Amper kon hij geloven wat zijn eerste missie in hield. Hij moest een trainer van zijn Pokémon gaan bestelen, om precies te zijn een individu van het Elektrische soort. Het was fijn om een Pokémon een betere toekomst te bieden door het initiatief te nemen en deze te bestelen, maar gezien zijn organisatie verwachtte hij een ander toekomst voor hem. Het zou worden gebruikt voor een plan waar hij maar weinig aandacht aan schonk. Zolang hij maar over de Pokémon kon waken leek het hem dan ook prima. Dat was de goede kant aan zijn missie. Een slechte kant, dat was dan vooral het feit dat hij in de stad moest lopen met al die pottenkijkers met een sensor in zijn hand. Wanneer het een Elektrische Pokémon opmerkte begon het luid te piepen wat enorm opviel. Denys zuchtte en leunde tegen een muur in een steeg met zijn blik over de stad. Het beviel hem wel dat er hier minder mensen waren en dus daarmee de drukte minder was dan in Vermillion, de havenstad. Bovendien had hij al genoeg gehad van die stad, het verveelde hem om amper de stad te verlaten. Hij begon zelfs de mensen te herkennen. Tsk, mensen. “Ivy?” Klonk plotseling de bezorgde stem van zijn Ivysaur die naast hem stond en hem recht aankeek. Denys fronste kort. Er was niets bijzonders aan de hand, hij was gedompeld in zijn gedachte en dat meende vaak te gebeuren. Te vaak, moest hij toegeven. Met een knik liet hij weten dat hij oké was en al spoedig zweeg de Pokémon.
Licht ongeduldig haalde hij het sensor weer tevoorschijn, verborgen onder de lange mouwen van zijn vest. Nog steeds geen signaal. Wat was de kans dat het apparaat nog steeds geen Elektrische Pokémon gedetecteerd had?  Ach, misschien waren zijn verwachtingen te hoog om hier een Pokémon van dat type te vinden. De gym hier had Pokémon van het type Steen en Grond, een Elektrische Pokémon was zwaar in het nadeel en al zijn aanvallen zouden amper nut hebben. Een beginnende trainer kon echter een Pikachu gevangen hebben in Viridian Forest? Die kwamen daar voor. Als je rijk was kon het evolueren in een Raichu en had je al een sterke Pokémon in het begin van je reis. Over Raichu gesproken, had Nate niet dezelfde missie maar dan in een teamverband opgekregen? Hoe zou het met hem dan vergaan? Die Grunt was namelijk een bizar figuur die niet van samenwerking hield. Denys snoof zachtjes en Verte keek even verrast naar hem op. Misschien niet veel beter.

Piep!

Een hoge toon klonk ineens. Geschrokken keek hij naar Verte de hem met dezelfde blik terugkeek. Langzaam ging zijn blik naar de sensor die steeds vaker het geluid liet horen. Er was dus eindelijk een Elektrische Pokémon in de buurt. Ze hadden een slachtoffer. Eindelijk. Denys knikte naar Verte, de Ivysaur, die met een brede grijns  terug knikte.  Tijd om dus toe te slaan. Hij liep onopvallend de steeg uit en dempte het geluid door zijn hand over de sensor te leggen. Voor zich uit starend nam de frequentie toe, totdat het op zijn hoogst was. Tegen die tijd zag hij echter al hun doelwit in de menigte verschijnen. Een jonge trainer. Nu was het nog de vraag of hij subtiel te werk zou gaan of voor de directe stille aanpak. Het was duidelijk dat de plek waar zijn slachtoffer liep te druk zou zijn. Hij moest hem of in een rustige plek zien te krijgen of toch anders weten te bestelen. Het was echter onhandig dat hij amper de Pokémon van de trainer kon zien en welke de Elektrische was. Hij besloot zich maar te manoeuvreren naar een steeg waar hij de jongen langs kon zien lopen. Voor de verdere verloop van de missie kon hij vertrouwen op de verschillende Powder-aanvallen van zijn Ivysaur en diens andere kwaliteiten. Dat was voorlopig het idee.

