getrokken door Sylvia, die ondanks dit nieuws nog niks had gezegd, enkel zwijgend naar zijn woorden aan het luisteren was. “Waarom? begon het kleine meisje vervolgens. “...ben jij altijd de gene die de klappen op moet vangen, Mark?” voegde ze er vragend aan. Mark liet Shiyo’s hand los en ging vervolgens overeind staan zodat hij zich even kon uitrekken. Zijn glimlach veranderde in een serieuze blik terwijl hij Sylvia in haar groene ogen probeerde aan te kijken. In die negen jaar had hij wel geleerd dat verantwoordelijk erg belangrijk was en vooral wanneer er jongere broertjes of zusjes in spel waren. Net zoals hij door het vuur zou gaan voor zijn vrienden en Pokémon. “Omdat ik ouder ben en ik het als me plicht zie om je te beschermen,” antwoordde hij simpelweg op de vraag van zijn zusje, waarna zijn uitdrukking in een kleine glimlach veranderde. Toby liep vervolgens op hem af en klom via de tafel op zijn schouder, waarna de jongen een arm om het hoofdje van de Pikachu neerlegde en hem dicht tegen zijn wang aandrukte.

Het antwoord van Mark was precies zoals Sylvia had verwacht; haar broer zag het als een verplichting. Hier was de blondine het totaal niet mee eens en dat had te maken met het feit dat hij altijd de pineut was.. dit vond het kleine meisje niet eerlijk. Althans niet tegen over jongen. maar wat Sylvia er ook tegen in ging brengen, Mark zou haar toch wel blijven beschermen, of ze het nou wilde of niet. Sylvia zuchtte lichtelijk geïrriteerd en keek even naar Chiaki, deze had haar blik afgewend van het tafeltje en voor een moment keek ze bezorgd naar de brunette. Sylvia vroeg zich af waarom maar werd toen alweer afgeleid door Shiyo, daarom richtte de blondine haar aandacht maar eerst op haar en Mark. Sylvia merkte dat de Pikachu van haar broer op zijn schouder was geklommen, de jongen had zijn arm om het hoofdje van zijn Pikachu geslagen, door de woorden van Shiyo begon ze het langzaam begrijpen. Dit probleem tussen hun ouders was niet te vergelijken met die etterbakken uit de buurt, vroeger. Sylvia’s kwade frons veranderde in een ietwat vrolijkere uitdrukking en knikte als antwoord naar Shiyo en Mark. “Maar…” begon Sylvia. Waarna het meisje met een resolute blik in haar ogen naar Mark keek en d’r handen tot vuisten balde.

Sylvia dacht terug aan de momenten dat ze in Vermillion City zich huilend achter Mark verschool, en het stiekem altijd wel prettig vond dat de jongen dat had gedaan. Dat gevoel. Het veilige gevoel was het meer geweest maar nu keek Sylvia er heel anders tegen aan.. ze wilde voor haar zelf zorgen en niet meer achter Mark wegduiken in de hoop dat hij het zou opknappen. Tuurlijk keek zij nog steeds tegen de jongen op maar het was niet de bedoeling dat hij constant de dupe werd van alles wat zij deed.. dat had Sylvia geleerd in de tijd dat zij met Chiaki meereisde op zoek naar Mark. Ze wilde haar eigen boontjes doppen en op reis gaan door Kanto om zelf sterker te worden en dat samen met haar Pokémon. Daar ging het hele reis gebeuren toch om? Sylvia keek Mark recht in zijn blauwe ogen aan. Natuurlijk wilde zij met hem mee om door Kanto te reizen maar dan was het meer om meer over Pokémon en het trainen ervan te leren. “..je weet toch wel dat dit verder gaat dan die pestkoppen van vroeger, toch?” sprak Sylvia en voelde dat Dodger zijn neus tegen haar knie duwde, als reactie hierop aaide het meisje de Growlithe over zijn kruin heen.

Nu pas herinnerde het meisje zich dat zij iets had voor haar broer, het was eigenlijk voor zijn dertiende verjaardag geweest maar Sylvia had dit persoonlijk aan hem willen geven.. en niet via de post. De blondine greep haar tas van de grond af en graaide in het voor vakje naar een klein doosje. Ze vond het kleine kadootje en schoof het met een klein grijnsje naar Mark toe, over het tafeltje heen. “Even iets anders.. dit is nog voor je dertiende verjaardag van mij en Erik,” sprak Sylvia tegen Mark. Hopelijk zou hij hier wat aan hebben en zo niet, dan had hij pech, hij moest het dan wel houden.

