Chiaki fronste licht naar de twee pokéball in haar handen. Het was zeker dat ze zichzelf nu een echte trainer mocht noemen, aangezien ze nu zelfs al een pokémon op haar eigen houtje had weten te vangen, maar ergens miste nog iets. Ze mocht dan wel een trainer zijn en Alano te hebben getraind met zijn aanvallen, maar er was meer dan dat. Ze had er voor gekozen om een coördinator te worden, terwijl ze er nog niks voor had gedaan. Daarbij was de band tussen haar teamgenoten niet sterk genoeg, of wel? Ze had Sarita pas net. Was het dan niet handiger om Alano en Sarita eerst vrienden met elkaar te laten worden, of zouden ze dat niet kunnen? Alano had haar namelijk belaagd, maar dat had zij juist opgedragen. Wie weet kon zij nieteens overweg met de Pidgey, iets dat ze meer vreesde dan dat haar pokémon niks met elkaar te maken wilde hebben. Zonder nog maar verder na te denken, gooide ze de twee pokéball naar de grond toe, klikten ze open en kwamen er twee pokémon tevoorschijn. Opnieuw fronste Chiaki licht. Alano had iets dat afweek van de rest van de Charmander, maar haar Pidgey niet. Sarita mocht dan niet haar partner zijn, maar toch vond ze dat ook deze iets nodig had dat zei 'ik ben niet als de rest'. Maar wat?

''Charmander, Char!'' Alano probeerde zo te zien een gesprek aan te gaan met de Pidgey. Deze draaide echter haar hoofd weg. De arme Charmander wist niet wat hij ermee aan moest en plofte op de grond neer, terwijl hij hulpeloos naar zijn trainster staarde. Deze zuchtte en liep naar hem toe, waarna ze hem even aaide en naar de vrouwelijke Pidgey staarde. ''Hé, probeer op zijn minst wat aardiger te doen, oké?'' mompelde ze tegen haar. De Pidgey snoof, toverde een grijns op haar snavel en sprong de lucht in, waar ze even bleef zweven. De arrogante blik in haar ogen was genoeg om Chiaki nog kwader te maken. ''Stomme Paloma*,'' mompelde ze, waarna ze even naar Alano keek. Toen ze besefte wat ze aan het doen was, schudde ze vlug haar hoofd en toverde een glimlach op haar gezicht. ''Wat zeg je ervan dat we even wat gaan winkelen, zodat we iets voor Sarita kunnen vinden?'' vroeg ze opgewekt aan beide pokémon. De Charmander stemde meteen in, maar het was duidelijk dat Sarita verbaasd was. ''Wat? Wil je er dan uitzien als de meeste Pidgey?'' grijnsde Chiaki naar haar, waarop deze gauw haar hoofd schudde en achter het meisje en haar Charmander aan vloog.

''Eh?'' Chiaki keek geïrriteerd naar de voorwerpen die achter het glas lagen. Niks lag er voor haar Pidgey tussen. ''En dat dan?'' Ze wees naar een geel sjaaltje, maar Sarita schudde zacht haar hoofd. ''Je hebt gelijk,'' mompelde het meisje weer. Ze keek even naar de man achter de toonbank, maar die zat lekker zijn krant te lezen. Ze kon zijn gezicht nieteens zien. De trainster zuchtte licht, en keek vervolgens naar haar pokémon. ''Dat was het laatste.. Zullen we dan maar verder gaan?'' Nog voordat ze hen de kans gaf antwoord te geven, liep ze richting de uitgang. De automatische deur ging meteen open nadat hij had 'gezien' dat Chiaki in de buurt was. Eenmaal buiten keek ze om zich heen, liep uiteindelijk naar een stuk grasveld en ging er zitten, haar hoofd leunend op haar hand. Nadat ze merkte dat de pokémon naar haar staarde, liet ze zich achterover vallen. Toen viel haar blik op een paar margrieten die naast haar stonden. Ze kwam weer overeind, keek eerst naar de bloemen en toen naar de Pidgey. ''Sarita, kom eens,'' mompelde ze, waarna ze een bloem voorzichtig had geplukt. Sarita kwam vragend naar haar toe gehuppeld. Chiaki keek weer van de bloem naar de pokémon en stopte toen zorgvuldig de bloem tussen Sarita's hoofdveren. Ze bekeek het even bedenkelijk, waarbij ze haar wijsvinger en duim onder haar kin had geplaatst, en knikte toen vastbesloten. ''Hm. Een echte Sarita* draagt wel vaker bloemen in haar haar,'' grijnsde het meisje voldaan. Alano glimlachte vrolijk naar Sarita, toen ze hem vragend had aangekeken. ''Char!''

Chiaki stond op en keek trots neer op haar pokémon. ''Goed, nu we die missie hebben voltooid, wordt het tijd voor een nieuwe!'' riep ze enthousiast, waarbij ze naar de twee pokémon wees. ''We gaan eens oefenen op hoe mooi jullie je aanvallen kunnen uitvoeren!'' De Charmander gooide enthousiast zijn poot de lucht in, terwijl Sarita droog naar de trainster staarde. Deze merkte dat op. ''Wat is er?'' vroeg ze, maar een antwoord hoefde ze echt niet te verwachten. Chiaki kreeg toen door wat er aan de hand was en snoof. Ze draaide haar hoofd lichtjes weg van Sarita en sloot kwaad haar ogen. ''Als je denkt dat je eronder uitkomt, omdat je geen zin hebt, heb je pech. Je mag je dan net zo hoog voelen als een koningin, maar je bent Sarita, geen Lareyna*,'' sprak ze, waarna ze zich op Alano richtte. ''Jij mag wel eerst.''

Chiaki haalde haar pokédex erbij en richtte hem op haar Charmander. Daarna koos ze voor de optie aanvallen, en kreeg ze een paar van zijn aanvallen in beeld. ''Scratch, Growl, Ember en Smoke Screen, huh? Daar kunnen we niet behoorlijk veel mee,'' mompelde ze bedenkelijk tegen zichzelf en stopte de pokédex terug op zijn plek. Ze krabde zich even achter haar hoofd en keek moeilijk naar het oranje draakje, die op haar instructie stond te wachten. Het was wel duidelijk dat hij er behoorlijk veel zin in had, maar zijn trainster had werkelijk geen flauw idee hoe ze dit aan moest pakken...

- Notes: Betekenissen;
*Paloma is spaans voor 'duif'.
*Sarita betekent eigenlijk 'Prinses'.
*Lareyna betekent 'Koningin'. -

~ Chiaki & Kasumi ~

Een hele mooie post Rolo! Het is trouwens "achterop je hoofd krabben" +5!

Met piepende remmen stopte de bus. Kasumi kwam overeind, wankelde toen de bus naschokte en strompelde toen naar de deur. Die gleed sissend open en opgelucht stapte het meisje naar buiten. Ze hield niet zo van bussen, maar om hier nou helemaal heen te lopen.. De bus vertrok weer, Kasumi eenzaam achterlatend bij de bushalte. Het meisje reikte in haar tas en haalde er een pokéball uit. Ze klikte hem open en er verscheen een Squirtle, die nieuwsgierig om zich heen keek. "Welkom in Pewter City, Shui!" glimlachte Kasumi. De pokémon had de bus niet in gemogen, tenzij ze hem in zijn bal zou doen. Als gevolg daarvan had ze nogal eenzaam in de bus gezeten en ze was maar wat blij dat Shui nu gewoon weer naast haar kon lopen. "Kom, laten we de stad wat verkennen," zei Kasumi opgewekt, terwijl ze koers zette naar het winkelcentrum. Shui volgde opgewekt.

Elke winkel had wel wat anders in zijn schappen liggen. Kleding, voedsel, accessoires. Kasumi kon haar geluk niet op toen ze kleding voor pokémon vond. Dat zou ze goed kunnen gebruiken tijdens een wedstrijd! Als ze een ridderthema hadden, of iets dergelijks. Helaas paste Shui maar weinig van de kleren, omdat zijn schild vaak te groot was. Desalniettemin hadden de twee de grootste lol. Kasumi voelde zich op een of andere manier heel .. vrij. Ze was nooit echt ergens heen geweest zonder haar moeder en nu mocht ze zomaar door het land reizen! Okee, ze werd nog wel thuis verwacht voor het eten, maar ze mocht de hele dag doen wat ze wilde!

"Squir, squirtle!" riep Shui opeens, waarna de schildpad pokémon er vandoor waggelde. Verbaasd draaide Kasumi zich om. "Shui, waar ga je heen?" Snel holde het meisje achter haar pokémon aan. Shui rende recht op een meisje af die met twee pokémon op een grasveldje stond. "Shui wat ga je doen?" riep Kasumi hem achterna, maar de Squirtle leek niet te willen luisteren. Hij rende recht op de Charmander af en begon enthousiast tegen hem te praten. Plotseling begon haar iets te dagen. Die Charmander.. Die moest vast ook van professor Oak komen! Shui had hem vast herkend. Kasumi stopte met rennen en liep nu wat kalmer op het meisje af. "Hee," groette ze wat verlegen. "Uhm, ik ben Kasumi en dit is Shui. Ik denk dat hij je Charmander nog kent van het lab van Professor Oak," legde ze onhandig uit, terwijl ze door haar blauwe haren streek en lachte. Haar ogen gleden over het meisje, die ongeveer even oud leek als zij zelf.

