“Zijn we er al bijna?” Zelda zat licht trillend van de spanning op de achterbank in de auto van haar ouders. Haar moeder keek om naar haar dochter terwijl haar vader ongestoord verder reed. “Je moet nog heel even geduld hebben. Zie je dat dorpje al in de verte?” sprak Mathilde, waarna Zelda nieuwsgierig tussen haar ouders door naar de vooruit keek. Inderdaad, daarachter waren huizen te zien, het was zelfs een heel dorp! “Oh, ik kan haast niet wachten!” riep het meisje enthousiast. Tijdens de rit had ze er al over nagedacht welke Pokémon ze zou nemen. Haar vader had een Blastoise en haar moeder had een Venusaur, die ze allebei bij de toenmalige professor hadden opgehaald in Pallet Town. Omdat zij waren begonnen met een Squirtle en een Bulbasaur, had Zelda besloten om een Charmander te nemen. Ze wist dat die niet erg nuttig zou zijn bij de eerste twee gyms, maar dat maakte voor haar niets uit. Ze zou zich toch alleen maar concentreren op het deelnemen aan contests. Misschien dat ze een keer zou vechten tegen de eerste twee gymleiders als ze erg lang zou moeten wachten op de volgende contest, maar dat zou ze later nog wel zien. Eerst maar eens haar Pokémon ophalen!

Een aantal minuten later stopte de auto voor het laboratorium van professor Oak. Zelda en haar ouders stapten uit en keken allemaal even naar het laboratorium. “Het ziet er nog bijna net zo uit als vroeger,” zei Roger toen om de stilte te breken, waarna hij weer naar zijn dochter keek. “Wil je dat we hier even wachten?” vroeg Zelda's moeder vervolgens, waarop Zelda haar hoofd schudde na even nagedacht te hebben. “Het zal wel lukken. Jullie begonnen toch ook meteen met jullie reis?” antwoordde het meisje toen. Mathilde en Roger keken elkaar een moment aan en begonnen toen te lachen. Dat deden ze wel vaker als ze weer dachten aan de tijd dat ze nog jonge trainers waren, ongeveer net zo oud als Zelda. “Ach, dat is ook waar,” reageerde Roger. “Ik weet zeker dat het goed komt,” vervolgde hij terwijl hij even over Zelda's hoofd aaide, waardoor haar haar wat door de war raakte. Zodra Roger zijn hand weer had weggehaald streek het meisje haar haar weer in model. “Ik zal zeker nog eens langskomen,” zei ze, waarop haar moeder goedkeurend knikte. “Vergeet niet om af en toe een mailtje te sturen,” sprak de vrouw. Na een kort 'tot ziens' liep Zelda op het laboratorium af terwijl ze de auto van haar ouders hoorde wegrijden. Voordat ze naar binnen ging, haalde ze nog eens diep adem. Eindelijk was het dan zover! Met goede moed liep ze het gebouw binnen.

“Hallo? Is daar iemand?” zei Zelda terwijl ze om zich heen keek. Ze stond in het halletje bij het laboratorium, maar er was geen mens of Pokémon te bekennen. Het meisje liep de hoofdgang in en keek weer om zich heen. “Professor Oak?” riep ze wat harder dan daarnet. Ze had toch echt wel verwacht dat er meer mensen waren hier, maar zoals het er nu uitzag zag het lab er wat verlaten uit. Zou de professor niet aanwezig zijn vandaag? Maar als dat zo was zou de deur toch op slot zijn geweest? “Wie is daar?” hoorde ze toen een mannenstem zeggen en zodra ze zich had omgedraaid zag ze inderdaad een man met grijs haar een kamer uit lopen. Als ze de beschrijvingen moest geloven, moest dit wel professor Oak zijn! “Ik ben Zelda Thalia en ik kom mijn starter ophalen,” antwoordde ze. De professor leek wat verward te zijn en viste vervolgens een kleine agenda uit de zak van zijn labjas en bladerde er in. Na een aantal tellen keek hij weer naar het meisje. “Oh, natuurlijk, Zelda Thalia uit Cerulean City! Ik was helemaal vergeten dat je zou komen,” zei hij wat verstrooid terwijl hij het agendaatje weer in zijn jaszak liet verdwijnen. “Kom maar mee, dan kan je je starter uitkiezen.”