De trainer verscheen eindelijk duidelijk in zijn blikveld: kort, bruinachtig haar met groenige ogen zonder een Pokémon om zich heen. Haast te perfect voor woorden, gezien hij niet zo snel zich zou kunnen verdedigen tegen een verassingsaanval. Maar wacht eens even, de trainer liep richting de steeg waar hun twee al in stonden. Had hij echt niet door in welke situatie hij zich verkeerde, of zocht hij de confrontatie gewoon op? Denys moest eerlijk toegeven dat de eerste aannemelijker klonk dan de tweede. Maar hij moest eerst een plek vinden om zich bij te kunnen verschuilen, want natuurijk wilde hij niet gezien worden. Zijn blik over de steeg, maar hij zag niets bijzonders dan enkele volgepropte vuilnisbakken staan en een felgekleurd bord boven een deur met ‘Hotel’ erop gevolgd met een ster. Een goedkoop hotel wel te verstaan en dat veraste hem niet. Het leek hem logisch dat de trainer in die hotel zou verblijven en al helemaal met een laag budget, want veel meer was er niet. En ook niet om te verschuilen, slik! Zijn blik gleed naar boven, richting de al donker wordende hemel waar twee daken een kleine afstand tussen elkaar hielden. Dát was misschien een optie, boven een van de daken schuilen. Met een hoogte van 10 meter zou het bereikbaar moeten zijn met een Vine Whip van Verte. “Vine Whip,”fluisterde hij richting Verte zonder hem een blik te geven, waarna hij een gebaar richting het dak gaf. De Ivysaur knikte en greep met twee verschenen groene slierten de randen van de dak en hees zichzelf met enige moeite op de dak van het hotel. Nu was het zijn beurt en veel tijd hadden ze echt niet meer voordat ze gezien werden.

De groene slierten grepen hem om zijn middel vast en trokken iets strakker aan, voordat hij traag maar gestaag steeds hoger boven de grond kwam. Verte trok inmiddels uit alle macht hem het dak op, maar wist geen kreunen te laten horen. Enige tellen later zat Denys onderuit op het dak met een uitgeputte Ivysaur pal naast zich. Dat was even intensief geweest, maar nu waren ze ten minste niet gezien door de trainer. Waar was de trainer nu eigenlijk? Denys keek over de rand heen en zag meters beneden zich de trainer van bovenaf de ingang van het hotel binnenlopen. Met de donker wordende lucht om hem heen leek het erop dat hij daar ging slapen en dat hun kans op succes des te groter leek te worden. Verte leek dat ook te beseffen en grijnsde naar hem toen hun blikken ontmoetten. Bovendien hadden ze nu even pauze tot het moment dat bijna iedereen in de stad sliep. Hij haalde een geplette boterham tevoorschijn uit zijn broekzak en nam er een hap van om zijn maag te vullen en op krachten te komen, terwijl Verte happen nam uit een Oran Berry die hij eerder op die dag gekocht had voor hem. Samen zaten ze dus aan hun avondeten, hoe mager en niet chique deze was, en sloegen toe toen de meeste lichten uit waren.