Tsss wat een gemene buschauffeur ja! +3 voor je post en de leuke inspeling op het feit dat Shui en Alano beide bij professor Oak vandaan komen!

Chiaki keek verbaasd op toen ze uit het niets een Squirtle zag staan naast haar Charmander. De twee waren druk met elkaar in gesprek. Een frons verscheen op haar gezicht, maar toen herinnerde ze zich dat deze twee vast vrienden waren geweest in het lab. Dat zou betekenen dat deze Squirtle na Alano was opgehaald, en dat er hier ergens nog een beginnende trainer moest zijn. De logica dat de Squirtle was weggelopen, hield ze achterwege. Het was vast onmogelijk voor een jonge Squirtle om in zijn eentje helemaal naar Pewter City te reizen. Chiaki draaide zich om en keek om zich heen, waardoor ze algauw het meisje met blauwe haren had opgemerkt. "Hee. Uhm, ik ben Kasumi en dit is Shui. Ik denk dat hij je Charmander nog kent van het lab van Professor Oak," sprak deze. Chiaki glimlachte. ''Zoiets dacht ik al,'' reageerde ze droog. ''Ik ben Chiaki, en dat is mijn Charmander Alano,'' stelde ze zichzelf en haar partner voor, waarbij ze naar haar Charmander wees. Vervolgens richtte ze haar vinger op de Pidgey. ''En dat is Sarita,'' voegde ze eraan toe. De Pidgey keek even arrogant naar Kasumi en draaide zich toen weg. Haar trainster zou het liefst nu iets naar haar willen gooien, maar die hield zich in. Het was niet de bedoeling dat ze een verkeerde eerste indruk zou maken bij Kasumi.

''Negeer haar maar, ze voelt zich nog een beetje te hoog voor iedereen,'' mompelde ze lichtelijk geïrriteerd door de Pidgey. Vervolgens probeerde ze de blik van Kasumi te vangen, terwijl haar iets te binnen viel. ''Jij bent toch ook een beginnende trainer? Wat voor soort trainer?'' vroeg ze opgewekt. De gedachte dat Kasumi nu waarschijnlijk overdonderd werd door de vragen die ze stelde, negeerde ze. Ze probeerde nu, net als haar Charmander, een gesprek te starten. Hoewel het met Alano makkelijker ging, aangezien de Squirtle en Charmander al vrienden waren en zij en Kasumi nog niet echt. Sarita was het inmiddels zat om genegeerd te worden en vloog regelrecht op Chiaki af. Ze landde op het meisje haar rechterschouder, die even een verbaasde blik naar haar wierp. Toch protesteerde ze niet en liet ze Sarita gewoon op haar schouder zitten, maar besteedde ze alsnog geen aandacht aan de Pidgey. Ze was eerder benieuwd naar de antwoorden van Kasumi.

Ik vind dat je een leuke persoonlijkheid hebt bedacht voor je Pidgey Rolo! +2.

Het eerste wat ze opmerkte was dat deze meid zich niet ongemakkelijk voelde bij vreemden. Kasumi vond het toch wel eng om vreemden aan te spreken, maar daar had deze meid duidelijk geen last van. ''Zoiets dacht ik al,'' antwoordde ze droog met een glimlach op haar gezicht. ''Ik ben Chiaki, en dat is mijn Charmander Alano.'' kasumi volgde Chiaki's uitgestrekte vinger en knikte vriendelijk naar de Charmander. ''En dat is Sarita,'' vervolgde de brunette, terwijl ze op haar Pidgey wees. Die reageerde totaal anders dan Kasumi had verwacht, namelijk door haar trainer een arrogante blik toe te werpen en zich van haar af te keren. Vond Sarita haar trainer soms niet aardig? ''Negeer haar maar, ze voelt zich nog een beetje te hoog voor iedereen,'' mompelde Chiaki, duidelijk geïrriteerd over het gedrag van haar pokémon. Kasumi glimlachte bemoedigend, blijkbaar kon het meisje er niks aan doen dat haar Pidgey zich zo gedroeg. Elke pokémon had nu eenmaal een ander karakter, net als mensen.

''Jij bent toch ook een beginnende trainer? Wat voor soort trainer?'' ratelde Chiaki opeens. Kasumi knipperde verbaasd met haar ogen, nogal overdonderd door de interesse van het meisje. "Uh, ja. Ik heb Shui net een week en wil graag een coördinator worden," stamelde ze enigszins onhandig. Kasumi lachte zenuwachtig en vervolgde: "Dat wil ik al sinds mijn zesde, toen ik in Lilycove elke dag naar Contests ging kijken." Ze streek door haar haren en merkte dat ze al wat meer ontspande. Dit was een aardig meisje! Erg levendig ook. "En jij?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ben je een trainer of coördinator? En heb je die Pidgey zelf gevangen?" Nu was het Kasumi's beurt om vragen te stellen. Als ze zich wat meer op haar gemak voelde was het veel eenvoudiger om een gesprek te voeren!

+1

Chiaki zag dat Kasumi nogal verbaasd was door haar opgewekte gedrag. Ze grinnikte zachtjes, maar liet verder niks merken. De meeste mensen reageerden zo, en al zeker de mensen in Lavender Town. Ze zou het inmiddels gewend moeten zijn, maar elke reactie bleef geweldig. "Uh, ja. Ik heb Shui net een week en wil graag een coördinator worden," stamelde het meisje. Bij het woord coördinatoren begonnen Chiaki's ogen op te lichten. De eerste trainer die ze ontmoette, buiten haar broer, had hetzelfde doel als haar! "Dat wil ik al sinds mijn zesde, toen ik in Lilycove elke dag naar Contests ging kijken." Haar gezichtsuitdrukking veranderde weer een beetje. ''Lilycove..?'' mompelde ze, meer tegen zichzelf. Ze trok even een nadenkend gezicht en herinnerde zich plots dat Lilycove in Hoenn lag. ''Je komt uit Hoenn?'' vroeg ze weer, op dezelfde toon als net. Alleen de naam al, Lilycove. Het klonk veel interessanter dan haar geboorteplaats!

"En jij? Ben je een trainer of coördinator? En heb je die Pidgey zelf gevangen?" vroeg Kasumi nu op haar beurt. Chiaki grijnsde licht. ''Ik wil ook graag coördinator worden. De meeste mensen in Kanto worden trainer, maar ik wilde niet hetzelfde zijn als de rest. Dat en ik was helemaal weg van de shows op tv,'' antwoordde ze vrolijk. Vervolgens richtte ze haar blik op haar Pidgey, die rustig toekeek vanaf haar schouder. ''Sarita heb ik zelf gevangen, maar als mijn broer er niet was geweest, had ik haar waarschijnlijk nooit ontmoet,'' grinnikte Chiaki. De Pidgey keek even op bij het horen van haar naam, maar had algauw door dat ze alleen maar genoemd werd. Sarita richtte haar blik op de twee andere pokémon, overwoog om er ook bij te gaan staan, maar bleef toch op Chiaki's schouder zitten. Ze zou er vast niet in thuis horen.

+1

Kasumi glimlachte bij Chiaki's reactie op de naam Lilycove. Vaak staarden mensen haar aan op een 'wat is dat nou weer voor gehucht' manier, maar dit meisje had gelijk door dat ze oorspronkelijk uit Hoenn kwam. Voor veel mensen uit Kanto leek dat ontzettend ver weg. Johto lag praktisch naast Kanto, enkel gescheiden door Mount Silver, dus vonden mensen dat vaak bevattelijker. In elk geval leek Chiaki het alleen maar leuk te vinden, net als de vragen die Kasumi stelde. ''Ik wil ook graag coördinator worden. De meeste mensen in Kanto worden trainer, maar ik wilde niet hetzelfde zijn als de rest. Dat en ik was helemaal weg van de shows op tv,'' vertelde het meisje vrolijk. Ergens vond Kasumi het wel stoer dat zij die contests in het echt had gezien, in plaats van op TV. Iedereen wist dat de contests in Hoenn ontstaan waren. Chiaki keek even naar de Pidgey op haar schouder en Kasumi volgde haar blik. Het viel haar op dat de pokémon een bloem in haar veren had, wat een leuke touch!

''Sarita heb ik zelf gevangen, maar als mijn broer er niet was geweest, had ik haar waarschijnlijk nooit ontmoet,'' vervolgde de brunette. Kasumi knipperde verbaasd met haar ogen. "Hoezo dat dan? Wie is je broer?" flapte ze eruit, waarna ze rood aan liep. Oeps, dat was onbeleefd. Misschien wilde Chiaki dat wel helemaal niet vertellen! Haar blauwe ogen richten zich op Shui en Alano, die nog altijd vrolijk aan het praten en spelen waren. "Zeg Chiaki," zei het blauwharige meisje langzaam, "Zou je misschien een gevecht willen houden tussen Shui en Alano?" Ze keek op en grijnsde. "Wel op de contest manier natuurlijk. Ik heb hem nog niet zo lang en heb ook nog nooit een gevecht gehad. Dit lijkt me een mooie eerste keer." Afwachtend keek ze naar het meisje. Zou ze daar zin in hebben?