Professor Oak opende een grote deur aan het einde van de gang en even was Zelda verrast over wat ze zag. Het was een grote ruimte waar allerlei instrumenten stonden voor onderzoek en er was zelfs een groot aantal planken waar een heleboel Poké Balls op lagen. In het midden van de kamer stond een tafeltje met drie Poké Balls. De professor liep er naartoe en ging naast het tafeltje staan. “In deze Poké Balls zitten de starters waar je uit kan kiezen: Bulbasaur, Charmander en Squirtle. Neem maar rustig de tijd om een keuze te maken,” sprak de professor, waarna Zelda dichterbij kwam. “Oh, maar ik heb al gekozen,” antwoordde het meisje. De professor knikte goedkeurend. “Zo te horen heeft iemand hier haar research gedaan. Dus, welke Pokémon kies je?” vroeg hij. “Ik kies Charmander,” zei Zelda vrolijk, waarna de professor naar één van de Poké Balls wees. Het meisje pakte de Poké Ball op en liet de Pokémon eruit komen. En inderdaad, het was een Charmander! De Pokémon keek het meisje nieuwsgierig aan en maakte een vrolijk geluidje. Zelda lachte en aaide de Charmander over zijn hoofd. “Dus je kiest voor Charmander? Ben je zeker van je keuze?” vroeg professor Oak vervolgens. Zelda keek op en knikte heftig 'ja'. “Ik weet het zeker.” De professor glimlachte en liep toen naar een andere tafel en pakte daar wat spullen op. Als eerste gaf hij haar een apparaat, wat Zelda meteen herkende. “Volgens mij heb je al eens eerder een Pokédex gezien, of niet soms?” sprak Oak, waarna hij het meisje ook vijf lege Poké Balls gaf. “Kijk, je kan technisch gezien al naar buiten gaan om Pokémon te vangen,” vervolgde de professor. “Heel erg bedankt, professor!” reageerde Zelda, waarna ze de Pokédex en de Poké Balls in haar schoudertas stopte.

De professor keek van Zelda naar de Charmander en weer terug. “Wil je hem trouwens een naam geven?” vroeg hij. Het meisje dacht even na terwijl ze naar de oranje vuurpokémon keek. “Hm... ik denk dat ik hem Rex noem,” antwoordde ze, waarna ze breed glimlachte. Rex, dat klonk nog niet eens zo slecht! “In dat geval, veel geluk, Zelda en Rex!” sprak professor Oak. “Nogmaals bedankt, professor,” reageerde Zelda, waarna ze Rex even in zijn Poké Ball liet verdwijnen. Ze draaide zich om en liep terug door de gang en naar buiten. Toen ze eenmaal buiten was liep ze nog een stukje verder, tot ze een bankje had gevonden. Ze ging erop zitten en liet Rex er vervolgens uit komen. De Charmander stond voor aan en keek verbaasd om zich heen, waarna hij Zelda met een schuin kopje aankeek. “Het ziet er hier anders uit dan in het lab, is het niet?” vroeg Zelda, waarbij ze een korte 'chaarr' als antwoord kreeg. “Je went er wel aan, het is echt mooi hier buiten! Trouwens, ik denk niet dat ik me al goed heb voorgesteld. Ik heet Zelda,” zei ze glimlachend, waarna Rex weer een vrolijk gegrom liet horen.

