Was dit een droom? Zachtjes kneep ze in haar arm, enkel om vervolgens een kreun uit te slaan. Au! Het was géén droom. Haar blik gleed naar de glimmende gymbadge in haar hand. De Boulder Badge, het bewijsstuk dat ze eerlijk en rechtvaardig de eerste gym had verslagen met haar Pokémon. De gymbadge glom onder de paar zonnestralen die over het speeltuin neer gleden. Wat een prachtstuk, zeg! Het gevoel van trots was onmiskenbaar in haar en wist blijven hangen op de dag na de overwinning. Het was dan ook niet niets om een gymleider te verslaan, dat gaf ze wel weer toe. Voorzichtig hield ze de gymbadge tegen de zon in, en verduisterde het kleine voorwerp de zon en accentueerde de contouren van de badge. Met half dichtgeknepen ogen keek ze enkele tellen  zwijgend naar de badge, voordat ze deze uiteindelijk besloot weg te stoppen n haar pas aangeschafte gymbadges doosje die natuurlijk een pikzwart kleurtje had met een paarse uitlijning. Paars was haar lievelingskleur, en verder was dit exemplaar de enige die paars had. Ach, alsof een gymbadge doosje zoveel zorgen moest bezorgen.

Eenmaal het doosje opgeborgen in haar rugzak, nam ze afscheid van het bankje waar ze op zat en liep ze op de twee Pokémon toe, zwaar gefocust met hun training bezig. Mizukage trok zijn lijfje omhoog bij de klimrek met volle inspanning, gezien hij steeds een van vermoeidheid getrokken gezicht trok, wanneer zijn kop boven de klimrek stak. De Pokémon kende van geen ophouden en dat waardeerde ze enorm van hem. Wanneer zij even down was, kwam de Squirtle altijd even langs om haar op te vrolijken door leuke streken uit te halen, van een Water Gun in haar gezicht tot stiekem de voorraad Berry’s op te peuzelen.  Ze wist dat hij het expres deed met deze doeleinde, maar om het maar dom te spelen, besloot ze er niets van te laten merken. Door iets te lang Mizukage’s kant te hebben gekeken, merkte de Squirtle haar blik op en keek die met een opgetrokken wenkbrauw terug, ‘Wat is er?’. Lichtjes ongemakkelijk wuifde ze het weg, en ging de Squirtle verder, waarop ze Byu’s kant op keek. Er waren diepe gaten in de autoband ontstaan waarin de Spearow verwikkeld was geraakt. Een goed teken. Het leek hem steeds makkelijker te vergaan, zeker sinds hun recente overwinning. Het leek Byu nieuw moed gegeven te hebben. Echter kon Olivia niet tegenhouden dan weer de Arbok voor zich te zien die zijn sterke lijf om de Spearow verwikkeld had, het leven uit hem persend. Onbewust slikte ze angstig, maar bedaarde ze door de realiteit dat er niets ergs aan de hand was op dit zekere moment. Haar Pokémon deden hun ‘Super Training’ en hun gymbadge was binnen. Het was een positieve situatie, niets om zorgen over te maken.

Half gekalmeerd hierdoor, keek ze zwijgend toe en leek alles vanouds te zijn, totdat haar Squirtle ineens het klimrek losliet en uit volle angst ineens zijn schild inkroop nadat hij op de grond beland was geraakt. Het schild van haar arme Squirtle leek zelfs te trillen vanaf deze afstand. Wat was er mis? Haar hartslag nam toe en ook Byu kwam spoedig naar hem toegelopen, na enige vertraging te hebben doordat de autoband nog niet geheel van zijn lijf verwijderd was. Door haar knieën gebogen keek ze bezorgd naar de trillende schild voor haar. Er leek zonet niets mis te zijn. “Gaat het, Mizu-“ Ze kon haar zin niet beëindigen, doordat Byu onzeker van de een naar de andere poot begon te hippen. Byu was niet snel bang, dus vertrouwde ze zijn waarschuwingssignaal al helemaal niet. Er was iets gevaarlijks achter hen, maar wie of wat? Olivia draaide zich op licht trillende benen om en zag het vage silhouet van de roodharige jongen de speeltuin passeren. “Onee,” Kon ze enkel uitkramen, ter reactie van zijn aanwezigheid, waarop de jongen luid snoof. Geschrokken van het feit dat de jongen gereageerd had, kwam ze angstig overeind met haar vuisten gebald voor zich. “I-Ik… Durf je wel?” Er kwam amper iets zinnigs uit haar mond. Ze was te bedolven door de angst en het onzekere gevoel die de laatste ontmoeting met deze jongen haar bezorgd had. Hij keek echter kort over zijn schouder, haar tot zich opnemend en liep toen verder, iets zachtjes mompelend. ‘Wie weet,’. Een mysterieus antwoord. Het gevaar was geweken en opgelucht ademde ze uit en keek ze Byu dankbaar aan.

“Bedankt, Byu. Anders had ik hem nooit zien aa-“ De Spearow porde zachtjes met zijn snavel tegen haar voet en liep naar de plek waar zonet nog een trillende schild zat. Waar was hij?! Was hij gevlucht door het gevaar? Of was er iets anders? Ver kon hij toch zeker niet zijn? “Kom, Byu! We gaan hem zoeken!” Het tweetal zochten urenlang naar de Squirtle, maar vonden hem niet, totdat ze nogmaals het speeltuin inspecteerden en een kleine beweging achter de struiken aan de rand van de locatie zagen. Ze schoof de struiken opzij en greep direct de in elkaar gedoken Squirtle vast. “Daar was je!” Mizukage stribbelde enorm tegen, maar ze wist hem vast te houden. De Squirtle begon wild zijn poten om zich heen te slaan. ‘Squirt!’ kraamde hij luid uit, alsof ze hem pijn deed en op de wond nog extra zout gooide. Ze begreep Mizukage’s  reactie niet, hij reageerde alsof hij pijn had, maar hij had geen enkele wond. Wat was er gaande? Olivia keek richting Byu die vrij afwachtend richting de Squirtle keek, zelfs jaloers te noemen. Dit was te verwarrend voor haar, allereerst zijn angstaanval, toen het vluchten, tegenstribbelen en nu een jaloerse blik van Byu. “Wat is er aan de hand?” Vroeg ze bezorgd, waarop de Squirtle fel met zijn poten sloeg en haar recht tussen de struiken haalde. Pijnlijk kwam ze op haar zij terecht met de Pokémon nog in haar handen. De Squirtle probeerde zich los te wurmen, maar gaf na enige tijd op en ademde diep in en uit van de inspanning. Byu bleef van een afstand toekijken met dezelfde afwachtende, jaloerse blik.

Voordat ze ook maar wat duidelijkheid kreeg, werd ze ineens bespoten met witte, kleverige draden, oftewel een String Shot. Direct liet ze de Squirtle los en haalde de draden van haar lichaam af. Sommige bleven echter plakken. Een Pokémon viel hun aan, maar wie? Spoedig volgde een Poison Sting, die ze nog net wist te ontwijken, door snel opzij te springen en toen tegen de stam van een boom te knallen. Pijnlijk weef ze over haar rug en zag ze de boosdoener in de boom tegenover; een Weedle. Waren ze in zijn territorium beland? Dan leek het haar nogal logisch dat hij hen had aangevallen. Maar wacht, waar was Mizukage? Haar Squirtle lag verderop vast in de kleverige draden, nog steeds trillend in het gras. De kwade Weedle schoot meerdere Poison Sting’s richting hem, en het leek erop dat hij het absoluut niet kon ontwijken. Sprakeloos keek ze toe, maar besefte toen dat ze nog Byu had, maar toen ze de Spearow aankeek, keek hij haar kil aan. Het leek erop dat hij niet zou helpen, maar ergens las ze nog een boodschap in zijn ogen, ‘Laat hem zichzelf redden,’. “Mizukage! Gebruik je Water Gun!” Opperde ze direct, maar de Squirtle verroerde geen vin en bleef bekogeld worden door de giftige stekels. Dit was hulpeloos. Kon Byu echt niet helpen?

