Nate staarde naar de rode Poké Ball. De Poké Ball waar Buttefree inzat, het mormel dat hem en zijn Pokémon constant treiterde. Hij kon haar niet meer uitstaan. Hij had geprobeerd haar te trainen, haar op te voeden tot een sterke Pokémon, maar het werkte niet. Ze kon een simpele Psybeam niet eens afvuren zonder zichzelf te verwonden en ze was zo aanhankelijk aan hem dat ze hem constant moest knuffelen. Hij wilde een andere Pokémon, een sterkere. Hij wilde een Pokémon die het waardig was om in zijn team te zijn. Een Pokémon zoals een Rhyhorn, een Starmie of een Golbat. Maar geen zwakke Butterfree waar hij niks meer kon. En daarom had hij besloten om haar vrij te laten. Hij wist precies hoe hij het ging doen en zat nu op zijn Pidgeot naar de Poké Ball te staren. Terwijl hij aan zijn plan dacht, voelde hij een week gevoel vanbinnen. Een gevoel dat hem vertelde dat hij rechtsomkeert moest maken en terug naar zijn kamer moest gaan in de geheime basis van TA. Dat hij Butterfree nog meer tijd moest geven om haar aanvallen te leren mikken en dat ze nu veel te sterk was om te gaan. Een grijns verspreidde zich om zijn lippen terwijl hij eraan dacht hoe een zwakke trainer de Butterfree tegen het lijf kwam en moeite deed om haar te vangen, maar haar niet te pakken kreeg omdat ze te sterk voor hem was. Die lol deed hem weer terug denken aan zijn plannetje. Hij besloot om het gewoon door te zetten. Hij wilde geen softie zijn. In zijn team was er maar plaats voor zes Pokémon en Butterfree verdiende die vierde plaats niet. Ze was te zwak, te aanhankelijk, te mislukt... ze zou een missie van TA absoluut niet kunnen bijwonen zonder hem constant in de problemen te brengen. Haar affectie naar hem toe bracht hem in de problemen als hij zich bij andere TA-leden bevond. Hij was nog steeds de man waar ze hun ogen voor open moesten houden en voor wie ze best bang mochten zijn. Zijn imago zou alleen maar meer en meer verpest worden als hij een mormel zoals die afschuwelijke Butterfree bij zich hield. Maar toch, diep vanbinnen.... Hij schudde zijn gedachten van zich af en stopte de Poké Ball weer terug aan zijn riem. 'Die kant op,' dwong hij zijn Pidgeot waarna hij naar de Pokémon Tower wees die niet ver hier vandaan opdoemde.

Terwijl hij Pidgeot liet dalen gleed zijn blik over de kleine mensen. Hij kneep zijn ogen samen toen hij een persoon met blauw haar ontdekte. Ze leek een hoop op de vrouw die hij een paar maanden geleden lastig had gevallen. Hij kon haar naam niet meer herinneren. Hij kon zich alleen herinneren dat hij haar had proberen te elektrocuteren met zijn Raichu en dat dat niet gelukt was omdat haar stomme vriendje ertussen was gekomen. Oh ja, die was hij trouwens later ook nog tegengekomen, maar dan de tweelingbroer ervan. Die sukkels woonden toevallig in zijn stad. Nu ja, niet lang meer, want hij woonde tegenwoordig meer in Vermillion City dan dat hij zijn huisje bewoonde in Saffron City. Dat kwam omdat hij veel voor TA moest doen en zo anoniem mogelijk moest blijven. Daarom onderhield hij ook zo weinig mogelijk contacten buiten TA. Hij schudde de gedachten van zich af toen hij landde en liep daarna naar de Pokémon Tower. Hij pakte Butterfree's Poké Ball vast en liep naar binnen. De deur ging krakend open en nadat hij twee stappen naar binnen had gezet, sloeg de deur weer krakend achter zich dicht. Nate hoorde diverse geluiden die andere mensen waarschijnlijk het stuipen op het lijf zou hebben gejaagd, maar hem helemaal niks deed. Hij hield de Poké Ball voor zich en gooide deze daarna naar voren. 'Ik heb jouw niet meer nodig,' zei hij luid en duidelijk. 'Je bent verbannen.' Hij hoorde zijn Butterfree een piepend geluidje maken ten teken dat ze zijn woorden begreep en zag aan een bewegend iets voor hem dat ze naar hem opzoek was. Ze ging echter de verkeerde kant op en dwaalde steeds verder af. Daarna hoorde hij een afschuwelijk gepiep ten teken dat ze één van de Pokémon hier was tegengekomen. Mooi. Hier had hij op gewacht. Hij draaide zich om, negeerde het gevoel in zijn borstkas en rende naar de uitgang. Hij gooide de deur dicht nog voordat Butterfree een poging kon doen om hem te achtervolgen en sprong op zijn Pidgeot die op hem had staan wachten. 'Ga! riep hij tegen de Pokémon. Deze steeg op. Nate keek naar beneden terwijl hij steeds verder naar boven ging en keek naar beneden. Hij zag een vrouw met blauw haar naar boven kijken en maakte even oogcontact met haar. Aan haar gezicht te zien herinnerde ze hem zich maar al te goed. Vervolgens maakte zijn Pidgeot zo'n vaart dat hij geen tijd had om iets te roepen en verdween hij, op weg naar Vermillion City.

