Chiaki gromde gefrustreerd. Ze was de verkeerde kant opgelopen en in Southern Plains beland; vlak buiten de stad waar ze eigenlijk had willen zijn. De reis van Lavender naar hier had veel van haar gevergd en ze was dan ook vaak in gedachten verzonken – dat was ook meteen de rede waarom ze verkeerd was gelopen en hier was uitgekomen. Haar pokémon zaten ook in hun pokéball opgeborgen, die had ze amper naar buiten gelaten sinds het gebeuren met haar vader in Lavender Town. Dit resulteerde erin dat Alano of een ander teamlid haar niet had kunnen waarschuwen. Chiaki moest toegeven dat reizen vreemd was zonder op z’n minst haar Charmeleon aan haar zijde, maar ze had de tijd alleen erg nodig gehad. Nu ze alles weer op een rijtje had, stoomde ze zich klaar om Mamoru te bezoeken, hoewel ze steeds meer begon te twijfelen of het wel een goed idee was. Wat als haar vader de waarheid had gesproken en het bleek dat ze zoiets niet aankan?

Nee.

Chiaki weigerde om zichzelf zwak te tonen. Ze weigerde zich om te laten praten door die vent die ze vader moest noemen. Totdat ze zelf had ondervonden wat de waarheid was, trok ze geen conclusies. En ze zou het onder ogen zien. Ze wilde er niet van wegrennen.

Haar aandacht werd getrokken door het geschreeuw van een jongen, gevolgd door geluiden dat sterk op een gevecht leek. De brunette liet haar blik rond glijden en zag daar inderdaad een jongen van ongeveer haar leeftijd met een Shellder vechten, een Ivysaur aan zijn zijde. Zijn witte haren stond erg in contrast met zijn blauwe ogen, maar in tegenstelling tot dat, ging het prima samen met de sneeuw die op de grond lag. Of het kwam door het intense gevecht of omdat ze vond dat ze wel wat afleiding en gezelschap kon gebruiken, wist Chiaki niet, maar ze bleef staan kijken naar het gevecht. Toen de Shellder in slaap viel en de jongen een pokéball gooide, wachtte de brunette in spanning af of hij wel bleef zitten. Het voorwerp bleef uiteindelijk stil liggen en het meisje kon het niet laten om te klappen. “Mooi gevecht,” complimenteerde ze de knul. Na al die jaren was ze nog steeds niet bang van menselijk contact. Ze besloot haar innerlijke strijd maar even aan de kant te gooien. “Gefeliciteerd met je vangst.”  

thank you Bae <3 of Kickstart!

De jongen liep, terwijl ze haar complimentje gaf, naar de pokéball toe om hem op te rapen. Chiaki wachtte ietwat ongeduldig tot hij klaar was met zijn kleine ritueel; ietsje maar, omdat ze wel begreep dat hij zich eerst met zijn nieuwe pokémon bezighield. Ze had eigenlijk niet verwacht dat ze zelf de tijd zou nemen om te blijven kijken naar het gevecht en de uiteindelijke vangst, maar het bleek uiteindelijk wel het geval te zijn. Haar bruine ogen keken toe hoe de witharige jongen zijn pokémon een vraag stelde – eentje die ze eigenlijk nooit had gevraagd aan haar eigen pokémon, maar ze ging er dan ook vrijwel meteen vanuit dat die met haar mee gingen omdat ze hen gevangen had. Misschien dat ze het ook maar een keertje moest vragen aan haar team en haar volgende eventuele vangst, hoewel ze haar nieuwe Gastly nog niet eens had aangekeken sinds ze haar had gevangen. Het wezen had nog niet eens een naam gekregen.