Mark fronsde toen Sylvia een tijdje stil viel en liet zijn arm zakken die hij om het hoofdje van zijn Pikachu had neergelegd. Hierdoor had Toby weer de vrijheid om zich te bewegen wat hij dan ook deed en zich vervolgens tegen de zijkant van zijn hoofd ging leunen, in een poging om verder op zijn hoofd te klimmen, hij bleef echter zitten. De jongen schonk er verder geen aandacht en richtte zich vervolgens weer op zijn zusje die nog steeds in gedachte scheen te zijn, hoewel hij kon zien dat het meisje niet eens was met wat hij als antwoord had gegeven, richtte zich daarna even op de brunette naast hem toen ze haar mond opendeed om iets te zeggen. Gedeeltelijk begreep hij het wel maar toch ook weer niet. Vooral toen Sylvia eindelijk haar mond opentrok en hem erop wees dat dit verder ging dan die irritante rotjongens. Mark vergeleek deze situatie totaal niet met wat er vroeger op school en in de buurt van hun huis had gespeeld.. waar het wel omging was dat zijn moeder Sylvia en Toby ergens voor had willen straffen waar ze totaal niks mee te maken hadden gehad. Zijn zusje had zich sowieso niet kunnen verdedigen laat staan zijn Pikachu, die zich nergens van bewust was. Mark slaakte een diepe zucht en wilde vervolgens net zijn mond open doen, om op de twee meisjes te reageren. “Well.. jullie hebben wel gelijk,” reageerde Mark toen in een poging om fatsoenlijk antwoord te geven en wierp zijn blauwe ogen even op zijn Pikachu. Hij wist er gewoon verder niks op in te brengen en eigenlijk wilde hij het er ook niet meer over hebben. Hij was daarom ook blij dat Sylvia van onderwerp veranderde. Ook mede doordat hij had gezien dat Chiaki van de tafel weg aan het kijken was. “..We houden er verder over op, goed?” voegde hij er daarom maar luid en duidelijk aan toe.

“Even iets anders.. dit is nog voor je dertiende verjaardag van mij en Erik,” sprak Sylvia toen en schoof hem een klein verpakt doosje toe. Mark boog zich lichtjes naar voren en pakte het doosje van de tafel af, het was best zwaar. Toby sprong daarom ook op het blad van tafel. Nieuwsgierig rook hij aan het inpak papier waarna de jongen een stukje openscheurde van het papier en het voorwerp naar de Pikachu toereikte. Het wezentje pakte het stukje papier in zijn pootjes en trok er vervolgens aan waarnaar het verder schudde. “Mijn verjaardag?” herhaalde hij de woorden van zijn zusje. Desondanks haalde hij het papier er helemaal van af en zag vervolgens dat het een wit doosje was die hij vervolgens opende. Er zat een zwarte zakje in van kunststof waar nog iets in scheen te zitten. Hij legde het zakje op zijn hand en liet de inhoud van het zakje op zijn hand glijden, waar een lichtgroene steen uit kwam met een bliksemschicht in het midden, het was niet zomaar een steen. Maar een Dondersteen. Eigenlijk voelde hij de bui al hangen toen Toby achterdochtig naar het groene voorwerp in zijn hand staarde en maakte aanstalten om het met zijn staart uit zijn hand te slaan. Mark wilde echter een stap naar achter doen in een poging om de gele staart van zijn Pikachu te ontwijken, maar in plaats daarvan struikelde hij voor de zoveelste keer over zijn voeten heen en viel terug op het bankje maar kwam hierdoor met de zere kant van zijn lichaam tegen de leuning aan. “Auw!” bracht hij er als enige uit en drukte vervolgens zijn hand met de dondersteen tegen zijn zij aan. In eerste instantie was Mark wel wat gewend qua verwondingen maar hij moest toegeven dat dit toch wel zeer deed ook al was de klap niet zo heel hard geweest. “Pikapi!” De Pikachu legde paniekerig zijn pootjes op zijn arm maar de jongen legde algauw een hand op het hoofdje van de Pikachu. Mark opende een van zijn ogen die hij had dichtgeknepen en grijnsde licht naar het wezentje, die inmiddels zijn oren weer had laten zakken. Dat moest hem weer overkomen...

