Een zucht gleed over Joëls lippen terwijl hij naar Bellsprout keek, welke zijn uiterste best deed om de orders van Joël op te volgen. Hij wist dat hij heus wat minder perfectionistisch mocht zijn en meer blij met wat Bellsproul wél kon dan wat hij niet kon, maar hij kon het toch niet helpen dat hij zich een tikkeltje gefrustreerd voelde over de aanvallen van de Pokémon en hoe hij ze uitvoerde. Hij ging over een poosje de gym uitdagen en het zou fijn zijn als zijn Bellsprout eindelijk eens wat opstak van wat Joël hem probeerde te leren. Op dit vlak was hij dan ook weer behoorlijk ambitieus, maar hij was ook weer niet iemand die het op zijn Pokémon ging uitwerken als het niet lukte. Zijn Pokémon waren nog altijd zijn maatjes, of ze het nu goed deden of niet. Hij zou alleen willen dat de aanvallen van Bellsprout wat beter gemikt waren. 'Goed, Bellsprout, we oefenen het nog een keer,' sprak hij met zijn kaken op elkaar geklemd toen Bellsprout de ring van Gyarados' Water Pulse wéér miste. 'Zodra Gyarados die Water Pulse afvuurt, wil ik dat je die Vine Whip door de ring schiet. Je moet een bewegend doelwit kunnen raken als je goed genoeg wilt zijn voor de gym.' Zijn Bellsprout keek hem aan en Joël zag dat de Pokémon zweette. Hij haalde zijn kaken van elkaar af zodat hij een minder gefrustreerde indruk zou maken en probeerde zijn blauwe ogen iets zachter op de Pokémon te laten rusten. Het hielp, want het zweetdruppeltje verdween en de Pokémon keek al iets meer vastberaden naar Gyarados, welke nogal verveeld leek te zijn. Joël wierp hem een waarschuwende blik toe, waarop de Gyarados met zijn ogen draaide en vervolgens wachtte op de volgende instructies van Joël. 'Gyarados, Water Pulse!' riep de jongen niet veel later. De blauwe Pokémon maakte grote ringen met zijn bek en geconcentreerd vuurde Bellsprout een Vine Whip af. 'Yes!' riep de jongen vrolijk uit toen Bellsprout doel trof. Zijn Vine Whip was recht door de drie grote ringen gegaan. De Bellsprout leek ook opgelucht te zijn. Joël voelde zich nu eerlijk gezegd meer een Coördinator dan een Pokémon-trainer, maar goed. Hij wilde dat zijn Bellsprout bewegende doelen kon raken. 'Opnieuw!' riep hij, waarop Gyarados zijn Water Pulse weer gebruikte, maar dit keer de andere kant op. Bellsprout gebruikte opnieuw zijn VIne Whip. Deze keer miste hij er maar één.

Het duurde niet lang voordat Joël uitgestrekt in het gras lag. Hij had zijn handen onder zijn hoofd geplaatst en keek naar de hemel. Het begon ondertussen al wat te schemeren omdat het inmiddels al herfst was en het daardoor al vroeger donker werd. Eigenlijk zou hij een Pokémon Center moeten zoeken om te kunnen overnachten, maar hij besefte dat hij het niet eens erg vond als hij hier zou slapen. Als het maar niet begon te regenen. Zijn Bellsprout was ondertussen nog wat aan het oefenen met zijn Vine Whip, maar dan wel alleen. Gyarados had lui zijn lijf in het water gelegd en rustte met zijn grote kop nu op de kade, wat er vast vreemd moest uitzien voor mensen die langs kwamen lopen. De rode ogen van Gyarados dreigden steeds dicht te vallen en ook Joël moest zijn best doen om niet hier en nu in slaap te vallen. Een koude bries liet hem even huiveren en liet hem toch maar weer verlangen naar een warme Pokémon Center. Net toen hij overeind wilde komen, hoorde hij een geluid. Hij draaide zijn hoofd en ook Gyarados leek gealarmeerd te zijn. Zijn Bellsprout, welke nog altijd met zijn Vine Whip aan het oefenen was op door de wind bewegende graspollen, had niks in de gaten. Joël trok een wenkbrauw op. 'Wie is daar?' vroeg hij kalm. Het zou vast wel weer een verdwaalde trainer zijn of iemand die warmte zocht en de stad van Viridian City niet kon vinden.