Zelda keek wat verrast op toen er een vrouw naast haar op het bankje kwam zitten, waarbij het erop leek dat de vrouw haar niet eens had gezien. Aangezien ze niet in een vrolijke bui leek te zijn, wachtte het meisje maar even af met haar begroeting. Ze merkte op dat de vrouw een Persian bij zich had, wat Zelda een erg mooie Pokémon vond. Ze zagen er altijd zo trots en machtig uit, zelfs als ze van trainers waren. Natuurlijk was dat niet de enige Pokémon waarvan Zelda vond dat ze van nature een bepaalde uitstraling hadden. Een Serperior uit Unova zag er bijvoorbeeld uit alsof die uit een adellijke familie kwam en een Charizard leek zo uit een legende te zijn gevlogen. Zelda richtte haar blik weer even op de vrouw naast haar, die nu pas leek te merken dat ze naast haar zat. De vrouw maakte een ninja-achtige beweging, waardoor het meisje even giechelde. Het zag er immers best grappig uit, zo'n volwassen vrouw die schrok van een jong meisje.

Zo te zien dacht de vrouw er hetzelfde over, want ze kalmeerde al vlug en hield ze ongemakkelijk haar hand achter haar hoofd. “Ehh, sorry, ik zag je niet,” zei ze, waarop Zelda vriendelijk glimlachte. “Geeft niet,” reageerde ze, waarna de vrouw even geïnteresseerd naar Rex keek en toen weer naar haar. Het meisje had het gevoel dat de vrouw iets zou zeggen, wat ook zo bleek te zijn.  “Aah, een nieuwe trainer zo te zien. Zie ik je over een tijdje bij mijn gym aankloppen? Of ben je een coördinator? Zo ja, dan hoop ik dat je veel lintjes weet te winnen,” vroeg ze. Zelda keek de vrouw even aan terwijl ze nadacht over een antwoord. Bij haar gym aankloppen? Was ze dan een gymleider? Nu ze er zo over nadacht, kon ze zich wel herinneren dat haar ouders nog niet zo lang geleden iets hadden gezegd over een nieuwe gymleider die Brock zou vervangen. Zou dat dan deze vrouw zijn? “Ik ben een coördinator, maar ik denk dat ik wel een keer de eerste gym ga uitdagen om iets te doen te hebben tussen de wedstrijden door,” antwoordde Zelda enthousiast. Ze wist dat ze als coördinator alleen de eerste twee gymleiders mocht uitdagen, maar dat gaf niet. Ze zou zich vooral gaan concentreren op de uitstraling van haar Pokémon en de eerste twee gyms waren maar optioneel voor haar.

“De naam is Eve Cross, trouwens. Ik ben de leider van de Rock Type Gym, in Pewter City. En jij?”  vroeg de vrouw vervolgens. Aha! Ze was dus toch een gymleider! Ergens vond Zelda het wel een eer om een gymleider te ontmoeten, maar aan de andere kant was het toch wel wat jammer dat zowat iedere trainer het tegen haar zou opnemen. Niet dat dat uiteindelijk veel uitmaakte, natuurlijk. “Ik ben Zelda Thalia,” antwoordde ze, waarna ze naar de Charmander bij haar voeten wees. “En dit is mijn Charmander, Rex,” vervolgde ze nadat ze de uitgestoken hand van Eve had geschud. De Charmaner kwam rustig, maar nieuwsgierig dichterbij en raakte met zijn voorpoot de hand van Eve aan en liet een kort 'char' als begroeting horen. Zelda liet haar blik afdwalen naar de Persian, die duidelijk een stuk sterker was dan Rex. Volgens haar was de Pokémon zelfs sterker dan de gemiddelde Pokémon die in gyms werden gebruikt, maar dit was dan ook geen steen type Pokémon.  “Wat een mooie Persian is dat trouwens,” sprak Zelda. “Ze ziet er goed verzorgd uit,” voegde ze er nog aan toe, waarna ze even om zich heen keek en merkte dat het laboratorium nog rustiger leek te zijn dan toen ze haar Charmander had opgehaald. “Bent u hier voor professor Oak?”

