Nate keek zichzelf nors aan in de spiegel. Hij was 's morgens vroeg door een hard geluid gewekt, maar was er echter niet achtergekomen van waar het geluid vandaan was gekomen. Had hij dat wel geweten, dan had hij die persoon eens flink door elkaar gerammeld. Niemand mocht hem 's ochtends zo vroeg wakker maken als het niet nodig was! Zijn Raichu zat op zijn bed en keek haar trainer een tikkeltje onderzoekend aan. Ze deed haar oortjes plat toen hij zijn blik op haar richtte. Hij liep naar haar toe en Raichu maakte zich klein. 'Ik heb een speciale opdracht voor je, Raichu,' zei Nate, waarna hij zijn hand op het kopje van Raichu legde. Hij wreef met zijn vingers zachtjes achter haar oortjes omdat hij wist dat ze dat fijn vond. En inderdaad, de Raichu sloot genietend haar ogen en wreef haar kopje dichter tegen zijn arm aan. Ook al zou hij het nooit tegenover haar toegeven, hij werd warm als hij haar zo zag zitten. Ze was zijn Raichu. Zijn alles. Hij herinnerde zich nog dat hij de Pokémon had gevonden in een steegje. Deze was toen nog een Pikachu en was gewond geweest. Nate had nooit geweten wie de eigenaar was geweest van de Pokémon en dat was misschien maar goed ook. De Pokémon voelde zich duidelijk op haar gemak bij hem en ze werden de beste vrienden. Natuurlijk snauwde Nate zo nu en dan naar haar, maar hij zou haar nooit pijn doen. Dat zou hij ook nooit bij zijn andere Pokémon doen. Hij hield van ze, ook al wilde hij dat niet toegeven. Zelfs Butterfree, dat lastig mormel, wekte de laatste tijd van die warme, onverklaarbare gevoelens bij hem op. Nate vermoedde dat hij de Pokémon als een deel van zichzelf begon te accepteren, hoe hilarisch en zwak dat dan ook klonk. Alleen ging hij dat nooit naar haar of naar zijn Pokémon tonen. Nee, zijn Pokémon moesten hard blijven in alle gevechten. Alleen zijn Raichu verdiende zo nu en dan de liefde waar ze zo naar smachtte. 'We gaan Butterfree vandaag trainen. En jij gaat me daarbij helpen. Jij gaat die Butterfee leren hoe het is om een Pokémon van mij te zijn. Ze wilt niet weggaan en kiest ervoor om bij mij te blijven, dan zal ze ook moeten leven met het feit hoe ik mijn Pokémon opvoed.' De Raichu knikte plechtig toen hij zijn woorden had uitgesproken.

Op de rug van zijn Pidgeot vloog Nate naar Viridian City. Hij keek naar beneden. De mensen leken net kleine stippen vanaf hier. Hij ging wat lager naar de grond toe vliegen en zag een paar hoofden nu goed naar boven kijken. Hij wierp een minachtende blik op een klein meisje met een Caterpie. Toen hij opzij keek, zag hij een man die boos naar zijn vrouw keek. Hmm. Lekker typetje. En zo verkeerd zag die vrouw er nu ook weer niet uit, dus die man had in elk geval niets te klagen. Hij zou zich er in elk geval niet in mengen. Die drama was niet aan hem besteed. Bovendien had hij een reden waarom hij vlakbij Viridian City wilde zijn. Hij zag het bos al in de verte opdoemen en dwong zijn Pidgeot om sneller te gaan. De gevleugelde Pokémon wist hem uiteindelijk binnen de twee minuten op de grond te zetten. Nate klopte dankbaar op de vleugel van de Pokémon en keerde hem toen terug in zijn Poké Ball. Daarna pakte hij de Poké Ball van de Butterfree en gooide deze schuin naar voren. 'Géén knuffels,' zei hij gauw tegen de Butterfree toen deze hem al liefdevol aankeek. De Pokémon hield de benodigde afstand en Nate knikte tevreden. 'We gaan je kracht vandaag eens testen.' Hij grijnsde vals naar de Butterfree. Daarna zette hij het op een schreeuwen. Het had het gewenste effect. De Butterfree moest week van angst toezien hoe een zwem Beedrill naar hun toe kwam. 'Butterfree, doe je Sleep Powder!' riep Nate. Hij wist de angst van de Pokémon te overstemmen en met een koppige frons vloog de Butterfree al naar de zwerm Beedrill toe. 'Raichu, doe je Thunder op de Beedrill die te dichtbij komen,' zei Nate met een lichte frons toen Butterfree drie van de tien Beedrill wist te bedekken met haar Sleep Powder. De geraakte Beedrill vielen op de grond. Nate haalde zijn wenkbrauw op toen één Beedrill de Sleep Powder wist te omzeilen en niet al te zacht tegen Butterfree vloog. 'Butterfree, doe je Confusion-attack!' riep hij. Hij zag dat zijn Pokémon zich probeerde te concentreren, maar de Beedrill intimideerde haar te erg. 'Raichu, Thunder,' zei Nate kortaf. De hoge kreet van pijn klonk scherp in zijn oren toen Beedrill geraakt werd. De Beedrill trok zich onmiddellijk terug en ze bleven nog maar met twee over. 'Kom op, die kun je best aan,' spoorde hij zijn Butterfree aan. Hij kon een warm gevoel niet onderdrukken toen zijn Butterfree koppig naar hem knikte en zich weer in de strijd gooide. Was dat gevoel dat hij had soms een gevoel van... trots?