De Weedle keek haar kant op en schoot ditmaal haar onder met de giftige stekels. Olivia schoot net op tijd opzij om de eerste paar te ontwijken, maar de volgende lading kwam te snel op haar af. De paarse stekels zouden haar raken. Een laatste maal wierp ze haar blik op Mizukage die toen eindelijk weer haar recht aankeek. “Niet jouw schuld,” Zei ze nog snel, klaar om geraakt te worden door de giftige lading. Ze kneep haar ogen dicht, maar er volgde geen pijn. Het was echter ook niet stil. Er was een klap te horen tussen twee aanvallen. Toen ze weer haar ogen opende zag ze Mizukage recht voor haar staan, bevrijdt van de draden en zag ze nog de rest van een Bubble neerdwalen op het gras. Haar Squirtle had haar gered?! “Mizukage!” Zei ze enthousiast, waarop haar Squirtle knikte en direct op de Weedle afschoot. De Pokémon was trager en Olivia verwachtte een Tackle te zien, maar in plaats daarvan beet hij de Pokémon. Direct kreunde de Weedle luid en liet de Pokémon hem los, waarop de Weedle zich snel terugtrok. W-Was dat … Bite? Leerde de meeste Squirtle’s dat niet wanneer ze zouden evolueren? Wacht. Evolueren?! Gedroeg hij zich daarom zo vreemd? Het klonk zo logisch. Naast haar hoorde ze het zachte instemmende gekras van Byu en daarmee waren haar vermoedens bevestigd; Mizukage ging evolueren. De Squirtle begon licht te geven en keek over zijn schouder naar haar. Ze kon nog net de angst in zijn ogen lezen. Het was een enorme verandering van je lichaam, dat zeker. Daar hoefde hij niet bang voor te zijn en ook niet dat ze hem niet meer as een kameraad zou zien. Niets om je zorgen over te maken. “Ik ben trots op je, Mizukage,” De Squirtle kreeg haast tranen in zijn ogen en keek toen vastberaden naar voren. Zijn lichaam was geheel verlicht en zijn poten werden scherper en namen toe in grootte, terwijl zijn staart een andere vorm kreeg en twee langwerpige oren op zijn kop verschenen. Al spoedig was het licht verdwenen en stond er geen Squirtle meer voor haar, maar een sterke Wartortle. “Yes!” Zonder zich in te houden sloeg ze haar armen triomfantelijk om de Wartortle heen. Hij was sterker geworden! Mizukage’s angst verdween als sneeuw voor de zon door de reactie van zijn Trainer. Zelfs een brede glimlach kwam op zijn gezicht te staan, terwijl Byu zogenaamd ‘nonchalant’ naar hun toeliep en zijn vleugels tegen het schild tikte van de Pokémon ter felicitatie.

Een mirakel was het voor Olivia die zonet haar starter had zien evolueren door haar inzet en eerste grote overwinning. Ondanks dat ze toegaf dat het grotendeels door haar acties kwam, gaf ze natuurlijk de rest van de eer aan Mizukage die uiteindelijk ook de trainingen vol inzet doorgelopen had. En zonder die kleine Squirtle en natuurlijk Byu had ze amper de eerste gymbadge kunnen verkrijgen. Ze was zo trots op hun en haar zelf, en trok de Wartortle strakker naar zich toe en de Pokémon genoot volle teugen van de trotse, en zeker welverdiende gevoel. Voor hem rustte enkel nog een evolutie om zijn volledige kracht in handen te krijgen en deze te kunnen laten zien aan iedereen en vooral aan zijn trainer, Olivia. Als een klein jochie die zonet eindelijk zelfverzekerd was om terug te spreken, zo leek Mizukage eruit te zien. Als Squirtle zijnde was hij onzeker tegenover de Pikachu van Mitsu geweest en verder had hij amper echt sociaal contact gehad met de Pokémon buiten Byu, natuurlijk, maar of die zo spraakzaam was? Zou hij gegroeid zijn? Olivia hoopte het, al zou ze altijd van hem blijven houden als zijn trainer en vriend, ongeacht de veranderingen die hij doorging. De Spearow trok zijn vleugel al spoedig terug. Hij had tegengestelde gevoelens over de evolutie van Mizukage; de zwakke Pokémon in zijn ogen was eerder geëvolueerd dan hemzelf en dus sterker, misschien sterker dan hij als Fearow zou zijn. Hij wilde trots zijn op Mizukage, maar het verging hem moeilijk. Zelden had hij de Squirtle als een echte rivaal gezien, maar blijkbaar brak nu de tijd weleens aan om dat te veranderen. Zijn blik viel van de trotse moment tussen trainer en Pokémon af, en viel op een andere Trainer, omringd door meerdere sterk uitziende Pokémon, maar niet zoals de Arcanine en Arbok van laatst. Kippenvel schoot over zijn rug, dat was het enige wat hem angst in boezemde.

Ditmaal merkte Olivia ook de aanwezigheid van een ander en liet ze de Wartortle los die niet-begrijpend haar aankeek, en toen haar blik volgde naar een trainer. Het was een trainer van haast dezelfde leeftijd met vrij dik, licht rossig, bruin haar dat tot haar borst kwam en ze had bruine ogen. Wat haar opviel aan het meisje was haar somber kleurige kledingstijl die juist gecombineerd werd met een levendige bloem bij haar muts, en ook haar absurd korte lengte. Het kwam niet elke dag voor dat ze langer was dan een leeftijdsgenoot. Waarom liep de trainer zomaar op haar, of wacht, wilde ze een Pokémon gevecht wegens de evolutie van Mizukage die ze misschien opgemerkt had? Dat was mogelijk. Voordat ze een blik kon werpen op de Pokémon die rondom de trainer zaten, begroette ze haar al met een vriendelijke glimlach. Geen teken van uitdaging of ingekropte spanning, enkel een kalme begroeting. “Eh… Hallo,” Groette Oliva licht ongemakkelijk terug. Ze had niet zo snel extra gezelschap verwacht, moest ze eerlijk zijn en daarbij was er een prachtig moment verstoord door een vreemdeling. Om echter iemand dan slecht te behandelen was ook wel sneu, zeker voor een vriendelijk ogend meisje. Haar blik viel toen op de Pokémon van de trainer; een Charmeleon, Meowth, Diglett en een Tangela. Twee van de drie werden niet heel vaak gebruikt, ze zagen er niet heel aantrekkelijk uit namelijk en welke dat waren was niet heel moeilijk. Ze zag echter wel op oogopslag dat de Pokémon een hele goede band met elkaar hadden, gezien ze continu met elkaar bezig waren. Ook waren ze sterk, sterker dan Byu en Mizukage. Zelfs als Wartortle zijnde. Ze moest zeker ook de eerste gymbadge hebben en wie weet, ook de tweede. “Ze zien er tamelijk sterk uit en je hebt ook al een Charmeleon die zeker niet een tel geleden geëvolueerd is,” Zei Olivia met zacht gegrinnik, waarop Mizukage haar met een diepe frons aankeek, haast beledigd door de zo net gemaakte opmerking.

Al spoedig zag hij echter dat een Pokémon een poot naar hem uit stak. Hij wist echter niet wat hij moest gaan zeggen, gezien hij enkel sociaal geweest was met Byu en zijn trainer en een Pikachu in zijn verleden. Zwak wilde hij echter niet ogen, zeker nu hij eindelijk een Wartortle was en geen zwakke Squirtle. Dus, na enige tijd wat getwijfeld te hebben nam hij de poot aan en schudde die lichtjes, “Hey, daar. De naam is Mizukage, en jij bent?” Ugh, hij bleef onzeker ogen, maar hij vond het best zo. Misschien moest hij de tijd nemen om socialer te worden. Bij Byu verging het echter anders, gezien de Spearow de hele tijd gezwegen had en voorbij de Pokémon keek, recht de straat in. Daar liepen trainers rond met sterkere Pokémon en die leken interessanter voor hem. Dat een straat Pokémon, zoals een Meowth hem probeerde te groeten was niets. In tegenstelling tot hem, leek Mizukage wel beter met de situatie om te gaan, een social Butterfree was hij misschien niet, maar beter dan Byu. Het was niets voor hem, hij had lang solitair geleefd in de Viridian Forest en ieder ander was een vijand of prooi, nooit een vriend. Het veranderen van leefstijl was al moeilijk, maar vrienden maken al helemaal. Zeker met de Pokémon van anderen die toch ooit vijanden zouden zijn en waarbij emoties die door de vriendschap aangewakkerd waren, een te grote rol in zouden spelen. “Oja, dit is trouwens Byu,” Klonk de stem van Mizukage die met zijn poot naar hem wees. Hij wilde de Wartortle een harde mep verkopen met zijn vleugel, maar deed dat maar niet, hij was net geëvolueerd en tot aan het einde van de dag zou hij hem niet krenken. Tot dan. De Spearow keek hem wel zeer geagiteerd aan, waarop Mizukage wat ongemakkelijk een stap opzij deed en verontschuldigde voor het gedrag van hem. Dat was nergens voor nodig. Byu vond het al knap dat hij de Pokémon niet aanviel. En nog knapper was dat hij de verontschuldiging van de Wartortle afkapte met een gebaar met zijn vleugel, ‘Laat maar,’. “Hoi,” Mompelde Byu tegen de groep onbekende Pokémon, waarop hij zijn kop wegtrok, richting de plek waar eerder de roodharige trainer verdwenen was. Mizukage keek stomverbaasd richting de Spearow en zijn eerste sociale actie tegen andere Pokémon en glimlachte toen breed naar hem toe, ondanks dat Byu het niet zag. Het was aan te voelen. Iedereen werd langzamerhand socialer, maar op zijn eigen manier.