De jongen draaide zich toen uiteindelijk naar haar en schonk haar een glimlach. Was het niet door de recente gebeurtenissen, dan had ze hem waarschijnlijk een grijns terug geschonken, maar dit keer bleef haar gezichtuitdrukking neutraal. Ze werd bedankt voor het compliment en hij verontschuldigde zich vervolgens voor zijn gekozen prioriteiten. Chiaki wuifde dit echter weg en schudde lichtjes haar hoofd. “Dat zit wel goed. Ik begrijp het,” reageerde ze met een monotone stem. Had ze zichzelf kunnen horen, dan had ze zich waarschijnlijk verbaasd. Dit was niet hoe Chiaki Tsuda zich hoorde te gedragen. De knul stelde zich toen voor als Evian en de brunette moest toegeven dat het een erg leuke naam was in haar oren. Toen ze de namen van zijn pokémon hoorde, echter, slikte ze haar tweede compliment voor de dag weer in. “Je pokémon hebben geen eigen naam?” vroeg ze verontwaardigd. Voor haar was het geven van een naam juist een extensie van haar creativiteit en dat was erg belangrijk, vooral bij een coördinator. Ze had ook nog nooit een trainer ontmoet die dit niet deed. “Chiaki,” stelde ze zichzelf uiteindelijk voor, zonder haar hand of iets ook maar naar hem uit te steken. Daar deed ze sowieso niet aan.    

thank you Bae <3 of Kickstart!

Het was duidelijk dat Evian zich niet op zijn gemak voelde toen ze hem op de namen van z’n pokémon wees. Chiaki was echter niet iemand die daar veel om gaf en bleef het maar een vreemd fenomeen vinden. Wie gaf hun pokémon nou geen bijnamen? Dat was een extra identiteit. Alano zou Alano niet zijn als hij gewoon ‘Charmeleon’ was. Misschien kwam het door haar drang om origineel te willen zijn, misschien was het echt een sterke mening die velen met haar deelden, maar Evian deed dat overduidelijk niet. Hij vertelde dat hij niet anders gewend was en hoewel Chiaki dat geen goed excuus vond, was het niet zo dat hij er veel aan kon doen. “Die geef je ook zelf aan ze,” beargumenteerde ze. “Maar als je niet anders gewend bent, kun je ook niet beter weten, I guess,” voegde ze eraan toe. Ze keek even opzij, weg van de ijsblauwe ogen van Evian. Waar maakte ze zich überhaupt druk om? Het was niet zo dat ze er ’s nachts wakker van zou liggen. Daar had ze haar eigen problemen al voor...

De jongen met het witte haar wist haar uit haar gedachten te halen door te vragen welke pokémon zij had. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog tot een trotse grijns, want hoewel ze hen misschien niet bij zich had gehad de afgelopen dagen, was ze nog steeds heel trots op haar team. Natuurlijk wisten ze haar vaak het bloed onder haar nagels vandaan te halen, maar Chiaki hield toch wel van ze. Misschien dat ze ook maar eens kennis moest gaan maken met haar Gastly wanneer dit alles achter de rug was. “Ik heb een Charmeleon, Pidgey, Seel en Gastly,” vertelde ze trots. “Alano, Sarita, Cedro en... Nou ja, Gastly. In die volgorde. Gastly heb ik nog maar net gevangen, dus ik moet nog een naam verzinnen,” legde ze uit. Evian stelde vervolgens de vraag of ze ook een trainer was, maar Chiaki schudde vrijwel direct met haar hoofd. “Nope,” begon ze weer, terwijl ze naar iets in haar tas zocht. Ze haalde een klein doosje tevoorschijn, die ze opende en vervolgens twee lintjes aan de jongen liet zien. “Ik ben een Coördinator,” vertelde ze triomfantelijk grijnzend verder. Als er iets was wat haar humeur wel wat beter maakte, dan was het wel de herinneringen aan wat ze allemaal al had klaargespeeld. Haar pokémon, haar lintjes... Ja, ze had veel meegemaakt, maar ze had er ook veel voor teruggekregen. Chiaki wachtte een paar tellen voor ze het doosje weer wegstopte. “Jij bent wel een trainer? Of heb ik dat verkeerd begrepen?”

thank you Bae <3 of Kickstart!