Nate wierp een blik op het mormel toen deze naar hem begon te sissen. Het was zachtjes, maar aangezien hij zijn oren nooit openbaar had gesteld aan rotzooi zoals luide muziek en andere apparatuur waarmee je je oren levenslang kon beschadigen als het je niet meezat, hoorde hij het heel duidelijk. Zijn Arcanine had het ook gehoord en keek al even minachtend naar de Meowth. Als Growlithe zou hij vrolijk naar voren gewandeld zijn en de Pokémon een kopje hebben gegeven, maar dat paste nu niet meer bij zijn nieuwe imago. Tegenwoordig wist hij wat Nate van hem verwachtte. Hij wilde die Pokémon zijn waar Nate trots op was. Hij wilde even sterk als Raichu zijn en even stoer als Pidgeot. En dat ging niet als hij zijn kinderlijke tijd niet achter zich liet. Toch trof zich een steek van medelijden zich hard in zijn borst toen hij naar de weerloze Meowth keek. Als ze zouden vechten zouden Amelia's Pokémon geen schijn van kans maken. Nate had Raichu en Pidgeot nog bij zich. Verbouwereerd keek Arcanine om zich heen. Het was de eerste keer sinds tijden dat Raichu er niet was. Hij vroeg zich af of Nate haar soms bij het Pokémon Center in Vermillion City had achtergelaten om haar wat te laten rusten. Van wat hij van Pidgeot had gehoord was ze getroffen geweest door een zware Earthquake en had Nate tot het noodlot toesloeg geen zin gehad om haar naar een Pokémon Center te brengen omdat hij indruk had willen maken op hun Commander. En dan had je natuurlijk nog die vervelende Butterfree die ronddwaalde. Arcanine's gedachten vlogen weer terug naar het hier en nu toen Nate zacht grinnikte. 'Wat verbaast me dat,' liet hij met een zucht van zich horen op het feit dat ze nooit ouders had gehad. Hij draaide er nog extra bij met zijn ogen om het effect te vergroten en keek haar toen aan. Hij merkte een verdrietige blik op en voelde zich haast vrolijk. Hij had weer iemands dag verpest op een manier waarop niemand anders dat durfde te doen. Hij trok zich er echter niet te veel van aan. Het boeide hem niet of ze dadelijk in huilen uit zou barsten. 'Ben ik ook niet,' zei hij rustig op haar woorden. 'Maar niets fleurt mijn dag meer op dan dramaverhalen van anderen die eens niet over mij gaan.' Hij keek even afwezig in de verte.

Nate had zijn armen over elkaar geslagen en keek nog even afwezig in de verte, waarna hij zijn aandacht weer op het meisje richtte. Zijn missie was volbracht, hij had haar aan het huilen gebracht. Dan kon hij toch gewoon weggaan, of niet? Iets hield hem toch op zijn plaats. Misschien was het dat verhaal over haar ouders. Het deed hem aan zijn ouders denken. Zijn moeder die hem in de steek had gelaten - figuurlijk - en zijn vader die hem altijd dwong om ambitieus te zijn, die altijd hard voor hem was en zijn moeder die hem nooit tegensprak. Misschien had dit meisje juist veel geluk gehad. Als hij geen ouders had gehad, dan zou hij ook zo hebben geleefd. Maar zou hij dan een aangenamere persoonlijkheid hebben? Zou hij dan ook een softie worden die al het goede wilde doen en zou hij dan nooit met TA zijn aangesloten? Aagh. Deze vragen lieten hem haast kotsen. Het waren sentimentele, niet rationele vragen. Hij keek naar het meisje. 'Soms is zonder ouders leven niet zo slecht,' hoorde hij zichzelf mompelen zonder dat hij het echt onder controle had. 'Je kunt beter geen ouders hebben en zo leven dan een vader hebben die je altijd maar pusht en tot het uiterste dwingt. Ik denk dat je nog heel gelukkig mag zijn met je huidige situatie, Zwerfster.' Zijn kille grijze blik gleed naar haar Pokémon. 'En ik denk dat twee Pokémon beter is dan geen.' Hij haalde zijn schouders op, grinnikte weer even. Zijn afwezige blik begon te veranderen naar die hatelijke blik die hij al de hele tijd had. Zijn Arcanine keek hem aan alsof hij zijn oren niet kon geloven. Hij had Nate nog nooit over zijn vroegere thuissituatie horen spreken en was verbaasd over het feit dat Nate er al überhaupt iets over losliet en dan nog wel in het bijzijn van een in Nate's ogen 'minder zijnde persoon'. Nate had echter niks meer te zeggen. Hij voelde zich kwaad op zichzelf omdat hij te veel informatie over zichzelf had laten wegglippen tegen iemand anders. En dan nog wel tegen een mindere. Aagh.

