Het was een dag die elke keer weer hetzelfde begon, dezelfde routine die elke dag weer plaats vond voor een Raichu, maar deze keer had Kyano geen zin om uit bed te komen, ook al zou er niks bijzonders gebeuren vandaag, zoals altijd. Zijn baasje Lucas bracht zoals altijd de tweeling naar school en ging daarna met Taichi op pad om opzoek te gaan naar de zoon van zijn baasje, of bleven ze dit keer thuis? Inmiddels hoorde hij  de dagelijkse uitbarsting van Ruben, de vader van Lucas en opa van Taichi, die Nero uit de voortuin joeg omdat hij het bloembed van de oude man ruïneerde, door gaten te graven waar de bloemen groeide. Kyano grinnikte en trok de dekens over zich heen toen hij opdat moment voelde dat deze er weer vanaf werd getrokken en Lucas met zijn armen over elkaar naast het bed zag staan. “Ja, wat denk je ervan zou je niet eens opstaan, luie donder,” grijnsde Lucas naar de Raichu die nog een poging deed om het laken terug te trekken, hij geeuwde luid en rekte zich toen uit waarna hij overeind ging zitten. De Raichu mompelde iets in zijn eigen taal tegen Lucas, sprong vervolgens  van het  bed af en liep daarna achter de man aan. Hij had de tweeling zo te zien al weggebracht en de ouders van de man waren ook al weg, op vakantie naar Cinnabar Island, meende hij zich te herinneren. Lucas had dus nu het rijk alleen met Taichi en de jonge tweeling. Kyano grijnsde maar die verdween toen hij de uitdrukking van zijn baasje. Dacht hij weer misschien aan zijn kinderen of vriendin? Hmmn, Kyano wist niet precies wat hij kon doen om Lucas op te vrolijken..want hij was de laatste paar dagen toch wel erg terneergeslagen. Opdat moment voelde hij druk op zijn hoofd en keek schuin omhoog recht in het gezicht van de man, deze had zijn hand op zijn hoofd gelegd.

Lucas liep naar de slaapkamer van zijn neefje en klopte op de deur waarna hij vervolgens de deur opendeed. Taichi lag languit op bed met zijn Pokémon aan zijn zijde, muziek te luisteren en zo te zien was hij ook aan het gamen op zijn spelcomputer. De jongen haalde zijn oordoppen uit zijn oren waarna hij rechtop ging zitten en vragend naar hem keek. “Knul, ik ben even weg.. een boodschap doen, als ik tegen die tijd nog niet thuis ben haal jij dan je broertje en zusje van school?” sprak Lucas toen tegen de jongen, die knikte. “Is goed, oom,” reageerde de jongen uiteindelijk en ging weer terug op bed liggen, met zijn oordoppen in zijn oren. Lucas zette een kleine glimlach op  waarna hij vervolgens Taichi’s kamer verliet, wenkte Kyano met zich mee die hem snel op de voet volgde.  “Raichu Rai?” weerklonk toen de stem van Kyano toen ze buiten stonden, waardoor hij de vragende blik van de Raichu opmerkte. Lucas zuchtte diep en sloot voor een moment zijn ogen. “ We gaan naar Naomi en de kids,” sprak hij tegen de Raichu die hem verrast aankeek. Lucas had dus net een leugentje verzonnen? Maar waarom? De twee verlieten de oprijlaan op weg naar Vermillion City, althans Kyano dacht dat ze daarheen gingen. Lucas tilde de elektrische Pokémon van de grond zodra ze de bus instapten en Viridian City achter zich lieten.

