Joël haalde diep adem. Hij had in één dag het stukje voor Viridian City, Viridian City zelf en een deel van Viridian Forest kunnen doorkruisen, maar nu was hij wel moe. Hij had inmiddels zijn keuze gemaakt voor de Pokémon die hij wilde vangen, maar hij wist niet zeker of hij die kon vinden hier. En nu hij hier aan het uit hijgen was, was zijn Gyarados bezig om een Beedrill te verslaan. Oké, toegegeven, het was niet verstandig om een Beedriil hier uit te dagen. Maar die Weedles en die Caterpies waren geen goede partijen voor Gyarados, daar zou hij veel te weinig EXP uit kunnen halen. Welk level zou zijn Gyarados zijn? Rond de twintig? Hij kon in elk geval wel al Trash, Bite en Dragon Rage. Joël zou echter eens moeten gaan zien voor een TM waarmee hij Gyarados een wateraanval kon leren. Zijn tante zou hem er misschien eentje kunnen opsturen als hij haar belde in de Pokémon Center van Pewter City. Zijn tante had een deel van het bedrijf dat zijn ouders vroeger in hun eigen huis runden kunnen overnemen, waaronder ook een paar TM's die gebruikt werden voor experimentele doeleinden. Zijn tante zou hem er vast wel eentje lenen. Het hoefde ook geen sterke TM te zijn. Een TM zoals Water Pulse zou al goed genoeg zijn om flink wat schade aan te richten bij één van Brocks Pokémon. En later zou hij misschien een sterkere TM kunnen vragen. Hij kon voor andere Pokémon dan ook TM's lenen, maar het beste was nog steeds om zijn Pokémon zelf goed te trainen. Alleen die TM van Water Pulse zou hij vragen, de rest van de aanvallen moest Gyarados zelf maar leren. 'Goed, maak af met Bite!' riep Joël naar zijn Gyarados, die zelf al wat schade had opgelopen dankzij de Beedrill, maar de Beedrill nu op het punt stond om uit te schakelen. Gyarados maakte een perfecte duik naar voren, klapte zijn kaken om de Beedrill en liet deze daarna los. Verzwakt en met een irritant geluidje ging de Beedrill weg. Joël knikte tevreden zijnd naar zijn Gyarados. Ondanks dat de Pokémon zich niet goed kon voortbewegen op deze ondergrond, probeerde de Pokémon toch om er het beste van te maken. 'Daarom hebben we Water Pulse nu nodig,' zei hij tegen zijn Pokémon. 'Zo kun je van een afstandje iemand flink pijn doen.' Gyarados knikte opgetogen.

Hyper Beam. De aanval drong tot Joël door als een blikseminslag. Gyarados kon Hyper Beam leren. Wel op een ver level, maar toch. Als hij de Pokémon Hyper Beam zou leren na een tijdje, zou hij misschien moeilijker te verslaan zijn. En dan kon hij eventuele gymleiders makkelijker verslaan. Maar zover was het dus nog lang niet. Zijn Pokémon moest eerst nog een paar andere aanvallen goed beheersen. Zo kende hij wel Dragon Rage, maar kon de aanval niet zo perfect uitvoeren als dat hij met een Bite kon. Daarom had Joël zijn tegenstander, de Beedrill, ook laten verslaan met een Bite en niet met een Dragon Rage. Als de Dragon Rage mis was geweest, had de Beedrill alsnog kans gehad om Gyarados uit te schakelen. Al glimlachend sprong Joël op Gyarados. 'En nu ga je me brengen naar de uitgang van Viridian Forest!' De Gyarados keek hem aan alsof hij gek geworden was en met zijn mondhoeken omhoog gedrukt ging Joël weer van zijn Pokémon af. De Pokémon boog zich naar voren en Joël gebruikte die tijd om even te aaien over de enorme kop van zijn Gyarados. De Pokémon leek verrast te zijn door het teder gebaar, maar trok uit trots zijn kop weer terug. 'Keer terug, je mag uitrusten,' zei Joël, waarna hij de Pokémon terugkeerde. Gyarados zou toch niet veel kunnen uithalen op deze ondergrond. Als de Pokémon een paar bewegingen moest doen voor een aanval was het al vermoeid, laat staan als het nu ook nog eens mee moest bewegen door Viridian Forest. Bovendien had de Gyarados met die Beedrill wel genoeg training gehad. Joël beet op zijn onderlip terwijl hij doorliep. Hij kende heel dit deel niet. Was hij verdwaald? Hij schrok op van een geluid, een eindje verderop. Hij begon te rennen. Opeens zag hij iemand staan. Of leek dat maar zo?