Haar opmerking wed wel prima geaccepteerd door de trainer. Gwen, blijkbaar de naam van haar Charmeleon bleek haar starter te zijn geweest. Het was een interessante keuze voor een naam, zeker sinds het nogal… menselijk klonk? Er liepen vast trainers rond met ‘Gwen’ als hun voornaam. Toen stelde de trainer elk van haar Pokémon voor; Ona was de Tangela, Oz was de Diglett en Zephir was de Meowth. Ook hier bleek een trend te zitten van de vrij menselijke namen, niet dat het slecht was, maar ze hoorde niet vaak dat trainers zulke namen gaven. En om eerlijk te zijn leken deze namen best goed bij de Pokémon te passen; Ona leek een vriendelijke Tangela te zijn, die zelfs interesse schonk aan Byu, de meest anti-sociale Pokémon in Kanto, Oz leek een rustige, nieuwsgierige Pokémon te zijn en Zephir paste best bij een sluw ogende Meowth. Het waren echt geen slechte keuzes. Spoedig stelde de trainer zichzelf voor als Arya. Een mooie naam.
Het leek haar echter de tijd om zichzelf ook te gaan voorstellen. Daar leek ze echter gedwongen voor te zijn. “Mijn naam is Olivia,” Begon ze, waarop ze naar haar twee Pokémon wees, die blijkbaar in een conversatie waren verwikkeld met Arya’s Pokémon tot haar verbazing, “De Wartortle heet Mizukage en de Spearow, Byu,” Een paar tellen bleef ze verrast naar haar twee Pokémon kijken. Byu leek er amper aan deel te nemen, maar leek wel wat aandacht te krijgen, terwijl Mizukage ongemakkelijk een gesprek met de rest was begonnen. Zou het goed gaan om hun te laten overlaten aan Arya’s Pokémon met hun zwaar lage sociale kennis? Straks beledigde Byu een Pokémon en moest ze ertussen komen om de twee partijen van elkaar te halen. Ach, misschien moest ze meer vertrouwen in hun hebben. Deze ene keer dan. Misschien vaker, indien ze niet voor problemen zouden zorgen.

Op het moment dat ze Arya weer aankeek, kreeg ze direct een vaag naar haar toe geslingerd betreft haar reisduur. Dat was direct een moeilijke vraag. Pas sinds kort was ze echt met haar reis bezig. Het was al een hele poos geleden dat ze haar starter gekregen had en tussen dat moment de vangst van Byu had ze amper iets aan training gedaan. Haar échte reis was in dat geval pas een paar maanden gaande, tot haar teleurstelling. Ze had zoveel kostbare tijd verspild aan niets. En dat mocht ze doodleuk aan Arya vertellen? Daar had ze geen zin in. “Een tijdje, ligt eraan hoe je ernaar kijkt,” Antwoordde ze maar, onbewust met een serieuze uitdrukking. Ze dacht direct namelijk terug aan wat in deze maanden gebeurt was en het was direct ook een boel en ook het zinvolle deel van haar reis. Er lag nog veel voor haar in petto op dit tempo. “En jij?” Ze kaatste de vraag terug, hopend dat Arya niet door zou vragen over haar reis. Het was enorm hectisch geweest, van een gevecht tot aan een kidnapping in de Viridian Forest gepaard met een bosbrand. Dat binnen één dag, maar 24 uur. Het voelde echt aan als een eeuwigheid.

Mizukage was opgelucht dat zijn gebrek in sociale vaardigheden hem toch verder bracht dan verwacht. De groep Pokémon werden voorgesteld door Zephir, de Meowth. Interessante namen die zeker ook makkelijk waren. Handig wanneer je de namen wilde onthouden, waar hij bagger mee was. De Pikachu’s naam waarmee hij ooit had gesproken was hij ook al bijna kwijt. Het was iets met ‘Hika’ en toen nog iets, maar wat het was? Zephir stelde ook hun trainer voor, Arya waarop Mizukage begroetend naar ieder knikte en toen kort een blik op de trainer wierp. Hun trainer zag er overduidelijk wat vrouwelijker uit dan die van hen met haar langere haar en kleding stijl. Ondanks dat leek deze Arya wel vriendelijk, maar zag hij nog een verschil tussen haar en Olivia, de een oogde kalm en de ander energiek. Tegenpolen van elkaar. Dat werd nog interessant.
Hij wendde echter snel zijn blik weer af en trok bijna van de schrik terug in zijn schild toen de Tangela, genaamd Ona vrolijk naar hem toesprong en zichzelf nogmaals voorstelde. Direct keek hij vragend van de Tangela naar Zephyr. Hadden deze twee een slechte band om elkaar zo te negeren? Hij besloot er niet op in te gaan en knikte naar de Tangela. “Makkelijke, maar leuke naam,” Hij meende het ook echt. Makkelijk en leuke namen. De zijne was tig keer moeilijker en zelfs zijn Trainer kortte het regelmatig af tot ‘Mizu’. In tegenstelling tot Byu. Ach ja, je kon niet zelf je naam uitkiezen.
De Meowth vroeg toen of hij net geëvolueerd was, een vraag die hij al te graag wilde beantwoorden. Enthousiast plaatste hij zijn poten tegen zijn zij en hield zijn adem in. “Jep, van een Squirtle naar een Wartortle,” Eerst keek hij er zwaar tegenop om te evolueren en nu was hij er trots op. Een instelling kon snel veranderen. Byu keek zwijgend vanaf de zijlijn toe en rolde met zijn ogen toen Mizukage trots oogde om zijn evolutie. De Pokémon werd alsmaar sterker en sterker en hij liep achter op de grut. Indien hij sterker dan de Wartortle wilde ogen moest hij ook spoedig evolueren in een machtige Fearow. Dan liep hij voor op de Pokémon en zou hij de sterkste in het team zijn. In de tussentijd keek de Tangela naar hem, diep in haar gedachte over vast en zeker iets onbenulligs. Hij wilde niets met hen te maken hebben. Een begroeting was alles wat ze van hem konden verwachten. En dat wás al een boel. De groep Pokémon waren niet boeiend voor hem, buiten misschien de Charmeleon.  Het was tenslotte de evolutie van een starter en een redelijke concurrent voor Mizukage. Er was natuurlijk de type voor-en nadeel, maar ze waren beide starters.  Mizukage zat zich echter te vermaken. “Maar… een vraag, hoeveel badges hebben jullie eigenlijk al gehaald om al zo sterk te zijn?” Hij was oprecht benieuwd. Ze zagen er sterker uit, maar waren amper geëvolueerd. Van de groep evolueerde er drie, waarvan twee pas vrij laat en de ander rond de level 25. En de tweede gym zou toch ergens daar moeten liggen? Tja, zijn trainer zou het zeker weten. Daar was zij dé trainer voor en híj de Pokémon.

Dat was al een vrije lange periode. Arya had ruim anderhalf jaar al zitten reizen in Kanto. Dat was een boel maanden meer dan zij. Dan werd het ook aannemelijk dat de trainer tegenover haar vrij unieke Pokémon had van een hoger niveau. Wacht, als ze al anderhalf jaar aan het rondreizen was, betekende dat Arya rond haar tiende met haar reis begon? Ze zag er namelijk even uit als zij. Het was in ieder geval opmerkelijk om te zien dat een 10-jarige al direct met zijn of haar reis begon.  Ruim twee jaar jonger en juist onwetend over de wereld, terwijl zij zelf op haar 12-jarige leeftijd meer kennis had van Kanto en de Pokémon die ze tegen kon komen op haar reis. Het moest wel door de onwetendheid spannender zijn geweest, omdat je van alles kon verwachten en altijd verrast zou worden door voor haar onbenullige dingen, zoals dat een Rattata een Normal Type Pokémon was. Deze Arya had het waarschijnlijk op eigen kracht geleerd door alles te observeren tijdens haar reis. Toen ze uit haar gedachtewolk was, zag ze dat Arya bloosde. Ze leek zich te schamen over haar reisduur, maar was dat wel iets om over te schamen? Of.. Aah, misschien dat ze ‘maar’ twee badge’s had. Dat was helemaal geen probleem. Ze had al twee badge’s! Tijd kwam er niet bij kijken. Ze rustte haar hand op de schouder van Arya en liet een gerustellende glimlach zien. “Tijd boeit niet, ze dragen niets bij aan de waarde van twee badge’s. Je hebt ze gehaald, en daar gaat het om!” Antwoordde Olivia met een spoor van enthousiasme in haar stem. “Trainers met minder badge’s kijken op naar je, zoals ik, en dat is alles wat ons boeit. De tijd… Je kan drie maanden reizen en drie badges hebben of er een jaar over doen en er maar een hebben. Uiteindelijk gaat het om wat je bereikt hebt en dat zijn de bewijsstukken van de overwinningen bij een van de sterkste trainers van Kanto,” Ze trok haar hand terug en maakte er een stevig gebalde vuist van die ze hoog in de lucht hield. “Daardoor ben je ook een rivaal,” Met een grimas keek ze Arya aan die wellicht overwelmd was door haar woorden en energieke uithaal. Het maakte haar niets uit, zolang haar woorden maar tot haar door kwamen. Het was eigenlijk ergens geen slecht idee om ook dit meisje tot een rivaal te maken. Ze was sterker dan haar, en dat gaf haar de motivatie om ook meer te trainen.