OOC: Eerste post gereserveerd voor Femke! c:

Zelda knikte goedkeurend toen Rex een rookwolk tevoorschijn liet komen en er vervolgens Ember tegen gebruikte. Het effect zag er fascinerend uit, want hoewel het vuur niet zo fel was door de rook, zag het er erg mysterieus uit. “Goed zo! Dat zag er weer mooi uit,” zei Zelda, waarna Rex naar haar toe liep en haar trots aankeek. Sinds de laatste contest had het duo al vaak geoefend met combinaties van aanvallen, maar jammer genoeg kende de jonge Charmander niet meer dan vier aanvallen. Tja, dan zijn er niet zo veel combinaties mogelijk. Zelda glimlachte naar de Pokémon en aaide hem over zijn hoofd. “Misschien moeten we toch maar eens een Pokémon gevecht houden met een andere trainer. Daar kunnen we allebei vast wel wat van leren,” zei ze, waarop Rex instemmend knikte en een vrolijk gegrom liet horen. “Laten we dan meer eens gaan kijken of we iemand kunnen vinden.” Zelda stond op en keek om zich heen, waarbij het haar opviel dat het al wat donker begon te worden. Was het al zo laat? Dan konden ze beter naar een Pokémon Center gaan om daar te overnachten. Haar ouders hadden al vaak genoeg tegen haar gezegd dat ze 's nachts beter niet buiten kon zijn om bepaalde redenen.

“Dat gevecht komt morgen wel. We gaan eerst even kijken waar we kunnen gaan slapen, oké?” vroeg Zelda aan de Charmander, die het wel wat jammer leek te vinden dat het gevecht uitgesteld moest worden. “Nou ja, misschien komen we nog iemand tegen. Een gevecht hoeft niet lang te duren, toch?” Bij deze woorden klaarde Rex meteen op en liet een strijdlustige 'char' horen. Zelda lachte en begon al te lopen in de richting van de dichtstbijzijnde stad. Rex liep naast haar terwijl hij om zich heen keek om te zien of er ergens nog trainers waren. Na een tijdje te hebben gelopen, merkte Zelda iets op bij de rand van een meer. “...Een Gyarados?” mompelde ze verrast. Wat deed een Gyarados nou weer hier? 'Wie is daar?' Hoorde ze toen iemand zeggen, en op dat moment snapte ze wat er aan de hand was: Joël was ook hier met zijn Pokémon. “Ik ben het; Zelda,” zei ze, waarna ze op de jongen af liep die ze in het gras zag zitten.

Ceder
Squirtle draafde door het gras, met Ceder, Alaska en de bepakking op zijn rug. Hij kon hen makkelijk dragen, wist Ceder. Februari fladderde naast hen. Haar snelle vleugelslagen konden Squirtle ook in galop ook nog bijhouden, dus dit draftempo was voor haar goed vol te houden. Op Ceders gezicht stond een brede glimlach terwijl ze keek naar de verkleurende lucht. Ze moest maar eens een goed plekje voor haar tent zien te vinden. Dat zou op de Southern Plains niet al te moeilijk moeten zijn. Ruimtegebrek was er in ieder geval niet.