Met een brede grijns rende Toby een jongen achterna, die een bal volgde, zigzaggend langs de vele bomen. De Pikachu vond het niet erg om met Mark door Viridian Forest heen te rennen, met zijn voetbal. Dit soort training vond hij veel leuker dan normale training, omdat het na een tijdje zijn neus begon uit te hangen. Je merkte echter wel na een tijdje dat de jongen zijn tempo verminderde en uiteindelijk stopte met rennen, waar hij hijgend tegen een boom aanleunde. Toby had een brede grijns op zijn snoet staan. “Pikachu?” vroeg het gele wezentje toen wat bezorgd en keek in de blauwe ogen van zijn trainer, die opkeek. Mark zette een lichte grijns op zijn gezicht, die uitdagend op de Pikachu gericht stond. “Ik en opgeven.. NOOIT!” hij schopte de bal naar voren en stoof er achter aan, Toby grinnikte om de plotselinge uitbarsting van zijn vriend en volgde zijn voorbeeld. “Pika-Pika!” riep hij al rennend. Mark grijnsde enkel, waarnaar hij abrupt een bocht omging, maar Toby was hem dit keer te snel af. Hij sloeg de bal met zijn staart weg, maar zag vanuit zijn ooghoeken dat Mark aanstalten maakten, om een sliding te maken om zo de bal van de Pikachu weg te trappen. Alleen zijn enkel weigerde verder dienst en Mark moest noodgedwongen een pauze nemen. Toby zag het gebeuren dat hij naar de grond zakte en slaakte een diepe zucht, waar hij zijn ogen bij sloot. Dit gebeurde iedere keer als Mark de bal wilde afpakken of een schijnbeweging wilde maken. “Het spijt me, maatje,” sprak de jongen verontschuldigend, maar Toby schudde met zijn kop, waar een brede grijns op stond. Snel pakte hij de Pokéballen van zijn overige Pokémon en gooide die op het gras neer. Uit de witte massa van licht verschenen; een Vulpix, Eevee, Wartortle en Butterfree. Zoey, de Vulpix kwam naar hem toegelopen en nestelde zich op zijn schoot. “We houden een kleine pauze..” legde de jongen uit aan zijn Pokémon.