In de tussentijd bleef de Tangela intensief richting Byu staren zonder een teken van ophouden te laten weten. De Spearow begon zich al snel aan de Pokémon te ergeren. Hij wilde niets met een van hen te maken hebben, hij wilde gewoon rustig kunnen zitten zonder dat er aandacht op hem geplaatst werd. Maar nee, het mocht niet zo wezen en een spaghetti Pokémon met rode schoenen vond hem zeer interessant. Op zulke momenten had hij graag willen zitten in zijn knusse Pokéball, daar kon niemand hem zien zitten en had hij tijd voor zichzelf. Het enige wat hem weerhield om deze Ona aan te vallen was zijn trainer, Olivia die vriendelijk met Arya omging. Anders had hij een Peck of Fury Attack als waarschuwing uitgedeeld. Daar kon zelfs de Wartortle niets aan doen. Maar goed, hoe zou hij de Tangela kunnen waarschuwen, zonder in de aanval over te gaan? Growl. Byu keek de Tangela recht aan en liet een luide grom richting haar horen met zijn nekveren overeind getrokken. Hopelijk deinsde de spaghettibal nu terug naar de rest van zijn vriendjes.

Mizukage schrok van Byu’s reactie, wilde er iets over zeggen, maar zweeg toen Byu niet overging op een aanval. Het zat nog goed. Nog. Zijn aandacht gleed direct terug naar de Diglett toen deze zijn eerder gestelde vraag beantwoordde. Het antwoord verbaasde hem. Ze hadden al… twee badge’s binnen gehaald? Twee? En dan te bedenken dat ze pas geleden pas hun eerste badge binnen gehaald hadden. “Wauw. Wij pas één en dat was pas geleden!” Antwoordde hij nog vrij verrast op de Pokémon. Het verklaarde waarom ze er vrij sterk uitzagen. Ergens schaamde hij zich dat ze maar eentje hadden, maar direct drong hij het gevoel weg. Wat hun hadden gehaald was ook een prestatie binnen hun bloedeigen team geweest. Met dagenlang zware trainingen, levensbedreigende ervaringen en natuurlijke mooie momenten hadden ze de eerste badge binnen gesleept. Het team tegenover hem had echter nog meer ervaringen opgedaan en meer getraind om een dergelijke overwinning te maken. Vervolgens besloot Oz een vraag te stellen betreft een geheel ander onderwerp, namelijk evolutie. Hoe een evolutie eigenlijk aan voelde. Dat was een moeilijke. Hij had zich licht in zijn hoofd gevoeld, maar voor de rest ging er een geweldige, krachtige sensatie door hem heen, terwijl zijn lichaam veranderde. Voor de rest viel het moeilijk te beschrijven. Het was gewoon.. tja, fijn. Hij had ook helemaal tegen evolutie op gezeten, want zijn lichaam zou gewoon zoveel veranderen en niemand had hem iets van een vage beschrijving kunnen geven. Wat moeizaam probeerde hij het maar uit te leggen. “Terwijl mijn lichaam licht gaf, voelde ik mij even licht in mijn hoofd, maar voor de rest voelde ik een enorme fijne sensatie door mijn lichaam verspreiden en het besef dat je sterker wordt gaat door je heen. Ik weet niet of het bij ieder ander zo is, maar dat was in ieder geval bij mij,” Antwoordde hij op de vraag van Oz met een glimlach. Hij wist geeneens dat Diglett evolueerde, hij had nooit de evolutie hiervan gezien.  Misschien kwam dat nog, later.

Ze had duidelijk Arya aardig overdonderd door haar ter plekke haar rivaal te maken. Ze zag het aan komen, maar keek licht verontschuldigend haar aan. Deze Arya leek namelijk niet het energieke type te zijn, en dat hoefde helemaal niet, maar daardoor was Olivia juist voorzichtig. En gelukkig nam ze het goed op door naar haar te grijnzen. Een teken van acceptatie en dat de fase van de schrik over was. Langzaam trok er een enthousiast gevoel door haar lijf en liet ze deze de controle overnemen. Ze had er een nieuwe rivaal bij met zeker twee badge’s in vergelijking met haar andere rivaal die waarschijnlijk nog geen had. Enfin, het was minder leuk om rivalen met elkaar te zitten vergelijken. Ralph had bewezen een sterke, geduchte Trainer te zijn die wel eens haar gelijke kon zijn. Deze Arya lag zeker boven haar, dat moest wel met twee badge’s en zulk getrainde Pokémon die gehoorzaam aan haar waren. Zij zelf had maar een badge en twee Pokémon, maar ze vertrouwde volledig op de twee dat ze ooit de trainer tegenover hen zouden verslaan op een eerlijke wijze. Haar paarse ogen glommen door deze gedachte. Ergens kon ze amper wachten om eigenlijk tegen de trainer te vechten. Het leek haar echter niet slim, wegens de training die haar Pokémon zonet ondergingen; ze moesten nog vrij uitgeput zijn.

Mizukage mocht Oz wel met zijn optimisme. De Diglett zei dat ze ook zeker twee badge’s binnen zouden hebben tegen de tijd dat ze even lang als hen op reis waren. Dat was fijn om te horen, en hij had er volle vertrouwen in dat het hen ook echt zou gaan lukken. Misschien zelfs eerder, dat zou pas fijn zijn, maar dat lag natuurlijk aan hun training. Hoe beter ze het deden hoe sneller Olivia Pewter City waarschijnlijk zou verlaten om met hen op stap te gaan richting Cerulean City. Dat was Olivia’s woonplaats, dus bij hun aankomst stond niet enkel de gym op hen te wachten, maar ook Olivia’s familie. Dat was aardig interessant. Hij had ze enkel in het begin een keer ontmoet, maar meer dan een begroeting was het niet geweest. Hij merkte dat hij te ver afdwaalde van de conversatie, en focusde snel weer zijn aandacht op de Diglett die al reageerde op zijn antwoord betreft evolueren. De Pokémon vertelde dat Gwen, de Charmeleon juist tinteling had gevoeld in plaats van lichtheid in haar hoofd. Mizukage fronste. Dat was bizar. Verschilde de sensatie van evolueren dan per Pokémon, of was er iets anders wat voor een verschil zorgde? Tja, hij evolueerde ooit in een almachtige Blastoise en dan zou hij weer dezelfde sensatie beleven, maar over Byu had hij absoluut geen idee. De Pokémon zou nog een ogenblik niet evolueren, dus werd het nog interessant wat zijn verhaal zou zijn. Wacht.. Byu? Op hetzelfde moment als Oz keek hij opzij naar een wel heel verontrustend tafereel tussen Byu, Ona en Gwen.

De spaghettibal gierde van het lachen. Een dolk van haat ging door zijn hart heen. Dit was alles behalve voor een reactie dat hij verwacht had met zijn perfect uitgevoerde Growl; een lachbui. Niet begrijpend keek hij naar de Tangela, terwijl de frustraties zich begonnen te ophopen. Het was zo vreemd dat het niet eens een beetje angst in geboezemd had. Wat was er mis met dit stuk ontuig? Byu opende in een oogwenk zijn bek, klaar om met zijn vlijmscherpe snavel de spaghettibal te pijnigen. Dat was iets wat hij wel kon doen en zeker nu de Pokémon gewoon vroeg om aangevallen te worden. Staren was één ding, maar… uitlachen?! Byu was almachtiger dan dit blauwe mormel en bovendien was hij in het voordeel. De Spearow strekte zijn vleugels bijna uit, maar de stem van een van de groep Pokémon was hem voor en beval de Tangela te stoppen. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek hij de kant op waar de stem vandaan gekomen was; het was Gwen, de Charmeleon. Byu zweeg, terwijl de Tangela stopte met lachen en vroeg waarom ze moest ophouden. ‘Omdat je met je lach zelfs Gengar’s wegjaagt!’ Kraamde Byu in zijn gedachte uit, maar besloot deze keer maar niets te zeggen. Als zelfs zijn Growl geen effect hadden, dan zeker zijn woorden niet en hij kreeg gelijk ook. Gwen snauwde dat Ona onbeleefd gedroeg, waarop de Tangela terug op giechelende wijze zei dat ze zoals de Diglett gedroeg. Byu had amper iets van de Diglett meegekregen, maar hoe hij zonet met Mizukage in zijn ooghoek zat te babbelen was het een ‘braverik’. Het gegiechel van de Tangela zette voort en Byu trok het na de eerste seconde niet langer en wapperde zijn vleugels al, klaar om toe te slaan. Gwen was hem echter weer voor en zette met een Ember de tentakels van de Pokémon in vuur en vlam. Het had gelukkig enigszins effect, maar de Tangela besloot een practical joke van te maken. Een hele beroerde. Zelfs Mizukage lachte wat ongemakkelijk naar de Diglett naast hem.