Sylvia keek met een tevreden glimlach toe hoe haar broer zijn verjaardagscadeautje uitpakte en de dondersteen tevoorschijn haalde uit het doosje. En hoorde hoe hij Chiaki en Shiyo bedankte voor het feliciteren, maar wat haar het meest verbaasde was dat Toby er als eerst op reageerde door de steen uit zijn hand te willen slaan, de jongen wilde een stap achter uit zetten maar vergat blijkbaar dat er nog een bankje achter hem stond. Hierdoor viel hij tegen de pijnlijke kant van zijn lichaam aan en zag de blondine dat Shiyo zich al over de jongen ontfermde. Sylvia had dit al een beetje voorspelt dat Toby daar zo op zou reageren.. ze wist niet precies waarom maar ze kon zo al zien dat het geen goed idee was geweest van Erik.

Het was zijn schuld dat ze deze steen hadden gekocht maar dat stuk eigenwijs had niet naar haar willen luisteren. Het gevolg hiervan was dus dat Mark zichzelf pijn deed omdat zijn Pikachu het er niet mee eens was. In dit geval dan. Sylvia schrok op toen de stem van Chiaki weerklonk en luisterde naar de woorden van de brunette. “Vraagje. Is die dondersteen voor zijn Pikachu? Of gewoon in het algemeen? Want zoals het er nu naar uitziet, denk ik niet dat zijn Pikachu blij is met het idee van evolueren,” sprak Chiaki, wat Sylvia eigenlijk al had verwacht. Hoe moest ze dit gaan uitleggen? Zeggen dat het Eriks idee was geweest om een steen te kopen voor Mark waar hij niets aan heeft.. Chiaki en Shiyo kenden hem niet eens. Bedenkelijk wreef het kleine meisje wat onder haar neus met haar wijsvinger. “Ik.. Erik.. nouja..” stamelde Sylvia die voor zichzelf niet echt een beslissing kon maken met woorden. Waarom klapte ze nou opeens dicht? Ze voelde zich stom omdat ze het niet eerlijk vond om Erik de schuld te geven..

“Het was wel bedoeld voor Toby.. Ik kon geen gepast kadootje voor hem vinden dus besloten ik en Erik samen een evolutie steen te kopen. Eerst wilde we een set omdat ik stiekem al wist ik dat me broer er waarschijnlijk niets aan zou hebben als we er eentje zouden nemen.. we konden er alleen maar eentje betalen,” legde Sylvia uit en er verscheen een scheve glimlach op haar gezicht. “Erik is een oude vriend van mij en Mark,” voegde Sylvia er nog snel aan toe. Even voelde het meisje dat ze rood werd omdat ze niet direct een antwoord klaar had gehad.

Mark had zichzelf half overeind getrokken en zat nu half voorover gebogen met zijn hand om de pijnlijke plek heen. Hij moest zelf even op zijn tanden bijten toen hij rustig tegen de rugleuning ging zitten met zijn rug, ook had hij de bezorgde woorden van Shiyo opgevangen en besloot om eerst haar en Toby te laten weten dat alles goed ging. De jongen probeerde zowel de Pikachu als het meisje aan te kijken en forceerde een grijns rond zijn lippen te zetten. Toby had zijn oren omlaag laten zakken en zag er niet meer zo zeker uit als voor hij die Dondersteen had gekregen.. het bleek maar weer dat zelfs Toby een klein hartje had met een grote mond. “Het gaat wel,” reageerde Mark met de zelfde grijns rond zijn lippen. De jongen boog zich half voorover, waardoor hij even een pijnlijke steek voelde in zijn rib, maar legde desondanks een hand tegen Toby’s rode wangetje. Zachtjes aaide hij de Pikachu over zijn wang heen die zijn oogjes tevreden sloot. “Je weet toch dat ik nooit iets tegen je wil in zou doen, maatje?” vroeg Mark aan zijn Pikachu en haalde toen de dondersteen tevoorschijn die hij vlak naast het beestje neerlegde. “Pika..” antwoordde Toby die met zijn hoofje schudde, en toen een opgeluchte blik in zijn ogen kreeg. Het was opdat moment dat hij hoorde dat Sylvia met wat moeite een uitleg probeerde te geven. Hij kon er eigenlijk niet veel aan doen toen zijn zusje vertelde dat het eigenlijk Eriks idee was.. Dat was nou typisch Erik.

