De wind gleed als een lichte bries over het lange, gedroogde gras. Het had al een paar dagen niet geregend en dat was te merken. Onder een strakblauwe hemel en toegelachen door een gouden zonnetje stapten Yosshi en Nokonoko naar Pewter City toe. Het was dus een perfecte zomerdag, ideaal om de Pewter City Gymleider uit te dagen. Toen Yosshi voor het laatst in deze stad was geweest, was de lente net aangebroken en waren de laatste hoopjes sneeuw al bijna water. Hij had met gierende zenuwen voor het gebouw van Brock gestaan en zijn had op de deurklink gelegd. Hij had gezucht en zich omgedraaid. Nee, hij was nog niet klaar voor een gevecht.

De maanden daarna had hij vooral gespendeerd aan trainen, trainen en nog eens trainen. En een bezoek aan zijn ouders en grootouders. Hij had ook pogingen gedaan tot het vangen van andere Pokémon, maar was daarin tot op heden nog niet geslaagd, en hij had alle informatie opgezocht die er te vinden was over Squirtle, zijn evoluties en natuurlijk de Pokémon die Brock had. Met die informatie had hij een tactiek bedacht om Brock te verslaan. En nu was hij dus weer op weg naar de steengym en dit keer zou hij zich niet omdraaien!

Plots stonden Yosshi en Nokonoko oog in oog met een Pokémon. Yosshi’s mond zakte open en Nokonoko slaakte een kreetje toen ze de grijze Pokémon in het oog kregen. Hij had maar één oog, en bestond verder uit schroeven en magneten. Yosshi herkende de Pokémon niet, en haalde dus zijn Pokédex tevoorschijn. Hij gebaarde naar Nokonoko dat hij stil en geduldig moest zijn en las vervolgens wat de Pokédex te zeggen had (want het geluid van het apparaatje had hij natuurlijk uit gezet!)

Magnemite, een Pokémon van het type Elektrisch. Kan zomaar uit het niets verschijnen.

Er stonden nog veel meer interessante weetjes, maar Yosshi had natuurlijk geen tijd om dat allemaal te lezen, want dan zou de Magnemite weer verdwenen zijn.
‘Zullen we het proberen, Noko?’ vroeg Yosshi, een tikkeltje nerveus. Elektrische Pokémon waren awesome, maar Nokonoko was ertegen in het nadeel en bovendien had Yosshi nog nooit eerder een Pokémon gevangen. Nokonoko knikte echter overtuigd. Hij was er zeker van dat het zou lukken.

Toegegeven, het was ook maar een kleine Magnemite en hij leek wel zin te hebben in een ontmoeting. Hij bleef in ieder geval stil in de lucht zweven en keek de trainer en zijn Pokémon nieuwsgierig en afwachtend aan. ‘Oké, Noko, doe je tackle!’ Het liefst had Yosshi geroepen dat de Squirtle zijn pasgeleerde Water Gun moest doen, maar dat zou weinig effect hebben op de elektrische Pokémon. Magnemite ontweek de tackle van Nokonoko en leek hem haast uit te lachen. ‘Nog eens!’ riep Yosshi en Nokonoko was al onderweg. De Magnemite was zich nu aan het opladen voor een elektrische aanval, dat was te zien aan de elektrische schokken die om hem heen verschenen, maar hij was te laat, want Nokonoko sloeg met zijn harde hoofd tegen de Pokémon aan. Die stoof een eind naar achteren, maar Nokonoko kwam er ook niet ongeschonden van af. Hij wankelde wat heen en weer, geraakt door de elektriciteit. ‘Geen tijd om te wankelen,’ riep Yosshi gespannen. ‘Probeer er nog een keer op af te gaan!’ Nu moest Nokonoko even wachten, voordat hij besefte wat zijn trainer tegen hem riep. Hij zag de Magnemite op zich af komen en sprong snel aan de kant, om vervolgens de tackle uit te voeren waar zijn trainer om gevraagd had.

De Magnemite was jong en enthousiast, maar niet opgewassen tegen de iets meer ervaren Nokonoko. Hij liet zich compleet verrassen door de tweede tackle en werd tegen een boom aan gesmeten, waardoor hij zijn gevoel even verloor en naar beneden viel. Yosshi gooide direct een Pokéball naar de Pokémon toe, maar die liet zich niet zomaar vangen! De bal was nauwelijks dichtgeklapt of hij sprong alweer open en Yosshi liet een teleurgestelde kreet horen. Nokonoko wilde zijn trainer echter niet teleurstellen en nog voordat de Magnemite besefte wat er zojuist gebeurd was, werd hij weer tegen de boom aan gesmeten door de Squirtle. Yosshi aarzelde even, zag dat de Magnemite even niet bewoog en besloot nog een Pokéball te gooien. Zou het deze keer gelukt zijn?

Ondanks dat Tackles niet erg effectief waren, was de jonge Magnemite aardig uitgeput door het gevecht. Hij wiebelde nog even een tijdje rond in de bal, maar vermoeidheid overviel hem. Gefeliciteerd, je hebt een Magnemite gevangen!

Yosshi's hart leek zowat uit zijn borstkas te komen, zo hard bonkte hij, terwijl Yosshi vol spanning toekeek hoe de bal wiebelde, wiebelde en vervolgens stil kwam te liggen. Yosshi bleef nog enkele minuten in stilte naar de bal kijken, bang dat de Magnemite er alsnog uit zou komen, maar toen de bal stil bleef liggen, durfde hij het eindelijk te geloven en sprongen zowel hij als Nokonoko een gat in de lucht. Hij had een Magnemite gevangen! Dolgelukkig rende hij naar de Pokéball toe en bekeek hem vol trots. 'Ik wil hem een naam geven, maar ik weet niet of het een jongen of een meisje is,' merkte hij twijfelend op. 'Weet je wat, we vragen het aan professor Oak.'

Toen Yosshi enige tijd later in het Pokécenter van Pewter City telefonisch contact opnam met Oak, kreeg hij te horen dat Magnemites geen jongetjes waren en ook geen meisjes. ‘Ze hebben geen geslacht,’ vertelde professor Oak hem, opvallend serieus. Yosshi voelde zich wat dom dat hij dat niet geweten had. Hij bedankte professor Oak hartelijk en wendde zich ietwat beschaamd lachend tot zijn twee Pokémon. ‘Nou, dat weten we dan ook weer,’ zei hij, met een blos op zijn wangen. ‘Magnemite,’ en hij wendde zich tot de Magnemite. ‘Vind je het goed als ik je Gerakobittsu noem?’ Magnemite maakte een instemmend geluid en ook Nokonoko was enthousiast. ‘Mooi,’ reageerde Yosshi met een grijns. ‘Dan heet je vanaf nu Gerakobittsu.’