Roads go ever ever on,
Over rock and under tree,
By caves where never sun has shone,
By streams that never find the sea;
- J.R.R. Tolkien

De sneeuw die een paar dagen geleden was gevallen, was allemaal weer weggesmolten. Een proces dat was versnelt door een gestage miezerregen. Het gaf een nogal treurige aanblik, maar voor Quirina kwam het wel goed uit. Ze wist dat deze regenachtige dag de ideale dag was om Mount Moon door te reizen, want aan de buitenwereld zou ze niets missen. Er was geen zon waarvan ze wilde genieten, geen zacht briesje dat haar zorgen verwaaide, geen vogeltjes die hun deuntjes floten... met andere woorden: ze kon vandaag net zo goed binnen zijn als buiten.
Met Zeno op haar schouder en Ara aan haar zijde zette Quirina haar eerste stap in de tunnels van Mount Moon. Ze herinnerde zich de vorige keer dat ze hier had gelopen nog levendig en besloot het er dit keer wat beter van af te brengen. Tegelijkertijd hoopte ze wat Zubat tegen het lijf te lopen, en misschien zelfs een Geodude, zodat ze haar twee Pokémon kon trainen.

Zingend liep ze door de tunnel, om haar angst voor de verstikkende duisternis in de zijgangen tegen te gaan. Ze zong allerlei veel te blije liedjes, die zelfs met allerlei vernuftige computereffecten nog niet op de juiste toonhoogte te krijgen waren. Af en toe, bij een lange uithaal, kroop Zeno ineen vanwege oorpijn. Dat maakte haar aan het lachen, en Zeno kon er eigenlijk ook wel een beetje om lachen (voor zover zijn kaakspieren het toelieten om te lachen, natuurlijk). Ondertussen liet Ara zijn koppen meedeinen op het ritme van haar gezang.
Het was Amon die als eerste doorhad dat ze niet langer alleen waren in de grot. Hij duwde zijn kop tegen Quirina aan en wees. Eerst zag Quirina niets, maar toen drong het tot haar door dat ze naar een steen met ogen stond te kijken.
‘Oh...’ ze bleef abrupt staan. Voor een fractie van een seconde vroeg ze zich af wie van haar twee Pokémon ze op de Geodude af moest sturen, maar eigenlijk wist ze het antwoord al. Ze kende Zeno nog te kort, hij was nog te zwak. Ze durfde hem best tegen een Zubat in te zetten, maar een Geodude had een veel te harde huid voor zijn tanden. ‘Oké, Ara, tijd om weer eens een nieuwe aanval te leren!’ Ara zette vastberaden een stap naar voren en zocht oogcontact met de Geodude. ‘Probeer je Pursuit!’  Dat zou zo onderhand een mogelijkheid voor Ara moeten zijn, wist Quirina, die zich goed in de aanvallen van haar grote loopvogel had verdiept.

Het gevecht dat volgde was kort, maar hevig. Het stond meteen al vast dat Ara zou winnen, want al snel was het duidelijk dat de Geodude nog niet oud was. In tegenstelling, hij had waarschijnlijk een lager level dan de Geodude van Brock. Voor Quirina was het echter het belangrijkst dat haar Doduo de nieuwe aanval onder de knie zou krijgen en dat zou ook nog wel kunnen tegen een Pokémon van level 5, in theorie.
Toen de Geodude aardig verzwakt was, liet ze Ara een stap terug doen en stuurde ze Zeno naar voren. Dat was puur om te kijken waar haar Rattata toe in staat was. Ze had al wel een beetje met hem getraind, maar alleen tegen andere Rattata en laag-gelevelde Pokémon. Een steen gaf waarschijnlijk veel meer tegenstand.
‘Laat jij nu eens zien hoe het moet: doe je Pursuit!’ Zeno was een snelle leerling. Toen ze hem had geprobeerd Hyper Fang aan te leren, was ze tot de conclusie gekomen dat dat nog een te hoog niveau was voor haar ratje, maar ze had hem al wel Sunny Day, Hidden Power en Pursuit aan kunnen leren. Zijn Hidden Power was lang niet zo sterk als die van Doduo en waarschijnlijk bovendien een ander type (al kon ze dat niet met zekerheid zeggen) en zijn Sunny Day was nog wat waterig, maar ze was blij met de progressie die ze maakten.

Enkele minuten later lag de Geodude uitgeteld op de grond. Amon en Atum slaakten vrolijke kreetjes, alsof ze Zeno feliciteerden met zijn overwinning. Quirina glimlachte. ‘Goed gedaan jongens!’ Ze was blij dat haar twee Pokémon goed met elkaar op konden schieten en niet jaloers op elkaar waren of constant ruzie maakten. Ze vond het wel moeilijk om een goede balans te vinden om met de twee om te gaan, omdat ze beiden een andere persoonlijkheid hadden en beiden genoeg aandacht nodig hadden. Ze vroeg zich af hoe dat zou werken als ze nog meer Pokémon had. Nu kon ze haar Pokémon nog naast zich met zich mee laten lopen, maar wat als ze een vol team had? Ze kon moeilijk telkens als zevental overal heen lopen. Dan moest ze haar Pokémon dus terug laten keren in hun Pokéballs. Misschien kon ze een soort regeling maken, dat de ene keer de ene Pokémon met haar mee zou lopen en het volgende uur een van de andere. Ze wist dat ze in ieder geval nooit meer dan zes Pokémon zou moeten vangen. De keuze om een zevende Pokémon in een box te moeten onderbrengen zou haar veel te zwaar vallen.

Na het gevecht lastten ze een pauze in. Hun lunch was niet al te uitgebreid, want Quirina had die dag geen inkopen gedaan. Ze was aardig door haar geld heen en had besloten dat ze vanavond wel in de goedkoopste eetgelegenheid die in Cerulean te vinden was zouden kunnen eten. Ze kwebbelde een eind weg tijdens het eten, totdat het weer tijd was om verder te gaan.
De rest van de weg door Mount Moon hielden ze hun ogen open voor mogelijke andere Pokémon die ze zouden kunnen aanvallen. Al met al verliep de reis veel voorspoediger dan weken geleden, toen ze voor het eerst door Mount Moon had gelopen. Was ze psychisch gegroeid? Volwassener geworden? Had ze meer zelfvertrouwen gekregen? Zelf vroeg ze zich dat niet af, ze stond er niet eens bij stil. Haar volledige aandacht ging naar haar twee Pokémon en de wil om te trainen. En misschien was dat wel precies wat er nodig was om haar zonder problemen deze grotten door te krijgen.