Vrijwel meteen gaven zijn Pokémon gehoor aan de woorden van de jongen. Flynn ging languit op de koude grond liggen, Sam zocht Zoey op terwijl Levi zich op zijn schouder nestelde. Daar drukte ze haar paarse kopje tegen zijn wang, waarbij Mark haar over haar kopje aaide. Mark slaakte een diepe zucht, terwijl hij opstond en zijn ogen terneergeslagen op zijn Pokémon liet rusten, die geen zorgen aan hun hoofd hadden. Toby keek hem ongerust aan, maar de jongen glimlachte enkel. Hij dacht terug aan wat hij Shiyo had beloofd, daarbij hoorde hij zichzelf de woorden nog zeggen die hij tegen de brunette had gezegd en meestal hield ie zich aan zijn woord. Alleen het liep niet helemaal zoals hij het gepland had.. nog steeds durfde hij niet terug naar Vermillion City. Toch wilde hij doorzetten voor Shiyo en Sylvia, maar zijn zelfvertrouwen liet hem net zo hard in de steek als dat zijn moeder deed. Zou dit dilemma ooit weggaan? Nee, zo mocht hij niet denken.. hij had Pokémon waar hij voor moest zorgen, daarbij leden de trainingen er al genoeg onder. “Pikapi?” Mark keek op bij het horen van Toby’s stem, waarvan hij de blik in zijn rug voelde prikken. Hij zuchtte diep en zette een klein grijns op zijn gezicht om het wezentje gerust te stellen. Het was misschien moeilijk om te accepteren dat de dingen niet altijd gingen zoals hij het wilde, maar hij mocht niet opgeven, dat had hij immers ook niet gedaan toen hij zijn eerste Contest verloren had. Of toen Zoey hem hard nodig had en hij het trainer zijn ook niet meer zag zitten, had hij het ook niet opgegeven. Het hoefde misschien niet nu.. maar ooit zal het hem lukken om het geluk te vinden en dan was hij de gene die misschien geluk zou hebben. Misschien had hij dat al gevonden en de gene die hij bedoelde stond vlak voor zijn neus en de ander liep hier ergens in Kanto rond.

Mark keek naar het gele wezentje die terug staarde, met zijn kastanjebruine oogjes op hem gericht. Hij knipoogde naar de Pikachu die hem toeknikte en er vervolgens vandoor spurtte met zijn voetbal. “…Uhm.. Toby, wacht!” riep Mark en wilde snel achter het gele wezentje aanrennen, maar vergat bijna zijn andere Pokémon. Hij draaide zich om en riep zijn andere Pokémon naar zich toe. Daarna volgde Mark het gele wezentje snel op de voet, met het groepje Pokémon achter zich aan. Toby rende breed grijnzend met de bal door de struiken heen, wetend dat Mark hem zou volgen, maar nu zijn andere teamgenoten uit hun Pokéballen waren, wilde hij weleens weten hoe snel hij zou reageren. Blindelings volgde hij het pad, maar niet veel later knalde hij vol op tegen iets aan en tuimelde naar achter waarbij hij de voetbal stil bleef liggen. “Chaaa,” piepte Toby terwijl hij met een pijnlijk gezicht over zijn neus wreef en keek geïrriteerd op, waar hij tegenop was gelopen. Hij liet zijn oren verontschuldigend zakken toen hij zag dat het een andere jongen was. Hij maakte hier wel een gewoonte van, right? Toby grinnikte om zijn eigen gedacht en keek vervolgens de onbekende jongen vragend aan, misschien zou Mark opvrolijken van wat afleiding met menselijk contact. “Pikachu?” vroeg de Pikachu, het wezentje wilde weten wat die jongen hier in z’n eentje deed en bleef voor een aantal tellen stil staan kijken naar de jongen..