Eerste post gereserveerd voor Alexis Vegas (het wordt allemaal duidelijker als ik eenmaal met haar gepost heb waarom ik in godsnaam met twee accounts in één topic post), daarna open voor iedereen!

Het verlies van Jolteon voelde nog altijd zwaar aan. Het was vreemd om 's avonds in slaap te vallen en geen Pokémon bij zich te hebben die haar warm hield. Zeker in de winter kon ze de warme, stekelige vacht van Jolteon wel gebruiken. Helaas was de Pokémon nog steeds waar dan ook en had Alexis hem nog niet gevonden. Het was slechts enkele dagen sinds het was gebeurd en toch miste ze haar Jolteon vreselijk alsof hij al een paar maanden weg was. Ze wilde hem zo snel mogelijk opzoeken, maar wist dat dat een onmogelijke opgave zou worden. Ze had Kean in elk geval al verteld wat er was gebeurd en hopelijk zouden er zoveel mensen naar de verdwenen Pokémon uitkijken dat het wel opgelost moest worden. Alexis keek op toen ze merkte dat ze vlakbij de Pokémon Tower was. Onbewust was ze naar de plaats gelopen waar ze Ylvis had gevangen. De vrouw met de blauwe haren keek op toen ze iets hoorde. Ze schrok zich een ongeluk toen ze de man herkende die haar een paar maanden geleden samen met Kean had geterroriseerd toen ze één van hun eerste dates hadden. Ze was niet vergeten hoe de man haar had proberen te elektrocuteren. Ze kon zich zijn naam echter amper herinneren, wat best vreemd was. Plotseling moest ze denken aan de zwartharige man die haar overvallen had en haar Jolteon had meegenomen samen met de witharige man. Maar nee, die had niet eens geleken op de man die nu op zijn Pidgeot koers zette naar wist ze veel waar. Een beetje geschrokken keek Alexis bedachtzaam voor zich uit. Wat had de man daar te zoeken? Ze wist het niet. Eigenlijk zou ze zich moeten omdraaien. Ze wist hoe gevaarlijk het immers kon zijn als hij besloot om toch terug te komen om haar nog eens aan te vallen. Hij had haar al eerder genadeloos aangevallen en zonder Jolteon was ze een stuk minder sterk dan ze eigenlijk zou moeten zijn. Ze keek naar de Pokémon Tower. Haar voeten begonnen automatisch naar die plaats te lopen. Ze hoorde Kean al een serenade geven in haar hoofd. Hij zou wel beter weten dan weggaan als hij onlangs was overvallen. Maar er was iets in die Pokémon Tower dat haar riep. Ze moest ernaartoe om uit te vinden wat het was. Die man had weer iets gedaan en ze wilde weten wat.