Nu wisten ze nou nog niet in welke kamer de trainer zich bevond, maar het moest niet al te moeilijk wezen. Via de ramen zouden ze naar binnen kunnen kijken en vast wel hun slachtoffer kunnen vinden. Verte sloeg met tegenzin voor het zwaar vermoeiende karwij zijn groene slierten weer om Denys’ middel heen en liet hem over de dak langs de ramen zakken. Door zich voorzichtig af te zetten door de muren kon hij enigszins een weg banen langs de ramen. Hij zette zich zo zacht mogelijk af en keek de ramen in, waarvan de meeste leeg waren. Met gebaren naar Verte toe kon hij de hoogte aanpassen en kwam hij uiteindelijk aan bij de eerste verdieping waar ze uiteindelijk raak hadden, de trainer sliep diep met een tas naast zijn goedkope bed. Met een duim omhoog gaf hij door aan Verte dat het raak was en ze hun slachtoffer gevonden hadden. Verte gaf echter een vermoeiende indruk en leek amper vrolijk te zijn met de ontdekking en ging haast onvoorzichtig te werk door Denys bijna tegen de raam van de jongen op te laten botsen. De ramen konden enkel van binnenuit open gegooid worden, dat was ten minste met de meeste zo. Uit zijn etensresten vrije broekzak greep hij twee zwarte fluwelen handschoenen en trok deze strak aan.  Voorzichtigheid was het meest belangrijke. En nu moest hij nog weten in te breken.  Hij bestudeerde de formaat van het raam en zag dat er enige ruimte tussen de muur zelf en het raam was. Dan kon hij het misschien met iets kleins van binnenuit weten open te breken. Het bleef een goedkoop hotel en dit zou gemakkelijk dus moeten gaan. In zijn broekzak had hij de vreemdste spullen meegenomen voor de missie, je wist nooit hoe het zou uitpakken, namelijk, hoe pijnlijk hiermee lopen ook was. Een schroevendraaier was er een van. Deze viste hij uit zijn zak, even opgelucht dat het zijn bovenbeen niet meer pijnigde, en plaatste hem in de kleine ruimte en maakte er wip bewegingen mee. Het raam gaf na enige kracht mee en klapte open. Op tijd schoot hij iets naar achteren en stapte hij op de vensterbank. Hij was binnen! Met een gebaar naar boven gericht dat iets als ‘kom’ betekende, voelde hij de slierten om zijn middel wegtrekken en de staaf waar het gordijn meestal in zat, hier niet, vastgrijpen. Al spoedig verscheen Verte achter hem en greep hij de Ivysaur op zijn stilst vast die zijn slierten terugtrok. De sensor had hij al die tijd uitgezet, gelukkig. Behoedzaam stapte hij op zijn tenen de kamer rond, op zoek naar de bezittingen van de trainer.

Een tas dat naast het bed van de jongen lag was het enige van de jongen. Denys knikte naar Verte en legde hem naast de tas voor het geval er een valstrik was. Voorzichtig opende hij de tas en zag hij er per direct twee Pokéball’s inzitten. In een van deze zat dus de Elektrische Pokémon, maar in welke? Zijn blik gleed naar Verte. Hij moest de luidruchtige sensor hiervoor gebruiken. Wanneer de jongen wakker zou worden zou Verte zijn Sleep Powder moeten gebruiken en dat gold ook voor een hotelmedewerker. Oké, daar gaat ie. Met tegenzin deed hij de sensor aan en legde hij zijn hand erover om het geluid te verkleinen tot een minimum. Eerst hield hij deze boven de eerste Pokéball. Er was geen verandering te horen. Toen boven de tweede en de frequentie nam zwaar toe. Direct zette hij het uit en greep hij de Pokéball vast, deed de tast dicht en liep op het raam af. Verte kwam stilletjes achter hem aan en gebruikte weer zijn groene slierten om Denys op de grond te krijgen en toen daarna zichzelf, voordat ze direct de nauwelijks levende winkelstraat inliepen. Nog steeds had hij de schroevendraaier in zijn hand die hij met tegenzin wegstopte. Verte keek hem zwaar vermoeid aan en kraamde iets zachtjes uit. De Ivysaur leek niet tevreden te zijn met zijn algehele taak in de missie: het optillen van Denys, keer op keer. “Weet je wat? Wanneer we terug zijn, trakteer ik je wel op poffins. Is dat beter?” Het humeur van de Ivysaur fleurde op, waarna Denys met een grijns de Pokéball wegstopte in zijn broekzak, samen met de andere troep. Welke Pokémon deze ook was, het maakte hem niet uit. Zolang het een mond had, mocht hij ook wel een poffin. De twee gingen vermoeid, maar trots terug naar Vermillion City. Missie geslaagd.