Het geluid dat hij had gehoord was verdwenen. Joël keek verbaasd om zich heen. Hij voelde de bal van Gyarados heen en weer schudden. Joël wist dat de Gyarados er gewoon uit wilde, maar hij kon het zich nu niet permitteren om hem vrij te laten. Joël wist dat zijn Pokémon nogal fel kon reageren als er anderen in de buurt waren. En hij wist zeker dat dit zo was, want hij hoorde echt wel iets. Het leek meer op een soort geroep en een soort geschuifel. Joël boog zich voorover om voorbij de bosjes te kijken, maar schrok op toen een geel wezentje tegen zijn benen knalde. Joël trok zijn beide wenkbrauwen op toen hij zag hoe een Pikachu naar achteren tuimelde. Hij werd voor één moment vertederd toen de Pikachu zijn oortjes naar achteren deed. Hij had het altijd al een fascinerende en schattige Pokémon gevonden, hoewel zijn voorkeur meer naar Raichu ging. Hij hield van Pokémon die er vijandig en stoer uitzagen. Hij zou een team willen hebben die er stoer zou uitzien en waarmee hij alle badges kon binnenhalen. Hij zou het voor nu echter maar moeten doen met wat hij vond. Hij moest immers twee Pokémon hebben om een badge te halen. De Pikachu haalde hem uit zijn gedachten. Hij keek vragend naar het gele wezentje. 'Sorry, ik snap geen Pikachu-taal,' antwoordde hij een beetje klunzig. De enige Pokémon met wie hij best goed kon communiceren was zijn Gyarados en het was geen goed idee om deze tevoorschijn te halen. In tegenstelling tot Joël zou Gyarados namelijk helemaal niet vertederd zijn door het kleine wezentje en zou een klein geval als een Pikachu juist meer als een reden zien om ten aanval over te gaan. Dan moest je daarbij nog het type van de onschuldige Pokémon optellen - namelijk elektriciteit - en het vormde één grote bedreiging. Het was nog maar goed dat de grote Pokémon de Hyper Beam nog niet kon. Joël had de kracht van die aanval ooit gezien en hij had het een fascinerende, maar gevaarlijke aanval gevonden. Hij richtte zijn blik weer op de Pikachu en probeerde zijn gedachten te verdrijven. 'Waar is je trainer?' vroeg hij kalm. Hij kon natuurlijk niet goed het antwoord begrijpen van Pikachu, maar misschien zou de Pokémon begrijpen waar hij het over had en hem vanzelf leiden naar de trainer. Joël sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte af.

Het antwoord hoefde hij niet lang af te wachten. Hij hoorde het eigenlijk al aankomen. Hij deed één stap opzij zodat hij verder kon kijken dan de struikjes en zag een trainer plus een heel team van Pokémon aanstormen. Hij vroeg zich af of het allemaal voor de Pikachu was. Hij draaide zijn hoofd en zag toen pas de bal die niet ver van de Pikachu terechtgekomen was. Eigenlijk lag het zelfs vlak naast het gele wezentje. Joël bukte zich en rolde de bal met de toppen van zijn vingers tegen de Pikachu aan. 'Hier, ik geloof dat deze van jou is,' zei hij vriendelijk. Hij zwaaide vervolgens naar de trainer die hij in zijn kielzog had. 'Je Pikachu is hier!' riep hij. Zijn blik verraadde geen enkele emotie toen hij opnieuw naar het wezentje keek. Hij vroeg zich af wat het hier opeens deed. Misschien waren ze een spelletje met de bal aan het doen. Misschien was het gewoon een verdwaalde trainer met een lastige Pikachu. Tja, er bestonden zoveel mogelijkheden. Dat de Pokémon van jou was wilde niet automatisch zeggen dat de band ook goed was. Sterker nog, Joël had veel experimenten van zijn ouders bijgewoond waarbij er Pokémon waren die zo agressief reageerden op hun eigen trainer dat deze er geen raad meer bij wist. De Pokémon leken dan tijdens het experiment rustiger te worden. Joël trok met zijn mond toen hij zich bedacht dat het niet voor alle Pokémon gold blijkbaar en zijn gedachten volgen weer naar het ongeluk met de Rhydon. Hij probeerde zich echter niet te laten overmeesteren door die gedachte en concentreerde zich zoveel mogelijk op de trainer die al bijna bij hem was... met zijn groepje Pokémon er ook nog bij.