“Gaat het altijd zo hier?” Vroeg de Wartortle aan de Pokémon. Byu sloeg kort zijn vleugel voor zijn ogen. Een beroerde grappenmaker, dat vreselijke gegiechel en dat bizarre staargedrag. Misschien viel Mizukage toch mee in vergelijking. Hij zou het geeneens een uur overleven met de Tangela. Gwen gaf direct aan dat hij niets van de Tangela moest aantrekken, maar dat ging vrij moeilijk. Hij kon het niet laten door een flauwe opmerking te maken. “Ik denk dat deze Tangela van haar brein is ontnomen in een zeer ver verleden,” Het boeide hem niet dat Ona hem zou kunnen horen of de andere Pokémon. Tot nu toe mocht hij van Arya’s Pokémon toch deze Gwen het meest. Ze deed ten minste iets om Ona tegen te houden  en dan zelfs met een echte aanval. Hij zou hetzelfde met alle plezier gedaan hebben. “Hoe kon je hier tijdenlang mee omgaan? Kan je het niet als een Growlithe afleiden met een bal of in dit geval een plas, gezien saus teveel gevraagd is voor de spaghettibal.” Vroeg Byu met rollende ogen aan de Charmeleon. Mizukage kwam echter snel tussen de Spearow en de Tangela in staan. “Kom op, Byu. Gedraag je een beetje…” Snel draaide hij zich naar de Tangela toe, “Jij ook. Als we onze verschillen opzij leggen, komen we er-“ Byu snoof. Waarom moest Mizukage zojuist de pret verpesten met een dergelijke opmerking? En hij hoefde zich niet te gedagen, maar juist die Ona.

“Vredestichter, kijk eens boven je,” En ja, hoor. Daar stond Olivia, pal naast de Wartortle en Spearow met een strak dichtgetrokken mond en haar handen op haar heupen gecombineerd met een norse blik. Ze had alles kunnen zien, maar natuurlijk niet daadwerkelijk horen, gelukkig. “Val Ona niet aan! Ze heeft jullie niets misdaan om zo behandeld te worden, en zo ja, dan zit er waarschijnlijk een duidelijke of misschien een diepliggende reden achter. Probeer in plaats van andere aan te vallen, eerst ze te begrijpen. Begrepen?” Olivia was niet bepaald vrolijk, en ze was haast eng te noemen, dus knikten haar twee Pokémon gehoorzaam, zonder iets te zeggen of zelfs Ona aan te kijken. Afwachtend keek ze toen Arya aan, hopend dat ze nog iets zou toevoegen aan de commotie.

Met zijn opmerking had hij Gwen laten lachen. Het was geeneens een bespottelijke lach, en dat wist hij wel te waarderen. Zeker gezien hij zojuist een teamgenoot van de Charmeleon meerdere malen beledigd had en deze amper kwaad werd. Eindelijk een Pokémon die hem amper wist te irriteren. Het betekende echter niet dat hij deze Gwen direct zou accepteren als een vriend, maar eventueel als een gesprekpartner. Dat was al veel zeggend. Het bleef echter niet bij Gwen’s lach, de Tangela sputterde nog wat tegen zijn eerder gemaakte opmerking. Iets bewerend over dat ze dood zou zijn zonder een brein en hem daarom voor een ‘domoor’ uit maakte. De opmerking ging langs hem heen. Het was misschien, of nee, gegarandeerd beter wanneer de Tangela stierf. Het was dan eindelijk rustig, maar zweeg. Zelfs de ‘domoor’ negeerde hij. Het maakte namelijk helemaal niets uit door Mizukage’s poging om iedereen tot bedaren te krijgen, terwijl het nog amper iets aan de hand was. Boehoe, Ona’s tentakels waren in de fik gevlogen wat gerechtvaardigd was. Mizukage vond het maar een vreemde boel Pokémon, de Tangela leek amper te beschrijven zijn en werd enkel aangeduid aan haar naam, ‘Ona’. Ook nogal onaardig, maar blijkbaar was de Tangela de vreemde lid van de groep die capriolen uithaalde. Maar zat er geen reden achter het gedrag van de Tangela? Dat was er altijd. Dat durfde hij te geloven. Je moest de Pokémon die zich afwijkend gedroegen juist de kans geven om zich te openbaren. De Wartortle wilde op Ona aflopen, maar Olivia kwam er abrupt tussen nadat Byu hem gewaarschuwd had.

Arya mompelde een van Olivia’s woorden na. Het leek alsof ze amper iets geloofde van het feit dat er een diepliggende reden achter het gedrag van haar Pokémon kon zitten. Had ze dat niet verwacht bij ieder andere Pokémon, of gewoon enkel bij Ona? Ze richtte haar paarse kijkers op de Tangela. De Pokémon had in haar ooghoek nogal als een grapjas gedragen en waarschijnlijk had daardoor Gwen een Ember op haar afgestuurd. Het zat eraan te komen dat Byu zich erin zou voegen, en dat Mizukage hem wee tegen moest houden. Nu begon het logischer te klinken voor haar. Maar waarom gedroeg de Tangela zich in de eerste plaats als een grapjas? Wilde de Tangela meer aandacht, maar wist deze niet goed te trekken? Of was het iets anders? Ze keek Arya weer recht aan, die haast hulpeloos leek met het corrigeren van het gedrag van Ona. De Tangela zat namelijk vermakelijk te giechelen, terwijl Byu kil naar de Pokémon terug keek. Ze corrigeerde Byu’s gedrag door zijn blik op te vangen. “Nee,” De Spearow bromde iets en keek van de Tangela af. Dat zag er al beter uit! Aan Arya’s kant had de correctie geen nut en giechelde de Tangela weer na een ogenblik stil te zijn geweest. Hoe moest dit eigenlijk voor de trainer zijn? Arya was duidelijk een zachtaardige, misschien wel ‘softe’ Trainer, voor zover ze dat kon zien, maar dat was dus haar zwakte. De Tangela leek haar niet serieus te nemen. Arya moest assertiever zijn. De Trainer excuseerde zich zachtjes voor het gedrag van Ona. Olivia vond dat nergens voor nodig. Hoewel ze achteraf zou overwegen om zwijgend toe te staan kijken, kon ze het niet laten om Arya een schouderklopje te geven. “Diepliggend, ja. Probeer anders meer met Ona op te gaan trekken, dan leer je haar beter kennen en hopelijk weten jullie een klik te vinden. Het helpt als je wat assertiever optreedt. Dan zien ze een zachtaardige leider in je,” Het was iets wat ze soms had gehoord bij een show op de buis. Het heette Growlithe Whisperer, en er was een man die gezinnen met Growlithe problemen hielp. Hij had het vaak over een zekere energie die iemand uitstraalde en dat de eigenaar een roedelleider moest zijn. Het was vaak voor het avondeten op de televisie en ze had elke actie aandachtig gevolgd. De woorden en tactieken leken haar ook effectief bij andere Pokémon. Ze had onbewust de assertiviteit van de man overgenomen in haar alledaagse leven.

Maar goed, de Tangela. Arya was de rechtvaardige Trainer van Ona, dus had Olivia amper de verwachting dat de Tangela überhaupt zou luisteren naar haar. De man in de show bewees echter vaak het tegendeel. Anders had ze in ieder geval Arya iets kunnen laten zien wat zou kunnen helpen. Of… “Wacht,” Mompelde Olivia, terwijl ze een Oran Berry uit haar tas tevoorschijn haalde. Dit zou net zo goed kunnen werken, zonder dat Ona teveel zou tegenwerken. Olivia zakte door haar knieën en liet de Berry aan de Tangela zien. “Dit mag jij opeten als je tegen elke Pokémon iets aardigs zegt. Natuurlijk moeten de Pokémon zelf ook iets aardigs terug zeggen,” Het was jammer dat ze er geen snars van kon verstaan, maar er werd ook lichamelijk gesproken. Daar kon ze dus naar kijken. Deze methode zou in ieder geval de Tangela indirect vriendelijkheid associëren met iets goeds, zoals in dit geval eten. Op den duur zou de Tangela vriendelijke conversaties kunnen voeren zonder er iets van te krijgen. En door vriendelijk behandeld te worden door je eigen woorden, zou ook een goed gevoel moeten opleveren. Het feit dat je geaccepteerd kon worden zonder daarvoor capriolen uit te halen. Olivia klemde haar handen om de Berry heen en knikte richting de Tangela en toen Arya. “Succes,”

Mizukage begreep de nut er niet van in. De Tangela leek duidelijk het type te zijn, waarbij de actie van Olivia amper effect zou hebben. Het was enkel een win-situatie voor de Pokémon. Hij moest toegeven dat hij niet bepaald intelligent was, maar alsnog was het onbegrijpelijk. Je gaf een Pokémon een Berry als deze vriendelijk deed tegen de andere en ze iets vriendelijk terug zeiden? Zijn blik viel van de Berry naar Byu. De Spearow was slimmer dan hem, hoe naar het was om toe te geven, en zou misschien wel de actie kunnen begrijpen. Hij keek echter strak richting de inmiddels vrij drukke straat, de conversatie negerend. Toch stak het gevoel in hem op dat Byu wel degelijk de woorden van Olivia opgevangen had en ook haar plan. Hij leek er gewoon niet op in te gaan. Betekende dit dat hij haar plan dan accepteerde, of juist niet? Zo goed kende de Wartortle Byu nog niet. Niet vaak kwam Olivia met een plan om psychologisch te werk te gaan met andermans Pokémon. Dit zou de eerste keer zijn. Hij hoopte, ondanks zijn gebrek aan vertrouwen in haar plan, dat het degelijk effect op Ona zou hebben. Al was het miniem. Hij draaide zich naar de Tangela toe en spitste zijn uitwendige oren om de woorden op te vangen. De Tangela begon namelijk eerst bij Gwen, en de start begon vrij stroef. De Charmeleon weigerde de Tangela te helpen om de Berry te krijgen en het was volkomen te begrijpen. Het was te makkelijk. Onzeker keek hij Olivia aan. Dit was geen goed idee. Op de achtergrond beloofde Ona de andere ook een deel van de Berry te geven na afloop. Iets wat net een onderdeel was van het originele plan.. of… Nee, dit was beter. De Tangela zou de stukjes verdelen over hen. Was dat geen vriendelijk gebaar, al werd er misbruik gemaakt? Mizukage concentreerde zich weer op Ona. Ze complementeerde de hoed van Gwen die er inderdaad vrij cool uit zag. Het bleek dus dat de Meowth hem wilde stelen in het verleden. Hij zweeg. Gwen complementeerde haar rode voetjes. Ze zagen er vrij vreemd uit me de donkerblauwe slierten van de Pokémon, maar ergens paste het toch weer goed bij elkaar.