+1

"Hoezo dat dan? Wie is je broer?" Chiaki begon meteen te grijnzen bij die twee vragen. Ze mocht namelijk trots zijn op haar grote broer, aangezien hij het ver had weten te schoppen, en dat terwijl hij nieteens de steun van zijn familie had gehad. Nouja, buiten Chiaki dan, maar zij was er sowieso zeker van dat haar broer het echt zou maken nadat hij haar had achtergelaten. In het begin was ze natuurlijk boos en verward, maar na een tijdje had ze begrepen waarom hij was weggegaan zonder haar verder iets uit te leggen. Ze begon namelijk in dezelfde sleur te leven als hij had gedaan.. Beseffend dat ze nu even stil was, terwijl haar iets was gevraagd, opende Chiaki vlug haar mond. ''Mijn broer is gymleader van Viridian City! We hadden elkaar al een hele lange tijd niet meer gesproken, maar we kwamen elkaar uiteindelijk weer tegen. Toen hij zag dat ik nog geen pokémon op eigen houtje had gevangen, stelde hij voor om met me mee te gaan naar Viridian Forest. Door zijn Marowak in te zetten tegen de bomen, vielen er veel insect-soorten uit. Als dat niet gebeurd was, had Sarita ook geen prooi kunnen ontdekken, en was ze nooit langs ons af gevlogen,'' legde ze uit. Chiaki richtte haar bruine ogen op de Pidgey die nog steeds op haar schouder zat. Voorzichtig reek ze met haar hand naar Sarita en aaide haar zachtjes over haar hoofd, erop lettend dat ze de bloem niet per ongeluk uit haar veren zou gooien.

"Zeg Chiaki.. Zou je misschien een gevecht willen houden tussen Shui en Alano? Wel op de contest manier natuurlijk. Ik heb hem nog niet zo lang en heb ook nog nooit een gevecht gehad. Dit lijkt me een mooie eerste keer." De brunette richtte haar blik op Kasumi, terwijl ze breed grijnsde. ''Natuurlijk wil ik dat!'' sprak ze enthousiast, terwijl ze haar hand gebald had tot een vuist. ''Dat wordt dan ook voor mij de eerste keer,'' voegde ze er grinnikend aan toe. Vervolgens richtte ze zich tot de twee andere pokémon die nog gezellig stonden te kletsen. ''Oi, Alano!'' De Charmander keek op en zag dat Chiaki naar hem wenkte. Hij rende vlug naar haar toe en keek haar vragend aan. ''Heb je er iets op tegen om een gevecht te houden met Kasumi en Shui?'' vroeg ze aan hem, waarop ook hij begon te grijnzen. Blijkbaar had hij er geen problemen mee. Integendeel, hij keek er juist naar uit!

- Je mag me best een beetje godmodden in je volgende post, als je dat helpt ;3 -

+2! Volgens mij is de verleden tijd van reiken trouwens geen reekXD

Chiaki's antwoord verraste haar. Haar broer was een Gymleider! Van Viridian City nog wel! Dat was de laatste en sterkste gym die trainers moesten verslaan. Wat cool! Het meisje ratelde nog even door over hoe ze Sarita had gevangen. Kasumi knikte even. "Wat cool! Mijn tante is ook Gymleider. Ze leid de Watergym in Cerulean City," vertelde ze enigszins trots. Op haar uitdaging reageerde Chiaki enthousiast. ''Natuurlijk wil ik dat! Dat wordt dan ook voor mij de eerste keer,'' grinnikte het meisje. Kasumi glimlachte en probeerde haar opluchting te verbergen. Het was best een ramp geweest als was gebleken dat Chiaki al vele gevechten achter de rug had! "Oi, Alano!'' sprak het meisje tegen haar Charmander. ''Heb je er iets op tegen om een gevecht te houden met Kasumi en Shui?'' De Charmander grijnsde breed. Kasumi glimlachte ook, die had er duidelijk niet op tegen. Kom op Shui," zei ze enthousiast, waarna ze naar de andere kant van het veld liep. Toen ze zich omdraaide zag ze dat Chiaki en Alano al klaar stonden.

Har ogen bleven even op Alano hangen. Hij was een vuursoort, dus ze waren in het voordeel. Maar met vuur kon je hele mooie dingen doen.. Ze moest zijn aanvallen in haar voordeel zien te gebruiken. "Okee Shui, begin met Bubble!" riep Kasumi. Hiermee opende ze hun gevecht, hun schaakspel. Een contest gevecht was heel anders dan een normaal gevecht. Je moest elkaar niet alleen zo hard mogelijk raken, je moest je pokémon zo mooi mogelijk laten zijn en elkaars aanvallen manipuleren. Eens zien wie van hun twee het creatiefst was.

+1

"Wat cool! Mijn tante is ook Gymleider. Ze leid de Watergym in Cerulean City," vertelde Kasumi ook trots. Chiaki grijnsde licht. Zo te zien was ze dus niet de enige die een gymleader in de familie had. Was dit toeval, of..? De brunette schudde haar hoofd licht. Daar hoefde ze nu niet aan te denken. Ze zou zometeen vast in een geweldig gevecht belanden. En wie weet, misschien hielp dit haar wel met het verzinnen van combinaties. Kasumi liep naar de andere kant van het grasveld, wat voor haar een teken was om zichzelf al klaar te maken. Alano was haar al voor geweest, hij had er echt zin in! Chiaki keek trots naar haar Charmander. Ze had de juiste keuze gemaakt in het lab, geen twijfel mogelijk. Ondanks het feit dat ze elkaar nog niet zo heel lang kenden, leken ze wel dikke vrienden. En dat was precies waar ze zo trots om was.

"Okee Shui, begin met Bubble!" Chiaki leek zich opeens iets te herinneren. Dat was waar ook, Squirtle was een watersoort en Alano een vuursoort. Hij was sterk in het nadeel tegen Shui, dus moest ze opletten dat hij niet al teveel klappen kreeg te verduren. Ze wilde niet nu al op zoek naar een pokécenter, omdat hij uitgeteld was. Ze beet even op haar onderlip, zich afvragend wat te doen, terwijl er tientallen bubbels op Alano afgingen. Op dat moment kreeg ze een ingeving. ''Alano, gebruik je Ember om de bubbels te blokkeren!'' riep Chiaki tegen de Charmander, die een kort knikje gaf en zijn bek opende. Vervolgens schoten er net zoveel vuurbolletjes uit zijn mond als Shui had afgevuurd. De twee aanvallen botsten tegen elkaar aan. Chiaki zuchtte opgelucht, maar ze had alsnog een probleem. Als ze Alano te dicht bij Shui bracht, zou Alano vast flink geraakt worden door de Squirtle. Ze mocht hem dus niet te dicht bij zijn tegenstander brengen, maar de enige afstandsaanval die hij had was Ember. En als dat zichtbaar was voor de ander, had het niet echt nut meer, want dan zou het ontweken kunnen worden...

Chiaki hoefde echter niet lang na te denken over haar volgende zet. Ze had algauw een oplossing voor haar probleem bedacht. ''Alano, gebruik je Smoke Screen om het veld te bedekken!'' Hij keek haar eerst vragend aan, maar deed uiteindelijk wat hem gezegd werd. Hij snapte het plan van zijn trainer nog niet echt, maar daar zou hij zo snel mogelijk achter komen, niet? Alano opende zijn bek nogmaals en liet er zwarte rook uit verschijnen. Hij stopte pas toen er niks meer zichtbaar was op het veld. Hij hoopte maar dat Chiaki wist wat ze deed, aangezien zij nu ook geen zicht meer had over het strijdveld. ''Goed, doe nu nogmaals je Ember!'' De Charmander kreeg toen plots door wat de bedoeling was en grijnsde breed. Vervolgens voerde hij zijn aanval uit, maar die schoot ook alle kanten uit, zelfs uit de enorme rookwolk die was verschenen. Chiaki keek vol spanning naar de zwarte waas. Was dit genoeg om iets aan te kunnen richten..?

+2

Kasumi had niet echt verwacht dat haar eerste aanval echt zou raken, toch was ze een beetje teleurgesteld toen Chiaki de zet blokkeerde door Alano een frontale Ember te laten doen. De bellen waren sterker dan het vuur, maar door de frontale klap spatten ze toch uit elkaar. Kasumi beet even op haar lip en dacht na. Shui was niet erg snel op het land, in het water zou ze meer in het voordeel zijn geweest. Chiaki's stemde haalde haar uit haar gedachten. ''Alano, gebruik je Smoke Screen om het veld te bedekken!'' Wat?! Stomverbaasd en met stijgende paniek keek Kasumi toe hoe de Charmander het prachtige veld vulde met vieze, zwarte rook. Wat moest ze doen, wat moest ze doen, wat moest ze doen?! Ze zag Shui niet meer, maar ze verwachtte niet dat de Squirtle iets uit zichzelf zou doen. Dit was ook zijn eerste gevecht. Nu begon Alano in het wilde weg Embers af te vuren. "Shui, gebruik Withdraw!" gilde Kasumi naar de rook, niet wetend waar haar pokémon zich bevond. Het was de enige beschermde aanval die hij kende. Wat kon ze verder nog doen?