Toby die nog altijd afwachtend naar de onbekende jongen keek, schrok op uit zijn gedachte toen hij zijn stem liet klinken, en hem vertelde dat hij geen Pikachu taal sprak. Hierbij kon het gele wezentje zich wel voor zijn hoofd slaan, Mark mocht hem dan misschien begrijpen, maar dat gold niet voor iedereen. Het grappige was echter wel dat je diegene voor van alles kon uitmaken, want ze zouden je toch niet begrijpen. Toby grinnikte om zijn eigen gedachte en liet zijn grijns van zijn snoet glijden, Mark was echter een probleem, die zou dit niet grappig vinden, en zeker nu niet. 'Waar is je trainer?' vroeg de jongen deze keer, waarbij hij even een gezicht trok. Dat probleempje was hij even vergeten, hoe erg zou Mark het vinden om een gesprek aan te gaan? Hij wist wel dat hij er niet echt op zat te wachten, maar depressief wegkruipen hielp ook niet. Toby wilde dat die jongen eindelijk eens zou in zien, dat hij dit niet alleen kon… dat hij iemand nodig had die hem kon helpen. Ugh wat hij nou ging doen zou hij waarschijnlijk nog lang gaan aanhoren. Mark moest meer onder de mensen komen en het kon hem niet schelen hoe. “Pika, Pi-pikachu,” antwoordde Toby en wees met zijn kleine wijsvinger naar de struiken. Hij bleef wel erg ver achter, waren zijn teamgenoten dan zo vermoeiend? Opdat moment voelde het gele wezentje dat Marks voetbal zachtjes tegen hem aanrolde en keek hij naar het voorwerp. 'Hier, ik geloof dat deze van jou is,' weerklonk de stem van de jongen weer, dankbaar knikte het gele wezentje naar de jongen en klemde zijn staart om de bal heen. Net als een Aipom. Het ontging hem verder wat de jongen nog meer zei, want zijn aandacht ging opeens naar iets anders.

Automatisch spitste hij alert zijn oren en keek hij naar de struiken, waar hij een ritselend geluid hoorde. Mark kon het niet zijn want die was er nog niet, althans nog niet. Instinctief liet hij waarschuwend wat vonken vrij uit zijn rode wangzakken en keek hij dreigend naar een veel oudere jongen met een… wat was dat voor een Pokémon? Vragend liet hij een van zijn oren zakken, maar werd echter serieus toen hij voelde dat er iets niet klopte. Het was een vaag voorgevoel en dat werd erger toen hij de woorden; gevecht en Gyarados opving. Toby herinnerde zich vaag dat die Pokémon vrij agressief waren, ongeveer net zo agressief  als Sam, maar dan honderd keer erger. Hij had het nog nooit meegemaakt en dat wilde hij zo lang mogelijk uitstellen, zeker met zijn eigen trainer in de buurt. Helaas voor hem was dat al te laat en zag hij Mark al aankomen met Sam enkel op zijn schouder. Hij had de rest zo te zien terug laten keren. “To-!” nog voordat Mark zijn zin af kon maken, vuurde de Pikachu een waarschuwende Thundershock naar de bruinharige jongen, die noodgedwongen naar achter moest springen. Sam wierp hem een kwade blik toe, maar dat boeide hem niet, wat hem meer interesseerde was dat Mark niet dichterbij moest komen. Gespannen keek de Pikachu naar de twee oudere jongens en Mark, die waarschijnlijk geen idee had wat er aan de hand was. Hij had niet alles opgevangen wat er gebeurt of gezegd was, Toby ook niet maar hij had het gevoel dat die jongen, die in witte kleding gekleed, niet te vertrouwen was.

Mark wierp met Sam een verwarde blik uit. De Eevee had blijkbaar ook geen flauw idee wat er gaande was, deze sprong soepel van zijn schouder af. Geïrriteerd besloot de jongen zijn mond open te trekken, hij had de twee jongens wel gezien maar die leken toch niet op hem te letten. “Waar heb jij opeens last van?” vroeg Mark nijdig aan de Pikachu, die nog een Thundershock afvuurde zodra hij aanstalten maakte om dichterbij te komen. Wederom sprongen hij en Sam aan de kant om de straal te ontwijken. Mark slaakte een geïrriteerde zucht om zichzelf te kalmeren en liet zijn blik rondgaan, het enige wat hem opviel waren die jongens… een beetje vreemd om in een bos rond te hangen. Het ging hem ook niet aan, daar niet van, maar hij wist nu ook de weg niet meer terug naar Pewter City. Voor de zoveelste keer. Onderweg hier naartoe had hij een besluit genomen, die hij Toby wilde vertellen, maar het zag er niet naar uit dat de Pikachu naar hem toe zou komen. Hij wilde over vier dagen terugkeren naar Vermillion City voor Mitsu en hun gevecht, maar dan moest zijn Pikachu wel eerst meewerken. Vervolgens richtte hij vragend zijn blauwe ogen op de twee onbekende jongens… wat was hier aan de hand?