“Valt reuze mee, het is binnen vijf minuten gedaan indien je de juiste spullen gebruikt. Bovendien, wast deze poes ook zichzelf,” was de reactie van Eve op de opmerking van Zelda dat de Persian er goed verzorgd uitzag. Het meisje lachte en keek weer naar de Persian. “Dat kan natuurlijk ook,” zei Zelda, waarna ze naar haar Charmander keek en hem even over zijn hoofd aaide. Hij was dan wel geen Persian met een schone, zachte vacht, maar de draak-achtige Pokémon mocht er ook best wezen. De twee Pokémon waren allebei uniek op hun eigen manier. Nadat Zelda haar vraag had gesteld of de vrouw hier was voor professor Oak, reageerde ze geïrriteerd. Ze vertelde dat ze te voet vanuit Pewter City naar hier was gekomen voor de professor, maar dat deze op het laatste moment een bericht had gestuurd dat hij het te druk had. Kort daarna excuseerde ze zich voor haar gedrag en vertelde ze dat ze van plan was om met de OV terug te reizen, waarop Zelda begrijpend knikte. “Dat snap ik. Hij was ook al vergeten dat ik vandaag zou komen om mijn starter op te halen,” zei ze.

Het was natuurlijk niet zo dat Zelda het professor Oak kwalijk nam dat hij wat vergeetachtig was. Hij was immers al op leeftijd en... tja... hij was een typische verstrooide professor. “Maar goed, minder over mij, laten we het liever hebben over positieve zaken, zoals de reis die je nu begint. Al een idee wat je gaat gebruiken in de komende wedstrijd?” vroeg de gymleidster toen. Zelda wreef over haar kin terwijl ze nadacht. Ze had nog niet echt nagedacht over wat ze eerst zou gebruiken in de volgende contest, ten eerste omdat ze haar Pokémon nog maar net had en ten tweede omdat ze niet de indruk had dat er snel een wedstrijd zou komen. “Ik ga in ieder geval Rex nog wat verder trainen, zodat hij in ieder geval een aantal interessantere aanvallen kent behalve Scratch en Growl,” zei ze glimlachend waarbij ze de Charmander weer even aankeek, die op zijn beurt weer meer geïnteresseerd leek te zijn in de Persian dan in de twee mensen. “En natuurlijk moet ik ook nog ergens accessoires vandaan halen, maar dan zou ik wel eerst het thema van de volgende contest moeten weten,” vervolgde Zelda. Ze merkte dat ze wat te serieus begon te worden naar haar zin en wisselde dus licht van onderwerp. “In ieder geval zal ik eerst een betere band moeten krijgen met Rex.”

OOC: Sorry, ik ben wat inspiratieloos met Zelda atm ^^"

Hoewel Rex de waarschuwing van de Persian waarschijnlijk niet helemaal begrepen had, bleef hij op een veilige afstand naar de andere Pokémon kijken. Ook al was de Charmander erg nieuwsgierig naar die grotere, zandkleurige Pokémon, hij was verstandig genoeg om op dit moment wat afstand te bewaren voor het geval dat. Zelda had er wel vertrouwen in dat het goed zou komen, dus keek ze weer op naar Eve. “Je kan Rex wel al cool laten ogen door bij zijn verschijning Growl te gebruiken en dan uit te halen met Scratch door bubbels of iets vergelijkbaars die bij het openen van de Pokéball verschenen? Het is misschien maar een entree, maar je wint er wel wat kijkers bij,” zei de vrouw op het moment dat Zelda haar weer aankeek. Het meisje dacht even na en probeerde dat idee voor zich te zien. Een grommende Charmander die uit zijn Poké Ball verschijnt en vervolgens Scratch gebruikt om zo een bepaald effect te creëren zou er inderdaad best indrukwekkend uitzien. “Dat is waar,” zei ze glimlachend. “Daar had ik eigenlijk nog niet over nagedacht,” vervolgde ze terwijl ze wat aan haar onderarm krabde.