Toen kwam er iets in haar op. Ze hadden het geoefend met tante Cynthia, maar hadden het nog nooit op deze manier gebruikt.. Kasumi slikte. Wat als het mislukte? Zou Chiaki haar dan uitlachen? Maar ze kon het ook niet zo laten begaan. Vroeg of laat zou Alano Shui raken. Misschien had hij hem allang geraakt, maar kon ze het niet zien. Vastberaden keek Kasumi op. Ze moest het doen, anders kon ze dit nooit winnen. "Shui, doe je Bubble zoals we geoefend hebben!" riep ze vastbesloten. Ze kon het niet laten om te glimlachen. Chiaki wist nu natuurlijk niet waar ze het over had. In de rook begon iets te bewegen. Bubbels schoten alle kanten op, verdreven de rook. Dat was handig! Ze had de move willen doen om Alano te raken, maar door de draaiing werd de rook ook verdreven. Twee vliegen in één klap! De rook week uiteen en toonde een ronddraaiend schild. Shui had nog altijd zijn ledematen ingetrokken, maar schoot zijn bubbel uit het gat voor zijn kop. Zijn schild tolde rond, bubbels vlogen alle kanten op. "Stop maar Shui!" riep ze. De Squirtle plopte zijn ledematen naar buiten en stond abrupt stil. "Nu Tackle, voordat hij zich kan herstellen!" riep Kasumi, terwijl ze op de Charmander wees.

OOC: Sorry dat het zo lang duurde! Als je de move niet snap, PM je maar.

Cynthia: Goedzo Kasumi! Fijn om te zien dat je de technieken die ik je geleerd heb ook gebruikt! Lianne: +2 voor deze slimme zet!

Chiaki keek breed grijnzend naar Kasumi. Deze was zo te zien overweldigd door wat ze Alano net had opgedragen. Haar grijns werd echter kleiner toen Kasumi Shui had opgedragen zich terug te trekken in zijn schild. Op die manier zou het moeilijker zijn voor Alano om Shui te raken. Niet dat Ember zoveel effect kon hebben op een waterpokémon. Ze had nog niks te vrezen op het moment, maar iets zei haar dat daar nog verandering in ging komen. En die verandering kwam sneller dan ze had verwacht. "Shui, doe je Bubble zoals we geoefend hebben!" Chiaki trok een vragend gezicht. Moest ze wachten totdat er iets ging gebeuren? Ze had nieteens een idee waar beide pokémon zich bevonden in dit veld en misschien was Shui wel al uitgeschakeld. Dat betwijfelde ze sterk, aangezien Shui zich vast had teruggetrokken in zijn schild. Het meisje lette goed op de dikke rookwolk die zich vlak voor haar bevond. Toen ze uiteindelijk iets zag gebeuren, sloeg haar hart een slag over. Dit betekende vast weinig goeds. Haar eigen strategie had zich nu waarschijnlijk tegen haar gekeerd. Wat was ze ook naïef geweest. Niet alleen zij, maar ook Kasumi had van de rookwolk gebruik kunnen maken. Alano zou de Bubble ook niet kunnen zien, net zoals Shui de Ember van hem niet had kunnen zien.

Tot haar opluchting nam de Squirtle geen gebruik van de rookwolk, maar blies hem juist weg. Nu kon ze weer zien wat er aan de hand was, maar dat was dan ook het enige voordeel van de zet die net was opgedragen aan de pokémon. Chiaki keek vlug om zich heen. Waar was Alano? Vanuit haar ooghoek zag ze dat haar Charmander geraakt werd door de Bubble en zijn ogen stijf dicht had geknepen. ''Alano!'' riep ze plots uit, hopend dat het zijn aandacht zou trekken. Dat deed het echter niet. "Nu Tackle, voordat hij zich kan herstellen!" hoorde ze Kasumi haar pokémon opdragen. Terwijl de Squirtle op Alano afstormde, welde de paniek al in Chiaki op. Ze wilde het nu nog niet laten eindigen. Ze wilde dit gevecht langer aanhouden! Maar als dit zo doorging.. Voor ze het in de gaten had, had ze haar handen tot vuisten gebald en beet ze op haar onderlip. Wat moest ze doen? Alano zou zich vast niet op tijd kunnen herstellen om een Ember uit te moeten voeren. De Ember zelf zou al teveel tijd vergen om Shui te stoppen. Op dat moment viel het haar in dat Alano nog een andere aanval kon die schade kon toebrengen aan zijn tegenstander. Zou hij die wel op tijd kunnen uitvoeren? ''Alano, doe je Scratch!'' Het was vast dom om hem niet gewoon op te dragen het te ontwijken, maar hij zou toch niet op tijd weg kunnen komen. Op deze manier bracht hij zijn tegenstander nog een beetje schade toe, niet?

Chiaki keek zenuwachtig toe hoe de Squirtle tegen de Charmander aanbotste. Alano had inmiddels zijn klauw al de lucht in geworpen, waardoor hij nu alleen nog maar toe hoefde te slaan. Dit deed hij ook meteen toen hij de klap voelde. Chiaki vreesde echter dat Alano de aanval niet op volle kracht had kunnen uitvoeren, omdat hij zelf geraakt was door een Tackle. Als dat het geval was, zou dit gevecht afgelopen zijn. Zo niet, dan liep het gevecht wel tegen een eind aan. Ze kon zien dat Alano het zo niet lang meer vol ging houden en dat terwijl ze nog maar net begonnen waren. Ze had hem misschien moeten trainen, in plaats van die zoektocht naar Sarita's accesoire houden...

OOC: Ik had weinig inspi voor iets anders.. OTL

Nou hier is toch niks mis mee? +2!

Kasumi's donkere ogen richten zich op de rond wervelende rook en volgde de rond vliegende Bubbles. Ze raakten doel! Kasumi ontplofte bijna van trots. Haar move lukte en trof doel! Bijna was ze gaan juichen, maar Chiaki's gezicht weerhield haar ervan. Wat voor haar goed was, was voor de brunette natuurlijk slecht. Shui gehoorzaamde aan Kasumi's bevel en stormde op Alano af. Hij liep wat voorover gebogen, zijn hoofd lag op ramkoers. Plots riep Chiaki: ''Alano, doe je Scratch!'' O nee! dacht Kasumi geschrokken. Dat kan hij niet ontwijken! Aan de andere kant kon Alano de aanstormende Squirtle ook niet meer ontwijken. Shui botste tegen de Charmander aan, tegelijkertijd haalde Alano uit naar de Squirtle. Kasumi zag dat de Scratch Shui op zijn hoofd raakte, maar de achteruit vliegende Alano kon niet erg veel kracht zetten. "Shui, neem afstand en doe je Bubble!" riep Kasumi. Haar Pokémon gehoorzaamde, deed twee sprongen achteruit en vuurde zijn Bubble af. Het meisje voelde zich machtig, euforisch! Pokémon gevechten waren fantastisch! Ze waren zo spannend en tegelijkertijd moest je wel na blijven denken. Haar blik viel op Alano en met een schok besefte ze dat ze eigenlijk helemaal niet aan het welzijn van de pokémon had gedacht. Plotseling werd ze bang terwijl ze naar de bubbels keek. Ze zou Alano toch geen permanente schade toebrengen?

OOC: Okee, permanente schade met een Bubble aanval is wat overdreven, maar dat weet Kasumi niet

Hèhè, weet jij veel, misschien zijn het wel duivelse bellen! =p +1

Tot haar ergernis haalde de Scratch niet veel uit. Dat was logisch, dat wist ze maar al te goed, maar ergens had ze gehoopt dat het meer dan dit uit zou hebben gehaald. "Shui, neem afstand en doe je Bubble!" Chiaki's blik schoot meteen naar Alano, die met al zijn macht probeerde op te staan. Het was tevergeefs. Dit gevecht was voorbij. Hoewel ze het niet graag toegaf, ze had verloren. Dat was haar al duidelijk voordat de Bubble Alano zou raken. Opnieuw beet ze op haar onderlip. Dit kon ze niet aanzien, maar ze zou het ook niet mogen laten gebeuren. Bijna instinctief rende ze richting haar Charmander en knielde vlak voor hem neer, met haar rug naar de Squirtle. Ze riskeerde hiermee geraakt te worden, maar op het moment zou het erger voor Alano zijn, dan dat het voor haar was. Hij wierp haar een vragende blik toe, maar Chiaki keek hem niet aan. Ze wachtte eerder de klap af waar ze zich schrap voor had gezet. Gelukkig voor haar deed het minder pijn dan ze had verwacht. Ze richtte haar bruine ogen op Alano, terwijl ze hem een kleine glimlach schonk, voordat ze hem voorzichtig oppakte.

Chiaki richtte haar blik verontschuldigend op Kasumi. Het was vast niet de bedoeling geweest dat hun vriendschappelijk gevecht zo zou uitpakken, maar ze had het nog niet aangekund om Alano zo af te zien gaan. Normaal gesproken had hij de wilde pokémon op hun pad heel gemakkelijk weten te verslaan. Helaas voor hem waren dat meestal pokémon geweest waar hij in het voordeel bij was. Met Shui lag dat anders. Bij Shui lag hij in het nadeel. ''Ik geef me gewonnen, Kasumi,'' mompelde ze uiteindelijk. ''Het spijt me dat ik het zo abrupt doe,'' voegde ze er vlug aan toe. Hopelijk begreep Kasumi haar, maar dat deed het meisje hoogstwaarschijnlijk wel. Zij zou het vast ook niet geweldig hebben gevonden als Shui in de pan werd gehakt. ''Alles oké, Alano?'' Chiaki richtte haar bruine ogen op de Charmander die in haar armen hong. ''Char!'' reageerde hij net zo vrolijk als normaal. Dat gaf aan dat hij in principe niets mankeerde, maar ze wilde voor de zekerheid toch nog even langs het pokécenter langs gaan, straks.