Het ging vrij snel voor zijn doen, zo nu en dan stond hij op voor een oudere dame of keek hij droevig uit zijn ogen, als hij een jong stel met kinderen in zag stappen. Dan moest hij weer aan het kleine jongetje denken die altijd naar hem lachte als hij thuis kwam.. die lach wilde hij weer zien. Toen de bus stopte en de buschauffeur Vermillion City omriep, drukte hij op de stopknop en verliet daarna het voertuig. De man keek om zich heen de gebouwen in zich opnemend, die voor geen meter waren veranderd sinds de laatste keer dat hij hier was. Er lag in ieder geval geen sneeuw meer,  maar de zon scheen wel volop waardoor het best warm was. Lucas en Kyano liepen de straten van Vermillion door en kwamen na een halfuur in de straat waar hij met Naomi woonde, vroeger. De man bleef voor een moment even naar het huis kijken en probeerde te luisteren of hij Mark of Sylvia hoorde.. maar dat bleef uit. Hij zag door het raam wel dat Naomi aan tafel zat, in haar eentje. Lucas liep vastberaden de tuin in, gevolgd door Kyano en wilde zijn sleutel in het slot steken, maar haalde die weer weg toen hij zich besefte dat hij beter aan kon bellen. Hij duwde met zijn vinger op de bel waarna hij gespannen afwachtte, ook voelde hij dat Kyano zijn pootje in zijn hand legde als teken dat hij hem steunde. De zenuwen gierde door zijn lijf toen hij voetstappen hoorde en de deur krakend hoorde open gaan, daar stond ze dan. Naomi. Met de deur half op een kier staarde de vrouw naar hem, niet-wetend wat ze beide moesten zeggen. Het leek een aantal seconden te duren voordat de vrouw eindelijk haar mond open trok en hem woest aankeek, haar vuisten gebald. “Hoe durf je hier je gezicht nog te laten zien, na al die tijd?” begon ze met een boze stem, die trilde van woede. Hij had wel kunnen weten dat ze zo zou reageren. “..Naomi.. ik.. het spijt me,” stamelde Lucas maar nog voordat hij die woorden goed en wel over zijn lippen had gekregen. “Daar ben je NU wel een BEETJE laat mee,” riep Naomi woedend en gooide vervolgens kwaad de deur voor zijn neus dicht.

Lucas gromde en begon luid te vloeken, zichzelf vervloekend dat hij zo een eikel was dat hij niet eens zijn mond durfde open te trekken. Kwaad beende hij de tuin uit en liep snel de straat over niet uitkijkend waar hij liep. Kyano kon hem niet zo goed bijhouden en moest op vier poten gaan lopen om de man bij te houden. Ergens had Naomi ook wel gelijk en was het al te laat om de schade die hij had veroorzaakt te herstellen.. wat was hij nou voor een vader? Niet eens naar huis durvend om met de moeder van zijn kinderen te praten of überhaupt zijn kinderen durfde te confronteren. Misschien hadden Taichi en zijn vader wel gelijk.. hij was een grote lafaard die voor zijn problemen vluchtte. Al die moeite voor niets nada noppes! Lucas keek niet uit waar hij liep en knalde volop tegen iemand op, hij wankelde naar achteren maar reageerde er verder niet op. Kyano echter wel en sjokte half naar de persoon toe, die hij omver had gelopen. “Rai?” piepte  Kyano bezorgd en keek met een ietwat nijdige blik naar zijn baasje.


-en Mitsu-

“Ik ben oké hoor,” zei een jonge vrouw lachend, waarop Kyano opgelucht een zucht liet ontsnappen en vervolgens naar Lucas keek. Niet eens doorhebbend dat er een Pikachu naast hem was komen te staan. De Raichu zette een vriendelijke glimlach op toen de jonge vrouw overeind kwam en haar broek afklopte. “Sorry daarvoor. Ik keek niet waar ik liep en well…” verontschuldigde de vrouw zich waar Kyano het niet mee eens was, beseffend dat deze woorden voor Lucas waren en dat hij nog niets had gezegd, maar daar kwam al verandering in toen hij een vriendelijke glimlach op het gezicht van de man zag verschijnen. “Nah, ik ben de gene die sorry hoort te zeggen,” reageerde Lucas met een schaapachtige glimlach en krabde even over zijn achterhoofd heen. Zijn Raichu grijnsde naar hem en liet zijn blik naar een voorwerp glijden dat naast zijn voeten lag, het was de portemonnee van zijn baasje en de gehele inhoud lag er half uit. “Je pokémon ziet er goed verzorgd uit,” weerklonk toen de stem van de jonge vrouw weer en Lucas keek weer even terug. Voor even liet hij zijn blik naar de Raichu glijden die alweer met andere dingen bezig scheen te zijn en grijnsde licht, dit kreeg hij niet vaak te horen. Bovendien had Kyano niet veel zorg nodig want de Raichu veroorzaakte bijna nooit problemen, dus liet hij hem vrijwel alles in zijn eentje opknappen.
Lucas liet zijn blik naar de twee Pokémon die bij de jonge vrouw stond glijden en voelde toen een lichte steek van enthousiasme opkomen. Een Pikachu en een Electabuzz. Deze zagen er anders ook goed verzorgd en getraind uit. “De jouwe anders ook,” sprak Lucas toen met een glimlach en stak vervolgens zijn hand uit om zich voor te stellen.