Een huivering ging door haar heen toen ze de loodzware deuren hoorde dichtslaan achter zich. Ze hoorde een soort van gepiep voor zich, maar kon niet zien wat het was. 'Zippo, verlicht deze plaats!' riep Alexis, waarna ze haar de Poké Ball met haar Charmeleon naar voren gooide. Zippo kwam tevoorschijn en lichtte de plaats op met zijn Ember. Alexis zag niet ver van zich vandaan een paar lantaarns die aangestoken konden worden. Ze rende ernaartoe en opende het poortje van elke lantaarn waarna Zippo zijn Ember gebruikte om het aan te steken. Even later brandde er voldoende licht en kon Alexis zien welke Pokémon zich dicht in hun buurt bevond. Het was een doodsbenauwde vrouwtjes-Butterfree. Ze keek schichtig om zich heen. Alexis besefte dat dit voordien de Pokémon van de man moest zijn geweest. Die man had haar gewoon expres hier achtergelaten. Wat een schoft! Alexis schudde haar hoofd even en liep daarna naar voren, naar de Butterfree. De Butterfree keek hoopvol op, maar haar blik verduisterde weer toen ze zag dat het Alexis was. Alexis was verbaasd over het feit dat Butterfree niet een stuk blijer was met het feit dat ze eindelijk van die akelige trainer van haar was verlost. Ze moest zeer veel van hem houden waarschijnlijk. 'Hallo, lieverd,' zei Alexis zacht. 'Ik kom hier in vrede. Ik wil je een warm huis schenken.' De Butterfree keek opzij. Alexis liep naar haar toe en stak haar hand uit. Op hetzelfde moment viel Butterfree aan. Alexis voelde zware hoofdpijn toen ze getroffen werd door een Confusion en viel op de grond. Zippo gromde en sprong naar voren. Alexis hield hem echter tegen door haar hand uit te steken en keek verbaasd naar de Butterfree. Deze keek haar uitdagend aan en opeens begreep Alexis het. De Butterfree had haar niet aangevallen omdat ze geen hulp van Alexis wilde en niet in een warm huis wilde leven, ze wilde een eerlijk gevecht houden en gevangen worden. Alexis stond op en bleef even op haar hurken zitten tot de hoofdpijn wegging. Aan de aanval kon ze voelen dat het een sterke Butterfree was. Waarschijnlijk ook hard gemaakt door de man, hoewel de zachte glans in haar ogen Alexis niet was ontgaan. Ze deed een paar stappen naar achteren en wenkte Zippo om hetzelfde te doen. De Pokémon begreep wat Alexis van hem verwachtte en ging in aanvalshouding staan, klaar zijnd voor het gevecht;

'Zippo, gebruik Ember!' riep Alexis. De Butterfree ontweek de aanval snel en gooide haar lijfje tegen Zippo aan. Zippo week achteruit en schudde verbouwereerd met zijn grote kop. Daarna keek hij de Butterfree uitdagend aan. 'Dragon Rage!' riep Alexis. Ze had geoefend met haar Charmeleon en had diverse aanvallen geleerd. Zijn Dragon Rage was daar één van, maar mikken was niet bepaald Zippo's ding als het aankwam op die aanval. Butterfree kon de aanval slechts gedeeltelijk ontwijken en Alexis zag dat de schade niet zo heel veel was toe gericht. Plotseling hoorde ze een scherp geluid. Ze legde haar handen tegen haar oren. 'Zippo, gebruik Fire Fang!' Haar Charmeleon draaide zich opeens naar hààr om en sprong naar haar toe. Zijn tanden vatten vlam op hetzelfde moment dat hij Alexis bereikte en wilde haar aanvallen, maar bedacht zich nog net op het laatste moment en vloog tegen de trapleuning waar Alexis recht naast stond. Zo te zien was hij geraakt door een Supersonic. 'Zippo, concentreer je en gebruik Smokescreen!' De Charmeleon kneep zijn ogen dicht en produceerde toen een Smokescreen. Opgelucht zag Alexis toe dat de aanval de juiste richting inging. De Smokescreen werd echter weggevaagd door een Whirlwind van Butterfree. 'Zippo, gebruik die tijd om haar aan te vallen met een Fire Fang!' Deze keer lukte het wel. Zippo leek uit zijn verwarring te komen en rende naar Butterfree die geen tijd genoeg had om te recupereren van haar vorige aanval. Zippo sprong tegen haar aan en zette zijn vlam vattende tanden recht in haar vleugel. De Butterfree piepte van de pijn en gebruikte haar Confusion, welke Zippo direct trof. De Charmeleon liet los en hield zijn kop vast in zijn poten. Hij schudde zijn kop hevig heen en weer zodat hij die vreselijke hoofdpijn zou kwijtraken en keek Butterfree nu woedend aan. 'Dragon Rage!' riep Alexis met kloppend hart. Dankzij zijn woede wist Zippo deze keer zijn aanval wel goed te richten en trof Butterfree vol tegen haar lijfje. Butterfree viel verzwakt neer op de grond en Alexis beet op haar lip toen ze de brandwonden zag die Zippo had aangericht. 'Ember!' riep ze. De Butterfree had geen tijd om weg te komen en werd geraakt door een Ember in haar rug, waardoor ze bleef liggen. Voor nu dan. Nu was het haar kans. Alexis pakte een Poké Ball uit haar tasje en gooide deze naar voren. Het volgende moment werd de Butterfree opgezogen in de Poké Ball en wiebelde de Poké Ball heen en weer. Zou ze erin blijven zitten?

OOC: Open voor iedereen! (:

De Pokéball wiebelde een tijdje heen en weer. De Butterfree had nog kracht om te vechten, maar wilde ze dat wel? Deze trainster leek ook sterk te zijn en ze had een band met haar Pokémon. De Butterfree maakte haar beslissing en het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Butterfree gevangen!