Op dat moment landde Sarita weer op Chiaki's schouder. De pokémon was in het begin van het gevecht naast haar gaan staan, in plaats van op haar schouder blijven te zitten. Niet dat ze geïnteresseert was geweest in het gevecht dat had plaatsgevonden. Of dat Chiaki ook maar aandacht aan haar had besteed. Nu eigenlijk nog steeds niet. Het enige dat het meisje op het moment interesseerde, was Alano, die trots liet zien dat het sjaaltje om zijn nek niet beschadigd was. Hierdoor kreeg hij het voor elkaar Chiaki breed te laten glimlachen en werd hij weer op de grond gezet, waar hij liet zien dat hij nog gewoon kon blijven lopen. Ze mochten blij zijn dat Kasumi ook nog een beginner was. Het zou nog veel moeilijker worden dan dit, dat besefte de trainer maar al te goed. Misschien was het een goed idee om de volgende training alvast vooruit te plannen...

OOC: Err.. Plots inspi?

Ik merk het, maar de verleden tijd van hangen is nog altijd hing en niet hong schat +2!

Plotseling deed de brunette iets wat Kasumi niet had verwacht. Ze rende naar voren en schermde Alano af van de aanval. "Chiaki!" gilde ze geschrokken, terwijl ze naar haar toe rende. "Shui, stop!" riep ze al rennend, maar de Squirtle was zelf al op dat idee gekomen. Gelukkig kwam Chiaki al weer overeind met Alano in haar armen. "Is alles goed met je?" vroeg Kasumi een beetje buiten adem door haar sprint naar de brunette toe. ''Ik geef me gewonnen, Kasumi,'' mompelde de ze. ''Het spijt me dat ik het zo abrupt doe.'' Kasumi schudde wild haar hoofd, waarbij haar blauwe haren in het rond vlogen. "Nee, het spijt mij! Sorry! Ik had beter op moeten letten, ik had niet meer aan moeten vallen, ik, ik.." Haar stem stierf weg en Kasumi liet haar hoofd hangen. Tranen branden achter haar ogen. "Het spijt me," fluisterde ze met verstikte stem. Ze voelde een poot die op haar been werd gelegd. Ze keek en zag dat Shui haar wat schuldbewust aankeek. Kasumi ging door haar knieën en aaide de Squirtle over zijn kopje. "Het is niet jouw fout," fluisterde ze zachtjes. "Ik ben hier degene die de aanvallen roept, of niet soms?" Shui keek haar wat twijfelachtig aan. Kasumi zuchtte en nam de Pokémon in haar armen. Ze stond op en keek Chiaki schuldbewust aan. "Wil je, wil je misschien wat gaan drinken? Ik trakteer." Kasumi glimlachte. Ze was het meisje wel een drankje verschuldigd.

Nou nou, wat een verontschuldigingen hier XD Maar wel lief =) +1!

"Nee, het spijt mij! Sorry! Ik had beter op moeten letten, ik had niet meer aan moeten vallen, ik, ik.." Chiaki fronste licht naar het meisje, wiens stem even wegstierf, maar vervolgens weer terugkwam. "Het spijt me," weerklonk er weer fluisterend. Chiaki trok eerst een verbaasd gezicht, terwijl Kasumi zich op Shui had gericht. Vervolgens keek ze Alano voor een paar tellen aan, die eerst breed grijnzend terugkeek en toen zijn aandacht op het blauwharig meisje vestigde. Deze kwam recht met haar Squirtle in haar armen. ''Ik had eerder moeten aangeven dat ik me gewonnen gaf,'' sprak ze uit het niets. Ze had het gezegd voor ze er erg in had. Toen ze eenmaal zelf doorhad dat ze iets gezegd had, vroeg ze zich af wanneer die zin in haar gedachte was gekomen. Gelukkig haalde Kasumi haar weer uit haar gedachte. "Wil je, wil je misschien wat gaan drinken? Ik trakteer." Alano reageerde meteen met zijn bekende vrolijkheid. ''Char!'' Ook Chiaki zette nu een brede grijns op. ''Echt? Natuurlijk!'' Ze gooide meteen een arm om Kasumi's schouder, waardoor ze het meisje half omhelsde. Door de onverwachte beweging die ze maakte, schrok Sarita op en sprong van haar schouder af, om vervolgens op haar hoofd te gaan zitten. Een beetje geïrriteerd probeerde ze de Pidgey van haar hoofd af te slaan met haar vrije hand. ''Oi, oi. Mijn hoofd is niet je troon,'' mompelde ze er droog bij. Niet dat de pokémon er ook maar aan dacht om van plaats te ruilen en weer terug op haar schouder te gaan zitten. Uiteindelijk gaf Chiaki het op en richtte ze zich weer op Kasumi. ''Euhm.. Dit is de eerste keer dat ik in Pewter City ben, eerlijk gezegd. Dus ik hoop dat jij al een idee hebt waar we heen kunnen gaan..?''

Tuurlijk is jouw hoofd een troon! +1!

Daar stonden ze dan, twee beginnende coördinatoren die zich tegenover elkaar aan het verontschuldigen waren na hun eerste gevecht. Niet echt een spannend verhaal over je eerste gevecht dat je later aan je kleinkinderen kon vertellen. Hoe zou dat dan wel niet klinken? 'Ja kindertjes, toen Shui nog een kleine Squirtle was en ik nog een kleine meid vochten we ons eerste gevecht tegen een andere beginnende coördinator. Alleen liep het niet helemaal zoals het moest en bleven we sorry tegen elkaar zeggen.' Juist, erg enerverend. Not. Kasumi keek op naar Chiaki, die nu breed glimlachte. ''Echt? Natuurlijk!'' reageerde die enthousiast op haar uitnodiging. Tot haar schrik en verbazing sloeg Chiaki een arm om haar heen, alsof ze al jaren de beste vriendinnen waren. Plotseling hoorde ze Shui in lachen uitbarsten, waarschijnlijk door haar verbijsterde uitdrukking. Snel zette ze een zwak glimlachje op haar gezicht. Chiaki had het blijkbaar niet echt door, aangezien ze haar Pidgey van haar hoofd probeerde te krijgen. ''Oi, oi. Mijn hoofd is niet je troon,'' mompelde het meisje. Kasumi begon nu wat breder te glimlachen. De brunette was een vrolijke, gezellige meid. Juist dat soort personen wisten haar altijd uit haar schulp te krijgen, dus misschien was het wel goed om wat meer met haar om te gaan! Toen wende Chiaki zich weer tot Kasumi. ''Euhm.. Dit is de eerste keer dat ik in Pewter City ben, eerlijk gezegd. Dus ik hoop dat jij al een idee hebt waar we heen kunnen gaan..?'' Het blauwharige meisje begon te lachen. "Dat wilde ik net aan jou vragen!" lachte ze. "Dit is ook mijn eerste keer in Pewter City. Maar ik denk dat er vast wel een terrasje is bij het winkelcentrum." Kasumi gebaarde naar de winkelstraat waar ze vandaan was gekomen. Omdat Chiaki nog altijd haar arm om haar heen had geslagen durfde Kasumi niet echt weg te lopen, dus keek ze haar nieuwe vriendin gewoon afwachtend aan.

OOC: Je mag Kasumi in de volgende post wel godmoden, dat ze naar het winkelcentrum lopen ofzo

Ik vind het anders een erg spannend verhaal om te vertellen aan mijn kleinkinderen =p +1

Kasumi lachte nadat Chiaki haar vraag had gesteld. "Dat wilde ik net aan jou vragen! Dit is ook mijn eerste keer in Pewter City. Maar ik denk dat er vast wel een terrasje is bij het winkelcentrum." Chiaki had een klein grijnsje op haar gezicht staan, vooral vanwege het feit dat ze stom was de winkelstraat niet op te merken. Ze merkte dat Kasumi haar afwachtend aankeek. Eerst vroeg ze zich af waarom, maar kwam er toen achter dat ze het meisje niet echt de kans gaf om weg te lopen, omdat ze een arm om haar heen had geslagen. Ze liet langzaam los en keek naar de Charmander en Squirtle, die zo te zien al klaar waren om te vertrekken. ''Nou, waar wachten we dan nog op?'' sprak Chiaki enthousiast, nadat ze haar hand tot een vuist had gebald en die voor zich hield. ''Wie het eerste een terrasje heeft gevonden, mag het duurste lekkernij hebben!'' Dit spoorde Alano aan om als eerste van het terrein af te sprinten. Chiaki keek hem verbaasd na, maar begon toen ook te rennen. Als Alano er als eerste een vond, moest zij natuurlijk flink wat betalen. Nu had ze genoeg geld op zak voor eten, maar... Wacht, nu ze er zo over nadacht zou hij alleen maar hetgeen nemen dat het lekkerste klonk. Dat hoefde natuurlijk niet het duurste te zijn. Chiaki zuchtte opgelucht. Ondanks dat wilde ze niet verliezen van haar eigen pokémon, natuurlijk. Helaas voor haar had ze nog altijd Sarita, die via de lucht makkelijk iets kon vinden. En daar bevond de Pidgey zich nu ook...