“Mijn naam is Lucas en dit hier is Kyano,” voegde de man er aan toe en wees met zijn duim naar de Raichu die een papiertje in zijn pootjes vasthield. Blijkbaar was Kyano te druk daarmee bezig want hij reageerde niet meteen. Lucas knielde naast het wezentje neer en legde een hand op zijn hoofdje waardoor hij wel opkeek. “Wat doe je?” vroeg hij toen aan Kyano die hem het papiertje liet zien en raapte vervolgens met zijn andere poot zijn portemonnee van de grond. De foto die hij van Mark had gemaakt toen hij een jaar of één was en in slaap was gevallen in een Pikachu pak en daar in zijn armen de toen niet geëvolueerde Kyano. Mark.. was dat niet waarom hij nu hier was om zijn zoon en dochter op te zoeken? Al schenen zijn vermoedens te kloppen dat zijn zoon en dochter op Pokémon reis waren en door Kanto reisde. Taichi had hem wel vertelt dat hij de dertienjarige knul had gezien in Viridian City, maar dat hij ook zo weer weg was. Lucas slaakte een diepe zucht omdat hij niet zo goed wist hoe hij dit moest aanpakken, Naomi had hem letterlijk met de deur in zijn gezicht gesmeten en aangezien zijn vader hem al voor een lafaard uitmaakte, was het zoeken naar Mark en Sylvia nog een hele klus. Kyano merkte dat hij er moeite mee had en besloot om op de vrouw af te lopen en de foto van kleine Mark te laten zien, hij reek het stukje papier met zijn korte pootjes naar haar uit. “Raichu, rai,” sprak de Raichu en keek hierbij Lucas aan, met een kleine triomfantelijke blik in zijn ogen. Alsof hij duidelijk wilde maken dat hij niet zo achterlijk moest doen.

--
Goh dit duurde zeker meer dan een week of tweexDD

“Well, ik heb ook een beetje een reputatie hoog te houden,” reageerde de jonge vrouw toen op zijn en een grijns  verscheen om Lucas’ lippen. De man luisterde aandachtig naar de namen van de Electabuzz en de Pikachu die de vrouw hem vertelde. Hikari en Takuto, huh? Sowieso interesseerde Elektrische Pokémon hem al in de eerste plaats, dus  was hij best onder de indruk. Kyano mocht er weliswaar niet zo uitzien maar de Raichu wist zich vroeger prima te redden in gevechten, nu echter, was het een  van de luiste Pokémon die hij ooit heeft gekend. Het zat ook niet echt in zijn fatsoen om andere zomaar aan te vallen, in plaats daarvan probeerde hij alles dat met gevechten te maken had  te vermijden. Desondanks liet hij zich door zijn knieën zakken en stak hierbij zijn hand uit om Hikari te aaien, want Pikachu hadden toch een speciaal plekje in zijn hart. Tsja, maar Kyano was toch wel zijn favoriet en dat wist de Raichu. “En ik ben Mitsu Hotaka, gymleader van Vermillion City,”  hoorde hij Mitsu toen zeggen en kwam weer overeind. Gymleidster huh? Dit had hij niet achter haar gezocht maar man, wat was er in negen jaar veel veranderd in Kanto. Lucas’ glimlach veranderde in een lichte grijns waarna hij zijn ogen sloot voor een moment en deze toen weer opende.  “Die negen jaar dat ik niet in Kanto ben geweest  hebben zo te zien niet stil gestaan,” grijnsde hij maar liet voor een moment even zijn grijns van zijn gezicht vallen.  Kyano had blijkbaar door dat hem dit dwars want de Raichu liep naar Mitsu met de foto van Mark.. het was niet echt grappig bedoeld.. maar hij dacht er op het moment niet bij na. Hij was gewoon enthousiast.