Op een rap tempo vervolgde Ona en complementeerde ze de intelligentie van de Diglett, waarop deze reageerde dat ze altijd energiek was en voor een levendige sfeer zorgde. Dat was een vriendelijke verwoording van wie Ona was. De Diglett deed dat goed. Toen was hij aan de beurt. De Tangela complementeerde hem om zijn blauwe huid met de bewering dat het “cool”  was. Was dat een grap als in de zin van ijs is blauw, dus koud oftewel ‘cool’? Ach, met een brede glimlach keek hij Ona aan. “Je tentakels zijn vrij mooi en je bent grappig op je eigen manier,” Hij was eerlijk in wat hij zei. De tentakels zagen er vrij sterk uit, maar ook mooi door de kleur die ze hadden. Ook had Ona een bepaald gevoel van humor die helaas niet iedereen deelde. En toen was Byu aan de beurt. De Spearow keek nog steeds naar de straat. Dit was niet al te best. Ona complementeerde hem om zijn vermogen om te vliegen. Haar stem klonk anders, haar woorden leken echt oprecht te zijn dan bij de rest van de groep. Zat er een vleugje jaloezie zelfs in? Misschien was er toch hoop voor Ona, maar je moest haar eerst begrijpen. Nu was het Byu’s beurt om iets te zeggen en het leek er eerst op dat hij zou zwijgen, maar na enkele tellen opende hij toch zijn snavel. “Je zou kunnen vliegen als je jouw tentakels zou gebruiken. Die zijn er sterk genoeg voor,” Niet helemaal een compliment, maar het was een begin en Byu had blijkbaar echt naar Ona’s woorden geluisterd. Dat was al top! Mizukage glimlachte, en Ona complementeerde vervolgens de Meowth om zijn snelheid, waarop hij lachtte en reageerde dat ze prima controle over haar tentakels had. De Meowth leek van iedereen nog het best met de Tangela kunnen opschieten. Uiteindelijk liep de Pokémon op Olivia af om de Berry in ontvangst te nemen.

Olivia zag dat de start stroef leek te vergaan, maar uiteindelijk verging het de Pokémon beter en stond ze spoedig weer voor haar, loerend naar de Oran Berry in haar hand. Ze glimlachte zacht, en overhandigde de Berry en aaide de Pokémon over de bovenste tentakels. “Goed zo, Ona! Was het niet ergens fijn om eens op deze manier met de rest om te gaan?” Vroeg ze vriendelijk, maar ze verwachtte niet direct een antwoord. Ona leek haar niet het type om iets direct toe te gaan geven, maar ze was al blij als de Pokémon over haar woorden nadacht. Spoedig rechtte ze haar rug en keek ze Arya recht aan. “Dus, zoiets. Als je vaker dit uit probeert, zal Ona vast wel beter gedragen, maar het gaat ook om je eigen overtuiging en zelfverzekerdheid. Een techniek is niet alles, de psyche speelt ook een grote rol in,” Zei ze met een grijns. Ze hoopte dat ze enigszins Arya had kunnen helpen, al was het maar miniem. Zolang er toch enige goede ontwikkeling was, was zij al volkomen tevreden.

OOC: Sorry, wist er weinig aan toe te voegen. ^^"

De hele plan werd een grote drama onder het toezien van Mizukage. De Tangela had de Berry in ontvangst genomen en het direct in haar mond gestopt, zonder iets te delen met de rest. Niet geheel naar wat ze gesproken had en direct zag hij Gwen kwaad reageren en Oz Ona streng toespreken. Het had helemaal geen nut op de Tangela. Gwen vuurde al spoedig een Ember op haar af, maar ze wist deze op het nippertje te ontwijken door op Arya omhoog te klimmen. De Charmeleon staakte met de aanval en dat was begrijpelijk; anders zou Arya, hun trainer gewond raken. Voldaan at de Tangela de Berry op ter ergernis van de anderen. De Wartortle keek met terneergeslagen gen toe hoe zelfs de Trainer hulpeloos de situatie tot zich opnam. Was er toch geen hoop voor de Tangela? Hij keek Olivia recht aan die met een diepe frons naar Arya en Ona keek, duidelijk de situatie niet begrijpend. Had hij maar de stem van een mens, dan had hij het kunnen uitleggen. Het was echter tevergeefs. Mizukage keek fronste, waarop hij een idee kreeg om de situatie recht te zetten.

Hij liep regelrecht op Olivia af, tikte haar tegen haar been en wachtte tot haar blik op hem gericht was. Hij kon niet vocaal de situatie uit leggen, maar zeker wel in een andere vorm? Beeldend. Toen Olivia hem verrast aankeek, trok hij een grasspriet uit de grond, wenkte naar Ona en verscheurde het in stukken. De stukjes stak hij richting de boze groep Pokémon, maakte met zijn vrije poot een aai beweging over zijn kop en propte toen de stukjes gras in zijn bek. Olivia begreep het maar vaag, maar het was duidelijk genoeg dat Ona de andere had geïrriteerd door de Berry voor haar zelf te nemen, zonder die te delen… Dat was het, toch? Op de achtergrond spuugde Mizukage de stukjes gras met een vies gezicht uit, waarop Byu geamuseerd grijnsde. Ze draaide zich om naar Arya en Ona die op haar hoofd zat te genieten. “Ik denk dat ik het begrijp. Ona wilde de rest stukjes geven van de Berry, maar vrat het zelf op. Als dat klopt, dan mag Ona nieuwe Berry’s plukken voor de rest. Zonder zelf te snoepen, uiteraard. Als jij als haar trainer, instemt,” Olivia moest gaan improviseren om een passende straf te verzinnen voor Ona die wellicht iets positiefs kon bijdragen. Het was moeilijk, maar beter dan niets. Ook bleef Arya de Trainer van de Tangela en kon de Pokémon haar negeren zonder teveel moeite.

Ona was niet heel tevreden met Olivia’s plan, maar Arya evenmin. Ze liet niets van instemming zien, en keek echter haar Charmeleon aan. Eerst begreep ze het niet, maar toen herhaalde ze de situatie in haar achterhoofd. Misschien moest ze toch Ona minder straffen, gezien er een ‘deal’ gemaakt werd dat Ona een deel van de Berry zou geven in het proces. Waar sloeg deze “deal” dan op, tenzij… Ze fronste nadrukkelijk. De deal sloeg vast en zeker op dat ze een goed woordje voor Ona deden in ruil voor een deel van de Berry. Als dat de reden was dat haar plan prima was verlopen, was ze toch vrij teleurgesteld in haar zelf dat ze het niet zag aankomen en het niet opgemerkt had tot het moment nadat de schade al uitgericht was. Het had anders moeten worden aangepakt, zodat Ona en de rest niet de kans kregen om zulke deals te sluiten. Misschien…. Ja, hoor, daar ging ze weer. “Misschien” was enkel wat zwak achter gekrabbel nadat de scenario zich al afgespeeld had. Het was niet typisch haar om op deze lompe manier na te denken, haar gedachte zat in het hier en nu. Haar paarse kijkers vielen weer op de Charmeleon. Nog steeds vond ze het vreemd dat Arya haar aankeek in plaats van de andere Pokémon die zeker ook dezelfde deal gesloten hadden. Mizukage had namelijk niet “verteld” wie het begonnen was, maar het verschil tussen haar en Arya was dat Arya haar eigen Pokémon veel beter kende. Daardoor moest ze wel denken dat het Gwen was geweest. Arya vroeg op kalme toon aan de Charmeleon of deze een goed woordje had gedaan indien ze geen stukje van de Berry zou krijgen. Het leek direct raak te zijn; de Charmeleon was perplex en haalde nonchalant haar schouders op. Olivia keek Arya verrast aan. Dat Gwen het écht was geweest had ze niet verwacht. Op de achtergrond leek Ona het allemaal leuk te vinden en begon amuserend te giechelen. De irritante gegiechel. Ze snoof kort en kon het gegiechel amper nog aan horen, maar Arya verraste haar door al zwijgend Ona te laten terugkeren in haar Pokéball. “Dat werkt ook,” Zei Olivia zachtjes met een zwakke glimlach. Deze drastische kant van haar had ze nog niet gezien, gezien het nogal tegen haar zachtaardige aard ging. Ze had er echter degelijk respect voor dat Arya toch het juiste deed, wanneer dat nodig was. Of dit het gedrag van Ona zou verbeteren was een tweede, je had dezelfde probleem, maar je had wel een tijdelijke verlossing. En die was goed te voelen onder elk individu. Toen sprak Arya weer en lichtte toe dat Gwen beter geen belofte had moeten maken om zulk geëscaleerde situaties te voorkomen. Olivia knikte traag, als teken dat ze het begreep. Met een lichte blos op haar wang van schaamte, wegens de mislukking van haar plan keek ze van Arya naar de groep Pokémon.