Chiaki probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen, terwijl ze haar rechterhand in haar zij had geduwd. Ze kwam weer recht en boog achterover, terwijl ze met haar linkerhand over haar voorhoofd veegde. Alano keek een beetje teleurgesteld naar de grond. De brunette keek hem met een kleine glimlach aan. ''Kop op, Alano. We wisten al lang dat Sarita via het luchtruim ging zoeken. Dan is het natuurlijk logisch,'' mompelde ze tegen hem, nog nahijgend van het geren. Hopelijk had ze Kasumi niet al te erg verrast met haar actie. Wie hield er nou eigenlijk een hardloopwedstrijd als het zo warm was? Op dat moment landde de Pidgey weer op haar schouder, met een zelfvoldane grijns op haar snavel. Alano snoof. 'Uitslover,' mompelde hij tegen zichzelf. ''Wel, het ziet er hier gezellig uit. Ik hoop dat je een goede keus hebt gemaakt, Sarita,'' sprak Chiaki toen, waarmee ze de aandacht van beide pokémon trok. Ze had het zelf niet door, omdat ze haar blik op het terassje had gericht. Het was aardig vol, maar er waren nog wel wat tafeltjes vrij. Ze had niet echt zin om binnen te zitten met dit weer...

OOC: Euhm, tja.. Iets anders kreeg ik er niet uit

Probeer niet te veel te herhalen, dat kan erg storend werken voor de lezer +1

Chiaki grijnsde en liet haar langzaam los. Kasumi lachte wat onbeholpen. Ze bukte en zette Shui weer op de grond neer. De Squirtle kon prima zelf lopen. ''Nou, waar wachten we dan nog op?'' sprak de brunette enthousiast, terwijl ze haar vuist balde. ''Wie het eerste een terrasje heeft gevonden, mag het duurste lekkernij hebben!'' riep ze uit, waarop Alano meteen naar het centrum toe sprintte. Chiaki volgde hem op de voet. Kasumi bleef stomverbaasd achter. Wat.. was er net gebeurd? "Squir, squirtle!" riep Shui luid. Kasumi schrok op en zag dat de pokémon ook al aan het rennen was. "Wacht op mij!" riep ze geschrokken, terwijl ze een sprint in zette. Mensen keken haar verbaasd aan terwijl ze langs stoof, het meisje moest goed opletten dat ze tegen niemand op botste. Terwijl ze rende probeerde ze Chiaki weer in het vizier te krijgen. Daar! Bruin haar met een oranje lint stoof door de menigte. Kasumi probeerde nog wat harder te rennen om haar nieuwe vriendin in te halen. Opeens kwam ze wel heel dichtbij. Kasumi ging langzamer lopen, Chiaki was tot stilstand gekomen. Hijgend stopte ze naast de brunette, terwijl ze dubbelklapte vanwege de steek in haar zij. "Waarom.. begon je.. opeens... te rennen?" hijgde Kasumi. Ze was niet gewend om zoveel te rennen. Je kon haar met een gerust hart een stadsmeisje noemen. Langzaam kwam ze weer wat op adem en verdween de steek in haar zij. Ze richtte zich op en zag nu pas dat ze aan de rand van een terras stonden. Chiaki speurde de tafeltjes af, dus deed Kasumi dat ook. Net op dat moment stond er een gezinnetje op. "Kom Chiaki!" zei Kasumi, terwijl ze vlug tussen de tafeltjes door slalomde. De mensen waren nog niet weg of ze stond al met één van de rieten stoelen in de hand. Ze glimlachte wat verontschuldigend naar de ouders. Toen ze wegliepen liet Kasumi zich in de rieten stoel zakken. Aaah, ze zat nog in de schaduw ook! Heerlijk! Shui was ondertussen ook aangekomen en probeerde in een stoel te klimmen. Kasumi sloeg hem even gade, maar kreeg al gauw medelijden. Ze bukte en tilde de Squirtle op de stoel. "Zo, wat wil je drinken?" vroeg ze, terwijl ze de kaart erbij pakte. Zelf smachtte ze naar een groot glas ice tea!

Leuk gedaan! +2!

Een klein, onschuldig grijnsje verscheen op Chiaki's gezicht toen ze Kasumi zo zag staan en haar iets hoorde zeggen. Zijzelf was het natuurlijk gewend om overal naartoe te rennen. Het was een bezigheid. Een bezigheid die dingen interessanter wisten te maken dan ze waren. Ze konden natuurlijk ook gewoon lopend op zoek gaan naar een terrasje, maar dat duurde niet alleen te lang, het klonk ook nog eens ongelofelijk saai. Een wedstrijdje ervan maken leek haar daarom een goed idee. Ze had er alleen niet rekening mee gehouden dat het zo verschrikkelijk warm was en dat Kasumi niet gewend zou zijn aan het plotselinge idee om te gaan rennen. Waarschijnlijk had dit meisje dus geen goede conditie. Chiaki daarentegen wel. Vroeger rende ze door heel Lavender Town met haar broer. Elke dag een andere dag, en ander spel, maar er zat altijd wel die beweging aan vast. Zelfs na het vertrek van haar broer had ze zich bezig weten te houden met rennen. Hetzij zonder een maatje die met je mee rende. Gelukkig voor Chiaki bestond er nog altijd zoiets als fantasie. Zelfs in haar eentje wist ze zich nog best staande te houden elke dag.

"Kom Chiaki!" hoorde ze Kasumi nog zeggen, voordat ze tussen de tafeltjes door liep. Chiaki keek eerst fronsend naar het meisje, terwijl ze probeerde uit te vogelen waar deze heen liep. Toen ze het gezin had opgemerkt, die net wilde vertrekken, kreeg ze de bestemming door. Ook zij begon nu tussen de tafeltjes door te zigzaggen. Alano hupte vrolijk achter haar aan, terwijl Sarita al met een paar slagen van haar vleugels bij het tafeltje was en op de rugleuning van één van de rieten stoelen was geland. De Charmander nam plaats op deze stoel, zodat Chiaki de stoel ernaast moest nemen, tegenover Kasumi. "Zo, wat wil je drinken?" vroeg deze, terwijl ze zelf de kaart had gepakt. De brunette leunde met haar ellebogen op tafel en liet haar hoofd op haar handen steunen, terwijl ze dichterbij gleedt om de achterkant van het voorwerp te bestuderen. Alles zag er zo duur uit, zelfs al was dit de kant waar alle gerechten op stonden. Hopelijk hoefde Sarita niet het duurste van het duurste te hebben, hoewel ze dat betwijfelde. De Pidgey had het zo hoog in haar bol dat ze geen genoegen nam met het goedkoopste. Ook al was dat misschien het lekkerste. Chiaki zuchtte zacht. "Als ze Ice Tea hebben, vind ik het prima,'' sprak ze toen, nadat ze weer recht was gaan zitten. Op dat moment sprong Sarita weer op haar hoofd. ''Ik had je gezegd dat mijn hoofd niet dient als je troon,'' mompelde ze geïrriteerd tegen haar pokémon. Deze plaatste haar hoofd vlak voor die van Chiaki en keek haar (ondersteboven) kwaad aan. ''Wat?'' reageerde haar trainer droog. ''Je mag wel wat van mijn Ice Tea hebben,'' voegde ze er toen aan toe. Eerlijk gezegd had ze het geld nieteens om Sarita op het duurste te trakteren, omdat ze gewonnen had door vals te spelen. Als ze dat zou doen zou ze in één klap blut zijn en dat zag ze niet zo zitten.

Het meisje richtte haar blik op de twee die recht voor haar zaten, nadat de Pidgey had besloten haar met rust te laten, mede dankzij Alano. Ze was hem er best dankbaar voor. In haar eentje zou ze de Pidgey absoluut niet kunnen temmen. Daar had ze het geduld waarschijnlijk niet voor. Nouja, ze zou er een tijdje geen aandacht aan besteden, maar het zou haar uiteindelijk de keel gaan uithangen. Daarom was ze er best blij mee dat Alano er ook nog was om haar te helpen. Hij was echt de perfecte keus geweest. ''Zeg, Kasumi,'' begon ze plots, waarmee ze hopelijk de aandacht van haar vriendin wist te trekken. ''Waarom heb je voor Shui gekozen?'' Het klonk misschien als een domme vraag, maar er moest iets zijn waardoor het meisje voor hem had gekozen en niet voor een Bulbasaur of Charmander, toch? Zou het de soort kunnen zijn? Of hadden zij in het begin al een klik met hun tweeën?

Haha, Sarita is een geniale persoonlijkheid =p +3!