Mark moest zijn lach inhouden toen hij de nijdige blik van Toby naar de dondersteen zag glijden. Het was over duidelijk dat de Pikachu een wraakplannetje op de jongen aan het plannen was. Plots schoot het hem te binnen dat hij een verrassing voor Shiyo had.. nouja hij had het niet bij zich maar hij moest het wel aan haar vertellen, nu. Ze moesten zo snel mogelijk naar Vermillion City vertrekken maar tot die tijd moest hij op een berichtje van zijn vriend wachten. Erik moest het nog met zijn moeder bespreken of ze daar konden blijven eten enzo en dit ging niet gemakkelijk worden nu hij wist dat Sylvia met hem en Shiyo meeging.. of niet soms? “Wat ben je nu eigenlijk van plan?” weerklonk de stem van Sylvia en Mark keek zijn zusje aan. Hoe ging hij dit nou weer uitleggen. In zijn geheel had hij Sylvia niet eens vertelt dat hij samen zou gaan reizen met Shiyo, en de echte rede kon hij ook niet vertellen.. wat te maken had omdat hij niet wilde dat de brunette zich eenzaam voelde. “Ik neem aan dat je met ons meegaat?” gaf Mark als wedervraag, en liet zijn donkerblauwe ogen even naar Shiyo glijden. Hij besloot om het meisje maar gewoon te vertellen. Een gedeelte. Hij richtte zich tot de brunette naast hem met een grijns op zijn gezicht. “Ik heb een verrassing voor jou en Tiko.. we moeten het alleen ophalen in Vermillion City.”

Sylvia had echter niet verwacht dat Chiaki haar armen om haar nek legde, waardoor ze opschrok. Het meisje grijnsde de geschrokken uitdrukking weg en legde vervolgens haar beide handen op de armen van de brunette. Toen Mark haar vraag beantwoordde met een andere vraag, kreeg de blondine weer een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht. Het was een vraag waar het kleine meisje al een tijdje mee worstelde.. ze wilde wel met haar broer en Shiyo mee, maar Chiaki.. Ze wilde haar niet alleen laten. Even keek de blondine naar haar Growlithe die haar veelbetekenend aanstaarde. Dodger wilde hiermee zeggen dat ze de twijfels op tafel moest gooien, alleen Sylvia wilde hier niemand mee lastigvallen.. hoewel ze wist dat de Growlithe gelijk had. Ze was vooral bang dat als Sylvia met haar broer en Shiyo optrok, dat hij zich dan weer in zijn oude patroon liet vallen, of dat zij zich weer achter hem ging verschuilen.

“.. Ik wil nog steeds met je mee door Kanto ja..” gaf Sylvia uiteindelijk als antwoord aan haar broer en keek vervolgens naar Chiaki. Om vervolgens de volgende woorden van haar broer op te vangen die hij tegen Shiyo zei. Hierdoor ze even de tijd voor Chiaki en tikte deze op haar arm waarna ze uit haar zak, een klein zakje uit haar broekzak viste. Ze haalde er twee armbandjes uit. Eigenlijk waren het er vier maar daar had ze wel een oplossing voor. Sylvia liet zich van het bankje glijden en liep naar Mark toe waarna het meisje hem op zijn schouder tikte. De jongen draaide zich naar haar toe en keek haar vragend aan. "Broertje, doe dit bij je vriendinnetje om,” grijnsde ze vervolgens naar Mark en drukte het zakje in zijn hand.

Sylvia besloot echter niet op een antwoord van de jongen te wachten, de blondine liep weer terug om het bankje naar Chiaki toe en legde haar hand vervolgens op haar schouder. Ze wilde Chiaki even alleen spreken, onder vier ogen. “Chi, kan ik je even spreken.. ik moet iets tegen je zeggen,” sprak Sylvia tegen de brunette en wachtte tot Chiaki met haar mee zou komen.

Mark knikte lichtjes met zijn hoofd toen Sylvia haar antwoord gaf dat ze nog steeds graag met hem meewilde door Kanto. Ergens een opluchting want hij had voor een moment gedacht dat het meisje aan het twijfelen was door zijn abrupte vraag.. nu kon hij wat tijd inhalen met zijn zusje. Het was niet echt gepland dat Shiyo met hen mee zou gaan toentertijd maar ach, hij vond het aan de ene kant wel fijn dat de brunette meeging. Shiyo vroeg vervolgens wat de verrassing in hield, waarop Mark een brede grijns op zette en haar toen aankeek met zijn blauwe ogen. “..Ik kan alleen zeggen dat we naar een goede vriend van me gaan en dat hij nog dingen moet regelen met zijn moeder. Ik wacht ook op een berichtje van hem dat we er heen kunnen,” legde hij toen in het kort uit.

Opdat moment werd hij door Sylvia op zijn schouder getikt en draaide zich vervolgens om, zodat hij zijn zusje in zijn gezichtsveld kreeg en vervolgens een zakje in zijn hand geduwd kreeg. De volgende woorden brachten hem echter van zijn stuk en hierdoor keek hij even naar het zakje in zijn hand. Hij slikte even toen hij naar achter keek en hoopte dat Shiyo deze woorden van zijn zusje niet gehoord had.. het leek alsof zijn wangen een warme gloeilamp waren geworden. Misschien moest hij zich er maar over heen zetten en draaide zich vervolgens terug naar Shiyo. Wat onhandig maakte hij het zakje open en liet de inhoud met veel moeite op zijn hand vallen en zag dat het twee armbandjes waren van ingevlochten touwtjes met een klein bedeltje aan elkaar vastgeklikt, het had de vorm van een klein hartje. Deed Sylvia dit expres ofzo?