“Sorry, voor wat er gebeurd was. Ik wilde heel graag helpen en bedacht daardoor vrij overhaast een plan om Ona zachtaardiger te krijgen, dus het was eigenlijk uiteindelijk mijn schuld om het plan voor te stellen,” Ze boog lichtjes en klapte haar handen tegen elkaar en hield die voor haar hoofd. “Vergeef mij,” Mizukage kraamde bezorgd ‘Wartortle’  uit en keek zijn Trainer recht aan.  terwijl Byu afkeurend op de achtergrond snoof, overduidelijk niet tevreden met de zwakke kant van zijn Trainer. Ze rechtte na haar verhaal haar rug en keek elk van de Pokémon aan, voordat haar aandacht weer op Arya lag. Ze vertelde een beter idee dat Gwen en Ona Berry’s zouden plukken en de rest deze mocht oppeuzelen, maar dat Ona eentje minder kreeg. Direct stak echter een probleem in haar op. “Wat ga je doen wanneer Ona toch een Berry eet, tijdens het plukken of zodanig Gwen irriteert dat zij haar aanvalt?” Vroeg ze, waarop ze in haar ooghoeken naar Gwen keek en grijnsde. Ze had wel al die uithalen gezien met die Ember’s en het kon juist een probleem vormen in de buurt van struiken en dichter in de buurt met Ona. Al nadenkend staarde ze Arya’s kant uit, en merkte toen de lichte blos op haar wangen, alsof ze bang was voor haar mening. Dit was weer de Arya die ze kende. Olivia glimlachte breed, en een oplossing kwam in haar op. Ze hadden iemand nodig om hen twee in de gaten te houden, en die moest gedisciplineerd zijn. En dat was maar één Pokémon. Met een valse grijns keek ze Byu direct in de ogen aan. “Byu, wil je anders op de twee letten? En helaas, je hebt amper een keus,” Byu keek haar direct geschrokken aan, en zijn snavel viel een klein beetje open. Hierna schudde hij heftig zijn kop en kraste luid. Hij had er absoluut geen zin, maar er was geen ontkomen aan. Met haar armen strak over elkaar keek ze Arya weer aan. “Zullen we dan starten?”

Ondanks dat Arya haar amper de schuld gaf van de hele toestand, gaf Olivia nog wel een deel van de verantwoordelijkheid ervan bij haar zelf. Zonder haar ingeving zou de situatie niet zodanig geëscaleerd zijn. Ze gaf toe dat Arya degelijk een punt had met dat ze enige vorm van vooruitgang hadden weten te boeken bij de zwaar koppige Tangela. En wie weet, was de situatie drastisch verergerd indien ze helemaal niet met een plan op gekomen was. Dan had Byu bijvoorbeeld zeker uitgehaald naar de Tangela, evenals Gwen en dat zou een situatie zijn waarin ze wat moeilijker deze tot een halt konden roepen. Veel moeilijker. Misschien hoefde ze ook haar excuses niet aan te bieden, maar ergens vond ze dat zeker noodzakelijk. Zolang elk partij maar begreep dat zij de verantwoordelijk deels wilde dragen, want dat was ook correct. Het was háár plan die uiteindelijk uit de hand liep, en niet enkel Gwen’s en Ona’s schuld.

Stiekem vond ze het wel grappig om een paar Pokémon Berry’s te zien plukken. Het zou er amuserend uit zien en wellicht leerde Byu zijn frustratie onder de controle te houden. Het leek haar een win-win situatie. Arya wisselde een blik uit met de Diglett, die nog het meest zachtaardig uit zag van de groep Pokémon, en het leek erop dat er niet één, maar twee bodyguards zouden zijn. Lichtjes opgewonden op deze “missie” keek leunde ze lichtjes heen en weer op haar voeten, maar stond ze weer stil toen Arya weer sprak. Ze moesten nog een plaats op zoeken waar natuurlijk Berry’s groeiden en een speeltuin was niet geheel de juiste locatie hiervoor, verre van. Arya suggereerde een park of een gebied dat net buiten de stad lag. Het leek haar toch iets meer voor de hand liggend om voor dat laatste te gaan, daar stonden meer planten en struiken dan in een nette park waar waarschijnlijk alles al direct weggeplukt werd door de boel Trainer’s die daar kwamen trainen. De kans op het vinden van Berry’s was daar veel kleiner. “Beter buiten de stad,” Antwoordde ze, waarop Arya de Tangela weer tevoorschijn liet komen en zowel haar als Gwen informeerden over hun plan. Olivia vond dit echter niet nodig bij de zeer alerte Spearow, die zich al bewust was van de nare taak die hij op gekregen had. Zelfs Mizukage keek er wat verloren bij om de Spearow op te vrolijken, dat was gewoon niet te doen. Op zitten letten bij twee Berry plukkende Pokémon, waarvan één een zeer irritant exemplaar van een Tangela was. Het was een regelrechte nachtmerrie voor hem. Olivia had medelijden met hem, maar week niet van haar beslissing af. Byu kón het aan. Hij was fel, snel, zelfverzekerd en hield zijn mannetje, terwijl Mizukage…. Hoe zei je dat vriendelijk? Dat niet is? Ja, daar hield ze het bij. Stilletjes wachtte ze af totdat Arya klaar was met de uitleg, en liep toen regelrecht het speeltuin uit.

“Laten we gaan!” Vrolijk denderde ze vooruit met Byu en Mizukage achter haar aan. Alles ging haar voorbij totdat ze bij de uitgang van de drukke stad stond en haar eerste stap op het pad richting Mt. Moon nam. Dichter bij haar thuis. Het gevoel dat ze al zo dichtbij haar huis was voelde rustgevend aan en stak de vlam in haar hart aan. Heerlijk. Na een paar stappen spotte ze al een struik vol Berry’s, grenzend aan het pad. Met een glimlach wees ze er met haar vinger naar. “Ik denk dat ze hier kunnen beginnen, dus... Byu. Hup, kameraad!” De Spearow was veel minder enthousiast en vloog zwakjes op een boom dat pal naast de struik zat, en liet zijn blik verveeld op de struik vallen. Mizukage lachte schaapachtig, maar wreef direct al tevreden over zijn buik. Dit uitje zouden hem en de anderen Berry’s opleveren en daar had hij zojuist veel trek in. Oivia knikte richting Byu die op haar gebaar reageerde met een korte blik, waarna hij onverstoorbaar zijn focus op de struik hield. Nu was het nog afwachten op de restende drie kandidaten; Oz, Ona en Gwen.

Byu rolde zijn ogen toen Ona een weddenschap met Gwen begon om wie de meeste de Berry’s kon plukken, en de traagste zou een Slowpoke zijn. Het niveau was wel heel laag onder de groep, gezien de twee direct naar de struik schoten en zo snel zo mogelijk de Berry’s begonnen te plukken. Hierdoor schoten de Berry’s diverse kanten en braken sommige in stukken door de klap op de grond. De Spearow kon het amper toezien hoe er met de Berry’s werd gehanteerd, en hoe laag die Ona en Gwen bezig waren. Door zulke zwakke weddenschap zo gemotiveerd te zijn was haast ongelofelijk. Dat er Pokémon waren die hiermee leefden. Maar al met al, moest hij op de twee letten. Ze moesten elkaar niet storen of pijnigen en Ho maar- Daar gingen ze al. Ze hielden elkaar tegen om de Berry’s te kunnen plukken, de een hield de tentakels van de struik af, terwijl de andere partij aan de staart van de ander trok. Hij had amper zin om op de twee nog te zitten letten, zelfs zijn lichte vorm van zeer milde respect tegenover die Gwen was ook met de noordenwind verdwenen, terwijl zijn afschuw jegens de Tangela groeide. Het was echter zijn taak om op hen twee te letten, en dat zou hij dus doen. Dat gestoei was echter niet dramatisch, maar wel de Berry’s. Enkele exemplaren kwamen zijn kant uit, recht omhoog, hoe was dat mogelijk? Vol afschuw ving hij de Berry’s bij hun korte steeltje en legde deze op de dikke tak. Konden ze de Berry’s niet wat rustiger plukken? Ach, ze hadden het over twee koppige Pokémon en hun zogeheten “Slowpoke weddenschap”. Wie hield hij voor de gek? De Berry’s kwamen in grotere mate op hem af, en behendig probeerde hij ze op te vangen en naast zich te leggen. De tak raakte al aardig bezaaid met Berry’s en de limiet kwam dichterbij. Byu wilde al snauwend zijn snavel opentrekken, maar Oz was hem voor en zei dat de twee ermee moesten ophouden. Het had amper effect op de twee. Toen richtte Oz zich op hem om ze te laten stoppen en er kwam ironisch genoeg een Berry recht op de Diglett af. Byu was misschien snel, maar hij kon de knal niet tegenhouden, gezien hij ook zijn “eigen” Berry’s moest opvangen. In zijn ooghoek meende hij Zephir de Diglett helpen. Dat was al iets.

