''Het.. Het spijt me dat te horen,'' zei Chiaki zacht. Kasumi dwong zichzelf op te kijken en glimlachte zwakjes. Ook al was het nu vier jaar geleden, ze had het er soms nog steeds zwaar mee. Vooral op de momenten dat ze het mensen moest vertellen. Meestal vond Kasumi het fijner als mensen het niet wisten, zodat ze haar niet zielig zouden vinden of haar anders zouden behandelen. Soms, wanneer vreemden vroegen naar haar verhuizing vertelde ze alleen dat ze vier jaar terug met haar moeder dichter bij haar familie in Kanto waren gaan wonen. De mensen vulden het dan vaak zelf al in met een scheiding of iets dergelijks. Chiaki's stem haalde haar uit haar gedachten. ''Ik had zoiets anders ook niet achter jou gezocht, Kasumi.'' Het blauwharige meisje keek wat verbaasd op. Hoezo niet? Waren anderen misschien veel opener over hun verlies? Liepen zijn huilend of chagrijnig door de straten? Kasumi wilde gewoon niemand tot last zijn met haar verdriet.. Aan Chiaki's opmerking te horen lukte dat haar aardig. ''Bedankt dat je me dat verteld. Het is vast niet makkelijk om daarover te praten,'' vervolgde de brunette. Kasumi glimlachte nu iets oprechter. "Nee, het is lastig," zei ze zacht, "Maar ik wilde het niet voor je verzwijgen." Ze keek haar nieuwe vriendin aan en glimlachte. Eerlijkheid, daar stond ze voor. Je had niks aan mensen die alleen maar logen en bedrogen.

Plotseling kroop Shui over de stoelleuning en ging op haar schoot zitten. Kasumi schrok even, maar glimlachte toen. Blijkbaar voelde Shui aan dat ze een beetje verdrietig was en probeerde haar op te vrolijken. Hij gebaarde dat ze moest kijken, dus deed Kasumi dat. De Squirtle spoot weer een klein fonteintje op en ving het weer met zijn mond. Hij keek er zo trots bij dat de blauwharige meisje spontaan in de lach schoot. "Heel knap Sui, maar ik heb toch echt liever dat je dat niet doet als ik het kan zien." De Squirtle keek haar wat boos aan, dus aaide Kasumi hem geruststellend over zijn hoofd. Haar donkere ogen gleden weer terug naar Chiaki. "Waarom heb je eigenlijk besloten om een Coördinator te worden, Chiaki? Ik kan me voorstellen dat je maar weinig van de Contests meekrijgt in Lavender Town," vroeg Kasumi in een poging het gesprek weer op gang te krijgen. Ze wilde maar wat graag meer over haar nieuwe vriendin weten!

"Nee, het is lastig, maar ik wilde het niet voor je verzwijgen," reageerde het meisje en glimlachte. Chiaki weerspiegelde dit gebaar, iets dat niet moeilijk voor haar was. Als er iets was dat ze vaak deed, dan was het wel glimlachen, want ze zeiden niet voor niets dat het gezond was. Haar bruine ogen gleden langzaam naar de Squirtle, die Kasumi blijkbaar iets wilde laten zien. Haar aandacht werd echter al snel getrokken door Alano, die haar aantikte en naar een stilstaande trolley wees. Daar stond een mooi uitziend stuk taart op. In eerste instantie wist ze niet waar de Charmander op doelde. Had hij soms honger? Ze had het geld helemaal niet om zo'n dure lekkernij te kopen, dan moest hij toch echt even wachten. Pas toen ze de Pidgey in het oog kreeg, wist ze wat Alano haar duidelijk wilde maken. Sarita was van hun tafel de lucht in gestegen en ging nu regelrecht op dat stukje taart af. Chiaki sprong meteen op van haar stoel. ''Sarita!'' Bij het horen van haar naam keek de Pidgey op, recht in de boze blik van haar trainer. Sarita staakte haar poging, maar bleef wel in de lucht zweven. ''Als je honger hebt, kun je wat voer van mij krijgen. Zoiets lust je toch niet,'' mompelde het meisje tegen haar pokémon. De Pidgey wierp haar een arrogante blik toe, maar dat negeerde ze. Als ze het zo wilde spelen, dan deed zij gewoon mee. Langzaam liet ze haar hand glijden naar de pokéball van Sarita, maar wel zo dat haar pokémon het kon zien. Zij was hier namelijk niet de baas, maar Chiaki. En men hoorde te luisteren naar de baas.

Zonder nog een kik te geven, kwam Sarita naar de tafel gefladderd en landde weer op de stoel naast die van Chiaki. Toen de brunette zag dat de pokémon het begrepen had, zuchtte ze, zowel van opluchting als van schaamte. Wat moest Kasumi nu wel niet denken? Af en toe kon ze de Pidgey echt de nek omdraaien. Het meisje ging nu ook terugzitten en keek Alano voor een moment dankbaar aan. Wie weet wat er was gebeurd als hij het niet gezien had en haar niet had gewaarschuwd. Aan de andere kant was het dan wel geheel haar eigen schuld geweest, aangezien ze niet op de pokémon had gelet. Gelukkig haalde Kasumi's stem haar uit haar gedachte. "Waarom heb je eigenlijk besloten om een Coördinator te worden, Chiaki? Ik kan me voorstellen dat je maar weinig van de Contests meekrijgt in Lavender Town." De brunette keek op, in een poging de blik van haar metgezel te vangen, terwijl ze even nadacht. Het was eigenlijk maar iets heel simpels dat haar in haar droom had geholpen; de televisie. ''Op tv zenden ze vaak gevechten uit van de League en dat soort dingen,'' begon ze haar verhaal. ''Ik kwam er al snel achter dat zoiets niet voor mij was weggelegd. Het zag er zo standaard uit.. Zo saai. Tot ik een wedstrijdgevecht op tv tegenkwam. Ik was meteen verkocht.'' Een klein grijnsje sierde haar gezicht. ''Die bewegingen, die combinaties... Alles was er om je pokémon zo mooi mogelijk uit te laten komen. Dat wilde ik ook proberen... Het zal wel anders zijn gegaan in Hoenn, neem ik aan?'' voegde ze er grinnikend aan toe. Ze kon zich het eigenlijk niet voorstellen dat Kasumi op dezelfde manier als haar had besloten om Coördinator te worden.