Met wat moeite klikte hij het bedeltje los met trillende vingers. Mark keek naar Shiyo maar werd echter afgeleid door Toby die in middels over de tafel lag te rollen van het lachen.. het viel hem nog mee dat hij nog niet van de tafel was gerold. Ergens wilde hij nu gewoon keihard wegrennen. “..Uhm ja.. kom eens met je arm,” mompeldeMark met moeite en hield het sieraad voor haar ogen. Dit was erg ongemakkelijk. De jongen schoof wat dichterbij zodat hij bij een van haar armen kon terwijl hij het andere armbandje op tafel legde en strekte zijn arm uit met het armbandje in zijn hand naar de arm van Shiyo en deed het om haar pols. Weliswaar waren dit dingen die niet in een keer goed zouden gaan en kreeg hij door zijn trillende handen niet meteen het afsluitinkje in het kleine ringetje doordat hij nu ook zweethanden kreeg van de zenuwen. Het gelach van Toby maakte dit alleen maar erger. Na veel gepriegel wist het hem te lukken en glimlachte naar haar. “..Zo.. die zit..” bracht hij er met moeite uit.

“Voor je verder gaat, is er iets wat ik je nog moet geven,” weerklonk de stem van Chiaki zodra ze beide wat verder weg van het bankje stonden. Sylvia keek haar vriendin vragend aan, waarna ze merkte dat Dodger naast haar was komen staan samen met haar Bulbasaur. Felix nam aan de andere kant van zijn trainer plaats. “Oké,” sprak Sylvia met een klein glimlachje en liet haar groene ogen even naar Felix glijden die zijn kopje ietwat schuin hield. Ze wist niet waarom maar het meisje voelde zich mede door de Growlithe niet helemaal alleen.. waarschijnlijk kwam dit door dat Dodger een soortvan ‘grote’ broer voor haar was. Desondanks richtte de blondine haar ogen op de tas van Chiaki die wat aan het zoeken was. Het leek even te duren maar de brunette had hetgeen dat ze zocht eindelijk kunnen vinden. “Hier,” hoorde ze de stem van Chiaki weer en zag dat de brunette haar hand uitstrekte met een Vuursteen erin. Even wierpen zij en Dodger een veel betekende blik met elkaar uit.

Ze zag de glinstering in zijn grijze ogen waardoor Sylvia een glimlach op haar gezicht kreeg en de Growlithe liefdevol over zijn kruin aaide. In tegenstelling tot Toby wilde Dodger maar al te graag evolueren.. alleen vond de blondine het nog wat te vroeg. “Zie het als een vroeg verjaardagscadeautje,” voegde haar vriendin er nog aan toe. Voorzichtig pakte het meisje de steen van de brunette haar hand en keek voor een paar tellen sprakeloos naar de steen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen,” mompelde Sylvia tegen Dodger die haar schuin aanstaarde en zijn zwarte neus tegen haar hand duwde.

“..Ik weet niet zo goed hoe ik je moet bedanken.. niet alleen voor dit maar voor alles,” Sprak Sylvia met trillende stem. Ze voelde tranen in haar ooghoeken prikken maar probeerde deze zo goed mogelijk tegen te houden.. niet weer dat gejank alsjeblieft. De afgelopen maanden kwamen weer even naar boven en haar groene ogen gleden even naar Mark, die met Shiyo bezig was. “Als ik jou en Alano niet tegen was gekomen in Pallet Town dan.. dan.. wist ik niet zeker of ik Mark wel had kunnen vinden in me eentje,” ging Sylvia verder en keek de brunette voor een moment even kort aan en haalde vervolgens de bedeltjes die de vorm hadden van een Pokéball los. De blondine overhandigde Felix de Vuursteen die hij in zijn tentakels wikkelde zodat haar beide handen vrij waren. “..Als ik dadelijk met Mark en Shiyo meega.. wil ik jou dit geven.” Sylvia boog zich naar de arm van de brunette en wikkelde daar het vriendschapsbandje om haar pols en maakte het slotje aan het uiteinde vast. “Zo ben ik toch een beetje bij je,” glimlachte Sylvia naar Chiaki.