Kasumi bestudeerde de kaart en floot even zacht. Twee euro 20 voor een cola? Ze hadden niet bepaald het goedkoopste terrasje uitgezocht. "Als ze Ice Tea hebben, vind ik het prima,'' zei Chiaki, waarop Kasumi de kaart neerlegde en grijnsde. "Dat wilde ik ook bestellen." Kasumi knipperde verbaasd met haar ogen toen ze Sarita op Chiaki's hoofd zag zitten. Toen schoot ze in de lach. "Volgens mij denkt ze dat je hoofd een nest is," grinnikte het blauwharige meisje. Er kwam een serveerster aangelopen. De blonde vrouw zag en verhit uit, maar sprak hun toch vriendelijk aan. "Wat willen de dames drinken?" Kasumi wierp even een blik op Chiaki en zei toen: "Twee Ice Tea alstublieft." De vrouw knikte en beende weer weg. Tsja, ze zouden het wel erg druk hebben nu, zo met dat mooie weer. ''Zeg, Kasumi,'' zei Chiaki plots. Kasumi richtte haar donkere ogen op haar nieuwe vriendin en keek haar vragend aan. ''Waarom heb je voor Shui gekozen?'' Kasumi glimlachte. "Simpel, hij kwam naar mij toe. Ik wist niet zo goed wat voor Pokémon ik wilde, dus besloot ik te kiezen op basis van hun persoonlijkheid. Toen ik op mijn knieën ging zitten kwam Shui meteen naar me toe om kennis te maken." Kasumi glimlachte warm naar haar Squirtle. Shui grijnsde terug. Ja, ze was heel erg blij met haar keuze. Shui was een lieve en gezellig partner. "En jij dan? Hoe ben je bij Alano uitgekomen?" vroeg Kasumi nieuwsgierig. Wat was het makkelijk om met Chiaki te praten! Het voelde haast alsof ze het meisje al haar hele leven kende. De serveerster kwam teruggelopen en zette twee glazen Ice Tea op tafel. Kasumi bedankte haar en nam meteen een grote slok van het ijskoude drinken. Aaaah, daar was ze echt aan toe!

+2 voor jou!

Chiaki luisterde aandachtig naar het verhaal van Kasumi. Het begin klonk haar bekend in de oren, aangezien zij toen ook nog niet had geweten welke ze wilde. Dat besluit had ze pas genomen toen ze bij Oak binnen stond, met de drie pokémon die voor haar stonden. Het meisje schonk haar Squirtle een warme glimlach toen ze klaar was. Chiaki wierp zelf ook even een blik naar haar pokémon, die zat te spelen met één van de filters waar de glazen op moesten komen te staan. "En jij dan? Hoe ben je bij Alano uitgekomen?" vroeg Kasumi uiteindelijk. Een vraag die ze had kunnen verwachten. Ze richtte haar donkerbruine ogen al snel op het meisje dat voor haar zat, maar op het moment dat ze haar mond opentrok om antwoord te geven, kwam de serveerster al met hun drankjes aanzetten. Ze besloot eerst een slok te nemen van haar Ice Tea, voordat ze uit zou leggen hoe ze aan de Charmander was gekomen. Ze had namelijk al een tijdje niks gedronken en met deze hitte was dat ondraaglijk voor een normaal persoon. Natuurlijk was ze niet geheel normaal, maar ze had wel een droge keel gekregen.

Toen ze het glas neer wilde zetten, keek Alano haar met een vragende blik aan. Haar linkerwenkbrauw schoot omhoog, maar toen zijn blik naar het glas was gegleden, snapte ze wat hij wilde. Hij wilde weten wat ze zojuist binnen had gekregen. Hij wilde proeven. Met een klein grijnsje op haar gezicht reek ze hem het glas toe. Vervolgens begon hij er eerst voorzichtig aan te ruiken. Pas daarna nam hij een klein slokje van het spul en gaf het glas terug aan Chiaki. Het verbaasde haar dat hij het glas niet had laten vallen met zijn kleine, onhandige klauwtjes. Wat haar vervolgens opviel was de uitdrukking op zijn gezicht. Hij trok een vies gezicht, alsof hij net iets verschrikkelijk zuurs had gegeten. Chiaki lachte vermaakt, voordat ze het glas terugzette. Uiteindelijk richtte ze zich weer tot Kasumi, terwijl ze Sarita negeerde, die nu ook wat van haar Ice Tea probeerde te proeven. ''Eigenlijk wist ik eerst ook niet welke pokémon ik wilde. Ik dacht dat ik dat wel zou weten als ik ze eenmaal in het echt zag, maar het viel in eerste instantie flink tegen. Nouja, totdat Alano mijn houding probeerde te immiteren. Het was alsof we een soort staarwedstrijd hielden,'' grinnikte de brunette. ''Alano verloor uiteindelijk, maar ik wist al genoeg,'' voegde ze er als laatste aan toe. De Charmander had een grijns op zijn snoet gezet, terwijl hij naar het groepje om de tafel staarde.

''Hoe is het leven eigenlijk in Hoenn? Anders dan hier in Kanto?'' vroeg Chiaki net zo nieuwsgierig als Kasumi daarnet. Ze was eerlijk gezegd wel benieuwd naar de andere regio's, want die hoordne bij de buitenwereld. Bij de wereld die niet bij Lavender Town hoorde. Elke stad die ze tot nu toe tegen was gekomen, was vele malen beter dan de plek waar ze praktisch was opgegroeid. Ergens vroeg ze zich af waarom ze niet gewoon ergens anders had kunnen wonen, maarja, daar was nu niet veel meer aan te doen. Ondanks dat ze in een somber dorp was opgegroeid, kon ze zich best een vrolijk stadje inbeelden. Daar had ze vroeger altijd over gefantaseerd als al die droevige blikken haar teveel werden. En aangezien Kasumi er niet uitzag als zo'n inwoner van haar thuisstad, was zij vast en zeker niet opgegroeid op zo'n plek.

+3 voor jou! En ik zou mijn drinken toch liever op viltjes zetten =p

Chiaki nam ook een slok van haar drinken, dus wachtte Kasumi geduldig op haar antwoord. Ze moest echter nog wat langer wachten, want Alano wilde overduidelijk een slokje proeven. Kasumi keek even vragend naar Shui en schoof haar glas uitnodigend dichterbij. De Squirtle schudde zijn kop. Shui legde zijn hoofd in zijn nek, spoot een klein fonteintje omhoog en ving het water weer op in zijn mond. Hij slikte het door en glimlachte tevreden. Kasumi keek hem wat walgend aan. Het idee dat dat water ergens uit zijn lichaam kwam en hij dus eigenlijk zijn eigen lichaamswater aan het drinken was vond ze op één of andere manier niet echt smakelijk. Gelukkig bood Chiaki afleiding van die onsmakelijke gedachte. ''Eigenlijk wist ik eerst ook niet welke pokémon ik wilde. Ik dacht dat ik dat wel zou weten als ik ze eenmaal in het echt zag, maar het viel in eerste instantie flink tegen." Kasumi knikte. Ze kon niet echt begrijpen dat sommige mensen het van te voren al wisten. Oké, je kon Charmander een coole Pokémon vinden, maar wat als hij een rotkarakter had? "Nouja, totdat Alano mijn houding probeerde te immiteren. Het was alsof we een soort staarwedstrijd hielden,'' vervolgde de brunette. Chiaki grinnikte en Kasumi grijnsde breed. Waarom kon ze dat zo voor zich zien? ''Alano verloor uiteindelijk, maar ik wist al genoeg.'' Het blauwharige meisje leunde achterover in de rieten stoel. Het was zo leuk hoe elke Pokémon zijn eigen persoonlijkheid had! Het was duidelijk dat Chiaki en Alano vanaf het begin een klik hadden gehad, net als zij en Shui. Haar donkere ogen bleven even op de Squirtle hangen. Shui had het zich gemakkelijk gemaakt in de, voor hem nogal grote, stoel en zag eruit alsof hij een lekker dutje ging doen.

''Hoe is het leven eigenlijk in Hoenn? Anders dan hier in Kanto?'' Kasumi keek op en zag de nieuwsgierige blik van haar nieuwe vriendin. Ze glimlachte, maar voelde zich een beetje triest van binnen. Dat had ze altijd als het over Hoenn ging. Ze hield van de regio, maar dat was wel de plek waar haar vader was omgekomen, waar ze haar broer had moeten achterlaten en waar ze nooit terug zou keren. Want als ze terug ging, moest ze Shui achterlaten. Ze zette de gedachte van zich af en dacht aan haar geboorte stad. Die gedachte deed haar breed glimlachen. "Hoenn is wat diverser dan Kanto," begon ze te vertellen, "Zo is er een woestijn, een vulkaan, een enorm regenwoud en nog veel meer. Ik ben geboren in Lilycove City. Dat is een hele leuke stad, het staat er altijd vol bloemen die heerlijk ruiken. Het ligt aan de kust, dus je hoort en ruikt de zee bijna altijd. Maar het allerleukste aan Lilycove vond ik de contest. Ze hebben daar een enorme hal waar bijna elke week wel contests zijn. Ik ging er heel vaak kijken." Haar stem stierf weg terwijl Kasumi even verdronk in haar gelukkige jeugdherinneringen. Wat had ze toch een fijn leven gehad voor het ongeluk.. Ze waren een gelukkig gezin geweest, nu waren ze een verscheurt gezin..

Want mag niet aan het begin van een zin schat +2 voor je post!