Op zo'n platte vlakte viel een grote vorm nogal op en Ceder zag het silhouette van de Gyarados dan ook al gauw. De grote pokémon lag met zijn lichaam in het water en zijn kop rustend op de oever. Squirtles passen haperden even in twijfel. De Gyarados leek half te slapen, maar zag er nog altijd vervaarlijk uit. Er waren echter ook twee mensen bij, dus het was geen gevaarlijke, wilde pokémon. Ceder had dat vervaarlijke van de Gyarados nauwelijks gezien. Zij vond hem vooral enorm gaaf. Grote pokémon joegen haar niet zo gauw angst aan, zij was haar grote Tauros gewend, die andere mensen ook nog wel eens eng vonden. Ze wist dat Squirtle geen vlieg kwaad deed, dus waarom zou deze Gyarados dat wel doen? De jongen herkende ze niet, het meisje wel en na een paar tellen bedacht ze zich waarvan ze haar kende. De Winter Wonderland Contest! Ze zag de Charmander Rex ook.
Aangekomen bij het groepje, stapte ze van Squirtles rug. "Hallo", zei ze vrolijk. "Zelda, toch? Ik herinner me je van de contest." Ze richtte zich tot de jongen. "Is dat jouw Gyarados? Hij is echt heel cool. Oh, en een Bellsprout, die zijn zo leuk." Ze vroeg zich af of ze hen te enthousiast begroette, aangezien ze hen niet eens echt kende. Er stonden geen bomen of struiken in de buurt, dus Ceder stak haar arm uit zodat Februari ook even uit kon rusten. De Zubat ging er dankbaar aan hangen. Ze was klein en licht, dus het kostte Ceder weinig moeite haar te dragen. Het zou pas lastiger worden wanneer Februari evolueerde. Een Golbat was net een beetje te groot en te zwaar om langere tijd te dragen...

Het meisje met de blonde haren kwam hem bekend voor, evenals de Charmander die zich aan haar zijde bevond. Even later zei het meisje haar naam en meteen herkende hij haar weer. Ze was de coördinator die hij eerder had ontmoet. Gelukkig niemand die vervelend kwam doen, dus. Gyarados opende lui één oog om te kijken wie er was, maar sloot zijn oog weer met een kort gesnuif toen hij Zelda herkende. De Charmander die zich naast haar bevond was voor hem niet echt een reden om geïnteresseerd te zijn. Als ze een grotere en gevaarlijkere Pokémon bij zich had gehad, dan was hij misschien geïnteresseerd geweest. Bellsprout was echter wel geïnteresseerd in de Charmander en keek de Charmander dan ook aandachtig aan. Joël ging ondertussen overeind zitten omdat het niet echt beleefd was om haar te begroeten terwijl hij languit in het gras lag. ‘Oh, hoi, Zelda,’ zei hij, waarna hij een korte glimlach schonk naar het meisje. Hij had zijn mond al zo lang niet in een glimlach gewrongen dat het raar was om dat nu wel te doen. Hij was de laatste tijd nogal serieus vanwege Bellsprout’s intense training voor de gym. De Pokémon moest klaar zijn om te vechten eer dat hij de gym ging uitdagen, dus hij wist dat hij nog wel wat werk aan de winkel had. Bellsprout was immers van een lager niveau dan zijn Gyarados, wat normaal was omdat hij de Pokémon in een gedeelte had gevangen waar niet al te sterke Pokémon voorkwamen. Dat moest ook niet, want anders kon hij de Pokémon misschien niet vangen omdat hij te sterk zou zijn voor Gyarados, hoewel de grote blauwe Pokémon dat natuurlijk nooit zou toegeven als dat ook daadwerkelijk zo was. Net toen hij wilde vragen hoe het met haar ging, arriveerde er een ander meisje. Deze keer kende hij haar niet en hij keek verwonderd op toen ze enthousiast begon te praten. Het meisje leek Zelda wel te kennen, maar hem niet. Deze keer opende Gyarados beide ogen omdat hij zijn naam hoorde en keek vervolgens naar de Tauros. Hij vond de Squirtle niet zo interessant, maar de Tauros wel. Toch nog altijd niet interessant genoeg om zich in zijn volledige lengte op te richten, maar hij hield wel zijn beide ogen open en dat was al heel wat voor de blauwe Pokémon. Joël verwerkte de vraag even en besloot dat hij genoeg gezwegen had.