Misschien moest hij inderdaad maar eens met iemand gaan praten zonder dat iemand er een tegen woord had.  Zijn Raichu voelde precies aan wat er was en wilde hem zoals altijd een handje bij helpen. Dit waardeerde hij wel ontzettend van de Raichu. alhoewel hij zich toch wel zorgen maakte om de twee kinderen na wat hij had gehoord van zijn moeder, die dat van een oude vriend had gehoord. “Is dit je zoon? Wat een schattig jochie, ” weerklonk de stem van Mitsu toen en kwam langzaam weer op aarde terecht. Lucas kon het niet helpen toen hij voelde dat hij rood begon te worden op het moment dat hij terug aan het moment dacht dat Naomi vertelde dat ze zwanger was van de jongen.. maar inderdaad hij kon niet ontkennen dat Mark een schattige baby was, ondanks dat hij de geboorte bijna gemist had. De man zag dat ze haar hand met de foto van zijn kleine jongen terug wilde geven en het net aan wilde pakken toen Kyano er tussen sprong en de foto weer terug pakte.  Lucas grinnikte om de Raichu want het was wel duidelijk dat hij Mark mistte, de man haalde enkel zijn schouders op. Soms snapte hij niks van de Raichu.  Opdat moment besloot hij om zijn mond open te trekken omdat hij nog geen antwoord had gegeven op Mitsu’s vraag.. alhoewel hij eerst Mitsu wilde laten uitpraten. “Hoe heet hij?” was toen de vraag van de Gymleidster.

Hij besloot om alle vragen maar in een keer te beantwoorden dan hoefde hij niet apart op alles te antwoorden. “Dit is mijn zoon ja,” reageerde Lucas met een kleine trotse ondertoon in zijn stem, alhoewel zijn ogen ook veel trots uitstraalde. De man was sowieso al trots op zijn zoon en dochter en niet zo trots op zichzelf als vader. “Hij heet Mark en is inmiddels niet meer zo klein,” grapte Lucas maar toch was er wel een hint van teleurstelling in zijn ogen te zien. Het was niet zo dat de jongen hem teleurstelde maar het was meer dat hij in zichzelf teleurgesteld was.. maar hij wist niet zo goed of dat wel terecht was. Misschien moest hij het maar gewoon vragen of Mitsu de jongen had gezien. “Nou ja, de afgelopen negen jaar ben ik voor zowel hem als me dochter geen echte vader geweest,” gaf hij toen eerlijk toe want een rede om te liegen had hij niet. Kyano keek op dat moment op en legde een van zijn pootjes tegen zijn handen aan, als teken dat hij hem steunde. “Ik dacht misschien heb je hem of zijn zusje ergens gezien?"

Lucas kreeg een kleine glimlach rond zijn lippen toen hij zag dat Mitsu met haar hand langs haar lichaam omhoog ging en dit voor hem bevestigde.. hoewel Taichi dat al voor hem had bevestigd. Maar toch vond hij het fijn dat de Gymleidster hem daar een soortvan bij hielp.. een persoon die hem niet veroordeelde zoals zijn vader had gedaan; hoewel hij wist dat het zijn eigen schuld was. Ook al wist hij dat zijn moeder, Raichu en neefje achter hem stonden wat al een hele opluchting voor hem was. De poot die Kyano in zijn hand had gelegd zei al genoeg, of niet soms? Als reactie duwde hij de Raichu dichter tegen zich aan waardoor het hoofdje van de elektrische Pokémon tegen zijn zij werd gedrukt, met zijn arm omklemde hij het wezentje. Op deze manier wilde hij de Raichu laten weten dat hij het enorm waardeerde dat de Raichu destijds had besloten om bij hem te blijven.. want hij had het misschien niet getrokken zonder Kyano. De reactie van Mitsu had hij eigenlijk al verwacht. En dit vond hij ook niet zo vreemd gezien het gewoon de waarheid was en hij dit ook niet ontkende. Lucas slaakte een diepe zucht waarbij hij zijn ogen even sloot en deze toen weer opende, een kleine glimlach sierde zijn lippen.. hoewel hij het graag wilde vertellen was er toch een dingetje dat hem tegenhield, het feit dat de twee volwassenen hier midden in de drukte van de stad stonden. “Het is een lang verhaal dat ik liever niet hier vertel,” reageerde Lucas uiteindelijk en knikte met zijn hoofd naar de menigte, dat alle kanten opging.