Chiaki luisterde aandachtig naar de uitleg die Kasumi gaf. Het klonk allemaal zo interessant! Hoenn was zeker een bezoekje waard, later. Nu nog niet, want ze wilde eerst haar tocht in Kanto maken, voordat ze er ook maar aan dacht naar andere regio's te vertrekken. Doordat ze probeerde een beeld te krijgen van wat Kasumi haar vertelde, kreeg ze niet door dat het meisje haar stem langzaam wegstierf. En zelfs al had ze het doorgehad, zou ze het waarschijnlijk bestempelen als 'terugdenken aan die tijd'. Een zucht verliet haar keel, maar ze had dat niet echt door. ''Het klinkt vele malen beter dan mijn thuis,'' mompelde ze. ''Lavender Town heeft geen zee of bloemen. Wel, behalve de bloemen die de mensen neerleggen bij de graven van Pokémon Tower. Het is er altijd zo rustig en.. Droevig. Niks voor een persoon als ik,'' vertelde ze toen, terwijl ze met het rietje van haar glas aan het spelen was. Af en toe vroeg ze zich weleens af hoe het mogelijk was dat zij zo vrolijk en spontaan was, terwijl ze in een dorp als Lavender Town was opgegroeid. Deels was dat geweest omdat haar oudere broer haar er bij betrok, maar toen hij was weggelopen, was zij geen steek veranderd. Nouja, op het begin na dan. Ze was natuurlijk verdrietig geweest dat ze haar enige vriend was verloren, omdat haar ouders zonodig moesten dwarsliggen. Vooral haar vader zou ze niet gemakkelijk kunnen vergeven, maar haar moeder even min. Ze was een toeschouwer geweest. Iets dat het lafste was dat iemand ooit kon doen.

''In Hoenn zijn ze veel bezig met Contests, niet waar? Waarom ben je dan hier naartoe vertrokken?'' vroeg de brunette opnieuw nieuwsgierig. Het was eigenlijk wel raar dat iemand die dol was op Contests uit de regio van afkomst vertrok. Had Kasumi daar genoeg gezien en wilde ze weleens weten hoe het er in Kanto aan toe ging? Nee, dat kon het niet zijn, hoewel ze het niet moest uitsluiten. Zijzelf zou liever in de regio zelf blijven, maar Kanto was nog altijd haar thuis. Zelfs al had ze niks met haar ouders, haar broer woonde hier. En ze was hier geboren en getogen...

En +1 voor jou!

Chiaki zuchtte, iets wat Kasumi uit haar mijmeringen haalde. Dat was maar goed ook, want het waren geen prettige mijmeringen geweest. Hoezeer ze de herinneringen aan haar jeugd, voor het ongeluk van papa, ook koesterde, ze leken altijd overschaduwd te worden door de verliezen die ze had geleden. Haar vader voor altijd, haar broer vrij permanent (totdat hij eindelijk eens zijn Pokémon bij de Daycare durfde te droppen en bij hun op bezoek kwam) en ze had zelfs haar moeder verloren. De vrolijke, lachende mama die ze altijd had gekend was na het ongeluk veranderd in een huilend wrak, zelfs een triest glimlachje had de vrouw nauwelijks op kunnen brengen. Het was wel wat verbeterd in de vier jaar dat ze hier woonden, maar Hikari was nooit meer het stralende licht geworden dat ze vroeger was geweest. ''Het klinkt vele malen beter dan mijn thuis,'' mompelde Chiaki. Kasumi pakte haar Ice Tea van tafel en zoog zachtjes aan het rietje. ''Lavender Town heeft geen zee of bloemen. Wel, behalve de bloemen die de mensen neerleggen bij de graven van Pokémon Tower. Het is er altijd zo rustig en.. Droevig. Niks voor een persoon als ik.'' Verbaasd knipperde Kasumi met haar ogen. Kwam Chiaki uit Lavender Town? Daar leek ze inderdaad geen type voor. Alles wat het blauwharige meisje over het dorpje had gehoord was eng en neerslachtig geweest. De laatste rustplaats voor Pokémon, de hoogste Ghost Pokémon concentratie in Kanto en zelf het weer leek er niet altijd mee te werken. Chiaki had zich duidelijk niet laten beïnvloeden door haar omgeving.

Ze grinnikte. "Nee, dat kan ik me voorstellen. Ik had echt niet verwacht dat jíj uit Lavender Town kwam," glimlachte Kasumi. Hopelijk vatte Chiaki het net zo op als ze het had bedoeld, als een compliment. Het getuigde van een sterke wil en geest om je niet te laten beïnvloeden door de neerslachtigheid van je omgeving. ''In Hoenn zijn ze veel bezig met Contests, niet waar? Waarom ben je dan hier naartoe vertrokken?'' vroeg de brunette plotseling. Kasumi slikte moeizaam haar slok Ice Tea door en zette gauw haar glas op tafel. Ojee, ze had kunnen weten dat die vraag zou komen. Ze besloot zich eerst op Chiaki's eerste vraag te richten, hoewel het meer een aanname was geweest. "Ja, klopt. Hoenn was de eerste die Pokémon inzette voor Contests, in plaats van gevechten. Het is een paar jaar terug overgewaaid naar Kanto en vanuit daar is het weer bekend geworden in Johto," zei Kasumi, terwijl ze haar vingers in elkaar vlochten en er naar staarde. "Ik ben vier jaar geleden naar Kanto verhuisd, omdat mijn vader is omgekomen bij een ongeluk," vertelde ze nu wat zachter, haar donkere ogen waren op haar handen gefixeerd. "Mijn moeder wilde perse naar onze familie in Kanto verhuizen, mijn broer wilde niet mee, omdat hij dan zijn Pokémon achter moest laten. Hij woont nu bij mijn opa en oma in Hoenn. Ik ben met mama in Cerulean gaan wonen." Kasumi viel stil. Eigenlijk vertelde ze er nooit zo veel over. Meestal stopte ze bij die eerste zin, dat haar vader gestorven was. Dan zouden mensen dingen zeggen als 'Och, arm kind!' en 'Wat erg voor je!', maar ze wilde dat Chiaki alles begreep wat haar dwars zat. Ze mocht dit meisje erg graag en ze wilde haar zien als een vriendin. Vriendinnen waren altijd eerlijk tegen elkaar, toch? Dus mocht ze ook niks achterhouden.

+2 voor je post en +1 voor de mooie karakterontwikkeling!

"Nee, dat kan ik me voorstellen. Ik had echt niet verwacht dat jíj uit Lavender Town kwam," sprak Kasumi met een glimlach. Chiaki lachte even. Zoiets had ze kunnen verwachten, vooral omdat ze er zelf ook zo over dacht. Wie zou er nou geloven dat iemand als zij uit een dorp als Lavender Town kwam. Een gek, misschien. Maar het was wel de waarheid. Op dat moment merkte ze op dat Kasumi haar glas vlug op tafel zette. Vervolgens begon het meisje iets over Contests uit te leggen, waarmee ze Chiaki's eerste vraag beantwoordde. Of eerder gezegd, ze bevestigde haar vermoeden. Het volgende wat Chiaki opmerkte, was dat Kasumi iets naar beneden staarde. Iets in haar alarmeerde haar daardoor al dat dit verhaal niet het vrolijkste zou worden. "Ik ben vier jaar geleden naar Kanto verhuisd, omdat mijn vader is omgekomen bij een ongeluk. Mijn moeder wilde perse naar onze familie in Kanto verhuizen, mijn broer wilde niet mee, omdat hij dan zijn Pokémon achter moest laten. Hij woont nu bij mijn opa en oma in Hoenn. Ik ben met mama in Cerulean gaan wonen." Hierna viel Kasumi stil. Chiaki wist niet wat ze hoorde. Ze wist niet eens hoe ze hierop moest reageren. Al die keren dat ze van die zogenaamde zielige verhalen hoorde van mensen uit Lavender Town, over van alles en nog wat, had haar dat niet zo verschrikkelijk veel geboeid. Ze had in sommige gevallen niet eens echt opgelet. Natuurlijk was ze gewend om verhalen over de dood te horen, maar ze was niet gewend om er ook echt reactie op te moeten geven. Daarbij interesseerde haar dít wel. Het moest vast verschrikkelijk zijn geweest voor Kasumi zonder haar vader. Zijzelf had niet veel aan haar vader, omdat hij meestal bezig was geweest met zijn werk, maar ze kon tenminste nog zeggen dat ze er eentje had...

Chiaki beet zachtjes op haar onderlip. ''Het.. Het spijt me dat te horen,'' sprak ze net zo zacht als Kasumi daarnet. Ze hoopte niet dat de twijfel in haar stem te horen was. Twijfel, omdat ze niet zeker wist wat ze in zulke situaties moest zeggen. Uiteindelijk kwam er een kleine glimlach op haar gezicht. Ondanks gewend te zijn om verhalen aan te horen over de dood, had ze nog nooit meegemaakt dat iemand van haar leeftijd zoiets wilde vertellen. En zeker niet als een dierbaar iemand was gestorven. ''Ik had zoiets anders ook niet achter jou gezocht, Kasumi,'' sprak ze toen wat harder. ''Bedankt dat je me dat verteld. Het is vast niet makkelijk om daarover te praten,'' voegde ze eraan toe. Om heel eerlijk te zijn, was dit vast en zeker de eerste keer dat ze zoiets tegen iemand had gezegd. Maar als je erover nadacht, was dat misschien ook wel heel logisch. Chiaki had niet veel vrienden gehad in Lavender Town en zelfs al had ze die gehad, dan voelde ze zich nog niet zo op haar gemak als nu, met Kasumi.

OOC: Sorry voor de verschrikkelijke laatheid, maar ik liep steeds vast bij het laatste stuk OTL;;

Haha geeft niet hoor meid! +2!