‘Dat is inderdaad mijn Gyarados,’ zei hij. Hij keek even over zijn schouder naar de luie Pokémon. ‘Zoals je kunt zien heel erg goed getemd.’ Hij grinnikte even. Daarna richtte hij zijn aandacht op haar Pokémon. ‘Een Tauros en een Squirtle, hè?’ zei hij zacht. ‘Ook niet slecht.’ Hij gaf haar een vriendelijk knikje. ‘De naam is trouwens Joël, mocht je dat willen weten.’ Hij grinnikte even kort, waarna hij zijn rug afklopte en zich naar de twee meisjes draaide. Hij richtte zijn blik op Zelda. ‘Heb je trouwens nog kunnen winnen bij één van de Contests waar je aan ging meedoen?’ vroeg hij lichtelijk geïnteresseerd. Hij was benieuwd of ze zich had weten te redden met haar Charmander. Bellsprout richtte ondertussen zijn aandacht op de Squirtle, de Tauros en de Charmander. Hij had opgevat dat het meisje voor hem Zelda kende van een contest, dus dan zou het kunnen zijn dat zij ook een coördinator was. ‘Volgens mij doen jullie allebei aan contests,’ zei hij meer concluderend dan dat hij het echt aan het onbekende meisje vroeg. ‘En hier sta ik dan, als trainer.’ Hij grinnikte even kort, waarna hij besloot om te luisteren naar wat de meisjes te zeggen hadden. Gyarados richtte zich ondertussen een beetje op in zijn lengte en keek even naar de Pokémon, overduidelijk twijfelend of hij wel aan land zou moeten komen of niet. Hij kon zich niet zo heel goed voortbewegen op het land en wist ook niet zeker of hij wel zin had om tussen dat groepje daar te gaan staan. Maar ach, dat kon hij later ook nog wel beslissen, toch?

Ze had het juist gehad: deze jongen was inderdaad Joël. ‘Oh, hoi, Zelda,' zei hij nadat hij overeind was gaan zitten. Het blonde meisje glimlachte en wilde net vragen hoe het met hem ging, toen ze een ander meisje opmerkte dat hun kant was opgekomen met een Tauros. Zelda herkende haar vaag, maar ze kon zich niet meteen herinneren waar ze haar van kende. 'Hallo, Zelda, toch? Ik herinner me je van de contest,' zei ze. Haast meteen wist Zelda weer wie het meisje was. “O ja, jij bent toch Ceder?” vroeg ze, al was het meer een bevestiging dan een vraag. Nu wist ze inderdaad weer dat ze dit meisje bij de contest had gezien. Ceder had die gewonnen, toch? Ze had zich echter al tot Joël gekeerd voordat Zelda de kans kreeg om het te vragen. Ach, dat kon later nog wel. 'Is dat jouw Gyarados? Hij is echt heel cool. Oh, en een Bellsprout, die zijn zo leuk,' hoorde ze Ceder tegen Joël zeggen. De jongen antwoordde op haar vraag en complimenteerde haar met haar Pokémon. Omdat Zelda op dit moment niet aan het woord was en omdat ze de informatie die Joël gaf al kende, keek ze even naar Rex. De Charmander leek niet goed te weten of de Tauros wel te vertrouwen was, al was hij er niet echt bang voor. Hij vond de Bellsprout daarentegen een stuk interessanter, maar die kwam ook wat minder groot en dreigend over.

Zelda keek weer op toen Joël oogcontact met haar maakte. ‘Heb je trouwens nog kunnen winnen bij één van de Contests waar je aan ging meedoen?’ vroeg hij aan haar, waarop ze haar hoofd schudde. “Helaas niet, maar ik ben nog maar een beginner. Het zou gek zijn geweest als ik meteen gewonnen zou hebben,” zei ze glimlachend. Natuurlijk had ze het jammer gevonden dat ze de contest niet had gewonnen – ze was zelfs als laatste geëindigd – maar ze had het dan ook niet heel anders verwacht. Er deden vast een aantal coördinatoren mee die al veel meer ervaring hadden met contests en die dus vanaf het begin af aan meer kans maakten om te winnen. Ach, ze had er het één en ander van geleerd, nietwaar? ‘Volgens mij doen jullie allebei aan contests, en hier sta ik dan, als trainer,’ deelde Joël vervolgens mee, waardoor Zelda toch wel even moest lachen. Het waren immers twee totaal verschillende manieren om iets met Pokémon te doen en nu kwamen ze bijeen. Nu nog een gymleider en het groepje zou compleet zijn!