Maar goed, het leek inderdaad tijd om hun weddenschap tot een halt te brengen als derde partij. Byu vloog van de tak af, recht op de twee af en deelde de twee een Peck op hun kop uit, waarna hij zich vestigde op de struik. “Als jullie zo doorgaan blijven er amper Berry’s over voor jullie, besef dat wel. En om jullie weddenschap tot een einde te laten brengen, ben ik wel deze Slowpoke, goed? Ik ben dan de loser.” Snauwde Byu, hopend dat dit zou werken. De Peck verdienden de twee en zo zou hij de aandacht op zichzelf gericht krijgen, dan dat ze verder gingen met de weddenschap. En met de rest hoopte hij zich zeer te verlagen op hun simpele niveau, vooral dat met de “loser”. Als ze beide iemand hadden om een “loser” te vinden en het dezelfde figuur was, dan konden ze beter daarover zitten praten dan door elkaar uit te dagen. Het lag hem niet lekker dat hij het gedaan had, omdat hij nu zeker hun pispaaltje werd, maar voor deze keer leek het hem handig om dan niet erop te reageren. Dan zou Olivia al helemaal kwaad om hem worden door weer zo gewelddadig op te treden. Op de achtergrond keek Olivia diep fronsend naar het tafereel en dat kon hij volkomen begrijpen. Vliegende Berry’s, de twee zonet stoeiend met elkaar en dan zijn eigen handeling. Het werd er steeds beter op, NIET!

Zijn woorden hadden bij de twee Pokémon een tegenstrijdig effect; Ona reageerde goedkeurend, maar Gwen sputterde tegen. Juist wat hij net nodig had. De twee konden het echt amper over iets eens worden. Alsnog leek de Charmeleon zich plotseling bedacht te hebben en stemde ze in, al was het niet geheel vocaal. Het was goed genoeg, zolang de twee maar wat vrediger waren met elkaar. Een van de twee hoorde hij instemmend “Slowpoke” giechelen, maar hij trok zich er niets van aan. Het was zinloos om daar op in te gaan, want dan was zijn werk voor niets geweest en zou de chaos zich opnieuw voor doen. Hij zocht hierna de blik van Olivia op. Ze moest duidelijk verontwaardigd door alles zijn en hij hoopte op een goedkeurende blik. De chaos was immers tot een halt geroepen door zijn actie. Olivia keek hem echter aan met een nors gezicht, maar liet vervolgens een goedkeurend glimlachje aan hem zien. Dat zei al genoeg, hij had het goed gedaan. Op de achtergrond hoorde hij iemand vragen of ze mochten eten van de Berry’s die ze zojuist geplukt hadden. Dat leek hem pas verstandig wanneer ook zijn lading van de Berry’s bij het hoopje werden gegooid. “Eerst mijn lading erbij,” Snoof Byu kort, en vloog van de struik naar de tak en greep met zijn poten en snavel drie Berry’s vast en wierp ze voorzichtig op het hoopje. Na een paar keer was er geen Berry meer op de tak over en voegde hij zich zwijgend bij de rest. Mizukage kwam direct vrolijk op hem afgeschoten en gaf de Spearow een schouderklopje. “Dat heb je goed gedaan, Byu!”Zei hij enthousiast, waarop Byu zwijgend knikte met zijn blik op de hoop Berry’s. “Nu kunnen we eten,” Mizukage grijnsde breed en richtte zich tot de Berry’s en propte ze al slordig etend in zijn mond. Zijn hele mond zat onder stukjes Berry’s en wat sap wat eruit schoot. Byu nam zwijgend nette happen van de Berry’s. Dit was misschien toch het waard geweest. De Berry’s waren immers verrukkelijk, zelfs beter dan in zijn thuis in Viridian Forest.

Olivia verwijderde zich iets van de groep etende Pokémon, maar bleef er zwaar geamuseerd naar kijken. Het was gelukkig goed gegaan en dat door haar antisociale Byu, maar hij was dan ook geschikt voor de zaak en ze had haar volledige vertrouwen in hem. Het was alsnog gerustellend dat het ook daadwerkelijk goed gekomen was. Ze sloeg een opgeluchte zucht, en keek Arya met een glimlach aan. “Het is gelukt!” Zei ze enthousiast, duidelijk opgelucht dat er geen tweede fiasco was plaats gevonden. Het kon echter gerust elk moment weer gebeuren, maar een moment om rustig te kunnen ademen was fijn. “High five!” Ze stak haar hand tevreden richting Arya. Dit was al enige vooruitgang, niet waar? Al dacht ze hetzelfde bij haar vorige uitgevoerde plan en kon het elk moment weer een chaos worden.

De hongerige Pokémon vraten vol genot de Berry's op, terwijl de berg steeds kleiner en kleiner werd. Ze voelde zich al zwaar voldaan met de momentele resultaat, maar ook Arya bleek te beseffen dat er nog steeds oneerlijk over de Berry's gedaan kon worden. Ze konden niet met een pen en papier gaan bijhouden welke Pokémon een bepaald hoeveelheid Berry's opgegeten had, dat zou onmogelijk zijn. Ze concludeerde vervolgens dat er toch genoeg Berry's voor iedereen waren. Olivia knikte instemmend met een zwakke glimlach. Dat klopte volkomen en bovendien was de sfeer niet negatief,zoals eerder. Het was wel apart om weer eens herhaald te worden dat elke vorm van eten een enorme impact kon hebben op een Pokémon buiten de allesvretende, luie Pokémon, Snorlax. Die vraten pas een boel en om als Trainer hen telkens te voeren moest een vreselijk karwij zijn en zeker met een karakter van een bepaalde Tangela hier. Haar glimlach verdween. Het was een kwelling om het zich voor te stellen; een Snorlax die zwaar irritant deed en om eten eiste. Je kon er weinig tegen doen, wegens hun enorme omvang. Brr. Ze kreeg er nét geen kippenvel van, zo erg was het.

Inmiddels zat Byu de smakelijke Berry's op te eten, totdat een stem op hem gericht was. Geen Pokémon vond het fijn om gestoord te worden bij het eten, maar al helemaal Byu niet. Vroeger vocht hij voor zijn voedsel en om dan gestoord te worden was vragen om problemen. Kil keek hij van zijn Berry op naar de onrustoker en zag dat het de Meowth geweest was. Een straatkat. Wat wilde de Pokémon nou eigenlijk van hem, zeker nu ze aten? Moest Zephir niet ook zitten eten? Wat het ook was, het kwam duidelijk ongelegen en Byu liet dat maar duidelijk blijken. Alsnog ving hij de woorden van hem op. Zephir had naar zijn geboorteplaats gevraagd of in ieder geval vorige leefgebied. Een vrij vreemde vraag, al vond hij het zelf, zeker onder het eten. Een vraag of de Berry's smaakte of een  slechte grap was meer op zijn plaats geweest. Wantrouwend trok Byu zijn ogen tot spleetjes. Hij vroeg zich echt af waarom de Meowth de vraag zo plotseling en ongelegen gesteld had, en wilde hem maar al te graag wegjagen door hem onder te pikken, maar dat zou zorgen voor chaos en dat was iets waar Olivia woedend op zou worden. En raad eens, dan was hij het haasje. Dus hield hij liever zijn gegrom in. Ergens was het bovendien beleefder om eerst je eigen oude leefgebied te vertellen dan eerst naar die van een ander te vragen. Byu legde de Berry beschermend onder zijn vleugel en richtte zich toen op de Meowth. "Beleefder om eerst jouw eigen op te noemen dan naar die van een ander te vragen," Begon Byu licht snauwend, en vervolgde toen met een zucht,"Viridian Forest,"

Het was een prachtig dicht bos waar hij geboren en opgetogen was. Zijn ouders leerden hem hoe hij zich tegen anderen moest verdedigen, evenals zijn broers en zussen. Er stak niets speciaals uit zijn verleden, buiten hier en daar lichte drama door een strenge winter of juist een bosbrand in een snikhete zomer. Hij was sterk genoeg om dat te overleven en zo ook de rest van zijn familie, maar hij had al een hele lange tijd amper contact gemaakt met hen. Indien een individu volwassen was, bestond er niet meer iets als "familie". Je ouders bekommerden zich over je nieuwe broers en zussen en jij als volwassen moest een partner zoeken en nageslacht krijgen, zodat de soort zou voortbestaan. Tot een partner was het bij hem nooit gekomen. Hij leefde solitair en wilde zich juist niet bekommeren over het welzijn van zijn partner of zelfs maar zijn nageslacht. Het zou enorm veel geduld van hem kosten. Een vage herinnering van een Caterpie en Pidgey doemde kort in zijn geheugen op. Een pijnlijke herinnering die Byu dacht verborgen te hebben. Godver, hij was te ver afgedwaald en hopend dat Zephir het niet opgemerkt had, greep hij de Berry weer vast en nam er direct een hap uit, zijn blik strak gericht op de Meowth. Vervolgde er nog iets als een antwoord of...?