OOC: Ja ja, zelfs de hatelijkste en meest kille persoon raakt wel eens afgedwaald en wordt dan 'n tikkeltje soft

De lichte dreiging die van de Kadabra was gekomen was Nate ontgaan, maar zijn Arcanine overduidelijk niet. Deze gromde lichtelijk en zakte door zijn poten, klaar zijnd om een Flame Wheel af te vuren als dat moest. Hij kon dit meisje levend verbranden als hij wilde en die Kadabra kon hij ook wel even flamberen als het moest. Ook al was hij nu geëvolueerd en had hij zijn lot als gemene Pokémon deels geaccepteerd, iets in hem wilde zichzelf weerhouden om meteen tot aanval over te gaan. Hij miste zijn andere kant een beetje, die vrolijke Growlithe waar Nate van hield en zich tegelijkertijd kapot aan ergerde. Zijn reactie was dan ook lichtelijk onverwacht voor zichzelf en rustig kwam hij weer overeind. De Kadabra had inmiddels al weer een stap teruggenomen. Nate leek dit alles niet op te merken, was te ver verdronken in zijn gedachten. Zijn ogen keken Amelia aan toen deze weer begon te spreken. Als ze ouders had gehad, zou ze hier misschien niet geweest zijn. Op straat. Helemaal alleen. Met twee Pokémon. Het was dat hij een koud hart had, anders zou hij nu wel medelijden voelen. Maar hij voelde niks. Hij was altijd zo tot het uiterste gepusht door zijn vader dat hij geen greintje gevoel voor zijn medemens overhad. Hij kende het meisje ook niet goed genoeg. Maar hij wist niet of ze ooit de kans zou krijgen om hem beter te leren kennen en hij haar. Hij was niet het type dat goed banden kon onderhouden en hij zag het meisje als ver buiten zijn klasse. Hij keek op toen het meisje hem een vraag stelde. Wie hij was. Hij wist het soms zelf niet. Het ene moment straalde hij een heel andere persoonlijkheid uit dan hij wilde uitstralen, het andere moment was hij juist de persoon die hij wilde zijn. Het lag allemaal heel ingewikkeld in elkaar. Hij wist dat hij ambitieus was en absoluut niet goed was in sociale contacten maken en onderhouden, wat inmiddels wel een paar keer duidelijk was geworden. Hij wilde zijn best doen voor zijn Pokémon, maar verwachtte veel te veel van hun. Het was een attitude die hij niet kon veranderen. Hij wilde niet als zijn vader worden, maar had juist het gevoel dat hij meer en meer op zijn vader ging lijken. Alleen de dreiging en de kille grijze ogen had hij van zichzelf, want de ogen van zijn ouders waren allebei blauw en grijs.

Nate's aandacht ging naar het meisje. 'Mijn naam is Nate Johnson,' sprak hij kil uit. Hij wilde bijna vervolgen dat hij een lid was van TA, maar dat zou dom zijn. Niemand mocht iets te weten komen over hun organisatie en over zijn echte identiteit. Als het meisje zou weten wie hij was, zou hij wel eens goed de politie op zijn dak kunnen krijgen en TA zou vervolgens verwoest zijn. Dat moest hij niet hebben. 'Ik woon hier ergens in de buurt.' Hij grijnsde. Het meisje zou enkel kunnen gokken waar hij woonde. Ergens in de buurt kon immers ook Lavender Town, Vermillion City, Cerulean City of Celadon City zijn, gezien ze allemaal aan Saffron City grensden. 'En de rest gaat je niks aan, Zwerfster.' Zijn stem werd weer terug kil, zijn grijze ogen glijdend naar het meisje en de twee Pokémon die ze bij zich had. Ugh. Nu moest hij wederzijdse interesse gaan tonen. Ook al wilde hij het natuurlijk niet in het openbaar toegeven, het meisje trok toch lichtelijk zijn aandacht. Hij wilde nu ook wel weten wie ze was. Hij wist echter niet of hij zin had in een hele geschiedenis, maar die zou ze waarschijnlijk niet vertellen omdat hij de zijne ook niet vertelde. 'En jij?' vroeg hij zo ongeïnteresseerd mogelijk. 'Wat is jouw naam?' Arcanine ging ondertussen zitten, maar zijn bruine ogen richtten zich op Kadabra en Meowth. Als ze één verkeerde beweging zouden doen, zou hij er zo bij zijn.