Ceder
“O ja, jij bent toch Ceder?” vroeg Zelda en Ceder knikte. Wacht, Winter Wonderland Contest? dacht ze, dat was die ervoor. De laatste was de Autumn Wind Contest. Daar ken ik haar van. ‘Dat is inderdaad mijn Gyarados,’ antwoordde de jongen op haar vraag. ‘Zoals je kunt zien heel erg goed getemd’, voegde hij daar met een blik op de nogal slaperig ogende pokémon aan toe. ‘Een Tauros en een Squirtle, hè? Ook niet slecht.’ Ceder glimlachte en keek even naar Februari, die hij niet had genoemd. De Zubat leek het niet eens opgemerkt te hebben. ‘De naam is trouwens Joël, mocht je dat willen weten.’ "Oh ja, ik ben dus Ceder, zoals Zelda zei. En dit zijn Squirtle, Alaska en Februari", stelde Ceder zichzelf en haar team voor. Februari keek op alsof ze wakker werd uit een dagdroom. Joël en Zelda hadden het even over de contest. Blijkbaar was dat Zelda's eerste geweest. ‘Volgens mij doen jullie allebei aan contests,’ zei Joël toen in het algemeen. ‘En hier sta ik dan, als trainer.’ Ceder grinnikte. "Laten we dan maar niet over seals en strikjes gaan praten", zei ze opgewekt tegen Joël. "Heb je al badges?" Ze wist niet hoe lang hij al op reis was. Hij leek maar twee pokémon te hebben, maar in ieder geval de Gyarados moest wel sterk zijn, aangezien het een pokémon was die pas op level twintig evolueerde vanuit Magikarp. Ceder had zich altijd afgevraagd hoe je een Magikarp in Mewsnaam tot level twintig moest zien te krijgen.

Februari
Ze wist niet eens waar ze aan gedacht had, maar toen Ceder haar naam noemde werd ze uit die gedachten opgeschrikt. Ze hoorde meerdere stemmen. Toen ze aan was komen vliegen had ze met haar oren 'gezien' dat er twee mensen en drie andere pokémon waren. Ze draaide met haar oren en maakte hoge geluiden die voor de andere aanwezigen niet hoorbaar waren. Met de echo's beluisterde ze wat beter hoe ze eruit zagen. Een jongen en een meisje, een hele grote pokémon en twee kleinere. De Charmander herkende ze, als soort dan, niet deze Charmander in het speciaal. Er kwamen vaak genoeg jonge trainers met Charmander door haar grotten in Mount Moon. Trainers die zijzelf had helpen weg te jagen met de rest van haar groep. Ze had ook wel eens eerder een Bellsprout gehoord. Maar dat grote monster... dat kende ze niet en zijn grootte joeg haar angst aan. Niemand anders leek er echter bang voor te zijn, dus ze nam aan dat het niet gevaarlijk was. "Hoe heten jullie?" vroeg ze, want ze had nu ze zelf een trainer had het concept van namen ontdekt. Ze ad nog nooit een naam gehad. De groep Zubat waar ze deel van had uitgemaakt had bijna één individu geleken, namen waren overbodig.

De opmerking van Ceder liet hem even grinniken. Nee, als ze daarover zouden gaan praten zou hij niet veel toe te voegen hebben. Hij begreep sowieso maar weinig van al die contests, behalve dan dat je combinaties moest maken van de aanvallen van je Pokémon en dat deze er zo goed mogelijk uit moesten zien. Nee, niks voor hem. Hij vond het wel een tikkeltje sneu voor Zelda dat ze niet gewonnen had. Dat wilde zeggen dat ze op een lagere plaats geëindigd was en eerlijk gezegd had hij het haar wel gegund. Maar ja, als je alles zo makkelijk kon winnen in het leven, was hij niet op reis gegaan. Waarschijnlijk vond Zelda het op dat moment erg, maar nu vast niet meer. Ze leek er in elk geval rustig over te kunnen praten en Joël vond dat je over een verlies ook niet beschaamd hoefde te zijn. Het betekende immers dat je het geprobeerd had. Dat je dan deze keer niet won wilde niet zeggen dat je het niet kon, maar dat je gewoon wat harder moest proberen. Hij hoopte dat Zelda de volgende keer wel zou winnen. Misschien moest hij er toch maar over nadenken om één zo’n contest bij te wonen zodat hij ook meteen weer had gezien hoe zoiets in zijn werking ging. Ach, hij kon later nog aan Ceder en Zelda vragen wanneer de eerstvolgende contest was, maar eerst zou hij luisteren naar wat ze te zeggen hadden. Hij grinnikte op de vraag van Ceder. ‘Op dit moment nog geen, maar er wordt aan gewerkt,’ sprak hij. Hij wees naar Bellsprout. ‘Ik heb deze Pokémon gevangen zodat ik een stuk makkelijker en ook meer voorbereid kan gaan naar de gym in Pewter City.’ Hij glimlachte naar de meisjes en keek vervolgens naar Gyarados en Bellsprout. Ja, met hun moest het wel lukken, toch?

