Saffron City. Het bracht Mitsu toch een beetje van haar stuk om hier te zijn, aangezien een van haar vorige collega’s hier werkte waar ze toch wel mee kon opschieten. Aiden had niet lang geleden ontslag genomen en het deed haar ergens pijn om de man te zien gaan. Mamoru was ze ook al kwijtgeraakt en met de rest van de gymleaders had ze niet echt zo’n goed contact buiten werk om, dus ze voelde zich een beetje ongemakkelijk tussen al deze mensen in. Niet dat ze een hekel aan hen had – integendeel, ze wilde niets liever dan ze beter leren kennen – maar het voelde toch... Anders zo, zonder iemand waar je wel al een band mee had opgebouwd.

Lang om daarover in te zitten had ze niet. Brendon, de gymleider van Cinnabar Island, begon de serieuze meeting nadat hij iedereen begroet had. Mitsu wist niet wat ze van sommige invallers moest denken, vooral de nieuwkomers niet, maar ze besloot iedereen gewoon even vriendelijk te behandelen; een kenmerk die ze gelukkig wel bezat. Brendon verwelkomde iedereen en legde toen de situatie op tafel, evenals een stapel papieren die onder elkaar werd doorgegeven. De gymleader bekeek het blad en bladerde een paar bladzijdes vooruit, om daarna terug naar het begin te gaan en te luisteren naar haar collega’s verhaal. Het ging over de daling van elektrische pokémon, waar Vermillion – haar eigen stad – toch wel het hardst mee was geraakt. Mitsu zakte ietwat in elkaar toen dit aan bod kwam, want ze voelde zich natuurlijk extreem schuldig hieraan. Niet omdat ze elke elektrische pokémon zelf had gevangen, maar dat ze het niet had opgemerkt of er ook maar iets aan gedaan had. Afwezig bladerde ze verder met de rest door de rapportages, hoewel haar aandacht er niet echt bij was. Die zat natuurlijk bij die arme pokémon en hun trainers.  

Mitsu bleef hangen op een bepaalde naam die een elektrische pokémon was verloren. Kenji Claves. Zijn Jolteon. Haar blik gleed even richting Cynthia, zich afvragend wat zij van deze situatie dacht, maar ze besloot er verder niks over te zeggen. Het moest vast moeilijk zijn voor de vrouw om te weten dat haar zoon een pokémon was verloren aan een dief. Mitsu zag ook de naam van Brendons dochter en ze deed precies hetzelfde als bij Cynthia: Zich afvragen wat er in de man zijn hoofd om moest gaan. Ze moest er niet aan denken dat haar kind zou worden beroofd of aangevallen.

Brendon vroeg wie er verdere informatie had. Mitsu hield zich stil. Dat had ze namelijk niet; het enige wat ze wist, stond al in die rapporten. Een plan van aanpak had ze niet. Ze was compleet nutteloos in dit geval. Haar donkerblauwe ogen gleden over de rest van de gymleaders, hopend dat zij wel hadden wat zij niet had. Misschien hadden ze zelfs al een idee wie of wat hier achter zat.

OOC: Meest nutteloze post ever, maar iemand moet hier leven inblazen