Desondanks was hij niet echt teleurgesteld toen Mitsu hem antwoord gaf op zijn vraag dat de jonge vrouw zijn zoon had gezien, een jaar geleden, het feit dat de jongen misschien alleen hier was geweest voor zijn verstuikte enkel en dat Mitsu en haar broer hem hadden verzorgd, zorgde ervoor dat hij niet al te bezorgd was. Het was immers al een jaar geleden.. hoewel hij zich meer zorgen maakte om de ruzie tussen Mark en Naomi en of het wel goed ging met de jongen. Want uit ervaring wist hij dat de jonge vrouw best hard kon zijn als het haar teveel werd met bepaalde dingen of dat ze iets zou hebben gezegd waar ze spijt van zou hebben later. Daarom wilde hij ook de jongen vinden om er zeker van te zijn dat alles goed met hem ging. Lucas schrok echter op toen de stem van de jonge Gymleidster weerklonk en schrok hierbij op. “Zijn zusje heb ik nooit ontmoet. Hoe ziet ze eruit?” vroeg Mitsu toen waarna de man weer een trotse glinstering in zijn ogen kreeg, en zijn portemonnee opende. Van het kleine meisje had hij niet echt een foto waar het kleine meisje alleen opstond, wel eentje waar de kleine Sylvia samen met de kleine Mark op, de eerste foto die ze hadden gemaakt van de twee samen. Sylvia lag met haar rug tussen Marks benen, die het kleine meisje ondersteunde.

Met zijn duim vlak boven het hoofd van Sylvia reikte hij de foto naar Mitsu, waarna hij opmerkte dat Kyano al de hele tijd naar hem aan het staren was. “Sylvia had hier bijna withaar en licht groene ogen,” grijnste Lucas en wierp even een blik op de foto. “Ik denk alleen dat het nu wel bijgetrokken moet zijn,” voegde hij er nog aan toe.. meestal gebeurde dat wel bij kleine kinderen. Hoewel Sylvia nu ook niet meer zo klein moest zijn, ze was immers een paar weken geleden al twaalf jaar geworden. Naar zijn mening ging de tijd veels te snel.

Kyano keek met een achterdochtige blik naar de passerende mensen die Lucas en Mitsu nakeken. De Raichu hield er persoonlijk niet zo van als mensen geruchten verspreidde die niet waar waren. Lucas keek omlaag en zag dat zijn Raichu dreigend vonkjes van zijn gele wangetjes liet komen, waarop de man een hand op het kopje van de oranje muis legde. Het kon Lucas niet zo heel veel schelen wat mensen ervan dachten dat hij met een vrouw stond te praten.. eigenlijk niet zomaar iemand maar een van de Gymleiders in Kanto. Lucas stroopte zijn mouwen op en richtte zijn donkerblauwe ogen terug op Mitsu toen haar stem weerklonk. Toen de Gymleidster vertelde dat ze het snapte en vervolgens voorstelde om naar een café, haar huis of de Gym te gaan waar ze konden praten. Lucas knikte met een geruststellende glimlach en wilde er net op reageren toen hij de foto van zijn foto zoon en dochter uit zijn hand voelde glijden die hij naar Mitsu had uitgereikt. Hij raakte weer afgeleid toen de stem van de Gymleidster weerklonk en keek hierbij op.  

“Is ze wel zo onschuldig als op de foto te zien is, vraag ik me af,” sprak Mitsu waarna ze de foto teruggaf die hij aanpakte en weer op zijn plaats stopte in zijn portemonnee. Hij haalde grinnikend zijn schouders op terwijl hij grijnzend met zijn hoofd schudde, dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen. Plots herinnerde hij zich dat hij nog geen antwoord had gegeven op de eerdere voorstel van de jonge vrouw, wist hij hier ergens wel in de buurt een klein rustig cafeetje waar ze wat konden zitten en wat drinken. “ Om terug te komen op je eerdere voorstel.. ik weet nog ergens wel een café waar we heen kunnen,” sprak Lucas, eigenlijk nog voor dat de woorden goed en wel over zijn lippen waren, besloot Kyano om het heft in eigen handen te nemen en de man bij zijn hand te pakken, waarna de Raichu een richting op liep, het was meer richting de haven maar zijn baasje zette de hakken van zijn sneakers in de grond zodat Kyano meer moeite moest doen om hem mee te trekken. Lucas keek even achter om naar Mitsu met een lichte grijns. “Zullen we hem dan maar volgen?”