Bellsprout draaide zich om toen hij de Zubat wat hoorde zeggen. Hij kneep zijn ogen dicht. Had dat ding geen ogen? Hij had geen idee. Maar ja, hij had wel meerdere Pokémon gezien die er echt super raar uitzagen. Zo had hij eens, toen hij in de bosjes was – en dat was nog voordat hij een trainer kreeg – een Pokémon gezien met grassprieten op zijn hoofd. Het had een beetje op een haardos geleken. Bovendien had de Pokémon ook gewoon helemaal geen armen gehad en had hij een paarsblauwe huid gehad, als hij het zich nog goed kon herinneren. Hij moest echter wel nadenken over Zubat’s vraag, maar hij kon het zich niet herinneren dat zijn trainer hem een naam had gegeven. Eerlijk gezegd had hij dat ook niet erg gevonden. ‘Ik heb geen naam, denk ik,’ zei hij daarom ook eerlijk tegen Zubat. Zijn blik gleed naar zijn teamgenoot verderop. Deze deed één oog open en maakte oogcontact met Bellsprout. Bellsprout voelde een huivering door zijn lijfje gaan. Jakkes. Moest hij zijn trainer nu echt met deze Pokémon delen? Het zag er naar uit alsof de Pokémon hem elk moment kon opeten. ‘Bellsprout,’ stelde hij zich daarom maar voor aan Zubat. Hij wist eigenlijk ook niet echt wat Zubat bedoelde met een naam… had je dan een andere naam dan je naam? Gaven trainers hun Pokémon echt namen? Bijnamen? Hij wist het niet, want van zulke zaken had hij niet veel verstand. Toch luisterde hij nieuwsgierig naar wat Zubat en de andere Pokémon die zich in zijn buurt bevonden hadden te zeggen. Wie weet leerde hij nog wel iets!

Eigenlijk vroeg Zelda zich ook af hoeveel badges Joël al had. Hij had immers een Gyarados en die evolueerden pas vanaf een level of twintig, dus dat moest wel een sterke Pokémon zijn. Ze wist nog wel dat Joël de Pokémon maar deels zelf getraind had, maar hij zou toch wel een aantal badges kunnen hebben. Ze hoefde gelukkig niet al te lang te wachten op een antwoord: de jongen vertelde dat hij er nog geen had, maar dat er aan werd gewerkt. Hij voegde er ook nog aan toe dat hij de Bellsprout had gevangen om beter voorbereid te zijn op de gym in Pewter City. Voor zover Zelda het zich kon herinneren was dat de Steen gym, dus een Gyarados en een Bellsprout zouden daar inderdaad ideaal voor zijn. “Ik denk wel dat je een goede kans maakt om een badge te krijgen,” zei ze glimlachend. Plotseling realiseerde ze zich dat Ceder wel op zijn minst één lintje had, maar verder wist ze niet of ze er nog meer had. Misschien zou Joël niet helemaal begrijpen waar ze het over had, maar op zich leken de systemen van badges en lintjes wel wat op elkaar. Toch? “Ceder, heb jij eigenlijk al meer lintjes gewonnen?” vroeg ze aan het oudere meisje.