Nate deed ontzettend zijn best om zijn blik niet al te minachtend op de Pokémon voor hem te richten, maar het leek net alsof de Pokémon het erom deden. De één zat namelijk wantrouwend naar hem en zijn Arcanine te kijken, de ander was kennelijk nieuwsgierig geworden. Arcanine gromde lichtelijk toen hij merkte dat hij aangestaard werd en keek daarna naar de Meowth. Hij herkende de Meowth als een versie van zichzelf. Van toen hij nog jong en speels was, want hij durfde te wedden dat alle Meowth’s jong en speels waren. Tot hij op een dag een Persian zou worden en net zoals hem serieus moest blijven. De hond-Pokémon bewoog met zijn oren toen hij de naam hoorde van de Kadabra. Enkel zijn wiebelende oren toonden aan dat hij er redelijk plezier in had om de vreemde naam te horen van de Kadabra. Belle vond hij dan wel een mooie naam, ook al zou hij dat nooit toegeven tegenover Nate of tegenover de Pokémon zelf. Nate trok enkel zijn wenkbrauw op bij al wat Amelia, zo noemde ze zichzelf dan toch, zei. De naam liet hem heel even kort grinniken. Broer. Het zou niet erger moeten worden. Een Kadabra die Broer heette. En dan keken mensen hem raar aan als hij zijn Pokémon geen namen gaf. Bijnamen vond hij sowieso niet goed passen bij zijn Pokémon. Zij hadden een bepaald uiterlijk en een bepaald karakter dat hij van hun verlangde en daar pasten geen bijnamen bij. Zijn Arcanine, welke toen een Growlithe was, had hem wel eens gesmeekt om hem een bijnaam te geven, maar Nate had dat altijd zorgvuldig geweigerd. Hij moest ook eerlijk toegeven dat hij op dat moment geen zin had in een persoonlijke band met zijn Growlithe omdat de Pokémon toch altijd vrolijk was en geen prioriteiten kon stellen. Nu hij een Arcanine was, leek hij de serieuze lessen van Nate eindelijk goed op te vatten. Nate vond zelfs dat hij het vrij goed deed. Hij liet zich niet intimideren door de Kadabra, noch reageerde hij speels op de Meowht. Als Growlithe zou hij allang in het gezicht van het meisje gesprongen zijn en haar overal gelikt hebben, het soort gedrag dat Nate echt niet apprecieerde noch verlangde van zijn Pokémon. Deze keer leek Arcanine echter te weten hoe hij zich moest gedragen als Nate’s Pokémon zijnde en dat was iets wat Nate een gevoel van voldoening bezorgde.

‘Ik zou je graag willen complimenteren om je naamkeuze, maar men heeft mij vroeger geleerd om niet te liegen,’ zei hij poeslief, waarna hij het meisje extra donker aankeek. Amelia. Dat was dan tenminste nog een normale naam. Hij had eerder iets anders verwacht. Hij wist niet precies wat, maar niet zo’n naam in elk geval. De naam paste echter niet bij het meisje. Hij kon er zijn vinger niet op leggen. Hij keek haar Kadabra even aan en kuchte. ‘Natuurlijk zou je van een zwerfster niet veel anders kunnen verwachten. Het valt me nog mee dat je je Meowth wél een normale naam hebt gegeven. Of toch normaler dan Broer.’ Eerlijk gezegd had hij het totaal niet op bijnamen, van geen enkele Pokémon. Niet die van hem, niet die van anderen. Als je soms hoorde met welke bijnamen ze kwamen aanzetten… Amelia was er een voorbeeld van. ‘Maar goed, ieder zijn eigen smaak, niet?’ Hij keek nu een tikkeltje verveeld naar het meisje, alsof ze iemand was die zijn verspilde. En eigenlijk was dat ook zo. Hij had betere dingen te doen dan naar dit meisje zitten te luisteren. Hij zou natuurlijk altijd weg kunnen gaan, maar hij had alleen geen idee wat hij dan zou gaan doen. Hij zocht eigenlijk een stoere, nieuwe Pokémon die zijn team wat kon uitbreiden, maar die had hij nog niet gevonden. Hij besloot echter ook om niks meer te zeggen en Amelia weer aan het woord te laten, hoewel hij zich er niet echt voor interesseerde wat ze nog meer te zeggen had.