“Dat is inderdaad belangrijk, maar mag ik dan weten waarom je er eigenlijk aan mee wilt doen? Enkel als je het wilt vertellen,” vroeg Eve vervolgens terwijl ze Zelda een schouderklopje gaf. Het was weer een vraag waarbij Zelda weer even moest nadenken over wat ze precies zou antwoorden. Het duurde dan ook een aantal ogenblikken voordat ze antwoord gaf. “Eigenlijk wil ik er vooral aan meedoen omdat het me leuker lijkt dan badges verzamelen en te moeten vechten tegen sterke trainers,” begon ze. Het meisje had vaak naar de verhalen van haar ouders geluisterd en ook al klonk zo'n avontuur met Pokémon erg interessant, ergens trok het Zelda niet om rond te reizen en tegen gymleiders te vechten. “Het lijkt me ook fijner om een band te krijgen met een paar Pokémon en samen op te treden. Ik heb wel respect voor trainers, maar het is gewoon niet echt mijn ding,” voegde ze er nog aan toe. Haar ouders waren immers zelf trainers en ze had vanzelfsprekend respect voor hen en voor hun Pokémon. Zelda liet even haar blik rusten op Rex, die op zijn beurt weer nieuwsgierig om zich heen keek, maar toch dicht bij zijn trainer bleef staan. “Heb je misschien tips voor een betere band met mijn Pokémon?” vroeg Zelda toen aan de gymleidster, nadat ze haar weer had aangekeken. Ze wist wel dat het deels iets was dat ze zelf moest uitzoeken, maar een aantal tips konden geen kwaad, toch?

Zelda was eerst wat geschrokken door de blik van de Persian, maar ergens begreep ze de reactie van de Pokémon ook wel. Ze was wat te vlug geweest met haar reactie en had haar mening niet echt positief verwoord, terwijl ze juist niet beledigend wilde overkomen. Het meisje keek stilletjes toe hoe Eve haar Pokémon corrigeerde en excuseerde ze zich, waarna de vrouw vertelde dat je wel degelijk een band opbouwt met je Pokémon als je een trainer bent. Zelda knikte begrijpend en glimlachte zacht. Ze wilde zich verontschuldigen voor haar opmerking van eerder, maar ze besloot om eerst maar even te wachten op wat de gymleidster zou antwoorden op haar vraag. Ze wist niet zeker of de ander wilde antwoorden, maar ze maakte zich niet al te veel zorgen. Er waren niet veel dingen over de omgang met Pokémon die geheim moesten blijven, of tenminste voor zover zij wist. Gelukkig antwoordde Eve inderdaad op haar vraag en Zelda hield haar aandacht gevestigd op wat ze zou zeggen, vastbesloten om geen woord te vergeten van wat de vrouw zou zeggen. Of in ieder geval zou ze proberen om zo veel mogelijk van de tips te onthouden.

De gymleidster vertelde dat een band met een Pokémon niet echt opgebouwd kan worden door te trainen, in tegenstelling tot wat veel andere trainers zeggen. De band ontwikkelde door de gebeurtenissen die je meemaakte met je Pokémon en alleen maar vertroetelen en enkel leuke dingen doen waren not-done. Het was ook zo dat je ook je slechte kanten niet moest verbergen voor je Pokémon en dat als ze bij je bleven, het erg loyale Pokémon zouden zijn en de band erg groot zou zijn of zelfs nog bezig zijn te ontwikkelen. Na al die informatie te hebben verwerkt knikte Zelda langzaam, maar vastberaden. “Dus ik moet vooral mezelf blijven, zodat er een band zou kunnen ontstaan?” vroeg ze, half tegen Eve en half tegen zichzelf als een soort samenvatting van wat ze daarnet te horen had gekregen. Het meisje keek weer naar haar Charmander, die haar op zijn beurt tevreden aankeek. Zelda glimlachte breed en keek de gymleidster weer aan. “Dat gaat vast goed komen! Bedankt voor de raad,” zei ze vrolijk, waarna ze wat om zich heen keek, maar daarna de vrouw weer aankeek. “Bent u van plan om Pallet Town nog wat te verkennen?”