Rex keek wat verrast naar de Zubat toen hij haar wat hoorde zeggen. 'Hoe heten jullie?' vroeg ze, maar de Charmander was even wat te verbaasd om meteen te antwoorden. De Zubat zag er namelijk best apart uit, zo zonder ogen en met enorme oren. Rex was net wat van zijn verbazing bekomen toen de Bellsprout al antwoordde op de vraag van de Zubat. ‘Ik heb geen naam, denk ik,’ zei hij, waarna hij even naar de Gyarados verderop keek. ‘Bellsprout,’ vervolgde de Pokémon. Rex knikte vriendelijk en keek beide Pokémon aan. “Ik heet Rex, maar ik werd altijd Charmander genoemd voordat ik een trainer had.” Hij keek even naar de Zubat en de andere Pokémon van de coördinator. “Hoe heten jullie eigenlijk?”

Ceder
‘Op dit moment nog geen, maar er wordt aan gewerkt,’ antwoordde Joël. ‘Ik heb deze Pokémon gevangen zodat ik een stuk makkelijker en ook meer voorbereid kan gaan naar de gym in Pewter City.’ Ceder keek naar de Bellsprout. Wat betreft type zat hij wel goed. Ceder hoefde zich zelf nooit zo druk te maken om types als ze een pokémon ving, aangezien ze geen gyms uitdaagde. Ze was van plan gewoon iedere pokémon te vangen van wie ze het idee had dat ze hem of haar wel in haar team wilde hebben. Over de mogelijkheden voor contests dacht ze nog niet eens veel na. Ze was ervan overtuigd dat ze met iedere pokémon wel een optreden kon verzinnen waarin hij of zij zou kunnen schitteren. Zelda zei tegen Joël dat hij vast een goede kans zou maken en dat geloofde Ceder ook wel. Daarna vroeg het blonde meisje aan haar of ze nog meer lintjes had gewonnen dan de Autumn Ribbon. Ceder schudde haar hoofd. "Nope. Bij de andere contest waar ik aan mee heb gedaan werd ik één-na-laatste", zei ze en ze grinnikte. Nee, erg hoog was ze toen niet geëindigd. Ze was nog steeds trots op Squirtle geweest. De andere deelnemers waren misschien beter geweest, maar ze vond wel dat haar eigen Tauros het geweldig had gedaan.

Februari
‘Ik heb geen naam, denk ik,’ zei de pokémon met het grote, kelkvormige hoofd. Zijn lijfje was zo dun dat Februari het met haar echo nauwelijks kon ontwaren. 'Bellsprout', zei hij toen, wat de naam van zijn soort was. De kleine Zubat was verbaasd. Ze had eigenlijk aangenomen dat iedere pokémon met een trainer een naam had. “Ik heet Rex, maar ik werd altijd Charmander genoemd voordat ik een trainer had", zei de Charmander. "Ik had ook geen naam toen ik nog in de grot woonde", zei Februari. Ze richtte haar grote oren op de enorme waterdraak. Die had nog geen woord gezegd. Sliep hij? Ze hoorde hem niet bewegen. “Hoe heten jullie eigenlijk?” vroeg Rex toen en de Zubat richtte zich weer op hem, zodat ze hem met haar echo kon 'zien'. "Ik heet Februari", zei ze, waarbij ze de naam langzaam uitsprak. Ze was nog niet helemaal aan de klank ervan gewend, maar ze vond het een prettig woord om te zeggen. Het klonk mooi, zond ze, zoals het begon met het woord 'fee' en dan de twee 'r'-klanken. En de overgang van de u naar de a vond ze klinken als wanneer je vanuit de grot de wijde buitenlucht in vloog. "Squirtle", zei haar grote teamgenoot de Tauros. De echte Squirtle negeerde de vraag. "Dat is Alaska", zei Februari maar voor haar, met haar vleugel wijzend naar de Squirtle, nadat ze die met haar echo gelokaliseerd had. "Prettig kennis te maken", zei Alaska op zo'n toon dat het niet echt klonk alsof ze het heel prettig vond. Februari richtte zich op de Squirtle en hoorde dat ze ging zitten en haar ogen sloot. Dat deed ze wel vaker. Ze oefende haar Hail. Februari wist niet precies waarom, want er ontstond steeds hagel. Dat betekende toch dat ze de aanval al onder de knie had? Ze had er wel naar gevraagd, maar Alaska had een bot antwoord gegeven dat niet echt een antwoord op de vraag was geweest.