Een licht glimlachje kwam om Nate’s lippen terwijl hij naar Kadabra keek. De Pokémon leek overduidelijk zin te hebben om Nate een lesje te leren en Nate wilde dat maar al te graag. Als Kadabra zo stom zou zijn om over te gaan in de aanval, zou hij hem een lesje kunnen leren met Arcanine. Bovendien had hij in zijn andere twee Poké Ball’s ook nog een Raichu en een Pidgeot zitten, dus hij wilde wel eens zien of de Kadabra tegenover zoveel kracht was opgewassen. Hij nam aan dat de Meowth een makkie zou zijn. Een Thunder van Raichu zou wel genoeg zijn om de Pokémon het zwijgen op te leggen. Tegen Kadabra kon hij zijn dark-type move gebruiken, Bite. Het zou super effectief zijn en het zou die Kadabra twee keer doen nadenken om hem de volgende keer weer zo vuil aan te kijken, want van die vuile blikken was Nate niet gediend. Aan de andere kant leverde het hem een goed gevoel op om te weten dat hij de Pokémon overduidelijk op de stang aan het jagen was. ‘Ach, mooi, mooi,’ zei hij onverschillig op haar woorden. ‘Als je het zo wilt opvatten, moet je dat vooral doen. Ik zei dat de naam normaler was dan Broer, maar als jij daar ‘mooi’ van wilt mij en je daardoor een stuk beter voelt, mij best.’ Hij grijnsde vals naar haar. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze iets zei dat duidelijk niet naar hem gericht was. Wacht… was ze nu met die Kadabra aan het praten? Hij praatte soms ook wel eens met zijn Pokémon, maar toch niet zo opvallend. Misschien was ze wel niet helemaal in orde, hoorde ze thuis in een instelling. Het zou hem niets verbazen. Tegenwoordig waren dat er veel die niet helemaal in orde waren. En dan dacht hij vooral aan Hiro van TR. Hij had eens een opdracht met die gozer moeten doen en man, hij kon dus echt niet normaal doen. Moest overal een komedie van maken en dacht dat hij echt thuishoorde in TR. Maar dit meisje was nét een tikkeltje erger dan Hiro en dat wilde in zijn ogen wel wat zeggen. Hij wierp een blik op het meisje toen deze hem een vraag stelde. ‘Zie ik eruit alsof ik mijn Pokémon bijnamen geef?’ vroeg hij nors aan haar. Dit zou haar vraag wel moeten beantwoorden, normaal gezien.

Arcanine merkte de beweging van Meowth op uit zijn ooghoeken en zakte lichtelijk door zijn poten. Een zacht gegrom kwam omhoog in zijn keel, maar hij had geen aandrang om aan te vallen. Hij was echter een beetje nieuwsgierig tegenover de Pokémon, maar had wel een idee hoe Nate over de trainer en haar Pokémon dacht en behield daarom zo veel mogelijk afstand van de Pokémon. ‘Ga weg,’ grauwde hij naar de Meowth terwijl hij haar dreigend aankeek. ‘Niet veilig. Ik kan niet met je communiceren. Mag niet van mijn trainer.’ Het was een wonder dat Nate hem niet kon verstaan. Nee, deze dacht dat Arcanine bedreigingen aan het grommen was naar Meowth en haar aan het intimideren was, dus hij klopte goedkeurend op Arcanine’s rug. Kijk, zo hoorde een Pokémon van hem zich nu te gedragen. Hij had echt geen flauw benul dat Arcanine Meowth aan het waarschuwen was en eigenlijk helemaal niet gemeen tegen de Pokémon wilde zijn. Het was gewoon dat hij zijn trainer wilde dienen en hem niet in de steek wilde laten, maar aan de andere kant miste hij de interactie met andermans Pokémon waar Nate , toen hij een Growlithe was, nooit iets van had gezegd omdat de man kennelijk dacht dat het een fase was waarin Arcanine zich bevond en dat het uiteindelijk wel zou overgaan. Het was nu te laat om weer vriendelijk te worden tegen Pokémon die schijnbaar minderwaardig waren in Nate’s ogen en daarom waarschuwde hij de Meowth ook. ‘Het ziet ernaar uit dat mijn Arcanine je Pokémon ook niet echt accepteert,’ zei hij, geen idee hebbend hoe fout hij wel niet zat. Hij grijnsde vals naar het meisje. ‘Moet vast vreselijk voelen voor je Meowth. Dat je weet dat je niet geaccepteerd wordt.’ Onbewust refereerde hij een beetje naar zijn verleden, want daar was hij juist diegene die niet geaccepteerd werd zoals hij was door zijn vader. Hij had dit vreselijke trekje van zijn vader onbewust overgenomen en paste dat toe op zijn Arcanine.