OOC: sorry voor het lange wachten. Er kwamen wat dingen tussenx'D
Ik had deze dork ff nodig.

Mark keek nog steeds naar de twee jongens. Hij had nog steeds geen idee van wat hier gaande was, alleen het feit dat Toby zich abnormaal gedroeg. Waarom mocht hij niet dichterbij komen? Pas toen hij een deel van het gesprek opving tussen de twee oudere jongens, begon het hem te dagen. Een gevecht dus… dat verklaarde nog niet waarom Toby zich zo gedroeg. Geïrriteerd zuchtte hij en sloot zijn ogen voor een moment. Sam wierp haar zwarte kijkers omhoog, zodat ze kon zien of alles goed ging. Daarna opende Mark zijn ogen weer toen er tegen hem werd gepraat, het was een van de twee jongens. ‘Je kunt misschien beter een beetje verder weg gaan staan,’ sprak de jongen met het donkerblauwe haar. Even voelde hij de aandrang om te vragen waarom, maar toen hij naar zijn Pikachu keek, die in een verdedigende houding stond, besloot hij maar te doen wat er gevraagd werd. Het was niet zo dat de jongen hem iets had aangedaan, toch? Nu pas merkte hij de gigantische blauwe Pokémon op, zo een gigantisch beest had hij nog nooit van zijn leven gezien. Mark deinsde achteruit en probeerde niet te laten zien dat hij zich bedreigd voelde, al was het niet voor de jongen met het witte haar die toen wat anders voorstelde. "Of deze jongeman kan voor ons de scheidsrechter zijn," stelde deze voor. Voor geen goud ging hij tussen die twee in staan… dan liep hij nog liever de afgrond in als hij niet meer wilde leven.

De bruinharige jongen wierp een blik op zijn eigen Pokémon, ook Sam voelde zich niet helemaal op haar gemak terwijl Toby nog steeds dreigend naar de andere jongen staarde. “Volgens mij ben jij niet helemaal goed bij je hoofd,” gromde Mark zachtjes, wat gericht was op de jongen met het witte haar en wenkte naar zijn eigen Pokémon. Toby leek opgelucht te zijn, dat zijn trainer gehoor gaf aan de waarschuwing van de jongen met het blauwe haar. De Pikachu liep zonder enkele tegenstribbeling achter Mark en Sam aan. Terwijl de Eevee hem geamuseerd aankeek toen ze waren gestopt en op een redelijke afstand waren gaan staan, merkte hij nu pas de katachtige Pokémon op die op het ‘strijdveld’ stond. Nu hij hier zo stond kon hij net zo goed kijken naar het gevecht dat gaande was. Misschien kon hij hier nog wat van leren. Ondanks dat hij een Coördinator was en hij op zich niet veel aan gevechten had gedaan, op die met Sam na, interesseerde het hem wel genoeg om er naar te kijken. Daarbij wilde hij zelf een gevecht met Mitsu, dus was het misschien verstandig om te zien hoe het nou werkte. Ook al was zijn humeur nu totaal omgeslagen, maakte niet weg dat het hem interesseerde. Mark voelde dat Toby inmiddels al terug op zijn schouder zat en knielde vervolgens naar de grond om de Eevee van de grond te pakken, zodat ook zij goed kon meekijken.